Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Ένα κουτί

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας βασιλιάς είχε τα γενέθλιά του. Του πήγαν όλοι δώρα ακριβά, πολύτιμα. Το ένα πιο εντυπωσιακό από το άλλο. Μεγάλα κουτιά, φανταχτερά περιτυλίγματα, πολύχρωμες κορδέλες, πανάκριβα στολίδια. Και τι δεν του έφεραν. Υφάσματα από χώρες μακρινές, βάζα μοναδικά με τέχνη φτιαγμένα, πένες περίτεχνες, κρυστάλινες μινιατούρες με χρώματα που στραφτάλιζαν στον ήλιο.
Η μικρή του κόρη στάθηκε μπροστά του μια στιγμή και του έδωσε ένα κουτί. Ένα απλό κουτί. Ζωγραφισμένος ένας ήλιος ήταν απέξω, με το δικό της χέρι. Λιγάκι άτσαλος, παιχνιδιάρης, μισόκλεινε και το ένα του μάτι, και χαμογελούσε, πλατιά. "Είναι το δώρο μου, πατέρα", του είπε. Ποιος ξέρει τι μοναδικό, τι ανυπολόγιστης αξίας δώρο θα έχει μέσα είπαν μέσα τους όσοι ήταν κοντά. Και γεμάτοι περιέργεια περίμεναν ανυπόμονα το βασιλιά να ανοίξει το δώρο. Εκείνος χαμογέλασε. Άνοιξε το δώρο και σαν να πάγωσε το χαμόγελο στα χειλη του. "Με κοροιδεύεις κόρη μου;", της είπε, με αυστηρότητα μεγάλη. "Αυτό είναι άδειο!". "Άδειο;", είπε το μικρό κορίτσι απογοητευμένο, "μα πώς είναι άδειο; Μέρες τώρα το γέμιζα, αγάπη και λόγια γλυκά και γέλια και τραγούδια και φιλιά, και τόσφιγγα στην αγκαλιά μου να σου δείξω πόσο πολύ σε αγαπώ. Κι αυτό είναι άδειο;"
Τότε ο βασιλιάς τα είδε όλα. Είδε και την αγάπη και τα φιλιά. Άκουσε και τα τραγούδια και τα λόγια και τα γέλια. Ένιωσε την μικρά της χέρια να τον αγκαλιάζουν. Ο ήλιος στο κουτί χαμογέλασε φαρδιά πλατιά. Μαζί του και το μικρό κορίτσι. Κι ο βασιλιάς είχε το μόνο δώρο που κράτησε για μιαν ολόκληρη ζωή. Όσο και η αγάπη της μικρής του κόρης.

Υ.Γ. Επειδή καμιά φορά εκείνο που δεν φαίνεται έχει την υπόσταση. Χαρισμένο της archive. Για ένα ραδιόφωνο που κάποτε αγαπήσαμε κι οι δυο τόσο πολύ και μαζί μια ωραία μεγάλη παρέα.
Υ.Γ. Το παραμύθι δεν είναι δικό μου, τουλάχιστον όχι όλο. Υπάρχει ένα παραμύθι με την ιδέα αυτή. Το άκουσα, το διάβασα, δεν θυμάμαι καθόλου, από εκείνο μαζί με δικά μου λόγια έφτιαξα αυτό που σας γράφω σήμερα.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα.
Πολύ όμορφο παραμύθι...

xryc agripnia είπε...

Tι να πω και εγω τωρα;

Αφηνω μια καλημερα και μαζευω ολα αυτα που εχω να σου πω,για να στα πω απο κοντα.

Τα φιλια μου.

καλημέρα είπε...

Καλησπέρα Χαράλαμπε,
σας ευχαριστώ και για την επίσκεψη και για το σχόλιο και για την ...ανακάλυψη του blog

καλημέρα είπε...

Αrchive,
δεν σου είπα ευχαριστώ ρε, αυτό το παραμύθι, αν δεν διάβαζα εκείνη τη φράση σου στο blog σου, δεν θα υπήρχε.
Άντε να δω, θα καταφέρουμε να τα πούμε από κοντά;
Φιλιά πολλά!

Ανώνυμος είπε...

Συγκινητικό! το μόνο που μένει είναι ο καλός ο λόγος και η αγάπη!Ανθή
Θυμίζει το λαϊκό παραμύθι "σ' αγαπώ σαν τ' αλάτι"

καλημέρα είπε...

γεια σου Ανθή μου!
Καλώς ήρθε ο δεύτερος γιος! Βρε, θηρίο, ανάμεσα σε θηλασμό κι άλλαγμα πρόλαβες να μπεις και στο blog;
Είχα μια ελπίδα ότι από σένα ήξερα αυτό το παραμύθι, άντε πάλι να ψάχνω πού έμαθα αυτήν την ιστορία...

πολλά πολλά φιλιά στην τετραμελή οικογένεια!