Σήμερα στην εκπομπή ένιωσα πολύ τυχερή, καλά το ξέρω το σωστό είναι να πω για μιαν ακόμη φορά τυχερή, οκ, για μιαν ακόμη φορά τυχερή.
Λοιπόν, με αφορμή τη σημερινή εκπομπή, και τρεις συνεντεύξεις, ξανάκουσα ή άκουσα για πρώτη φορά ωραίες μουσικές, καλά τραγούδια.

Παρασκευοσαββατοκύριακο μπροστά και τρεις συναυλίες.

Σήμερα, για μια βραδιά ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, φορτώνει κιθάρες και παίζει στη Μυροβόλο, στην Πολίχνη, στις 11 το βράδυ. Στις αποσκευές ένας ολοκαίνουριος, ο πρώτος προσωπικός του, δίσκος, δεν τον έχω ακούσει ακόμη όλο, αλλά ένα απόσπασμα έφτασε για να με κάνει να τον περιμένω με ανυπομονησία. Φοβερός κιθαρίστας, μουσικός από τους λίγους, του χρωστάμε μερικές από τις καλύτερες και πιο εμπνευσμένες δισκογραφικές δουλειές (να σου θυμίσω; "Βραχνός Προφήτης", "Αγρύπνια" του Παπακωνσταντίνου, "Άδειο δωμάτιο" του Μάλαμα,συναυλίες του Θανάση με τους Λαϊκεδέλικα, κ.α, κα.. Άκου ένα κομμάτι του δίσκου του "Σκηνές από Ένα Ταξίδι" στη myspace σελίδα της puzzlemusik (από την οποία θα κυκλοφορήσει) εδώ, είναι το "Τελευταίο Βράδυ".
(με την ευκαιρία εδώ θα βρεις κι άλλα αποσπάσματα από κυκλοφορίες πρόσφατες ή επερχόμενες της puzzlemusik- ανάμεσά τους κι ένα του, πολύ αγαπημένου στην ΠαρέατηςΚαλημέρας, Socos)

Επίσης, σήμερα και αύριο, στις 9.30, στο "θέατρο έξω από τα τείχη", στην Ευαγγελίστρια, ο Νίκος Γεωργάκης παρουσιάζει τη δουλειά του "Ανάσα Καλοκαιριού". Μαζί του ο Κυριάκος Γκουβέντας, η Κική Καρυπίδου, η Φερωνίκη Σουρούβαλη, ο Φίλιππος Σαμουηλίδης και ο Απόστολος Δεληγεώργη. Μια (πολύ) μικρή ιδέα από το δίσκο:



Get your own playlist at snapdrive.net!

Τέλος, το πρωί της Κυριακής, στις 12παράΤέταρτο, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης τρεις μουσικοί που ζουν κι εργάζονται κυρίως στη Γερμανία, πλέον, ο Φλώρος Φλωρίδης, ο Γιώργος Δημητριάδης και ο Αντώνης Ανισέγκος, δηλαδή το σχήμα TRIO GRIX (gr και x, έλληνες έξω μπορείς να το πεις) παίζουν, αυτοσχεδιάζοντας και προσεγγίζοντας με έναν πολύ σύγχρονο τρόπο την ελληνική μουσική παράδοση. Έχουν παίξει αρκετές φορές έξω, παίζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, και είναι πολύ ωραίο που τους κάλεσε ένα Μουσείο για να γίνει αυτό.

Όταν ακούω να λένε ότι σε αυτήν την πόλη, βλ. Θεσσαλονίκη, δεν γίνεται τίποτα, γελάω. Όσους το λένε τους φαντάζομαι σε ένα καναπέ χωμένους, αγκαλιά με την τηλεόραση ή βουλιαγμένους στο μικρόκοσμο της γκρίνιας τους. (Μα καλά, αυτοί οι άνθρωποι, δεν διαβάζουν, δεν ακούν, δεν βλέπουν, δε ζουν; Καθόλου τυχαία, είμαι πλέον σίγουρη για αυτό, οι αναφορές τους όλες είναι τηλεοπτικές, γι' αυτήν όλα τα ξέρουν, όλα τα μαχαιρώνουν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία...) Αν κάτι ζηλεύω, είναι το να μπορούσα να ήμουν σε όλα όσα θέλω να πάω, να ακούσω, να δω. Ούτε με διακτινισμό δεν θα τα κατάφερνα, το ξέρω, ούτε κι αν είχα όλο το χρόνο του κόσμου ελεύθερο, αλλά θα το ήθελα, μα τω θεώ. Γιατί είναι πολλά και καλά και όσο περνά ο καιρός θα είναι καλύτερα. Και να πάρει, είναι κρίμα να είμαι, να είσαι, να είμαστε αλλού...