ένα παραμύθι

Καλό μήνα!

Επιστροφή από τον κόσμο του "δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν αισθάνομαι". Μια ίωση με "τσάκισε" για λίγες μέρες, έφυγε -ελπίζω!- επιστροφή στα καθημερινά.


Αυτό το παραμύθι μού το έστειλε η Πασχαλίνα. Θα το αφηγηθεί σήμερα το βράδυ στην ομάδα του σεμιναρίου που παρακολούθησε, υπεύθυνη της ομάδας ήταν η Ανθή Θάνου- για τις τεχνικές αφήγησης παραμυθιού- στον πολυχώρο 3ος οροφος στην Καθολικών 4, η είσοδος για όσους ενδιαφέρονται είναι ελεύθερη. Αν μπορέσω θα είμαι εκεί.




Οι Μοίρες και τα δέντρα.


Τα παλιά χρόνια κανένας δεν πείραζε ποτέ τα μεγάλα δέντρα.

Γιατί, όπως λέγανε τον παλιό καιρό, μέσα στα μεγάλα δέντρα κατοικούσαν οι Μοίρες των ανθρώπων.

Κάθε άνθρωπος είχε το δικό του δέντρο με τη Μοίρα του μέσα. Άμα το δέντρο ήταν γερό, φουντωτό, πράσινο, η Μοίρα ήταν ευχαριστημένη. Κι άμα η Μοίρα ήταν ευχαριστημένη, ευχαριστούσε και τον άνθρωπο και τον έκανε τυχερό.

Όταν όμως το δέντρο ήταν κατσάφικο, η Μοίρα στενοχωριόταν κι έκανε τον άνθρωπο άτυχο.

Πάλι, αν πάθαινε κάτι το δέντρο, υπόφερε και ο άνθρωπος. Αν ξεραινόταν, ας πούμε, το δέντρο, ή αν κάποιος το έκοβε, πέθαινε κι ο άνθρωπος, γιατί η Μοίρα του δεν είχε πια πού να μείνει και χανόταν.

Έτσι, τον παλιό καιρό, οι άνθρωποι, καθώς δεν ήξεραν ποιο ήταν το δέντρο του καθενός, τα πρόσεχαν όλα και τα σέβονταν.

Έτσι γίνονταν τα πράγματα στα παλιά τα χρόνια.