Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

από αλλού ξεκίνησα κι αλλού πήγα, πάλι

Έξω φυσάει και βρέχει, που λέει κι ένα τραγούδι, στο τέλος μιας μέρας που έμοιαζε τόσο με Κυριακή, αφού δεν θα παραξενευτώ καθόλου αν ακούσω αύριο κάποιον να μου λεει καλή εβδομάδα.

Μια μέρα με δουλειές - καλά αυτές οι ντουλάπες και τα συμμαζεματοξεκαθαρίσματα δεν τελειώνουν ποτέ;-, μαστορεματα - σου έχω πει πώς με λένε τα παιδιά μου; "κάστορα μάστορα", σήμερα είχε σειρα το πλυντήριο πιάτων- παραδοσιακό φαγητό και το πιο ωραίο απ'όλα διαβασμα. Το ξεκίνησα πρωί-πρωί, ήμουν μαζί του διάφορες ώρες σε όλη τη μέρα, το τελείωσα πριν λίγο, "το χρυσόψαρο" του Λε Κλεζιό. Είναι το πρώτο δικό του βιβλίο που διαβάζω. Η ιστορία ενός κοριτσιού. "Όταν ήμουν έξι ή επτά χρονών, με έκλεψαν. Δεν το θυμάμαι στ' αλήθεια, γιατί ήμουν πολύ μικρή και ό,τι έζησα στη συνέχεια έσβησε αυτή την ανάμνηση... Υπάρχει αυτός ο κατάφωτος, σκονισμένος και άδειος δρόμος, ο γαλανός ουρανός, η σπαρακτική κραυγή ενός μαύρου πουλιού και, ξάφνου, τα χέρια που με ρίχνουν στο βάθος ενός μεγάλου σάκου, κι εγώ σκάω. Η Λάλα ΄Ασμα μ' έχει αγοράσει".. Αυτή η ιστορία, η ιστορία της Λαϊλά, ήταν η φετινή μέρα του ευαγγελισμού.
Μ'αρεσει αυτό. Θυμάμαι πολλές μέρες της ζωής μου με βιβλία. Όπως τη μέρα που διάβασα το "Ένα δεντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν", την κούνια στην αυλή μας στο χωριό, εγώ στο βιβλίο χωμένη, κυριολεκτικά. Η Φράνσις, έτσι δεν έλεγαν την ηρωίδα; Μια αλλη μέρα, μια Κυριακή που είχαμε κόσμο στο σπίτι, κάποιοι είχαν έρθει για ολοήμερη επίσκεψη, καθόλου σπάνιο αυτό στο σπίτι μας τότε, συγγενείς κυρίως που έμεναν σε άλλα σχετικά κοντινά μέρη πηγαινοέρχονταν, κλεισμένη εγώ στο δωμάτιο, ρε, ούτε που τους είδα τους ανθρώπους, να διαβάζω το "όσα παίρνει ο άνεμος", θηρίο ήταν το άτιμο, κεφάλι δε σήκωσα, φώναζε η μάνα μου, πού χάθηκες εσύ; Το βράδυ που διάβασα, δευτερα δημοτικού, για πρώτη φορά τα παραμύθια του Άντερσεν, και το κλάμμα για τον στρατιώτη και τη μπαλαρίνα, για την γοργόνα που έχασε την αγαπη της, καλά, το είχα από τότε αυτό, πρώτα ο άνθρωπος , μετά το χούι, έτσι δε λένε; Σαν τώρα θυμαμαι το απόγευμα, είναι και λίγο ανησυχητικό αυτό,ε; όταν μεγαλώνεις δε λένε θυμασαι με λεπτομέρειες τα πολύ παλιά; να θυμηθώ να το ψάξω..., τελος πάντων, είχα δανειστεί από τη βιβλιοθηκη του συλλόγου Αριστοτέλης, της γειτονικής κωμοπολης που πήγαινα σχολείο, το Χαμένο Νησί του Καραγάτση. Αυτο το βιβλίο θελω να το ξαναδιαβάσω οπωσδήποτε, κοιτα να δεις θα το αγοράσω τώρα, είκοσι επτά χρόνια μετα από το απόγευμα που το διάβασα.
Καμιά φορά κοιτάζω τη βιβλιοθήκη μου και σχεδόν κάθε ραχη βιβλίου κάπου με πάει. Σε μια Κυριακή που έβρεχε, με ένα βιβλίο κουλουριασμένη σε μια γωνιά ή απλώς ξαπλωμένη μπρούμυτα στο στρωμένο κρεββάτι, ξερεις πολλά παιδιά να παρακαλάνε να βρεχει την Κυριακή για να διαβάζουν χωρίς κανένας να τα ενοχλεί "έλα να παίξουμε..."; ε, αντιπροσωπευτικό δείγμα τετοιου, καθόλου κανονικού ίσως, αλλα τι να κάνω αφού έτσι ήταν, ανθρωπινου τυπου αυτή που σου γραφει τώρα, τι να πεις... Τα βιβλία και πού ήμουν όταν τα διάβαζα. Στο μπαλκόνι με τα πόδια να ακουμπούν τα κάγκελα. Στο φοιτητικό δωμάτιο. Τι καιρό έκανε; Ζέστη πνιγερή ή ατελειωτος χειμώνας, όλα χιονισμένα και στη Θεσσαλονίκη πηγαίναμε για μέρες παντού με τα πόδια, αυτόν τον ωραίο χειμώνα τον θυμάσαι; Βιβλία με τις μυρωδιές τους. Φλούδες πορτοκαλιού να καίγονται πάνω στη σόμπα στο χωριό, Λωξάνδρα και ποιήματα του Καβάφη. Με τα χρώματά τους. Με το φως του λύκου επανέρχονται, κόκκινο, μυρωδια από βρεγμένο χωμα. Ή θυμάμαι από πού τα πήρα. Γυμνάσιο, κοπάνα από το σχολείο, με τον ξάδελφό μου τον Θοδωρή κατεβήκαμε Θεσσαλονίκη, βόλτα στην έκθεση βιβλίου στην παραλία, τότε ήταν ανοιχτή πρωί ή ό,τι νάναι θυμάμαι; Αριστοτελους, από το Blow Up που δεν υπάρχει πια, στη θεση του τώρα ένα μαγαζί πουλάει παπούτσια, αγόρασα την Ιστορία της Τζαζ. Τα κλασικά της Εστίας από το βιβλιοπωλείο του Θοδωράκη λίγο μετα που σχολούσα και πριν πάρω το λεωφορείο για το χωριό.
Ήχοι. Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα έχει, μαζί με άλλα, τον ήχο από τις υδροροές, το νερό που ακούγονταν να κυλάει, στο υπόγειο του βιβλιοπωλείου όπου δούλευα τότε. Η Γειτονιά του Πρατολίνι, τις φωνές του καλοκαιριού με τα ανοιχτα παράθυρα, καλοκαίρι, οι γυναίκες πήγαιναν στο εργοστασιο για την νυχτερινή βάρδια κι ακούγονταν οι μπλεγμένες φωνές τους και τα γελια τους καθώς περνούσαν έξω από το σπίτι.
Μου είχε πει η Δαμιάνα πριν από αρκετες μέρες, αν θελω να γραψω για κάποια από τα βιβλία της, ας την πούμε έτσι, αναγνωστικής μου πορείας. Ενθουσιαστηκα, ααα, ωραία θα το κάνω, είπα αμέσως. Αμάν πια αυτός ο ενθουσιάσμος μου... κάθησα πέντε έξι φορες, κάθε φορά από αλλού ξεκινούσα, αλλού πήγαινα, κι όλα λειψά μου φαινόντουσαν. Ότι δεν τα πάω καλά με τις λίστες, δεν τα πάω. Ότι, ό,τι θυμάμαι χαίρομαι, επίσης. Με τα βιβλία όμως, κατάλαβα ότι παθαίνω κι αυτό που σου έλεγα πριν. Δεν είναι κομμάτι της ζωής μου, είναι η ζωή μου μέσα από αυτά, η ζωή μου με αυτά, η ζωή μου απλά. Είναι ένα πράγμα πολύ μπλεγμένο. Είναι τα ταξίδια που δεν έκανα, οι άνθρωποι που δεν γνώρισα αλλά ξέρω, οι μυρωδιες, οι εικόνες, οι χαρες, οι πληγες, οι λέξεις που ξέχασα, οι μέρες που δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν (φαντάσου ακόοομα και σε μένα συμβαίνει αυτό), οι μέρες που γελούσαμε με φίλους, που κάναμε άσκοπες βολτες στην Θεσσαλονίκη για να γνωρίζουμε την πόλη πρωτοετείς και ψαρωμένοι, είναι το καλοκαίρι που πήγα με παρεα στην Αμοργό και μου έλειπες πολύ, το βραδυ της Ανάστασης που όλοι ήταν στην εκκλησία κι εγώ διάβαζα και βεβαια θυμάμαι τι, είναι που μιλούσαμε με τον παππού μου, είναι....τι να σου λέω τώρα... Με τα βιβλία και τα τραγούδια συμβαίνει αυτό, είναι λίγο σαν να φτιάχνω, να θυμάμαι και να ξαναζω, μη σου πω, τα μονοπάτια, τη ζωντανή μνήμη της ζωής μου. Οπότε τι λίστα να κάνω και τι να ξεχωρίσω, που ένα σκέφτομαι και τσουπ πετάγονται άλλα χίλια από εκεί που δε φανταζομαι;
Όταν ήμουν πολύ μικρή, δύο; τρία; -αυτό δεν το θυμόμουν, το έμαθα όταν διάβασα πολλά χρόνια μετά, φυσικά, ένα γράμμα σταλμένο στην εξορία στον παππού με τα οικογενειακά μας νέα - είχα ένα δικό μου παραμύθι, έγραφαν στον παππού, η μαμά μου, ή μεγάλη μου αδελφή; που το έλεγα ο κόσμος, ο κόσμος μου, κάπως έτσι. Μιλούσα και τραγουδούσα μόνη μου κι έλεγα διάφορα άσχετα φαντάζομαι, να θυμηθώ να ρωτήσω τη μαμά μου (αχ αυτες οι μαμάδες, οι τράπεζες μνήμης της παιδικής μας ηλικίας), φτιάχνοντας μια δική μου ιστορία, ποιος ξέρει τι είχα στο μυαλό μου, για τη δική μου μικρή τότε ζωή; για αυτά που έβλεπα; ποιος ξέρει... Πάντως αυτό που τώρα ξέρω είναι ότι ο κόσμος μου, ο μέσα μου κόσμος και ο κόσμος έξω όπως τον βλεπω, τον αντιλαμβάνομαι και τον καταλαβαίνω είναι έτσι γιατί οι σελίδες του έχουν σελίδες των βιβλίων που διάβασα, οι ήχοι του είναι οι νότες και τα λόγια των τραγουδιών που άκουσα. Και καθώς είναι και πολλά και δεν έχω, μα ούτε στο ελάχιστο, και το ταλέντο της τάξης εγώ, τα αφήνω άτακτα και χαοτικά να τριγυρίζουν γύρω και μέσα μου, να φτιάχνουν μόνα τους δρόμους. Σιγά μη μπορώ να κάνω και τίποτε άλλο.

Υ.Γ. Είναι 6.45, πρωί Πέμπτης. Αφού κόλλησε για τα καλά, για μιαν ακομη φορά, ο υπολογιστής μου, τώρα ξαναμπαίνω, τώρα ανεβάζω αυτήν την αναρτηση που κράτησε όμως τη μέρα και την ώρα που γράφτηκε, χθες βραδυ δηλαδή.

Υ.Γ.2 Αυτήν την Κυριακή, αν πάτε στους κήπους του πασά, να παρκα-ρε τε με τα Παιδια εν Δρασει, στειλτε "επιτόπιο ρεπορταζ", καμιά φωτογραφία να μου πείτε να μου δείξετε πώς περάσατε.
Η φωτογραφία είναι από την προπερασμένη Κυριακή και είναι αφιερωμένη στο Μανιταράκι, καθώς διακρίνεται ένα μικρό αλλά ενδεικτικό μέρος του τι εκτός των άλλων φάγαμε εκείνη τη μέρα.(Έχω κι άλλες φωτό, νάναι καλά ο Στεργιος, ο Γιώργος και η Μαριάννα, θα τις ανεβάσω μετα)

19 σχόλια:

Adamantia είπε...

Mερικές φορές όταν σε διαβάζω νομίζω ότι ακούω τον εαυτό μου.
Ετσι ακριβώς αισθάνομαι και για τα βιβλία και για την Ανάσταση..
και για τις ντουλάπες βέβαια!!
Τελειώνετε πια μ΄αυτα τα τσιμπούσια στα Παρκα του Πασά, πόσο θα ζηλεύω ακόμα???

kostaslogh είπε...

Πάντως τα σνιτσελάκια διακρίνονται μια χαρά ..και μπόλικα ...τη γκαντεμιά μου μέσα
αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα..και Κυριακές Ανοιξιάτικες πολλές μπροστά μας!
α και
καλημέεεεεεεερααααααα!!!!

manetarius είπε...

Αααααααααααααααααμάααααν! Τι έχασα πάλιιιιι!!!!
Δεν μπορώ να αφήσω σχόλιο....σσλλλσλσλσλσλσλλλλουυυυρπ...πάω να τσιμπήσω κάτι πρώτα!

υ.γ. πάντως κάτι τουρσί μελιτζανάκια που μας έφερε ο Μιχάλης...μμμμ...μούρλια!

Ανώνυμος είπε...

Αναστασία, πρέπει να το κοιτάξεις.
Να κάνεις κοπάνα απ' το σχολείο, να έρχεσαι στη Θεσσαλονίκη και να πηγαίνεις στην έκθεση βιβλίου; E! Aυτό δεν ξανάγινε.Φυτό κανονικό.
Πέρα από την πλάκα σήμερα αυτοαποκαλύφθηκες και έχω να σου πω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Με τα βιβλία γέμισες, διαμορφώθηκες κι έτσι σήμερα εμείς απολαμβάνουμε αυτά που μας κερνάς κι είμαστε τυχεροί γι' αυτό.

Maria Tzirita είπε...

Αναστασία μου, αφού από μικρή έμαθες να εκτιμάς τα όμορφα βιβλία και την αληθινή λογοτεχνία, σου συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβάσεις τους Καθρέφτες στο Χώμα του Νίκου Διακογιάννη, που παρουσιάζω και στο μπλογκ μου. Θα με θυμηθείς...
Φιλιά πολλά και να προσέχεις, ξέρεις εσύ...

Ιωάννα είπε...

Λοιπόν άκου τι θυμήθηκα: Μικρές γύρω στα 10 εγώ, στα 12 εσύ, αποφασίσαμε ως "ώριμες δεσπονίδες" ότι ο ύπνος δεν είναι και πολύ απαραίτητος στους ανθρώπους και ότι τόσες ώρες ύπνου δεν μας κάνουν και τόσο έξυπνες.

Άρα θα κοιμόμασταν όσο μπορούσαμε λιγότερο και το βράδυ θα διαβάζαμε λογοτεχνία.

"Καλά όλα αλλά με τον παππού τι θα κάνουμε που κάθε βράδυ μπαίνει στο δωμάτιο για να δει αν κοιμόμαστε;", αναρωτιόμασταν.

Η απάντηση εύκολη: "θα κάναμε ότι κοιμόμαστε και όταν έκλεινε την πόρτα μας, μετά από λίγο εμείς θα ανάβαμε το φως και θα διαβάζαμε!"

Έλα όμως που το φως του δωματίου μας έφεγγε και ο παππούς το 'βλεπε από το δικό του δωμάτιο και "φώναζε":"μαϊμούνια" (μαϊμούδες δηλαδή) κλείστε το φως και κοιμηθείτε!"

Και μετά εμείς σκεφτήκαμε να σκεπάζουμε το παράθυρο με μία κουβέρτα μάλλινη για να μην αφήνει το φως να "βγαίνει" και να μάς αποκαλύπτει στον παππού.

Έτσι διαβάζαμε μέχρι που μας έπαιρνε ο ύπνος με τα φώτα τις πιο πολλές φορές ανοιχτά και τον παππού να μας ξυπνάει το πρωί για το σχολείο και μεις να δυσκολευόμαστε να ανοίξουμε τα μάτια μας...

Δεν θυμάμαι πόσο καιρό επιμέναμε να ξενυχτάμε διαβάζοντας, θυμάμαι όμως τότε τα βιβλία που διάβασα: "Με οικογένεια και το "Χωρίς οικογένεια" του Έκτορ Μαλώ, τα οποία δεν ήταν και μικρά!

Θυμάσαι τα βιβλία που είχαμε στο σαλόνι κάποια του παππού (συντροφιά του σε διάφορες "περιηγήσεις" του στα φιλόξενα νησιά μετά τον εμφύλιο και στη διάρκεια της χούντας) και της αδελφής μας της Βούλας;

Ιδιαίτερα σε αυτήν νομίζω (πέρα του παππού) χρωστάμε τα πρώτα μας
διαβάσματα: Ανεμοδαρμένα ύψη, Όσα παίρνει ο άνεμος, Υπερηφάνεια και προκατάληψη και βέβαια πολύ Λουντέμη, αφού είχε όλη τη σειρά των έργων του(και όλα δερματόδετα!)

υ.γ Και ναι Φράνσι τη λέγανε τη μικρή ηρωίδα στο έργο της Μπέτυ Σμίθ "Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν" και τον αδελφό της Νίλι που ήθελε η μαμά του να τον κάνει γιατρό.
υ.γ Αδελφούλα καλά να περάσεις στην Αθήνα και την Σαββίνα μην ανησυχείς θα την πάρω το απόγευμα!

καλημέρα είπε...

Αδαμαντία,
μωρέ καλα λένε τα παιδιά μας, μοιάζουμε πιο πολύ και απ'όσο νομίζουμε!
Να τελειώσαμε με τα πάρκα; Δε νομίζω, δε νομίζω...
φιλιά!

καλημέρα είπε...

Κώστα, μετα τη μεγάλη επιτυχία των σνιτσελακίων το εγχείρημα Αυτήν την Κυριακή πάμε στο Βοτανικό Κήπο και από την επόμενη βουρ στα πάρκα! Και την άλλη φορά θα είναι σπέσιαλ αφιερωμένα τα σνιτσελάκια!

καλημέρα είπε...

Μανιτάρι,
άστα αυτά και ανέβα επιτέλους! Θα σου μαγειρεψουμε ό,τι θες! Στη Σαλονίκη ανεβαίνεις, μην το ξεχνάς ποτέ...

καλημέρα είπε...

Αχ, Νίνα, αυτό ακριβώς, όπως το λες, φυτό...κι ο γιος μου έτσι με λέει. Από την άλλη ήμουν τόσο ευτυχισμένη μέσα σε όλο αυτό! Και φυτό και ευτυχισμένη- αυτό μάλλον κάνει πιο ανησυχητική την καταστασή σου, θα έλεγε ο υιός μου ο αγαπητός!

Φιλιά!

Υ.Γ. Θα 'ρθείτε στον Βοτανικό Κήπο;

καλημέρα είπε...

Μαρία,
σε ευχαριστώ για την πρόταση, τώρα διαβάζω με φόρα κάτι άλλο, θα έχω υπόψιν μου το βιβλίο που μου λες για μετά. Το δικό σου όμως πρεπει να διαβάσω πρώτα!
Τι να προσέχω καλή μου; Είναι κάτι που πρεπει να εχω στο νου μου;

καλημέρα είπε...

Α, ρε αδελφούλα,
που όσο περνάνε τα χρόνια όλο πιο πολύ σε αγαπάω,
αυτό το μαϊμούνια είχε να μου 'ρθει στα αυτιά με τη φωνή του παππού, πολλά χρόνια. Ρε, συ, έτσι που τα λέμε και θυμόμαστε, θυμόμαστε, λες να είναι που μεγαλώσαμε τόσο πολύ που αναπολούμε τα παλιά μας; Μπα,ε; Πάντως ζήσαμε παιδικά χρόνια όχι αστεία! Τότε που τα ζήσαμε δεν το συνειδητοποιούσα, τώρα όμως...

Υ.Γ. Η μαμά μας ίδια η μαμα της Φράνσις στον επαγγελματικό προσανατολισμό των παιδιών της, τι να πεις... "γιατρός να γίνεις παιδάκι μου, γιατρός..."

Ελένη είπε...

Αναστασία μικρή ήμουν το τελείως αντίθετο από σένα. Με τόσο κλάμα που έριχνα με βιβλία του στύλ "Χωρίς οικογένεια", ακόμα και Παπαδιαμάντη που μ΄άρεσε αλλά μελαγχολούσα, το απέφευγα συστηματικά. Μια χαρά περνούσα στους δρόμους και τα γήπεδα της γειτονιάς μου. Τώρα όμως μ ένα βιβλίο μπορεί να εξαφανιστώ ακόμα κι απ τα παιδάκια μου.
Παρόλα αυτά μια δουλειά που πάντα ήθελα να κάνω ήταν σε βιβλιοπωλείο. Σε φαντάζομαι σε εκείνη τη παλιά δουλειά σου που μας γράφεις,να είσαι ανάμεσα σε ράφια γεμάτα βιβλία.Χάρμα.
Ελένη Μ.

Ελένη είπε...

Αναστασία μικρή ήμουν το τελείως αντίθετο από εσένα.Έκλαιγα πολύ μ αυτά τα παιδικά του στυλ "χωρίς οικογένεια"κλπ ακόμα και Παπαδιαμάντη με τη μελαγχολία που μ έπιανε τον απέφευγα παρόλο που μ άρεσε. Μόνο κάτι εικονογραφημένα με ιστορίες του Ιουλίου Βερν απολάμβανα. Τώρα όμως κάτι με πιάνει και εξαφανίζομαι κι εγώ με ένα βιβλίο ακόμη κι απ τα παιδιά μου. Αυτό που επιθυμούσα όμως πα΄ντα να κάνω κάποια στιγμή ήταν να δουλέψω σε ένα καθαρόαιμο βιβλιοπωλείο.Σε φαντάζομαι ανάμεσα στα γεμάτα βιβλία ράφια.Χάρμα.
Ελένη Μ.

Κωνσταντινιά είπε...

Α! ρε Αναστασία!!!
Τι μας κάνεις!!!
Πώς λέγεται όταν διαβάζεις κάτι και συγχρόνως μειδιάς και τα μάτια σου είναι υγρά και δεν ξέρεις ποιά και τι συναισθήματα ξεχύνονται από μέσα σου;;;;
Έτσι, πάντα από αλλού να ξεκινάς και αλλού να πηγαίνεις και να μας παρασέρνεις.

Φιλια!!!!!!!φιλιά από καρδιάς!!!!!!!!

καλημέρα είπε...

Ελένη,
κι εγώ έκλαιγα αλλά ... άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, εκεί...Άμα σου πω ότι όσο με συγκινούσαν τόσο πιο πολύ μου άρεσαν, τι να πεις φιλενάδα,τι να πεις! το χούι, είπαμε, πρώτα φευγει ο άνθρωπος και μετα το χούι...
Έχω κάνει πολλές δουλειές στη ζωή μου, η δουλειά στο βιβλιοπωλείο, αχ, ήταν από τις πιο αγαπημένες μου! Χαρμα, όπως το λες!

καλημέρα είπε...

Αχ, Κωνσταντινιά μου, πολύ με συγκινησε το σχόλιό σου. Αφού, δεν ξέρω τι να σου γράψω, μόνο ότι υπήρχε λόγος που συναντηθήκαμε σε αυτήν την παρέα, αυτό μου έρχεται αυθόρμητα να σου πω.
Πολλά φιλιά κι απο μένα...

Ευδοξια είπε...

Πολυ καιρο ειχα να μπω και να γραψω αδελφουλα..βλεποντας τον τιτλο κατι μου ελεγε πως θα ξεδιπλωσεις αναμνησεις..
Οντως ετσι κυλουσαν οι μερες του χρονου στο πατρικο μας..Χωμενες μεσα στα βιβλια κυριολεκτικα ολες μας..
Θυμαμαι πως οσο ημουν στο Δημοτικο,δανεισθηκα ολα τα βιβλια της βιβλιοθηκης μας ..μετα σειρα ειχε η γειτονια..Σε λιγα σπιτια εβρισκες βιβλια...
Απο τα πρωτα ΔΙΚΑ ΜΟΥ βιβλια ηταν το "Χωρις οικογενεια"και το "με οικογενεια"..ακομα θυμαμαι τους σβιγκους που εφτιαχνε η φτωχια γιαγια στο εγγονακι της και τις γλυκοπατατες που εψηνε..
Μετα ηρθε ο παππους και μου χαρισε τους "Αθλιους"..2 τομοι ηταν..
Τον Λουντεμη που αγορασα ολη την σειρα που ειπε και η Ιωαννα,τον επαιρνα καθε δυο-τρεις μερες απο τον Θεοδωρακη στην Σκυδρα..με πιστωση..πηγαινε η μαμα καθε Σαββατο και τα εξωφλουσε..
"αμαν παιδακι μου..τελειωμο δεν εχεις "μου ελεγε..
Το προβλημα ηταν ποτε θα το διαβαζα,καθως καιροφυλακτουσε ο παππους και δεν επετρεπε ξενυχτι..
Το κολπο με την κουβερτα εγω το ανακαλυψα ,οταν ενα βραδυ μου χτυπησε το παντζουρι φωναζοντας:"αντε μαιμουν..κοιμησου δεν θα ξυπνας το πρωι" ...
Μα εγω ηθελα να τελειωνω γρηγορα το βιβλιο..εβαζα και στοχους και πλανα..στα βιβλια αυτα εχω ημερομηνια στην αρχη του βιβλιου και στο τελος...
Παντως εχω να πω πως οτι διαβασα μαπο λογοτεχνια ηταν μεχρι και το Λυκειο..Αργοτερα πολυ ευκαιριακα στις διακοπες και τα ΣΚ..Θες η δουλεια..θες οι υποχρεωσεις..το αφησα λιγακι..
Ομως στην βιβλιοθηκη μου εχω παντα αγορασμενα καποια βιβλια που ΘΑ διαβασω..
Και στις διακοπες ψαχνω ησυχα μερη ακριβως γι'αυτο τον λογο..
Εσυ ασφαλως μας εχεις ξεπερασει ολες ..μονο στο ταβανι δεν εβαλες βιβλιοθηκες..
Εχω την αισθηση πως αυτη η μανια για διαβασμα μεταλαμπαδευτηκε απο τον παππου..διαβαζε παντα ολο το 24ωρο..και καποτε σαν μεγαλωσα τον ακουσα να λεει.."μη σταματας να διαβαζεις..να σε βλεπει το παιδι σου με ενα βιβλιο στο χερι..Ετσι μαθαινει και αυτο ,γινεσαι παραδειγμα προς μιμηση"..

Ευδοξια είπε...

*της νυχτας τα καμωματα...
*Θοδωρακης φυσικα..