Σήμερα στην εκπομπή ένιωσα πολύ τυχερή, καλά το ξέρω το σωστό είναι να πω για μιαν ακόμη φορά τυχερή, οκ, για μιαν ακόμη φορά τυχερή.
Λοιπόν, με αφορμή τη σημερινή εκπομπή, και τρεις συνεντεύξεις, ξανάκουσα ή άκουσα για πρώτη φορά ωραίες μουσικές, καλά τραγούδια.

Παρασκευοσαββατοκύριακο μπροστά και τρεις συναυλίες.

Σήμερα, για μια βραδιά ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, φορτώνει κιθάρες και παίζει στη Μυροβόλο, στην Πολίχνη, στις 11 το βράδυ. Στις αποσκευές ένας ολοκαίνουριος, ο πρώτος προσωπικός του, δίσκος, δεν τον έχω ακούσει ακόμη όλο, αλλά ένα απόσπασμα έφτασε για να με κάνει να τον περιμένω με ανυπομονησία. Φοβερός κιθαρίστας, μουσικός από τους λίγους, του χρωστάμε μερικές από τις καλύτερες και πιο εμπνευσμένες δισκογραφικές δουλειές (να σου θυμίσω; "Βραχνός Προφήτης", "Αγρύπνια" του Παπακωνσταντίνου, "Άδειο δωμάτιο" του Μάλαμα,συναυλίες του Θανάση με τους Λαϊκεδέλικα, κ.α, κα.. Άκου ένα κομμάτι του δίσκου του "Σκηνές από Ένα Ταξίδι" στη myspace σελίδα της puzzlemusik (από την οποία θα κυκλοφορήσει) εδώ, είναι το "Τελευταίο Βράδυ".
(με την ευκαιρία εδώ θα βρεις κι άλλα αποσπάσματα από κυκλοφορίες πρόσφατες ή επερχόμενες της puzzlemusik- ανάμεσά τους κι ένα του, πολύ αγαπημένου στην ΠαρέατηςΚαλημέρας, Socos)

Επίσης, σήμερα και αύριο, στις 9.30, στο "θέατρο έξω από τα τείχη", στην Ευαγγελίστρια, ο Νίκος Γεωργάκης παρουσιάζει τη δουλειά του "Ανάσα Καλοκαιριού". Μαζί του ο Κυριάκος Γκουβέντας, η Κική Καρυπίδου, η Φερωνίκη Σουρούβαλη, ο Φίλιππος Σαμουηλίδης και ο Απόστολος Δεληγεώργη. Μια (πολύ) μικρή ιδέα από το δίσκο:



Get your own playlist at snapdrive.net!

Τέλος, το πρωί της Κυριακής, στις 12παράΤέταρτο, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης τρεις μουσικοί που ζουν κι εργάζονται κυρίως στη Γερμανία, πλέον, ο Φλώρος Φλωρίδης, ο Γιώργος Δημητριάδης και ο Αντώνης Ανισέγκος, δηλαδή το σχήμα TRIO GRIX (gr και x, έλληνες έξω μπορείς να το πεις) παίζουν, αυτοσχεδιάζοντας και προσεγγίζοντας με έναν πολύ σύγχρονο τρόπο την ελληνική μουσική παράδοση. Έχουν παίξει αρκετές φορές έξω, παίζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, και είναι πολύ ωραίο που τους κάλεσε ένα Μουσείο για να γίνει αυτό.

Όταν ακούω να λένε ότι σε αυτήν την πόλη, βλ. Θεσσαλονίκη, δεν γίνεται τίποτα, γελάω. Όσους το λένε τους φαντάζομαι σε ένα καναπέ χωμένους, αγκαλιά με την τηλεόραση ή βουλιαγμένους στο μικρόκοσμο της γκρίνιας τους. (Μα καλά, αυτοί οι άνθρωποι, δεν διαβάζουν, δεν ακούν, δεν βλέπουν, δε ζουν; Καθόλου τυχαία, είμαι πλέον σίγουρη για αυτό, οι αναφορές τους όλες είναι τηλεοπτικές, γι' αυτήν όλα τα ξέρουν, όλα τα μαχαιρώνουν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία...) Αν κάτι ζηλεύω, είναι το να μπορούσα να ήμουν σε όλα όσα θέλω να πάω, να ακούσω, να δω. Ούτε με διακτινισμό δεν θα τα κατάφερνα, το ξέρω, ούτε κι αν είχα όλο το χρόνο του κόσμου ελεύθερο, αλλά θα το ήθελα, μα τω θεώ. Γιατί είναι πολλά και καλά και όσο περνά ο καιρός θα είναι καλύτερα. Και να πάρει, είναι κρίμα να είμαι, να είσαι, να είμαστε αλλού...

Ένα κουτί

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας βασιλιάς είχε τα γενέθλιά του. Του πήγαν όλοι δώρα ακριβά, πολύτιμα. Το ένα πιο εντυπωσιακό από το άλλο. Μεγάλα κουτιά, φανταχτερά περιτυλίγματα, πολύχρωμες κορδέλες, πανάκριβα στολίδια. Και τι δεν του έφεραν. Υφάσματα από χώρες μακρινές, βάζα μοναδικά με τέχνη φτιαγμένα, πένες περίτεχνες, κρυστάλινες μινιατούρες με χρώματα που στραφτάλιζαν στον ήλιο.
Η μικρή του κόρη στάθηκε μπροστά του μια στιγμή και του έδωσε ένα κουτί. Ένα απλό κουτί. Ζωγραφισμένος ένας ήλιος ήταν απέξω, με το δικό της χέρι. Λιγάκι άτσαλος, παιχνιδιάρης, μισόκλεινε και το ένα του μάτι, και χαμογελούσε, πλατιά. "Είναι το δώρο μου, πατέρα", του είπε. Ποιος ξέρει τι μοναδικό, τι ανυπολόγιστης αξίας δώρο θα έχει μέσα είπαν μέσα τους όσοι ήταν κοντά. Και γεμάτοι περιέργεια περίμεναν ανυπόμονα το βασιλιά να ανοίξει το δώρο. Εκείνος χαμογέλασε. Άνοιξε το δώρο και σαν να πάγωσε το χαμόγελο στα χειλη του. "Με κοροιδεύεις κόρη μου;", της είπε, με αυστηρότητα μεγάλη. "Αυτό είναι άδειο!". "Άδειο;", είπε το μικρό κορίτσι απογοητευμένο, "μα πώς είναι άδειο; Μέρες τώρα το γέμιζα, αγάπη και λόγια γλυκά και γέλια και τραγούδια και φιλιά, και τόσφιγγα στην αγκαλιά μου να σου δείξω πόσο πολύ σε αγαπώ. Κι αυτό είναι άδειο;"
Τότε ο βασιλιάς τα είδε όλα. Είδε και την αγάπη και τα φιλιά. Άκουσε και τα τραγούδια και τα λόγια και τα γέλια. Ένιωσε την μικρά της χέρια να τον αγκαλιάζουν. Ο ήλιος στο κουτί χαμογέλασε φαρδιά πλατιά. Μαζί του και το μικρό κορίτσι. Κι ο βασιλιάς είχε το μόνο δώρο που κράτησε για μιαν ολόκληρη ζωή. Όσο και η αγάπη της μικρής του κόρης.

Υ.Γ. Επειδή καμιά φορά εκείνο που δεν φαίνεται έχει την υπόσταση. Χαρισμένο της archive. Για ένα ραδιόφωνο που κάποτε αγαπήσαμε κι οι δυο τόσο πολύ και μαζί μια ωραία μεγάλη παρέα.
Υ.Γ. Το παραμύθι δεν είναι δικό μου, τουλάχιστον όχι όλο. Υπάρχει ένα παραμύθι με την ιδέα αυτή. Το άκουσα, το διάβασα, δεν θυμάμαι καθόλου, από εκείνο μαζί με δικά μου λόγια έφτιαξα αυτό που σας γράφω σήμερα.

...σαν αερικό θα ζήσω

(μια ατάκα κι ένα τραγούδι- από τη σημερινή εκπομπή)

Η λέξη της ημέρας από την Άσπρη Λέξη



και το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου:

Όλα του κόσμου τα πουλιά όπου κι αν φτερουγίσαν,
όπου κι αν χτίσαν τη φωλιά, όπου κι αν κελαηδήσαν,
εκεί που φτερουγίζει ο νους, εκεί που ξημερώνει,
μαργώνουν τα πουλιά της γης κι ούτ' ένα δε ζυγώνει.
Σαν αερικό θα ζήσω, σαν αερικό...

Ανάσα είναι καυτερή και στέπα του Καυκάσου
η σκέψη που παραμιλά και λέει τα όνειρά σου.
Κι όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει,
ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει.
Σαν αερικό θα ζήσω, σαν αερικό...

(το ακούσαμε με τη φωνή του Φώτη Σιώτα από το δίσκο "Διάφανος", Αλέξης Αποστολάκης: τύμπανα, Μπαντούκ: ηλεκτρική κιθάρα, Δημήτρης Μπασλάμ: ακουστικό μπάσο,Florian Micuta: πιάνο, Παντελής Στόικος: τρομπέτα)

Υ.Γ. Η Βάσω μετά το τραγούδι σχολίασε με ένα ηλεκτρονικό μήνυμα "Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική αλλά η ερμηνεία αυτή του Σιώτα είναι από τις πιο αισθαντικές που έχω ακούσει ποτέ" Έχει άδικο;

"Εγκυκλοπαίδεια της Ζωής"

Σε ένα γιγάντιο επιστημονικό εγχείρημα, επιστήμονες από όλο τον κόσμο θα προσπαθούν να συγκεντρώσουν σε έναν κεντρικό δικτυακό τόπο όλες τις γνώσεις τους για τα 1,8 εκατομμύρια γνωστά είδη ζωντανών οργανισμών.

Η Εγκυκλοπαίδεια της Ζωής περιέχει περιγραφές των ειδών, φωτογραφίες, χάρτες, βίντεο, ήχους, παρατηρήσεις από ερασιτέχνες, καθώς και συνδέσμους προς επιστημονικές δημοσιεύσεις και ολόκληρα γονιδιώματα.
Η Εγκυκλοπαίδεια «είναι ένας διαδραστικός ζωολογικός κήπος», δήλωσε ο βιολόγος Τζέιμς Έντουαρντς, διευθυντής του προγράμματος. Αν το έργο προχωρήσει όπως προγραμματίζεται, ο όγκος της πληροφορίας θα φτάσει τα 300 εκατ. σελίδες.

Οι πρώτες σελίδες παρουσιάστηκαν στις 9 Μαΐου στην Ουάσινγκτον από ορισμένα από τα μεγαλύτερα επιστημονικά ιδρύματα και πανεπιστήμια του κόσμου. Εκτιμάται ότι θα χρειαστεί μια δεκαετία για να ολοκληρωθεί η προσπάθεια, με κόστος που θα προσεγγίσει τα 100 εκατ. δολάρια.

Για τα πρώτα δυόμισι χρόνια η προσπάθεια θα χρηματοδοτηθεί με 12,5 εκατ. δολάρια από τα αμερικανικά ιδρύματα Κάθριν ΜακΑρθουρ και και Αλφρεντ Σλόουν.

Οι χρήστες θα μπορούν να ρυθμίζουν τις σελίδες του δικτυακού τόπου στο επίπεδο γνώσης τους, είτε είναι μαθητές δημοτικού είτε ερευνητές Βιολογίας. Τις πληροφορίες θα επιμελούνται ειδικοί, ωστόσο οποιοσδήποτε ερασιτέχνης θα μπορεί να συνεισφέρει υλικό.

Η προσπάθεια θα ξεκινήσει με τα ζώα, τα φυτά και τους μύκητες και αργότερα θα επεκταθεί στα μικρόβια και στα εξαφανισμένα είδη, όπως οι δεινόσαυροι.

Η διαδικτυακή Εγκυκλοπαίδεια της Ζωής, ένα σχέδιο που φιλοδοξεί να συμπεριλάβει όλους τους ζωντανούς οργανισμούς του πλανήτη, αποδείχθηκε υπερβολικά δημοφιλής στο ντεμπούτο της στις 26 Φεβρουαρίου: ο όγκος των επισκεπτών ήταν τόσο μεγάλος που ο δικτυακός τόπος προσωρινά κατέρρευσε.

«Έχουμε κατακλυστεί από την κίνηση. Είμαστε ενθουσιασμένοι» δήλωσε ο πρόεδρος της εγκυκλοπαίδειας Τζέσε Όσουμπελ. Συνολικά 11,5 εκατομμύρια επισκέψεις στο δικτυακό τόπο καταγράφηκαν σε διάστημα μόλις τρεισήμισι ωρών.

Το απόγευμα της Τετάρτης, η πρόσβαση από την Ελλάδα ήταν δύσκολη έως αδύνατη.

Την Τρίτη η εγκυκλοπαίδεια δημοσίευσε τις πρώτες 30.000 ημιτελείς σελίδες για ισάριθμους ζωντανούς οργανισμούς, από την ταπεινή πατατιά μέχρι μονοκύτταρους θαλάσσιους οργανισμούς. Παρουσίασε επίσης ορισμένες πληρέστερες σελίδες που περιλαμβάνουν φωτογραφίες, βίντεο, χάρτες, βιβλιογραφικές αναφορές και άλλα στοιχεία.

Στόχος της Εγκυκλοπαίδειας είναι να καλύψει σταδιακά όλα τα 1,8 εκατομμύρια είδη που έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα. Αν το έργο προχωρήσει όπως προγραμματίζεται, ο όγκος της πληροφορίας θα φτάσει τα 300 εκατ. σελίδες σε διάστημα μιας δεκαετίας.

(από το www.in.gr)

Το site της Εγκυκλοπαίδειας: http://www.eol.org/

Υ.Γ. Δεν είναι πολύ ωραία η λέξη Εγκυκλοπαίδεια; Στα αγγλικά:Encyklopedia.

"Sister Rosetta Goes Before Us"

Aς πιάσω δουλειά!
Ένα τραγούδι και η μικρή του ιστορία.

"Sister Rosetta Goes Before Us", με τη φωνή της Alison Krauss, από τον δίσκο Raising Sand (Robert Plant and Alison Krauss - μπορείς ν' ακούσεις όλο το δίσκοεδώ)

(Παρεμπιπτόντως, εκτός από το τραγούδι για το οποίο θα πούμε δυο λόγια σε αυτό το post, ακούστε από τον ίδιο δίσκο και αυτό, Gone Gone Gone (Done Moved On)- πάρα πολύ ωραία διφωνία - που τιμήθηκε με το βραβείο "Best Pop Collaboration With Vocals" στα Grammy 2007:


Επιστροφή στο τραγούδι - θέμα μας, τώρα:

Το "Sister Rosetta Goes Before Us" έγραψε η τραγουδοποιός Sam Phillips (στο link διαβάζετε την είδηση που είχε δημοσιεύσει η ίδια στην την επίσημη ιστοσελίδα της ανακοινώνοντας ότι το τραγούδι της θα συμπεριληφθεί στον συγκεκριμένο δίσκο - με την ευκαιρία τριγυρίστε λίγο στο ιντερνετικό σπίτι της)

Τι σημαίνει άραγε ο τίτλος του τραγουδιού; Ποια είναι η "Sister Rosetta";
Λοιπόν, είναι αυτή.
Δες κι εδώ:


Δεν είναι φοβερή;
Η Sister Rosetta Tharpe ή Rosetta Nubin Tharpe, γεννημένη το 1915 πέθανε το 1973, ήταν τραγουδίστρια γκόσπελ και όχι μόνο όπως θα είδες. Ήταν μία από τις πρώτες σταρ τραγουδίστριες γκόσπελ, η πρώτη που δισκογράφησε σε μαι μεγάλη εταιρεία , βλ.Decca, έπαιζε κιθάρα, φαίνεται πως ήταν περσόνα δυναμική και επικοινωνιακή όπως διαπίστωσες κι εσύ με τα ίδια σου τα μάτια στο μικρό βίντεο λίγο πριν. Πλήρες βιογραφικό της διάβασα στην Encyclopedia of Arkansas History and Culture

Πάμε στα λόγια του "Sister Rosetta Goes Before Us";
"Strange things are happening everyday
I hear the music up above my head
Though the side of my heart has left me again
I hear music up above

Secrets are written in the sky
Looks like ive lost the love ive never found
Though the sound of hope has left me again
I hear music up above

Standing in my broken heart all night long
Darkness heald me like a freind when love was lost
Looking for the land thats hidden in the cross
The finders love
I know I loved you too much
Ill go alone to get through

I hear rosetta singing in the night
Echos of lighting shine like stars after there gone
And tonight shes my giude as a girl on the moon
With the music up above"

Θυμήσου το, αν θέλεις, σε αυτό το καλημερινό post

Τώρα, πάμε να ακούσουμε το τραγούδι "Up Above My Head"(I hear music in the air) από αυτό το video, κι έτσι να δούμε πόσο στάθηκαν τα λόγια αυτού του τραγουδιου πηγή έμπνευσης για την Sam Phillips:

"Up above my head I hear music in the air
Up above my head I hear music in the air
Up above my head I hear music in the air
And I really do believe, I say I really do believe, there is a heaven somewhere..."

Υ.Γ. Είναι πολύ ωραίο να ψάχνεις με αφορμή ένα τραγούδι. Δε φαντάζεσαι πόσο πολύ! Ακόμη ωραιότερο απ'όσο φαίνεται. Σε ποιον ανώνυμο ή ανώνυμη που έστειλε εκείνο το σχόλιο χρωστάω τη χάρη του ψαξίματος άραγε;

Δες πώς είναι εκεί έξω...

(Newborn stars peek out from beneath their natal blanket of dust in this dynamic image of the Rho Ophiuchi dark cloud from NASA's Spitzer Space Telescope. Called "Rho Oph" by astronomers, it's one of the closest star-forming regions to our own solar system. Located near the constellations Scorpius and Ophiuchus, the nebula is about 407 light years away from Earth.)

Δεν είναι απίστευτα όμορφο το σύμπαν όπου ζούμε;

Υ.Γ. Είναι η φωτογραφία της ημέρας από τη NASA, σήμερα 26 Φεβρουαρίου 2008,

την βρίσκεις εδώ



Υ.Γ. Δεν άντεχα να μην ανεβάσω και αυτήν την φωτογραφία. Φαντάσου, εμείς είμαστε εδώ, ο καθένας στις δουλειές και στις σκέψεις του και έξω αυτή η εκπληκτική ομορφιά:

Τι και πώς ακούμε;

Διάβασα το Σάββατο στα ΝΕΑ ένα κομμάτι, της Εύης Ελευθεριάδου, με μεγάλο ενδιαφέρον. Τίτλος: Το ΜΡ3 «σκοτώνει» το ηχητικό βάθος .
Η ιστορία είναι παλιά. Ξεκινά από τότε που τα cd αντικατέστησαν τα βινύλια. Γινόταν πολλή κουβέντα τότε για το αν ο ήχος των cd είναι καλός. Και ίσως καλός ήχος στη μουσική να σημαίνει δυο πράγματα, ήχος συμβατός με αυτόν που ακούει το ανθρώπινο αυτί από την κατασκευή του και βεβαίως ήχος αληθινός , κατά προσέγγιση τουλάχιστον κοντά σε αυτόν που παράγεται όταν ο άνθρωπος παίζει με οποιοδήποτε μέσο και οποιονδήποτε τρόπο μουσική και ήχους. Διάβαζα τότε, στο περιοδικό "Ήχος", αν θυμάμαι καλά, δεν είμαι σίγουρη, συνέντευξη του Van Den Hul (των κορυφαίων καλωδίων και κεφαλών, ένας ειδήμων σε αυτό που ονομάζουμε ήχο) στην οποία έλεγε , όσο το θυμάμαι, ότι η συμπίεση αφαιρεί τις λεπτομέρειες που είναι απαραίτητες στο ανθρώπινο αυτί όταν συλλαμβάνει ήχους. Επέμενε ότι μόνο ο αναλογικός ήχος ταιριάζει στο ανθρώπινο αυτί. Ίσως γιατί, απ' ό,τι είχα καταλάβει τότε, είναι κοντά σε αυτό που μπορεί να συλλάβει και να αισθανθεί- όχι απλώς να ακούσει- το ανθρώπινο ακουστικό σύστημα σε αντίθεση με τον ψηφιακό, που είναι ήχος πιο δυνατός και πιο "κουτσουρεμένος", χωρίς "αγκίδες" και χωρίς χρωματικές λεπτομέρειες. Με είχε εντυπωσιάσει αυτό που διάβασα τότε. Ό,τι άκουγα, η διαφορά που αισθανόμουν στον ήχο τον ψηφιακό από εκείνον του αναλογικού, μου είχε εξηγηθεί απρόσμενα από τα λόγια ενός χωρίς αμφιβολία καλού ακροατή και γνώστη των πραγμάτων.
Δεν αμφιβάλει κανείς ότι το cd αρχικά, το mp3 στη συνέχεια άλλαξαν πολλά στη σχέση μας με τη μουσική. Έγινε πιο προσιτό το να ηχογραφούν μουσικοί τη δουλειά τους, στο σπίτι σχεδόν. Μειώθηκε το κόστος της ηχογράφησης και όχι μόνο. Όμως τι ακούμε; Πώς ακούμε; Και πόσο όλο αυτό αλλάζει την ακουστική μας αντίληψη γενικά; Αν το δυνατό και σχεδόν ισοπεδωτικό είναι στη φύση των νέων μέσων τι γίνεται αλλού; Τι άλλαξαν τα νέα αυτά δεδομένα στο ραδιόφωνο, στις συναυλίες, επίσης; Αυτό είναι κάτι που σίγουρα σκέφτομαι πολλές φορές.

Το κομμάτι των ΝΕΩΝ λέει πολλά και ενδιαφέροντα. Ψιλά γράμματα θα μου πεις, αλλά ένα σπουδαίο κομμάτι της μουσικής παραγωγής έχει να κάνει με αυτό που λέγεται ενορχήστρωση - θυμίσου θρυλικές παραγωγές που έγραψαν ιστορία μέχρι και σήμερα εξαιτίας ίσως αυτού κυρίως. Στο ρεπορτάζ της Εύης Ελευθεριάδου διάβασα τι είπε ο κ Νίκος Εσπιαλίδης, μηχανικός ήχου και διευθυντής του Κέντρου Ηχογραφήσεων του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών: «Πλέον τις περισσότερες ώρες στο στούντιο δεν τις περνάμε για την ενορχήστρωση, αλλά για να διορθώσουμε τα φάλτσα της φωνής ή τον ρυθμό του ντράμερ. Κι ακούγονται όλα τέλεια και όλοι ίδιοι». Μάλιστα...
Κι εμείς τι (θέλουμε να) ακούμε; Ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος στο ίδιο ρεπορτάζ λέει:«Τον σημερινό κόσμο δεν τον ενδιαφέρει η ποιότητα, αλλά η ευκολία στη χρήση. Οι ακροατές είναι πια παθητικοί, δεν στήνουν αυτί για να προσέξουν τη λεπτομέρεια. Οι περισσότεροι ακούνε μουσική κάνοντας ταυτόχρονα άλλες δουλειές. Για να τους τραβήξουν την προσοχή, παραγωγοί και καλλιτέχνες μπήκαν στη λογική των διαφημιστών, που αυξάνουν την ένταση των διαφημίσεων σε σχέση με το υπόλοιπο πρόγραμμα της τηλεόρασης. Για να ακούγονται τα τραγούδια δυνατά στο ραδιόφωνο, χρησιμοποιούν τη συμπίεση πολύ επιθετικά».

Μεγάλο θέμα. Κι αν πάμε στο κομμάτι της μουσικής αγοράς ίσως γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Οι δισκογραφικές εταιρείες συρρικνώνονται. Έτσι κι αλλιώς το ζητούμενο τώρα για εκείνες μοιάζει να είναι πλέον τα mp3 και το (νόμιμο) κατέβασμά τους. Το ότι από τη φύση του το mp3 έχει στάνταρ ποιότητάς σαφώς κατώτερα ή ας μην το πω έτσι, άντε, ας το πω διαφορετικά στάνταρ, δεν απασχόλει ιδιαίτερα. Το πιο εύκολο, καμιά φορά και το πιο πρόχειρο, αφού ο κόσμος έχει πλέον λιγότερες απαιτήσεις, πουλάει περισσότερο. Άρα γιατί να επενδύσεις στο καλύτερο; Ποιος το χρειάζεται; Ποιοι ακροατές; Έλα ντε...

Εκ των Υστέρων: Ξαναδιάβαζα αυτό που έγραψα "καλός ήχος στη μουσική" και "κατά προσέγγιση τουλάχιστον κοντά σε αυτόν που παράγεται όταν ο άνθρωπος παίζει με οποιοδήποτε μέσο και οποιονδήποτε τρόπο μουσική και ήχους". Μάλλον θα έπρεπε να γράψω καλός ηχογραφημένος ήχος στη μουσική, έχει διαφορά από την προηγούμενη διατύπωση. Επίσης στο δεύτερο απόσπασμα η διατύπωση είναι σίγουρα λάθος, μουσική δεν παίζουν μόνο οι άνθρωποι, μουσική παράγεται κι αλλιώς. Άμα βιάζεσαι έτσι είναι. Αυτά, για την ώρα, κι ας μου φαίνομαι σπαστική καμιά φορά.

Σάββατο στο Schoolwave - στη Θεσσαλονίκη

Με το ένα, με το άλλο, καλές 11 τελείωσαν τα τρεχάματα την Παρασκευή, ούτε κουβέντα να προλάβω τους Χαϊνηδες. Την άλλη φορά, είπα. Το Σάββατο πήγαμε με τη Βάσω στην Υδρόγειο, στη συναυλία με τα συγκροτήματα του Schoolwave. Να πω ότι είμασταν -εμείς κι άλλοι καμιά εικοσαριά ανάμεσα σε πεντακόσιους με μέσο όρο ηλικίας 17- από τους μεγαλύτερους εκεί; Ας το ξεπεράσουμε. Λοιπόν ήταν υπέροχα. Και χορέψαμε, και χαρήκαμε και γελάσαμε, όχι, όχι με τα χάλια μας, μια χαρά είμασταν κι εμείς κια δυο χαρές και παραπάνω όλοι όσοι έφταναν κατά κύματα στην Υδρόγειο. Ωραίες φάτσες! Κανονικά παιδιά, ούτε γκλαμουράτα ρούχα, ούτε ξινισμένα μούτρα. Τα συγκροτήματα, τι να σου πω! Δίπλα-δίπλα να τους έβαζες με μουσικούς και γκρουπ που παίζουν επαγγελματικά δεν είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβαινες τη διαφορά. Ή μπορεί και να την καταλάβαινες. Αυτοί που είδαμε είχαν διαολεμένο κέφι, γουστάραν ό,τι έπαιζαν. Μεγάλη ποικιλία. Πολλά στυλ. Διαφορετικοί ήχοι. Από τη Ρόδο έως τη δικιά μας Σαλονικιώτικη Νεάπολη. Άλλοι πιο πειραχτήρια, άλλοι με άστρο στη σκηνή- "έπαιζαν το κοινό", εμάς δηλαδή, "στα δάχτυλα", ωραίοι μουσικοί, αγαπούσαν πολύ αυτό που έκαναν και ό,τι έβγαζαν, ο καθένας το δικό του, ήταν δικό τους. Σίγουρα, οι επιδράσεις τους θα μπορούσαν να είναι από πιο σύγχρονες μουσικές, αυτό είναι κάτι που σκεφτόμουν πολύ κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Θα μπορούσαν να έχουν επιρροές από τα μη κλασικά και αναμενόμενα, τουλάχιστον όχι μόνο αυτά. Κάποιοι, όπως οι Musica Ficta, τους αδίκησε ο ήχος γμτ, έκαναν κάτι πολύ προσωπικό. Με δυο λέξεις ήταν ωραία. Ήταν ωραίοι.

Υ.Γ. Κάποια στιγμή γυρίζει η Βάσω και μου λέει: "Κοίτα, δεν καπνίζουν, δεν έχει καθόλου κάπνα". Άμα δεν μου το έλεγε, δεν θα το πρόσεχα, αλλά είχε δίκηο, μα τω Θεώ. Γύρισα και τους εβλεπα να χορεύουν, να φιλιούνται, να καταβρέχονται με νερά, να γελάνε και κάποιους να καπνίζουν. Άδικη να μη γίνω αλλά άμα ήταν οι πιο πολλοί της δικιάς μας κλάσης, λέω τώρα εγώ, φαντάζομαι θα κάπνιζαν πολύ, θα έπιναν ακόμη περισσότερο από το πολύ, άντε θα γελούσαν, ίσως κανά δυο να φιλιόντουσαν(;) και πέντε να χόρευαν. Λες να έχω άδικο; Λέω κακίες;

...και μετά ήρθε ο Αποστολάκης-Χαϊνης

Βρήκα στο youtube και αυτό:

Ξυπνάς μ'ένα τραγούδι;

Σήμερα ξύπνησα μ'ένα τραγούδι. Το άκουγα στον ύπνο μου σίγουρα, για αυτό ξύπνησα με τη μελωδία του-κυρίως- καρφωμένη στο μυαλό μου. Το σιγομουρμούριζα για πολλή ώρα, μέχρι να ξεκινήσει η εκπομπή.



Y.Γ. Την σειρά Battlestar Galactica που εικονοποιεί το τραγούδι στο συγκεκριμένο video δεν την γνωρίζω καθόλου,εσείς;

7 SCHOOLWAVE BANDS

Το Σάββατο 23 Φεβρουαρίου εφτά μαθητικά συγκροτήματα του Schoolwave από Θεσσαλονίκη, Σέρρες, Αθήνα και Ρόδο εμφανίζονται για μία βραδιά στην "Υδρόγειο"
Τα συγκροτήματα που θα εμφανιστούν είναι :
Delirium,
Rosebleed,
Steel Blood,
Musica Ficta (+ Παναγιώτης Τσακαλάκος),
Looming Titties,
Ska Bangies
και Grain Of Sense.
Ώρα έναρξης: 20:00.
Tιμή εισιτήριου: 10 ευρώ.


Εκατοντάδες παιδιά, έτσι όπως είναι τα σχολεία μας, έτσι όπως είναι οι γονείς , παίζουν και γράφουν μουσική στην Ελλάδα.
Όταν όλοι τους λένε "τον εαυτό σου κοίτα, κοίτα εσύ να είσαι καλά και γράψτους τους άλλους- χειρότερα το λένε, αλλά ας μη το πω έτσι- την πάρτη σου και μόνο, έτσι θα πετύχεις, θα βγάλεις λεφτά, θα γίνεις κάποιος", εκείνοι είναι μαζί -τι μαγική λέξη!- και ονειρεύονται, κάνουν ώρες πρόβες, γράφουν τραγούδια, είναι μαζί-κι αυτό μόνο του φτάνει.
Μπορεί να μην τους ξέρεις αλλά είναι τα παιδιά που αρνήθηκαν να υπογράψουν συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρεία όπως ο Απόλλωνας από τους Musica Ficta μέχρι να τελειώσουν το σχολείο, παιδιά που παράλληλα με τα μαθήματα τα προλάβαιναν όλα και τις μουσικές και το συγκρότημά τους, παιδιά που κάνουν ό,τι αγαπούν περισσότερο. Κι αυτό δεν ξέρω αν είναι το μαζί ή η μουσική.
Και τα δυο είναι σπουδαία υπόθεση όμως.

Η ταινία που σας έλεγα

Το βράδυ της Κυριακής είδα (dvd, τα έχουμε ξαναπεί αυτό) μια ταινία.
"Vier Minuten" (Τέσσερα λεπτά), του Chris Kraus.

Σε μια φυλακή γυναικών η Traude Krueger, μια ηλικιωμένη δασκάλα πιάνου προετοιμάζει για έναν μουσικό διαγωνισμό μια νεαρή, τη Jenny, που έχει καταδικαστεί για φόνο και εκτίει την ποινή της.

Η ταινία αναπτύσσεται σαν μουσικό έργο με την τελική σκηνή της να συμπυκνώνει και να κορυφώνει τα πάντα, τον θυμό, την ανάγκη για αγάπη, όσα όμορφα και άσχημα έζησαν δυο γυναίκες αλλιώς και σε διαφορετικές εποχές μεγαλωμένες.

Μια πολύ δυνατή ταινία.

Εξαιρετικές και οι δυο πρωταγωνίστριες, Monica Bleibtreu και Hannah Herzsprung.




Αν δεν έχεις δει την ταινία, μην δεις ακόμα το παρακατω video. Είναι το φινάλε, συγκλονιστικό, δες το όμως μόνο αφού την έχεις δει για να το ξαναζήσεις.

Αλλιώς είναι κρίμα.

Καινούριες Καλημερινές Βερολινέζικες Φωτογραφίες

Όλα αλλάζουν, το γραφείο επίσης.
Πέρασε καιρός, άλλαξε το γραφείο του Αναστάση στο Βερολίνο, να οι καινούριες φωτογραφίες.





Ακούγοντας την "Καλημέρα":
"Το παιχνίδι συνεχίζεται, μετά από ενάμιση χρόνο μια καινούργια έκδοση"

Κι άλλη πρωινή καλημερινή φωτογραφία

Και η Βαγγελιώ επιμένει επίσης πως η Άνοιξη είναι κοντά...



"Η Ανοιξη σε μια γωνια του μπαλκονιου ερχεται...πρωινο"

Καλημερινή φωτογραφία

Την Παρασκευή που μας πέρασε η Κλαίρη έστειλε αυτήν την φωτογραφία:



με αυτό το σχόλιο:
"Καλημερούδια,
ακούγοντας την "καλημέρα" της Παρασκευής και φωτογραφίζοντας την καλημέρα της ανοιξης....
Καλή βδομάδα
Κλαίρη"

ένα παιχνίδι

Ο Αρχιμήδης με κάλεσε σε ένα παιχνίδι. Σας αντιγράφω ακριβώς από το post του τις οδηγίες:
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας. 4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη). 5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Τα βήματα από το 1 έως το 3 με έφεραν στο 4:

"Στη δεκαετία του '70 , η soul λοξοδρόμησε σε σκοτεινά σοκάκια, στην υπερβολή του funk και τη λιποθυμία της disco. Η Aretha επέζησε, το ίδιο δημιουργικά όπως πάντα, αλλά τα μεγάλα χρονικά διαστήματα του θαύματος μετατράπηκαν σε στιγμές επανάπαυσης. Κυκλοφόρησε έναν σπουδαίο δίσκο σε παραγωγή του Curtis Mayfield, το Sparkle, ο οποίος έφερε στο φως άγνωστες μέχρι τότε δυνατότητες της Aretha στις ανώτερες θέσεις της φωνητικής κλίμακας, και, χρόνια αργότερα, αποτέλεσαν το πεδίο από όπου ξεπήδησαν οι En Vogue."
(από το βιβλίο "Women In Rock", εκδ. ο ξ υ, 1998)

Τώρα πρέπει να ζητήσω από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο; Είμαι σίγουρη ότι η Informationavenger είναι στον κατάλληλο χώρο για να απαντήσει γρήγορα, αν το θέλει βέβαια. Ο Tertuliano θέλει να παίξει; 0 Αναστάσιος θα γράψει στα γερμανικά, ή όχι; Η Κατερίνα κάτι από ένα βιβλίο που έχει σχέση με τα μαθηματικά; Ευκαιρία να γράψει κι ο Γιώργος ; Είναι όμως και αρκετοί φίλοι στην Καλημέρα που δεν έχουν (ακόμη) blog. Όσοι και αν θέλετε να παίξετε, μπορείτε να γράψετε τις τρεις περιόδους σε σχόλιο σε αυτό το post.

Καλησπέρα!

Καλημερινές φωτογραφίες

Όταν ακούς "καλημέρα" τι βλέπεις; Η Πασχαλίνα βλέπει:

"Το γραφείο ασυμμάζευτο", λέει η Πασχαλίνα-εγώ πάλι μια χαρά το βρίσκω...

Το γραφείο συμμαζεμένο (το δικό μου δεν είναι ποτέ έτσι, τουλάχιστον όχι πάνω από πέντε λεπτά)

...και η Λευκή στο περβάζι!

Υ.Γ. Ρωτάτε σε ποιο mail να στείλετε φωτογραφίες. Στο mail της εκπομπής, δηλαδή αυτό: kalimera958@yahoo.gr
Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα και φιλιά!

Ένα Κομμάτι Εκπομπής

Η Έφη είχε την πρώτη ιδέα, έστειλε ένα sms όπου έλεγε πως θα ήθελε την play list μιας εκπομπής της περασμένης εβδομάδας στο blog. "Μα μόνο την play list;", είπα εγώ, κάτσε, ίσως μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο. Δυστυχώς δεν έγραψα την εκπομπή, αν ναι, θα μπορούσα ίσως να ανεβάσω αποσπάσματα, αλλά πάντα μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο.
Με καθυστέρηση λίγων ημερών, ένα post σαν κομμάτι εκπομπής, αλλιώς

Λοιπόν, η αρχή ήταν αυτή:"Going To A Town", του Καναδού Rufus Wainwright. Τραγουδοποιός από μουσική οικογένεια- μιλάμε για όλη την οικογένειά του, όχι αστεία- θεωρήθηκε μεγάλο μουσικό ταλέντο από παιδί. Αυτό το τραγούδι είναι από τον πέμπτο δίσκο του. Απλά υπέροχο.


I'm going to a town that has already been burned down
I'm going to a place that is already been disgraced
I'm gonna see some folks who have already been let down.
I'm so tired of America

I'm gonna make it up for all of the Sunday Times
I'm gonna make it up for all of the nursery rhymes
They never really seem to want to tell the truth
I'm so tired of you America

Making my own way home
Ain't gonna be alone
I got a life to lead America
I got a life to lead

Tell me do you really think you go to hell for having loved?
Tell me and not for thinking every thing that you've done is good
(I really need to know)
After soaking the body of Jesus Christ in blood
I'm so tired of America
(I really need to know)

I may just never see you again or might as well
You took advantage of a world that loved you well
I'm going to a town that has already been burned down
I'm so tired of you America

Making my own way home
Ain't gonna be alone
I got a life to lead America
I got a life to lead
I got a soul to feed
I got a dream to heed
And that's all I need

Making my own way home
Ain't gonna be alone
I'm going to a town that has already been burned down

Αμέσως μετά,
"Falling from grace",από τον δίσκο Swansong For You (του 2000) των The Gentle Waves
με την Isobel Campbell ( τσελίστα, τραγουδοποιός και τραγουδίστρια των Belle And Sebastian , μετά έφτιαξε τους Gentle Waves, παρακλάδι στην ουσία των B&S)



Η Alanis Morissette σε ένα -να το πω ηλίθιο, να το πω εκνευριστικό;- τραγούδι που γίνεται άλλο με τη διασκευή της.
Στο video clip κάνει την Fergie από τους Black Eyed Peas(δικό τους το "My Humps" που διασκευάζει):



Στη συνέχεια ήρθε στην παρέα μας ο Socos και νομίζω ότι τα είπε πολύ ωραία μιλώντας για τον ίδιο, τους Τhe live project band, τη δουλειά του-δουλειά τους "Κafka" που κυκλοφορεί από την Puzzlemusik. Εδώ καλά θα ήταν να είχα να σας παίξω απόσπασμα από τη συνέντευξη, αλλά...
Ένα μικρό δείγμα της μουσικής του:



Ήταν ένα μικρό κομμάτι εκπομπής που μοιραστήκαμε την περασμένη εβδομάδα.

ηΠαρέαΤηςΚαλημέρας στην Suite 347

Σήμερα, η παρέα της Καλημέρας, πήγαμε στο Τελλόγλειο.
Αυτόν τον καιρό το Τελλόγλειο φιλοξενεί μια πολύ σημαντική έκθεση με τίτλο «Picasso, Suite 347».
Η σημαντική αυτή συλλογή περιλαμβάνει 347 χαρακτικά που ο Πικάσο δημιούργησε από τις 16 Μαρτίου μέχρι τις 5 Οκτωβρίου του 1968, όταν ήταν 87 ετών, πέντε χρόνια πριν από το θάνατό του, και ανήκει στο Ίδρυμα Bancaja της Βαλένθια. Είναι μια από τις πέντε σειρές χαρακτικών (Epreuve d’ artiste), που κυκλοφορούν με την υπογραφή, σε όλα τα χαρακτικά, του ίδιου του Πικάσο, και καθώς τα συγκεκριμένα έργα ήταν δύσκολο να εκτεθούν συχνά, διατηρούνται σε άριστη κατάσταση.
Τα έργα εκτίθενται με τη χρονολογική σειρά που δημιουργήθηκαν, οι ημερομηνίες δε δημιουργίας τους δείχνουν ότι ο Πικάσο δούλευε και ολοκλήρωνε ένα ή και περισσότερα έργα την ημέρα.
Στα ογδόντα επτά του χρόνια, με εκπληκτικά σταθερό χέρι, με χιούμορ και ειρωνία, με πολλαπλές τεχνικές ο Πικάσο φτιάχνει με χαρακτικά ένα είδος ημερολογίου όπου δείχνει τι αγαπά και τι αντιπαθεί, τι αποστρέφεται και τι θαυμάζει.

Η Γενική Γραμματέας του Τελλογλείου καθηγήτρια Αλεξάνδρα Βουτυρά σημειώνει «Πρόκειται για ένα τεράστιο έργο χαρακτικής που ολοκληρώθηκε με καταπληκτική ταχύτητα, μέσα σε λίγους μήνες μιας σημαδιακής χρονιάς στην Ευρώπη, το 1968. Τεχνικά είναι ένα μάθημα για την ιστορία της χαρακτικής, για την τόλμη, την δεξιοτεχνική επεξεργασία και την ευρηματικότητα του ζωγράφου. Θεματικά ο Πικάσο μοιάζει να συγκεφαλαιώνει όλη την προηγούμενη θεματολογία του, με αναφορές σε παλιότερα έργα του, αλλά και σε μεγάλους δασκάλους του παρελθόντος, τον Γκρέκο, τον Βελάσκεθ, τον Πουσέν, τον Γκόγια, τον Φούσλι, τον Ενγκρ, τον Ντελακρουά, τον Κουρμπέ, τον Μανέ κ.ά. Ένα πραγματικό μάθημα ιστορίας της τέχνης με την οξυδέρκεια, τη διείσδυση, την ειρωνεία ή την παιχνιδιάρικη διάθεση του εξαιρετικά προικισμένου αυτού δημιουργού, που δεν σταματά να εκπλήσσει και να προκαλεί...
Ο Πικάσο με τη ζωτικότητα, ενέργεια και φρενήρη δημιουργικότητα που τον διακρίνει πιάνει το καλέμι και χαράσσει με τις πλάκες του χαλκού με απόλυτη σιγουριά στο χειρισμό του μέσου, με απίστευτη ακρίβεια, σταθερότητα, - ας μην ξεχνούμε ότι είναι 87 χρόνων -, που υποστηρίζει την καταπληκτική του οπτική μνήμη σε έργα του παρελθόντος, σε πρόσωπα κι εκφράσεις, κι ακόμη μια αχαλίνωτη φαντασία και εφευρετικότητα, που με ειρωνεία, παιχνιδιάρικη διάθεση, ειλικρίνεια και πάθος ξετυλίγουν τη σκέψη του».

Η έκθεση στο Τελλόγλειο συνοδεύεται από υλικό του αρχείου Σπητέρη (συνεντεύξεις, δημοσιεύματα, φωτογραφίες γύρω από τη ζωή και το έργο του Πικάσο).

Είναι μία από τις σημαντικότερες εκθέσεις που έχουμε ποτέ την ευκαιρία να δούμε στην Ελλάδα.

Αυτό είναι το 347o έργο της Suite 347. Με αυτό διάλεξε να κλείσει αυτόν τον κύκλο ο Πικάσο (για την ιστορία καθόλου τυχαίος ο αριθμός 347 - είχαν σημασία οι αριθμοί για τον ίδιο, εδώ: 347 - 34,3+4=7, άρα 347=7+7)



Περιμέναμε να είμαστε εξήντα από την Καλημεροπαρέα, εν τέλει μαζευτήκαμε περισσότεροι. Ξεναγηθήκαμε σε δυο ομάδες. Η αλήθεια είναι ότι είχα άγχος αν βλέπατε και ακούγατε όλοι. Καταφέραμε, ντρεπόμουν να βγάλω κι άλλες φωτογραφίες, οι φύλακες με κοιτούσαν αυστηρά-αυστηρά- έτσι το ένα μας γκρουπ, συγγνώμη, το άφησα παραπονεμένο- να φωτογραφηθούμε αυτοί:









Όταν χαιρετιόμασταν μιλούσαμε ήδη για πότε και πού θα συναντηθούμε ξανά.
Όπότε έχετε το νου σας!

"Velvet Scratch"

Είναι που θα έμπαινα ξανά το βράδυ της Δευτέρας να ανεβάσω κι άλλα πράγματα... Στην ώρα μου λοιπόν, μεσημέρι Παρασκευής, νάμαστε...


Σας τα έλεγα και το πρωί στο ραδιόφωνο. Είδα χθες το βράδυ μια παράσταση.
Το "Velvet Scratch", από το THEATRE LAB COMPANY της Αναστασίας Ρεβή.
Με μια φράση: είδα μια πάρα πολύ καλή παράσταση. Με περισσότερα, πολυλογού από τη φύση μου μάλλον, θα μπορούσα να πω πολλά.

Ένα σκοτεινό παραμύθι για την αγάπη. Στο σύμπαν του Τιμ Μπάρτον, του Γαλατόδασους του Ντύλαν Τόμας, του Πόε, κάποιων τραγουδιών του Μπομπ Ντύλαν, της μαγείας και των αλλόκοτων- με ή χωρίς εισαγωγικά- ανθρώπων του Μαρκές, της Αλλιέντε αλλά και παραμυθιών των Γκριμ αλλά και παραδοσιακών ελληνικών παραμυθιών πριν τα παραγλυκάνουμε για να τα κάνουμε πιο μαλακά για τα παιδιά.
Αν λάτρεψες τον "Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη", αν θυμάσαι την Πόλυ Καλτσοδέτα, αν οι "καταραμένοι"- όπως τους λένε- ποιητές δεν είναι για σένα απλώς κάτι σκοτεινοί και μαύροι τύποι, αν δεν έβλεπες μόνο τη σκοτεινή πλευρά τους αλλά και το χιούμορ τους, αυτή η παράσταση είναι σίγουρα για σένα. Αυτή είναι η παράσταση που έφτιαξε η Αναστασία Ρεβή. Και όπως μίλησε μέσα μου τουλάχιστον ό,τι σκληρό κι αν υπάρχει στο έργο, όσο σκοτεινό κι αν είναι κάπου δίπλα ή μέσα του έχει μια μεγάλη αγάπη. Μα ό,τι πιο σκοτεινό και φωτεινό μαζί, ό,τι πληγώνει και ξαναγεννάει δεν είναι η αγάπη; Και ποιος είπε ότι οι μεγάλες αγάπες είναι αθώες και ζαχαρωμένες; Ή ότι το αθώο είναι ζαχαρωμένο;
Είδα την παράσταση στην πρεμιέρα της. Εξαιτίας της απεργίας της Τετάρτης δεν είχε καταφέρει να έρθει στην Ελλάδα ο μουσικός που παίζει live επι σκηνής. Ήταν τόσο δυνατή η παράσταση που αν δεν το μάθαινα δεν θα έλεγα ότι μου έλειψε κάτι. Τώρα που το ξέρω όμως θέλω οπωσδήποτε να την ξαναδώ. Και να μιλάνε η μουσική, τα πρόσωπα και τα πράγματα. Πάλι μπορεί να ψάχνω και δικαιολογία για να ξανασυναντήσω την Μάργκο, τον δήμαρχό της Έντγκαρντ, την Βίβιαν με τις βελόνες στην καρδιά, τον Ρόρυ τον σκουπιδιάρη, την Ταλούνα που φοβότανε να αγαπήσει, τηνΓκρατσιέλα , τον Μπρούνο, τον Φεντερίκο τον καπετάνιο και το πλάσμα της θάλασσας που έφερε μαζί του κι έλεγε πάντα την αλήθεια, άγγελος-εξάγγελος πες, τον Σαλβατόρε, τον πιανίστα Ρούμπεν, τον Τζόνι το πρεζόνι, τον Νίκολιτς και την Καρμέλα, τη ράφτρα που δε θυμάμαι το όνομά της ... Τι να σου λέω τώρα, στα εβδομήντα λεπτά που διαρκεί η παράσταση χίλια πράγματα είναι μες στο έργο και κανένα δεν είναι ειπωμένο με τεντωμένο το δάκτυλο. Από τα πιο σοβαρά μέχρι τα πιο αστεία - καλά έχεις δίκιο, κι αυτά σοβαρά είναι. Τι είπες; είναι τα πιο σοβαρά; Καλά, είναι τα πιο σοβαρά.
Θέλω να ξαναδώ αυτούς τους τρεις πολύ καλούς ηθοποιούς. Ρωτούσα μετά να μάθω ποια είναι κι από πού έρχεται η Μαρλένε Καμίνσκι, θα την δεις και θα καταλάβεις αμέσως γιατί.
Άνετα θα μπορούσα να δω το έργο με τα παιδιά μου. Θα το ήθελα κιόλας. Νομίζω θα τους άρεσε πολύ. Όπως σε όλους που εμείς τους λέμε "οι μικροί", ίσως. Γιατί είναι έξυπνοι. Για τους μεγάλους δεν είμαι σίγουρη μερικές φορές.


Καλό είναι να ξέρεις :

Στοιχεία και συντελεστές της παράστασης
Σύλληψη – Σκηνοθεσία Aναστασία Ρεβή
Σκηνικά - Κοστούμια Μάιρα Βαζαίου, Alan Brooker
Μουσική Jonathan Bratoeff
Οργάνωση Παραγωγής Αλεξάνδρα Δυράνη-Μαούνη, Martina Reynolds
Παίζουν οι ηθοποιοί Marlene Kaminski, Σταματίνα Παπαμιχάλη, Miguel Pinheiro.
Στο STUDIO VIS MOTRIX (Αγνώστου Στρατιώτη 20, τηλ. 2310228161) για πέντε ακόμα παραστάσεις (ελπίζω να βρείς εισιτήριο)
Παρασκευή 15 Φεβ, 23.00,
Σάββατο 16 Φεβ, 21.00 και 23.00,
Κυριακή 17 Φεβ, 21.00 και 23.00.
τιμές εισιτηρίων: 13€ & φοιτητικό 10€.

βερολινέζικη καλημερινή φωτογραφία και άλλα...

Καλησπερούδια!
Έχω πολλά να σας γράψω, για το Σαββαροκύριακο που πέρασε, για αυτά που είδα, διάβασα κι άκουσα. Πρέπει επειγόντως να τα βάλω σε μια σειρά και αρχίσω αλλά όχι όλα μαζί και τώρα, δεν προλαβαίνω. Μέχρι το βράδυ θα ξαναμπώ και θα τα ξαναπούμε.

Για την ώρα,

μια φωτογραφία.
Το γραφείο (μόλις συγυρισμένο, μη νομίζω ότι είναι έτσι πάντα, μου είπε)του Αναστάσιου που ακούει την "Καλημέρα" από το Βερολίνο.
Υπέροχη;

ένα video
(το τραγούδι που σας είχα υποσχεθεί)
μουσική: Μάνος Χατζιδάκις, λόγια: Λίνα Νικολακοπούλου
τραγούδι: Ελευθερία Αρβανιτάκη
(το τραγούδι υπάρχει στο δίσκο "Χορός με τη σκιά μου" με τη Δήμητρα Γαλάνη)
Η Ελευθερία το τραγούδησε εξαιρετικά - ήσουν στη συναυλία;- στο Θέατρο Γης, 16Σεπτεμβρίου 2006, έπαιξε η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης σε διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού.

λίγα λόγια
"Ο άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα να ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα όμορφο ποίημα, να βλέπει μιαν έξοχη εικόνα και αν το μπορεί, να διατυπώνει κάποιες ορθές ιδέες. Διαφορετικά χάνει το αίσθημα για την τελειότητα και για το καλό, που δεν τα αναζητάει. Και ο νους του αμβλύνεται"

μια φωτογραφία
από το blog του Tertuliano Máximo Afonso, περί φωτογραφίας
Μου άρεσαν πολλές, για σήμερα λεω να μοιραστούμε αυτήν. Ολόκληρη ιστορία μού 'ρχεται να φτιάξω κοιτώντας την. Εσύ;

άντε, και μια απορία για το τέλος:

Θα έρθουν όντως Διονύσης Σαββόπουλος και Θανάσης Παπακωνσταντίνου στη Θεσσαλονίκη; Μπορεί κάποιος να απαντήσει ποιοι και πού έστειλαν Δελτίο Τύπου; Ωραίοι επαγελματίες! Μόνο άσχετους μπορώ να τους πω. Γιατί αφού δεν έστειλαν καμια ενημέρωση στον 9.58 αλλά ούτε και σε εφημερίδες και περιοδικά -όπου προφανώς δεν γνωρίζουμε αυτούς τους καλλιτέχνες, είναι γνωστό άλλωστε- και ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο χωρίς κανείς μας να ξέρει τίποτα, τι να πω... Λέμε τώρα... Κρίμα Θανάση...

Άντε βρε, με τούτα και με εκείνα καλή εβδομάδα!

Υ.Γ. Η ξενάγηση της ΠαρέαςΤηςΚαλημέρας στο Τελλόγλειο, στην έκθεση χαρακτικών του Πικάσο, θα γίνει κανονικά αυτήν την Κυριακή στις 12 το μεσημέρι. Γίναμε ήδη δύο πολυπληθή και δυναμικά γκρουπ, μια χαρά!

Φωτογραφίες καλημερινές

Την Τρίτη είπαμε να κάνουμε ένα παιχνίδι: όταν ακούς την "Καλημέρα" τι βλέπεις; πού είσαι; φωτογράφισέ το και στείλτο να το δούμε κι εμείς οι υπόλοιποι.

Ο Χρήστος ανταποκρίθηκε πρώτος-πρώτος, εξ'ου και το πρώτο ανέβασμα. Αρκετοί ζητήσατε να έχετε ένα περιθώριο χρόνου, έγιναν δεκτές δικαιολογίες του τύπου "δεν είχα τη μηχανή μαζί μου", "την έχω για σέρβις" κτλ κτλ, οπότε ok μπορείτε να στείλετε ακόμα, αλλα μην το χρονίσετε! Και μην αγχώνεστε, αν το γραφείο είναι ακατάστατο θα το ονομάσω δημιουργική αταξία, αν δεν έχετε θέα θα αναρωτηθώ φωναχτά "μα τι υπέροχη φαντασία που έχεις κι ας μη βλέπεις τίποτα ωραίο" και άλλα παρόμοια. Οπότε στείλτε ό,τι βλέπετε όταν είμαστε εξ αποστάσεως στην ίδια παρέα, της καλημέρας, τι λετε;



Αν θυμάστε την Τρίτη έβρεχε, συνέχεια και πολύ. Έτσι ο Χρήστος ονόμασε τις φωτογραφίες "Η αυλή μας με βροχή"

Αυτό είναι!

Το είδα σήμερα. Σκέφτηκα να το μοιραστούμε.
Λόγια και μουσική του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου.
Ναι, καλά κατάλαβες, η εισαγωγή του τραγουδιού (επί 2) είναι το σήμα της εκπομπής.

Με αφορμή ένα τραγούδι

«Ρωτώντας πας στην Πόλη», έλεγαν οι παλιοί – Πόλη, Κωνσταντινούπολη εννοούσαν φαντάζομαι, γι’ αυτό έβαλα κεφαλαίο στο πόλη, αλλιώς έκανα λάθος, διέγραψέ το - ρωτώντας σίγουρα καλά πας λέω εγώ και ψάχνοντας βρίσκεις και μαθαίνεις.

Λοιπόν, το τραγούδι το είχα ακούσει πολλές πολλές φορές αλλά ξαφνικά σήμερα που το έπαιξα στην εκπομπή, είπα ότι επιτέλους πρέπει να μάθω περισσότερα για αυτόν που το τραγουδάει.

“Burnt by the Sun”, από το δίσκο της Sophie Solomon “Poison Sweet Madeira”, με τη φωνή του Richard Hawley.

Το τραγούδι το έπαιξαν έτσι η Sophie Solomon και οι μουσικοί της στα δικά μας τα μέρη πριν από λίγους μήνες:



Πριν περάσουμε στον Richard Hawley, να πούμε δυο λόγια για την ιστορία του τραγουδιού;

Πρώτος τίτλος: «Last Sunday», τραγούδι γραμμένο το 1936, μουσική του Πολωνού συνθέτη Jerzy Petersburski, λόγια του Zenon Friedwald. Ο τίτλος του τραγουδιού στα πολωνικά είναι: "To Ostatnia Niedziela» και ήταν ένα πολύ δημοφιλές τραγούδι από την εποχή του, αλλά και στη συνέχεια. Θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα πολωνικά τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Η καλύτερη ίσως ερμηνεία του στην εποχή του ήταν αυτή από τον Mieczysław Fogg.



Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το τραγούδι στη συνείδηση των εβραίων σημαίνει πια πολλά καθώς λέγεται ότι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης το τραγουδούσαν οι εβραίοι κρατούμενοι όταν τους οδηγούσαν στους θαλάμους αερίων για να τους εξοντώσουν.

Στη Σοβιετική- τότε- έκδοση του τραγουδιού από τον Iosif Alveg με τον τίτλο “Weary Sun”, ένας δημοφιλής ερμηνευτής αυτού του τραγουδιού, που όπως όλα δείχνουν έγραψε μεγάλη ιστορία, ήταν ο Leonid Utyosov (Οδησσός 1895 - Μόσχα 1982). Μια φήμη μάλιστα λέει ότι ήταν το αγαπημένο τραγούδι του Στάλιν.



Πολλά χρόνια μετά, ο Nikita Mikhalkov με την ταινία "Burnt by the Sun” (1994,«Ψεύτης Ήλιος», μεταφράστηκε στα ελληνικά) κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.



Έτσι, φτάνοντας στο τέλος, το τραγούδι με τίτλο ίδιο ακριβώς με εκείνον της ταινίας του Mikhalkov, έγινε μεγάλη επιτυχία, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών, από την Sophie Solomon.

Και ποιος είναι ο Richard Hawley που το τραγούδησε;

Γεννημένος το 1967 στο Sheffield ασχολούνταν με τη μουσική από τα μικρά του χρόνια Ο πατέρας του δούλευε στη χαλυβουργία και ο μικρός μεγάλωσε με τους ήχους του Roy Orbison και του Elvis Presley. Έμαθε κιθάρα από πολύ νωρίς, φρόντισαν γι’ αυτό ο πατέρας και ο θείος του. Πρώτο συγκρότημα: «Τreebound». Μέλος των Longpigs (1994-1997). Κι ενώ είχε αρχίσει να μπλέκει με καταχρήσεις και ναρκωτικά ήρθαν στο δρόμο του οι "Pulp". Κιθαρίστας στο γκρουπ μέχρι το 2000, την επόμενη χρονιά ξεκίνησε τη η σόλο καριέρα του. Κυκλοφόρησε πέντε δίσκους, τον πιο πρόσφατο, “Lady's Bridge”, το 2007.





Ομολογώ ότι δεν τον ήξερα. Άκουσα πολλά τραγούδια του για ώρες. Δεν είμαι ειδική για να πω σημαντικά πράγματα για αυτόν. Όμως από όσα και ό,τι άκουσα είναι τραγουδοποιός, καλός τραγουδοποιός δεν χωράει αμφιβολία, όλοι μπορούν να το αντιληφθούν αυτό. Και έχω κι έναν επιπλέον λόγο να θέλω να τον ανακαλύψω ακόμη περισσότερο. Υπάρχει μια ομάδα νεώτερων τραγουδοποιών μουσικών που κάνουν την αγαπημένη μου ομάδα, μέσα σε αυτήν ανήκουν σίγουρα ο Elliott Smith, ναι, ok, για ό,τι πρόλαβε να γράψει-φτάνουν και περισσεύουν, ο Rufus Wainwright, ο Zach Condon, η Eleni Mandell, η Fiona Apple, ο Fionn Regan, η Marissa Nadler και κάποιοι άλλοι. Νομίζω ότι ο Richard Hawley κάνει καλή ομάδα μαζί τους.

Σαν νεοφώτιστη κάνω, ε; (εκείνο το «σαν», τι το ήθελα;)
Ξέρεις τι λέω; Ευτυχώς δεν τα ξέρουμε όλα. Έτσι πάντα κάτι έχουμε να μάθουμε.

ένας (άλλος) κόσμος

Χθες διάβασα στα ΝΕΑ ένα κείμενο του Γιώργου Αγγελόπουλου για μια εξοργιστική καταδίκη.
Μια ακόμη φορά δε γίνεται να μην σκεφτείς ότι όσα για μας είναι αυτονόητα ή τουλάχιστον παλεύονται, δεν είναι καθόλου έτσι αλλού. Είμαστε ένας πλανήτης με φοβερές ανισότητες.
Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρo της εφημερίδας "The Independent", το κείμενο υποστήριξης της κίνησης Lifeline for Pervez και αν θέλετε να υπογράψετε στην κίνηση συλλογής υπογραφών εδώ.

ένα παραμύθι

Καλό μήνα!

Επιστροφή από τον κόσμο του "δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν αισθάνομαι". Μια ίωση με "τσάκισε" για λίγες μέρες, έφυγε -ελπίζω!- επιστροφή στα καθημερινά.


Αυτό το παραμύθι μού το έστειλε η Πασχαλίνα. Θα το αφηγηθεί σήμερα το βράδυ στην ομάδα του σεμιναρίου που παρακολούθησε, υπεύθυνη της ομάδας ήταν η Ανθή Θάνου- για τις τεχνικές αφήγησης παραμυθιού- στον πολυχώρο 3ος οροφος στην Καθολικών 4, η είσοδος για όσους ενδιαφέρονται είναι ελεύθερη. Αν μπορέσω θα είμαι εκεί.




Οι Μοίρες και τα δέντρα.


Τα παλιά χρόνια κανένας δεν πείραζε ποτέ τα μεγάλα δέντρα.

Γιατί, όπως λέγανε τον παλιό καιρό, μέσα στα μεγάλα δέντρα κατοικούσαν οι Μοίρες των ανθρώπων.

Κάθε άνθρωπος είχε το δικό του δέντρο με τη Μοίρα του μέσα. Άμα το δέντρο ήταν γερό, φουντωτό, πράσινο, η Μοίρα ήταν ευχαριστημένη. Κι άμα η Μοίρα ήταν ευχαριστημένη, ευχαριστούσε και τον άνθρωπο και τον έκανε τυχερό.

Όταν όμως το δέντρο ήταν κατσάφικο, η Μοίρα στενοχωριόταν κι έκανε τον άνθρωπο άτυχο.

Πάλι, αν πάθαινε κάτι το δέντρο, υπόφερε και ο άνθρωπος. Αν ξεραινόταν, ας πούμε, το δέντρο, ή αν κάποιος το έκοβε, πέθαινε κι ο άνθρωπος, γιατί η Μοίρα του δεν είχε πια πού να μείνει και χανόταν.

Έτσι, τον παλιό καιρό, οι άνθρωποι, καθώς δεν ήξεραν ποιο ήταν το δέντρο του καθενός, τα πρόσεχαν όλα και τα σέβονταν.

Έτσι γίνονταν τα πράγματα στα παλιά τα χρόνια.