ΖΥΛ ΝΤΑΣΣΕΝ

Το διάβασα μόλις δυο λεπτά πριν στο in.gr
Ο Ζυλ Ντασέν, ο Τζούλι όπως τρυφερά τον έλεγε η δική του Μελίνα, πέθανε σήμερα σε ηλικία 97 ετών.

"Ο Ζιλ Ντασέν ένα από τα οκτώ παιδιά ρωσοεβραίου κουρέα γεννήθηκε στο Μίντλ Τάουν του Κονέκτικατ των Ηνωμένων Πολιτειών. Συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Μαρκ Χέλνγκερ με τον οποίο έκανε δύο ταινίες και η συνεργασία σταμάτησε όταν αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί λόγω των μακαρθικών διώξεων. Ο πρώτος του γάμος ήταν με την Μπεατρίς Λονέρ με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά. Τον διάσημο γάλλο τραγουδιστή Τζο Ντασέν (που ο πρόωρος θάνατός του προκάλεσε πλήγμα στον σκηνοθέτη) και την ηθοποιό Ζουλί Ντασέν. Η σχέση της ζωής του ήταν με την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη την οποία και παντρεύτηκε. Μαζί γύρισαν τις ταινίες "Ποτέ την Κυριακή", "Τοπ Καπί" και "Φαίδρα". Μετά το θάνατό της έγινε πρόεδρος του Ιδρύματος Μελίνα Μερκούρη που είχε σαν σκοπό την προώθηση της δημιουργίας του νέου Μουσείου της Ακρόπολης και την προβολή του ελληνικού πολιτισμού. Τα έσοδα από τις ταινίες του ο σκηνοθέτης τα είχε παραχωρήσει στο ίδρυμα προκειμένου να ενισχυθεί ο αγώνας για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο.
Γνωστός και για την αντιδικτατορική του δράση την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα ο Ντασέν είχε πει "ζούσα μια διαφορετική εξορία από το ' 67 έως το ' 74 σκηνοθέτησα μία μόνο ταινία γιατί η καρδιά μου είχε μόνο απογοήτευση για τη δικτατορία στην Ελλάδα. Αφοσιώθηκα στη Μελίνα μένοντας πλάι της όσο το δυνατόν περισσότερο, οι ταινίες δεν βρίσκονταν καν στο μυαλό μας, γυρίσαμε μία , την "Υπόσχεση την αυγή" απλώς και μόνο επειδή είχαμε υπογράψει τα συμβόλαια".
Σημαντικότερες ταινίες του " Ο δήμιος των κολασμένων" (1947), "Άνθρωποι του αίματος" (1949), "Η νύχτα και η πόλη" (1950) , "Ριφιφί" (1955), "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" (1957), "Ποτέ την Κυριακή" (1960), "Φαίδρα" (1962) , "Τοπ Καπί" (1964), "Υπόσχεση την αυγή" (1970), "Κραυγή γυναικών" (1978).
Ο ίδιος σε συνέντευξή του είχε δηλώσει ότι αγαπημένη του ταινία υπήρξε το ντοκιμαντέρ "Δοκιμή" ένα φιλμ για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου που όμως όπως διευκρίνισε "δεν είχε δει κανείς".
Η ταινία του "Ποτέ την Κυριακή" υποψήφια για Όσκαρ σκηνοθεσίας και σεναρίου απέσπασε τελικά το Όσκαρ καλύτερης μουσικής και τραγουδιού για τα Παιδιά του Πειραιά.
Στην Αθήνα ο Ζιλ Ντασέν σκηνοθέτησε και τρία θεατρικά έργα "Την όπερα της Πεντάρας", "το Γλάρο", και "Το θάνατο του εμποράκου". Σε συνέντευξή του είχε δηλώσει "ξεκίνησα από το θέατρο και λόγω του θεάτρου είχα αρχίσει από νωρίς να σέβομαι και να αγαπώ την Ελλάδα ".
Η εξόδιος ακολουθία θα ψαλεί το μεσημέρι της Τετάρτης στον ισραηλιτικό τομέα του τρίτου νεκροταφείου ενώ η ταφή του θα γίνει στο πρώτο νεκροταφείο, δίπλα στη σύντροφο της ζωής του, Μελίνα."
(από το site του Αθηναϊκού/Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων)
















Κι ένα ντοκουμέντο που αξίζει να δεις, από την εκπομπή Παρασκήνιο της ΕΡΤ (πρόσεξε τα κεφάλαια 20 &26)

Η ΠαρεαΤηςΚαλημέρας στο Δελτα Αξιου.

Ένα Σαββατοκύριακο γεμάτο.
Θα ξεκινήσω από τη δεύτερη μέρα του, την Κυριακή, για το Σάββατο θα σας γράψω μετά.

Η Καλημέρα φεύγει από την πόλη. Προορισμός, το Δέλτα του Αξιού-Λουδία-Αλιάκμονα. Και τι μέρα! Ακριβώς εκείνη που αλλάζει η ώρα, μπαινουμε στην ανοιξιάτικη ώρα και ανησυχώ ότι στο ραντεβού μας στις 10.30 θαγίνει μπέρδεμα μεγάλο, με την καινούρια ώρα θα έρθουν ή με την παλιά; Όταν έφτασα με τη Σαββίνα στο σημείο όπου θα συναντιόμασταν, στην Πολυτεχνείου στο ύψος του πολυόροφου πάρκινγκ, ήταν σχεδόν όλοι εκεί. "Άντε, λίγο ακόμη και θα ξεκινούσαμε μόνοι", μου λέει χαμογελώντας η Ντίνα δείχνοντας μου το ρολόι της. Εμ, όλη τη βδομάδα έλεγα μην αργήσετε και τώρα σου λέει εσύ γιατί δεν ήσουν πιο νωρίς. "Ειμαστε πολλοί" σκέφτομαι, κοιτάζω γύρω, κάποιους τους γνωρίζω από άλλες δράσεις και εξορμήσεις μας, η αλήθεια είναι τους περισσότερους όχι, αρχίζω όμως στα επόμενα λεπτά να αποκτούν πρόσωπο τα ονόματα στα mail και τα sms, ωραίες συναντήσεις, ωραίες γνωριμίες κι από κοντά.
Σε λίγα λεπτά έρχονται και οι υπόλοιποι, έχω στο νου μου ποιοι δεν έχουν αυτοκίνητο, αμέσως βολεύεται το θέμα -θυμάσαι Μαρία τι ελεγες στο μήνυμά σου όταν σκεφτόμουν αν θα μπορούσαμε να τολμήσουμε αυτήν την εκδρομή;- ρωτάω αν έχει έρθει η Τούλα, που ξέρω ότι δεν θα είχε αυτοκίνητο, δεν την βρίσκω, έμαθα στην εκπομπή τη Δευτέρα το πρωί τι έγινε, αχ αυτή η αλλαγή ώρας την μπέρδεψε!
Τώρα πρέπει να συντονιστούμε, πώς θα πάμε;
Στον ΤΟΕΒ, στην Χαλάστρα , μας περιμένει ήδη το άλλο γκρουπ, ανάμεσά τους και ο Σάββας Βασιλειάδης, ο ξεναγός μας από τον Φορέα Διαχείρισης Δέλτα Αξιού Λουδία Αλιάκμονα , εξαιρετικός, θα τα πούμε κι αργότερα.


Μην εμπιστευτείς ποτέ να σου δείξει το δρόμο -τουλάχιστον στην Εθνική Οδό- άνθρωπος που δεν οδηγεί, αυτό έχω να σου πω. Ξεκινήσαμε όλοι μαζί. Όλοι έφτασαν στον ΤΟΕΒ. Ποιοι χάθηκαν και πέρασαν τα διόδια Μαλγάρων; Τέσσερα αυτοκίνητα τα οποία "οδηγούσε" το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε και η έχουσα δίπλωμα, χωρίς καμία όμως οδηγηγική εμπειρία, Αναστασία, εγώ η άσχετη, βεβαίως. Και ο Χρήστος, που οδηγούσε είναι ευγενικός, δεν θα το πει, αλλά σιγά μην έφταιγε αυτός, άλλη είναι η αιτία - νόμιζα ότι σίγουρα θα την καταλάβαινα την κατάλληλη πινακίδα, αμ δε. Χαθήκαμε - βρε που'ναι οι άλλοι, πού 'ναι οι αλλοι- τηλεφωνήσαμε στον Σάββα- εκτός από ξεναγός ήταν και οδηγός μας, νάναι καλά, στο δρόμο, μας δίνει οδηγίες, και μέσω Μαλγάρων φτάνουμε στη Χαλάστρα. Από αυτήν την παράκαμψη δεν έχω φωτογραφία, τη μηχανή θα έβγαζα τέτοια ώρα;

Συναντιόμαστε λοιπόν στη Χαλάστρα. Ο Σάββας, βλέπει ότι είμαστε μαι ομάδα ανομοιογενής, παιδιά, μεγάλοι, ανακατα, δεν πτοείται, εννοείται, και μας εξηγεί τα βασικά για την περιοχή. Ακούει ερωτήσεις, απαντάει, μας λέει πράγματα που οι περισσότεροι ακούμε για πρώτη φορά. Φορτώνει τηλεσκόπια, πολλοί έχουν μαζί τους και κυάλια το διαπιστώνω μετά αυτό, και ξεκινάμε...

...για την πρώτη μας στάση, στις μυδοκαλλιέργειες.




(Στέργιο, αυτή εδώ ήταν ή κάνω λάθος;)

...και μια φωτογραφία απο το αυτοκίνητο της Άννας:
Στάση δεύτερη,πρώτη παρατήρηση πουλιών. Ακούμε τον Σάββα να μας εξηγεί πράγματα για τα πουλιά και το πέταγμά τους, για τα ρεύματα αέρα που ακολουθούν, για το πώς, αναμεσα σε άλλα, βλέπουν την Ελλάδα από ψηλά. Όσο μας εξηγεί γιατί είμαστε πέρασμα πουλιών που μεταναστεύουν, σκέφτομαι τι καλά που θα ήταν να τα μαθαίναμε αυτά στο σχολείο. Φορτωθήκαμε και φορτώνονται και τα παιδιά μας τόσες άχρηστες γνώσεις και μαθήματα τέτοια κανείς ποτέ δε σκέφτηκε να βάλει στο σχολικό πρόγραμμα; Τα πετούμενα που βλέπουμε κάθε χρόνο να στροβιλίζονται στον αέρα, να πετάνε με σχηματισμούς από τον έναν τόπο στον άλλο γιατί να μην τα δω με άλλο μάτι ξέροντας και πέντε πράγματα παραπανω; Στο κάτω - κάτω η γη είναι το σπίτι μας, όλων των ειδών του ζωικού και φυτικού βασιλείου, αν λοιπόν αυτός ο πλανήτης είναι η πατρίδα μας υπάρχει πολυτιμότερο μάθημα από αυτό της πατριδογνωσίας για τον καθένα μας;

(Το Δέλτα, του οποίου ενα μικρό μόνο κομμάτι προλαβαίνουμε να δούμε σήμερα, έχει σπάνια χλωρίδα και πανίδα, εξ ου και η προστασία του από την Κοινοτική και Ελληνική νομοθεσία. Οι ελληναράδες όμως το κάναμε πάλι το θαύμα μας, σε αυτην την περιοχή βλέπεις πεταμένα πλαστικά, σκουπίδια, βρωμιά. Μην αφήσουμε τίποτα χωρίς την γνήσια ελληνική βρωμιάρικη σφραγίδα. Ναι, έχεις δίκηο, η περιοχή αντιμετωπίζει κι άλλα σοβαρά προβλήματα ρύπανσης, στα σκουπίδια στέκομαι; Μα, αυτό τουλάχιστον είναι αποκλειστικά στο χέρι μας, στην αγωγή και τη συνείδησή μας. Και όταν προστατεύεις εσύ κάτι, τότε με αληθινή θέρμη διεκδικείς και απαιτείς να το προστατεύσουν και οι άλλοι, είτε είναι κράτη, είτε βιομηχανίες)

Στάση τρίτη στο Καλοχώρι πλέον. Κι εδώ παρατήρηση με τα τηλεσκόπια, μικροί και μεγάλοι ενθουσιαζόμαστε. Τα παιδιά αυτής της παρέας, εδώ θα το πω αυτό, είναι καταπληκτικά. Μια φωνή δεν ακούστηκε "μην το κάνεις αυτό!", "πρόσεχε!" και τέτοια. Παιζουν, κοιτάζουν, γνωρίζονται μεταξύ τους, μαζεύουν πέτρες, εντυπωσιάζονται με αυτές τις συνηθισμένες που έχουν όμως μαρμαρυγή, μιλάνε σχεδόν συνέχεια, απίστευτα. Και μένω έκπληκτοι με τους εφήβους της παρέας. Ζόρικη ηλικία, βαριέσαι, πλήττεις κι αντιδράς με το παραμικρό. Κι όμως τόση ώρα και δε γκρίνιαξε κανείς.

Στάση τελευταία - αφού αποχαιρετήσαμε τους μισούς της παρέας που έπρεπε να φύγουν-στην ταβέρνα όπου μας είχαν κλείσει τραπέζι η Περσεφόνη και η γυναικοπαρέα από την Χαλάστρα-Σίνδο. Η Περσεφόνη τα είχε φροντίσει όλα, είχε φροντίσει να υπάρχει ακόμα και μια πινακίδα με τον λογότυπο του 958 , και κλείσαμε τη συνάντηση με ψαρομεζέδες, τσίπουρο, ειδική παραγγελία γλυκού για το τέλος, και εννοείται πολλή κουβέντα.


αυτή εδώ πάνω ήταν η πιο γλυκιά παρέα και μην τους βλέπετε εδώ σοβαρές - σοβαρούς, έκαναν παιχνίδια απίστευτα, εδώ είναι απλώς σε φάση ανεφοδιασμού

(πού να δείτε τις φωτογραφίες που τράβηξαν η Πασχαλίνα και η Ειρήνη!)

Ήταν μια ωραία Κυριακή. Και τώρα ξέρουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε κι αυτό, να βγούμε έξω από την πόλη, ή και να βρεθούμε κι από διαφορετικές πόλεις, όπως ο Νίκος και η γυναίκα του που ήρθαν από την Αλεξανδρούπολη, η Ελένη και ο Αστέρης από τον Πολύγυρο, και να γνωρίσουμε κάτι καινούριο μαζί. Για μένα προσωπικά και το μαζί και το γνωρίσουμε είναι πολύ σημαντικά. Μαζί και όχι μόνος ο καθένας. Να γνωρίσουμε γιατί αλλιώς πώς θα ξέρουμε, θα εκτιμήσουμε και θα καταλάβουμε ότι δεν είμαστε εμείς και μόνον εμείς σε αυτόν τον πλανήτη. Κι αν δεν ξέρουμε πώς θα προστατέψουμε, όταν χρειαζεται, τώρα δηλαδή, ό,τι δεν πρέπει να καταστρέψουμε; Με τη θεωρία δε γίνονται αυτά τα πράγματα. Όχι πως κάναμε κάτι σπουδαίο, μάθαμε όμως κάποια πράγματα και για αυτό πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Φορέα Διαχείρισης Δελτα Αξιου Λουδία Αλιάκμονα και ειδικά Σάββα Βασιλειάδη που με τις γνώσεις, την εμπειρία, την ευγένεια και την καλή διάθεση να απαντήσει σε ό,τι τον ρωτούσε ο καθένας μας, μας βοήθησε όσο δε φαντάζεται. Τυχαίο είναι ότι τον αγάπησαν όλα τα παιδιά της ομάδας;
Επίσης, όλα αυτά τα λέμε γιατί μας υποσχέθηκε ότι θα μας ξεναγήσει κάποια στιγμή, όποτε το οργανώσουμε, σε μια ξακουστή και όλοι λένε υπέροχη διαδρομή στον Όλυμπο (βλ. Ενιπέας), οπότε λέμε κι εμείς ό,τι μπορούμε...
Ήταν ωραία για πρώτη φορά. Τώρα που ξέρουμε μπορούμε να το ξανατολμήσουμε με περισσότερη οργάνωση και προετοιμασία, να περπατήσουμε περισσότερο ίσως, να δούμε κι άλλα πράγματα, σίγουρα.

Υ.Γ. Ευχαριστώ τον Στέργιο και την Ντίνα που έστειλαν τις πρώτες φωτογραφίες. Περιμένω με ανυπομονησία να μου έρθουν κι οι άλλες από άλλους που τραβούσαν. Ίσως και κάποιο βιντεο. Μόλις τα πάρω θα τα ανεβάσω κι αυτά.

Υ.Γ.2 Δεν μπορώ να γράψω όλα τα ονόματα όσων είμασταν εκεί. Όμως μπαινοντας στο blog αφηστε ένα ίχνος, ένα μήνυμα, το όνομά σας αν είμασταν μαζί στην οικοπεριήγηση, ένα σχόλιο, μια παρατήρηση για να ξέρουμε να οργανωθούμε καλύτερα άλλη φορά, και ρίξτε και ιδέες για νέες εξορμήσεις. Πού ξέρεις καμιά φορά...

Η Ωρα της Γης (Earth Hour)

Η Ώρα της Γης, Σάββατο, 29 Μαρτίου 2008, 8- 9 το βράδυ,
για μία ώρα κατεβάζουμε το διακόπτη, σβήνουμε τα φώτα!

Earth Hour Hellas
Δες τι διαφορά μπορείς να κάνεις 29 Μαρτίου 2008 στις 8 το βράδυ τοπική ώρα

Πώς ξεκίνησαν όλα;
Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε με μία ερώτηση: Πώς μπορούμε να εμπνεύσουμε τον κόσμο να αναλάβει δράση για την παγκόσμια υπερθέρμανση;
Η απάντηση δόθηκε από μία ομάδα Αυστραλών στο Σίδνεϊ: Να ζητήσουμε από τους κατοίκους της πόλης να σβήσουν τα φώτα τους για μία ώρα.
Στις 31 Μαρτίου 2007, 2.2 εκατομμύρια άνθρωποι και 2100 επιχειρήσεις στο Σίδνεϊ έσβησαν τα φώτα τους για μία ώρα- την Ώρα της Γης. Αυτή η τεράστια συλλογική προσπάθεια μείωσε την κατανάλωση ενέργειας κατά 10,2% , μέγεθος ανάλογο της απομάκρυνσης από την κυκλοφορία 48.000 αυτοκινήτων για μία ώρα. (Βρείτε εδώ αποτελέσματα του Earth Hour 2007 στα Αγγλικά).
Σημαντικά μνημεία του Σίδνεϊ με σβηστά φώτα, και πρωτότυπα γεγονότα όπως γάμοι υπο το φως των κεριών προκάλεσαν την προσοχή του υπόλοιπου κόσμου. Εμπνευσμένες από την μεγαλειώδη συλλογική προσπάθεια των εκατομμυρίων κατοίκων του Σίδνεϊ, πολλές μεγάλες πόλεις σε όλο τον κόσμο θα συμμετέχουν στην Ώρα της Γης το 2008, μετατρέποντας ένα συμβολικό γεγονός σε ένα παγκόσμιο κίνημα.
Στις 29 Μαρτίου 2008 στις 8 το βράδυ τοπική ώρα, εκατομμύρια άνθρωποι σε μερικές από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου, όπως το Δουβλίνο, η Κοπενχάγη, το Τορόντο, το Σικάγο, η Μελβούρνη, το Μπρισμπέιν, το Τελ Αβίβ και τη Μαννίλα, θα ενωθούν και θα σβήσουν τα φώτα τους για την Ωρα της Γης.
Στην Ελλάδα λόγω έλλειψης επίσημου οργανωτικού φορέα, το θέμα αφήνεται στα χέρια μας.
Με πρωτοβουλία μιας ανεξάρτητης ομάδας νέων και σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς, το νησί της Αίγινας είναι το μοναδικό μέρος στη χώρα μας που θα συμμετάσχει επίσημα στην Ώρα της Γης! Ελπίζουμε σύντομα να προστεθούν κι άλλες περιοχές της χώρας μας στην προσπάθεια αυτή!
Διαβάστε εδώ τα τελευταία νέα από την οργάνωση της Ώρας της Γης στην Αίγινα!

Ας κάνουμε την Ώρα της Γης πραγματικότητα και στην υπόλοιπη Ελλάδα!

(το ηλεκτρονικό μήνυμα με αυτό κείμενο- όσοι είχατε μπει νωρίτερα θα δείτε ότι έχει αλλάξει, βρήκα ότι αυτό που ανέβασα τώρα είναι αναλυτικότερο και ίσως σαφέστερο- μου το έστειλε η Τίνα, την ευχαριστώ πολύ)

Για τρόπους που μπορείτε να βοηθήσετε και περισσότερες πληροφορίες γράψτε μας στο earthhour@mail.gr, και επισκεφθείτε τις ιστοσελίδες www.earthhourhellas.wordpress.com και www.earthhour.org
http://earthhourhellas.wordpress.com/ "

Αυτό το mail κυκλοφορεί ανάμεσα μας εδώ και λίγες μέρες. Πηγαίνει από τον έναν στον άλλο και ελπίζουμε στην ΠαρέαΤηςΚαλημέρας, τα λέγαμε και το πρωί στην εκπομπή, το μήνυμα να φτάσει σε όλους.


Γιατί αν θα αλλάξει κάτι, θα το αλλάξουμε ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζί.


"...Θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για τον πλανήτη Γη, το μοναδικό μας σπίτι!"

σκόρπια

Κάθε μέρα λέω, σήμερα θα βρω χρόνο και θα γράψω, δεν μπορεί. Και κάθε μέρα περνούν τα λεπτά , οι ώρες ,μετά οι μέρες, στο σύνολο πια τέσσερις και δεν προλαβαίνω. Όμως για καλό είναι, δεν πειράζει. Θα με πείραζε αν δεν είχα χρόνο γιατί θα έτρεχα για άλλα πράγματα. Τώρα, είναι ωραία γεμάτες οι μέρες για αυτό και δεν με πειράζει καθόλου.



Ε, τώρα τόσα που μαζεύτηκαν θα σας τα πω σκόρπια κι ο θεός βοηθός για να βγει άκρη.



Περπατούσα τις προάλλες στην Τσιμισκή. Στο πεζοδρόμιο πεταμένα τα φύλλα και τα συρτάρια μιας διαλυμένης- προφανώς για να κατέβει ευκολότερα-ντουλάπας. Ήταν όμορφη ντουλάπα, φαινόταν. Με σχέδια σκαλισμένα στο γλυκό μελί ξύλο. Ήταν πεταμένη όμως. Γιατί έδωσε τη θέση της σε κάποια άλλη, υποθέτω. Καθόλου δουλεμένη, ίσως, όπως αυτή. Δεν θα ντρεπόμουν, αν μπορούσα, να την πάρω από το δρόμο. Όμως δεν είναι αυτό που σκέφτηκα μόλις την είδα. Ξέρεις ποια ήταν η πρώτη μου σκέψη; Πώς γίνεται να μην πιάνει καθόλου το χέρι των ανθρώπων σήμερα. Να την πάρει ένας μερακλής και να την κάνει κούκλα. Όχι, όχι για να την πουλήσει, αλλά για να την χαρεί. Σκέφτηκα πόσα παλιά πράγματα μη μπορώντας να τα φτιάξουμε, αν έχουν χαλάσει, αν κάτι δεν δουλεύει σωστά, τα πετάμε με ευκολία, ειδικά αν έχουμε αγοράσει κάτι καινούριο ή αγοράζουμε επί τούτου για τη "χαρά" του καινούριου που θα φτιάξει το κέφι μας. Έχουμε χάσει την ικανότητα μας, βασική μη σου πω για την επιβίωσή μας στους αιώνες, να μεταποιούμε, να αλλάζουμε αντικείμενα, να πιάνει το χέρι μας και με προσωπική δουλειά κάτι να πάιρνει ψυχή. Όλα αυτά για μία διαλυμένη ντουλάπα θα μου πεις; Υπερβολικό σου φαίνεται, ε; Ο άνθρωπος άλλωστε προχωράει. Είναι κι αυτό μια άποψη...



Διαβάζω το καινούριο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου. "Λίγο από το αίμα σου". Μου αρέσει πολύ. Ωραίες ιστορίες ανθρώπων, για μια ακόμη φορά. Σε αλλη εποχή και άλλο τόπο, αρχές του εικοστού αιώνα σε Ευρώπη και κυρίως Αφρική. Διαβάζω και νιώθω την υγρασία και την αποπνικτική ζέστη της Αφρικής.

Λέει κάπου: "...οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για το αν κάνει καλό ή κακό καιρό..."

Μόλις το τελειώσω, μάλλον αύριο, θα πούμε περισσότερα.



Του Ευαγγελισμού πήγαμε στο χωριό μου. Νόμιζα ότι θα προλάβω τις ροδακινιές ανθισμένες. Λάθος έκανα. Είχαν ρίξει όλα τα άνθη τους. Είχαν τα πρώτα πράσινα φύλλα. Του χρόνου ελπίζω να τις δω ανθισμένες. Έχεις περπατήσει ποτέ ανάμεσα σε ανθισμένες ροδακινιές; Να σε παίρνει το ροζ τους χρώμα και να αισθάνεσαι μέσα σου, όχι να μυρίζεις απλώς, το απαλό τους άρωμα;

Θυμήθηκα έναν πίνακα του Μάρκου Μέσκου με την εικόνα της γης όπου μεγάλωσα. Να, αυτόν:

Μέχρι τις 6 Απριλίου μπορείς να δεις και αυτόν και άλλους πίνακες του ποιητή Μάρκου Μέσκου στο Ginger Oil (π.π.γερμανού 23)


Ετοιμαζόμαστε για την ξενάγηση στο Δέλτα του Αξιού, την Κυριακή που μας έρχεται, 30 Μαρτίου. Αν μας βοηθήσει ο καιρός θα είναι πολύ όμορφα, έτσι λέω. Οι συμμετοχές έχουν κλείσει. Το "καραβάνι" μας θα ξεκινήσει από την Πολυτεχνείου, μπροστά από το πάρκινγκ που υπάρχει εκεί. Μερικά ακόμη τηλεφωνήματα αύριο για να είμαστε πανέτοιμοι.


Σήμερα ήρθε ένα υπέροχο δέμα από το "Πελίτι". Μέσα στοιχεία για την 8η πανελλαδική γιορτή ανταλλαγής ντόπιων ποικιλιών που θα γίνει το Σάββατο 3 Μαϊου στον Κίσσαβπ (Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Ανατολής Κισσάβου) και έκπληξη σπόροι για να φυτεψω (ηλιόσπορους, καλαμπόκι, καρπούζι, πεπόνι). Μα χάρηκα σαν μικρό παιδί όταν τα είδα! Ανυπομονώ να φυτέψω! Στο ραδιόφωνο τα έχουμε πει, θα τα ξαναπούμε ακόμη καλύτερα σε λίγες μέρες, όμως και στο blog θα ανεβάσω οπωσδήποτε κάτι. Τι λες; Θα πάμε στη γιορτή; Σκέψου το από τώρα, δεν είναι νωρίς...

Ήρθε σήμερα στο γραμματοκιβώτιο της εκπομπής ένα απρόσμενο ηλεκτρονικό μήνυμα με μια φωτογραφία υ π έ ρ ο χ η, το έστειλε η Δώρα και γράφει:
"αυτες τις μερες χιονιζε στο αμστερνταμ, κ για καποιο
λογο δεν μπορουσα να ακουσω τον σταθμο (ακομα δεν
μπορω . . .)
αλλα μπορω να μπω στο μπλογκ :) . . .

ιδου τα αποτελεσματα . .

υ.γ.: οταν το χιονι ανθισε στα δεντρα -δεν ειναι
ανθακια αυτα που λαμπυριζουν, ειναι το χιονι που
λιωνει θριαμβευτικα . . ."

Με αυτήν την φωτογραφία θα σας αφήσω σήμερα. Τα λέμε αύριο στην εκπομπή.

Καληνύχτα...

"αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάτι να πουν..."

Το διάβασα στην Καθημερινή της Κυριακής(16/03/2008). Ένα άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη (στήλη "Αναγνώσεις"). Το βρίσκεις εδώ.

Το «εγώ» που δεν βολεύεται

Tης Μαριας Κατσουνακη

Είχε ταξιδέψει πάνω από 10 ώρες για να φτάσει στη Θεσσαλονίκη από τη Ν. Υόρκη ο νεαρός Αμερικανός σκηνοθέτης, προσκεκλημένος του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Ηρθε απευθείας από το αεροδρόμιο στα γραφεία της διοργάνωσης, για να πάρει τη διαπίστευσή του και να τακτοποιήσει τα σχετικά με τη διαμονή του και την προβολή της ταινίας του. Ευγενέστατος, υπομονετικός, απολύτως συνεργάσιμος και αυτάρκης. Δεν απαιτούσε να εξυπηρετηθεί, δεν διαμαρτυρήθηκε όταν διαπίστωσε κάποια αλλαγή στον προγραμματισμό (ως προς την ώρα και την αίθουσα) ζήτησε απλώς να τον διευκολύνουν με μια λίστα δημοσιογράφων ώστε να τους ενημερώσει – προσωπικά. Λίγα λεπτά αργότερα καταφθάνει Ελληνας συνάδελφός του. Το ύφος του δήλωνε εξαρχής: είμαι εδώ, σταματήστε ό,τι κάνετε και ασχοληθείτε μαζί μου. Γκρίνιαξε (ούτως ή άλλως), σχολίασε, επέπληξε και αποχώρησε δυσαρεστημένος.
Η σκηνή θα μπορούσε να έχει επαναληφθεί και με τη συμμετοχή άλλων επαγγελματικών κλάδων, σε ίδιους ή παρεμφερείς ρόλους. Κάποιος ξένος επισκέπτης με ίδιες (ή και περισσότερες) περγαμηνές με τους Ελληνες ομότεχνούς του που δεν θα υπερχειλίζει από καχυποψία, επιθετικότητα και –αναιτιολόγητο– αίσθημα ανωτερότητας. Το «εγώ» του θα χωράει και στα λίγα τετραγωνικά ενός δωματίου δεύτερης κατηγορίας, δεν θα κρίνεται η ύπαρξή του από τον όγκο των δημοσιευμάτων, το status του δεν θα απειλείται από μυστικές συνωμοσίες και εξωγενείς παράγοντες. Η δημοσιογράφος Μικέλα Χαρτουλάρη (που μαζί με τον Ανταίο Χρυσοστομίδη παρουσιάζουν στην ΕΤ1 την εκπομπή «Οι κεραίες της εποχής μας», συναντώντας ορισμένους από τους σημαντικότερους και δημοφιλέστερους συγγραφείς) δήλωσε πρόσφατα στην «Κ» μεταφέροντας την εμπειρία της από τις επαφές της: «Δεν έχουν μανιέρα, δεν έχουν συμπλέγματα, δεν έχουν αλαζονεία, εκτίθενται και δεν πολιτεύονται. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάτι να πουν. Εχουν άποψη και γνώση όχι μόνο για την τέχνη τους αλλά και για την πολιτική, την ιστορία, την κουλτούρα. Αν έπρεπε να τους συγκρίνω με Ελληνες, θα έλεγα ότι κινούνται σε ένα πολύ ευρύτερο πεδίο, όχι γιατί είναι ξένοι και χειρίζονται μια μεγάλη γλώσσα, αλλά επειδή είναι προσωπικότητες πολύ μεγαλύτερου βεληνεκούς». Ο Αμος Οζ, ο Ζοζέ Σαραμάγκου, ο Τζον Μπάνβιλ, ο Ιαν ΜακΓιούαν, ο Κάρλος Φουέντες... «Κανείς δεν ήταν βεντέτα, κανείς δεν ήταν στρυφνός, ήταν όλοι προσηνείς», προσθέτει ο Ανταίος Χρυσοστομίδης.
Η επαφή με τον κόσμο της ελληνικής τέχνης και διανόησης μπορεί να είναι πολύ πυκνή, άνετη και γενναιόδωρη όσο και αυτοαναφορική, ασφυκτικά φορμαλιστική, τραυματική. Ο αυτοσαρκασμός και το χιούμορ σπανίζουν, ενώ περισσεύουν η βαρύγδουπη και σοβαροφανής άσκηση ύφους.
Από το ’80 και μετά η ελληνική κοινωνία κάλπασε αναπτυξιακά, αντλώντας, σε μεγάλο βαθμό, από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις αλλά και τους παραποτάμους της παραοικονομίας. Ο αιφνίδιος πλουτισμός και η εκτόξευση σε άλλα ήθη και έθιμα (συμπεριφοράς και κατανάλωσης) δημιούργησε ένα γκροτέσκο μόρφωμα με κοινά επιθετικά χαρακτηριστικά. Ο «εκδημοκρατισμός» των Παρτάγκας και των Καγιέν (με την «άνοιξη» του χρηματιστηρίου) ευθύνεται εν πολλοίς για τις μετέπειτα ανισόρροπες στατιστικές: Η Ενωση Εισαγωγέων Αυτοκινήτων αναφέρει ότι τα τελευταία τρία χρόνια η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην Κοινότητα σε εισαγωγές 4Χ4 κατ’ αναλογία πληθυσμού. Ανάπτυξη ψευδεπίγραφη χωρίς υποδομές σε ένα κράτος άναρχο και, επί της ουσίας, ακυβέρνητο.
Η πνευματική εργασία θαυμάζεται και λοιδορείται (αν δεν αγνοείται) με την ίδια θέρμη, καλλιτέχνες, συγγραφείς, δημιουργοί, επιστήμονες στριμώχνονται μέσα σε ένα αναξιοκρατικό σύστημα, εσωστρεφές, που αναγνωρίζει τον κοσμοπολιτισμό στη φίρμα των ρούχων και στις εξωτικές συνήθειες. Αποκλεισμένοι σε ένα φαντασιακό αυτοτροφοδοτούμενο, αναζητούν θεσμική αναγνώριση και δημόσια επιβεβαίωση σε μια κοινωνία που αδιαφορεί επιδεικτικά για ό,τι κατακτάται με κόπο και προσπερνά ό,τι δεν κάνει θόρυβο.
Η διαπίστευση για τον Ελληνα σκηνοθέτη είναι μέρος της ταυτότητάς του, οι ώρες προβολής της ταινίας του, η επιβεβαίωση της δουλειάς του. Για τον Αμερικανό συνάδελφό του είναι απλώς το κέρδος της συμμετοχής.

Υ.Γ. Σκέψου να είμασταν έτσι (έστω, ας ήταν αυτό το ζητούμενό μας κι ας το κουτσοκαταφέρναμε) : "Ευγενέστατος, υπομονετικός, απολύτως συνεργάσιμος και αυτάρκης"

Γιατί τώρα αλλιώς είμαστε ή έχουμε στην ελληνική μας καθημερινότητα, η συντριπτική πλειοψηφία τουλάχιστον: "Γκρίνιαξε (ούτως ή άλλως), σχολίασε, επέπληξε και αποχώρησε δυσαρεστημένος", " ...καχυποψία, επιθετικότητα και –αναιτιολόγητο– αίσθημα ανωτερότητας", "ο αυτοσαρκασμός και το χιούμορ σπανίζουν, ενώ περισσεύουν η βαρύγδουπη και σοβαροφανής άσκηση ύφους", συνδυασμένα με την απόλυτη βεβαιότητα πως για όλες τις συμφορές που μας βρίσκουν- μα κάθε μέρα, εμάς που είμαστε ο εκλεκτός λαός της γης - φταίνε "μυστικές συνωμοσίες και εξωγενείς παράγοντες".

Σκέψου πώς είμαστε στο σπίτι, στο δρόμο, στην εργασία, στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Για όλο το κείμενο θα ήθελα να μιλήσουμε, με βρίσκει τόσο απόλυτα σύμφωνη μέχρι το τελευταίο και, έτσι κι αλλιώς.

Ένα, δύο, τρία, πολλά μαζεμένα

Πες ότι είναι κασετόφωνο μπροστά ή ένα μικρόφωνο ραδιοφώνου ανοικτό και γράφει, ένα δύο, τρία, πολλά μαζεμένα απ'όσα δεν έγραψα αυτές τις μέρες .

rec Κυριακή βράδυ. Βάρδια. Somnia. Μια πραγματικά ωραία βραδιά. "Μαγική", όπως έγραψε η Χριστίνα στο sms που έστειλε στην εκπομπή την επόμενη μέρα. Τα παιδιά στην αρχή λίγο αγχωμένα, όσο περνά η ώρα όλο και καλύτερα. Με "ώρες πτήσεις" αυτή η ομάδα πάει για θαύματα, σκέφτομαι. Το πρόγραμμα απαιτητικό, σε μεγάλο μέρος του εξαιρετικά δύσκολο τεχνικά. Μπράβο τους που το τολμούν. Θέλει κότσια. Χαίρομαι πολύ που είμαι εκεί και τους ακούω. Κάποια κομμάτια τα γνωρίζω. Άλλα καθόλου, τα ακούω για πρώτη φορά, έχω αφορμή για δουλειά στο σπίτι, λοιπόν. . . Μες στον κόσμο, τα λέμε για λίγο με συνμπλόγγερς, για πρώτη φορά εκεί. Λέμε με τον Tertuliano για το δημοσίευμα του Ταχυδρόμου που είχε ίδια ακόμη και τα αστεράκια με του δικού του ποστ, δε θυμώνει, γελάμε και μου γνωρίζει κάποιον ο οποίος προβλέπω ότι σύντομα θα "μετανιώσει" που βρέθηκα στο δρόμο του καθώς μου τον συστήνει ως ειδικό επί τεχνικών και λοιπόν μπλογγικών θεμάτων, κι έχω μπόλικες απορίες σε αυτόν τον τομέα. Συναντηθήκαμε και αρκετοί της παρέαςτηςκαλημέρας εκεί. Η Ειρήνη με τους φίλους της - συμμαθητές από το Μουσικό Σχολείο;- "δεν έχεις σχολείο αύριο;", την ρωτάω, "Ε, βέβαια, μου απαντάει, αλλά αυτό δε γινόταν να το χάσω...". Η Περσεφόνη που ήρθε με αφορμή το "Καρουσέλ" που του έχει αδυναμία και τα λέγαμε πρωί-πρωί την επόμενη μέρα στο τηλέφωνο για το πόσο πολύ της άρεσε όλη η βραδιά, η Βάσω που όλο παρέα κάτι σχολιάζαμε χαμηλοφώνως, ελπίζω. Ο γύφτουλας, εγώ, στο τέλος ζητάω από τους Somnia κάποια κομμάτια, αν τα ηχογραφήσουν, να μου τα δώσουν να τα παίζουμε στην εκπομπή. Για να τα ακούσετε κι εσείς που δεν ήσασταν εκεί, αλλά και για να τα ξανακούσω.
Το Καρουσέλ, βέβαια, το έχουμε ήδη, από καιρό.

rec Περπατάω στην πόλη. Βουνά από σκουπίδια γύρω μου. Πονάει η μύτη μου από τη μυρωδιά, η αλεργία μου εν δράσει. Τόσα πολλά σκουπίδια παράγουμε λοιπόν; Όταν μαζεύονται δεν το συνειδητοποιείς. Τώρα αμάζευτα και συγκεντρωμένα σε σωρούς το καταλαβαίνω. Το μπαλκόνι μας έχει ήδη τρεις σακούλες καλά κλεισμένες, σε τρεις σακούλες απορριμάτων η κάθε μια, τα οικιακά μας σκουπίδια. Χώρια τα ανακυκλώσιμα, χαρτιά και πλαστικά χωριστά, εκείνα είναι τα πιο ανώδυνα. Πολλά μου φαίνονται. Πρέπει να μικρύνει ο όγκος τους. Ντρέπομαι. Ό,τι δεν πεταχτηκε για αιώνες το καταφέρνουμε εμείς σε λίγα χρόνια. Μέχρι πότε; Βλέπω και πόσο βρωμιάρικος λαός είμαστε. Ευρώπη; Ποιος το είπε; Με άνεση κατεβάζουν τα σκουπίδια στο σωρό. Και πώς; Σε σακούλα του σούπερ μάρκετ. Που σκίζεται στο πιτς φυτίλι. Από μόνη της μια χαρά κι από τα αδέσποτα ζώα ακόμη καλύτερα. Είμαστε λαός να μας σεβαστεί σοβαρός άνθρωπος; Μακριά απ'το σπίτι κι ας είναι και έξω από το σχολείο του παιδιού μας. Ε, και;

rec Έχει ωραία πράγματα κι αυτή η εβδομάδα. Δάρνακες- ήταν σήμερα στην εκπομπή- την Πέμπτη, 20 Μαρτίου, το βράδυ στο Malt&Jazz

No Knock Entry την Παρασκευή 21 Μαρτίου, ξανά- έτοιμη είμαι να ξαναπάω- στον χώρο της Ούγκα Κλάρα- εκεί από 1-18 Απριλίου θα τρέχει ένα φεστιβάλ με θεατρικές ομάδες που δεν έχεις μάλλον ξαναδεί.

Σάββατο βράδυ, 22 Μαρτίου, ο Δημήτρης Νικολούδης και φοβεροί μουσικοί μαζί του, στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς, παρουσιάζουν και τον καινούριο του δίσκο, τον "Ηλιόσπορο". Φρέσκος αέρας σε καλό παλιό υλικό. Παραδοσιακά τραγούδια παιγμένα αλλιώς.
"Τούτο το μήνα", χαρισμένο της mane-tarious, γιατί είναι κρητικό παραδοσιακό και παίζει ποντιακή λύρα:




rec Έστειλε e mail από την Αριζόνα η Ιωάννα. Είναι υπέροχα γράφει και μόλις στείλει φωτογραφίες και επιτόπιο ρεπορταζ για δημοσίευση θα τα ανεβάσω στο blog. Την ίδια στιγμή σκέφτομαι πως μετά από αυτό που μου έγραψε ο Αναστάσιος, ότι από τον Απρίλιο βρίσκεις αεροπορικό εισιτήριο με €50 για Βερολίνο, δεν υπάρχει πλέον δικαιολογία να μην πας έστω για λίγο

rec Έρχεται αύριο στη Θεσσαλονίκη ο Glenn Lowry, Διευθυντής του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Το πρωί θα μιλήσει με σπουδαστές της Σχολής Καλών Τεχνών στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.


rec Αρκετές μέρες μετά. Έρχονται, στην "Πριγκιπέσσα" την Κυριακή 6 Απριλίου οι "The Swing Shoes" (www.myspace.com/theswingshoes )

Τους γνώρισα τυχαία στο myspace, μου άρεσαν πάρα πολύ, έψαξα να τους βρω, κι όταν τους βρήκα μου είπαν ότι ξέρουν τον Δημήτρη Μυστακίδη "Καλά ρε Δημήτρη, όποια πέτρα κι αν σηκώσω από κάτω εσένα θα βρω;" του είπα στο τηλέφωνο γελώντας, "Αφού, τα ίδια πράγματα αγαπάμε" μου απάντησε κι ορκίστηκα πως αν ψάξω ποτέ κάποιον πρώτα θα του τηλεφωνήσω αν τον γνωρίζει και μετά θα αρχίζω το ψάξιμο!

Somnia. Δηλαδή; Όνειρο.

Οι Somnia σήμερα στη Βάρδια. Θα σας πω αύριο εντυπώσεις.

Καλή Κυριακή!

Μάρθα Φριντζήλα.

Μάρθα Φριντζήλα.
Αν την έχεις ακούσει, ξέρεις ήδη.
Αν όχι, πώς να σου την περιγράψω;

Άντε, πάλι στους δρόμους ξανά!

Πολύς καιρός πέρασε από την τελευταία μας εξόρμηση... Άντε, πάλι στους δρόμους ξανά! Κι αυτήν την φορά ο δρόμος θα μας βγάλει στο Δέλτα του Αξιού ή για να το πω πιο σωστά το Δέλτα Αξιού – Λουδία Αλιάκμονα. Στην περιοχή, την οποία κι εγώ τώρα θα επισκεφτώ για πρώτη φορά, δραστηριοποιείται ο Φορέας Διαχείρισης Δέλτα Αξιού – Λουδία Αλιάκμονα. Ο Φορέας ιδρύθηκε το 2003 με σκοπό την προστασία και ανάδειξη των υγροτοπικών περιοχών που εκτείνονται σε 320 τ.χλμ. και περιλαμβάνουν τα Δέλτα του Αξιού και του Αλιάκμονα, τις εκβολές του Γαλλικού και του Λουδία, την λιμνοθάλασσα Καλοχωρίου, το έλος της Αγαθούπολης, καθώς και τις Αλυκές Κίτρους Πιερίας. Υπάρχει ένα ιστολόγιο του Φορέα όπου μπορείς να δεις πολλά. Εκεί Θα πάμε λοιπόν, η ΠαρέαΤηςΚαλημέρας, μικροί και μεγάλοι, ένα πρωινό Κυριακής. Την Δευτέρα θα τα πούμε πιο αναλυτικά στην εκπομπή - ποια Κυριακή θα είναι, πού θα συναντηθούμε για να φύγουμε- σαν καραβάνι θα είμαστε!- κτλ.
Πάντως, σήμερα που είπα να το τσεκάρουμε, αν θέλουμε, αν μπορούμε, αν καποιοι μπορούν να μεταφέρουν και κάποιους φίλους που δεν οδηγούν, κατάλαβα, για μιαν ακόμη φορά ότι αυτή η παρέα της Καλημέρας είναι, όπως λέει και ο Αναστάσιος, υπεροχη-τρελοπαρέα.

Υ.Γ. Και για όσους δεν το άκουσαν το πρωί, μετά την περιήγηση στο Δελτα, η κοριτσογυναικοπαρέα της Χαλάστρας-Σίνδου λέει θα μας πάει στα καλύτερα για να γνωριστούμε και μετά ψαρομεζέδων. Καλά, δεν παιζόμαστε...

Υ.Γ. Αν σας αρέσει η φωτογραφία ετοιμάστε και τις μηχανές σας. Είναι σε εξέλιξη ένας διεθνής φωτογραφικός διαγωνισμός με θέμα: «Δέλτα Αξιού – Λουδία – Αλιάκμονα: ένας άγνωστος θησαυρός». Λεπτομέρειες στο ιστολόγιο του Φορέα Διαχείρισης Δέλτα Αξιού – Λουδία Αλιάκμονααλλά και στο ιστολόγιο του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης (κλικάρετε στην επόμενη παραγωγή)


(για να μην μαντέψεις λάθος το όνομα του πτηνού, αν κατάλαβα κι εγώ καλά, είναι Βαρβάρα, για σιγουριά θυμίσου να ρωτήσουμε όταν πάμε...)

Καλημερούδια! Ναι, ζηλέψαμε!

H Κλαίρη πήγε με τους μαθητές του σχολείου της (Ομάδα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης) εκδρομή στο Βελβεντό.

Έστειλε λοιπόν σήμερα (Fri, 14 Mar 2008 10:40:15) δύο ηλεκτρονικά μηνύματα με φωτογραφίες και σαφή σκοπό να ζηλέψουμε, το γράφει κιόλας, δεν ήταν και δύσκολο εδώ που τα λέμε.

"Καλημερούδια απο Νεράιδα- Βελβεντος Κοζάνης"



"Απο την διημερη εκδρομη με την ομαδα Περιβαλλοντικης εκπ/σης του σχολειου μου στον Βελβεντο Κοζάνης .
Εξαιρετικα παιδιά, υπεροχη περιοχή
Κλαίρη,
ετσι για να ζηλεύετε... περισσότερα αλλη στιγμή"

21.03.2008

Κι άλλες φωτογραφίες από την εκδρομή της Ομάδας Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του 8ου Λυκείου Θεσσαλονίκης και διευκρινίσεις πού πήγαν, τι έκαναν κ.τ.λ.(ενώ η Κλάιρη ετοιμάζει ήδη την εκδρομή της επόμενης χρονιάς! Είμαι μέσα, αν μπορώ, στο είπα έτσι δεν είναι;)

"Αναστασία μου καλησπερούδια,
για να σου λυσω εύλογες απορίες με τα παιδιά μου, αφού φυτεψαμε καμμιά 60αρια δενδρύλια- θάμνους στην αυλή του σχολείου και σε συνεργασία με την υπηρεσία του Δήμου εγινε εγκατασταση δικτυου υδροδοτησης, επισκευθήκαμε το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπ/σης Βελβεντού , όπου παρακολουθήσαμε και βεβαια συμμετειχαμε ενεργότατα , το Πρόγραμμα: "Λαφίστα, το φαράγγι των μυθων και των υδάτινων ήχων". Ειμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένη γιατί ολα πήγαν τέλεια ...
Σου στέλνω μερικές ακομη φωτογραφίες...
Πολλα φιλια
Κλαιρη"

Μια σκηνή είμαστε. Με τα σκηνικά, τα φώτα, τους ηθοποιούς, τα κοστούμια και τη μουσική;


Απρόοπτες Αφίσες , από το blog του Αναστάσιου, "Εικόνες από τη ζωή μου", πάντα στο Βερολίνο.


Παράξενο καιρό που έχει αποψε το βράδυ στη Θεσσαλονίκη. Μάρτης και κρύο, έξω φυσάει, χειμώνας μοιάζει.

Άκου, τώρα (αυτό το άκου είναι λάθος, από το ραδιόφωνο μου έμεινε, δεν πειράζει, άστο έτσι) τι θυμήθηκα. Ένα απόσπασμα από το "Ναυαγίων ναυάγια" του Παπαδιαμάντη. "Και εν κύμα πελώριον, φουσκωμένον, εωσφορικόν, πλαταγίζον, ογκούμενον, ως να είχεν εισέλθει κι εκρύπτετο έσω αυτού το δαιμόνιον του μίσους, φαντάζον οιονεί υγρόν κήτος, προτείνον αφρούς αντί οδοντων λευκών, συνέλαβεν ως δια πελωρίας αρπάγης από την πρύμνην και την πρώραν, από την τροπιν και από τας δυο πλευρας, το μικρόν σκάφος, και φέρον το έρριψεν επί του βράχου, όπου μετά φοβερού ροίβδου και πολύκτύπου πλαταγισμού ο ασθενής φλοιός κατασυνετρίβη, δια να πέση πάλιν εις τεμάχια εις τα πολλά μικρά κύματα, εις α διελύθη εν ακαρει το εν, το μέγα, τα οποία μετά φλοίσβου θωπευτικού εδέχθησαν την βοράν των."
Σαν να βλέπεις μπροστά στα μάτια σου το κύμα, το μικρό σκάφος, τον βράχο, το ναυάγιο, σαν να είσαι εκεί, επιτόπου.

Κάπου Νυχτώνει

Σάββατο πρωί. Εφτά και. Κοιτάω το ημερολόγιο. Πολλοί άνθρωποι κάνουν το ίδιο κάθε πρωί, όταν έχεις εκπομπή στο ραδιόφωνο ένας λόγος παραπάνω. Η μέρα αλλά και η ημερομηνία μπορεί να σε πάνε κάπου. Σ' ένα τραγούδι, μερικές φορές. Εκείνο το Σάββατο ήταν 12 Μαρτίου 2005. Η εκπομπή ξεκινούσε στις 8. Το ένα τραγούδι της λοιπόν θα ήταν σίγουρα το "Θα ταν 12 του Μάρτη". Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής, στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης. Τίποτα πρωτότυπο. Πολλοί που είχαν εκπομπή εκείνη την ημέρα θα είχαν σκεφτεί το ίδιο ακριβώς. Και κανείς μας ότι θα αποχαιρετούσαμε την ίδια εκείνη ημέρα τον Σταύρο Κουγιουμτζή .

Έστειλα μήνυμα στον Χ., δεν ήξερα αν το είχε μάθει. Μου απάντησε "Ναι, μόλις το άκουσα στις ειδήσεις. Έχω πάθει πλάκα γαμώ το Χριστό μου! Γιατί φεύγουν αυτοί που χρειαζόμαστε και μένουν τα γουρούνια;"
Δεν έχω σβήσει ακόμα το μήνυμά του.


"Είπες πως θα ‘ρθεις να με βρεις
μα γέρασ’ η καρδιά μου
κι ούτε πουλί φτερούγισε
μέσα στην ερημιά μου

Χελιδονάκι του Μαγιού
πόσο πολύ σου μοιάζω
όταν ανθίζουν πασχαλιές
κι όταν αναστενάζω"
(Στίχοι-Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής, Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας, Δίσκος: «Όταν ανθίζουν πασχαλιές», 1971)




Y.Γ.


Get your own playlist at snapdrive.net!

Γύρνα τις ώρες που χάθηκαν απόψε
κοίτα που φεύγεις πώς κλαίει το δειλινό.

Κάπου νυχτώνει κι ο ήλιος παγώνει
χάνεται ο δρόμος και πού να σταθώ
κάπου βραδιάζει μην κλαις δεν πειράζει
πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ.

Αγέρας παίρνει απόψε τη ζωή μου
κλείνω τα μάτια που φεύγεις να μη δω.

Κάπου νυχτώνει κι ο ήλιος παγώνει
χάνεται ο δρόμος και πού να σταθώ
κάπου βραδιάζει μην κλαις δεν πειράζει
πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ.
(Στίχοι-Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής, Πρώτη Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας, Δίσκος: "Νάτανε το 21", 1970).
Εδώ με τη διασκευή, τη φωνή και την κιθάρα του Μανώλη Φάμελλου, Δίσκος: "Ποτέ όπως Πριν", 2005- έτσι κλείνει ο δίσκος- όλο το τραγούδι- η διασκευή του Φάμελλου και ο τρόπος που διάλεξε να τελειώνει το τραγούδι, σαν να μην τελειώνει ποτέ, όσες φορές κι αν το ακούω με συγκινεί το ίδιο, πολύ...)

"Παραείμαι κοντά..."

"Παραείμαι κοντά του για να με ονειρεύεται.
Δεν πετώ πια από πάνω του, δεν του ξεφεύγω
κάτω απ’ τις ρίζες του δέντρου. Παραείμαι κοντά.
[…] Πολύ κοντά.
Γεύομαι τον ήχο, βλέπω το γυαλιστερό τσόφλι αυτής της λέξης
καθώς ξαπλώνω ακίνητη στην αγκαλιά του. Αυτός κοιμάται.
[…]
[…] Παραείμαι κοντά
για να του πέσω από τον ουρανό.
H κραυγή μου θα μπορούσε να τον ξυπνήσει.
Tι κακόμοιρο πλάσμα που είμαι,
φυλακισμένη στο σχήμα μου,
εγώ που ήμουν σημύδα, που ήμουν σαύρα,
που έβγαινα απ’ τα κουκούλια μου
λαμπυρίζοντας στα χρώματα που έπαιρνε η σάρκα μου.
Εγώ που είχα
το χάρισμα
να εξαφανίζομαι μπροστά σε έκπληκτα μάτια,
απ’ τα πλούτη το πιο ακριβό.
Είμαι κοντά,
παραείμαι κοντά του για να με ονειρεύεται.

Tραβώ το χέρι μου κάτω απ’ το κεφάλι του κοιμισμένου
κι είναι μουδιασμένο, γεμάτο ένα σμάρι καρφίτσες,
στην άκρη της καθεμιάς, περιμένοντας το μέτρημα,
κάθονται οι έκπτωτοι άγγελοι."

ποίημα της της Βισουάβα Σιμπόρσκα
(μτφρ. Αικατερίνη Δούκα-Καμπίτογλου)

Από την έκθεση δε θέλω να βγω...

Παρακάτω είναι το δημοσίευμα της εφημερίδας ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ απ' όπου πληροφορηθήκαμε σήμερα το πρωί, όλοι στην εκπομπή ότι απαγορεύτηκε η πραγματοποίηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων-επισκέψεων για μαθητές γυμνασίου και λυκείου, των οποίων τα σχολεία ανήκουν στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Ανατολικής Θεσσαλονίκης, στην έκθεση έργων του Πικάσο στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών.
Το ρεπορτάζ στην εφημερίδα έκανε η συνάδελφος Μαριάννα Παπαδάκη.


Άσεμνος ο Πικάσο!

"Σε μέρες σκοταδισμού γυρίζει την εκπαίδευση ανακοίνωση που έστειλε ο διευθυντής της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Θεσσαλονίκης δρ. μαθηματικός Θεόδουλος Ταπανίδης, με την οποία απαγορεύει μαθητές γυμνασίων και λυκείων να επισκεφθούν την έκθεση χαρακτικών έργων του Πάμπλο Πικάσο “Suite 347”, που φιλοξενείται από την Παρασκευή 25 Ιανουαρίου στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ.

“Είχα δεχθεί τηλεφωνήματα από γονείς και μαθητές και έλεγαν ότι υπάρχουν άσεμνες εικόνες. Έγινε προσωρινή ανάκληση της έγκρισης των μαθητών στην έκθεση και την έστειλα στα σχολεία”, απαντά στη “Μ” ο κ. Ταπανίδης, σχετικά με την εντολή ανάκλησης. Και συνεχίζει: “Ανακάλεσα αυτό το χαρτί, θα πάει αύριο (σήμερα) η επιτροπή θεαμάτων, θα δει την έκθεση και αν μας πει ότι είναι εντάξει, δεν υπάρχει θέμα. Θα πάνε όσα σχολεία θέλουν να δουν την έκθεση. Αύριο (σήμερα) θα λυθεί το θέμα. Θα συνεννοηθούν και με την υπεύθυνη της έκθεσης. Εάν μας πουν ότι οι μαθητές δεν θα βλέπουν όλες τις εικόνες, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ο Πικάσο μπορεί να είναι τολμηρός, όμως ένας μαθητής της πρώτης τάξης του γυμνασίου να βλέπει τέτοια έργα; Ακόμη και το έντυπο του Τελλόγλειου μιλά για εικόνες από μπουρδέλα και τέτοια. Και επειδή είναι Πικάσο, τι να κάνουμε δηλαδή, όταν γίνεται μία έκθεση και δείχνει οτιδήποτε πρέπει τα παιδιά να το βλέπουν; Αν η επιτροπή την εγκρίνει, δεν έχω κανένα πρόβλημα εγώ. Δεν θα βάλω φραγμούς εγώ”, καταλήγει ο διευθυντής της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Ανατολικής Θεσσαλονίκης κ. Θ. Ταπανίκης.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ανακοίνωση ανάκλησης της επίσκεψης των μαθητών στην έκθεση έχει δημιουργήσει αναστάτωση στα σχολεία. Κάποια που είχαν οργανώσει την επίσκεψη στο Τελλόγλειο την ανέστειλαν κάτω από το βάρος της συγκεκριμένης ανακοίνωσης.
Η συγκεκριμένη ανακοίνωση χαρακτηρίστηκε ως υπερβολική αντίδραση από μερίδα εκπαιδευτικών. Ο εκπαιδευτικός και ζωγράφος Τριαντάφυλλος Τρανός, ταμίας στη Γʼ ΕΛΜΕ, ο οποίος επισκέφθηκε την έκθεση του Πικάσο στο Τελλόγλειο υπογραμμίζει στη “Μ”: “Είναι μία καταπληκτική έκθεση. Είναι δύσκολο να έχεις μία πλήρη σειρά από έναν καλλιτέχνη του διαμετρήματος του Πικάσο. Είναι μεγάλη επιτυχία που το Τελλόγλειο εξασφάλισε τη σειρά”. Ο κ. Τρανός εξηγεί: “Υπάρχει μία βασική αρχή στην τέχνη που λέει ότι κανένα είδος τέχνης και ειδικά τα χαρακτικά του Πικάσο δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ʽτσόνταʼ, σε καμία περίπτωση ακόμη και αν είναι ανοιχτά ερωτικά θέματα, δηλαδή έχουν γυμνούς ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες κτλ. Άρα είναι πολύ προβληματική αυτή η εγκύκλιος για να ανακαλέσει προηγούμενη εντολή της ίδιας υπηρεσίας να επισκεφθούν οι μαθητές την έκθεση. Υπάρχουν ορισμένα θέματα που είναι τολμηρά, αυτά όμως έχουν φροντίσει οι επιμελητές της έκθεσης και τα έχουν απομονώσει σε κάποιο ειδικό χώρο και όταν ξεναγούν παιδιά γυμνασίου αποφεύγουν να τους φέρουν σε επαφή με αυτά”. Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι την έκθεση “Picasso, Suite 347” στο Τελλόγλειο θα την επισκεφθεί επισήμως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας στις 5 Απριλίου."

















Ναι, η έκθεση εχει κάποια τολμηρά θέματα. Τα πέη των αντρών και τα αιδοία των γυναικών απεικονίζονται χωρίς σεμνοτυφίες. Με απίστευτο χιούμορ. Και μια νεανικότητα που μακάρι να την είχαμε όχι στα 87- όπως ο Πικάσο- αλλά σε όποια ηλικία θες.
Και γιατί αυτό είναι ανήθικο; Ντρεπόμαστε για το σώμα μας; Και γιατί πρέπει να μάθει να ντρέπεται και η γενιά που έρχεται;

Σε αυτήν την χώρα πάντα κάτι γίνεται να σε κάνει να ντραπείς. Από άκρο σε άκρο είμαστε μια χώρα όπου αυτές που τις λέμε θέσεις κλειδιά δυστυχώς δεν τις έχουν οι πιο μορφωμένοι, οι πιο ανοιχτόμυαλοι, ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στις περισσότερες των περιπτώσεων. Και αν ανοίξει πιο πολύ η βεντάλια άστα να πάνε... Από γραφικές (μόνο;) περιπτώσεις όπως η Λουκά και ειδικούς και μη που αγνοούν επιστήμη, τέχνη και ιστορία, έως και κοινή λογική πολλές φορές, γεμάτη είναι η μικρή μας σκηνή.

Δεν είναι η πρώτη φορά που έργα τέχνης στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν προβλήματα στην έκθεσή τους. Ας θυμηθούμε την απόσυρση του έργου του Βέλγου καλλιτέχνη Τιερί ντε Κορντιέ από τη Διεθνή Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης OUTLOOK, μετά από παρέμβαση του υπουργού Πολιτισμού (κ.Ευάγγελου Βενιζέλου), επειδή θεωρήθηκε προσβλητικός προς την ελληνική κοινωνία και σχετικά πρόσφατα την αφαίρεση από την αστυνομία, βάσει ενός μεταξικού νόμου, έργου της Εύας Στεφανή από την έκθεση Art Athina μετά ανώνυμη καταγγελία περί «προσβολής εθνικών συμβόλων».

Για την συγκεκριμένη έκθεση βέβαια, των έργων χαρακτικής του Πικάσο στο Τελλόγλειο, αξίζει να μην παραβλέψουμε ότι αυτήν την έκθεση, μία από τις σημαντικότερες εικαστικές δραστηριότητες σε παγκόσμιο επίπεδο, την παρουσιάζει, και επεδίωξε επίμονα να την φιλοξενήσει ξεπερνώντας πάσης φύσεως εμπόδια φαντάζομαι, κυρίως οικονομικού κόστους - στην Ελλάδα η τέχνη πάντα αποπαίδι είναι, ας ήταν ποδοσφαιρική ομάδα και σου έλεγα- το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του Αριστοτελειου Πανεπιστημιου Θεσσαλονικης. Και όσοι πήγαμε στην έκθεση είδαμε ότι ο κόσμος που την επισκέπτεται είναι πάρα πολύς, ευτυχώς.

Χωρίς καμία διάθεση μελό ή ωραιοποίησης στην Θεσσαλονίκη έχουμε σημαντικές νησίδες αντίστασης στην περιρρέουσα νεοελληνική ευκολία και ανοησία. Στην καλύτερη θέση Μουσεία αυτής της πόλης, ολοζώντανα και δραστήρια, με απίστευτες δράσεις. Αρχαιολογικό, Μακεδονικό Σύγχρονης Τέχνης, Βυζαντινού Πολιτισμού, Κρατικό Σύγχρονης Τέχνης, Φωτογραφίας, το Τελλόγλειο.
Αυτή η ιστορία με την έκθεση έργων του Πικάσο στο Τελλόγλειο, θα έχει αίσιο τέλος, είναι βέβαιο. Η υπερβολή θα κοπάσει. Τελικά όμως θα καταφέρει να μας ξεκουνήσει από την πολυθρόνα μας; Θα μπούμε άραγε ακόμη περισσότεροι σε εκθέσεις και μουσεία; Ή θα περιμένουμε την επόμενη φορά που θα υπερασπιστούμε με λόγια κάτι που απλώς ποτέ δε θα επισκεπτόμασταν. Γιατί τίποτα δεν το στηρίζεις πραγματικά αν δεν το γνωρίζεις. Και καλά είναι και τα λόγια αλλά στην πράξη, στη ζωή μας τι ξέρουμε, τι κάνουμε και τι ζούμε;

H φωτογραφία είναι από το blog περί φωτογραφίας του Tertuliano Máximo Afonso

/την τράβηξε στο Παρίσι/

Ωραίο είναι να έχεις χιούμορ!

Τραγουδι απο τον δωδεκατο οροφο

"Λιγο πριν το μεσημερι, η ομαδα της εντατικης μοναδας εχει επισκεφτει ολους πια τους ασθενεις, το πλανο της ημερας εχει καταστρωθει, πιο χαλαροι πλεον ολοι ασχολουνται με τις σημειωσεις τους, η επικεντρωνονται σ' αλλα διαδικαστικα θεματα που εχουν προηγουμενως συζητηθει. Οι νοσοκομες μιλανε δυνατα, το υπολοιπο προσωπικο χασκογελαει, τα μηχανηματα προκαλουν ενα συνεχη θορυβο απο τα αλαρμ των μονιτορ, των αναπνευστηρων, χιλια δυο μικροπραγματα συντηρουν μια συνεχη βοη. Καποιοι συγγενεις εχουν αρχισει να καταφτανουν να δουνε τους δικους τους, αδυνατον να παρατηρησεις συνειδητα οτιδηποτε απ'ολα αυτα που μετατρεπονται σε μια χαοτικη καθημερινη ρουτινα. Οι αντιδρασεις περιοριζονται σ' ερεθισματα που ξεφευγουν απο την συνηθεια της μικροβαβελ.

Λιγο πριν το μεσημερι ομως, κατι περιεργο κι ασυνηθιστο συμβαινει. Ασχολουμαι με καθιερωμενα βρισκομενος απεναντι απ' τον ασθενη στο 1205, ο Τενορος μας, ο οποιος εχει γινει βετερανος πλεον στην εντατικη μοναδα χωρις καμια ουσιαστικη προοδο εδω και μερες, χρονοτριβει μεταξυ φθορας και αφθαρσιας. Ο τενορος απ' τη μια κι ο εγκληματιας στο διπλανο δωματιο εξισου διασωληνωμενοι και με τον ιδιο αριθμο καλωδιων συνηγορουν στην προθανατια ισοτητα.
Σημερα τον επισκεφτηκε μια συναδελφος του, κι εν μεσω της ενιοτε εκκωφαντικης φασαριας ανθρωπων και μηχανων αρχισα να διακρινω ολο και πιο καθαρα την φωνη της φιλης του να τραγουδαει στο προσκεφαλι του. Η φωνη της ηταν τοσο ομορφη και κρυσταλλινη οπου κατι ξεχωριστο συνεβει. Η χαωδης οχλαγωγια αρχισε να μειωνεται σιγα σιγα καθως ο ενας μετα τον αλλο σιωπουσαν αντιλαμβανομενοι αυτην την αλλη συχνοτητα, μιας φωνης μελωδικης που τραγουδουσε τρυφερα και ξενα προς το περιβαλλον.
Σαν να εξημερωσε ολα τα αγρια θηρια εκει μεσα, ωσπου ολη η μοναδα σωπασε, κι εμειναν ολοι, ακινητοι με γυρισμενα τα κεφαλια στο δωματιο απ το οποιο ερχοταν ο ηχος της φωνης της, μια στιγμη που δεν κρατησε πανω απο λιγα δευτερολεπτα αλλα μ' αφησε αναυδο στο δωδεκατο οροφο χαμενο στο τραγουδι της, οι αναπαντεχες στιγμες κατα τις οποιες οποιαδηποτε αλλη ανοησια εξατμιζεται στον αερα..."

από το blog του IdentityCafe

Πρωί-πρωί χορός και κέφι; Γιατί όχι;

Καλημέρα, καλημέρα , καλημέρα!
Ξυπνάς πρωί-πρωί με κέφι. Δεν είναι άσχημο, καθόλου μάλιστα!
Κι όταν λέω πρωί-πρωί, δεν εννοώ τέτοια ώρα, σαν αυτή που που σου γράφω, πολύ - πολύ πρωί εννοώ. Λοιπόν, έτσι ξύπνησα. Και σήμερα το χρωστάω στους «No Knock Entry» και στην εξαιρετική παράστασή τους που είδα χθες στην "Ούγκα Κλάρα". Θα σας πω λεπτομέρειες στην εκπομπή, θα σας γράψω κιόλας, αλλά τώρα δεν προλαβαίνω. Μπαινω στην εκπομπή οπότε τα λέμε μετά.

Το πρωί ήθελα οπωσδήποτε να χορέψω- από χθες μου έμεινε. Οι «No Knock Entry» δεν έβγαλαν ακόμη δίσκο,έτσι ο Κωστής Μαραβέγιας έφερε το τραγούδι του και τα πόδια χόρευαν μόνα τους. Τι καλά!

Έτσι θα ξεκινήσει η σημερινή εκπομπή:



μέροςΒ (3.20 μ.μ.)

Έψαχνα κάτι στο youtube και βρήκα κάτι άλλο, άσχετο με το ζητούμενο, αλλά μου άρεσε πολύ, αυτό:



κι από αυτό
πήγα
σε αυτό:

(επειδή... ό,τι για κάποιον είναι άχρηστο για κάποιον άλλον είναι αυτό ακριβώς που θέλει
ή
ποτέ δεν είναι νωρίς για ...ανακύκλωση...)

Τάνια Τσανακλίδου

Δεν την είχα πάρει είδηση αυτή τη συνέντευξή της, ώσπου διάβασα ένα απόσπασμα στη Lifo: "Τη δεκαετία του '80 άλλαξαν πολλά μαζί με την έλευση του ΠΑΣΟΚ. Ηρθαν η γκλαμουριά, η δικτατορία της εικόνας, τα ιν και άουτ του "Ταχυδρόμου", τα ξεφωνήματα. Βγήκε το "Κλικ" στο οποίο είχα διαβάσει πόσο βαρετή είναι η Φαραντούρη και πόσο "Μαμά γερνάω" είμαι εγώ... Τότε μπήκαν τα θεμέλια του σημερινού συστήματος, έπεσε ο σπόρος των καρπών που σήμερα θερίζουμε: παντελής έλλειψη ήθους, μέτρου και ουσίας στον δημόσιο βίο".

Η ζωή μας και το lifestyle. Το πριν και το μετά την ιδιωτική τηλεόραση. Ο χαβαλες που έγινε όχι η δεύτερη, η κυρίως φύση μας. Η υπερβολή και η αγένεια το αυτονόητο. Κι η αμορφωσιά να πάει σύννεφο. Το εντυπωσιακό το καλό και αυτό που ήθελε και λίγο να σκεφτείς, α πα πα, κούραση... Νισάφι! Όλα σούπερ και ουάου και πρώτα και μηδέν στο πηλίκο.

Τάνια Τσανακλίδου, τα δικά της λόγια στη συνέντευξη. Έψαξα να βρω πού και πότε το είπε. Βρήκα. Στην εποχή του google όλα εύκολα είναι.
Συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία, με αφορμή τη συμμετοχή της στην παράσταση "Ο ήχος του όπλου", στην Έφη Μαρίνου - τι ω ρ α ί α συνέντευξη!

"...ο ρόλος της μάνας στο έργο με πειράζει κάπου. Μου βάζει αυτό το θέμα της μητρότητας ετεροχρονισμένα. Κι επειδή η έκθεση στην πρόβα είναι μεγάλη, έχω αναπτύξει με κάποια παιδιά του θιάσου σχέση μάνας-παιδιών. Το κάνω από πουτανιά γιατί με βοηθά στο ρόλο; Ή από πραγματική ευαισθησία; Δεν ξέρω. Συνεχώς υποπτεύομαι τον εαυτό μου ότι κάνει κομπίνες..."

"...Είναι επικίνδυνο, δεν λέω, αλλά μ' αρέσει να ζω επικίνδυνα. Για να ξαναγυρίσουμε στο θέατρο, αυτές οι ψυχικές διαδρομές θυμού, απόρριψης, αποδοχής, συμφιλίωσης μετουσιώνονται σ' ένα πολύτιμο υλικό. Είμαι άπληστη με όλα: το φαγητό, τα λουλούδια, τις μυρωδιές της φύσης. Τα ζω σα να είναι η τελευταία φορά. Υπάρχει ένα αιωρούμενο "ποτέ ξανά" που δυναμώνει την ανάγκη μου να ξαναγιορτάσω κάτι..."

"...Εχω πιάσει τον εαυτό μου να ψιλοβυθίζεται στην τηλεοπτική λασπούλα. Μιλάμε για τρομερό ναρκωτικό. Εχει αντικαταστήσει την αληθινή ζωή· δεν υπάρχεις αν δεν σ' έχει δείξει η τηλεόραση..."

"...Στο Πήλιο γειώνομαι. Με φόρμα, ξυπόλητη, ξεχτένιστη, μαγειρεύω και ποτίζω. Από πέρσι με τις φωτιές πήρα κι άλλο ρόλο. Εγινα αντιπρόεδρος στον εθελοντικό φορέα που φτιάξαμε για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Το καλοκαίρι έκανα βάρδιες και με κορόιδευαν στο χωριό. Σκασίλα μου. Εγώ πιστεύω ότι η πιο σοβαρή αριστερή πρόταση έρχεται από την οικολογία»

«...Σκάνδαλα και συμφορές πάντα συνέβαιναν. Το καινούριο είναι ότι σήμερα τα θεωρούμε φυσικά και αναμενόμενα. Αυτός είναι ο βόθρος. Αλλά το σκατό γίνεται και μια ωραία κοπριά για το μέλλον. Θα ανθίσουν μέσα σ' αυτήν καλά πράγματα, άσχετα αν δεν μας συμπεριλαμβάνουν..."

Αυτά, κι άλλα πολλά. Όπως λέει κι ο Αποστολάκης, ο Χαϊνης, "τα εξερχόμενα είναι που έχουν σημασία". Κι αυτή η γυναίκα στα εξερχόμενα, λόγια και ζωή, είναι σκέτο χρυσάφι. Όλη η συνέντευξη εδώ.

Ωραίος άνθρωπος, μου φαίνεται, η Τσανακλίδου. Χορτασμένος. Όχι σαν κάποιους αλλους στο χώρο της και μη με το βλέμμα του πεινασμένου αρπακτικού.
Και μετα από αυτό που έκανε με τις παραστάσεις της που ξεκινούσαν ακριβώς στις 9.30, τη λάτρεψα. Ακόμα το λέω. Μετά από εκείνη γιατί κανένας - μα κανένας από τα πρώτα ονόματα, που θα μπορτούσαν να το κάνουν δεν τολμάει; Έγινε. Άρα όλοι μπορούν να το κάνουν, οι παλιοί τουλάχιστον σίγουρα - για έναν νεοφερμένο καλλιτέχνη είναι πιο δύσκολο αν όχι αδύνατον. Να ξεκινάς τη βραδιά σου όμορφα, όχι ώρες σκυλάδικου, να χαρείς πρόγραμμα, να γυρίσεις σπίτι με γεμάτη την ψυχή σου ωραία πράγματα και το πρωί να σηκωθείς για να ζήσεις, όχι να σέρνεσαι. Και οι παραστάσεις της δόσιμο κανονικό, χωρίς τσιγκουνιές. Από τα σπλάχνα της στην ψυχή σου.

Δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής

Σάββατο απόγευμα βλέπαμε σε dvd την ταινία των Monty Python's "Life of Brian"(στα ελληνικά μεταφράστηκε "Ένας προφήτης μα τι προφήτης", ο πρωτότυπος τίτλος είναι ασυζητητί καλύτερος)



Γέλιο απίστευτο! Κι όχι στα χαζά χαμένα, αλλά να γελάς και να βλέπεις και τα χάλια (τους- μας- το ίδιο είναι) μαζί.
Μια σκηνή μόνο να σου θυμίσω, όπου τα μέλη μιας ομάδας στην οποία ανήκει και ο Brian, ομάδα Ιουδαίων εναντίον των Ρωμαίων - Λαϊκό Ιουδαϊκό Μέτωπο, κάνουν συνέλευση και συζητούν για να καταλήξουν στο τι υποφέρουν από τους Ρωμαίους:



REG: They've bled us white, the bastards. They've taken everything we had, and not just from us, from our fathers, and from our fathers' fathers.
LORETTA: And from our fathers' fathers' fathers.
REG: Yeah.
LORETTA: And from our fathers' fathers' fathers' fathers.
REG: Yeah. All right, Stan. Don't labour the point. And what have they ever given us in return?! XERXES: The aqueduct?
REG: What?
XERXES: The aqueduct.
REG: Oh. Yeah, yeah. They did give us that. Uh, that's true. Yeah.
COMMANDO #3: And the sanitation.
LORETTA: Oh, yeah, the sanitation, Reg. Remember what the city used to be like?
REG: Yeah. All right. I'll grant you the aqueduct and the sanitation are two things that the Romans have done.
MATTHIAS: And the roads.
REG: Well, yeah. Obviously the roads. I mean, the roads go without saying, don't they? But apart from the sanitation, the aqueduct, and the roads--
COMMANDO: Irrigation.
XERXES: Medicine.
COMMANDOS: Huh? Heh? Huh...
COMMANDO #2: Education.
COMMANDOS: Ohh...
REG: Yeah, yeah. All right. Fair enough.
COMMANDO #1: And the wine.
COMMANDOS: Oh, yes. Yeah...
FRANCIS: Yeah. Yeah, that's something we'd really miss, Reg, if the Romans left. Huh. COMMANDO: Public baths.
LORETTA: And it's safe to walk in the streets at night now, Reg.
FRANCIS: Yeah, they certainly know how to keep order. Let's face it. They're the only ones who could in a place like this.
COMMANDOS: Hehh, heh. Heh heh heh heh heh heh heh.
REG: All right, but apart from the sanitation, the medicine, education, wine, public order, irrigation, roads, a fresh water system, and public health, what have the Romans ever done for us?
XERXES: Brought peace.
REG: Oh. Peace? Shut up!
(τον διάλογο τον βρήκα σε ένα forum του amity.gr)

Και το τέλος, με το τραγούδι - που, κατά τη γνώμη μου, διασκεύασαν εξαιρετικά τα Μακρινά Ξαδέρφια, ελληνικοί στίχοι: Θοδωρής Κοτονιάς - "Always Look on the Bright Side of Life":



Έχω δει ένα πολύ ωραίο video με το τραγούδι (Μακρινά Ξαδέρφια και φίλοι συνερμηνευτές στο studio) αλλά δεν μπορώ να το ανεβάσω, αν γίνει τελικά θα κάνω την αλλαγή αμέσως- μέχρι τότε για τον ήχο του πράγματος ας πάμε με αυτό:



Ξημέρωσε ξανά κι η μέρα που περνά
ανάποδη σου βγαίνει και πονά
πάντα χαμογέλαγες και τώρα καταριέσαι
σμίξε τα χειλάκια μη βαριέσαι.

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Μια φάρσα είναι η ζωή πολύ καλά στημένη
κι ο θάνατος γελά και περιμένει
ότι βαραίνει πέτα το πλάι στη σκηνή υποκλίσου
χαμογέλασε στο θεατή σου

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής

Με τις γυναίκες ήσουνα πάντα ο σούπερ Γκούφι
και τώρα σε φωνάζουνε μαγκούφη
κι αν όλες σε αφήσουνε σε κυνηγάει μια,
η αιώνια η γκαντεμιά

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Κι αν σε κλείσει η τράπεζα μες στη φυλακή
κάθε μέρα θα ‘ναι Κυριακή
μη σε νοιάζει όλα θα είναι πληρωμένα
αχ να με μαζεύανε και μένα

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Όλα στη ζωή σου είναι δανεικά
χαμογέλα φέρσου ευγενικά
μην το γρουσουζεύεις σκέψου θετικά
όλα στη ζωή είναι σκατά.

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Κι όταν η παράσταση κλείσει τελικά
όλα μοιάζουν με βεγγαλικά
η ζωή κι ο θάνατος είναι θεατρίνοι
και γελούν από το καμαρίνι

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Καλό Μήνα!

Νωρίς, νωρίς οι ευχές, ε;
Με δυο-τρεις μέρες καθυστέρηση, καλό μήνα!
Μάρτη φόρεσες;
Θυμάσαι τι είναι ο "Μάρτης"; Οι κλωστούλες οι πλεγμένες μεταξύ τους, κόκκινη και άσπρη, στον καρπό του χεριού φορεμένες βραχιολάκι; Πανάρχαιο έθιμο κι αυτό και στα Βαλκάνια ιδιαίτερα διαδεδομένο. Μαρτενίτσα το λένε στη Βουλγαρία, Μαρτιζόρ, στη Ρουμανία, Μάρτινκα στα Σκόπια (είναι η χώρα που τη λέμε, στην Ελλάδα, με το όνομα της πρωτεύουσάς της, τι να πεις...), Βερόρε στην Αλβανία. Πέρασα σήμερα από το πολύχρωμο μαγαζί της Ελπίδας και διάβασα αυτό:
(Αυριο θα βγάλω φωτογραφία την καρτελίτσα, σήμερα δεν το είχα σκεφτεί)
"Φόρεσε κι εσύ Μάρτη
το βραχιολάκι της άνοιξης
νάρθει η Άνοιξη
νάρθουν τα χελιδόνια
νάρθει η χαρά"


Το Σάββατο έφτιαξα της Σαββίνας το Μάρτη που φοράει, δεν άντεξα όμως και της πήρα κι έναν από αυτούς που έφτιαξε η Ελπίδα.
(ευχαριστώ την Ελένη που τον σκάναρε, είναι αυτός αριστερά)

Για το έθιμο του "Μάρτη" ή της "Μαρτιάς" που πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα, και μάλιστα στα Ελευσίνια Μυστήρια, μπορείς να διαβάσεις κάνοντας κλικ εδώ κι εδώ