Ένα κουτί

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας βασιλιάς είχε τα γενέθλιά του. Του πήγαν όλοι δώρα ακριβά, πολύτιμα. Το ένα πιο εντυπωσιακό από το άλλο. Μεγάλα κουτιά, φανταχτερά περιτυλίγματα, πολύχρωμες κορδέλες, πανάκριβα στολίδια. Και τι δεν του έφεραν. Υφάσματα από χώρες μακρινές, βάζα μοναδικά με τέχνη φτιαγμένα, πένες περίτεχνες, κρυστάλινες μινιατούρες με χρώματα που στραφτάλιζαν στον ήλιο.
Η μικρή του κόρη στάθηκε μπροστά του μια στιγμή και του έδωσε ένα κουτί. Ένα απλό κουτί. Ζωγραφισμένος ένας ήλιος ήταν απέξω, με το δικό της χέρι. Λιγάκι άτσαλος, παιχνιδιάρης, μισόκλεινε και το ένα του μάτι, και χαμογελούσε, πλατιά. "Είναι το δώρο μου, πατέρα", του είπε. Ποιος ξέρει τι μοναδικό, τι ανυπολόγιστης αξίας δώρο θα έχει μέσα είπαν μέσα τους όσοι ήταν κοντά. Και γεμάτοι περιέργεια περίμεναν ανυπόμονα το βασιλιά να ανοίξει το δώρο. Εκείνος χαμογέλασε. Άνοιξε το δώρο και σαν να πάγωσε το χαμόγελο στα χειλη του. "Με κοροιδεύεις κόρη μου;", της είπε, με αυστηρότητα μεγάλη. "Αυτό είναι άδειο!". "Άδειο;", είπε το μικρό κορίτσι απογοητευμένο, "μα πώς είναι άδειο; Μέρες τώρα το γέμιζα, αγάπη και λόγια γλυκά και γέλια και τραγούδια και φιλιά, και τόσφιγγα στην αγκαλιά μου να σου δείξω πόσο πολύ σε αγαπώ. Κι αυτό είναι άδειο;"
Τότε ο βασιλιάς τα είδε όλα. Είδε και την αγάπη και τα φιλιά. Άκουσε και τα τραγούδια και τα λόγια και τα γέλια. Ένιωσε την μικρά της χέρια να τον αγκαλιάζουν. Ο ήλιος στο κουτί χαμογέλασε φαρδιά πλατιά. Μαζί του και το μικρό κορίτσι. Κι ο βασιλιάς είχε το μόνο δώρο που κράτησε για μιαν ολόκληρη ζωή. Όσο και η αγάπη της μικρής του κόρης.

Υ.Γ. Επειδή καμιά φορά εκείνο που δεν φαίνεται έχει την υπόσταση. Χαρισμένο της archive. Για ένα ραδιόφωνο που κάποτε αγαπήσαμε κι οι δυο τόσο πολύ και μαζί μια ωραία μεγάλη παρέα.
Υ.Γ. Το παραμύθι δεν είναι δικό μου, τουλάχιστον όχι όλο. Υπάρχει ένα παραμύθι με την ιδέα αυτή. Το άκουσα, το διάβασα, δεν θυμάμαι καθόλου, από εκείνο μαζί με δικά μου λόγια έφτιαξα αυτό που σας γράφω σήμερα.