σκόρπια

Κάθε μέρα λέω, σήμερα θα βρω χρόνο και θα γράψω, δεν μπορεί. Και κάθε μέρα περνούν τα λεπτά , οι ώρες ,μετά οι μέρες, στο σύνολο πια τέσσερις και δεν προλαβαίνω. Όμως για καλό είναι, δεν πειράζει. Θα με πείραζε αν δεν είχα χρόνο γιατί θα έτρεχα για άλλα πράγματα. Τώρα, είναι ωραία γεμάτες οι μέρες για αυτό και δεν με πειράζει καθόλου.



Ε, τώρα τόσα που μαζεύτηκαν θα σας τα πω σκόρπια κι ο θεός βοηθός για να βγει άκρη.



Περπατούσα τις προάλλες στην Τσιμισκή. Στο πεζοδρόμιο πεταμένα τα φύλλα και τα συρτάρια μιας διαλυμένης- προφανώς για να κατέβει ευκολότερα-ντουλάπας. Ήταν όμορφη ντουλάπα, φαινόταν. Με σχέδια σκαλισμένα στο γλυκό μελί ξύλο. Ήταν πεταμένη όμως. Γιατί έδωσε τη θέση της σε κάποια άλλη, υποθέτω. Καθόλου δουλεμένη, ίσως, όπως αυτή. Δεν θα ντρεπόμουν, αν μπορούσα, να την πάρω από το δρόμο. Όμως δεν είναι αυτό που σκέφτηκα μόλις την είδα. Ξέρεις ποια ήταν η πρώτη μου σκέψη; Πώς γίνεται να μην πιάνει καθόλου το χέρι των ανθρώπων σήμερα. Να την πάρει ένας μερακλής και να την κάνει κούκλα. Όχι, όχι για να την πουλήσει, αλλά για να την χαρεί. Σκέφτηκα πόσα παλιά πράγματα μη μπορώντας να τα φτιάξουμε, αν έχουν χαλάσει, αν κάτι δεν δουλεύει σωστά, τα πετάμε με ευκολία, ειδικά αν έχουμε αγοράσει κάτι καινούριο ή αγοράζουμε επί τούτου για τη "χαρά" του καινούριου που θα φτιάξει το κέφι μας. Έχουμε χάσει την ικανότητα μας, βασική μη σου πω για την επιβίωσή μας στους αιώνες, να μεταποιούμε, να αλλάζουμε αντικείμενα, να πιάνει το χέρι μας και με προσωπική δουλειά κάτι να πάιρνει ψυχή. Όλα αυτά για μία διαλυμένη ντουλάπα θα μου πεις; Υπερβολικό σου φαίνεται, ε; Ο άνθρωπος άλλωστε προχωράει. Είναι κι αυτό μια άποψη...



Διαβάζω το καινούριο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου. "Λίγο από το αίμα σου". Μου αρέσει πολύ. Ωραίες ιστορίες ανθρώπων, για μια ακόμη φορά. Σε αλλη εποχή και άλλο τόπο, αρχές του εικοστού αιώνα σε Ευρώπη και κυρίως Αφρική. Διαβάζω και νιώθω την υγρασία και την αποπνικτική ζέστη της Αφρικής.

Λέει κάπου: "...οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για το αν κάνει καλό ή κακό καιρό..."

Μόλις το τελειώσω, μάλλον αύριο, θα πούμε περισσότερα.



Του Ευαγγελισμού πήγαμε στο χωριό μου. Νόμιζα ότι θα προλάβω τις ροδακινιές ανθισμένες. Λάθος έκανα. Είχαν ρίξει όλα τα άνθη τους. Είχαν τα πρώτα πράσινα φύλλα. Του χρόνου ελπίζω να τις δω ανθισμένες. Έχεις περπατήσει ποτέ ανάμεσα σε ανθισμένες ροδακινιές; Να σε παίρνει το ροζ τους χρώμα και να αισθάνεσαι μέσα σου, όχι να μυρίζεις απλώς, το απαλό τους άρωμα;

Θυμήθηκα έναν πίνακα του Μάρκου Μέσκου με την εικόνα της γης όπου μεγάλωσα. Να, αυτόν:

Μέχρι τις 6 Απριλίου μπορείς να δεις και αυτόν και άλλους πίνακες του ποιητή Μάρκου Μέσκου στο Ginger Oil (π.π.γερμανού 23)


Ετοιμαζόμαστε για την ξενάγηση στο Δέλτα του Αξιού, την Κυριακή που μας έρχεται, 30 Μαρτίου. Αν μας βοηθήσει ο καιρός θα είναι πολύ όμορφα, έτσι λέω. Οι συμμετοχές έχουν κλείσει. Το "καραβάνι" μας θα ξεκινήσει από την Πολυτεχνείου, μπροστά από το πάρκινγκ που υπάρχει εκεί. Μερικά ακόμη τηλεφωνήματα αύριο για να είμαστε πανέτοιμοι.


Σήμερα ήρθε ένα υπέροχο δέμα από το "Πελίτι". Μέσα στοιχεία για την 8η πανελλαδική γιορτή ανταλλαγής ντόπιων ποικιλιών που θα γίνει το Σάββατο 3 Μαϊου στον Κίσσαβπ (Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Ανατολής Κισσάβου) και έκπληξη σπόροι για να φυτεψω (ηλιόσπορους, καλαμπόκι, καρπούζι, πεπόνι). Μα χάρηκα σαν μικρό παιδί όταν τα είδα! Ανυπομονώ να φυτέψω! Στο ραδιόφωνο τα έχουμε πει, θα τα ξαναπούμε ακόμη καλύτερα σε λίγες μέρες, όμως και στο blog θα ανεβάσω οπωσδήποτε κάτι. Τι λες; Θα πάμε στη γιορτή; Σκέψου το από τώρα, δεν είναι νωρίς...

Ήρθε σήμερα στο γραμματοκιβώτιο της εκπομπής ένα απρόσμενο ηλεκτρονικό μήνυμα με μια φωτογραφία υ π έ ρ ο χ η, το έστειλε η Δώρα και γράφει:
"αυτες τις μερες χιονιζε στο αμστερνταμ, κ για καποιο
λογο δεν μπορουσα να ακουσω τον σταθμο (ακομα δεν
μπορω . . .)
αλλα μπορω να μπω στο μπλογκ :) . . .

ιδου τα αποτελεσματα . .

υ.γ.: οταν το χιονι ανθισε στα δεντρα -δεν ειναι
ανθακια αυτα που λαμπυριζουν, ειναι το χιονι που
λιωνει θριαμβευτικα . . ."

Με αυτήν την φωτογραφία θα σας αφήσω σήμερα. Τα λέμε αύριο στην εκπομπή.

Καληνύχτα...