Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Χριστούγεννα



Χριστούγεννα.
Παράξενα. Διαφορετικά.
Είναι αλλιώς φέτος. Σαν να μην με αγγίζει η χριστουγέννιατικη ατμόσφαιρα. Τουλάχιστον όχι όσο άλλες χρονιές.
Μπορεί να είναι τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Μπορεί όχι μόνον αυτά.
Πολλοί νομίζω νιώθουμε το ίδιο.
Δεν είμαι σίγουρη ότι είναι κακό αυτό.
Κάθε άλλο.
Μέσα στη λύπη είναι η χαρά μεσ' στη χαρά η λύπη.
Ή και μέσα από το ένα βγαίνει το άλλο.
Τέλος πάντων πριν συνεχίσω να αμπελοφιλοσοφώ, αρκετά ανθεί το είδος στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας γενικως και πολύ ειδικώς αυτές τις τελευταίες ημέρες, σταματώ εδώ.




Χριστούγεννα σε μέρες δυο.
Ένα κείμενο από το blog του Αναστάσιου, βλέπε δίπλα στο συνblogάρουν "εικόνες από τη ζωή μου", και διάβασα στην εκπομπή χθες, αυτό θά ήθελα να μοιραστούμε σήμερα, ξανά, κι εδώ:
"Η αγάπη τρέφει, είναι δημιουργική, υπερβαίνει τον τόπο και τον χρόνο, νικάει και τον θάνατο. Ακόμα και σιωπηλή, ακόμα κι από μακριά...από απόσταση μεγάλη, μπορεί να τρέφει, να στηρίζει, να σμιλεύει, να σε ομορφαίνει. Όπως μια φυσική ενέργεια, θερμότητα κι φως, αόρατο κύμα, έρχεται και σε βρίσκει, επιδρά πάνω σου, σε αλλάζει.

Είναι φανερό στα πρόσωπα εκείνων που αγαπιούνται η κι αγαπήθηκαν."



("Greensleeves"-η μουσική που ακούγεται στο παραπανω video- είναι παραδοσιακό αγγλικό τραγούδι, η μελωδία αναφέρεται με αυτόν τον τίτλο πάντα σε αρκετές πηγές του 16ου και του 17ου αι., είναι λοιπόν γραμμένη ήδη από τον δέκατο έκτο αιώνα, το αργότερο. Το 1596 στο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ "Οι εύθυμες κυράδες του Γουίνδσορ (στην δεύτερη πράξη-σκηνή πρώτη και στην πέμπτη πράξη-σκηνή πέμπτη) αναφέρεται ως χορός.
Στην πρώτη του στιχουργική εκδοχή το τραγούδι είναι ερωτικό, μάλιστα υπάρχει μια αρκετά μεγάλη συζήτηση γύρω από τι μπορεί να σημαίνει το πράσινο χρώμα που έδωσε και τον χαρακτηριστικό τίτλο στο τραγούδι.
Τον 19ο αι. και συγκεκριμένα το 1865, πάνω στην ήδη δημοφιλή μελωδία ο William Chatterton Dix, ενώ όπως λέγεται περνούσε μια δύσκολη περίοδο στη ζωή του, εξαιτίας σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε, έγραψε τα λόγια του ύμνου "What Child Is This?". Το τραγούδι θεωρείται από τα πιο χαρακτηριστικά πλέον χριστουγεννιάτικα τραγούδια στον κόσμο. Δισκογραφήθηκε πάρα πολλές φορές και από πολλούς ερμηνευτές.)


Υ.Γ. Δεν μπορώ να μην πω κάτι για την χθεσινή μέρα. Στην εκπομπή, με αφορμή μια μέρα γιορτής, ήταν τόση πολλή η αγάπη σας, τα μηνύματα, τα λόγια και οι ευχές σας, ένα ευχαριστώ δεν ξέρω αν φτάνει ή κι αν σημαίνει και κάτι. Αυτό που σίγουρα ξέρω όμως είναι πως ό,τι μου λέτε πως σας δίνει η Καλημέρα, μου το ανταποδίδετε στο πολλαπλάσιο κι αυτό είναι δώρο, από εκείνα που κρατάς πάντα στην καρδιά σου.


Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

τα μικρά παιδιά

Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο...



(τα χριστουγεννιάτικα "χρόνια πολλά" της Σαββίνας)










(ζωγραφίζοντας τα παιχνίδια της στο αγαπημένο της τετράδιο)



(ο Ορέστης ζωγράφισε μια τριήρη μετά την επίσκεψή μας στο Τελλόγλειο)








(ο Δαναός, έξι χρονών, ζωγραφίζει και γράφει μια ιστορία για τα γεγονότα αυτων των ημερών)



Το είδα στο blog της Roadartist, κι εκείνη στο blog του Vad, καθηγητή στο Σουδάν. Είναι μαθητές του, στο Χαρτούμ.




Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Παγκόσμια Μέρα για τους Μετανάστες

(η φωτογραφία είναι από : www.tovima.gr/data/D2002/D0707/1neb45a.jpg)

Με τις παγκόσμιες μέρες δεν τα πάω καλά. Οι πιο πολλές μου λειτουργούν σαν άλλοθι για την συνείδησή μας. Κάτι σαν "εντάξει, ΜΙΑ μέρα το κάναμε το χρέος μας, σκεφτήκαμε τα άτομα με αναπηρία, τις γυναίκες, τα παιδιά, τους μετανάστες...", από αύριο πάλι στα ίδια.
Τότε γιατί γράφεις για αυτήν την παγκόσμια ημέρα, θα μου πεις, με το δίκιο σου. Γιατί διάβασα αυτό το κομμάτι της Ιωάννας Σωτήρχου στην σημερινή Ελευθεροτυπία και τα στοιχεία που αναφέρει είναι από πολύ σημαντικά έως συγκλονιστικά . Γιατί, ό,τι μέρα κι αν είναι, ο πλανήτης στον οποίο ζούμε έχει τουλάχιστον διακόσια εκατομύρια μετανάστες, δηλαδή διακόσια εκατομύρια ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι εξαιτίας οικονομικών, πολιτικών, κοινωνικών αλλά και καιρικών συνθηκών, μετακινούνται από το ένα μέρος στο άλλο για να ζήσουν και να εργαστούν.
Λέμε ότι είμαστε το μόνο είδος στο ζωικό βασίλειο που μπορούμε να νιώσουμε, να συν-αισθανθούμε τον πόνο και τη δυσκολία του συν-ανθρώπου μας χωρίς απαραίτητα να έχουμε βιώσει προσωπικά τον ίδιο πόνο, την ίδια δυσκολία. Κάθε μέρα έχει νόημα να μην κοιμίζουμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, αυτήν την δυνατότητά μας.

Το δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας είναι το εξής:

"11.105 νεκροί στις θύρες της Ε.Ε.

(Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ)

Περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει στην προσπάθειά τους να έρθουν στην Ευρώπη από το 1993 μέχρι το πρώτο τρίμηνο φέτος. 11.105 νεκροί είναι οι εξακριβωμένες «μοιραίες πραγματικότητες της Ευρώπης-φρουρίου».
Σύμφωνα με τη «λίστα θανάτου» της πανευρωπαϊκής οργάνωσης UNITED. Η οργάνωση είναι ένα παρατηρητήριο που καταγράφει τις θανάσιμες συνέπειες των μεταναστευτικών πολιτικών της Ευρώπης σε μια προσπάθεια αφυπνίσης συνειδήσεων, αποκαλύπτει τον αυξανόμενο αριθμό προσφύγων, μεταναστών και αιτούντων άσυλο, που το εισιτήριο στο όνειρο δεν ήταν άλλο από τον θάνατο στα σύνορα, χερσαία ή θαλάσσια, στα κέντρα κράτησης ή κατά τις διαδικασίες απέλασης.

Παγκόσμια ημέρα του μετανάστη σήμερα, με τον αριθμό τους να ξεπερνά τα 200 εκατομμύρια παγκοσμίως, δυόμισι φορές περισσότεροι από το 1965, κι ακόμη δεν έχει αποκρυσταλλωθεί μια πολιτική για τη μετανάστευση πέρα από αστυνομικά μέτρα που υψώνουν τα τείχη του αποκλεισμού για τους απ' έξω.
Η Ευρώπη ωστόσο βρίσκεται αντιμέτωπη με μια αυξανόμενη ανάγκη για εργατικά χέρια, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης που εκτιμά ότι «οι πιέσεις για εργασιακή μετακίνηση αυξάνονται στις χώρες με βιομηχανία», όπου παρά τον ανταγωνισμό σε εργαζόμενους υψηλών δεξιοτήτων, υπάρχει έλλειψη από ανειδίκευτους εργάτες λόγω της αυξανόμενης απροθυμίας ή και ανυπαρξίας γηγενών εργατών για γεωργικές, οικοδομικές ή οικιακές εργασίες.
«Μέσα στα επόμενα 50 χρόνια οι χώρες αυτές θα βιώσουν ακόμη μεγαλύτερη έλλειψη καθώς η υπογεννητικότητα αυξάνεται, ο εργαζόμενος πληθυσμός γερνάει, με αποτέλεσμα ο αριθμός των ατόμων άνω των 60 ετών να είναι διπλάσιος από εκείνο των παιδιών» αναφέρει η έκθεση, προβλέποντας επιδείνωση στην ανισορροπία της παγκόσμιας εργασιακής δύναμης: Οι δημογραφικές τάσεις δείχνουν ότι μόνο στην Αφρική ο εργαζόμενος πληθυσμός θα τριπλασιαστεί από 408 εκατ. το 2005, σε 1,12 δισ. το 2050. Σύμφωνα με μία μελέτη η Κίνα και η Ινδία θα συγκροτούν το 40% του παγκόσμιου εργαζόμενου πληθυσμού το 2030.
Αντίθετα, στις αναπτυγμένες χώρες, χωρίς μετανάστευση ο εργαζόμενος πληθυσμός θα μειωθεί κατά 23% μέχρι το 2050.
«Για να αποτραπούν δυσάρεστες συνέπειες στις οικονομίες και στις κοινωνίες από την υπερμετανάστευση, η δημιουργία θέσεων εργασίας εντός της χώρας είναι προτεραιότητα για τις χώρες προέλευσης μεταναστών και τις αναπτυσσόμενες χώρες» επισημαίνεται.*
Ρατσιστική βία χωρίς τέλος: αναίτιες επιθέσεις αστυνομικών σε μετανάστες, ρατσιστικές δηλώσεις εισαγγελέα, άσκηση βίας κατά αλλοδαπών μέσα σε αστυνομικά τμήματα ή από λιμενικούς σε νησιά, έξαρση κρουσμάτων οργανωμένων ομάδων ακροδεξιών εναντίον μεταναστών σε συνοικίες, ανηλεείς διώξεις κατά μικροπωλητών, ρατσιστικές συγκεντρώσεις κατοίκων με αίτημα την απομάκρυνση αλλοδαπών.
Κάπου εδώ βρίσκουμε και την αποφυλάκιση ενός ακόμη «μεμονωμένου περιστατικού»: του βασανιστή της Ομόνοιας, που είχε πρωταγωνιστήσει σε ξυλοδαρμούς με θύματα αλλοδαπούς κρατουμένους πέρσι το καλοκαίρι. Με βούλευμα οι αρχικές κακουργηματικές κατηγορίες για βασανισμούς και σωματικές βλάβες άλλαξαν στην πλημμεληματική προσβολή προσωπικότητας, ανοίγοντας τον δρόμο σε ένα ακόμη περιστατικό ατιμωρησίας.
Αυτά είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που περιλαμβάνει η ετήσια έκθεση του Κέντρου Ενημέρωσης και Τεκμηρίωσης για τον Ρατσισμό «Αντιγόνη» για το 2008. Στις περισσότερες από 100 σελίδες του καταγράφονται αναλυτικά τα ευρήματα περισσότερων από 10 μελετών και ερευνών που έχουν διεξαχθεί το 2008 και παρέχουν πληθώρα στατιστικών στοιχείων σε ζητήματα κοινωνικής ασφάλισης και εργασίας που αναδεικνύουν τη θετική συνεισφορά της παρουσίας και δράσης των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, όπως ότι έχουν δημιουργηθεί πάνω από 100.000 θέσεις εργασίας, αυξήθηκε το ΑΕΠ και τονώθηκε το ασφαλιστικό σύστημα (ΙΜΕΠΟ). Στον αντίποδα, ο εργασιακός μεσαίωνας με τις μαζικές παραβιάσεις εργασιακών δικαιωμάτων αλλοδαπών κυρίως σε Μανωλάδα, Πιερία.

Η έκθεση συντάκτης της οποίας είναι ο Νάσος Θεοδωρίδης αναφέρεται ανάμεσα σε άλλα και στα εξής:

* Στην όξυνση των κακών συνθηκών διαβίωσης και στέγασης των αιτούντων άσυλο, ακόμη και ανηλίκων, και την απόφαση μη επαναπροώθησής τους στην Ελλάδα βάσει της συμφωνίας του Δουβλίνου από τρεις ευρωπαϊκές χώρες, διότι η Ελλάδα «δεν παρέχει καμία εγγύηση για τον σεβασμό των δικαιωμάτων τους».
* Στις εκπαιδευτικές διακρίσεις, παρά τις θετικές πρωτοβουλίες: ο αναλφαβητισμός συνοδεύει τα μουσουλμανόπαιδα στο Γκάζι, η εκπαιδευτική ανασφάλεια τα παιδιά των αλλοδαπών, ενώ για τα τσιγγανόπαιδα ενδεικτική είναι η ευρωκαταδίκη για το ρατσιστικό «σχολείο-γκέτο» για παιδιά Ρομά Ασπροπύργου.
* Στην παραβίαση του δικαιώματος στην ιατροφαρμακευτική φροντίδα σε καταυλισμούς Ρομά εξαιτίας της αδιαφορίας της Πολιτείας, σε κέντρα κράτησης αλλοδαπών αλλά και σε περιπτώσεις δυσχερειών πρόσβασης ανασφάλιστων αλλοδαπών σε νοσοκομεία."

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

"You've got a friend"

Έλειψα σήμερα από το ραδιόφωνο. Με βρήκαν διάφορα "μπόσικη" και δεν ήμουν στα καλύτερά μου για να το πω κομψά. Σαν να είχε δίκιο ένας φίλος που μου είπε τις προάλλες, και καλά θα κάνει να μου το ξαναπεί μπας και βάλω μυαλό, να προσέχω τον εαυτό μου, αυτά που σου λέει ένας φίλος κι εσύ χαίρεσαι που σε νοιάζεται αλλα λες, μπα όλα μια χαρά είναι και όπως πριν όλα.

Και σήμερα που έλειψα, άκουγε το Λενάκι από τα μακρινά τα μέρη και η road... από Αθήνα, και η Αθηνά βρήκε χρόνο μέσα στο τρέξιμο της δουλειάς, κι η Μαρία το ίδιο, όπως και ο Νίκος και ο Βαγγέλης να πούμε δυο λόγια, και η Κατερίνα και άσε να μη συνεχίσω γιατί μοιάζει με απουσιολόγιο όπου μόνο το δικό μου όνομα ήταν γραμμένο κι εσείς μου στέλνατε mail και μηνύματα "πού είσαι;" εξαφανισμένη εγώ.
Ρώτησε κι ο Δημήτρης, αν θα μπορούσα να ανεβάσω τους στίχους του (ενός)τραγουδιού που ακούτε όταν ανοίγετε την καλημεροϊστοσελίδα, του "You've got a friend".

Εύκολο είναι. Αλλά να μην βρω μια ευκαιρία η μπουρμπούρω να γράψω δυο λόγια και γαι το τραγούδι και για αυτήν που το εγραψε; Αντέχω να αντιγράψω μόνο τους στίχους; Με τίποτα...



Λοιπόν, καλό κουράγιο αρχίζω να μιλάω-γράφω, το έγραψε η Carole King. Περιέχεται στο άλμπουμ σταθμό της καριέρας της "Tapestry", κυκλοφόρησε το 1971 και μέσα στο δίσκο αυτό υπάρχουν μερικά από τα πιο δημοφιλή αλλα και σπουδαιότερα τραγούδια τα οποία έχουν χαρακτηρίσει την πορεία αυτής της εξαιρετικής τραγουδοποιού, όπως τα "It's Too Late", "Home Again" (που μου αρέσει τόσο πολύ), "I Feel the Earth Move", τα "Will You Love Me Tomorrow?" και "You Make Me Feel Like A Natural Woman" που έγραψε μαζί με τον Gerry Goffin, πρώτο σύζυγό της - χώρισαν το 1967.
το 1972 η Carole King πήρε τέσσερα Γκράμι για το άλμπουμ αυτό, ένα από αυτά ήταν για το καλύτερο τραγούδι, ήταν το "You've got a friend".
Γεννημένη το 1942, στις 9 Φεβρουαρίου, στο Μπρούκλιν, η Carole King, της οποίας το πραγματικό επώνυμο είναι Klein, έπαιζε πιάνο από μικρή, ήδη από τη νηπιακή της ηλικία. Στην εφηβεία είχε γράψει κιόλας τα πρώτα της τραγούδια. Στη δεκαετία του '60, μαζί με τον άντρα της, μουσικό επίσης, Gerry Goffin ήταν από τα πρώτα ονόματα της αμερικανικης τραγουδοποιίας. Η καριέρα της απογειώθηκε με τον δίσκο που αναφέραμε πριν, και ο οποίος επηρέασε πολλούς τραγουδοποιούς σύγχρονούς τους αλλα και πολλούς που ακολούθησαν στα επόμενα χρόνια.
Για την ιστορία ας πούμε δυο λόγια για ένα ακόμη τραγούδι που έγραψε νωρίτερα. Το 1960 η C.King έγραψε το "Oh! Neil" , με το οποίο απαντούσε στο "Oh! Carol" που είχε γράψει για την ίδια ο Neil Sedaka- ήταν και η πρώτη του μεγάλη επιτυχία-, σπούδαζαν στο ίδιο κολλέγιο,το Queens College.
Τώρα η C. King ζει στο Αϊντάχο, σε ένα ράντσο κι αν δεν σας λυπόμουν που με αφορμή ένα τραγούδι διαβάζετε ολόκληρο σεντόνι, αν το διαβάζετε δηλαδή, θα σας έγραφα κι άλλα πράγματα για τα οποία πολύ θαυμάζω αυτήν την σπουδαία μουσικό και τραγουδοποιό.
Αντιγράφω λοιπόν τους στίχους που ζήτησε ο Δημήτρης, σας λέω ότι η επίσημη ιστοσελίδα της είναι: http://www.caroleking.com/ και σταματώ εδώ, για την ώρα, δε είναι να μου έχετε εμπιστοσύνη και το ξέρετε, μπορεί να επανέλθω για το ίδιο θέμα και πρόσωπο.


"When you're down and troubled
And you need some loving care
And nothing, nothing is going right
Close your eyes and think of me
And soon I will be there
To brighten up even your darkest night

You just call out my name
And you know wherever I am
I'll come running to see you again
Winter, spring, summer or fall
All you have to do is call
And I'll be there
You've got a friend

If the sky above you
Grows dark and full of clouds
And that old north wind begins to blow
Keep you head together
And call my name out loud
Soon you'll hear me knocking at you door

You just call out my name
And you know wherever I am
I'll come running to see you again
Winter, spring, summer or fall
All you have to do is call
And I'll be there

Ain't it good to know that you've got a friend
When people can be so cold
They'll hurt you, and desert you
And take your soul if you let them

You just call out my name
And you know wherever I am
I'll come running to see you again
Winter, spring, summer or fall
All you have to do is call
And I'll be there
You've got a friend"


Τι τραγούδι! Αν υπήρχε ένας ύμνος για τη φιλία δεν θα μπορούσε να είναι το τραγούδι αυτό;

Χμ..., τωρα που το σκέφτομαι απόδοση στα ελληνικά δεν θα κάνουμε; Τώρα είναι αργά, αλλά κι αύριο μέρα είναι. Εννοείται ότι όποιος θέλει βοηθάει!

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;


Αυτό το φιλμάκι το είδα σήμερα. Είναι από μια διαφημιστική καμπάνια της greenpeace. (Παρεμπιπτόντως, κυριολεκτικά παρεμπιπτόντως γιατί δεν είναι αυτό το θέμα τώρα, Δεν συμφωνώ πάντα και με όσα λέει η greenpeace, σε κάποια μάλιστα θέματα μπορεί και να έχω έως και εντελώς άλλη αποψη, τα έχω πει στο ραδιόφωνο, τα έχω γράψειστο blog κι άλλη φορά, όπως εδώ) Έίπα να το ανεβάσω. Πιο πολύ σαν αρχή για επόμενη ανάρτηση που θα έρθει όχι σήμερα δεν προλαβαίνω, αλλά πάντως σύντομα. Τώρα το σύντομα είναι μια άλλη ιστορία, ειδικά για μένα...

Υ.Γ. Διορθώστε μια λέξη στους διαλόγους του φιλμ, pollution σημαίνει ρύπανση, όχι μόλυνση, είναι δυο λέξεις που σημαίνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα, στην Ελλάδα τις χρησιμοποιουμε λάθος, σχεδόν πάντα.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

ποιος αληθεια ειμαι εγώ...

Από τη μια ακούς, διαβάζεις τις προκλητικές κι ανήθικες ( μόνο ανήθικες; δεν είναι και νομικά επιλήψιμες άραγε; δεν μπορεί να κατηγορηθεί με όσα λέει για προσβολή, περιύβριση νεκρού; πολύ θα ήθελα να ξέρω...) του Κούγια για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, είναι η συγνώμη που δεν ήρθε ποτέ, είναι, είναι, είναι...
Κι από την άλλη είναι το μήνυμα που μου έστειλε η Κ., έχει κόρη φοιτήτρια, στην εκπομπή σήμερα "εχουμε αναγκη να ακουμε οτι οι μουσικες συνεχιζονται κ οι εκδηλωσεις ,γιατι ειμαστε παγωμενοι, με ολη τουτη την καταστροφη γυρω μας ,και την αγωνια να ανοιξει η πορτα το βραδυ να γυρισουν τα παιδια μας στην κυριολεξια απο την πρωτη γραμμη. Μου εχει πει διαφορες ιστοριες αυτες τις μερες εκεινο που κρατω ειναι πως στην τελευταια συνελευση των φοιτητων δεν επεφτε καρφιτσα κ ακουστηκαν με προσοχη οσοι μιλησαν κατα της βιας, κατι παει να αλλαξει? μακαρι"
Είναι η Π. που σοκαρισμένη μου περιέγραφε πώς ήταν σήμερα η κατάσταση στο πανεπιστήμιο, τι καταστροφές και λεληλατημένους χώρους αντίκρυσε, "ευτυχώς δεν έκαψαν τις βιβλιοθήκες μας. Στη Νομική έκαναν εκτεταμένες ζημιές. Άκουσα πως εκεί κάηκε και το αρχείο τους. Τους διέλυσαν" μου έγραψε, και το μήνυμα της κατέληγε με κάτι πολύ σημαντικό επίσης και αφορούσε τους βανδαλισμούς, το πλιάτσικο και την ανάμειξη και αλλοπαδών, για την οποία μιλούν, σε αυτές τις ιστορίες: "Φοβάμαι μην μας ενσκήψει κανένας ρατσισμός πιο έντονος απ' αυτόν που κιόλας βιώνουμε"

Σήμερα δεν είδα τηλεόραση, καμία σκηνή, καθόλου ειδήσεις. Μίλησα πολύ με φίλους. Μπήκα σε blog φίλων και κάποιες άλλες ιστοσελίδες. Συνέχισα να διαβάζω ένα εξαιρετικό βιβλίο που ξεκίνησα χθες: "Περί βίας", της Hannah Arendt. Και για το χατήρι της κόρης μου κατέβασα το χριστουγεννιάτικο δέντρο από το πατάρι.
Δεν ξέρω τι έχασα, εκτός επικαιρότητας, εκτός ειδήσεων, εκτός ενημέρωσης.
Μαζεύτηκαν όμως ερωτήσεις και θέλω στις επόμενες μέρες να σας τις πω, ερωτήσεις που εμένα τουλάχιστον με ξάφνιασαν, ήρθαν από διαβάσματα, από κουβέντες και αληθινά δεν τις περίμενα.



Την ανάρτηση αυτή ξεκίνησα να την γράφω το πρωί, πολλές ώρες μετά, στο ενδιάμεσο κύλησε όλη η μέρα, σκέφτομαι να μοιραστούμε ένα κείμενο, από εκείνα που σας έγραφα πριν ότι "έφεραν ερωτήσεις".
Λοιπόν, ανάμεσα σε άλλα διάβασα σήμερα σε ένα άρθρο, τα παρακάτω (αντιγράφω κάποια αποσπάσματα, αξίζει να το διαβάσετε ολόκληρο)

"Η κουλτούρα της βίας και οι φονικές ταυτότητες

Όλοι παρακολουθούμε αυτές τις μέρες δηλώσεις ανώνυμων και επώνυμων με συλλυπητήρια προς την οικογένεια του αδικοχαμένου μαθητή. Όλοι θλίβονται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τους συμμαθητές του. Πολιτικοί από όλο το φάσμα, δημοσιογράφοι, συνδικάτα άνθρωποι όλων των ηλικιών, μορφωτικών επιπέδων και επαγγελμάτων συμφωνούν ότι το να χάνει τη ζωή του ένας νέος άνθρωπος είναι και τραγικό και απαράδεκτο.
Φαίνεται λοιπόν ότι όλοι ομονοούμε ότι δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε κάτι τέτοιο. Εκεί που δεν συμφωνούμε όμως καθόλου είναι το πώς θα εξαλείψουμε τα αίτια που προκάλεσαν μια τέτοια τραγωδία. Και δεν συμφωνούμε γιατί στο τραγικό γεγονός ο καθένας μας προβάλλει την δική του ερμηνεία φιλτραρισμένη από τις δικές του εμπειρίες και μνήμες, ενδεχομένως σε συνδυασμό με τα δικά του συμφέροντα και τις δικές του αντιλήψεις για τον τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας. ..

...Είμαστε όμως αθώοι; Τα παιδιά με τις κουκούλες και τις μολότοφ είναι παιδιά μας, μαθητές μας, φοιτητές μας. Τι τους μάθαμε για την ανοχή και τον σεβασμό στον άλλο και κυρίως τι παράδειγμα τους δώσαμε με την συμπεριφορά μας;
...Οι φονικές ταυτότητες
Κάθε άνθρωπος έχει πολλές ταυτότητες. Μια εθνική, μια γλωσσική, μια ταξική, μια (ενδεχομένως) θρησκευτική, μια σεξουαλική αλλά και πλήθος άλλες που σχετίζονται με τις προτιμήσεις του ως προς την πολιτική, τον πολιτισμό, το ποδόσφαιρο, την μουσική κλπ. Όπως είχε γράψει ο Αμιν Μααλούφ στο έργο του «Φονικές ταυτότητες», το ερώτημα είναι κάτω από ποιες συνθήκες ένας άνθρωπος μπορεί να επιλέξει μια από τις ταυτότητες αυτές, να καταφύγει στη βία και να σκοτώσει ή να σκοτωθεί για αυτήν.
Για ποιο λόγο ένας νέος καθολικός από εργατική οικογένεια του Μπέλφαστ πυροβολεί έναν άλλο νέο προτεστάντη επίσης από εργατική οικογένεια της διπλανής συνοικίας;
Για ποιο λόγο ένας μαθητής Παλαιστίνιος ανατινάζεται σκοτώνοντας μερικούς συνομηλίκούς του Εβραίους ενώ μέχρι χθες άκουγαν μαζί rock στην ίδια καφετέρια;
Για ποιο λόγο δυο νέοι από το Περιστέρι σφάζονται γιατί ανήκουν σε διαφορετικές ποδοσφαιρικές ομάδες ενώ ενδεχομένως ψήφιζαν το ίδιο κόμμα;
Για ποιο λόγο δυο νέοι φοιτητές από την Δραπετσώνα έρχονται στα χέρια γιατί ανήκουν σε διαφορετικές παρατάξεις;
Για ποιο λόγο ένας φοιτητής της Ιατρικής (από «καλή» οικογένεια) πλακώνει στο ξύλο έναν 60χρονο πρύτανη και τον στέλνει στο νοσοκομείο;
Για ποιο λόγο 50 νέοι κρατούν ομήρους τους καθηγητές της Συγκλήτου ή της Γενικής συνέλευσης του Τμήματός τους επειδή έχουν διαφορετική άποψη για την λειτουργία του Πανεπιστημίου από εκείνη της παράταξής τους;
Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση για όλα αυτά. Υπάρχουν όμως κάποια κοινά σημεία. Ο κύκλος της βίας και του αίματος τα τρέφει. Όλοι θέλουν τον «δικό τους νεκρό» γιατί το πτώμα του είναι πειστήριο, με ανυπέρβλητο βιωματικό βάρος, για την βαρβαρότητα των «άλλων» και κατ’ αντιδιαστολή για το δικό τους δίκιο. Φοβάμαι λοιπόν ότι κάποιοι χάρηκαν με το τραγικό συμβάν. Αξίζει ο Αλέξανδρος και ο κάθε Αλέξανδρος μια τέτοια εκμετάλλευση;
Και βέβαια δοθέντος του φαύλου κύκλου της βίας έχουμε τα «δικά μας» θύματα και τα θύματα των «άλλων». Για τα πρώτα μια θέση στο πάνθεον των συμβόλων του αγώνα ενώ για τα άλλα «τα θέλανε και τα πάθανε». Είναι αυτό που ο Ποιητής είχε χαρακτηρίσει ως «μια διπλή ηθική και μια ενιαία ανηθικότητα»...
...Το άλλο μεγάλο ερώτημα είναι αν συμφωνούμε ότι σήμερα έχουμε δημοκρατία την Ελλάδα, παρά την διαφθορά, παρά την ευνοιοκρατία, παρά τον ρόλο των ΜΜΕ, παρά τα τόσα ελλείμματά της που οφείλουμε να αγωνιστούμε για να διορθώσουμε. Δυστυχώς η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν είναι για όλους αυτονόητη. Και αν κάποιος πιστεύει ότι ζούμε σε μια μορφή δικτατορίας τότε είναι λογική συνέπεια η χρήση της βίας. Βέβαια είναι σχετικά δύσκολο να πείσει κανείς ένα 15χρονο για την αξία της Δημοκρατίας που άλλωστε δεν έχει (ευτυχώς) εμπειρία της έλλειψής της και γίνεται ακόμη πιο δύσκολο όταν ο ίδιος δεν έχει πειστεί.
Θα φανταζόταν κανείς ότι τουλάχιστον οι αρχηγοί κομμάτων της Βουλής έχουν απαντήσει στο ερώτημα αυτό αλλά και για αυτό υπάρχουν αμφιβολίες...


και το άρθρο (όλο είναι
εδώ) καταλήγει στο τι μπορούμε να κάνουμε. (Εδώ ζορίστηκα, είπα για να δω κυρία μου, μπορείς να τα έχεις όλα αυτά και πάντα στο νου σου;)

"Να κατανοήσουμε ότι ο «άλλος» είναι συμμέτοχος στη δημοκρατία. Η γνώμη του είναι τόσο σημαντική όσο και η δική μας. Το ότι έχει διαφορετική άποψη δεν σημαίνει ότι η άποψη αυτή είναι ιδιοτελής ή προϊόν συμβιβασμού, φόβου ή βλακείας. Η ρητορική της απαξίωσης του «άλλου» γεννά την βία και την καταστροφή.

Να απαξιώσουμε κάθε πρακτικής βίας και τσαμπουκά. Να μάθουμε στα παιδιά μας ότι η βία φέρνει βία και πόνο.

Να καταλάβουμε ότι στη δημοκρατία μπορεί να τύχει να βρεθούμε στη μειοψηφία. Αν τα επιχειρήματά μας δεν πείθουν τους άλλους δεν σημαίνει ότι θα τους τα επιβάλουμε.

Να συναποφασίσουμε ότι καμιά μορφή βίας δεν είναι ανεκτή στη Δημοκρατία από καμιά ομάδα και από καμία ηλικιακή κλάση. Δεν υπάρχει δημοκρατία και ελευθερία χωρίς σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα (ας διαβάσουμε την διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου, είναι χρήσιμη για όλους).

Να κατανοήσουμε ότι η πολιτική είναι σύγκρουση σχεδίων για την διακυβέρνηση της χώρας και όχι σύγκρουση υπηρετών διαφόρων συμφερόντων ή διαγκωνισμός για μια θέση στα ΜΜΕ.

Να κατανοήσουμε ότι όλοι μικροί-μεγάλοι, κουκουλοφόροι και νοικοκυραίοι, αριστεροί και δεξιοί, θρησκευόμενοι και άθρησκοι, Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί, Έλληνες και αλλοδαποί βρισκόμαστε στο ίδιο σκάφος, στην ίδια χώρα, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, μοιραζόμαστε το ίδιο περιβάλλον.. Η περιβαλλοντική, η οικονομική και κοινωνική κρίση δεν θα κάνει διακρίσεις ανάλογα με την ταυτότητά μας. Το να ανοίγουμε τρύπες στο σκαρί ελπίζοντας ότι θα την πληρώσει μόνο ο καπετάνιος είναι ασυγχώρητη αφέλεια.

Αν πάρουμε τα μέτρα μας για μια ανεκτική δημοκρατική κοινωνία θα έχουμε κάνει το καλύτερο μνημόσυνο για όλα τα αδικοχαμένα παιδιά."


(είναι ένα άρθρο του Γιάννη Καρακάση, αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, τον άνθρωπο δεν τον είχα καν ακουστά, όσα γράφει τα θεωρώ πολύ ενδιαφέροντα, το λιγότερο. Το κείμενό του, δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα της ανανεωτικής πτέρυγας του συνασπισμού, πιστεύω ότι πραγματικά αξίζει τον κόπο. Στην αρχή δίστασα λίγο γιατί προέρχεται από ιστοσελίδα πτέρυγας σε πολιτικό κόμμα. Ακριβώς όμως επειδή προσωπικά, έχει χρόνια που δε νιώθω κανενός είδους δεσμευση από κανένα πολιτικό κόμμα και είμαι απόλυτα ελεύθερη στο θέμα αυτό, είπα ότι θα ήταν χαζομάρα να θέλω να κουβεντιάσουμε για όλα αυτά για τα οποία μιλάει το κείμενο και να μην το κάνω γιατί προέρχεται από μια σελίδα ρεύματος, αν το λένε έτσι, σε ένα κόμμα )

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

ιστοριες, παλιές, καινούριες, ιδιες, διαφορετικες

Όλες αυτές τις ημέρες που ζουμε όλοι στο δρόμο ή παρακολουθούμε από τους τηλεοπτικούς δέκτες μια πρωτόγνωρη κατάσταση, διάβασα και στάθηκα σε κείμενα όπως του
Νίκιπλου, της Αδαμαντίας, του Επίκουρου, της Κωνσταντινιάς.
Κι ένα άρθρο στην Καθημερινή από την Guardian, από την ίδια εφημερίδα και αυτό: «Με πολλούς να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα και έναν στους πέντε να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, υπάρχει ένας αυξανόμενος θυμός εναντίον της σκληρής φορολογικής πολιτικής μιας κυβέρνησης αποφασισμένης να ανταποκριθεί στα όρια επιδόσεων που θέτουν οι Βρυξέλλες και να περιορίσει το δημοσιονομικό έλλειμμα. Η πολιτική δυσαρέσκεια έχει ενταθεί από ισχυρισμούς για διαφθορά και μια σειρά σκανδάλων στα οποία εμπλέκονται μέλη του στενού κύκλου του κ. Καραμανλή».
Ενώ και η Liberation, περιεκτικά και εύστοχα, έγραψε: «…Πέρα όμως από τη συναισθηματική φόρτιση που φούντωσε μετά την «γκάφα» της αστυνομίας στο όνομα της επιβολής της τάξης, αυτή ήταν η αφορμή να ξεσπάσει ο φόβος, η αγανάκτηση και η οργή που υποβόσκουν στην ελληνική κοινωνία.
Οι πελατειακές σχέσεις, ο νεποτισμός και η διαφθορά συνεχίζουν να συνθέτουν την καθημερινότητα των Ελλήνων, παρά τις δεσμεύσεις για «σεμνότητα» και «ανθρωπιά» από τη συντηρητική κυβέρνηση που είχε υποσχεθεί να επουλώσει τις πληγές. Η αδιάλειπτη συνέχιση των οικονομικών σκανδάλων και η δημοσιοποίηση αστρονομικών ποσών που περιέρχονται στην κατοχή ολίγων τους τελευταίους μήνες είχαν ως αποτέλεσμα την αγανάκτηση της νεολαίας.»




Να σου πω δυο ιστορίες;
Όταν η μεγάλη μου αδελφή ήταν στο γυμνάσιο, λίγο πριν πέσει η χούντα, ένας καθηγητής της στο γυμνάσιο, θεολόγος – παπάς, γνωρίζοντας ότι ο παππούς μας ήταν εξόριστος εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων, συστηματικά στο τμήμα της αδελφής μου κήρυττε εναντίον των κομμουνιστών, επικροτώντας τους εκτοπισμούς και την εξορία, γιατί βεβαίως όλοι αυτοί είναι καθάρματα, εγκληματίες, συμπλήρωνε εμφατικά. Η αδελφή μου, ένα πλάσμα μαζεμένο και ήσυχο, έτσι ήταν, υπέφερε. Μια μέρα έφυγε από την τάξη με κλάματα κι ευτυχώς για αυτήν, αν θυμάμαι καλά, υπήρξαν συμμαθητές της που την υπερασπίστηκαν με θάρρος. Αυτός ο αισχρός άνθρωπος αμφιβάλω αν ποτέ κατάλαβε τι κακό έκανε σε ένα παιδί.
Σήμερα είδα για λίγο μια φίλη μου. Πέρασα να της πω ένα γεια και την βρήκα καταρρακωμένη. Κουβέντα στην κουβέντα μου είπε γιατί. Ο γιος της, πηγαίνει στο γυμνάσιο. Ο άντρας της φίλης μου είναι αστυνομικός. Καθηγητές και συμμαθητές του βλέποντάς τον στο σχολείο μετά τα γεγονότα άρχισαν να βρίζουν συλλήβδην τους αστυνομικούς συμπεριλαμβάνοντας μέσα σε όσα έλεγαν και τον πατέρα του παιδιού. Ο μικρός, προσπάθησε να υπερασπιστεί το γονιό του, ο μπαμπάς μου δεν είναι έτσι έλεγε, δεν είναι όλοι ίδιοι, και ο μπαμπάς σου κάθαρμα είναι του είπαν, δεν υπάρχει καλός άνθρωπος που να είναι αστυνομικός, και θα ‘ρθούμε, είπαν οι πιο θερμόαιμοι να ρίξουμε μολότοφ στο σπίτι σου. Το παιδί κλαίγοντας έφυγε από το σχολείο παρατώντας τα όλα πίσω. Η φίλη μου προσπάθησε να μαζέψει τα κομμάτια του και μαζί και τα δικά της κομμάτια, να βλέπεις το παιδί σου έτσι, εύκολο είναι;

Είναι δυο ιστορίες. Είναι πολύ διαφορετικές;

(γνωστό "απολιτικό ον", όπως έχω συνηθίσει να με αποκαλούν, πάλι στα καθημερινά έχω γυρίσει την ιστορία. Γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Όπως σχολίαζα στης Κωνσταντινιάς,
να δω πόσο θα αλλάξουμε στην καθημερινότητά μας. Νομίζω ότι καμιά φορά γίνομαι γραφική, εδώ που τα λέμε μάλλον είμαι, λέγοντας και ξαναλέγοντάς το ίδιο αλλά επανάσταση για μένα είναι να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Όλα τα άλλα είναι για να κάνουμε τους επαναστάτες.)

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Κυριακή,στιγμές, ιστορίες, σκέψεις

Χθες βράδυ σκεφτόμουν διάφορα. Μικρά και μεγάλα. Όπως κάθε μέρα. Όχι αυτά που συνέβαιναν εκείνη τη στιγμή στην Αθήνα. Δεν τα ήξερα. Ήμουν έξω με την μικρή μου, αγγλικά, βαθμοί, μετά με φίλους της στο πάρκο, τα παιδιά τσίμπησαν κάτι, κανονικό βράδυ Σαββάτου. Μετά στο σπίτι δεν άκουσα ραδιόφωνο, δεν είδα τηλεόραση, δεν ξέρω αν είπαν κάτι. Σήμερα το πρωί τρέχοντας να προλάβω, πριν φύγω για το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης όπου είχαμε η Καλημεροπαρέα την περιήγηση, συμμάζεμα, ένα πλυντήριο να απλώσω, ηλεκτρική, να ετοιμάσω το φαγητό για το μεσημέρι, άνοιξα την τηλεόραση για λίγο και εκεί το έμαθα.
Ένα δεκαπεντάχρονο παιδί νεκρό από σφαίρα αστυνομικού, η Αθήνα καμμένη, παραιτήσεις που δεν έγιναν δεκτές για μιαν ακόμη φορά- μα, εθιμοτυπικό είναι αυτό; τι θα πει δεν έγιναν δεκτές; Κάποτε πρέπει να γίνει κάτι με αυτήν την ιστορία πλέον στη χώρα μας, η παραίτηση σημαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις και ψυχική συντριβή και ανάληψη ευθύνης από αυτόν που την υποβάλει, στοιχειωδώς λοιπόν γίνεται δεκτή, πάει και τελείωσε. Αυτά σε άλλες χώρες βέβαια, εδώ είναι τυπικό το θέμα. «Υποβάλλω παραίτηση, δε γίνεται δεκτή, συνεχίζουμε», λέει το «πρωτόκολλο». Ήταν ένα παιδί στην ηλικία το γιου μου σχεδόν.

Με την είδηση στο μυαλό, τρέχουμε με τη Σ. στο Μουσείο. Συναντιέμαι στο μουσείο με ανθρώπους που πια γνωρίζω καλά και εκτιμώ αλλά και με πολλούς ακόμα που συναντώ για πρώτη φορά. Η Τζένη Γεωργάκη, αυτό το καταπληκτικό πλάσμα -με γνώσεις που δεν τελειώνουν ποτέ πια;- με φωνή βραχνή κι εμείς μπροστά της ένα κοινό καμιά εξηνταριά άνθρωποι, νιώθω τύψεις που θα την κουράσουμε κι άλλο. Η Τζένη εκτός από το τι δηλώνουν τα πτυχία της, αρχαιολογίας και ξεναγού, δεν σταματά ποτέ να ενημερώνεται, να ψάχνει, να μελετά, να βρίσκει νέους τρόπους για να κάνει πάντα μοναδικά τη δουλειά της. Ό,τι κι αν πω για τις περιηγήσεις είναι λίγο. Μόνον όσοι τις έχετε παρακολουθήσει μπορείτε να ξέρετε τι είναι αυτό που σας γράφω. Ένα πλάσμα αφοσιωμένο και εξαιρετικό σε ένα δύσκολο κομμάτι που λέγεται εμπνέω τους ανθρώπους να πλησιάσουν το μουσείο, να μάθουν και να ζήσουν σε αυτό. Και δεν αντέχω να μη σας πω ότι δεν είναι μόνιμη υπάλληλος, και ξέρετε τι σημαίνει αυτό. Όταν κάποια στιγμή σας πω πόσες μάχες δίνει η διευθύντρια του μουσείου, η κ. Βελένη για να μπορεί να κρατήσει άξιους συνεργάτες και να δουλεύει το Μουσείο ουσιαστικά τότε θα καταλάβετε με τον καλύτερο τρόπο πως ό,τι βλέπουμε, κι ό,τι ζούμε στο μουσείο αυτό, όπου σήμερα περιηγηθήκαμε, αλλά και σε άλλα, είναι αποτέλεσμα απίστευτων προσπαθειών.
Η περιήγησή μας ξεκίνησε. Η Τζένη μας υποδέχεται, μας θυμίζει ότι η λέξη μουσείο όπως και η λέξη μούσες προέρχονται από το ρήμα μάω-ω που σε μια κατοπινή ερμηνεία του σημαίνει και εμπνέω. Μας γνωρίζει την ιστορία του μουσείου, μας μιλά για τον αρχιτέκτονά του, τον Π. Καραντινό.
Μπαίνουμε στην αίθουσα της προϊστορίας. Νομίζω ότι εδώ τα παιδιά περνούν πολύ καλά. Είναι και μια κοπέλα από το προσωπικό στην αίθουσα αυτή η οποία τους μιλάει με υπέροχο τρόπο όταν πλησιάζουν τα εκθέματα, τους παροτρύνει τα αγγίξουν τα κομμάτια των αγγείων που είναι επίτηδες εκεί για αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν τους φωνάζει αλλά ακούν ό,τι τους λέει. Παρακολουθήσαμε ένα ολιγόλεπτο ντοκιμαντέρ σε μια ειδική αίθουσα που υπάρχει εκεί. Περνάμε από τη μια αίθουσα στην άλλη, ιστορίες ανθρώπων μπροστά μας, η ζωή της Θεσσαλονίκης αλλιώς, έρχονται ερωτήσεις και σχόλια συνεχώς. Οι άνθρωποι της Θεσσαλονίκης πριν από εμάς, οι ζωές τους πριν από τις δικές μας, διαφορετικές αλλά και ίδιες, εξουσία, δύναμη, καθημερινή ζωή, ήρωες, ζωή, τέχνη, θάνατος, τα γνωστά και τα άγνωστα. Κάποιες στιγμές μας βλέπουν με ολοφάνερο ενδιαφέρον, καθώς κινούμαστε αυτή η πολυπληθής ομάδα, επισκέπτες αλλά και αρκετοί ξένοι σύνεδροι, από διάφορα μέρη του κόσμου, που βρίσκονται στο μουσείο και παρακολουθούν το 2ο διεθνές συνέδριο για τις σύγχρονες τάσεις στην κλασική φιλολογία που οργανώνουν ο τομέας κλασικών σπουδών του ΑΠΘ και το κέντρο ελληνικής γλώσσας. Το μουσείο είναι ζωντανό, κινείται, λειτουργεί, βλέπω στα μάτια τους, δε σου κρύβω ότι χαίρομαι, όσο χαίρομαι και το ότι κάποια παιδιά της συντροφιάς μας έχοντας έρθει για πολλοστή μάλλον φορά στο μουσείο νιώθουν άνετα να κόβουν βόλτες σχεδόν αυτόνομα από εμάς. Όσο προχωράμε η φωνή της Τζένης αντί να χάνεται, δυναμώνει. Η Δαμιάνα τραβάει κάποιες φωτογραφίες για να ανεβάσουμε στο blog. Ανησυχώ μήπως κουραστήκατε, το μουσείο δεν είναι μικρό. Διασχίζουμε το μεγάλο π, περνάμε στο χρυσό των μακεδόνων. Φτάνουμε στο τέλος και αυτής της αίθουσας, δε γράφω λεπτομέρειες, αυτές όπως και σχόλια και εντυπώσεις ελπίζω να τα γράψετε εσείς, εδώ κανονικά όμως πρέπει να γράψω τη μαντινάδα που είπε ο Γιάννης αλλά… δεν τη θυμάμαι τώρα, αύριο θα την έχω και θα την γράψω γιατί με αυτή εν τέλει ολοκληρώθηκε η περιήγησή μας.
Αυτό που μου λέγατε οι περισσότεροι μετά ήταν τόσο σημαντικό, μας έλεγες στο ραδιόφωνο πόσο ενδιαφέρον θα είναι, μας έλεγες πόσο εξαιρετική είναι η Τζένη Γεωργάκη, αλλά τώρα που το ζήσαμε το καταλάβαμε πραγματικά, πάνω κάτω αυτά ήταν τα λόγια σας.

(η συνέχεια...
θα μπορούσε να είναι και καινούρια ανάρτηση)
Αποχαιρετιστήκαμε και πήραμε το δρόμο για το σπίτι, η φίλη μου η Ελ., εγώ και οι θυγατέρες μας, μένουμε στην ίδια γειτονιά. Κάποια στιγμή θα σας μιλήσω για την Ελ. Που ήρθε από άλλη χώρα, κάνοντας μια καινούρια αρχή στην Ελλάδα, που διαβάζει, ενημερώνεται, ενδιαφέρεται για όσα συμβαίνουν και μπορεί να βοηθήσει, πληγώνεται από το ελληνικό κράτος που εξάντλησε όλη την αυστηρότητα και αναλγησία του, μη σου πω, μη δίνοντας παραμονή άδειας στα παιδιά της που εδώ τα γέννησε, εδώ μεγαλώνουν, τα ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα που γνωρίζουν και μιλούν, γιατί το οικογενειακό τους εισόδημα, δεν ήταν επαρκές… Τα κατάφεραν τελικά η Ελ. και ο άντρας της, όλα είναι καλά τώρα, και θετικά τα αντιμετώπισε όλα, όμως εσένα αν σου συνέβαινε αυτό μια πίκρα δεν θα σου έμενε;

Περιμέναμε το λεωφορείο, δεν ερχόταν, μας είπαν ότι στο κέντρο έχουν κλείσει δρόμοι, γινόταν πορεία για το χθεσινό γεγονός, πήραμε το δρόμο με τα πόδια.

Φτάσαμε στα σπίτια μας αργά το μεσημέρι.
Στην τηλεόραση παντού από τη μια η καμένη Αθήνα, από την άλλη η εικόνα του παιδιού που έχασε άδικα και αναίσχυντα τη ζωή του, τον πόνο της μάνας του, της οικογένειάς του, των αγαπημένων δικών του ανθρώπων σκεφτόμουν.
Πες με δειλή, πες με συντηρητική, ό,τι θέλεις πες με, ότι θα τον κάνουν αφίσες, λόγο για πορείες και ό,τι άλλο θες το ξέρω, σχεδόν βλέπω ήδη μπροστά μου "την αξιοποίηση του γεγονότος". Ότι χρειάζονται ήρωες το ξέρω επίσης, αυτό το έχω ζήσει κιόλας από μέσα, πάνε χρόνια αλλά δεν άλλαξε. Ότι θα καίνε βιβλιοπωλεία, δρόμους, αυτοκίνητα στο όνομά του είναι σίγουρο. Ότι από την άλλη, αστυνομικοί, ακόμα και μετά από τέτοιες πράξεις, διαφεύγουν και αθωώνονται, ευθύνες δεν αποδίδονται, το έχουμε ξαναδεί όλοι.
Και μέσα σε όλα αυτά, και μετά από όλα αυτά δυο πράγματα σκεφτόμουν.
Το ένα, είναι ο πόνος των οικείων που έλεγα πριν. Αυτός ο άφατος πόνος που ό,τι κι αν σου πουν, ό,τι κι αν κάνεις ή κάνουν, δε αλλάζει. Μια μάνα έχασε το παιδί της. Το γέννησε, το μεγάλωσε όπως όλες τα παιδιά μας. Θα έδινε τα πάντα για να είναι εκεί την καταραμένη στιγμή, να φύγει εκείνη αντί για αυτό, αλλά τώρα είναι όλα λόγια και μια βαθιά πληγή.
Το άλλο, ότι δεν θέλω ούτε εκείνον που πυροβολεί, ούτε εκείνον που ψάχνει για ήρωες. Ούτε τον έναν φανατισμό θέλω, ούτε τον άλλο. Κι οι δυο στο ίδιο συναντιούνται, για εκείνους είμαστε καλοί αμόρφωτοι, αναλώσιμοι, αριθμοί κι όχι ζωές και πρόσωπα, ίδιοι, φανατικοί, εν τέλει ωραίοι ακίνδυνοι.
Κι όσο μπορώ, συμπονώ αυτήν τη μάνα, αυτή που τώρα ζει τον χειρότερο εφιάλτη κάθε γονιού. Φιλάω τα παιδιά μου,τα αγκαλιάζω, τα σκεπάζω κάθε βράδυ καθώς κοιμούνται, μακάρι να μπορούσα να τα φυλάξω για πάντα από τους λύκους και από τα σκυλιά.

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Odetta (1930-2008)


To πρωί, Πέμπτη πρωί για να ακριβολογώ, στην εκπομπή είπα ότι "θα ανεβάσω σήμερα ένα κομμάτι για την Odetta στο blog της εκπομπής". Μόλις τελείωσα τα της ημέρας - σχεδόν τελείωσα δηλαδή, αλλά τουλάχιστον μπορώ να κάνω ένα διάλειμμα και μετά συνεχίζω, έχω μέλλον και απόψε- όμως μαζί τελείωσε και η μέρα. Μικρές ώρες Παρασκευής, πια, λίγα λόγια για μια σπουδαία τραγουδίστρια της αμερικάνικης μουσικής σκηνής η οποία αντιμετωπίζοντας τα τελευταία χρόνια σοβαρά προβλήματα υγείας, πέθανε σε ηλικία 78 ετών, στις 2 Δεκεμβρίου στο Lenox Hill Hospital στη Νέα Υόρκη.
Η Odetta, τραγουδίστρια, μουσικός, έπαιζε η ίδια κιθάρα, με ιδιαίτερα δυναμικό τρόπο, κι έγραφε δικά της τραγούδια, ερμηνευσε στη διάρκεια της πολύχρονης καριέρας της τραγούδια folk, jazz, blues και spirituals. Είχε γεννηθεί στην Αλαμπάμα, μεγάλωσε στο Λος Άντζελες όπου και σπούδασε μουσική.
Ιδιαίτερα δυναμική προσωπικότητα όχι μόνο στη μουσική αλλά και στην ζωή της γενικά- δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι κάτι τέτοιο δηλώνει και η απόφασή της να κάνει εκείνα τα χρόνια μια σημαντική καριέρα - της αποδόθηκε ο χαρακτηρισμός "The Voice of the Civil Rights Movement", αν το μεταφράζω σωστά "Η Φωνή του Κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων".
Επηρέασε καθοριστικά, μουσικά αλλά και ιδεολογικά, πολλούς μουσικούς, όπως τον Μπομπ Ντύλαν, τον Μπρους Σπρίνγκστιν, την Τζάνις Τζόπλιν, την Τζόαν Μπαέζ.
Στη βιογραφία του ο Ντύλαν γράφει χαρακτηριστικά: «Η Odetta ήταν σπουδαία. Δεν την είχα ξανακούσει ώς τότε. Είχε βαθιά φωνή και έπαιζε κιθάρα χτυπώντας δυνατά τις χορδές, σαν να ήταν κρουστό. Έμαθα σχεδόν όλα τα τραγούδια από το δίσκο επιτόπου και αντέγραψα το στιλ της κιθάρας της» Μα στη συνέχεια και η "δασκάλα" έκανε ένα σπουδαίο δώρο στο "μαθητή" της, τον δίσκο "Odetta Sings Dylan" το 1965.
Στο ντοκυμαντέρ του Σκορτσέζε "No Direction Home"(2005) είχαμε την ευκαιρία να δούμε στιγμιότυπα με την Odetta να τραγουδάει. Ακόμη κι αν δεν την ξέρετε, βλέποντας την, έστω εκεί, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αναζητήσετε να μάθετε και να ακούσετε περισσότερα για την ίδια.

Τα λόγια είναι λόγια, μια τραγουδίστρια όμως το κομμάτι της ψυχής της το δίνει στο τραγούδι της, το καλύτερο λοιπόν είναι να την ακούσουμε:







Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Κανόνες συμπεριφοράς καθημερινής επικοινωνίας με άτομα με αναπηρία

Πριν λίγες μέρες η φίλη μου η Ιφιγένεια μου προώθησε ένα μήνυμα που θεωρώντας το ενδιαφερον και χρήσιμο το αναδημοσιεύω σε αυτήν την ανάρτηση. Σήμερα, παγκόσμια μέρα για τα άτομα με αναπηρία, είναι ίσως η καλύτερη ευκαιρία να το μοιραστούμε:

Κανόνες συμπεριφοράς
καθημερινής επικοινωνίας
με άτομα με αναπηρία

Η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας – Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης, ανταποκρινόμενη στο αίτημα της έδρας της UNESCO του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, προχώρησε στην έκδοση αυτού του σύντομου οδηγού στην ελληνική γλώσσα. Περιέχει δεκαοκτώ κανόνες συμπεριφοράς καθημερινής επικοινωνίας με άτομα με αναπηρία. Το κείμενο αποτελεί μετάφραση από τα αγγλικά της αντίστοιχης έκδοσης της Κροατικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία. Η ορθότητα των όρων που χρησιμοποιούνται έχει ελεγχθεί από την Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ).

Αν και ένας στους δέκα ανθρώπους έχει κάποιου είδους αναπηρία, οι άνθρωποι συνήθως νιώθουν αμηχανία όταν συναντούν ένα τέτοιο άτομο. Λόγω της ανεπαρκούς γνώσης των αναγκών τους και των περιορισμών τους, των τρόπων που προσφέρεται και λαμβάνεται βοήθεια και λόγω της προκατάληψης ή του φόβου για το άγνωστο, οι άνθρωποι είναι απρόθυμοι να επικοινωνήσουν και να προσφέρουν βοήθεια σε άτομα με αναπηρία. Σχεδιάσαμε αυτό το βιβλίο κανόνων συμπεριφοράς οδηγούμενοι από την επιθυμία να βελτιωθεί η καθημερινή ζωή των ατόμων με αναπηρία και να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους να επικοινωνήσουν μαζί μας χωρίς φόβο.
1. Αν κρίνετε ότι υπάρχει ανάγκη να βοηθήσετε ένα άτομο με αναπηρία, ρωτήστε τον/την ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το κάνετε.
2. Όταν συστήνεστε σε ένα άτομο με τεχνητό ή ακρωτηριασμένο χέρι, μην αποφεύγετε να του δώσετε το χέρι σας. Δώστε το αριστερό σας χέρι ή αγγίξτε τον/την με μια φιλική χειρονομία. 3. Μιλήστε απευθείας στο άτομο με αναπηρία παρά μέσω γονέα, συνεργάτη, συνοδού ή διερμηνέα.
4. Μιλήστε φυσιολογικά, χρησιμοποιώντας κοινές εκφράσεις όπως «τα λέμε», «πρέπει να προλάβω», «θα έχεις νέα μου σύντομα»- ανεξάρτητα από την αναπηρία που έχει το άτομο
αυτό. Μη φοβάστε να χρησιμοποιήσετε λάθος λέξεις.
5. Αν μιλάτε για λίγο με άτομο σε αναπηρικό καρότσι προσπαθήστε να χαμηλώσετε στο ύψος του, ώστε να αποκτήσετε οπτική επαφή.
6. Επικεντρώστε την προσοχή σας σε άτομο με προβλήματα ομιλίας. Αν δεν καταλαβαίνετε τι λέει το άτομο αυτό, ζητήστε του/της να το επαναλάβει. Μην προσποιείστε ότι καταλάβατε.
7. Μιλάτε αργά και καθαρά σε ένα άτομο με προβλήματα ακοής. Μη φωνάζετε και μη μιλάτε μέσα στο αυτί του/της. Οι εκφράσεις του προσώπου σας και οι κινήσεις των χειλιών σας βοηθάνε το άτομο με προβλήματα ακοής να σας καταλάβει. Αν εξακολουθείτε να
μην είστε σίγουροι ότι σας κατάλαβε, σημειώστε ό,τι θέλετε να πείτε.
8. Όταν χαιρετάτε ένα τυφλό άτομο ή άτομο με μειωμένη όραση, πείτε του/ της το όνομά σας. Αν του/της προσφέρετε βοήθεια στο περπάτημα, αφήστε τον/την να ακουμπήσει στο βραχίονά σας.
9. Άτομα με προβλήματα ακοής ή όρασης μπορούν να επικοινωνήσουν επίσης και μέσω της αίσθησης της αφής. Αν συναντήσετε ένα τέτοιο άτομο, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του σχηματίζοντας κεφαλαία γράμματα στην παλάμη του/της.
10. Αν δεν έχετε οικειότητα με ένα άτομο με αναπηρία αποφύγετε να τον/ την ρωτήσετε για την αναπηρία του/της ή τις αιτίες της.
11. Να είστε διακριτικός και υπομονετικός, ένα άτομο με αναπηρία μπορεί να χρειαστεί περισσότερο χρόνο για να κάνει κάτι.
12. Μην επαινείτε υπερβολικά ένα άτομο με αναπηρία που εκτελεί φυσιολογικές καθημερινές εργασίες.
13. Ενώ περιμένετε στη γραμμή, παραχωρήστε τη θέση σας σε ένα άτομο με αναπηρία ή μεσολαβήστε ώστε το άτομο αυτό να προχωρήσει μπροστά στη σειρά και μην στέκεστε ακριβώς μπροστά του σε πολύ κοντινή απόσταση.
14. Όταν χρησιμοποιείτε μέσα μαζικής μεταφοράς προσφέρετε τη θέση σας στο άτομο με αναπηρία. Βοηθήστε το να επιβιβαστεί ή να αποβιβαστεί από το λεωφορείο, το τραμ
ή το αεροπλάνο, αφού πρώτα ρωτήσετε με ποιόν τρόπο μπορείτε να βοηθήσετε καλύτερα.
15. Μην αγγίζετε τα ορθοπεδικά βοηθήματα (πατερίτσες, μπαστούνι, αναπηρικό καροτσάκι), παρά μόνο αν σας έχει ζητηθεί. Μη στηρίζεστε σε αναπηρικό καρότσι, είναι μέρος του προσωπικού χώρου του ατόμου που το χρησιμοποιεί. Όταν συνοδεύετε άτομο σε αναπηρικό αμαξίδιο, μη κρεμάτε στο αμαξίδιο του/της την τσάντα σας ή σακούλες με ψώνια προκειμένου να ελαφρώσετε τα χέρια σας. Το αναπηρικό αμαξίδιο και τα λοιπά τεχνικά βοηθήματα θεωρούνται ως «προέκταση του σώματος» του ατόμου με αναπηρία και αντικαθιστούν τη λειτουργία των μελών του σώματος που δεν λειτουργούν.
16. Μη χαϊδεύετε ένα σκύλο-βοηθό ατόμου με αναπηρία ενόσω «εργάζεται». Ζητήστε άδεια από τον ιδιοκτήτη.
17. Προσέξτε τους οδηγούς αυτοκινήτων που φέρουν το αναπηρικό σήμα. Όταν βλέπετε ένα αυτοκίνητο που φέρει το αυτοκόλλητο με την αναπηρική καρέκλα στο μπροστινό ή
πίσω τζάμι, αυξήστε την απόσταση, χαμηλώστε ταχύτητα και να είστε πιο προσεκτικοί. Θυμηθείτε ότι ένα άτομο με αναπηρία μπορεί να αργεί να εκτελέσει μερικές ενέργειες.
Μην παρκάρετε σε μέρη που είναι καθορισμένα με τα σήματα πρόσβασης αναπηρικού καροτσιού και μπροστά σε ράμπες πρόσβασης σε πεζοδρόμια ή σε καταστήματα.
18. Μη δείχνετε οίκτο σε άτομα με αναπηρία. Συμπεριφερθείτε τους σαν ίσους, γιατί αυτό είναι. Όταν συνοδεύετε ένα παιδί που λόγω αθώας περιέργειας ρωτήσει για τον άνθρωπο με αναπηρία που τυγχάνει να είναι δίπλα σας, εξηγείστε του όσο πιο απλά μπορείτε ό,τι γνωρίζετε για το συγκεκριμένο είδος αναπηρίας. Μην αποτρέπετε το παιδί από το να κοιτάζει τον άνθρωπο με αναπηρία ή να σας ρωτήσει σχετικά.

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Καλό μήνα!


Χθες η Καλημεροπαρέα πήγαμε στο Τελλόγλειο. Περίπου εκατό θα ήμασταν, τελικά συναντηθήκαμε πολλοί περισσότεροι, νομίζω όμως ότι τα καταφέραμε και συντονιστήκαμε χωρίς πρόβλημα. Ξεναγηθήκαμε στην έκθεση για την αρχαία ελληνική τεχνολογία, ξεναγοί μας ήταν η Ελίνα Γκατζέλη και ο Γιώργος Καλαϊτζής και τους ευχαριστούμε πολύ.
Η συγκεκριμένη έκθεση, όπως την είδαμε, θα ήταν πολύ καλό νομίζω να εκτίθεται μόνιμα σε συγκεκριμένο κατάληλο χώρο.
Όπως έλεγα και το πρωί στην εκπομπή είναι σπουδαίο να βλέπεις τι παρήγαγε, και σίγουρα τι συνεχίζει να σκέφτεται και να παράγει, η ανθρώπινη σκέψη. Εκτός από τα εκθέματα αυτό ήταν μου μου έμεινε από την χθεσινή μας ξενάγηση, οι δυνατότητες του ανθρώπινου μυαλού σε κάθε πολιτισμό, γιατί σαφώς και δεν ήταν μόνο οι αρχαίοι έλληνες που είχαν τόσα τεχνολογικά επιτεύγματα. Το θέμα είναι να κρατήσουμε το μυαλό μας σε εγρήγορη σήμερα που η εικόνα και η τηλεόραση με τον διάχυτο χαβαλέ, να περνάει η ώρα, να περνάμε καλά, να ξεχνιόμαστε, παντού πια - έχω κόλλημα με αυτό και φαίνεται, ε;- μπορούν να κάνουν το μυαλό μας κιμά και την σκέψη ανύπαρκτη σε χρόνο ρεκόρ. Να σκεφτόμαστε, είναι το μεγάλο ζητούμενο μου φαίνεται καμιά φορά. Τώρα, άλλαξα θέμα μάλλον, επιστροφή λοιπόν στην συγκεκριμένη έκθεση που είδαμε χθες, αλλά και στις υπόλοιπες τρεις εκθέσεις τις οποίες πολλοί χθες βρήκαμε την ευκαιρία να δούμε επίσης.
Στην ιστοσελίδα: http://ancientgreektech.e-paideia.net/ υπάρχουν όλα τα εκθέματα που είδαμε με αρκετά στοιχεία και πληροφορίες για αυτά.

Αντιγράφω κάτι μικρό:

"Φρυκτωρίες
Οι φρυκτωρίες λέγεται ότι επινοήθηκαν από τον σοφό Παλαμήδη, πρόσωπο μυθικό. Με το άναμμα μιας σειράς φρυκτών, δηλαδή πυρσών, από βουνό σε βουνό, μεταδίδονταν μηνύματα σε μακρινές αποστάσεις. Τη χρήση των φρυκτωριών αναφέρει ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στα Αργοναυτικά, ενώ ο Αισχύλος στον Αγαμέμνονα γράφει ότι το μήνυμα για την πτώση της Τροίας έφτασε στις Μυκήνες μ΄αυτό τον τρόπο μέσα σε μια νύχτα.

Πυρσεία
Τον 4ο αιώναπ.Χ., οι αλεξανδρινοί μηχανικοί Κλεόξενος και Δημόκλειτος επινόησαν την «πυρσεία», το πρώτο σύστημα μετάδοσης κάθε γράμματος του αλφαβήτου ξεχωριστά, χρησιμοποιώντας δύο πεντάδες μεγάλων πυρσών που ανάβουν σε συγκεκριμένους συνδυασμούς. Ήταν η πρώτη κωδικοποίηση του αλφαβήτου, η επόμενη έγινε μετά από είκοσι αιώνες από τον Samuel Morse."



Τις επόμενες μέρες θα πάρετε με mail ένα ερωτηματολόγιο η συμπλήρωση του οποίου θα βοηθησει πιστεύω πολύ στην οργάνωση των επόμενων, περιηγήσεων, ξεναγήσεων μας.

Τα αμέσως επόμενα βέβαια αφορούν τις δύο περιηγήσεις μας στο Αρχαιολογικο Μουσείο Θεσσαλονίκης, τις Κυριακές 7 και 14 Δεκεμβρίου, στις 11.30 το πρωί. Λεπτομέρειες θα πούμε και αύριο στην εκπομπή.

Υ.Γ. Σήμερα στην εκπομπή έπαιξαν μουσική και τραγούδια από ένα cd που μου έδωσε χθες ο Ορέστης . Όταν σήμερα το πρωί ακούγαμε το cd με την Σαββίνα- πολύ μας άρεσε Ορέστη, να το ξέρεις, άσε που χορεύαμε κιόλας - είπα στην Σ., "α, έχει και μια έκπληξη εδώ, ένα αγαπημένο σου τραγούδι", για να μου απαντήσει αμέσως "ξέρω, το είδα, το pretty things" της Αθηνάς δε λες;". Χαμογέλασα και μου φάνηκε πολυ όμορφο που δυο παιδιά αγαπούν τόσο πολύ ένα τόσο ωραίο τραγούδι. Νάσαι καλά Αθηνά!

Να ποιο είναι το τραγούδι αυτό:



Η επίσημη ιστοσελίδα της Αθηνάς Ανδρεάδη:
http://www.athenaandreadis.com/

και στο myspace: http://www.myspace.com/athenaandreadis

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Ένα βιβλίο για παιδιά.

Ο Μπένο χάνει τον καλύτερό του φίλο. Δεν μπορεί να το ξεπεράσει, όσο κι αν προσπαθεί.
Οι μεγάλοι ανησυχούν για αυτόν. Του λένε: «παίξε λίγο και θα δεις που θα τα ξεχάσεις όλα», ή «μην κάνεις έτσι, δεν είναι και τόσο τρομερό, σε όλους μας συμβαίνει, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας».Ακόμα του λένε «σύνελθε» και «γιατί δεν βρίσκεις έναν καινούριο φίλο;» Τον νοιάζονται. Όμως αυτά που του λένε δεν μπορούν να τον βοηθήσουν.
Όταν η θλίψη του γίνεται αβάσταχτη πηγαίνει στη σοφή κουκουβάγια. Εκείνη ακούει με μεγάλη προσοχή τον καημό του για να του πει στο τέλος:
«Τρία πράγματα μπορείς να κάνεις.
-Πρώτον: Κλάψε. Κλάψε όσο θες και μη σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι. Το κλάμα μοιάζει σαν ένα μαύρο βαρύ σύννεφο γεμάτο βροχή. Μόλις βρέξει κι αδειάσει είναι και πάλι άσπρο και ελαφρύ.
-Δεύτερον: Μίλησε σε κάποιον που αγαπάς πολύ για τον μεγάλο σου πόνο.
- Και τρίτον: Κάνε μέσα στην καρδιά σου χώρο για τον φίλο σου. Έτσι θα είναι πάντα κοντά σου, ακόμα κι αν δεν είναι δίπλα σου»
Και μετά από λίγο, η Εύρηκα, η κουκουβάγια, πρόσθεσε:
«Θα σε βοηθήσει κι ο καιρός. Καθώς θα περνάει, θα παίρνει μαζί του και λίγο απ’ τον πόνο σου»

Από το βιβλίο «γιατί το ροζ ελεφαντάκι έπεσε σε θλίψη & πώς ξαναβρήκε τη χαρά του» των Monika Weitze -κείμενο & Eric Battut- εικονογράφηση (εκδόσεις Ηλίβατον).
Ένα βιβλίο για παιδιά. "Είσαι σίγουρη Αναστασία ότι είναι μόνο για παιδιά;" αναρωτήθηκα όταν το διάβασα.

Υ.Γ. Στο διαδίκτυο είδα ότι το εξώφυλλο
της αρχικής έκδοσης του βιβλίου
στην Ελβετία
είναι αυτό:

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Ξενάγηση στο Τελλόγλειο την Κυριακή 30 Νοεμβρίου


Την Κυριακή 30 Νοεμβρίου, στις 12 το μεσημέρι, ακροατές και φίλοι της "Καλημέρας", θα επισκεπτούμε το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ. για να ξεναγηθούμε στην έκθεση «Ελλάδα και Τεχνολογία: μια διαχρονική προσέγγιση». Φυσικά θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και τις υπόλοιπες εκθέσεις οι οποίες λειτουργούν παράλληλα στον ίδιο χώρο.

Πριν συναντηθούμε εκεί, κάποια στοιχεία για ό,τι θα δούμε, ίσως βοηθήσουν κάποιους. Αν θελετε μπείτε και στις σελίδες που οδηγούν οι παρακάτω διαδικτυακές διευθύνσεις θα βρείτε επιπλεόν πολλά στοιχεία:
http://ancientgreektech.e-paideia.net/
http://www.tf.auth.gr/teloglion/

Μία πλευρά λιγότερο γνωστή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, αυτή της τεχνικής και τεχνολογικής εξέλιξής του, αναδεικνύει η Πολυτεχνική Σχολή του Α.Π.Θ. σε συνεργασία με το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ. Δείγματα υψηλής τεχνολογίας των αρχαίων Ελλήνων περιλαμβάνονται στην έκθεση με θέμα: «Ελλάδα και Τεχνολογία: μια διαχρονική προσέγγιση», στο Τελλόγλειο Ίδρυμα.
Βασικός στόχος της Έκθεσης είναι να προβληθεί το εύρος της τεχνικής δημιουργίας του αρχαιοελληνικού κόσμου, των καινοτομιών και των τεχνικών επιτευγμάτων, έτσι όπως αναδεικνύεται μέσα από την ερευνητική προσπάθεια που γίνεται τα τελευταία χρόνια, κυρίως από Έλληνες μηχανικούς και επιστήμονες.
Η άποψη ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν καλές σχέσεις με την τεχνολογία επικράτησε για πολλά χρόνια. Η συστηματική και εντατική μελέτη του πρωτογενούς ‘τεχνολογικού’ υλικού που σώθηκε από την αρχαιότητα, είτε σε μορφή κειμένων τεχνικού περιεχομένου είτε ως κατάλοιπα προϊόντων τεχνολογίας ξεκίνησε πριν λίγες μόνο δεκαετίες και τα αποτελέσματά της έχουν ήδη αλλάξει ριζικά την αντίληψή μας για την ενασχόληση των αρχαίων ελλήνων με την τεχνολογία.
Βασικός στόχος της έκθεσης είναι να προβληθεί αυτό ακριβώς το εύρος της τεχνικής δημιουργίας του αρχαιοελληνικού κόσμου, των καινοτομιών και των τεχνικών επιτευγμάτων. Στην προσπάθεια αυτή αρωγός είναι η σύγχρονη τεχνολογία, η οποία δίνει στους μελετητές την δυνατότητα να προσεγγίσουν το παρελθόν με μεγαλύτερη ακρίβεια και βεβαιότητα.
Ένα εντυπωσιακό στοιχείο που διαφαίνεται σε πολλές περιπτώσεις είναι ότι αρκετές από τις εφευρέσεις του απώτερου αυτού παρελθόντος εξακολουθούν και σήμερα να λειτουργούν με την ίδια βασική αρχή – η αναρροφητική αντλία, λόγου χάρη. Το γεγονός αυτό προβάλλεται στην έκθεση με την αντιπαραβολή ορισμένων σύγχρονων προϊόντων τεχνολογίας ανάλογης λειτουργικής λογικής. Η επιλεκτική αυτή αντιπαράθεση δεν επιχειρεί να μεταφέρει κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα: τα δάνεια και αντιδάνεια μεταξύ των λαών σε μια τόσο μεγάλη διάρκεια χρόνου αποτελούν ένα εξαιρετικά σύνθετο πλέγμα καταστάσεων, ενώ υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο της επανεφεύρεσης. Ανάλογες διαδικασίες πολιτισμικής και τεχνολογικής διάχυσης θα υπήρξαν ασφαλώς και κατά την αρχαιότητα μεταξύ των προηγμένων λαών της ανατολικής μεσογείου.
Τα ομοιώματα που εκτίθενται, και το πρόσθετο επεξηγηματικό υλικό που τα συνοδεύει, αποτελούν μικρό δείγμα της τεχνολογίας που είχαν αναπτύξει οι αρχαίοι έλληνες, ικανό όμως όχι απλώς να καταρρίψει τον μύθο περί αντι-τεχνολογικής αντίληψης αλλά και να τον αντιστρέψει. Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων, στέκει ως απτός και αυθεντικός μάρτυρας ενός εξαιρετικά υψηλού τεχνολογικού επιπέδου.

Λίγα λόγια για τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων

Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων βρέθηκε τυχαίως, το 1900 μ. Χ, σε ένα αρχαίο ναυάγιο, κοντά στα Αντικύθηρα, από Συμιακούς σφουγγαράδες, που είχαν αγκυροβολήσει εκεί, λόγω κακοκαιρίας. Από νομίσματα (της Περγάμου), το ναυάγιο χρονολογείται μεταξύ 85 και 67 π.Χ. Από γραφολογικές μελέτες υπολογίστηκε ότι ο Μηχανισμός είχε κατασκευαστεί, πιο νωρίς, το 150 έως 100 π.Χ.
Οι διαστάσεις του ήταν περίπου 30×20×10 cm – λίγο μεγαλύτερος από ένα σημερινό Laptop – και περιείχε τουλάχιστον 30 συνεργαζόμενα γρανάζια, με τη βοήθεια των οποίων ήταν δυνατόν να υπολογισθεί, με μεγάλη ακρίβεια, η κίνηση του Ήλιου και της Σελήνης, οι φάσεις της Σελήνης και να προβλεφθούν εκλείψεις (ηλιακές ή σεληνιακές). Είχε μια διπλή κυκλική κλίμακα έμπροσθεν και δύο ελικοειδείς κλίμακες όπισθεν. Ο χειριστής μπορούσε να επιλέξει (στην εμπρόσθια κυκλική κλίμακα) μια οποιαδήποτε ημερομηνία χρησιμοποιώντας ένα στρόφαλο (μανιβέλα). Ο στρόφαλος εμπλέκονταν συγχρόνως, με μία σειρά συνεργαζομένων γραναζιών, που κινούσαν διάφορους δείκτες, οι οποίοι έδειχναν τα αστρονομικά φαινόμενα που αναφέρθηκαν παραπάνω, πάνω στις υπόλοιπες κλίμακες του οργάνου. Περιείχε επίσης ένα εκτεταμένο εγχειρίδιο χρήσης. Οι κύριες λειτουργίες του Μηχανισμού των Αντικυθήρων έχουν αποκρυπτογραφηθεί και πάνω από 2000 γράμματα του εγχειριδίου χρήσεως έχουν διαβαστεί (μετά από 2000 χρόνια!).
[η έκθεση θα λειτουργεί μέχρι τις 11 Ιανουαρίου 2009]



Στο Τελλόγλειο συνεχίζονται και οι παρακάτω εκθέσεις:

ΑΗ ΣΤΡΑΤΗΣ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΙΧΝΗ [1940-1970], ΑΡΧΕΙΟ ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΝΙΚΑΚΗ
(η έκθεση πήρε παράταση μέχρι τις 15 Ιανουαρίου 2009)

«Ψάχνοντας τον Πανσέληνο» Έκθεση ζωγραφικής του Κ. Κατζουράκη
μέχρι την Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

«…και βίβλοι ηνεώχθησαν», έκθεση χειρόγραφων εγγράφων και ντοκουμέντων, με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων από την ίδρυση της Ελληνικής Παλαιογραφικής Εταιρείας (http://web.auth.gr/elpe/ ), μέχρι τις 21 Δεκεμβρίου 2008







Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ.
Ώρες Λειτουργίας Εκθέσεων:
Δευτέρα -Τρίτη - Πέμπτη - Παρασκευή : 09:00 - 14:00
Τετάρτη : 09:00 - 14:00 & 17:00 - 21:00
Σάββατο - Κυριακή : 10:00 - 18:00

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ

Αφότου τελείωσε η εκπομπή, διάβασα, έμαθα ότι ο Γιώργης Παυλόπουλος, ένας σπουδαίος ποιητής, πέθανε χθες.
Διάβασα ένα κείμενο της Όλγας Σελλα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σας το αντιγράφω:
"Ηταν, ως ποιητής, «ένας αφοσιωμένος της ζωής» σύμφωνα με τα δικά του λόγια. Ο ποιητής Γιώργης Παυλόπουλος πέθανε χθες στον τόπο όπου γεννήθηκε, τον Πύργο της Ηλείας, σε ηλικία 84 ετών, και τα τελευταία χρόνια είχε αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα με την υγεία του. Στα γράμματα εμφανίστηκε νωρίς, μόλις το 1943, αλλά η πρώτη του συλλογή εκδόθηκε πολλά χρόνια μετά, το 1971 από τον «Ερμή» κι έκτοτε μας χάριζε κατά διαστήματα τους στίχους του, από τις εκδόσεις «Στιγμή», «Νεφέλη», «Κέδρος». Ποιήματα που χαρακτηρίζονται από τη δραματικότητα της απώλειας. Δεν πρόλαβε να δει τυπωμένη την τελευταία του ποιητική συλλογή, «Να μη τους ξεχάσω» που θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη Δευτέρα από τον «Κέδρο». Είναι ποιήματα που έγραψε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ενώ ήδη η υγεία του ήταν ήδη πολύ εύθραυστη.

Είχε επιλέξει να ζει στην περιφέρεια, εργάστηκε ως λογιστής και γραμματέας σε ιδιωτικούς φορείς. Είχε επιλέξει να ζει μακριά από τους ρυθμούς της πόλης, όχι όμως μακριά από το γίγνεσθαι της λογοτεχνίας. Μετείχε πάντα σε λογοτεχνικά περιοδικά, πολλά ήταν δικές του πρωτοβουλίες, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική, ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και ένας από τους ελάχιστους ποιητές που απήγγελλε με τρόπο μοναδικό τα ποιήματά του. «Εννοώ πως η ποιητική φωνή του Παυλόπουλου έχει το φυσικό χάρισμα να διηγείται: ξέρει δηλαδή να παίρνει τις σωστές ανάσες της, να μην πνίγεται όταν ψηλώνει, να μη σβήνει, όταν χαμηλώνει... Δεν ξέρω πολλές φωνές στην ποίησή μας που να έχουν την απλότητα, τη θέρμη, την τρυφερότητα και τη φυσικότητα της αφηγηματικής φωνής του Παυλόπουλου», έγραφε ο Δ. Ν. Μαρωνίτης, μόλις τον περασμένο Απρίλιο. Και είχε απόλυτο δίκιο. Η απαγγελία του, για όσους είχαν την τύχη να την ακούσουν, περιλαμβάνεται στα πιο ακριβά δώρα.

Είχε πολλούς φίλους ο Γιώργης Παυλόπουλος. Θα τον αποχαιρετίσουν σήμερα, στις 3 το μεσημέρι, από τη Μητρόπολη του Πύργου της Ηλείας."


Ένα ποίημά του είναι ένα από τα λίγα πολύ αγαπημένα μου ποιήματα. Μέσα μου το έχω κάνει, από το '88 που το πρωτοδιάβασα, παραμύθι, ιστορία, ζωγραφιά, ταινία, ούτε ξέρω πώς και από πού ξεφυτρώνει και το θυμάμαι ξαφνικά, ώρες - ωρες. Ένα ποίημα χωρίς τέλος. Σαν ιστορία μέσα σε ιστορία, εικόνα μέσα σε εικόνα, μαθηματική σπείρα. Αυτό:

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ
Ήταν ένα παιδί και κάτω απ' το κρεβάτι του
πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές.
Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους
άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια.
Κι έλεγε ο ένας να τον πάμε να τον κάνουμε ληστή.
Κι έλεγε ο άλλος να του βγάλουμε τα μάτια
να τον κάνουμε ζητιάνο βιολιτζή.
Κάθε νύχτα το παιδί τρελό απ’ το φόβο του
μες από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους
τούς ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.
Κι εκείνη το ‘παιρνε και το χάιδευε
το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:
Ήταν ένα παιδί και κάτω απ' το κρεβάτι του
πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές.
Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους
άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια.
Κι έλεγε ο ένας να τον πάμε να τον κάνουμε ληστή.
Κι έλεγε ο άλλος να του βγάλουμε τα μάτια
να τον κάνουμε ζητιάνο βιολιτζή.
Κάθε νύχτα το παιδί τρελό απ’ το φόβο του
μες από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους
τούς ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.
Κι εκείνη το ‘παιρνε και το χάιδευε
το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:
Ήταν ένα παιδί και κάτω απ' το κρεβάτι του
πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές...

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

καλημερινες φωτογραφίες (μέρος Α) - καιρός ήταν!

Βράδυ Κυριακής. Έξω βρέχει, καθόλου άσχημα για τέτοια εποχή. Εδώ που τα λέμε καιρός ήταν. Νοέμβριος, πια. (άσχετο, αλλά πάντα έχω την εντύπωση οτι οι μήνες που έχουν αυτό το σύμπλεγμα -μβρ- είναι οι μήνες της βροχής, βροχή/όμβρος από εκεί το έχω συνδυάσει, σταματάω τώρα, γιατί αυτό το ένα φέρνει το άλλο τελειωμό δεν έχει σε μένα και μόνο καλό δεν είναι τις περισσότερες φορές)
Έχω ένα κάρο δουλειές, καλημερινές, του σπιτιού, διάβασμα, άλλες μια στoίβα, πού να σου λέω. Ένα διάλειμμα για μια μικρή ανάρτηση και επιστροφή αμέσως μετά.

Από όταν είχαμε πάει στα παραμύθια με την Ανθή τον Παναγιώτη και τις Πλειάδες ο Γιώργος Παπαντωνίου μου είχε στείλει φωτογραφίες κι ένα βίντεο, επιτέλους ας τις ανεβάσω. Επίσης η Τζένη Γεωργάκη μου έστειλε και τις φωτογραφίες από την τελευταία περιήγησή μας στην έκθεση των Καλινδοίων, τις ανεβάζω κι αυτές. Για όσους δεν ξέρουν ή δε θυμούνται, ας το γράψω πιο αναλυτικά. Στις 2 Νοεμβρίου πήγαμε το μεσημέρι στις 12 στο Αρχαιολογικό Μουσείο για την προαναφερθείσα έκθεση και το ίδιο βράδυ στην Ούγκα Κλάρα για την πρεμιέρα της παράστασης με τα παραμύθια, εκεί οι φίλοι της Καλημέρας έίχαν μια ειδική τιμή εισιτηρίου( 7 αντί 15 ευρώ που είναι η κανονική τιμή). Από εκείνη τη μέρα περιμένω κι άλλες φωτογραφίες, ας ανεβάσω σε πρώτη φάση αυτές και τις υπόλοιπες μόλις έρθουν.

Και δεν είναι μόνο αυτές οι φωτογραφίες που σας χρωστάω. Έχω και ακόμη παλαιότερες, από το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, όπου πήγαμε και παίξαμε στις 28 Σεπτεμβρίου, από εκεί μου έδωσε ήδη φωτογραφίες η Λαμπρινή, αλλά έχω κι εγώ στο κινητό και..δεν μπορώ να τις πάρω, μη ρωτάς γιατί, γιατί στα κινητά είμαι στούρνος, για αυτό. Θα ρωτήσω κάποιον αύριο να ανεβάσω κι αυτές, πριν έρθουν ...Χριστούγεννα. Κάτσε τώρα που λέω όλες τις φωτορεπορταζιακές μου εκκρεμότητες να τσεκάρω και τις υπόλοιπες, να με εκθέσω και να αναγκαστώ να τρέξω λίγο όχι τίποτες άλλο, αλλά έρχονται και τα προσεχώς και μετά είναι που μαζέψω πολλά θα τα βρω μπαστούνια. Λοιπόν, έχουμε και τις φωτογραφίες από τη βραδιά με τα παραμύθια στο Αρχαιολογικό Μουσείο, το Σάββατο 27Σεπτεμβρίου (Ευρωπαϊκές Μέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς, θυμάσαι;)το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και την έκθεση του Γαϊτη και ελπίζω όχι άλλες, ή κάνω λάθος;

Πάμε λοιπόν...

2 Νοεμβρίου, μια ακόμη περιήγηση με την καταπληκτική Τζένη Γεωργάκη στην έκθεση με τα ευρήματα της αρχαίας Μακεδονικής πόλης των Καλινδοίων. Καινούριοι φίλοι, που δεν είχαν προλάβει να δηλώσουν συμμετοχή την προηγούμενη φορά που είχαμε πάει στο Μουσείο για αυτήν την έκθεση, νάμαστε λοιπόν στο Αρχαιολογικό Μουσείο ξανά, ένα μουσείο που για την παρέα της Καλημέρας είναι πλέον νομίζω γνώριμο και πολύ οικείο.
μαζευομαστε σιγά-σιγά:

κατεβαίνουμε στην έκθεση:



νάμαστε:
















και η καθιερωμένη "οικογενειακή" μας, με μικρές απώλειες, καθώς μερικοί έπρεπε να φύγουν αμέσως μετά την περιήγηση:












"Της Ομορφιάς Γινάτι", Ανθή Θάνου στα παραμύθια, Παναγιώτης Κούλελης στις μουσικές, Πλειάδες στα πολυφωνικά τραγούδια. Μαγική Βραδιά. Πήγαμε την Κυριακή 2 Νοεμβρίου.
Τις φωτογραφίες και το βίντεο τράβηξε ο Γιώργος Π. Όπως μου έγραψε και ο ίδιος χωρίς φλας και με όχι την καλύτερη γωνία λήψης δεν είναι απόλυτα αντιπροσωπευτικές της βραδιάς, αλλά ας τις μοιραστούμε και θα βγάλουμε κι άλλες καλύτερες, ε, Γιώργο;




Οι υπόλοιπες εδώ: http://picasaweb.google.gr/georgepap31/Pleiades

και το βίντεο:


Να και το τραγούδι, το Νανούρισμα, από την παράσταση της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης, "Σαράντα Κλειδιά", η μουσική του Κώστα Βόμβολου, τα λόγια είναι στίχοι παραδοσιακοί. Χάρηκα πολύ που άρεσε τόσο πολύ και σε τόσους πολλούς φίλους της Καλημέρας.




Αστεία-αστεία πέρασε η ώρα. Τα λέμε το πρωί με νέα που έρχονται και εντυπώσεις για αυτά που πέρασαν.
Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!!!

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

στα κλεφτα δυο ...και λίγες παραπάνω, κουβέντες

Έχω μαζεψει τόσα πράγματα για το blog, εντυπώσεις, φωτογραφίες, σχόλια, μικρά νέα, τραγούδια, δεν ξέρω πώς θα προλάβω να τα ανεβάσω όλα, θα προλάβω; θα τα καταφέρω; για να δούμε.Να σου πω την αλήθεια πάντα πιστεύω πως ό,τι φεύγει ήταν να φύγει, ό,τι ήταν να το προλάβεις θα το προλάβαινες αν έπρεπε, πως είναι χωρίς νόημα να κρατάς για μετά, ό,τι κρατάς σε στοιχειώνει. όλο σε αυτό έχεις το νου σου και τελικά μπορεί να χάνεις τα ακλύτερα που είναι μπροστά σου. Είναι όπως στο σκραμπλ. Όταν σου τυχαίνει ένα καλό γράμμα και δεν το παιξεις μέσα στους δυο επόμενους γύρους γιατί το κρατάς για κάτι ε-ξαι-ρε-τι-κα καλό καταλήγει να σε μπλοκάρει στο τέλος και η "τύχη" σου γίνεται καταστροφή. Έτσι δεν αγχώνομαι. Μόνο τις φωτογραφίες από τα Μουσεία (κι αυτό το κομμάτι έχει ακόμη δουλειά, άσε που δεν έχω ακόμη όλες τις φωτό -δηλαδή και το ...λικέρ δεν έχω αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, ε Βαγγέλη; ναι, σιγά μη φταίει ο Βαγγέλης, η αφεντιά μου φταίει που μπλόκαρε με τόσες μέρες εκτός διαδικτύου) πρέπει να ανεβάσω σίγουρα, για τα αλλα βλέπουμε.

Πάντως, τώρα έχω ίντερνετ, κάτι είναι κι αυτό. Βοήθησε σε αυτό πολύ ο Στέργιος και τον ευχαριστώ. Να προλάβω να πάω να πάρω και τα απαιτούμενα για την εγκατάσταση ασύρματου δικτύου να την κάνω κι αυτήν όσο πιο γρήγορα μπορώ να ξενοιάσουμε οι δυο διαδικτυακοί τύποι του σπιτιού, μάνα και γιος, να ησυχάσουμε αμφότεροι.

Λοιπόν, δεν περίμενα να το πω, αλλά και το σκέφτηκα και το είπα: όταν επιτέλους έγινε η ιντερνετική σύνδεση είπα "επιτέλους πολιτισμός". Αφού το είπα, ψέμματα να σου πω;

Από της Κυριακής τα νέα ας αρχίσω κι όπου με φτάσουν οι λέξεις. Πήγαμε με τη Σαββίνα το πρωί στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, είχε τα παραμύθια, που σας έλεγα στην εκπομπή την Παρασκευή, με την Γιάννα Μαμακούκα. Ήταν πολύ ωραία και είχε πάρα πολύ κόσμο. Τόσο, που δεν χώρεσαν όλοι και εκτάκτως, επιτόπου, κανονίστηκε και δόθηκε μια ακόμη , δεύτερη παράσταση μόλις τελείωσε η πρώτη.
Μετά τα παραμύθια πήγαμε στο πάρκο του Άρεως, δίπλα στο Μουσείο. Είχε μια έκθεση για το μέλι και τα προϊόντα του, με λίγα περίπτερα μελισσοκόμων και διάφορα προϊόντα. Η καθεμιά πήρε αυτό που ήθελε, η μαμά πρόπολη, η κόρη ένα κερί, δοκιμάσαμε μέλια, έτσι κι αλλιώς λατρεύουμε το μέλι άλλο που δε θέλαμε λοιπόν. Ωραίο πρωινό ήταν.


Οι επόμενες μέρες είχαν το συνηθισμένο πολύ τρέξιμο. Ξεκίνησα και τη συμμετοχή μου σε ένα πρόγραμμα επιμόρφωσης πληροφορικής, άσε, λέω να δώσω κι εξετάσεις τρομάρα μου. Να, τώρα που σου γράφω "κλεβω" χρόνο από το διάβασμα και γράφω, με τα μούτρα έπεσα στο διάβασμα, το πήρα και ζεστά το θέμα ντε...

Σήμερα όμως πήγα και στο δεύτερο μάθημα του κύκλου για τον Μοντερνισμό που οργανώνει το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Ομιλητής σήμερα ήταν ο Π.Τζώνος, καθηγητής Αρχιτεκτονικής στο Τμ. Αρχιτεκτόνων της Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ. Ήταν μια ενδιαφέρουσα ομιλία. Θέμα, "Εισαγωγή στο Μοντερνισμό". Έφυγα έχοντας μάθει τόσα πολλά, έχοντας ερωτήσεις για άλλα τόσα τουλάχιστον και με τεράστια διάθεση να διαβάσω, να μάθω κι άλλα. Τώρα τυπικά σου φαίνονται έτσι που τα διαβάζεις, το καταλαβαίνω. Δεν μπορώ τώρα, είναι που μπήκα και κλεφτά να γράψω δυο λόγια και δεν έχω χρόνο να γράψω κάτι παραπάνω, όμως θα βρω έναν τρόπο να στο εξηγήσω κάποια στιγμή καλύτερα.

Χαίρομαι πολύ αυτά τα μαθήματα που παρακολουθώ στο Μουσείο, δεν μου περισσεύουν καθόλου οι ώρες, φτάνω στο τσακ κάθε φορά, αλλά φεύγω πανευτυχής. Αυριο πάω στη βιβλιοθήκη τρέχοντας για τα βιβλία του Τζώνου- μην το πείτε στον εκπαιδευτή μου της Πληροφορικής, ε;

Και να μην το ξεχάσω, αύριο στην εκπομπή θα είναι φιλοξενούμενη η Ελένη Δημοπούλου. Θα μιλήσουμε για την παράσταση που σκηνοθέτησε, τα "Σαράντα Κλειδιά". Στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης κάθε Κυριακή πρωί παίζει και είναι μια υπεροχη παράσταση. Χαίρομαι πολύ που θα μιλήσουμε αύριο.



περασμένες μία, 01.14 για την ακρίβεια
Υ.Γ. Μόλις μπήκα στα ηλεκτρονικοκαλημεροyahoo μηύματα μου και είδα μήνυμα από τον Αλέξανδρο οποίος μου γράφει ότι πήγε στην ομιλία που λέγαμε στο πρωί στην εκπομπή του Γ.Καραδέδου στο Αρχαιολογικό Μουσείο και ήταν καταπληκτικός ο ομιλητής, χαρακτηριστικά γράφει ο Α. "Μορφή ο Καραδέδος"."Να μας ενημερώσεις, τους ακροατές σου, και για την επόμενη ομιλία του", μου γράφει επίσης. Με χαρά, εννοείται. Αλέξανδρε, είμασταν την ίδια ώρα σε δυο μουσεία απέναντι, και οι δυο ακούσαμε καλές ομιλίες, άντε την άλλη φορά να συντοντιστούμε να πάμε στην ίδια μπας και γνωριστούμε κι όλας που λες κι εσύ.
Υ.Γ.2 Μήπως κάποιος άλλος πήγε στην ομιλία του Σειραδάκη στο Τελλόγλειο, να μάθουμε για όλες τις καλές χθεσινές ομιλίες;

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ
Από τον Κώστα και την Κωνσταντινιά έμαθα για το κείμενο αυτό που αναδημοσιεύεται σήμερα σε πολλά blog. Το αυτό πράττω παραυτα:

"Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το παρακάτω κείμενο και όλους του χρήστες του διαδικτύου να το υπογράψουν.

Όχι στο Όνομά μας
“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
–Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08

“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08

Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ."