Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Μάνα, μητέρα, μαμά

Σου έδωσα τα καλύτερά μου χρόνια, Θυσία έγινα για σενα. Κεφάλι δε σήκωσα.
Αν ήξερες μόνο τι τραβάω για να σε μεγαλώσω. Όλο στο τρέξιμο, τίποτα να μη σου λείψει.
Τα άφησα όλα, δουλειά, προσωπικά ενδιαφεροντα, για να είμαι κοντά στα παιδιά μου.

Μετα συνήθως ακολουθεί η θρυλική ερώτηση-ατακα: Και τι κατάλαβα;
Συνηθισμένα λόγια μαμάδων; Κανονικά ούτε συνηθισμένα θα έπρεπε να είναι ούτε μαμάδων.
Μέρα που'ναι σήμερα αν σου πω τι πιστευω για τις μαμάδες και τις "θυσίες" και την ανιδιοτελή αγάπη τους μπορεί και να μην συμφωνήσεις. Το είχαμε κουβεντιάσει λίγο κάποια στιγμή και στις "κουβεντούλες" της Κωνσταντινιάς.
Αν το συνοψίσω σε μια φραση: ό,τι δίνεις παίρνεις. Ισχύει και αντιστρόφως, ίσως. Αν στο πω πιο αναλυτικά - είναι δυνατόν να μείνω σε μια φραση; όσο με ξέρεις, με ξέρεις λογομίλητη; - δεν πιστευω ότι υπάρχει προσφορα, θυσία, όπως κι αν το πεις, χωρίς ανταπόδοση, ικανοποίηση, "ανταμοιβή". Όταν προσφερεις αγαπη κάτι παίρνεις. Όταν φροντίζεις κάτι γυρίζει πίσω και σε σενα. Ανιδιοτελής αγαπη και προσφορα δεν υπάρχει. Κυνικό ή όχι, απλά έτσι πιστευω. Για αυτό και δεν καταλαβαίνω τις μαμάδες, κυρίως, που λένε συχνά πυκνά, πόσο υποφερουν, πόσα τραβούν για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, τι τραβάνε οι καημένες κάθε μέρα. Και "ξεχνάνε" τι χαίρομαστε οι τυχερές, πώς νιώθουμε όταν ενα μικρούτσικο πλάσμα μεγαλώνει μέσα μας, πόση αγαπη παίρνουμε, πόσα φιλιά και πόσες αγκαλιές, πόσο καμάρι νιώθουμε όταν βλεπουμε τι καταφερνουν τα παιδιά μας. Πιο πολύ τις λυπάμαι όταν δεν νιώθουν και δεν χαίρονται τίποτε απ'όλα αυτα. Γιατί μη νομίζεις, είναι μαμάδες που το θαυμα της ζωής μεγαλώνει μέσα τους, ζει δίπλα τους κι αυτές χαμπάρι δεν παίρνουν. Όπως λέει και η φίλη μου η Ιφιγένεια, δεν είναι όλες για να ειναι μαμάδες, κι αν δεν είναι καλύτερα να μη γίνονται.
Ακριβώς το ίδιο σκέφτομαι και για τις μαμαδες και τους μπαμπάδες βεβαια που θεωρούν τα παιδιά ιδιοκτησία τους, επιβεβαίωσή τους. Κι εκείνα τους απογοητευουν κι αρχίζει ο θρήνος, ο θυμός, ανάλογα. Κι εκείνα δεν είναι ό,τι περιμένουν και πάει χαμένη η ζωή τους. Είναι δυστυχία να ζεις μέσα από τις ζωές των άλλων. Και θλίψη να μην ζεις, τελικά τη δικιά σου ζωή.
Και τώρα που σου τα γραφω αυτα μη νομίζεις ότι υπάρχουν στιγμές που δεν τα ξεχνάω. Όσο είναι σπάνιες και μόνο στιγμές καλά πάμε, λέω...

Όταν, τη μερα που γέννησα το πρώτο μου παιδί, τον γιο μου, τον έφεραν στο δωμάτιο και τον κρατησα αγκαλιά, ήμουν απίστευτα χαρούμενη. Κρατούσα ενα μικρό θαύμα στα χερια μου και απορούσα πώς το έζησα αυτό. Πού ήταν λίγο πριν, πώς τον κρατάω τωρα. Ευτυχισμένη απολυτα. Και αυθόρμητα είχα την ίδια στιγμή ενα περίεργο συναίσθημα. Είναι δικός μου και δεν είναι. Μια αίσθηση προσωρινότητας και όχι ιδιοκτησίας. Σαν να τον έχω στα χερια μου, στη φροντίδα μου για κάποια χρόνια, μέχρι να μεγαλώσει, να είναι έτοιμος μετα να φύγει στον δικό του κόσμο. Μπορεί έτσι να μεγάλωσα κι εγώ. Μπορεί να ένιωσα αυτό το συναίσθημα τότε για πολλούς, για χίλους διαφορετικούς λόγους. Πάντως το νιώθω ακόμα.
Τα παιδιά έχουν φτερά από μόνα τους. Τα κόβεις ή τα μαθαίνεις να πετάνε;

Και για να μην υπερβάλλεις, σιγά μην είμαι τελεια μάνα, σιγά μην τα θυμάμαι όλα αυτα πάντα. Θυμάσαι ενα τραγούδι που σου έλεγα ότι μου είπε να ακούσω ο γιος μου κάποια στιγμή; Ε, αυτό το τραγούδι, όπως ο ίδιος μου το μετεφρασε εχει αυτα τα λόγια (όπως καταλαβαίνεις, αφού τα ένιωσε, κάπου την έκανα τη χαζομάρα μου... από την άλλη και μόνο που μου το είπε δεν είναι λίγο, είπε αμεσως ο αισιόδοξος εαυτός μου...):
Κουράστηκα να είμαι αυτό που θελεις εσύ
Νιωθω τόσο απελπισμένος
Χαμένος κάτω από την επιφάνεια
Δεν ξερω τι περιμενεις από μενα
Είμαι καταπιεσμένος
και περπατώ στα βήματά σου
Κάθε βήμα που παίρνω
είναι ενα λάθος για σενα

Νιώθω τόσο ξενος
δεν μπορώ να σε νιώσω εκεί
Έχω κουραστεί
και συνειδητοποιήσει
ότι αυτό που θέλω
είναι να είμαι περισσότερο σαν εμενα
και λιγότερο σαν εσένα

Δεν νιώθεις ότι με καταπιέζεις;
Ότι με κρατάς τόσο σφιχτα
Φοβισμένος ότι θα χάσεις τον έλεγχο
Γιατί
ό,τι περίμενες ότι θα γίνει
καταρρέει ακριβώς μπροστα σου
Κάθε βήμα που παίρνω είναι
ακόμα ενα λάθος για σενα
Και κάθε δευτερόλεπτο που ξοδεύω
είναι περισσότερο από ό,τι μπορώ να ξοδεψω

Αλλά ξέρω
ότι μπορώ να καταλήξω πέφτοντας πάλι
αλλά ξέρω
ότι ήσουν ακριβώς σαν κι εμένα
όταν απογοήτευσες καποιον σε κάτι
Νιώθω τόσο ξένος...

Υ.Γ. Τώρα, μη ρωτάς γιατί, το παρακάτω δεν εχει σχεση με όσα σου λέω τοση ώρα, αλλα σίγουρα είναι μια μουσική για να σου φτιάξει το κέφι, κι αυτό πάντα καλό δεν είναι;

15 σχόλια:

Katerina είπε...

Χρόνια πολλά μανούλα, Αναστασία!
Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!

Adamantia είπε...

Αναστασία μου είναι μιά ειλικρινής κατάθεση η σημερινή σου ανάρτηση. Μιά φορά η κόρη μου μου αφιέρωσε το "Ασε με να κάνω λάθος" του Παπακωνσταντίνου.Αλλαξα πολλά απο τότε στη συμπεριφορά μου απέναντι της προς το πολύ καλύτερο.Πρέπει να κάνουν λαθη για να μάθουν το πέταγμα. Ο δικος μας φοβος μη πληγωθουν δεν πρεπει να μας κανει να παιζουμε το "Θεο" όσο δυσκολο κι αν ειναι.
Καλή εβδομαδα!

Maria Tzirita είπε...

Πολύ καλά τα λες Αναστασία μου... Η αγάπη για τα παιδιά μας ποτάμι που δε γυρίζει προς τα πίσω... Χρόνια μας πολλά, να'σαι καλά! Καλημέρα!

kostaslogh είπε...

εσείς ξεύρετε καλύτερα Μητέρες,
σίγουρα ακούγεται κάπως κυνικό το δούναι -λαβείν της αγάπης,αλλά είναι κανόνας της φύσης...
φαντάζεσαι να ήταν μόνο μια δυσάρεστη υποχρέωση το να μεγαλώνεις παιδιά;
δεν θα υπήρχε ζωή όπως την ξέρουμε!
όχι ότι δίνω και μεγάλη σημασία στίς διάφορες"μέρες"αλλά θα θεωρούσα δίκαιο να υπήρχε και γιορτή του πατέρα,
για την ισορροπία του πράγματος!
α και
καλημέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεερααααααααααααααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!

καλημέρα είπε...

Καλημέρα Κατερίνα,
χρόνια πολλά, επίσης,
(με δυο μερες καθυστερηση...)

καλημέρα είπε...

Adamantia,
δεν μπορούμε που δεν μπορούμε να είμαστε τελειοι γονείς, άμα δεν είμαστε και ειλικρινείς άστα να πάνε...τουλάχιστον ας ακούμε τα παιδια μας, κι εκείνα ας εχουν το θαρρος να μας μιλάνε, ας μην μας φοβούνται κι ας είναι σίγουροι ότι θα είμαστε πάντα εκεί για αυτα, όσο μαθαίνουν, μεγαλώνουν και κανουν λαθη, όπως το έγραψες...
Καλημέρα!

καλημέρα είπε...

Ποτάμι και χαρα μεγάλη, Μαρία!
Καλημέρα!

καλημέρα είπε...

Καλημέρα Κωστή.
Να σου πω την αληθεια το μόνο λαβειν, αυτό είναι που μου φαίνεται κυνικό.
Τώρα, με τις παγκόσμιες κτλ μερες δεν τα παω καθόλου καλά, οπότε πιο πιθανό είναι να σου πω να καταργηθούν όλες παρα να προσθέτουμε κι αλλες...(παντως τον Ιούνιο υπάρχει μια γιορτή του πατερα, εννοείται ότι τα ανθοπωλεία είναι τα πρωτα που την πηραν είδηση!)

Κωνσταντινιά είπε...

Αναστασία,

για μια ακόμη φορά έθιξες ένα θέμα με πολλές προεκτάσεις και οπτικές.
Πιστεύω πως υπάρχουν πολλών ειδών αγάπες. Η πιο "περίπλοκη" πρέπει να είναι η μητρική. Νιώθει η μάνα υπεύθυνη για κάθε πράξη του παιδιού, για την αγωγή του, τις επιλογές του και το κυριότερο, θέλει και δεν θέλει την ανεξαρτητοποίηση του παιδιού ,που εκεί κατά τη γνώμη μου οφείλεται και το σύνδρομο της "εγώ θυσιάζομαι για σένα" μάνας.

Ο καλύτερος ορισμός που άκουσα πάντως για τους γονείς είναι:"Καλοί γονείς είναι αυτοί που μεγαλώνουν παιδιά που να μην χρειάζεται να τους χρειάζονται" ή κάπως έτσι.

Την καλημέρα μου

nikiplos είπε...

καλημέρα...

Αλήθεια πως και δεν ένιωσες φόβο? Το βάρος της ευθύνης? Σίγουρα βέβαια όχι ιδιοκτησία, γιατί αναπόφευκτα ένα παιδί είναι ένας ανεξάρτητος άνθρωπος... Μα πόσα πράγματα κουβαλάει απο τους γονείς του... πόσα υλικά... στην αρχή τους μιμείται, μετά πρέπει να φτιάξει κι αυτός κάτι, και αυτοί εκεί πάνω από το κεφάλι του να τον καθοδηγούν...

Ευτυχώς ανήκω σε μια γενιά που οι γονείς δεν ήταν από πάνω από τα παιδιά τους, αλλά ούτε και τα εγκατέλειπαν... Τα στήριζαν κυρίως...

Αυτό ελπίζω να κάνω και εγώ αν αξιωθώ να γίνω γονέας... και κυρίως να αποβάλλω και να μην νιώθω φόβο και άγχος... Δεν είναι λίγο να εξαρτάται ένας άνθρωπος από εσένα...


Σε φιλώ και την καλημέρα μου σε όλες τις μητέρες, γιατί μάλλον πράττετε έναν άθλο, αλλά απλά δεν το γνωρίζετε..

καλημέρα είπε...

Κωνσταντινιά,
νομίζω ότι ο ορισμός που γραφεις είναι το πιο μεγαλο μας στοίχημα, για να δούμε, θα τα καταφερουμε;

καλημέρα είπε...

Νίκιπλε,
θα σου πω την αλήθεια, φόβο δεν ενιωσα καθόλου.Τώρα που το σκέφτομαι κι εγώ δεν μπορώ να το εξηγήσω. Απορία είχα, αγωνία κάποιες φορες, αλλα φόβο, καθόλου, μπορεί κι από άγνοια. Αντίθετα είχα, μη σου πω ότι εχω ακόμη δηλαδή, μια ίσως παραξενη σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά.
Το πιο περίεργο απ'όλα μάλιστα είναι η μεχρι σήμερα σχεδόν βεβαιότητά μου ότι τα παιδιά μοιάζουν με δεντρα (εδώ υποθετω κάνει τη δουλειά της η εκ χωριου καταγωγη μου), αν κρατας φυλαγμένες τις ρίζες, αν τα πρωτα χρόνια στηρίζεις τον κορμό να μη σπάσει, μετά άσε τα κλαδιά να απλώνουν και μη φοβάσαι. Αν δεν καούν οι ρίζες, αν ο κορμός στεκει καλά, το δεντρο θα τα βγάλει πέρα ό,τι καιρό κι αν κάνει. Τώρα, σωστό, λάθος, θα σε γελάσω, πάντως έτσι το σκέφτομαι. Θα δείξει...

Katerina είπε...

Καλημέρα Αναστασία!
όμορφες μουσικές όπως πάντα και δω και στην εκπομπή χθες και σήμερα που μας έλλειψες.
"Τα παιδιά μοιάζουν με δέντρα..."τι ωραία τα λες!
Νιώθω πολύ όμορφα που οι κορες μου τα κατάφεραν ως τώρα.. και στα δύσκολα,
είναι τόσο ώριμα παιδιά, που πολλές φορές στηρίζουν και συμβούλευουν κι εμάς τους γονείς.

καλημέρα είπε...

Πόσο ωραίο είναι να καμαρώνεις τα παιδιά σου μεγάλα. Νάσαι καλά Κατερίνα, να χαίρεσαι και να καμαρώνεις για τις κόρες σου.

katerina είπε...

Ευχαριστώ Αναστασία!
Να είσαι καλά και εσυ, να καμαρώνεις για το γιο σου και την κόρη σου.
Θα βρεθούμε στο Βοτανικό με τις ανθισμένες τριανταφυλλιές!