Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

από αλλού ξεκίνησα κι αλλού πήγα, πάλι

Έξω φυσάει και βρέχει, που λέει κι ένα τραγούδι, στο τέλος μιας μέρας που έμοιαζε τόσο με Κυριακή, αφού δεν θα παραξενευτώ καθόλου αν ακούσω αύριο κάποιον να μου λεει καλή εβδομάδα.

Μια μέρα με δουλειές - καλά αυτές οι ντουλάπες και τα συμμαζεματοξεκαθαρίσματα δεν τελειώνουν ποτέ;-, μαστορεματα - σου έχω πει πώς με λένε τα παιδιά μου; "κάστορα μάστορα", σήμερα είχε σειρα το πλυντήριο πιάτων- παραδοσιακό φαγητό και το πιο ωραίο απ'όλα διαβασμα. Το ξεκίνησα πρωί-πρωί, ήμουν μαζί του διάφορες ώρες σε όλη τη μέρα, το τελείωσα πριν λίγο, "το χρυσόψαρο" του Λε Κλεζιό. Είναι το πρώτο δικό του βιβλίο που διαβάζω. Η ιστορία ενός κοριτσιού. "Όταν ήμουν έξι ή επτά χρονών, με έκλεψαν. Δεν το θυμάμαι στ' αλήθεια, γιατί ήμουν πολύ μικρή και ό,τι έζησα στη συνέχεια έσβησε αυτή την ανάμνηση... Υπάρχει αυτός ο κατάφωτος, σκονισμένος και άδειος δρόμος, ο γαλανός ουρανός, η σπαρακτική κραυγή ενός μαύρου πουλιού και, ξάφνου, τα χέρια που με ρίχνουν στο βάθος ενός μεγάλου σάκου, κι εγώ σκάω. Η Λάλα ΄Ασμα μ' έχει αγοράσει".. Αυτή η ιστορία, η ιστορία της Λαϊλά, ήταν η φετινή μέρα του ευαγγελισμού.
Μ'αρεσει αυτό. Θυμάμαι πολλές μέρες της ζωής μου με βιβλία. Όπως τη μέρα που διάβασα το "Ένα δεντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν", την κούνια στην αυλή μας στο χωριό, εγώ στο βιβλίο χωμένη, κυριολεκτικά. Η Φράνσις, έτσι δεν έλεγαν την ηρωίδα; Μια αλλη μέρα, μια Κυριακή που είχαμε κόσμο στο σπίτι, κάποιοι είχαν έρθει για ολοήμερη επίσκεψη, καθόλου σπάνιο αυτό στο σπίτι μας τότε, συγγενείς κυρίως που έμεναν σε άλλα σχετικά κοντινά μέρη πηγαινοέρχονταν, κλεισμένη εγώ στο δωμάτιο, ρε, ούτε που τους είδα τους ανθρώπους, να διαβάζω το "όσα παίρνει ο άνεμος", θηρίο ήταν το άτιμο, κεφάλι δε σήκωσα, φώναζε η μάνα μου, πού χάθηκες εσύ; Το βράδυ που διάβασα, δευτερα δημοτικού, για πρώτη φορά τα παραμύθια του Άντερσεν, και το κλάμμα για τον στρατιώτη και τη μπαλαρίνα, για την γοργόνα που έχασε την αγαπη της, καλά, το είχα από τότε αυτό, πρώτα ο άνθρωπος , μετά το χούι, έτσι δε λένε; Σαν τώρα θυμαμαι το απόγευμα, είναι και λίγο ανησυχητικό αυτό,ε; όταν μεγαλώνεις δε λένε θυμασαι με λεπτομέρειες τα πολύ παλιά; να θυμηθώ να το ψάξω..., τελος πάντων, είχα δανειστεί από τη βιβλιοθηκη του συλλόγου Αριστοτέλης, της γειτονικής κωμοπολης που πήγαινα σχολείο, το Χαμένο Νησί του Καραγάτση. Αυτο το βιβλίο θελω να το ξαναδιαβάσω οπωσδήποτε, κοιτα να δεις θα το αγοράσω τώρα, είκοσι επτά χρόνια μετα από το απόγευμα που το διάβασα.
Καμιά φορά κοιτάζω τη βιβλιοθήκη μου και σχεδόν κάθε ραχη βιβλίου κάπου με πάει. Σε μια Κυριακή που έβρεχε, με ένα βιβλίο κουλουριασμένη σε μια γωνιά ή απλώς ξαπλωμένη μπρούμυτα στο στρωμένο κρεββάτι, ξερεις πολλά παιδιά να παρακαλάνε να βρεχει την Κυριακή για να διαβάζουν χωρίς κανένας να τα ενοχλεί "έλα να παίξουμε..."; ε, αντιπροσωπευτικό δείγμα τετοιου, καθόλου κανονικού ίσως, αλλα τι να κάνω αφού έτσι ήταν, ανθρωπινου τυπου αυτή που σου γραφει τώρα, τι να πεις... Τα βιβλία και πού ήμουν όταν τα διάβαζα. Στο μπαλκόνι με τα πόδια να ακουμπούν τα κάγκελα. Στο φοιτητικό δωμάτιο. Τι καιρό έκανε; Ζέστη πνιγερή ή ατελειωτος χειμώνας, όλα χιονισμένα και στη Θεσσαλονίκη πηγαίναμε για μέρες παντού με τα πόδια, αυτόν τον ωραίο χειμώνα τον θυμάσαι; Βιβλία με τις μυρωδιές τους. Φλούδες πορτοκαλιού να καίγονται πάνω στη σόμπα στο χωριό, Λωξάνδρα και ποιήματα του Καβάφη. Με τα χρώματά τους. Με το φως του λύκου επανέρχονται, κόκκινο, μυρωδια από βρεγμένο χωμα. Ή θυμάμαι από πού τα πήρα. Γυμνάσιο, κοπάνα από το σχολείο, με τον ξάδελφό μου τον Θοδωρή κατεβήκαμε Θεσσαλονίκη, βόλτα στην έκθεση βιβλίου στην παραλία, τότε ήταν ανοιχτή πρωί ή ό,τι νάναι θυμάμαι; Αριστοτελους, από το Blow Up που δεν υπάρχει πια, στη θεση του τώρα ένα μαγαζί πουλάει παπούτσια, αγόρασα την Ιστορία της Τζαζ. Τα κλασικά της Εστίας από το βιβλιοπωλείο του Θοδωράκη λίγο μετα που σχολούσα και πριν πάρω το λεωφορείο για το χωριό.
Ήχοι. Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα έχει, μαζί με άλλα, τον ήχο από τις υδροροές, το νερό που ακούγονταν να κυλάει, στο υπόγειο του βιβλιοπωλείου όπου δούλευα τότε. Η Γειτονιά του Πρατολίνι, τις φωνές του καλοκαιριού με τα ανοιχτα παράθυρα, καλοκαίρι, οι γυναίκες πήγαιναν στο εργοστασιο για την νυχτερινή βάρδια κι ακούγονταν οι μπλεγμένες φωνές τους και τα γελια τους καθώς περνούσαν έξω από το σπίτι.
Μου είχε πει η Δαμιάνα πριν από αρκετες μέρες, αν θελω να γραψω για κάποια από τα βιβλία της, ας την πούμε έτσι, αναγνωστικής μου πορείας. Ενθουσιαστηκα, ααα, ωραία θα το κάνω, είπα αμέσως. Αμάν πια αυτός ο ενθουσιάσμος μου... κάθησα πέντε έξι φορες, κάθε φορά από αλλού ξεκινούσα, αλλού πήγαινα, κι όλα λειψά μου φαινόντουσαν. Ότι δεν τα πάω καλά με τις λίστες, δεν τα πάω. Ότι, ό,τι θυμάμαι χαίρομαι, επίσης. Με τα βιβλία όμως, κατάλαβα ότι παθαίνω κι αυτό που σου έλεγα πριν. Δεν είναι κομμάτι της ζωής μου, είναι η ζωή μου μέσα από αυτά, η ζωή μου με αυτά, η ζωή μου απλά. Είναι ένα πράγμα πολύ μπλεγμένο. Είναι τα ταξίδια που δεν έκανα, οι άνθρωποι που δεν γνώρισα αλλά ξέρω, οι μυρωδιες, οι εικόνες, οι χαρες, οι πληγες, οι λέξεις που ξέχασα, οι μέρες που δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν (φαντάσου ακόοομα και σε μένα συμβαίνει αυτό), οι μέρες που γελούσαμε με φίλους, που κάναμε άσκοπες βολτες στην Θεσσαλονίκη για να γνωρίζουμε την πόλη πρωτοετείς και ψαρωμένοι, είναι το καλοκαίρι που πήγα με παρεα στην Αμοργό και μου έλειπες πολύ, το βραδυ της Ανάστασης που όλοι ήταν στην εκκλησία κι εγώ διάβαζα και βεβαια θυμάμαι τι, είναι που μιλούσαμε με τον παππού μου, είναι....τι να σου λέω τώρα... Με τα βιβλία και τα τραγούδια συμβαίνει αυτό, είναι λίγο σαν να φτιάχνω, να θυμάμαι και να ξαναζω, μη σου πω, τα μονοπάτια, τη ζωντανή μνήμη της ζωής μου. Οπότε τι λίστα να κάνω και τι να ξεχωρίσω, που ένα σκέφτομαι και τσουπ πετάγονται άλλα χίλια από εκεί που δε φανταζομαι;
Όταν ήμουν πολύ μικρή, δύο; τρία; -αυτό δεν το θυμόμουν, το έμαθα όταν διάβασα πολλά χρόνια μετά, φυσικά, ένα γράμμα σταλμένο στην εξορία στον παππού με τα οικογενειακά μας νέα - είχα ένα δικό μου παραμύθι, έγραφαν στον παππού, η μαμά μου, ή μεγάλη μου αδελφή; που το έλεγα ο κόσμος, ο κόσμος μου, κάπως έτσι. Μιλούσα και τραγουδούσα μόνη μου κι έλεγα διάφορα άσχετα φαντάζομαι, να θυμηθώ να ρωτήσω τη μαμά μου (αχ αυτες οι μαμάδες, οι τράπεζες μνήμης της παιδικής μας ηλικίας), φτιάχνοντας μια δική μου ιστορία, ποιος ξέρει τι είχα στο μυαλό μου, για τη δική μου μικρή τότε ζωή; για αυτά που έβλεπα; ποιος ξέρει... Πάντως αυτό που τώρα ξέρω είναι ότι ο κόσμος μου, ο μέσα μου κόσμος και ο κόσμος έξω όπως τον βλεπω, τον αντιλαμβάνομαι και τον καταλαβαίνω είναι έτσι γιατί οι σελίδες του έχουν σελίδες των βιβλίων που διάβασα, οι ήχοι του είναι οι νότες και τα λόγια των τραγουδιών που άκουσα. Και καθώς είναι και πολλά και δεν έχω, μα ούτε στο ελάχιστο, και το ταλέντο της τάξης εγώ, τα αφήνω άτακτα και χαοτικά να τριγυρίζουν γύρω και μέσα μου, να φτιάχνουν μόνα τους δρόμους. Σιγά μη μπορώ να κάνω και τίποτε άλλο.

Υ.Γ. Είναι 6.45, πρωί Πέμπτης. Αφού κόλλησε για τα καλά, για μιαν ακομη φορά, ο υπολογιστής μου, τώρα ξαναμπαίνω, τώρα ανεβάζω αυτήν την αναρτηση που κράτησε όμως τη μέρα και την ώρα που γράφτηκε, χθες βραδυ δηλαδή.

Υ.Γ.2 Αυτήν την Κυριακή, αν πάτε στους κήπους του πασά, να παρκα-ρε τε με τα Παιδια εν Δρασει, στειλτε "επιτόπιο ρεπορταζ", καμιά φωτογραφία να μου πείτε να μου δείξετε πώς περάσατε.
Η φωτογραφία είναι από την προπερασμένη Κυριακή και είναι αφιερωμένη στο Μανιταράκι, καθώς διακρίνεται ένα μικρό αλλά ενδεικτικό μέρος του τι εκτός των άλλων φάγαμε εκείνη τη μέρα.(Έχω κι άλλες φωτό, νάναι καλά ο Στεργιος, ο Γιώργος και η Μαριάννα, θα τις ανεβάσω μετα)

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

μια καινούρια εβδομάδα

Άννα και Σοφία έγραψαν σε mail τους σήμερα περίπου το ίδιο πράγμα, αν θα μπορούσα αν ανεβάσω στο blog τα τραγούδια της σημερινής εκπομπής. Μετά η Ουρανία έστειλε ένα sms, πάλι για τα τραγούδια μιλούσε, ε, ας τα ανεβάσω αποφάσισα, τουλάχιστον όσα βρήκα σε βιντεάκια, και για όσους τα άκουσαν αλλά, εδώ που τα λέμε, και για εκείνους που δεν άκουγαν σήμερα την εκπομπή.

"του πόθου τ'αγρίμι", στίχοι Μιχάλης Γκανάς, μουσική Δημήτρης Παπαδημητρίου, με την Ελευθερία Αρβανιτάκη.


"φωτιά κι αρμύρα", στίχοι Λίλυ Βαρίνου, μουσική Γιώργος Καζαντζής, με την Λιζέτα Καλημέρη


"πού να βρω μια να σου μοιάζει", Κωστής Μαραβέγιας (αυτό ήταν για να το ακούσει η φίλη μου η Ουρανία, όχι, δεν είναι η ίδια που έστειλε προαναφερθέν sms, αλλά τι να την κάνω...)


"αν η αγαπη" στίχοι Ελένη Ζιώγα, μουσική Ευανθία Ρεμπούτσικα, με την Έλλη Πασπαλά


"πριγκηπέσα", Σωκράτης Μάλαμας (για τον Γιάννη, από την Χαρά)


"στης αγκαλιάς σου τη φωτια", στίχοι Χρήστος Θηβαίος- Γιάννης Μαργαρίτης (το ρεφρέν είναι το Α' χορικό από την Ελένη του Ευριπίδη σε απόδοση Κ.Χ. Μύρη), μουσική Χρήστος Θηβαίος με τον ίδιο και την Ελένη Τσαλιγοπούλου

"τι θελω τι", λόγια Σαπφώ (απόδοση: Οδυσσέας Ελύτης), μουσική Νίκος Ξυδάκης, με την Ελευθερία Αρβανιτάκη


"το τραγούδι της Πόλυς Καλτσοδέτας", λόγια του Ντύλαν Τόμας από το έργο του "Κάτω από το Γαλατόδασος" σε απόδοση της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ , μουσική Ηρακλή Πασχαλίδη (το τραγούδι είναι από την παράσταση του έργου που είχε ανεβάσει η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, το 1991, μια υπέροχη παράσταση)

"του έρωτα και του ουρανού", στίχοι Dilek Kots και Θωμάς Κοροβίνης, μουσική Γιώργος Καζαντζής, με την Dilek Kots και την Λιζέτα Καλημέρη


Τώρα, αυτό δεν το ακούσαμε σήμερα, αλλά είναι του Θηβαίου που δεν βρήκα για το άλλο του τραγούδι βιντεάκι, επίσης, θα πάω να τον ακούσω αύριο, οπότε...



Ξέχασα κάτι; αν ναι, για βοηθήστε...

Αυτά για την σημερινή εκπομπή, στο μουσικό της μέρος, χωρίς τα λόγια βέβαια, εννοείται.

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

Προσεχώς...

Μερικές μέρες είναι τρελλές. Σήμερα είναι μία από αυτές. Ρε, Αδαμαντία, μπας και είναι ο ανάδρομος που γράφεις, λες;
Παρόλα αυτά, με θάρρος και αισιοδοξία πάμε να σας πω τα προσεχώς της Καλημεροπαρέας και όχι μόνο, πριν όμως γράψω οτιδήποτε να στείλω επειγόντως ένα τραγούδι στην Αδαμαντία, που στράβωσαν εντελώς τα πράγματα και δεν μπόρεσα να της το χαρίσω στην εκπομπή, blogερικά λοιπόν, νάτο:



"Στα ίσα και στ' ανάποδα φωνές στον ύπνο μου άκουγα.
Αυτί μου πλανημένο στον Άδη κατεβαίνω.
Κατεβαίνω σα νυφούλα που 'χασε το μάγκα της,
ωχ! ωχ! ω! το λούσο και τα φράγκα της.
Είναι σπηλιά, είν' όαση, σβησμένη τηλεόραση.
Ωχρή σαν το λεμόνι, στου Ήφαιστου τ' αμόνι
κλαίω και παρακαλάω: "Να γεννηθώ δεν πρόφτασα,
ωχ! ωχ! ω! ζωή μου δεν σε χόρτασα".
Και να' σου πλησιάζουνε ανδρείκελα που μοιάζουνε.
Περίεργα κοιτάνε μα δε με βοηθάνε.
"Βγάλ' τα πέρα μοναχή σου όπως κάναμε όλοι μας,
ωχ! ωχ! ω! γαμώ το πορτοφόλι μας"


Πάμε τώρα στα "προσεχώς"


Καλωσορίζοντας την άνοιξη και τα χελιδόνια!
Η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία προσκαλεί όλους
τους φίλους της φύσης να υποδεχτούν τα χελιδόνια
Για μια ακόμα χρονιά η Ε.Ο.Ε. οργανώνει την εκδήλωση “Χελιδονίσματα”, και προσκαλεί μικρούς και μεγάλους το Σάββατο 14 και την Κυριακή 15 Μαρτίου για να υποδεχθούν την Άνοιξη και τους προάγγελούς της, τα χελιδόνια, με τον πιο δημιουργικό τρόπο: φτιάχνοντάς τους μια φωλιά!
Τα υλικά απλά, αλλά ταυτόχρονα και δυσεύρετα. Πηλός, για να αντικαταστήσει το χώμα που τα χελιδόνια δυσκολεύονται πλέον να βρουν στις μεγάλες πόλεις, και πολύς ενθουσιασμός. Τα παιδιά με τη βοήθεια εθελοντών της Ε.Ο.Ε. θα κατασκευάσουν φωλιές και θα τις πάρουν για να τις τοποθετήσουν σπίτι τους, προσφέροντας έτσι στα χελιδόνια έτοιμες κατοικίες.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί:

Στην Αθήνα
Σάββατο 14 Μαρτίου και ώρα 11.00 – 15.00 στο Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης «Α. Τρίτση», Ίλιον Αττικής
Κυριακή 15 Μαρτίου και ώρα 11.00 – 14.00 στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης (Φωκίωνος Νέγρη 42)

Στη Θεσσαλονίκη
Σάββατο 14 Μαρτίου και ώρα 10:00 – 13:30 στο Πάρκο «Φράγμα Θέρμης» / Αναψυκτήριο σε συνεργασία με το Δήμο Θέρμης.
Η εκδήλωση είναι ανοιχτή για το κοινό.

Κατά τις 11 ραντεβού εκεί, στο αναψυκτήριο, στο Φράγμα της Θέρμης, για όσους θέλουν να φτιάξουμε χελιδονοφωλιές.






(η φωτογραφία είναι από το http://www.digital-camera.gr/)



Το βράδυ του Σαββάτου επιτέλους θα πάμε στο Καφωδείο Ελληνικό, είναι η τελευταία βραδιά των εμφανίσεων του Γιώργου Καζαντζή, μαζί του Φωτεινή Βελεσιώτου, Γιώργης Μπαγιώκης, Νατάσσα Χρηστίδου. Το τραπέζι της καλημεροπαρέας θα είναι εκεί. Και τις Μέλισσες θα τις ακούσουμε σίγουρα...


Κυριακή μεσημεράκι, αν δεν βρέχει, όπως τώρα, στους Κήπους του Πασά. Πηγαίνοντας δύο αναρτήσεις πίσω θα διαβάσετε όλες τις λεπτομέρειες. Στις 12 θα τα πούμε εκεί. Κέφι απαραίτητο. Τώρα, αν δεν το έχεις, μην ανησυχείς κάτι θα κάνουμε...
Πού είναι οι Κήποι του Πασά, τώρα θα ρωτάς εσύ, και δίκιο θα έχεις, την Κυριακή που μας πέρασε κι εγώ για πρώτη φορά πήγαινα εκεί, ιδού ένας χάρτης σε αυτήν την διευθυνση: http://wikimapia.org/#lat=40.6381064&lon=22.9599318&z=18&l=0&m=a&v=2 , κάνε απλά κλικ κι ελπίζω να σε βοηθήσει.

Και πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για τους κήπους του Πασά, εδώ: http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/137.pdf




Αυτά για την ώρα, γιατί μετά έχω κι άλλα να σας πω, για τον Βοτανικό Κήπο Σταυρουπολης που θα πάμε στις 5 Απριλίου, κι άλλα πολλά πολλά...

Και να μην ξεχάσω, αύριο φιλοξενούμενος στην εκπομπή θα είναι ο Ρος Ντέιλι.


Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Σε μια μέρα μόνο και μια μέρα μετά

Με τόσο λίγες ώρες ύπνο σήμερα, ένα κάρο δουλειές, έναν ήλιο απίστευτο που μόνο διάθεση για δουλειά δεν έφερνε, καμία δυνατότητα να κοιμηθώ, ούτε καν να ξαπλώσω ένα μισαωράκι, κι ένας βήχας που επέστρεψε, γιατί φυσικά εγώ έφταιγα αφού δεν πήρα τα φάρμακά μου χθες, είχα δουλειά και απέφευγα την υπνηλία, αλλά κυρία έξυπνη τι νόμιζες, εσύ θα νικήσεις ή βήχας; Ε, με όλα αυτά δεν νομίζω ότι είχα άλλη δυνατότητα. Έπρεπε να ανασυντάξω δυνάμεις, να φέρω σε δράση αυτά τα μικρά κόλπα που κάνουν θαύματα. Κόλπο πρώτο, γελάς, σαν να φορτίζουν κάπως οι μπαταρίες. Κόλπο δεύτερο κάνεις την αγγαρία, όπως είναι ώρες ώρες το σούπερ μάρκετ διασκέδαση, ναι, γίνεται, θα σου πω άλλη φορά πώς, και μετά, ακόμα καλύτερα, βρίσκεις λίγο χρόνο να κάνεις κάτι που σου αρέσει. Μαγείρεμα, ας πούμε. Σκέφτεσαι, τι θα ήθελα να μαγειρέψω, κοιτάς και τι καλό υπάρχει, να σου πω την αλήθεια πάντα έτσι μαγειρεύω, ειδικά αν πρόκειται για φρέσκα υλικά, τι, θα πάρεις ό,τι λέει η συνταγή ή ό,τι καλό βλέπεις στον πάγκο; Αφού διάλεξα λοιπόν, πήγα σπίτι και άρχισα να μαγειρεύω. Με ένα ποτήρι κρασί, παρμεζάνα, πόσο μ'αρέσει αυτό το τυρί που κριτσανίζει, μιλάει στο στόμα, όσο προχωρούσε το μαγείρεμα έφευγε σιγά σιγά η κούραση. Μικρά αυτοσχέδια κόλπα. Πάντα πιάνουν. Ε, για να μην λέω κι υπερβολές, τις πιο πολλές φορές.

Μετά η φίλη μου η Ουρανία μου έστειλε φωτογραφίες από την Κυριακή μας στους κήπους του Πασά. Έβλεπα το κοριτσάκι μου στις φωτογραφίες και συνειδητοποιούσα για μια ακόμη φορά πόσο πολύ έχει μεγαλώσει. Μαμά, τι μύτη είναι αυτή που έχεις; Τέλεια, αγάπη μου, τι εννοείς; της λέω εγώ και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Ρε φιλενάδα, νομίζω ότι μου έκανες δώρο την ωραιότερη φωτογραφία που βγήκαμε μαμά και κόρη, η καθεμια είναι ο εαυτός της, εκείνη πειραχτήρι, αεικίνητη, εγώ χαμογελάω, αφηρημένη όπως πάντα, ρε μαμά, κάτι σου έλεγα, δεν άκουγες;


Στους Κήπους του Πασά πήγαινα για πρώτη φορά. Τόσα χρόνια στη Θεσσαλονίκη, μια ανάσα το πάρκο από μέρη που βρισκόμουν, και ποτέ δεν είχα πάει. Νάναι καλά τα "Παιδιά εν Δράσει" και αυτή η ιδέα τους να ζωντανέψουμε τα πάρκα και μαζί να ζωντανεψουμε κι εμείς. Βρεθήκαμε, μιλήσαμε, γελάσαμε, και manetarious, εννοείται ότι φάγαμε! Αν έβλεπες τι είχαν μαγειρέψει η Κωνταντινιά, η Τζένη, ο Κώστας, η Κατερίνα θα το έπαιρνες το αεροπλάνο να έρθεις γρήγορα από Αθήνα Θεσσαλονίκη. Την παράσταση βέβαια έκλεψε η δίχρονη Αντιγόνη, η μικρή κόρη της Ουρανίας, κάθισε δίπλα στους γίγαντες-φασόλια που είχε μαγειρέψει η Ευγενία και τους τίμησε με το παραπάνω. Τα παιδιά χόρτασαν παιχνίδι και όχι μόνο εκείνα. Όταν είσαι με τα Παιδιά εν Δράσει, γίνεται να μην παιξεις; Αυτά τα παιδιά έχουν το κέφι και την ενέργεια στο αίμα τους. Ούτε θυμάμαι πόσα χρόνια είχα να παίξω μήλα, τα ξαναθυμήθηκα. Οι ομάδες κορίτσια, αγόρια, τα πειράγματα και τα γέλια δεν τελείωναν. Efoudi, εννοείται ότι θα ξαναπαίξουμε μήλα την επόμενη φορά που θα 'ρθείτε η Blisso-παρέα. Και θα παίξουμε και τα αλλα παιχνίδια, εκείνα που δεν ήξερα καν και δε πρόλαβα να παίξω αυτήν την Κυριακή. Θα ξαναπάμε όμως, έχει πολλές Κυριακές μέχρι το καλοκαίρι.


Επιστροφή στο σπίτι, μια σταλα ξεκούραση και το απόγευμα, στις 7, θέατρο. "Επιστροφή στον Παράδεισο" του Φίλιπ Ρίντλεϊ σε σκηνοθεσία της Αναστασίας Ρεβή (πέρισυ είχες δει την εκπληπτική δική της παράσταση "Velvet Scratch";) στο ΚΘΒΕ, στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
Μια δυνατή παράσταση. Σκληρή και μαύρη σαν τα χαμένα παιδιά της, σαν όλα εκείνα που δεν είναι όπως φαίνονται, τρυφερή, σαν τους ανθρώπους που έκαναν φρικτά πράγματα στη ζωή τους, έφτασαν στα ακρα κι έχουν ακόμα μια ψυχή που κλαίει. Σκηνικά, κοστούμια του Γιώργου Πάτσα, φωτισμοί του Κωστή Σιδηρόπουλου. Έπαιζαν οι ηθοποιοί Μισέλ Βάλεϊ, Κώστας Ζαχαράκης, Εύη Σαρμή, Παολα Μυλωνά και Βαλεντίνα Φαίδωνος.

Σκέψου, ζούμε σε μια πόλη, μια χώρα όπου η γκρίνια γίνεται συχνά το δεύτερο δέρμα των κατοίκων της. Και μέσα σε μια μέρα δυο δυνατά πράγματα, έρχονται να σου πουν, εε, τα ωραία, τα δυνατά είναι εδώ, έτοιμα να σε αρπάξουν απ' το χέρι, εσύ πού είσαι;

Μετά ήρθε η Δευτέρα κι επειδή έχω να σου πω νέα, η επόμενη ανάρτηση θα έχει θέμα "προσεχώς", γιατί ήδη σκέφτηκα πού μπορούμε να πάμε το Σαββατοκύριακο που έρχεται. Ε, στο ενδιάμεσο ας ζήσουμε ο καθένας τα δικά του, ωραία, δυνατά, αληθινά. Μετά ξανασυναντιόμαστε.

Και να, ένα τραγούδι, που ακουσαμε σήμερα στην εκπομπή και πολλοί έστειλαν αμέσως μήνυμα, ποιο τραγούδι είναι αυτό; του Πασχαλίδη; και όλα τα σχετικά. Λοιπόν, το τραγούδι όπως γράφω και στο cbox, στην Κατερίνα είναι ενός σχήματος που ονομάζεται Graviton


και η πρώτη του ερμηνεία σε δικό τους δίσκο ήταν αυτή:

Με τον Μίλτο Πασχαλίδη, έτσι:

Σε γνώρισα στις ώρες της καρδιάς μου
σε φίλησα, σημάδι στη φωτιά μου
σε γιόρτασα μαζί με τη ζωή μου
και τώρα ξαγρυπνώ με το κορμί μου
Σου τηλεφωνώ για να σου πω πως σ' αγαπάω
Σου τηλεφωνώ για να σ' ακούω να μιλάς.
Είναι νύχτα εδώ κι εγώ δεν ξέρω που να πάω
Χάνομαι και ζω για να μου πεις πως μ' αγαπάς
Σου μίλησα γι' αγάπες δίχως λόγια,
σε κοίταξα στα φωτεινά σου μάτια
σε φώναξα καλύτερη μου λέξη
και τώρα περιμένω για να φέξει...

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

«ΠάρκαΡε μαζί μας» Τα πάρκα της πόλης μας ανήκουν


Αυτήν την Κυριακή πού έλεγες να πάμε; Έχω μια ιδέα. Είσαι μέσα;


Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Παιδιά Εν Δράσει» σε συνέχεια της επιτυχημένης παρουσίας της στα πάρκα και τις πλατείες της Θεσσαλονίκης, συνεχίζει δυναμικά ξεκινώντας μια νέα καμπάνια με τίτλο « ΠάρκαΡε μαζί μας».
Από την Κυριακή 8 Μαρτίου και κάθε Κυριακή μέχρι το καλοκαίρι τα πάρκα αρχίζουν να μεταμορφώνονται, να αναπνέουν και να γεμίζουν με τη ζωή μας.
Τόπος συνάντησης και δράσης οι Κήποι του Πασά, το πάρκο της Άνω Πόλης, πάνω από το νοσοκομείο Άγιος Δημήτριος. Αφήνουμε τις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές μας και μεταφερόμαστε στα πάρκα της πόλης μας.
Μαζευόμαστε για να δημιουργήσουμε, να γνωριστούμε μεταξύ μας, να συζητήσουμε, να μάθουμε, να ανταλλάξουμε ιδέες, να χαλαρώσουμε, να ξεσκάσουμε, να παίξουμε.
Παίζουμε μουσική, τραγουδάμε, συμμετέχουμε και διοργανώνουμε αυτοσχέδιες συναυλίες, φέρνουμε τα καλαθάκια μας, μοιραζόμαστε το φαγητό και κάνουμε πικ νικ. Παίζουμε επιτραπέζια, παραδοσιακά παιχνίδια, διοργανώνουμε διαγωνισμούς, εκθέσεις, σεμινάρια, οργανώνουμε νυχτερινές προβολές ταινιών. Χαλαρώνουμε και απολαμβάνουμε την πόλη από ψηλά. Ζούμε απλά και όπως μας αξίζει. Αξιοποιούμε επιτέλους τους χώρους που μας ανήκουν.
Καιρός να γεμίσουμε την ησυχία με νότες, την απραξία με δράσεις και τη ρουτίνα της καθημερινότητας με στιγμές απόδρασης. Η ουσία της ζωής βρίσκεται στις απλές στιγμές με ανθρώπους που αγαπάς και σ’ αγαπούν.
Σε αυτή τη γιορτή είναι καλεσμένες όλες οι παρέες της Θεσσαλονίκης. Από Κυριακή 8 Μαρτίου και κάθε Κυριακή από τις 12.00 το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ. Απαραίτητα εφόδια: θετική ενέργεια, διάθεση για συμμετοχή και συνεισφορά, αγάπη για τη ζωή στην πόλη και στα πάρκα.
Από αυτήν την Κυριακή και κάθε Κυριακή, χωρίς βροχή, στους Κήπους του Πασά…θα έρθεις;
Μην ξεχάσεις, στις 12, εκεί!

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

ευτυχία ειναι

Περίεργα μπήκε ο μήνας. "Παράξενα πράγματα συμβαίνουν κάθε μέρα", λέει το τραγούδι. Αλλά δεν είναι μόνο τα παράξενα που σκοτεινιάζουν τη μέρα σου. Είναι αυτά τα κανονικά, τα ανθρώπινα, τα θνητά.
Σήμερα πήγαμε με την μικρή μου αδελφή στο χωριό μας. Πέθανε μια αγαπημένη μας θεία. Ίδια ηλικία με τη μαμά μας, πολύ δεμένες οι δυο τους, τώρα που έφυγε η μια θα είναι πολύ δύσκολα για την άλλη.
Πηγαίναμε στο χωριό, στο δρόμο μιλούσαμε γι' αυτά, λέγαμε και τα δικά μας. Μεγαλώνοντας μιλάμε πιο πολύ, όταν θα γεράσουμε για τα καλά μπορεί να κάνουμε και συμμορία, καθόλου δεν το αποκλείω. Σκεφτόμασταν ότι είμαστε στην ηλικία των απωλειών. Μετρούσαμε απώλειες, μετρούσαμε πόσοι από τους μεγαλύτερους κοντινούς μας έχουν "πέσει" τα τελευταία χρόνια, πόσους άγγιξε η φθορά. Μαγκώνεται η καρδιά σου αν το σκεφτείς, αλλά μεγαλώνεις και χάνεις, δε γίνεται αλλιώς.
Οι κηδείες είναι μεγάλη εμπειρία. Παιδιά στο χωριό τις ζούσαμε σε κάθε ηλικία. Δεν ήταν απαγορευμένη περιοχή το πένθος. Και δεν είναι μόνο οι συμμαθητές που έφευγαν και σε πονούσε το άδειο τους θρανίο, η απουσία τους, η Σοφία, ο Ευθύμης, η Άννα. Ήταν οι συγγενείς, οι παπούδες των φίλων, οι γείτονες, όπως στις χαρές, έτσι και στις λύπες, είμασταν εκεί. Συναντούσαμε συγγενείς που είχαμε να δούμε καιρό, μπορεί και χρόνια, έλεγαν οι μεγάλοι "χαθήκαμε", και "να μην βρισκόμαστε μόνο στις πίκρες", "σε πεθύμησα" "μα, πόσον καιρό έχω να σε δω". Αυτά και σήμερα.
Είδα δυο αγαπημένα μου ξαδέλφια, ένα χρόνο μεγαλύτεροί μου, από παιδιά μαζί. Τι παιχνίδια κάναμε όταν είμαστε μικροί... Με τον Γιάννη θυμηθήκαμε και τα δεκάωρα που κλείναμε παίζοντας μονόπολη, οι μαμάδες μας φωνάζαν, εμείς τίποτα. Χάνονται οι άνθρωποι. Αν είσαι τυχερός κάποιος που έχεις πεθυμήσει πολύ σε ψάχνει ή τον ψάχνεις. Όλα όσα ζήσατε μαζί δεν πάνε χαμένα στη χώρα των χαμένων πραγμάτων, είναι κομμάτι αυτού που είσαι τώρα που είτε μπορείτε να γελάσετε να λυπηθείτε μαζί, να σου αγγίξει με ενθουσιασμό ή παρηγορητικά το χέρι είτε να σε ζεσταίνει και μόνο η σκέψη του. Δεν υπάρχουν χαμένα πράγματα. Κι ίσως τελικά δεν χάνονται οι άνθρωποι.
Θυμόμουν σήμερα άλλους αγαπημένους που έχω χάσει. Φτάνοντας στα μνήματα, μετά την τελετή όλοι πήγαν στα μνήματα των δικών τους. Ιστορίες ανθρώπων. Νέων. Γέρων. Φωτογραφίες χαμογελαστές. Και η πιο συγκλονιστική εικόνα, ένας πατέρας στο μνήμα της μοναχοκόρης του, που χάθηκε πριν λίγες μέρες, να της μιλάει, να κλαίει, ανήμπορα τα λόγια, τι λόγια να πεις; Σκύβεις το κεφάλι και γυρίζεις στους δικούς σου ανθρώπους. Τελικά από τα μνήματα πρέπει να περνάμε πότε - πότε για να σκεφτόμαστε τι αξίζει πιο πολύ, λέει η αδελφή μου, καθώς απομακρυνόμαστε.
Και μετά έχεις την ανάγκη να σκεφτείς τι είναι ευτυχία. Μέσα στο πένθος θα μου πεις; Κι όμως... Ευτυχία είναι, ανάμεσα σε δάκρυα λύπης, θεία που σε ξέρει από μωρό, η μόνη αδελφή της μαμάς σου, να σε σφίγγει στην αγκαλιά της, "ψυχή μου...", να λέει.
Μπορεί μόνο κατάφατσα στη θλίψη να βλέπεις καλύτερα τι ήταν, τι είναι ευτυχία. Είναι ιδιόρυθμο; Ίσως...

Ευτυχία είναι να στα ξαφνικά να σε αγκαλιάζουν τα μικρά νεραϊδένια χέρια της κόρης σου και να έρχεται ένα φιλί πιο γλυκό από μέλι.
Είναι να σου δείχνει ο γιος σου - πόσο ακόμη θα απορείς για το πόσο γρήγορα μεγάλωσε; -ένα βίντεο που έφτιαξε μόνος του.
Είναι να ακούς μια αγαπημένη φωνή στο τηλέφωνο μετά από καιρό
Είναι να χάνεσαι στις σελίδες ενός βιβλίου.
Είναι οι αγάπες που κρατάνε.
Αυτά που δεν χάνονται κι εκείνα που έρχονται.
Να βρίσκεσαι με φίλους
Να μπορείς ακόμα να ονειρεύεσαι
Να ακούς και να τραγουδάς δυνατά ένα τραγούδι
Να χορεύεις με κέφι, σαν να μη σε βλέπει κανείς.
Να κάνεις αστεία. Πιο πολύ με τον εαυτό σου.
Να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια.
Να ανθίζουν τα δέντρα στο μπαλκόνι σου.
Ένα μήνυμα, ένα χαμόγελο, μια γλυκειά κουβέντα να φτιάχνει τη μέρα, το μήνα, τα χρόνια σου.
Είναι ευτυχία το πρωί που ξυπνάς και όλη η μέρα είναι δικιά σου.
Είναι ευτυχία...
Τι είναι ευτυχία για σένα;





Έρχεται η άνοιξη. Η θεία που αποχαιρετήσαμε σήμερα, μια ήσυχη και πάντα απίστευτα καλόψυχη γυναίκα, αγαπούσε πολύ τα λουλούδια. Γεμάτο το μπαλκόνι του σπιτιού της, η νοικοκυρεμένη αυλή της. Πιο πολύ θυμάμαι τις πετούνιες, τα γεράνια και τις μαστιχιές της. Δυο γεράνια στο σπίτι μου, ήταν δικά της και άνθισαν πολλές φορές μέχρι που μια μεγάλη παγωνιά πριν λίγα χρόνια τα χάλασε. Θα ζητήσω από τις ξαδέλφες μου νέα κλαδιά από τις γλάστρες της. Τα γεράνια πιάνουν εύκολα.