Δεν την είχα πάρει είδηση αυτή τη συνέντευξή της, ώσπου διάβασα ένα απόσπασμα στη Lifo: "Τη δεκαετία του '80 άλλαξαν πολλά μαζί με την έλευση του ΠΑΣΟΚ. Ηρθαν η γκλαμουριά, η δικτατορία της εικόνας, τα ιν και άουτ του "Ταχυδρόμου", τα ξεφωνήματα. Βγήκε το "Κλικ" στο οποίο είχα διαβάσει πόσο βαρετή είναι η Φαραντούρη και πόσο "Μαμά γερνάω" είμαι εγώ... Τότε μπήκαν τα θεμέλια του σημερινού συστήματος, έπεσε ο σπόρος των καρπών που σήμερα θερίζουμε: παντελής έλλειψη ήθους, μέτρου και ουσίας στον δημόσιο βίο".
Η ζωή μας και το lifestyle. Το πριν και το μετά την ιδιωτική τηλεόραση. Ο χαβαλες που έγινε όχι η δεύτερη, η κυρίως φύση μας. Η υπερβολή και η αγένεια το αυτονόητο. Κι η αμορφωσιά να πάει σύννεφο. Το εντυπωσιακό το καλό και αυτό που ήθελε και λίγο να σκεφτείς, α πα πα, κούραση... Νισάφι! Όλα σούπερ και ουάου και πρώτα και μηδέν στο πηλίκο.
Τάνια Τσανακλίδου, τα δικά της λόγια στη συνέντευξη. Έψαξα να βρω πού και πότε το είπε. Βρήκα. Στην εποχή του google όλα εύκολα είναι.
Συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία, με αφορμή τη συμμετοχή της στην παράσταση "Ο ήχος του όπλου", στην Έφη Μαρίνου - τι ω ρ α ί α συνέντευξη!
"...ο ρόλος της μάνας στο έργο με πειράζει κάπου. Μου βάζει αυτό το θέμα της μητρότητας ετεροχρονισμένα. Κι επειδή η έκθεση στην πρόβα είναι μεγάλη, έχω αναπτύξει με κάποια παιδιά του θιάσου σχέση μάνας-παιδιών. Το κάνω από πουτανιά γιατί με βοηθά στο ρόλο; Ή από πραγματική ευαισθησία; Δεν ξέρω. Συνεχώς υποπτεύομαι τον εαυτό μου ότι κάνει κομπίνες..."
"...Είναι επικίνδυνο, δεν λέω, αλλά μ' αρέσει να ζω επικίνδυνα. Για να ξαναγυρίσουμε στο θέατρο, αυτές οι ψυχικές διαδρομές θυμού, απόρριψης, αποδοχής, συμφιλίωσης μετουσιώνονται σ' ένα πολύτιμο υλικό. Είμαι άπληστη με όλα: το φαγητό, τα λουλούδια, τις μυρωδιές της φύσης. Τα ζω σα να είναι η τελευταία φορά. Υπάρχει ένα αιωρούμενο "ποτέ ξανά" που δυναμώνει την ανάγκη μου να ξαναγιορτάσω κάτι..."
"...Εχω πιάσει τον εαυτό μου να ψιλοβυθίζεται στην τηλεοπτική λασπούλα. Μιλάμε για τρομερό ναρκωτικό. Εχει αντικαταστήσει την αληθινή ζωή· δεν υπάρχεις αν δεν σ' έχει δείξει η τηλεόραση..."
"...Στο Πήλιο γειώνομαι. Με φόρμα, ξυπόλητη, ξεχτένιστη, μαγειρεύω και ποτίζω. Από πέρσι με τις φωτιές πήρα κι άλλο ρόλο. Εγινα αντιπρόεδρος στον εθελοντικό φορέα που φτιάξαμε για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Το καλοκαίρι έκανα βάρδιες και με κορόιδευαν στο χωριό. Σκασίλα μου. Εγώ πιστεύω ότι η πιο σοβαρή αριστερή πρόταση έρχεται από την οικολογία»
«...Σκάνδαλα και συμφορές πάντα συνέβαιναν. Το καινούριο είναι ότι σήμερα τα θεωρούμε φυσικά και αναμενόμενα. Αυτός είναι ο βόθρος. Αλλά το σκατό γίνεται και μια ωραία κοπριά για το μέλλον. Θα ανθίσουν μέσα σ' αυτήν καλά πράγματα, άσχετα αν δεν μας συμπεριλαμβάνουν..."
Αυτά, κι άλλα πολλά. Όπως λέει κι ο Αποστολάκης, ο Χαϊνης, "τα εξερχόμενα είναι που έχουν σημασία". Κι αυτή η γυναίκα στα εξερχόμενα, λόγια και ζωή, είναι σκέτο χρυσάφι. Όλη η συνέντευξη εδώ.
Ωραίος άνθρωπος, μου φαίνεται, η Τσανακλίδου. Χορτασμένος. Όχι σαν κάποιους αλλους στο χώρο της και μη με το βλέμμα του πεινασμένου αρπακτικού.
Και μετα από αυτό που έκανε με τις παραστάσεις της που ξεκινούσαν ακριβώς στις 9.30, τη λάτρεψα. Ακόμα το λέω. Μετά από εκείνη γιατί κανένας - μα κανένας από τα πρώτα ονόματα, που θα μπορτούσαν να το κάνουν δεν τολμάει; Έγινε. Άρα όλοι μπορούν να το κάνουν, οι παλιοί τουλάχιστον σίγουρα - για έναν νεοφερμένο καλλιτέχνη είναι πιο δύσκολο αν όχι αδύνατον. Να ξεκινάς τη βραδιά σου όμορφα, όχι ώρες σκυλάδικου, να χαρείς πρόγραμμα, να γυρίσεις σπίτι με γεμάτη την ψυχή σου ωραία πράγματα και το πρωί να σηκωθείς για να ζήσεις, όχι να σέρνεσαι. Και οι παραστάσεις της δόσιμο κανονικό, χωρίς τσιγκουνιές. Από τα σπλάχνα της στην ψυχή σου.
12 σχόλια:
άυγουστος 2004.λόφος σάνης.δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την απίστευτη συναυλία..ποτέ..
καλημέρα αναστασία.ωραίο post.
γεια σου efi!
Δεν ήμουν σε αυτήν τη συναυλία αλλά γιατί σε πιστεύω ότι ήταν τόσο καλή; Έλα, ντε!
φιλιά!
Την εκτιμούσα ιδιαίτερα την Τσανακλίδου, αλλα μετά από τη συνέντευξη αυτή της Ελευθεροτυπίας απογειώθηκε στα μάτια μου. Όσο κι αν παραπονιέται έμμεσα ότι γέρασε, είναι μια παθιασμένη - φιλοσοφημένη έφηβη που ξέρει πολύ καλά τις επιθυμίες της. Νομίζω ότι είναι πολύ κοντά σε αυτό που λέμε ελεύθερος άνθρωπος!
ΒΑΣΩ Χ. SCHOOLWAVE
http://tsanaklidou.blogspot.com
Να ένα πολύ ωραίο και ενημερωμένο blog που της έχουν φτάξει!
Όντως, πρέπει να είναι μαγικός άνθρωπος...
καλημέρα Βάσω μου!
να σου πω την αλήθεια απέναντι στις συνεντεύξεις είμαι καποιες φορές επιφυλακτική, αλλά επίσης κάποιες άλλες φορές ακόμη και ο δύσπιστος εαυτός μου δεν έχει κανένα περιθώριο. Αυτή η συνέντευξη είναι μια τέτοια περίπτωση, σίγουρα.
Κι όσο κάποιος τα λέει κάποια πράγματα τόσο θαρραλέα κι ωραία όπως εκείνη κι εμείς τα διαβάζουμε μπορεί και καπου να αλλάξουμε, λέω ...
Ανώνυμε-η,
σε ευχαριστώ για την ενημέρωση, δεν το ήξερα-θα μπω να δω!
Παιδιά, μην τρελαίνεστε κιόλας με την Τσανακλίδου, υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που αισθάνονται& λειτουργούν σαν την Τσ.Απλώς είναι επώνυμη κι αυτό μας αρέσει.Τελεία και παύλα.Τέρμα οι "αγιογραφίες".
Ανώνυμε-η(2),
έχεις δίκηο ότι σε κάθε τέτοια περίπτωση είμαστε ευάλωτοι στις αγιογραφίες και καλά κάνεις και αληθινά σ ευχαριστώ που θες να το φέρεις στα ίσα. Και σίγουρα έχουν κι άλλοι απόψεις σαν αυτές που είπε η Τσανακλίδου, ευτυχώς. Στο "πάρα πολλοί" όμως τα λένε ή σκέφτονται έτσι, δεν είμαι σίγουρη, στο λειτουργούν δε ας τα να πάνε. Αλλά κυρίως εκείνο το "Το κάνω από πουτανιά γιατί με βοηθά στο ρόλο; Ή από πραγματική ευαισθησία; Δεν ξέρω. Συνεχώς υποπτεύομαι τον εαυτό μου ότι κάνει κομπίνες" το σκέφτονται πολλοί; Άσε αν το λένε, το σκέφτονται τουλάχιστον; Ούτε για τον εαυτό μου δε βάζω το χέρι στη φωτιά, ώρες-ώρες.
Ρώτησαν έναν σοφό παππού τι είναι ευτυχία για σένα παππού;κι απάντησε:να ΜΕ πάρω από το χέρι και να φύγουμε κι οι ΔΥΟ αναπαυμένοι πια απο τη δύσκολη μάχη της ζωής.
Πιστεύω ότι είναι πολλοί/εςΑναστασία,που θα φύγουν τελικά ΕΝΑΣ/ΜΙΑ ευτυχισμένοι/ες κι ασυμβίβαστοι/ες από τη δική τους μάχη της ζωής,χωρίς "αγιογραφίες",απλά και ταπεινά.
Ανώνυμη
Αραγε είμαστε μόνον 2 η δέκα δυό;και πότε δρά ο ένας; πότε ο άλλος;είναι διακριτά τα όρια,άραγε;πολύ Πιραντελλικό το ερώτημα,πάντως συμφωνώ με τον παππού,ότι μέχρι το τέλος της ζωής μας πρέπει να το παλεύουμε με το θάρρος της γνώμης,της συγγνώμης,της φλογας της αντίρρησης και της αγάπης μωρέ παιδιά,σ οτι κάνουμε και λέμε.Γι αυτό τους πάμε αυτούς τους επώνυμους πουκάνουνπράξη,όσα πιστεύουνχωρις"αγιοποιήσεις"συμφωνώ.
καλά κάνεις και με πιστέυεις..δεν θα ξεχάσω εκείνο το κομμάτι "αντίο δρόμοι του βερολίνου.." καθισμένη πάνω στο πιάνο..
ταξίδι..του μουαλού..
καλησπέρα!
το "να με πάρω από το χέρι", να πω την αλήθεια δεν το κατάλαβα. Ο,τι κι αν κανουμε, κακό ή καλό, με θάρρος ή δειλία, με λόγια ή με πράξη, εμείς το κάνουμε, ο καθένας ένας, νομίζω. Ποτέ δεν μπόρεσα, από παιδί, να ξεχωρίσω τη συνείδηση μου από αυτό που είμαι, αν το "κι οι δυο", σημαίνει εγώ και η συνείδησή μου. Για μένα είναι απλώς ένα. Οπότε δυσκολεύομαι να καταλάβω απόλυτα αυτή τη φράση. Φυσικά μπορεί να κάνω λάθος.
"είμαι αυτό που είμαι και που φαίνομαι", λέει ένα τραγούδι(το τραγουδάει η Μάρθα Φριτζήλα στο post για τον Αποστολάκη), με το οποίο συμφωνώ απόλυτα. Τα μονόπλευρα είναι σχήματα, όχι άνθρωποι. Δεν γίνεται να είμαστε ένα με πολλές πλευρές, συναισθήματα, στιγμές, αντιδράσεις, σκεψεις, πολλούς καθρέφτες; Τότε είμαστε και παραπάνω από δέκα δύο(τι μου θύμισες με αυτήν την αρίθμηση!)ευτυχώς.
Efi,
είναι κάποιες στιγμές, και από συναυλίες, που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ποτέ. Πόσο δίκηο έχεις.
Δημοσίευση σχολίου