Όλα μικρές στιγμές είναι

-Μαμά, πέρασαν οι Αλκυονίδες μέρες;
-Δεν ξέρω αν ήρθαν ακόμη...

Σήμερα η μέρα ήταν γεμάτη ήλιο. Καμιά φορά ταιριάζει με το μέσα μας, άλλες φορές πάλι όχι. Οι μέρες έχουν μυρωδιές και χρώματα όπως έχουν και σκέψεις κι όνειρα. Μέρες γεμάτες, μέρες άδειες. Γεμάτες αγκαλιές, βλέμματα, τρεχάματα, δουλειές, λύπες και χαρές. Άδειες από αγκαλιές, βλέμματα, τρεχάματα, δουλειές, λύπες και χαρές. Μέρες αδέσποτες; Μπορεί κι έτσι.


Θυμάμαι την Αλέκα Παϊζη στις "Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου" του Βούλγαρη. Απόλυτη συγκίνηση. Ούτε θυμάμαι πόσες φορές έχω δει την ταινία για κάποιες σκηνές-στιγμές. Μια από αυτές, βράδυ αυγουστιάτικο, η Αθήνα άδεια, η Αλέκα Παϊζη μια γυναίκα μόνη, τρυφερή, ντελικάτη και δυνατή μαζί.

(από τον κύκλο τραγουδιών "Οι Μύθοι μιας Γυναίκας", λόγια: Νίκος Γκάτσος, μουσική: Μάνος Χατζιδάκις)

Το φετινό πρόγραμμα των συναυλιών και εκδηλώσεων της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης μου αρέσει πάρα πολύ. Κάποιες Κυριακές έχει ανοικτές δοκιμές, δεν μου φαίνεται καθόλου άσχημη ιδέα να πάμε η Καλημεροπαρέα μια Κυριακή εκεί.

Μου γράφει ο Κωστής σε ένα mail του σήμερα:
"Γειά σου Αναστασία
τί θα γίνει ,σκουριάσαμε
θα ροβολήσουμε καμιά ραχούλα φέτος;
Θα μου πείς:από μένα τα περιμένετε όλα;
θα σου πώ: ακριβώς από σένα τα περιμένουμε
θα μου ξαναπείς:μα που να τα προλάβω όλα ,έχω και υποχρεώσεις
Θα σου ξαναπώ:εσύ μας κακόμαθες,τρέχα τώρα!
..χαλαρά όμως."
Ραχούλα δεν ξέρω αν θα ροβολήσουμε στα κοντά, αλλά στο Λευκό Πύργο θα πάμε πολύ σύντομα. Μπορεί και αύριο να έχω να σας πω συγκεκριμένη ημερομηνία στην εκπομπή.

Είδα την όπερα του Πουτσίνι "La Boheme", που ανεβάζει αυτόν τον καιρό η Όπερα Θεσσαλονίκης. Πολύ καλές ερμηνείες και υποκριτική των τραγουδιστών. Οι άναλαφροι, επιπόλαιοι κι ευαίσθητοι μποέμ έχουν χιούμορ, γλεντούν, ερωτεύονται, χάνουν την αγάπη τους, πονούν. Ένα σύγχρονο ανέβασμα της La Boheme, σε μουσική διεύθυνση του Μύρωνα Μιχαηλίδη, που είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας θεσσαλονίκης, εδώ διευθύνει την Συμφωνική Ορχήστρα του δήμου Θεσσαλονίκης, σε σκηνοθεσία ένος νέου σκηνοθέτη, του Αλ.Ευκλείδη, και με εξαιρετικό καστ τραγουδιστών. Πίσω μου δυο ηλικιωμένες κυρίες σχολιάζουν, μα γίνεται όπερα χωρίς λαμπερά κοστούμια, όχι, δεν γίνεται αποφαίνονται. Τα λαμπερά κοστούμια εμένα πάλι δεν μου έλειψαν κι ακόμα κι αν κάποιος λάτρης των ακαδημαικών παραστάσεων όπερας θα μπορούσε να έχει ενσταση για κάποιες επιλογές της σκηνοθετικής ματιάς, νομίζω δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει ότι αυτή η σκηνοθεσία, αυτός ο τρόπος ερμηνείας των τραγουδιστών φώτισε πλευρές των χαρακτήρων της συγκεκριμένης όπερας αναδεικνύοντας τες.
Ένα βίντεο που βρήκα στο youtube από μια σύγχρονη παράσταση της La Boheme στην Λυρική Σκηνή:


Πηγαίνω να πάρω τη Σαββίνα από το σχολείο. Οι γλάροι έχουν φτάσει μέχρι το πάρκο της γειτονιάς μας, στου Χαριλάου, που δεν είμαστε δα και πλάι στη θάλασσα, ψάχνοντας τροφή. Μερικές φορές τους βλέπω και στο προαύλιο του σχολείου. Για μένα που είμαι εντελώς στεριανή, καμπίσια, η εικόνα είναι ακόμη μαγική. Τόσα χρόνια και δεν την έχω συνηθίσει. Μερικές φορές απορώ, πως βλέπω τα ίδια και τα ίδια και ακόμα θαυμάζω, ακομα με καινούριο βλέμμα τα βλέπω. Νομίζω είναι από αυτοσυντήρηση. Βαριέμαι εύκολα. Και βρίσκω τρόπους να έχω καινούρια βλέμμα στα ίδια πράγματα. Αλλιώς δε γίνεται. Τότε, μες στο μικρό μας στενό, βγαίνω στο μπαλκόνι, θα ήμουν πανευτυχής αν μπορούσα το πρωί που σηκώνομαι να δω τον ήλιο να ανατέλλει, και παίζω ακόμα το παιχνίδι, "αυτό το σύννεφο τι σχήμα έχει;", "το χρώμμα του ουρανού τι σου θυμίζει;", "Δες πώς αλλάζει".
- Μαμά, πολύ με νευριάζει όταν ακούω να λένε "αυτό το τριαντάφυλλο είναι τόσο όμορφο, σαν ψευτικο". Μα ρε μαμά, γίνεται το ψευτικο να είναι πιο ωραίο από το αληθινό; Γίνεται το ωραίο να μοιάζει με ένα ψεύτικο;
-Όχι, δε γίνεται μωρό μου. Αλλά μη θυμώνεις, πολλοί δεν ξέρουν το αληθινό, έτσι μπερδεύονται.
Μια από τις τριανταφυλλιές στο μπαλκόνι μας, πέταξε τρία ροζ τριαντάφυλλα μες στο χειμώνα. Προχθές εκεί που άπλωνα τα ρούχα, γύρισα και τα κοίταξα. Χαμογέλασα. Τρελλή μου τριανταφυλλιά, σκέφτηκα, ούτε που σε νοιάζει τι εποχή έχουμε... Σήμερα έπεσαν τα πέταλα, ομόρφυνε τη ζωή μου για λίγες μέρες κι έφυγε.


Η Κατερίνα δεν μπορεί να δει ένα βίντεο μιας παλιάς ανάρτησης, εδώ, έχει δίκηο, το συγκεκριμένο βίντεο που είχα ανεβάσει παλιά έχει αποσυρθεί από το youtube, βρήκα όμως αυτό:

Μια ολόκληρη ζωή, με όλα της τα συναισθήματα σε λίγα λεπτά.

Tην ταινία, Once, ακόμη δεν κατάφερα να τη δω



Μερικές φορές- ή πάντα;- μπορείς να πεις τα πιο μεγάλα πράγματα με τα πιο απλά λόγια:



Και μερικές φορές- ή πάντα;- τα πιο σοβαρά πράγματα τα λες με χιούμορ.
-Μαμά, το θυμάσαι αυτό από τον "Σπασίκλα";
-Ποιο λες;
-Να, αυτό... Και μου δείχνει...
-Πάλι τον Σπασίκλα διαβάζεις; Μα τον έχεις διαβάσει ήδη δυο φορές.
-Όχι και δύο ρε μαμά. Πέντε φορές το διάβασα...
Κι ακόμα ξεκαρδίζεται στα γέλια.

Ωραίο που είναι να την ακούω να διαβάζει και να γελάει. Θα τα θυμάμαι αυτά τα γέλια πάντα; Τι θα πει πάντα; Τι θα πει για πάντα; Καμιά φορά νομίζω ότι δεν είναι τίποτα πιο αιώνιο από το τώρα. Τίποτα πιο πολύ από τη στιγμή. Ο ενεστώτας είναι ο πιο ωραίος χρόνος. Εξακολουθητικός. Στο τώρα. Κάνει "τώρα" και το μετά.

-Μαμά, πες μου μια ιστορία, την πιο παλιά που θυμάσαι από τη ζωή σου.
-Ήμουν πολύ-πολύ μικρή, στην αυλη του σπιτιού στο χωριό κάτι έκανε ο μπαμπάς μου με ένα μηχάνημα γεωργικό, ένα..., σαν βυτίο είναι, δεν θυμάμαι πώς το λένε, το καθάριζε κι εκείνο πετούσε νερό τριγύρω, είχε βρέξει όλη την αυλή σχεδόν. Κάτω χώμα. Περπατούσα στη λάσπη, χαζοπερπατούσα δηλαδή, σου είπα ήμουν πολύ μικρή, μωρό σχεδόν. Ο μπαμπάς μου με σήκωσε στην αγκαλιά του, μάλλον για να μην βραχώ από τα νερά. Πόσο μπορεί να κράτησε όλο αυτό; ένα, δύο λεπτά, το πολύ. Αυτό θυμάμαι.
-Θα μου πεις κι εκείνο το όνειρο που είχες δει με το παλιό τρομακτικό σπίτι;
-Όχι τώρα αγαπούλα μου, την άλλη φορά...