Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

ένα παραμύθι

Καλό μήνα!

Επιστροφή από τον κόσμο του "δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν αισθάνομαι". Μια ίωση με "τσάκισε" για λίγες μέρες, έφυγε -ελπίζω!- επιστροφή στα καθημερινά.


Αυτό το παραμύθι μού το έστειλε η Πασχαλίνα. Θα το αφηγηθεί σήμερα το βράδυ στην ομάδα του σεμιναρίου που παρακολούθησε, υπεύθυνη της ομάδας ήταν η Ανθή Θάνου- για τις τεχνικές αφήγησης παραμυθιού- στον πολυχώρο 3ος οροφος στην Καθολικών 4, η είσοδος για όσους ενδιαφέρονται είναι ελεύθερη. Αν μπορέσω θα είμαι εκεί.




Οι Μοίρες και τα δέντρα.


Τα παλιά χρόνια κανένας δεν πείραζε ποτέ τα μεγάλα δέντρα.

Γιατί, όπως λέγανε τον παλιό καιρό, μέσα στα μεγάλα δέντρα κατοικούσαν οι Μοίρες των ανθρώπων.

Κάθε άνθρωπος είχε το δικό του δέντρο με τη Μοίρα του μέσα. Άμα το δέντρο ήταν γερό, φουντωτό, πράσινο, η Μοίρα ήταν ευχαριστημένη. Κι άμα η Μοίρα ήταν ευχαριστημένη, ευχαριστούσε και τον άνθρωπο και τον έκανε τυχερό.

Όταν όμως το δέντρο ήταν κατσάφικο, η Μοίρα στενοχωριόταν κι έκανε τον άνθρωπο άτυχο.

Πάλι, αν πάθαινε κάτι το δέντρο, υπόφερε και ο άνθρωπος. Αν ξεραινόταν, ας πούμε, το δέντρο, ή αν κάποιος το έκοβε, πέθαινε κι ο άνθρωπος, γιατί η Μοίρα του δεν είχε πια πού να μείνει και χανόταν.

Έτσι, τον παλιό καιρό, οι άνθρωποι, καθώς δεν ήξεραν ποιο ήταν το δέντρο του καθενός, τα πρόσεχαν όλα και τα σέβονταν.

Έτσι γίνονταν τα πράγματα στα παλιά τα χρόνια.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έστω και σχεδόν μια βδομάδα μετά, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας κάτι για εκείνη την Παρασκευή, την πρώτη του Φλεβάρη.
Ήταν μια μαγική βραδιά για όλες εμάς που αφηγηθήκαμε τα παραμύθια που διαλέξαμε και, ελπίζω, για όλους όσους ήταν εκεί.
Η μουσική που έπαιξαν ο Παναγιώτης Κούλελης και ο Δημήτρης Σακατζής έκανε τη βραδιά ακόμα πιο γλυκειά και μαγική.
Ευχαριστώ απ' την καρδιά μου την Ανθή Θάνου που με πήρε απ' το χέρι και μ' οδήγησε στο μαγευτικό κόσμο των παραμυθιών. Θα συνεχίσω να την ακολουθώ σ' αυτό το υπέροχο ταξίδι.
Της εύχομαι ν' απολαύσει με πολύ ύπνο και χαλάρωση την περίοδο γλυκειάς προσμονής που ακολουθεί ως το Μάρτη. ;-)

Ευχαριστώ και σένα, Αναστασία, που έβαλες εδώ αυτό το τόσο όμορφο παραμύθι.

Ανώνυμος είπε...

Ήταν μεγάλη παράλειψη εκ μέρους μου χθες το να μην αναφέρω τα ονόματα των γλυκύτατων και γοητευτικότατων "συνταξιδευτριών" μου όλον αυτόν τον καιρό.
Ας το κάνω, λοιπόν, σήμερα κι ας αδράξω αυτήν την ευκαιρία για να τις ευχαριστήσω με όλη μου την καρδιά. Δίχως αυτές το "ταξίδι" αυτό δε θα είχε γίνει.
Ευχαριστώ πολύ Βικτώρια, Βίκυ, Ελένη, Κατερίνα, Φανή και Χλόη.
Ήταν πολύ ωραία που συναντηθήκαμε και μοιραστήκαμε τόσα πράγματα μ' αυτόν τον μαγευτικό τρόπο.


Θα τα πούμε το ερχόμενο Σάββατο, κορίτσια! Ανυπομονώ.

Ανώνυμος είπε...

καλημέρα!με μεγάλη μου χαρά μπαίνω στο blog της "καλημέρας".
Ευχαριστώ τα κορίτσια του σεμιναριού γιατι δεν ήρθαν να πάρουν ένα χαρτι και να φύγουν αλλα μοιράστηκαν μαζίμου την αγάπη για τα παραμυθια αλλά και γεννήθηκαν ερωτήματα όπως το τι είναι αυτο που μας κάνει να αγαπάμε αυτες τις τόσο απλοϊκές ιστορίες. Τι να είναι άραγε; Ανθή

Πασχαλίνα είπε...

Έλα, Ανθή μου! Τι χαρτί λες τώρα; Είδες την έκπληξή μας όταν μας το έδωσες προχθές!...
Εγώ προσωπικά ήρθα επειδή με είχες μαγέψει όποτε κι αν σε είχα ακούσει.
Τώρα το τι είναι αυτό που με συγκινεί τόσο (μα να κλαίω;;;) σ' αυτές τις "τόσο απλοϊκές", όπως λες, ιστορίες, δεν ξέρω. Θα το βρω, όμως. Λάου-λάου...

Κύττα, Ανθή, συμφωνώ με την Αναστασία. Τα γιουβαρλάκια γιουβαρλάκια. Σύμφωνες;

Πασχαλίνα

καλημέρα είπε...

κορίτσια, ζήλεψα, πώς θα προλάβω να έρθω κι εγώ στην άλλη ομάδα σας; άντε να δω...
Ανθή, τα γιουβαρλάκια, όπως κατάλαβες, δεν τα γλυτώνεις. Τώρα τι συνδυασμός είναι αυτός που σκέφτομαι, γιουβαρλάκια με κρασί του Παναγιώτη, μόνο εμείς θα το κάνουμε αυτό. Μέσα!