Ανάμεσα σε κείμενα που θεωρούν ότι κατεχουν την απόλυτη αλήθεια, αυτό είναι ένα απο τα πιο σοβαρα άρθρα που έχω διαβασει τις τελευταίες μέρες.
Πρόκειται για αρθρο του David Grossman που δημοσιευτηκε στην εφημερίδα "La Repubblica", την 1η Ιουνίου. Το αναδημοσίευσε στην Ελλάδα το ΑΠΕ-ΜΠΕ, και στη συνεχεια, στις 2 Ιουνίου η Ναυτεμπορική και σήμερα η Αυγή και Τα Νεα. Ο τίτλος του άρθρου στην ιταλική εφημερίδα ("Un atto criminale che riaccende odio e vendette"), αν δεν τον έχω μεταφρασει λαθος, είναι "Μια εγκληματική πράξη που αναζωπύρωσε το μίσος και την εκδίκηση".
Αντιγράφω απο την αναδημοσίευσή του στην ελληνική ειδησεογραφία (το όνομα του συγγραφεα-αρθρογραφου, μεταφερεται μαλλον στον γαλλικό τονισμό του ονόματός του. Αν πάντως γνωρίζεις ιταλικά καλύτερα να διαβασεις το κείμενο κατευθείαν στην ιστοσελίδα της Ρεπούμπλικα, υπαρχει το λινκ παραπάνω):
"Καμιά εξήγηση δεν μπορεί να δικαιολογήσει ή να συγκαλύψει το έγκλημα που διέπραξε το Ισραήλ και τη βλακεία τόσο της κυβέρνησής του όσο και του στρατού του. Το Ισραήλ δεν έστειλε τους στρατιώτες του να σκοτώσουν αμάχους εν ψυχρώ, αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε να συμβεί. Κι όμως, μια μικρή τουρκική οργάνωση, με ιδεολογία φανατική, θρησκευτική και εχθρική προς το Ισραήλ, στρατολόγησε μερικές εκατοντάδες ακτιβιστές και πέτυχε να παρασύρει το εβραϊκό κράτος σε μια παγίδα, ακριβώς επειδή γνώριζε ότι ήταν καταδικασμένο, σαν μαριονέτα, να αντιδράσει με τον τρόπο που αντέδρασε».
"Πόσο ανασφαλές και φοβισμένο πρέπει να αισθάνεται ένα έθνος για να συμπεριφερθεί όπως συμπεριφέρθηκε το Ισραήλ. Προσφεύγοντας σε υπερβολική χρήση βίας, σκότωσε και τραυμάτισε αμάχους έξω από τα χωρικά του ύδατα, συμπεριφερόμενο σαν συμμορία πειρατών. Είναι σαφές ότι ορισμένοι από τους ακτιβιστές δεν ήταν ειρηνιστές με ανθρωπιστικά κίνητρα. Όπως είναι επίσης σαφές ότι οι απόψεις μερικών από αυτούς σχετικά με την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ είναι απαράδεκτες. Αυτή την ώρα, όμως, όλα αυτά είναι άσχετα. Οι απόψεις δεν τιμωρούνται με την ποινή του θανάτου.
Η δράση που ανέλαβε το Ισραήλ εναντίον του στολίσκου δεν είναι παρά η συνέχεια του παρατεταμένου και άδικου αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας, συνεχίζει ο Γκροσμάν. Και ο αποκλεισμός αυτός δεν είναι παρά η φυσιολογική προέκταση της επιθετικής και αλαζονικής προσέγγισης της ισραηλινής κυβέρνησης, η οποία είναι αποφασισμένη να κάνει τον βίο αβίωτο σε ενάμιση εκατομμύριο αθώους κατοίκους της Γάζας προκειμένου να εξασφαλίσει την απελευθέρωση ενός στρατιώτη. Ο αποκλεισμός είναι επίσης η φυσική συνέχεια μιας στείρας και αδέξιας πολιτικής, όπου κάθε φορά που χρειάζεται μυαλό, ευαισθησία και δημιουργικότητα επιλέγεται η ωμή και υπέρμετρη βία, λες και αυτή είναι η μοναδική δυνατή λύση.
Ταυτοχρόνως, όλες αυτές οι βλακείες -συμπεριλαμβανομένης της παράλογης και φονικής επίθεσης εναντίον του στολίσκου- μοιάζει να αποτελούν μέρος μιας διαδικασίας εξαχρείωσης που είναι όλο και πιο εμφανής στο Ισραήλ. Εχει κανείς την αίσθηση ότι οι κυβερνητικές δομές είναι σάπιες και διεφθαρμένες. Ίσως λόγω του άγχους που έχουν προκαλέσει οι ενέργειές τους και τα λάθη τους κατά τις τελευταίες δεκαετίες, οι δομές αυτές μοιάζουν αποκομμένες από την πολύπλοκη πραγματικότητα, σαν να έχουν χάσει τη φρεσκάδα, την πρωτοτυπία και τη δημιουργικότητα που χαρακτήριζαν παλιότερα τόσο τις ίδιες όσο και ολόκληρο το Ισραήλ.
Ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας απέτυχε. Στην πραγματικότητα έχει αποτύχει εδώ και τέσσερα χρόνια. Δεν είναι μόνο ανήθικος, αλλά και αναποτελεσματικός, το μόνο που κάνει είναι επιδεινώνει την κατάσταση και να βλάπτει το Ισραήλ. Τα εγκλήματα των ηγετών της Χαμάς που κρατούν ως όμηρο τον Γκιλάντ Σαλίτ και έχουν εκτοξεύσει χιλιάδες ρουκέτες εναντίον κατοικημένων περιοχών του Ισραήλ θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν με τη νόμιμη οδό, με τη χρησιμοποίηση όλων των ένδικων μέσων που έχει στη διάθεσή του ένα κράτος. Η παρατεταμένη απομόνωση ενός άμαχου πληθυσμού δεν περιλαμβάνεται σε αυτά τα μέσα. Θα ήλπιζε κανείς ότι το τραύμα από την πολύνεκρη επιχείρηση της περασμένης Δευτέρας θα οδηγούσε στην επανεξέταση της κατάστασης και στην απαλλαγή των Παλαιστινίων από τα βάσανά τους και των Ισραηλινών από τη ρετσινιά του αποκλεισμού. Το πιθανότερο είναι όμως ότι θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο: ότι οι μηχανισμοί της βίας και του μίσους θα συνεχίσουν να λειτουργούν, άγνωστο ακόμη με πόση δύναμη. Περισσότερο όμως από ο,τιδήποτε άλλο η παράλογη επιχείρηση εναντίον των ακτιβιστών δείχνει σε ποιο σημείο έχει φτάσει το Ισραήλ. Δεν χρειάζονται λόγια. Όποιος έχει μάτια βλέπει, αισθάνεται και καταλαβαίνει. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι στο αμέσως προσεχές διάστημα το (φυσιολογικό και δικαιολογημένο) αίσθημα ενοχής πολλών Ισραηλινών θα μετατραπεί σε κατηγορία εναντίον ολόκληρου του υπόλοιπου κόσμου. Και η τελευταία φραση του άρθρου, "με την ντροπή, όμως, κανουμε πιο δύσκολο το να συμφωνήσουμε".
Ο 56χρονος Νταβίντ Γκρόσμαν, είναι ένας από τους σημαντικότερους Ισραηλινούς συγγραφείς.
(η φωτογραφία απο εδώ ,http://andreapomella.wordpress.com/2009/11/10/david-grossman-maestro-di-dignita/)
Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 25 γλώσσες. Έχει γράψει έξι μυθιστορήματα κι αρκετά παιδικά βιβλία. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, μεταξύ αυτών και με το γαλλικό τού Ιππότη των Τεχνών και των Γραμμάτων. Ζει με τη γυναίκα του, παιδοψυχολόγο Michal Grossman και τα παιδιά τους σε προάστιο της Ιερουσαλήμ. Τραγική σελίδα της ζωής του, ο θανατος, κατα τη διαρκεια μαχης με τη Χεσμπολαχ στον Λιβανο, του 21χρονου δευτερότοκου γιου του, Uri, τον Αυγουστο του 2006. Ένα κείμενό του όπου μιλά και για αυτό το γεγονός εδώ. Επίσης μπορείς να διαβασεις και εδώ.
Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί τα βιβλία του:
"Το παιδί ζιγκ-ζαγκ", εκδ. Καστανιώτης (1999)(το συγκεκριμένο βιβλίο αναμενεται να γίνει ταινία μεσα το 2011)
"Η μνήμη του δέρματος", εκδ.Καστανιώτης (2006)
"Κάποιοι μαθαίνουν τα παιδιά μας να σκοτώνουν. Πώς και γιατί;" Ντ.Γκρόσμαν- Γκλόρια ντε Γκαετάνο, Εκδόσεις Lector (2007)
"Το μέλι του λιονταριού", εκδ.Ωκεανίδα (2008)
Όταν, ο Νταβίντ Γκρόσμαν, είχε επισκεφτεί την Ελλαδα το 2007, για μια ομιλία, σε μια συνέντευξή του είχε πει μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Η σύγκρουσή μας δεν είναι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας στον οποίον πρέπει να διαλέξεις μία ομάδα. Αν διαλέξεις μία ομάδα θα νιώσεις, χωρίς αμφιβολία, χαρά, αν είναι η νικήτρια. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Δεν είναι ζήτημα καλής ή κακής ομάδας. Για να μπορέσετε να μας καταλάβετε και να μας βοηθήσετε θα πρέπει να διαλέξετε και τις δύο ομάδες για να δείτε τα λάθη και τα θετικά σημεία και των δύο πλευρών».
«Δεν υπάρχει μόνο μία αφήγηση, δεν υπάρχει μόνο μία δικαιοσύνη. Δεν είναι, δηλαδή, ισραηλινή ή παλαιστινιακή δικαιοσύνη. Αυτό θα ήταν υπερβολικά εύκολο. Ζηλεύω τους ανθρώπους που τάσσονται 100% υπέρ του Ισραήλ ή 100% υπέρ της Παλαιστίνης. Αυτοί όμως είναι ερμητικοί άνθρωποι. Ακόμη κι αν είναι κοσμικοί-άθεοι, στην ουσία είναι φονταμενταλιστές. Δεν μπορώ να τους καταλάβω, δεν μπορώ να έχω διάλογο μαζί τους. Δεν μπορώ να μιλάω με ερμητικούς ανθρώπους. Μπορώ όμως να μιλάω με ανθρώπους που είναι αρκετά γενναίοι, ώστε να επιτρέπουν την εκδοχή του άλλου να περνάει στη δική τους εκδοχή. Αυτοί οι άνθρωποι μου αρέσουν. Αυτοί που δεν φοβούνται να προκαλούνται από την ιστορία του άλλου, τη δικαιοσύνη του άλλου». Δεν μπορώ να σου πω πόσο πολύ συμφωνώ. Ή μαλλον μπορώ. Απόλυτα.
Υ.Γ. Αξίζει, αν θες, να δεις και να ακούσεις: http://www.youtube.com/watch?v=I_z9r7HICvM
14 σχόλια:
Πολύ σωστός ο Ισραηλινός!
Και πιο γενναίος από πολλούς τσαμπα μάγκες,
καλημέρα!
"Μα και βεβαια καταδικάζουμε ό,τι έγινε, αλλά..." Το λένε έτσι ακριβώς ή το εννοούν με όλα όσα λένε και χειρότερα κάνουν. Μέχρι πότε;
Ε, λοιπόν, φτάνει πια. Δεν χωράει παντού αυτή η λέξη. Μερικές φρασεις τελειώνουν με τελεία και παύλα. Η βία είναι βία. Ο φόνος είναι φόνος. Οι νεκροί είναι νεκροί.
Χωρίς επίθετα, προσδιορισμούς και δευτερευσουσες προτασεις. Χωρίς "αλλά".
Τελικά, χωράνε τα "αλλά";
Καλημέρα.
Tertulian,
ούτε λέξη δεν θα αλλαζα.
Και όσα γραφει αυτό το άρθρο, όσο και όπως το καταλαβαίνω εγώ βεβαια, δεν είναι "αλλα". Είναι η πιο δυνατή και απερίφραστη καταδίκη των τελευταίων γεγονότων, μια θαρραλεα -ουσιαστικά και γενναια κι όχι στα λόγια ή μακρόθεν-αναλυση από εναν άνθρωπο μαλιστα που καταγγελει καθε τετοια συμπεριφορα της χώρας του και όσο σίγουρη μπορώ να είμαι τον ενδιαφερει η ειρηνη της περιοχής και η ευημερία των παλαιστίνιων πιο πολύ απο μενα κι όλους τους ελληνες μαζί.
Έτσι, μπορεί να είναι και κάτι παραπάνω, γιατί σα να γίναμε πολλοί οι ξερόλες απο μακρια, συμπεριλαμβανομενης και εμού, αν θες, στην Ελλαδα το σπορ ανθει ποικιλοτρόπως. Εγιναν πολλά τα εύκολα λόγια και τόσοι πολλοί οι απόλυτα θρησκευτικά φανατικοί που λενε ότι είναι άθεοι, μπορεί κι αριστεροί.
Αυτα σκεφτόμουν όταν διαβαζα κι όταν ανεβαζα το άρθρο του. Χωρίς "αλλά".
Σε φιλώ.
Ψάχνω να βρω το "αλλά" μέσα στα λόγια του Ισραηλινού συγγραφέα. Άδικος κόπος.Δεν υπάρχει ούτε ως λέξη ούτε ως στίγμα ή πρόθεση κειμένου. Αντίθετα αυτός ο
Ι σ ρ α η λ ι ν ό ς και πατέρας που έχασε τον 21χρονο δευτερότοκο γιο του κατα τη διάρκεια μάχης
(Μ Α Χ Η Σ όχι σε απεργιακή κινητοποίηση από δολοφόνους κουκουλοφόρους που εκτόξευσαν μολότωφ μέσα σε χώρο που εργάζονταν άνθρωποι, μέρα μεσημέρι σε κοινή θέαση από εκατοντάδες κόσμο που διαδήλωνε στο συγκεκριμένο δρόμο) με τη Χεσμπολαχ στον Λιβανο, δε ζώνεται τα φυσελίκια, δεν είναι κινητή βόμβα για άλλους ανθρώπους και δε βγάζει άλλο ένα κήρυγμα μίσους (όπως το κάνουν πολλοί εκατέρωθεν που έχουν χάσει δικούς τους σε αυτή την διαμάχη).
Αντίθετα μιλάει για "έγκλημα που διέπραξε το Ισραήλ" -η χώρα του δηλαδή στην οποία και μένει- αποκάλεσε το Ισραήλ "συμμορία πειρατών", την επίθεση "παράλογη και φονική", τις κυβερνητικές δομές της χώρας του "σάπιες και διεφθαρμένες", τον αποκλεισμό της Γάζας "άδικο και ανήθικο".
Και συνεχίζει λέγοντας:
"Είναι σαφές ότι ορισμένοι από τους ακτιβιστές δεν ήταν ειρηνιστές με ανθρωπιστικά κίνητρα. Όπως είναι επίσης σαφές ότι οι απόψεις μερικών από αυτούς σχετικά με την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ είναι απαράδεκτες."
Ίσως αυτό το θεωρεί ο κ. Τertuliano Maximo Afonso ως βάση για το "αλλά", ...αλλά ο ομιλών ΔΕΝ το κάνει.
Αντίθετα συνεχίζει λέγοντας :
"Α υ τ ή τ η ν ώ ρ α, ό μ ω ς,
ό λ α α υ τ ά ε ίν α ι ά σ χ ε τ α. Οι απόψεις δεν τιμωρούνται με την ποινή του θανάτου."
Που σημαίνει: πως όποιοι και αν ήταν αυτοί που ήταν στο πλοίο δεν υπήρχε καμία δικαιολογία γι αυτό που έγινε.
Δεν υποστηρίζει δηλ. "πως έχουμε πόλεμο" -που μεταξύ μας αυτοί ΕΧΟΥΝ ΠΟΛΕΜΟ- και "πως στον πόλεμο υπάρχουν απώλειες" και άλλες τέτοιες @@!$##@%%.
Μία παρόμοια οπτική της %^$#@@!, για τα καθ'υμάς θα υποστηρίζε πως το να μην απεργεί κάποιος σε μια μέρα που απεργούν πολλοί ή οι περισσότεροι είναι λόγος να τον κάψεις ζωντανό.
Ή πως είναι λόγος να τον κάψεις επειδή το αφεντικό του είναι ο Βγενόπουλος, συνεχίζω.
Ή πως είναι λόγος να τον κάψεις αν είναι ο ίδιος ο Βγενόπουλος συνεχίζω ακόμη παραπέρα για μερικούς.
.................
Παλαιότερα πίστευα ότι ο πόνος δικαιολογεί το μίσος εναντίον του άλλου.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως ο πόνος που έχεις νιώσει,σε βοηθά για να εξηγείς καλύτερα τον κόσμο γύρω σου, να συμπάσχεις με εκείνον που κάθε φορά πονά, αρκεί το μυαλό και η σκέψη σου να μένουν καθαρά από τον πόνο και αρκεί πριν από τον πόνο να είχες καθαρή σκέψη και μυαλό.
Και εσύ Αναστασία ξέρεις καλά για ποια περίπτωση μιλάω εκτός από τον
Νταβίντ Γκρόσμαν.
Ασφαλώς δεν διαφωνώ με την σκληρή κριτική που εκφράζει ο Γκρόσμαν στο μεγαλύτερο μέρος του κειμένου, διαφωνώ με τα άτυπα "αλλά" της πρώτης παραγράφου. Όταν ξεκινά λέγοντας ότι "Το Ισραήλ δεν έστειλε τους στρατιώτες του να σκοτώσουν αμάχους εν ψυχρώ" τότε αλήθεια αναρωτιέσαι ποιος τελικά διέπραξε αυτό μακελείο; Ήταν λάθος των στρατιωτών ή λάθος χειρισμός των αξιωματικών; Δεν ήταν μια συντονισμένη πολιτική κίνηση;
Και όταν συνεχίζει λέγοντας ότι το Ισραήλ παγιδεύτηκε από μια μικρή οργάνωση με ιδεολογία φανατική, θρησκευτική και εχθρική προς το Ισραήλ, που στρατολόγησε (!) μερικές εκατοντάδες ακτιβιστές" δεν οδηγεί αναπόδραστα στην παρουσίαση των ακτιβιστών (οι οποίοι μην ξεχνάμε είναι σαφές ότι μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια) ως κάποιους αντισημίτες τρομοκράτες οι οποίοι καθοδήγησαν ένα πλήθος, είτε εν δυνάμει τρομοκρατών (αφού συντάσσονται με τους πρώτους) είτε ...αφελών; Και δεν διαστρεβλώνει τις ανθρωπιστικές προθέσεις της κίνησης αυτής;
Αυτά είναι τα "αλλά" στα οποία αναφέρομαι τα οποία νιώθω πως, έστω και υποδόρια, δικαιολογούν (ή εξηγούν) αυτά που στην συνέχεια καταδικάζει.
Και για να το κλείνω, θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό να καταδικάζεις απερίφραστα την παράλογη βία, πόσω μάλιστα όταν μιλάμε και για ανθρώπινες απώλειες (είτε ακτιβιστών, είτε απλών εργαζόμενων). Όμως, μεγαλύτερη ακόμη σημασία νομίζω πως έχει να βλέπεις και ποιος και γιατί βρίσκεται πίσω από αυτές τις ενέργειες.
Ή κάτω από τις κουκούλες...
Δεν ήρθα να σχολιάσω το κείμενο...οι φίλοι εδώ με κάλυψαν...ήρθα για να εκθειάσω το ραδιόφωνο!
Αφού μάταια προσπαθώ να έχω ήχο στο blog σου, είπα μια και σήμερα το πρωί είμαι μόνη στο σπίτι, κάτι σπάνιο...να σε απολαύσω χωρίς ακουστικά με τις πόρτες ανοιχτές από το ραδιόφωνο...σε άκουγα καθώς λουζόμουν, έτρωγα το πρωινό μου, άπλωνα τα ρούχα κλπ...ξέρεις αυτή την ελευθερία που σε γεμίζει χαρά!
Καιρός τώρα η τηλεόραση έχει πεθάνει για μένα...έτσι ΖΗΤΩ το ραδιόφωνο!
ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦιλιά!
*Όταν λέει στο κείμενο ότι «το Ισραήλ δεν έστειλε τους στρατιώτες για να σκοτώσουν εν ψυχρώ», αναφέρεται όχι στο αν οι στρατιώτες στάλθηκαν από το Ισραήλ, αλλά στο εάν -με δεδομένο ότι στάλθηκαν από το Ισραήλ- στάλθηκαν με την εντολή να σκοτώσουν ε ν ψ υ χ ρ ώ ή «προσέφυγαν σε κλπ……»
*Σε ότι αφορά τώρα για το φανατισμό (θρησκευτικό ή ιδεολογικό) από μερίδα ακτιβιστών: εάν για την έλλειψη φανατισμού είστε απόλυτα σίγουρος, εγώ δεν είμαι.
*Ωστόσο ο φανατισμός (θρησκευτικός ή πολιτικός) δεν αναιρεί το γεγονός ότι τα πλοία μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια και επ’ αυτού ο Γκρόσμαν δεν εκφράζει καμία αμφισβήτηση. Δεν ισχυρίζεται δηλ. πουθενά πως «επειδή κάποιοι ακτιβιστές είναι φανατικοί αυτό σημαίνει πως είναι τρομοκράτες».
Επειδή οι τρομοκράτες είναι φανατικοί, αυτό δεν οδηγεί και στο αντίστροφο:
πως δηλαδή όποιοι είναι φανατικοί είναι τρομοκράτες.
Οι παραπάνω διατυπωθείσες απόψεις, δεν είναι απόψεις που χρησιμοποιούνται από τον Γκρόσμαν για να καταλήξει στην αθώωση του Ισραήλ ή σε ελάφρυνση της θέσης του Ισραήλ.
Η ενοχή του Ισραήλ για τον ίδιο είναι χωρίς ελαφρυντικά και η καταδίκη απερίφραστη.
Η λογική του κειμένου βασίζεται μεθοδολογικά και λεκτικά στο παρακάτω σχήμα: « Το Ισραήλ είναι ένοχο ακόμη και αν…….»
Θα υπήρχε πρόβλημα δικαιολόγησης και ορθώς θα το επεσήμανε κάποιος εάν και εφόσον ακολουθούσε μεθοδολογικά και λεκτικά το ακόλουθο σχήμα: «Καταδικάζω τους φυσικούς αυτουργούς της εγκληματικής ενέργειας κατά της ζωής ανθρώπων, όμως (ή αλλά) πρέπει να καταδικάσουμε και εκείνους τους ιθύνοντες νους που ως ηθικοί αυτουργοί σχεδίασαν και έστειλαν ανθρώπους να εκτελέσουν μία τέτοια εχθρική προς το Ισραήλ ενέργεια ενώ γνώριζαν πως ήταν πιθανό να έχει αυτά τα αποτελέσματα.»
Η τελευταία καταδίκη (ή κάποια άλλη ανάλογη της) βεβαίως και δεν είναι απερίφραστη, αφήστε που δεν είναι ούτε καταδίκη.
Tetrulian,
επειδή πιστευω ότι μαζί μπορούμε να μιλάμε όχι με συνθηματα ή απόψεις μονόπλευρες, η κουβεντα είναι πραγματικά μεγαλη.
Αν εχεις λίγο χρόνο και θες ρίξε μια ματια εδω: http://www.spiegel.de/international/world/0,1518,698766,00.html
Γιατί και η συνεχεια εχει τη σημασία της.
Iωαννα,
με τον κίνδυνο να ακούσω τα εξ αμαξης απο φίλους μου που νομίζουν ότι είναι πιο αριστεροί απο μενα, αυτό όμως το εχω συνηθίσει να σου πω την αλήθεια δεν με πειραζει πια, θα πω μια φραση που είπε χθες ο Ομπαμα στη συνάντησή του με τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς «ότι όχι μόνο το καθεστώς στη Γάζα είναι αφόρητο αλλά είναι αφόρητο και το καθεστώς στη Μέση Ανατολή. Είναι καιρός να προχωρήσουμε μπροστά, να προωθήσουμε μια λύση των δύο κρατών». Όποιος δεν βοηθα σε αυτήν την κατευθυνση αλλα μεγαλώνει το μίσος και τη βία, δεν θελει την ειρήνη, έχει τους λόγους του, πολιτικούς, εμπορικούς, κοινωνικούς, ψυχολογικούς, να βολευεται στον πόλεμο. Απλώς δεν μπορώ να τον δικαιολογήσω, ούτε με πολιτικούς, ούτε με κοινωνικούς, ούτε με ψυχολογικούς όρους.
Άιναφετς,
πόσο χαρηκα, δε φανταζεσαι!
Σήμερα σου εστειλα χαιρετισμούς και πολλά ΑΦ στην εκπομπή, αλλα δεν ξερω αν ακουγες.
Με τόσα που εχεις ήμουν πολύ τυχερή που καταφερες να με ακούσεις μια μέρα με τόση ελευθερία. Τι καλά που ήταν!
Πολλά πολλά ΑΦΦΦΦιλιά!!!
Φτου να πάρει! Δεν σε άκουσα...ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο...βλέπεις κάθε Τετάρτη πηγαίνω στην Αθήνα για να δω τα μωρά και τους γονείς μου και γυρνώ Πέμπτη βραδάκι!
ΑΦιλιά και καλό σου βραδάκι!
Μια μερα που θα μπορείς και θα το ξέρω, θα το γιορτασουμε δεόντως!
Πολλα πολλά φιλιά, παντα ΑΑΑ!
To be a adroit human being is to be enduring a make of openness to the mankind, an gift to guardianship undeterminable things beyond your own manage, that can front you to be shattered in uncommonly outermost circumstances as which you were not to blame. That says something exceedingly impressive thither the prerequisite of the principled passion: that it is based on a conviction in the uncertain and on a willingness to be exposed; it's based on being more like a shop than like a prize, something somewhat feeble, but whose very special beauty is inseparable from that fragility.
Appareils photo
[url=http://BoutiquePhotographique.com]Camescope[/url]
Δημοσίευση σχολίου