Μάνα, μητέρα, μαμά

Σου έδωσα τα καλύτερά μου χρόνια, Θυσία έγινα για σενα. Κεφάλι δε σήκωσα.
Αν ήξερες μόνο τι τραβάω για να σε μεγαλώσω. Όλο στο τρέξιμο, τίποτα να μη σου λείψει.
Τα άφησα όλα, δουλειά, προσωπικά ενδιαφεροντα, για να είμαι κοντά στα παιδιά μου.
Μετα συνήθως ακολουθεί η θρυλική ερώτηση-ατακα: Και τι κατάλαβα;
Συνηθισμένα λόγια μαμάδων; Κανονικά ούτε συνηθισμένα θα έπρεπε να είναι ούτε μαμάδων.
Μέρα που'ναι σήμερα αν σου πω τι πιστευω για τις μαμάδες και τις "θυσίες" και την ανιδιοτελή αγάπη τους μπορεί και να μην συμφωνήσεις. Το είχαμε κουβεντιάσει λίγο κάποια στιγμή και στις "κουβεντούλες" της Κωνσταντινιάς.
Αν το συνοψίσω σε μια φραση: ό,τι δίνεις παίρνεις. Ισχύει και αντιστρόφως, ίσως. Αν στο πω πιο αναλυτικά - είναι δυνατόν να μείνω σε μια φραση; όσο με ξέρεις, με ξέρεις λογομίλητη; - δεν πιστευω ότι υπάρχει προσφορα, θυσία, όπως κι αν το πεις, χωρίς ανταπόδοση, ικανοποίηση, "ανταμοιβή". Όταν προσφερεις αγαπη κάτι παίρνεις. Όταν φροντίζεις κάτι γυρίζει πίσω και σε σενα. Ανιδιοτελής αγαπη και προσφορα δεν υπάρχει. Κυνικό ή όχι, απλά έτσι πιστευω. Για αυτό και δεν καταλαβαίνω τις μαμάδες, κυρίως, που λένε συχνά πυκνά, πόσο υποφερουν, πόσα τραβούν για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, τι τραβάνε οι καημένες κάθε μέρα. Και "ξεχνάνε" τι χαίρομαστε οι τυχερές, πώς νιώθουμε όταν ενα μικρούτσικο πλάσμα μεγαλώνει μέσα μας, πόση αγαπη παίρνουμε, πόσα φιλιά και πόσες αγκαλιές, πόσο καμάρι νιώθουμε όταν βλεπουμε τι καταφερνουν τα παιδιά μας. Πιο πολύ τις λυπάμαι όταν δεν νιώθουν και δεν χαίρονται τίποτε απ'όλα αυτα. Γιατί μη νομίζεις, είναι μαμάδες που το θαυμα της ζωής μεγαλώνει μέσα τους, ζει δίπλα τους κι αυτές χαμπάρι δεν παίρνουν. Όπως λέει και η φίλη μου η Ιφιγένεια, δεν είναι όλες για να ειναι μαμάδες, κι αν δεν είναι καλύτερα να μη γίνονται.
Ακριβώς το ίδιο σκέφτομαι και για τις μαμαδες και τους μπαμπάδες βεβαια που θεωρούν τα παιδιά ιδιοκτησία τους, επιβεβαίωσή τους. Κι εκείνα τους απογοητευουν κι αρχίζει ο θρήνος, ο θυμός, ανάλογα. Κι εκείνα δεν είναι ό,τι περιμένουν και πάει χαμένη η ζωή τους. Είναι δυστυχία να ζεις μέσα από τις ζωές των άλλων. Και θλίψη να μην ζεις, τελικά τη δικιά σου ζωή.
Και τώρα που σου τα γραφω αυτα μη νομίζεις ότι υπάρχουν στιγμές που δεν τα ξεχνάω. Όσο είναι σπάνιες και μόνο στιγμές καλά πάμε, λέω...

Όταν, τη μερα που γέννησα το πρώτο μου παιδί, τον γιο μου, τον έφεραν στο δωμάτιο και τον κρατησα αγκαλιά, ήμουν απίστευτα χαρούμενη. Κρατούσα ενα μικρό θαύμα στα χερια μου και απορούσα πώς το έζησα αυτό. Πού ήταν λίγο πριν, πώς τον κρατάω τωρα. Ευτυχισμένη απολυτα. Και αυθόρμητα είχα την ίδια στιγμή ενα περίεργο συναίσθημα. Είναι δικός μου και δεν είναι. Μια αίσθηση προσωρινότητας και όχι ιδιοκτησίας. Σαν να τον έχω στα χερια μου, στη φροντίδα μου για κάποια χρόνια, μέχρι να μεγαλώσει, να είναι έτοιμος μετα να φύγει στον δικό του κόσμο. Μπορεί έτσι να μεγάλωσα κι εγώ. Μπορεί να ένιωσα αυτό το συναίσθημα τότε για πολλούς, για χίλους διαφορετικούς λόγους. Πάντως το νιώθω ακόμα.
Τα παιδιά έχουν φτερά από μόνα τους. Τα κόβεις ή τα μαθαίνεις να πετάνε;

Και για να μην υπερβάλλεις, σιγά μην είμαι τελεια μάνα, σιγά μην τα θυμάμαι όλα αυτα πάντα. Θυμάσαι ενα τραγούδι που σου έλεγα ότι μου είπε να ακούσω ο γιος μου κάποια στιγμή; Ε, αυτό το τραγούδι, όπως ο ίδιος μου το μετεφρασε εχει αυτα τα λόγια (όπως καταλαβαίνεις, αφού τα ένιωσε, κάπου την έκανα τη χαζομάρα μου... από την άλλη και μόνο που μου το είπε δεν είναι λίγο, είπε αμεσως ο αισιόδοξος εαυτός μου...):
Κουράστηκα να είμαι αυτό που θελεις εσύ
Νιωθω τόσο απελπισμένος
Χαμένος κάτω από την επιφάνεια
Δεν ξερω τι περιμενεις από μενα
Είμαι καταπιεσμένος
και περπατώ στα βήματά σου
Κάθε βήμα που παίρνω
είναι ενα λάθος για σενα

Νιώθω τόσο ξενος
δεν μπορώ να σε νιώσω εκεί
Έχω κουραστεί
και συνειδητοποιήσει
ότι αυτό που θέλω
είναι να είμαι περισσότερο σαν εμενα
και λιγότερο σαν εσένα

Δεν νιώθεις ότι με καταπιέζεις;
Ότι με κρατάς τόσο σφιχτα
Φοβισμένος ότι θα χάσεις τον έλεγχο
Γιατί
ό,τι περίμενες ότι θα γίνει
καταρρέει ακριβώς μπροστα σου
Κάθε βήμα που παίρνω είναι
ακόμα ενα λάθος για σενα
Και κάθε δευτερόλεπτο που ξοδεύω
είναι περισσότερο από ό,τι μπορώ να ξοδεψω

Αλλά ξέρω
ότι μπορώ να καταλήξω πέφτοντας πάλι
αλλά ξέρω
ότι ήσουν ακριβώς σαν κι εμένα
όταν απογοήτευσες καποιον σε κάτι
Νιώθω τόσο ξένος...

Υ.Γ. Τώρα, μη ρωτάς γιατί, το παρακάτω δεν εχει σχεση με όσα σου λέω τοση ώρα, αλλα σίγουρα είναι μια μουσική για να σου φτιάξει το κέφι, κι αυτό πάντα καλό δεν είναι;