"Στη ζωή δεν υπάρχει rewriting..."

Μερες τώρα κάνω αυτό που, μεγαλα λόγια να μη λεω γι' αυτό όμως πραγματικά ισχυει, σιχαίνομαι. Μαζεύω σαν το μυρμήγκι, λέξεις από βιβλία (νομίζω μόνο βιβλία διαβαζω πάλι) λέξεις από περαστικούς, λέξεις αγαπημένων, σκέψεις, εικόνες, εκκρεμότητες, και λεω αυτό θα το κρατησω να μην το ξεχασω, αυτό θα το γραψω, εκείνο θα σας το δείξω, να καθίσω επιτελους να απαντησω στα σχόλια στο blog, να πω για εκείνο το βιβλίο που διαβασα και μου άρεσε τόσο πολύ και χωρίς λόγο κι αιτία μου θύμισε μια ταινία που έχει καιρό που την είδα, περίεργο πραγμα το μυαλό του ανθρωπου, για το δικό μου πάλι τι να σου πω, αν ήταν δρόμος μόνο λεωφόρος δεν θα ήταν και μόνο εναν δρόμο δεν θα είχε, επίσης.
Κι όταν και όσο μαζευω, στενεύουν αυτοί οι δρόμοι και κλείνουν άσχημα. Τα μαζεμενα, κρατημενα για μια άλλη καταλληλη περίσταση πραγματα πάντα με στοιχειώνουν. Στο έχω πει ότι αυτό μπορεί να το παθω κι όταν παίζω σκραμπλ; Όσο κραταω ένα "καλό" γραμμα για να το αξιοποιήσω, τρομάρα μου, μετα, τόσο εκείνο στους επόμενους γύρους με εκδικείται το αφιλότιμο, με μπλοκάρει και στο τελος είμαι ικανή να τελειώσω την παρτίδα με κρατημένα και αρα χρεωμένα αρνητικά τελικά τα καλά τα γραμματα που δεν έγιναν ποτε λέξη παρα να σχηματίσω την ιδανική, ανεπαναληπτη λεξη με τα χρυσα επτα γραμματα.
Μετά, πίνοντας τον πρώτο καφέ της ημέρας σήμερα, με τη γευση αλλά και την αίσθηση που σου αφήνει το καϊμάκι του καθώς στεκονται στην άκρη των χειλιών οι μικρούτσικοι, απειροελάχιστοι κόκκοι του καφε, σαν λεπτή άμμος με γευση και αρωμα, παίρνω από το τραπεζι του καθιστικού την athens voice που ήταν αφημένη εκεί και αφηρημένα στεκομαι στη σελίδα του edito(rial), του Φώτη Γεωργελέ.. Με μια ακόμη γουλιά καφε, ξεκινάω να διαβαζω. Αυτό είναι. Σαν να πεταχτηκαν μονομιάς ή να πέταξαν τα κρατημένα και θα δούμε, και μη βιάζεσαι, άσε, θα δείξει και τι να σου πω τωρα, κόλλησα... Σαν να καθάρισε το τοπίο. Και ξεμπλόκαρα. Τι κραταω, πάλι; Και γιατί και για πότε; Ή στην ώρα του ή ποτέ. Γιατί δεν πετάω; Οι σελίδες γυρνάνε. Εμείς και η ζωή μας; Οι ζωές μας και τα βιβλία; Οι ζωές μας στα βιβλία; Τα βιβλία στις ζωές μας; H ζωή μας ενα βιβλίο; Ένα από τα καλύτερα κείμενα που διαβασα.
Ολο το κείμενο εδώ: http://www.athensvoice.gr/editorial/av,17547,Edito.html
και μια αντιγραφή του εδω:

Θες πάρα πολύ να τηλεφωνήσεις, να στείλεις ένα μήνυμα. Σ’ εκείνον που δεν πρέπει. Ανοίγεις ένα βιβλίο με την ελπίδα ότι θα γαντζωθείς από την πλοκή, θα ξεχάσεις, θα περάσει η αδύναμη ώρα, θα αποφύγεις την επιθυμία.
Το καλό με τα βιβλία είναι ότι μερικές φορές κλείνουν τον κόσμο έξω. Το κακό με τα βιβλία είναι επίσης ότι κλείνουν τον κόσμο έξω.
Πώς έφτασες κιόλας στη σελίδα 93; Γιατί δεν θυμάσαι τίποτα απ’ όσα διάβασες; Βρες άλλα κόλπα, πιο δύσκολα, δεν θ’ αποφύγεις έτσι αυτό το τηλεφώνημα.
Τα βιβλία είναι επικίνδυνα. Σου λένε πράγματα που μερικές φορές δεν θέλεις να ξέρεις.
Πιο δύσκολο είναι να ξεφορτωθείς ένα βιβλίο παρά να το αποκτήσεις.
Το βιβλίο στο προσκέφαλό μου ήταν για χρόνια ένα ρεβόλβερ (Ζακ Ριγκό).
Μερικοί διαβάζουν για να μάθουν. Άλλοι για να ξεχάσουν.
Ένα βιβλίο που δεν βρίσκεται είναι ένα βιβλίο που δεν υπάρχει.
Διαβάζουμε κάθε βιβλίο με μεγάλη σοβαρότητα, σαν να μην είναι fiction αλλά η αλήθεια. Ίσως γιατί ξέρουμε ότι και στην αλήθεια, η γραμμή που χωρίζει τα γεγονότα από τη φαντασίωση, τη λογική απ’ τις ψευδαισθήσεις, είναι πολύ στενή. Ίσως αυτό κάνει τη ζωή απολαυστική.
Κάθε βιβλίο που αγαπάμε λέει για μας.
Ορισμένα βιβλία περιέχουν ιδέες που σε ταράζουν. Σε αναγκάζουν να σκεφτείς πράγματα που θέλεις να ξεχάσεις.
Ποια είναι η καλύτερη κριτική για ένα βιβλίο; Μια φωτογραφία που δείχνει κάποια να το διαβάζει.
Όταν διαβάζουμε τους αγαπημένους μας συγγραφείς, προσπαθούμε πάντα μέσα απ’ τις γραμμές να μάθουμε όσα μπορούμε γι’ αυτούς. Είναι μάταιο. Δεν μπορούμε ποτέ να ξέρουμε τα πάντα για τους άλλους. Κι αν το καλοσκεφτείς, δεν ξέρουμε τα πάντα ούτε για τον εαυτό μας.
Η βιβλιοθήκη είναι μια πύλη στο χρόνο (Μπόρχες).
Εμάς τους δυο μας χωρίζει μια βιβλιοθήκη, του είπε (Σ.Κ.).
Η μοναξιά βοηθάει την καλλιτεχνική δημιουργία (Ούτε να το σκέφτεσαι. Είναι κακιά επιλογή).
Όταν γράφουμε σκεφτόμαστε πάντα κάποια που θα τα διαβάσει.
Κανείς δεν ξέρει αν μια ιστορία έχει τελειώσει μια για πάντα (Όρσον Γουέλς, «Η κυρία απ’ τη Σαγκάη»).
Κάθε βιβλίο που δεν προσπαθεί να εμποδίσει τον πόλεμο είναι χωρίς νόημα.
Ιστορίες με μοιραίες συμπτώσεις και από μηχανής θεούς γράφουν οι κακοί συγγραφείς. Μοίρα είναι το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας.
Τα καλά βιβλία γράφουν πάντα για φιλία και σεξ. Αυτό είναι το μόνο που μας απομένει στο τέλος της μέρας. Ούτε ψευδαισθήσεις, ούτε δεσμεύσεις, ούτε ασφάλεια.
Κάθε σειρά σ’ ένα λευκό χαρτί είναι ο τρόπος σου να πεις, «ήμουν εδώ».
Κάποτε έρχεται μια στιγμή που διαβάζεις τον εαυτό σου σαν να διαβάζεις ξένα κείμενα. Θυμώνεις ή δακρύζεις. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει. Όμως, είναι σοβαρό γιατρέ μου;
Στα βιβλία θέλουμε να υπάρχει πάντα ένα φινάλε. Επειδή στη ζωή είναι σαν να σε αναγκάζουν να βγεις ξαφνικά από μια ταινία που απολαμβάνεις πραγματικά. Χωρίς να δεις ποτέ τη συνέχεια. Χωρίς να μάθεις ποτέ τι θα συμβεί μετά.
Στη ζωή δεν υπάρχει rewriting. Δεν υπάρχει «τόμος δεύτερος». Δεν υπάρχει «συνεχίζεται».
Τα βιβλία τα λένε όλα: Γεννιόμαστε αθώοι, υπομένουμε την τρομερή διάλυση των ψευδαισθήσεών μας ώστε να μπορέσουμε να αποκτήσουμε τη γνώση κι ύστερα ζούμε με το φόβο του θανάτου και το μόνο που μας χαρίζεται, είναι κάποια ψήγματα ευτυχίας για να αντισταθμίσουμε τον πόνο (Φίλιπ Ροθ).
Όμως εμείς θέλουμε να τα μάθουμε μόνοι μας. Κάθε ζωή είναι ένα μοναδικό βιβλίο που το γράφει ο καθένας μόνος του. Κάθε μέρα μια γραμμή.
Μην αφήνεις λευκές σελίδες. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να τις ξαναγράψεις.
Από τα αποκόμματα των εφημερίδων και τα υπολείμματα της μνήμης φτιάχνω το μυθιστόρημα της ζωής μου.
Βιαστικές σημειώσεις, λευκές σελίδες, χαμένες μέρες, πυκνές σειρές, μπερδεμένες λέξεις, γράμματα στο περιθώριο. Ζωές παράλληλες, άγνωστες, διπλανές, χάνονται, τέμνονται, βιβλία μισοδιαβασμένα, ζωές σαν μυθιστόρημα.
Θες να τις διαβάσεις;
Πόσες θέλεις για να χορτάσεις; Λες ποτέ φτάνει;
Σελίδες χωρίς υπογραφή, σημειώματα σε μπουκάλι χαμένο στη θάλασσα. Ιστορίες που μπορεί να είναι η ζωή σου.