(η φωτογραφία είναι του Άρι Γεωργίου)
Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011
ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι... δεν φοβάμαι όταν...
"Μη φοβάσαι, μίλα!" Tαινία του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθήνας.
Βραβείο Συνηγόρου του Παιδιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους 2011 - ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα της Camera Zizanio.
Η ταινία είναι αποτέλεσμα τρίμηνων εργαστηρίων με τα παιδιά και εκφράζει τους φόβους και τις αγωνίες των μαθητών της 6ης τάξης, που συνδέονται με το άγχος της μετάβασης από το δημοτικό στο γυμνάσιο αλλά και το άγχος της οικονομικής κρίσης και των κοινωνικών και οικογενειακών προβλημάτων που τα ίδια βιώνουν. Παράλληλα, στην ταινία τα παιδιά εκφράζουν και τρόπους αντιμετώπισης των φόβων και των δυσκολιών τους.
Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011
Cesaria Evora (1941-2011)
Πέθανε σήμερα η Σεζάρια Εβόρα.
Πόσο τυχεροί είμαστε που την είδαμε, την ακούσαμε να τραγουδάει σε απόσταση σχεδόν αναπνοής στις πρώτες πρώτες συναυλίες ειδικά. Όρθια, ακίνητη θαρρεις και όταν ξεκινούσε να τραγουδά ενα κύμα άγγιζε όλο το κοινό της. Κάτι μέσα μας χόρευε όσο εκείνη τραγουδούσε τις λύπες, τη μοναξιά, τη μέρα και τη νύχτα. Η πρώτη της συναυλία στην Ελλάδα πότε ήταν; Θυμαμαι στο Μύλο, εκεί την ειχα πρωτοδεί και πρωτοακούσει και θυμαμαι που λεγαμε μετα ενθουσιασμένοι διαφοροι σε φιλους μας στην Αθηνα, το και το, αν ερθει ποτε σε σας μην την χάσετε. Οι πιο πολλοί τότε, μετα μας το ελεγαν, ήταν σιγουροι πως απλώς υπερβάλαμε. Μετα την άκουσαν, την έμαθαν και ήταν αλλιώς.
"... in all those years when I sang in bars and in front of strangers I sometimes had an idea I might someday be successful outside my country. The thought never stayed with me for very long, but here I am."
Γεννημένη το 1941, πέρασε δυσκολα, έζησε σαν δυο και τρεις ζωές μαζί. Τα τελευταία είκοσι και λίγα παραπανω μόλις χρόνια έγινε διασημη εξω απο την πατρίδα της. Ζώντας απο πολύ μικρή με πολλές στερήσεις και ατυχίες γνώρισε τελικά την παγκόσμια επιτυχία. Με μεγαλη τόλμη στην καλλιτεχνική και προσωπική της ζωή η Σεζάρια Εβόρα ή Έβορα όπως αλλιώς τονίζουν, και μαλλον πιο σωστα, το επώνυμό της, έμαθε σε όλο τον πλανήτη τα λυπημενα τραγούδια του τόπου της, ήταν η σημαντικότερη και πιο διασημη εκπρόσωπος της μουσικής μόρνα, της παραδοσιακής μουσικής του Cape Verde, της χώρα της.
Tον Σεπτέμβριο ειχε ανακοινώσει πως τερματιζει την καριέρα της, ακυρώνοντας καποιες συναυλίες που είχαν προγραμματιστεί για το επομενο διαστημα. Είχε ήδη υποβληθεί την περασμενη χρονια σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς καθως αντιμετωπιζε σοβαρα προβλήματα υγείας. Πεθανε σήμερα
Έκανε την απόσταση από το Πράσινο Ακρωτήρι μέχρι τις καρδιές μας να μοιαζει μια ανάσα δρόμος.
Όταν καποτε καναμε μια συνεντευξη μου ειπε πολλά και ενδιαφεροντα και πολλά βεβαια τυπικά, τα ίδια μαλλον σε όλες τις συνεντευξεις που έδινε σε εκατοντάδες δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο, αναπόφευκτο ετσι κι αλλιώς. Μου ειπε ωραία πραγματα, και ενα ακόμα το θυμαμαι, αδικώντας σίγουρα αλλες απαντησεις της. Αλλά αυτή με ξάφνιασε, για αυτό τη θυμαμαι μαλλον. Κι ήταν μια ερωτηση κοινότυπη, καθολου πρωτότυπη. Τι εχει οπωσδηποτε παντα στο καμαρίνι της πριν βγει να τραγουδησει, τη ρωτησα και απάντησε, "ενα σίδερο, θελω παντα να σιδερώνω η ίδια τα ρουχα μου πριν βγω στη σκηνή".
Αλήθεια, ψεμματα, δεν ξερω... Μικρό κορίτσι στο ορφανοτροφείο οι καλόγριες της ειχαν μαθει να ραβει και να σιδερώνει. Αν ήξεραν τι είχε απαντησει, παγκόσμια διασημη τραγουδιστρια πια, σε μια συνεντευξη μπορεί να χαίρονταν, φανταστηκα.
http://www.cesaria-evora.com
http://africanmusic.org/artists/evora.html
Πόσο τυχεροί είμαστε που την είδαμε, την ακούσαμε να τραγουδάει σε απόσταση σχεδόν αναπνοής στις πρώτες πρώτες συναυλίες ειδικά. Όρθια, ακίνητη θαρρεις και όταν ξεκινούσε να τραγουδά ενα κύμα άγγιζε όλο το κοινό της. Κάτι μέσα μας χόρευε όσο εκείνη τραγουδούσε τις λύπες, τη μοναξιά, τη μέρα και τη νύχτα. Η πρώτη της συναυλία στην Ελλάδα πότε ήταν; Θυμαμαι στο Μύλο, εκεί την ειχα πρωτοδεί και πρωτοακούσει και θυμαμαι που λεγαμε μετα ενθουσιασμένοι διαφοροι σε φιλους μας στην Αθηνα, το και το, αν ερθει ποτε σε σας μην την χάσετε. Οι πιο πολλοί τότε, μετα μας το ελεγαν, ήταν σιγουροι πως απλώς υπερβάλαμε. Μετα την άκουσαν, την έμαθαν και ήταν αλλιώς.
"... in all those years when I sang in bars and in front of strangers I sometimes had an idea I might someday be successful outside my country. The thought never stayed with me for very long, but here I am."
Γεννημένη το 1941, πέρασε δυσκολα, έζησε σαν δυο και τρεις ζωές μαζί. Τα τελευταία είκοσι και λίγα παραπανω μόλις χρόνια έγινε διασημη εξω απο την πατρίδα της. Ζώντας απο πολύ μικρή με πολλές στερήσεις και ατυχίες γνώρισε τελικά την παγκόσμια επιτυχία. Με μεγαλη τόλμη στην καλλιτεχνική και προσωπική της ζωή η Σεζάρια Εβόρα ή Έβορα όπως αλλιώς τονίζουν, και μαλλον πιο σωστα, το επώνυμό της, έμαθε σε όλο τον πλανήτη τα λυπημενα τραγούδια του τόπου της, ήταν η σημαντικότερη και πιο διασημη εκπρόσωπος της μουσικής μόρνα, της παραδοσιακής μουσικής του Cape Verde, της χώρα της.
Tον Σεπτέμβριο ειχε ανακοινώσει πως τερματιζει την καριέρα της, ακυρώνοντας καποιες συναυλίες που είχαν προγραμματιστεί για το επομενο διαστημα. Είχε ήδη υποβληθεί την περασμενη χρονια σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς καθως αντιμετωπιζε σοβαρα προβλήματα υγείας. Πεθανε σήμερα
Έκανε την απόσταση από το Πράσινο Ακρωτήρι μέχρι τις καρδιές μας να μοιαζει μια ανάσα δρόμος.
Όταν καποτε καναμε μια συνεντευξη μου ειπε πολλά και ενδιαφεροντα και πολλά βεβαια τυπικά, τα ίδια μαλλον σε όλες τις συνεντευξεις που έδινε σε εκατοντάδες δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο, αναπόφευκτο ετσι κι αλλιώς. Μου ειπε ωραία πραγματα, και ενα ακόμα το θυμαμαι, αδικώντας σίγουρα αλλες απαντησεις της. Αλλά αυτή με ξάφνιασε, για αυτό τη θυμαμαι μαλλον. Κι ήταν μια ερωτηση κοινότυπη, καθολου πρωτότυπη. Τι εχει οπωσδηποτε παντα στο καμαρίνι της πριν βγει να τραγουδησει, τη ρωτησα και απάντησε, "ενα σίδερο, θελω παντα να σιδερώνω η ίδια τα ρουχα μου πριν βγω στη σκηνή".
Αλήθεια, ψεμματα, δεν ξερω... Μικρό κορίτσι στο ορφανοτροφείο οι καλόγριες της ειχαν μαθει να ραβει και να σιδερώνει. Αν ήξεραν τι είχε απαντησει, παγκόσμια διασημη τραγουδιστρια πια, σε μια συνεντευξη μπορεί να χαίρονταν, φανταστηκα.
http://www.cesaria-evora.com
http://africanmusic.org/artists/evora.html
Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011
ενα ωραίο σχολείο
Άλλο να το φανταζεσαι, αλλο να το διαβαζεις, να το ακούς σε ομιλίες, άλλο να λες τι ωραία που θα ήταν να λειτουργούν τα σχολεία με αλλη λογική, κι άλλο να το μαθαίνεις πως όλα αυτα δεν είναι μόνο λόγια αλλά πράξεις.
Υπαρχει ενα σχολείο στο χωριό Φουρφουράς Ρεθύμνου που αν δε το ζηλευουν πρότυπα σχολεία σε όλο τον κόσμο - αυτα χάνουν!- σίγουρα το ζηλευουμε όλοι. Ποιος δεν θα ήθελε να μαθαίνει στο σχολείο παίζοντας; Ποιος δεν θα ήθελε τα παιδιά και στο σχολείο και παντου να παίζουν μαθαίνοντας; (Ε, καλά, ότι έχω στο μυαλό μου καποιους σοβαροφανείς που θα ελεγαν ανοησίες περί αυτού έχω, αλλά ούτε που τους δίνω σημασία εδώ και πολλά πολλά χρόνια, οπότε δεν πα να λενε)
Η ουσία είναι ότι στον 4θεσιο αυτό δημοτικό σχολείο, ενας ωραίος δασκαλος, ο Άγγελος Πατσιάς, και οι κεφατοι μαθητές του κανουν πραξη ενα διαφορετικό σχολείο.
Τι σημαίνει αυτό; Αντιγράφω απο το κείμενο χαρη στο οποίο εμαθα για το απίθανο αυτό σχολείο "Μέσα στα λίγα χρόνια που ο Άγγελος Πατσιάς είναι δάσκαλος στο 4θέσιο Δημοτικό σχολείο Φουρφουρά πραγματοποίησε ένα μικρό θαύμα. Δεν στάθηκε στις ανεπάρκειες της ελληνικού κράτους, αγνόησε τις αβελτηρίες της δημόσιας παιδείας, υπερπήδησε κάθε βολική δικαιολογία προκειμένου να αρκεστεί στο νόμο της ήσσονος προσπάθειας. Οργάνωσε το παλιό σχολείο του χωριού, μεταμορφώνοντας το από ένα εγκαταλειμμένο οίκημα σε σχολείο του 21ου αιώνα. «Σχολείο της φύσης και των χρωμάτων» το ονόμασε και βάλθηκε να το φτιάξει. Ζωγράφισε φωτεινούς και έγχρωμους τους τοίχους, πλούτισε την βιβλιοθήκη του, έφερε υπολογιστές. Μα πάνω από όλα αποφάσισε να μάθει στα παιδιά αληθινά «γράμματα», παναπεί να ξυπνήσει εντός τους τον αχόρταγο προσανατολισμό προς το Καλό και το Ωραίο. Για αυτό και βάλθηκε να μάθει τα παιδιά να τραγουδούν, να νοιώθουν την ποίηση, να παίζουν θέατρο, να χορεύουν - μέχρι και «μάχη χορευτικών συγκροτημάτων» διοργάνωσε ο αθεόφοβος! Οργάνωσε τους μικρούς του μαθητές για καλλιεργούν μποστάνια και να φτιάξουν το δικό τους κοτέτσι. Κατόπιν τους έμαθε να πουλάνε την παραγωγή τους - αυγά, καρπούζια και λαχανικά - προκειμένου να εξασφαλίσουν χρήματα για τα έξοδα του σχολείου. Κανονικό πρότυπο αυτοδιαχείρισης δηλαδή.
Διαβάζω στο Διαδίκτυο την άποψη του για την εκπαίδευση. «Η εκπαίδευση», λέει ο Άγγελος Πατσιάς,«κρύβεται στα απλά πράγματα. Εγώ αυτό που έκανα είναι να πειραματίζομαι». Και συνεχίζει: «Δεν θέλει φόβο στον πειραματισμό και μάλλον αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πάντα όμως να έχουμε ως γνώμονα ότι τα παιδιά δεν θα ζημιωθούν από τους πειραματισμούς. Λάθη θα γίνουν, τα παιδιά δείχνουν κατανόηση. Ο δάσκαλος δεν είναι θεός. Είναι κάτι το οποίο κινείται ανάμεσά τους πολλές ώρες την ημέρα και ο ένας μαθαίνει από τον άλλο». Τέλος, μεταξύ των πολλών άλλων, o Άγγελος Πατσιάς δημιούργησε, κλέβοντας ώρα από τον «εξωσχολικό» του χρόνο, μια διαδικτυακή εκπαιδευτική τηλεόραση για τα παιδιά. Την Φουρφουρά Web TV!"
Σε ενα βίντεο, αυτό, οι μαθητές μας μιλουν για το σχολείο τους
Η σελίδα - κανάλι τους εδώ: http://fourfourastv.blogspot.com/
Κι αυτό δικό τους: http://fourfourasweb.wordpress.com/
Εμενα με κέρδισαν. Και τους θαυμασα και τους ζήλεψα. Οπως λενε κι οι ίδιοι στο βίντεο που τραβηξαν με ενα τραγούδι που ούτε θα φανταζόμουν ποτε πως μπορεί σε ενα σχολείο να το μαθαίνουν ετσι τα παιδιά για να το παρουσιάσουν στη γιορτη για το Πολυτεχνείο (η συνδεση είναι εδω: http://fourfourastv.blogspot.com/2011/11/blog-post_11.html) τα παιδια μπορουν να αλλαξουν τα παντα. Και ενας εμπνευσμένος, ανοιχτόμυαλος δασκαλος μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Και βεβαια, εδώ είμαστε όλοι, όχι μόνο να κανουμε το εύκολο και ...τεμπέλικο καμιά φορα, απλώς να θαυμαζουμε και να λεμε μπράβο, αλλά ο καθενας μας σε ό,τι κάνουμε να εχουμε τετοιο κέφι, τετοια όρεξη για καινούρια πραγματα, να δοκιμάζουμε, να πειραματιζόμαστε, να μην το βαζουμε κάτω, να ζουμε.
'Εμαθα για τον δασκαλο και το σχολείο εδώ και εδώ.
Η ουσία είναι ότι στον 4θεσιο αυτό δημοτικό σχολείο, ενας ωραίος δασκαλος, ο Άγγελος Πατσιάς, και οι κεφατοι μαθητές του κανουν πραξη ενα διαφορετικό σχολείο.
Τι σημαίνει αυτό; Αντιγράφω απο το κείμενο χαρη στο οποίο εμαθα για το απίθανο αυτό σχολείο "Μέσα στα λίγα χρόνια που ο Άγγελος Πατσιάς είναι δάσκαλος στο 4θέσιο Δημοτικό σχολείο Φουρφουρά πραγματοποίησε ένα μικρό θαύμα. Δεν στάθηκε στις ανεπάρκειες της ελληνικού κράτους, αγνόησε τις αβελτηρίες της δημόσιας παιδείας, υπερπήδησε κάθε βολική δικαιολογία προκειμένου να αρκεστεί στο νόμο της ήσσονος προσπάθειας. Οργάνωσε το παλιό σχολείο του χωριού, μεταμορφώνοντας το από ένα εγκαταλειμμένο οίκημα σε σχολείο του 21ου αιώνα. «Σχολείο της φύσης και των χρωμάτων» το ονόμασε και βάλθηκε να το φτιάξει. Ζωγράφισε φωτεινούς και έγχρωμους τους τοίχους, πλούτισε την βιβλιοθήκη του, έφερε υπολογιστές. Μα πάνω από όλα αποφάσισε να μάθει στα παιδιά αληθινά «γράμματα», παναπεί να ξυπνήσει εντός τους τον αχόρταγο προσανατολισμό προς το Καλό και το Ωραίο. Για αυτό και βάλθηκε να μάθει τα παιδιά να τραγουδούν, να νοιώθουν την ποίηση, να παίζουν θέατρο, να χορεύουν - μέχρι και «μάχη χορευτικών συγκροτημάτων» διοργάνωσε ο αθεόφοβος! Οργάνωσε τους μικρούς του μαθητές για καλλιεργούν μποστάνια και να φτιάξουν το δικό τους κοτέτσι. Κατόπιν τους έμαθε να πουλάνε την παραγωγή τους - αυγά, καρπούζια και λαχανικά - προκειμένου να εξασφαλίσουν χρήματα για τα έξοδα του σχολείου. Κανονικό πρότυπο αυτοδιαχείρισης δηλαδή.
Διαβάζω στο Διαδίκτυο την άποψη του για την εκπαίδευση. «Η εκπαίδευση», λέει ο Άγγελος Πατσιάς,«κρύβεται στα απλά πράγματα. Εγώ αυτό που έκανα είναι να πειραματίζομαι». Και συνεχίζει: «Δεν θέλει φόβο στον πειραματισμό και μάλλον αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πάντα όμως να έχουμε ως γνώμονα ότι τα παιδιά δεν θα ζημιωθούν από τους πειραματισμούς. Λάθη θα γίνουν, τα παιδιά δείχνουν κατανόηση. Ο δάσκαλος δεν είναι θεός. Είναι κάτι το οποίο κινείται ανάμεσά τους πολλές ώρες την ημέρα και ο ένας μαθαίνει από τον άλλο». Τέλος, μεταξύ των πολλών άλλων, o Άγγελος Πατσιάς δημιούργησε, κλέβοντας ώρα από τον «εξωσχολικό» του χρόνο, μια διαδικτυακή εκπαιδευτική τηλεόραση για τα παιδιά. Την Φουρφουρά Web TV!"
Σε ενα βίντεο, αυτό, οι μαθητές μας μιλουν για το σχολείο τους
Η σελίδα - κανάλι τους εδώ: http://fourfourastv.blogspot.com/
Κι αυτό δικό τους: http://fourfourasweb.wordpress.com/
Εμενα με κέρδισαν. Και τους θαυμασα και τους ζήλεψα. Οπως λενε κι οι ίδιοι στο βίντεο που τραβηξαν με ενα τραγούδι που ούτε θα φανταζόμουν ποτε πως μπορεί σε ενα σχολείο να το μαθαίνουν ετσι τα παιδιά για να το παρουσιάσουν στη γιορτη για το Πολυτεχνείο (η συνδεση είναι εδω: http://fourfourastv.blogspot.com/2011/11/blog-post_11.html) τα παιδια μπορουν να αλλαξουν τα παντα. Και ενας εμπνευσμένος, ανοιχτόμυαλος δασκαλος μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Και βεβαια, εδώ είμαστε όλοι, όχι μόνο να κανουμε το εύκολο και ...τεμπέλικο καμιά φορα, απλώς να θαυμαζουμε και να λεμε μπράβο, αλλά ο καθενας μας σε ό,τι κάνουμε να εχουμε τετοιο κέφι, τετοια όρεξη για καινούρια πραγματα, να δοκιμάζουμε, να πειραματιζόμαστε, να μην το βαζουμε κάτω, να ζουμε.
'Εμαθα για τον δασκαλο και το σχολείο εδώ και εδώ.
Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011
Σώτια Τσώτου (1942-2011)
Η Σώτια Τσώτου, γεννημενη στις 14 Μαΐου 1942 στη Λειβαδιά πέθανε εχθές στις 10 Δεκεμβρίου 2011 στην Αθήνα έπειτα από διετή μάχη με τον καρκίνο αφήνοντας πίσω της πολύ σημαντικό έργο. Η οικογένειά της επιθυμεί αντί για στεφάνια τα χρήματα να δοθούν στο χαμόγελο του παιδιού, έναν οργανισμό που αγαπούσε ιδιαίτερα η Σώτια Τσώτου. Η πολιτική κηδεία θα γίνει στο Α’ νεκροταφείο την Τρίτη.
Από τα 2 της χρόνια έζησε στην Αθήνα.
Μοναχοπαίδι εύπορων μικροαστών, σπούδασε μεταξύ άλλων στην Ελληνογαλλική σχολή του Αγίου Ιωσήφ "Saint Joseph". Από τα 18 της χρόνια εργαζόταν σαν δημοσιογράφος, παράλληλα με τις σπουδές της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και τις δραματικές σχολές του Πέλου Κατσέλη και του Κωστή Μηχαηλίδη. Η Δικτατορία της 21ης Απριλίου τη βρήκε στην εφημερίδα "Ελευθερία", η οποία διέκοψε αυθημερόν την έκδοσή της, θέτοντας τέλος στη δημοσιογραφική της καριέρα. Στη διάρκεια της Χούντας, συνελήφθη και κρατήθηκε πολλές φορές. Στην απομόνωση εμπνεύστηκε τα τραγούδια που θα την έκαναν λίγους μήνες αργότερα γνωστή σαν στιχουργό: το "Βρε δε βαριέσαι, αδελφέ" και το "Νά ΄τανε το 21" .
Απο τη δημοσίευση της είδησης του θανάτου της στο http://www.musicpaper.gr, όπου υπαρχει και μια συνέντευξή της, εδώ
"Πόσα τραγούδια έχεις γράψει μέχρι τώρα;
Γύρω στα τριακόσια ή και περισσότερα. Ήμουν πολυγραφότατη, η αθεόφοβη! Έχω γύρω στα δέκα προσωπικά άλμπουμ, με υπογραφές του Απόστολου Καλδάρα, του Γιώργου Χατζηνάσιου , του Γιώργου Κριμιζάκη, του Τάκη Σούκα, του Δώρου Γεωργιάδη κ.ά. Συμμετείχα σε πολλούς δίσκους με σημαντικά ονόματα, όπως: Σταύρος Κουγιουμτζής (Να ’τανε το Εικοσιένα), Γιάννης Σπανός, Χρήστος Νικολόπουλος, Στέλιος Καζαντζίδης (Βραδιάζει), Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Πάριος, Μαρινέλλα (Για σένανε μπορώ, Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει κ.λπ.), Χαρούλα Αλεξίου, Άννα Βίσση, Γιάννη Πουλόπουλο, Δημήτρη Μητροπάνο κ.ά. Συνυπολόγισε σ’ όλα αυτά που έχω γράψει το 85% των τραγουδιών που μελοποίησε και τραγούδησε το alter ego μου στο τραγούδι, ο Κώστας Χατζής, με κορύφωση το τριπλό άλμπουμ Ρεσιτάλ με τη Μαρινέλλα. Κάνε την πρόσθεση και θα σου βγει ένα πολύμορφο σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες"
Και απο τη δεκαετία του '80 κι αυτό δικό της, "μου 'ταξες ταξίδι να με πας", μουσικη Χρ. Νικολοπουλος με τη φωνη της Δ.Γαλάνη.
Μοναχοπαίδι εύπορων μικροαστών, σπούδασε μεταξύ άλλων στην Ελληνογαλλική σχολή του Αγίου Ιωσήφ "Saint Joseph". Από τα 18 της χρόνια εργαζόταν σαν δημοσιογράφος, παράλληλα με τις σπουδές της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και τις δραματικές σχολές του Πέλου Κατσέλη και του Κωστή Μηχαηλίδη. Η Δικτατορία της 21ης Απριλίου τη βρήκε στην εφημερίδα "Ελευθερία", η οποία διέκοψε αυθημερόν την έκδοσή της, θέτοντας τέλος στη δημοσιογραφική της καριέρα. Στη διάρκεια της Χούντας, συνελήφθη και κρατήθηκε πολλές φορές. Στην απομόνωση εμπνεύστηκε τα τραγούδια που θα την έκαναν λίγους μήνες αργότερα γνωστή σαν στιχουργό: το "Βρε δε βαριέσαι, αδελφέ" και το "Νά ΄τανε το 21" .
Απο τη δημοσίευση της είδησης του θανάτου της στο http://www.musicpaper.gr, όπου υπαρχει και μια συνέντευξή της, εδώ
"Πόσα τραγούδια έχεις γράψει μέχρι τώρα;
Γύρω στα τριακόσια ή και περισσότερα. Ήμουν πολυγραφότατη, η αθεόφοβη! Έχω γύρω στα δέκα προσωπικά άλμπουμ, με υπογραφές του Απόστολου Καλδάρα, του Γιώργου Χατζηνάσιου , του Γιώργου Κριμιζάκη, του Τάκη Σούκα, του Δώρου Γεωργιάδη κ.ά. Συμμετείχα σε πολλούς δίσκους με σημαντικά ονόματα, όπως: Σταύρος Κουγιουμτζής (Να ’τανε το Εικοσιένα), Γιάννης Σπανός, Χρήστος Νικολόπουλος, Στέλιος Καζαντζίδης (Βραδιάζει), Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Πάριος, Μαρινέλλα (Για σένανε μπορώ, Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει κ.λπ.), Χαρούλα Αλεξίου, Άννα Βίσση, Γιάννη Πουλόπουλο, Δημήτρη Μητροπάνο κ.ά. Συνυπολόγισε σ’ όλα αυτά που έχω γράψει το 85% των τραγουδιών που μελοποίησε και τραγούδησε το alter ego μου στο τραγούδι, ο Κώστας Χατζής, με κορύφωση το τριπλό άλμπουμ Ρεσιτάλ με τη Μαρινέλλα. Κάνε την πρόσθεση και θα σου βγει ένα πολύμορφο σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες"
Και απο τη δεκαετία του '80 κι αυτό δικό της, "μου 'ταξες ταξίδι να με πας", μουσικη Χρ. Νικολοπουλος με τη φωνη της Δ.Γαλάνη.
Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011
η φωτογραφία της ημέρας...
...θα μπορούσε να ήταν αυτή;
[για το χθεσινό φεγγάρι, που ήταν καταπληκτικό]
ή αυτή;
[με λεζάντα, "Two crossed fingers don't always mean good luck!"
(την φωτογραφία -και την προηγούμενη- την ειδα στη σελίδα της Κατερίνας Τζωρίδου στο facebook, η λεζάντα δική της)]
μήπως και αυτή;
Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011
γιατί γράφεις;
από το "Βιβλίο του γέλιου και της λήθης" του Μιλαν Κουντερα, εκδόσεις "Βιβλιοπωλείον της Εστίας"
"Προ καιρού διέσχιζα με ταξί το Παρίσι κι είχα πέσει σ’ έναν φλύαρο οδηγό. Έλεγε πως δεν μπορεί να κοιμηθεί τη νύχτα. Υπέφερε από χρόνια αϋπνία. Από τον πόλεμο και μετά. Ήταν στο ναυτικό. Το πλοίο του βούλιαξε. Τρία μερόνυχτα κολυμπούσε. Έπειτα τον έσωσαν. Πέρασε μήνες μεταξύ ζωής και θανάτου. Έγινε καλά, αλλά έχασε τον ύπνο του.
«Έχω ένα τρίτο ζωής παραπάνω από σας» είπε χαμογελώντας.
«Και τι το κάνετε αυτό το παραπανίσιο τρίτο;» ρώτησα.
«Γράφω» μου απάντησε.
Θέλησα να μάθω τι γράφει.
Έγραφε την ιστορία της ζωής του. Την ιστορία ενός ανθρώπου που κολυμπούσε τρία μερόνυχτα στη θάλασσα, πάλεψε με τον θάνατο, έχασε τον ύπνο του, αλλά διατήρησε τη δύναμή του για ζωή.
«Το γράφετε για τα παιδιά σας; Κάτι σαν οικογενειακό χρονικό;»
Χαμογέλασε με πίκρα: «Για τα παιδιά μου; Δεν θα τα ενδιέφερε καθόλου. Γράφω βιβλίο. Νομίζω πως θα βοηθούσε πολύν κόσμο».
Αυτή η κουβέντα με τον ταξιτζή μού αποκάλυψε ξαφνικά την ουσία της δουλειάς του συγγραφέα. Γράφουμε βιβλία, επειδή δεν ενδιαφέρονται για μας τα παιδιά μας. Απευθυνόμαστε στο ανώνυμο πλήθος, επειδή η γυναίκα μας βουλώνει τ’ αφτιά της όταν της μιλάμε..."
"Θα μου πείτε πως στην περίπτωση του ταξιτζή έχουμε να κάνουμε με γραφομανή και όχι με συγγραφέα. Οπότε πρέπει να προσδιορίσουμε ακριβέστερα τις έννοιές μας. Η γυναίκα που γράφει τέσσερα γράμματα τη μέρα στον εραστή της δεν είναι γραφομανής. Είναι ερωτευμένη. Αλλά ένας φίλος μου που κρατάει σε φωτοτυπίες την ερωτική του αλληλογραφία για να τη δημοσιεύσει κάποια μέρα είναι γραφομανής. Γραφομανία δεν είναι η επιθυμία να γράφεις γράμματα, προσωπικά ημερολόγια, οικογενειακά χρονικά (να γράφεις δηλαδή για τον εαυτό σου ή τους δικούς σου), αλλά να γράφεις βιβλία (να έχεις δηλαδή κοινό από άγνωστους αναγνώστες)..."
"Η ασυγκράτητη εξάπλωση της γραφομανίας ανάμεσα στους πολιτικούς, τους ταξιτζήδες, τις λεχώνες, τις ερωμένες, τους φονιάδες, τους κλέφτες, τις πόρνες, τους νομάρχες, τους γιατρούς και τους ασθενείς μού αποδεικνύει πως κάθε άνθρωπος ανεξαιρέτως έχει μέσα του έναν δυνητικό συγγραφέα, έτσι που σύσσωμο το ανθρώπινο γένος θα μπορούσε δικαιωματικά να βγει στους δρόμους και να φωνάξει: Είμαστε όλοι συγγραφείς!
Γιατί ο καθένας υποφέρει στην ιδέα πως μια μέρα θα εξαφανιστεί μέσα σ’ έναν αδιάφορο κόσμο, χωρίς να τον έχει ακούσει και χωρίς να τον έχει προσέξει κανείς, γι’ αυτό και θέλει, όσο είναι ακόμα καιρός, να μεταμορφωθεί μόνος του σ’ έναν κόσμο από λέξεις.
Όταν κάποιο πρωί (και σύντομα θα γίνει αυτό) ο καθένας θα ξυπνήσει συγγραφέας, θα έχει φτάσει η εποχή της παγκόσμιας κουφαμάρας και της παγκόσμιας ασυνεννοησίας."
Τα αποσπάσματα απο εδω: Μίλαν Κούντερα [Περί γραφομανίας], από το blog του Γιάννη Χάρη
(στην σύνδεση πηγα απο το blog: http://dimentes12.blogspot.com//)
"Προ καιρού διέσχιζα με ταξί το Παρίσι κι είχα πέσει σ’ έναν φλύαρο οδηγό. Έλεγε πως δεν μπορεί να κοιμηθεί τη νύχτα. Υπέφερε από χρόνια αϋπνία. Από τον πόλεμο και μετά. Ήταν στο ναυτικό. Το πλοίο του βούλιαξε. Τρία μερόνυχτα κολυμπούσε. Έπειτα τον έσωσαν. Πέρασε μήνες μεταξύ ζωής και θανάτου. Έγινε καλά, αλλά έχασε τον ύπνο του.
«Έχω ένα τρίτο ζωής παραπάνω από σας» είπε χαμογελώντας.
«Και τι το κάνετε αυτό το παραπανίσιο τρίτο;» ρώτησα.
«Γράφω» μου απάντησε.
Θέλησα να μάθω τι γράφει.
Έγραφε την ιστορία της ζωής του. Την ιστορία ενός ανθρώπου που κολυμπούσε τρία μερόνυχτα στη θάλασσα, πάλεψε με τον θάνατο, έχασε τον ύπνο του, αλλά διατήρησε τη δύναμή του για ζωή.
«Το γράφετε για τα παιδιά σας; Κάτι σαν οικογενειακό χρονικό;»
Χαμογέλασε με πίκρα: «Για τα παιδιά μου; Δεν θα τα ενδιέφερε καθόλου. Γράφω βιβλίο. Νομίζω πως θα βοηθούσε πολύν κόσμο».
Αυτή η κουβέντα με τον ταξιτζή μού αποκάλυψε ξαφνικά την ουσία της δουλειάς του συγγραφέα. Γράφουμε βιβλία, επειδή δεν ενδιαφέρονται για μας τα παιδιά μας. Απευθυνόμαστε στο ανώνυμο πλήθος, επειδή η γυναίκα μας βουλώνει τ’ αφτιά της όταν της μιλάμε..."
"Θα μου πείτε πως στην περίπτωση του ταξιτζή έχουμε να κάνουμε με γραφομανή και όχι με συγγραφέα. Οπότε πρέπει να προσδιορίσουμε ακριβέστερα τις έννοιές μας. Η γυναίκα που γράφει τέσσερα γράμματα τη μέρα στον εραστή της δεν είναι γραφομανής. Είναι ερωτευμένη. Αλλά ένας φίλος μου που κρατάει σε φωτοτυπίες την ερωτική του αλληλογραφία για να τη δημοσιεύσει κάποια μέρα είναι γραφομανής. Γραφομανία δεν είναι η επιθυμία να γράφεις γράμματα, προσωπικά ημερολόγια, οικογενειακά χρονικά (να γράφεις δηλαδή για τον εαυτό σου ή τους δικούς σου), αλλά να γράφεις βιβλία (να έχεις δηλαδή κοινό από άγνωστους αναγνώστες)..."
"Η ασυγκράτητη εξάπλωση της γραφομανίας ανάμεσα στους πολιτικούς, τους ταξιτζήδες, τις λεχώνες, τις ερωμένες, τους φονιάδες, τους κλέφτες, τις πόρνες, τους νομάρχες, τους γιατρούς και τους ασθενείς μού αποδεικνύει πως κάθε άνθρωπος ανεξαιρέτως έχει μέσα του έναν δυνητικό συγγραφέα, έτσι που σύσσωμο το ανθρώπινο γένος θα μπορούσε δικαιωματικά να βγει στους δρόμους και να φωνάξει: Είμαστε όλοι συγγραφείς!
Γιατί ο καθένας υποφέρει στην ιδέα πως μια μέρα θα εξαφανιστεί μέσα σ’ έναν αδιάφορο κόσμο, χωρίς να τον έχει ακούσει και χωρίς να τον έχει προσέξει κανείς, γι’ αυτό και θέλει, όσο είναι ακόμα καιρός, να μεταμορφωθεί μόνος του σ’ έναν κόσμο από λέξεις.
Όταν κάποιο πρωί (και σύντομα θα γίνει αυτό) ο καθένας θα ξυπνήσει συγγραφέας, θα έχει φτάσει η εποχή της παγκόσμιας κουφαμάρας και της παγκόσμιας ασυνεννοησίας."
Τα αποσπάσματα απο εδω: Μίλαν Κούντερα [Περί γραφομανίας], από το blog του Γιάννη Χάρη
(στην σύνδεση πηγα απο το blog: http://dimentes12.blogspot.com//)
Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011
Aθανασία
Νίκος Γκάτσος (8 Δεκεμβρίου 1911-12 Μαϊου 1992)
"Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ του Γκάτσου, όπως και κάθε αληθινό τραγούδι, ήταν και παραμένει ένα παιχνίδι.
Η ιδέα του Θανάτου οδηγεί τον αληθινά ελεύθερο άνθρωπο στο να αντιληφθεί βαθιά μέσα του, πως η ύπαρξη Του έχει ημερομηνία λήξεως.
Ο Άνθρωπος οφείλει να συμφιλιωθεί με την ιδέα αυτή κι όχι ν΄αγκιστρώνεται απ΄ τη ζωή σε σημείο που να μη θέλει να φύγει -πράγμα που όλες οι θρησκείες εκμεταλλεύονται υποσχόμενες μελλοντική κι ατέλειωτη ζωή. Κι όμως είναι τόσο απλό, γι΄ αυτό και δύσκολο."
Μ.Χ.
(http://www.hadjidakis.gr/works/ergo3.asp?WorkID=31)
Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011
άσε το χρόνο να σου δειξει, ξερει αυτός...
Είδα χθες ενα βιντεο, απο την παρασταση του Φοιβου Δεληβορια και της Μάρθας Φριντζήλα. Εδώ. Είναι ενα απόσπασμα όπου η Μάρθα Φριντζήλα θεωρώντας ασυναρτητο, ακαταλαβίστικο, υπερτιμημένο εν πασει περιπτώσει, ενα τραγούδι σε στιχους του Αλκη Αλκαίου, το απαγγελει ώστε να φανεί κατα την ίδια το ακατανόητο των λόγων του. Διαβασα απόψεις, όπως αυτες γραφτηκαν στο διαδίκτυο. Πολλά δεν μου άρεσαν. Τελος παντων, δεν μου ταιριάζουν για να μην κανω την έξυπνη, ειμαι της σχολής του ψυχραιμου. Αυτες τις πολεμικές σταυροφορίες δεν τις συμπαθώ ό,τι κι αν υποστηρίζουν.
Στ' άρματα, εκατερωθεν; Χαζό μου φαίνεται και συγγνώμη.
Για μενα δεν είναι σιγουρα θεμα αβατου. Στην τεχνη δεν υπαρχουν ιερα και όσια, ίσως και πουθενά, εδώ που τα λέμε. Δεν με ενοχλησε αυτό. Ουτε θεμα αισθητικής είναι, παλι προσωπικά μιλάω. Εγω δει και ακούσει χειρότερα. Μια φορα και σε παρασταση της Μάρθας εδώ, στην Θεσσαλονίκη, και της το είπα διακριτικά, για να ΄μαι ενταξει με τον εαυτό μου. Τότε, γιατί γραφω όσα γραφω τώρα; Αυτό που ένιωσα παρακολουθώντας το συγκεκριμενο βίντεο με μια λεξη μπορώ να το περιγράψω; Δεν ξερω, ίσως η λεξη να είναι απορία.
Είναι τόσο ακαταλαβίστικο πια; Και δεν ένιωσε τίποτα απο το τραγούδι, αυτό το συγκεκριμένο, ποτέ; Να, αυτό σκεφτηκα, να σου πω την αλήθεια. Ούτε θεμα άβατου, ούτε ιερου και όσιου. Μερικα πραγματα ή τα νιώθεις ή δεν τα νιώθεις, ή τα καταλαβαίνεις ή δεν τα καταλαβαίνεις. Mεχρι που θα την ζήλευα κιολας, όπως και τον καθενα θα ζήλευα αν δεν εχει ζήσει τίποτα απο το συγκεκριμένο τραγούδι, καμια απο τις ήττες του. Έλα όμως που μουδιασμενη από όλα όσα μου/μας συμβαίνουν ίσως τα καταλαβαίνω, ή ετσι νομίζω, έστω τα νιώθω για να πω κατι πιο υποκειμενικό, τα λόγια του τραγουδιού.
Έρχονται καποιες φορες που τα τραγούδια, τα ποιήματα, τα λόγια και παίρνουν την εκδίκησή τους.
Δεν τα καταλαβαίνεις για καιρό, κι ερχονται εκεί που δεν το περιμένεις και σου λενε, εσύ δεν ήσουν που δεν καταλαβαινες τι λεω; Μεγάλη κουβεντα μη λες. Κάτσε να το ζήσεις και θα δεις.
Νομίζω σε όλους εχει συμβεί. Όχι πως μετα τα αντιλαμβανόμαστε όλοι, όλα με τον ίδιο τρόπο, όχι βεβαια, αλλα ο καθενας με τον δικό του τρόπο καταλαβαίνουμε, κατανοούμε, αλλαζει η αντιληπτικότητά μας σε πραγματα που παλαιότερα ίσως δεν αντιλαμβανομασταν καν.
"Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστα
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δεν θελω πια να μαθω τι ζητάμε, φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά"
Θυμαμαι πως την πρωτη φορα που τα ένιωσα τα λόγια είπα, ρε γμτ, τόσα χρόνια το ξέρω το τραγούδι πρώτη φορά κατάλαβα τι εννοεί...
Τόσα, όσα και για να καταλαβω επίσης πως κι αυτό έτσι το ζω, αλλά έτσι δεν θα μπορούσα να το πω αν δεν το διαβαζα γραμμένο:
"Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα..."
Και μαζί τωρα, που τόσοι πια τα ξερουν όλα, μιλανε, εχουν για όλα τις απαντησεις, είναι ειδικοί, τωρα που φτασαμε σε στιγμες που ούτε φανταζόμασταν, άμα νιώθεις πως "φωνή εντόμου τώρα ειν' η φωνή σου" και δεν καταλαβαίνεις πώς στο διαολο αφησαμε τη ζωή μας να την ορίζουν οι αριθμοί μπορεί και να νιώσεις μουδιασμενος.
Κι είναι κι αυτό το "πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή" με το πως να μην ειναι πια ούτε καν ερωτηματικό στις μερες μας, μόνο ειδικό, πιο ειδικό δε γίνεται.
Για αυτό σκεφτομαι πως ήθελε το χρόνο του μεσα μου κι αυτο το τραγουδι.
Ενα παραδειγμα ειναι αυτό το τραγούδι, μία περίπτωση μόνο.
Και μαλλον γι' αυτό λενε, άσε τον χρόνο να σου δείξει, να σου μάθει, ξέρει αυτός...
Μπορεί να μην ειναι παντα σοφός, αλλά όταν είναι δε παίζεται ο μπαγασας.
Στ' άρματα, εκατερωθεν; Χαζό μου φαίνεται και συγγνώμη.
Για μενα δεν είναι σιγουρα θεμα αβατου. Στην τεχνη δεν υπαρχουν ιερα και όσια, ίσως και πουθενά, εδώ που τα λέμε. Δεν με ενοχλησε αυτό. Ουτε θεμα αισθητικής είναι, παλι προσωπικά μιλάω. Εγω δει και ακούσει χειρότερα. Μια φορα και σε παρασταση της Μάρθας εδώ, στην Θεσσαλονίκη, και της το είπα διακριτικά, για να ΄μαι ενταξει με τον εαυτό μου. Τότε, γιατί γραφω όσα γραφω τώρα; Αυτό που ένιωσα παρακολουθώντας το συγκεκριμενο βίντεο με μια λεξη μπορώ να το περιγράψω; Δεν ξερω, ίσως η λεξη να είναι απορία.
Είναι τόσο ακαταλαβίστικο πια; Και δεν ένιωσε τίποτα απο το τραγούδι, αυτό το συγκεκριμένο, ποτέ; Να, αυτό σκεφτηκα, να σου πω την αλήθεια. Ούτε θεμα άβατου, ούτε ιερου και όσιου. Μερικα πραγματα ή τα νιώθεις ή δεν τα νιώθεις, ή τα καταλαβαίνεις ή δεν τα καταλαβαίνεις. Mεχρι που θα την ζήλευα κιολας, όπως και τον καθενα θα ζήλευα αν δεν εχει ζήσει τίποτα απο το συγκεκριμένο τραγούδι, καμια απο τις ήττες του. Έλα όμως που μουδιασμενη από όλα όσα μου/μας συμβαίνουν ίσως τα καταλαβαίνω, ή ετσι νομίζω, έστω τα νιώθω για να πω κατι πιο υποκειμενικό, τα λόγια του τραγουδιού.
Έρχονται καποιες φορες που τα τραγούδια, τα ποιήματα, τα λόγια και παίρνουν την εκδίκησή τους.
Δεν τα καταλαβαίνεις για καιρό, κι ερχονται εκεί που δεν το περιμένεις και σου λενε, εσύ δεν ήσουν που δεν καταλαβαινες τι λεω; Μεγάλη κουβεντα μη λες. Κάτσε να το ζήσεις και θα δεις.
Νομίζω σε όλους εχει συμβεί. Όχι πως μετα τα αντιλαμβανόμαστε όλοι, όλα με τον ίδιο τρόπο, όχι βεβαια, αλλα ο καθενας με τον δικό του τρόπο καταλαβαίνουμε, κατανοούμε, αλλαζει η αντιληπτικότητά μας σε πραγματα που παλαιότερα ίσως δεν αντιλαμβανομασταν καν.
"Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστα
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δεν θελω πια να μαθω τι ζητάμε, φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά"
Θυμαμαι πως την πρωτη φορα που τα ένιωσα τα λόγια είπα, ρε γμτ, τόσα χρόνια το ξέρω το τραγούδι πρώτη φορά κατάλαβα τι εννοεί...
Τόσα, όσα και για να καταλαβω επίσης πως κι αυτό έτσι το ζω, αλλά έτσι δεν θα μπορούσα να το πω αν δεν το διαβαζα γραμμένο:
"Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα..."
Και μαζί τωρα, που τόσοι πια τα ξερουν όλα, μιλανε, εχουν για όλα τις απαντησεις, είναι ειδικοί, τωρα που φτασαμε σε στιγμες που ούτε φανταζόμασταν, άμα νιώθεις πως "φωνή εντόμου τώρα ειν' η φωνή σου" και δεν καταλαβαίνεις πώς στο διαολο αφησαμε τη ζωή μας να την ορίζουν οι αριθμοί μπορεί και να νιώσεις μουδιασμενος.
Κι είναι κι αυτό το "πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή" με το πως να μην ειναι πια ούτε καν ερωτηματικό στις μερες μας, μόνο ειδικό, πιο ειδικό δε γίνεται.
Για αυτό σκεφτομαι πως ήθελε το χρόνο του μεσα μου κι αυτο το τραγουδι.
Ενα παραδειγμα ειναι αυτό το τραγούδι, μία περίπτωση μόνο.
Και μαλλον γι' αυτό λενε, άσε τον χρόνο να σου δείξει, να σου μάθει, ξέρει αυτός...
Μπορεί να μην ειναι παντα σοφός, αλλά όταν είναι δε παίζεται ο μπαγασας.
Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011
Υπαρχει παντα ενα λεωφορείο...
Xθες βραδυ, λίγο πριν κοιμηθώ, διαβασα ενα βιβλίο. Ενα καινούριο βιβλίο για παιδιά απο τις Εκδόσεις Κόκκινο. Εκδόθηκε σε συνεργασία με την Διεθνή Αμνηστία. Ήθελα να το μοιραστουμε. Όχι μόνο γιατί μιλάει για μια παλιά ιστορία, μιας αληθινά θαρραλέας γυναίκας. Ούτε μόνο γιατί η ιστορία είναι γραμμένη απροσποίητητα, χωρίς υπερβολές, με χιούμορ και αληθινη συγκίνηση μαζί. Και επειδή η εικονογράφησή του είναι τόσο δυνατή, ντοκουμεντο και τεχνη. Όχι για εναν απο αυτούς τους λόγους, αλλά για όλους μαζί.
Είναι "Το λεωφορείο της Ρόζας", σε κείμενο του Fabrizio Silei (μτφρ Δημήτρης Λυμπερόπουλος) και εικονογράφηση του Maurizio A.C. Quarello.
Το βιβλίο αναφερεται στην ιστορία της αφροαμερικανίδας, μοδίστρας, Ρόζας Παρκς, η οποία την 1η Δεκέμβριου του 1955, στο Μοντγκόμερι της Αλαμπαμα, αρνηθηκε να σηκωθεί απο τη θεση του λεωφορείου όπου καθόταν, και να την παραχωρήσει σε εναν Λευκό. Ο φυλετικός διαχωρισμός όριζε πως οι μαύροι καθονταν μόνο στις πίσω θεσεις του λεωφορείου και παντως παραχωρουσαν τη θεση τους παντα στους λευκούς. Με την κινηση αυτή της Ρόζας, ξεκίνησε ενα μεγάλο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των Μαυρων στις ΗΠΑ.
Στον αγώνα αυτό που ξεκίνησε με μποϋκοταζ που κρατησε ενα χρόνο, κατα το οποίο οι μαυροι δεν χρησιμοποιούσαν τα λεωφορεία, αναφερονται τα παρακατω βίντεο.
Στο βιβλίο, μιλά για την ιστορία αυτή ενας παππούς στον εγγονό του. Ο παππούς ξέρει καλά την ιστορία, εκείνο το βράδυ ήταν στο ίδιο λεωφορείο με τη Ρόζα...
Κι αυτα τα λόγια δεν τα λεει μεγαλόστομα, ίσα-ίσα. "Υπαρχει παντα ενα λεωφορείο που περνά στη ζωή του καθενός μας. Εγώ το έχασα πολλά χρόνια πριν. Εσύ κράτα τα μάτια ανοιχτα: μην χάσεις το δικό σου..."
Αυτός ο παππούς ξέρει ότι εζησε μια ιστορική στιγμή. Κι ο εγγονός του το καταλαβαίνει
"Ο Μπεν σηκώθηκε και αγκαλιασε τον παππού. Τον έσφιξε δυνατά, κοίταξε τη φωτογραφία της Ρόζας, κι ένας κόμπος ανεβηκε στο λαιμό του. Ήταν μια γυναίκα ανυπερασπιστη, θα μπορούσε να ήταν και η μητέρα του. Δεν ήταν, λοιπόν, οι μύες που μέτρησαν, ούτε η δύναμη. Αυτό που μέτρησε ήταν τα μεγάλα μάτια της και το ήρεμο χαμόγελό της...."
Υ. Γ. Η Ρόζα Παρκς είναι σύμβολο του αγώνα κατα του ρατσισμού και η ιστορία της είναι γνωστη σε όλους τους αμερικανούς. Πολλές φορές βεβαια η Ιστορία και τα πρόσωπά της όπως και στην Ελλαδα ετσι φανταζομαι και στην Αμερική τα μαθαίνουμε αλλα σαν να θεωρούμε ότι όλα αυτα αφορούν ενα πολύ μακρινό παρελθόν. Κι όμως, οι φυλετικές διακρίσεις ξεπεραστηκαν μόλις πριν λίγα χρόνια αν το καλοσκεφτούμε - και αν φυσικά θεωρησουμε ότι εχουν ακόμη και σήμερα εξαλειφθεί παντού. Το σίγουρο παντως είναι πως στις ΗΠΑ όσοι γεννηθηκαν μόλις στην αρχή και μετα τα μεσα της δεκαετίας του '60, στην ουσία εζησαν σε καθεστώς μη φυλετικών διακρίσεων.
Διαβαζοντας χθες το βιβλίο, θυμήθηκα αυτά τα λόγια που είπε η Έμα Στόουν, πρωταγωνίστρια της ταινίας "Υπηρέτριες" στην Πόλυ Λυκούργου και διάβασα στο BHMAgazino, προχθες: "Ντρεπομαι να το ομολογήσω, αλλά δεν γνώριζα λεπτομέρειες για τη ρατσιστική συμπεριφορά απεναντι στους μαυρους υπηρέτες στην Αμερική των 60s. Δεν ξερω αν είμαι μόνο εγώ τόσο πολύ στον κόσμο μου ή ολόκληρη η γενιά μου (η ίδια ειναι γεννημενη το 1988) μεγάλωσε με μια κοινωνική αποενοχοποίηση ότι όλα αυτα συνεβαιναν τους προηγούμενους αιώνες. Μπορεί η υπόθεση του μπεστ σελερ της Κάθριν Στόκετ οι "Υπηρετριες", στο οποίο βασίζεται η ομώνυμη ταινία, να είναι μυθοπλασία αλλά καθώς κι εκείνη εχει μεγαλώσει στο Νότο, οι ιστορίες της είναι βγαλμενες από τη ζωή. Τολμώ να πω ότι μου δίδαξαν σύγχρονη αμερικανικη ιστορία. Εμείς είμαστε μια γενιά που τα βρηκε όλα έτοιμα: οι γυναίκες ψηφίζουν, οι Αφροαμερικανοί είναι ισότιμοι πολίτες, καθόμαστε όλοι μαζί στα λεωφορεία. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι η ανισότητα υπηρχε απλώς λίγα χρόνια πριν, δεν είναι αρχαία ιστορία. Σοκάρεσαι. Για αυτό ακριβώς εγινα ηθοποιός: διότι παντα κατι μαθαίνω από τους ρόλους μου, κάτι που δεν εχει να κάνει μόνο με την εξελιξη της υποκριτικής μου, αλλά και με την εξέλιξή μου ως άνθρωπος"
Είναι "Το λεωφορείο της Ρόζας", σε κείμενο του Fabrizio Silei (μτφρ Δημήτρης Λυμπερόπουλος) και εικονογράφηση του Maurizio A.C. Quarello.
Το βιβλίο αναφερεται στην ιστορία της αφροαμερικανίδας, μοδίστρας, Ρόζας Παρκς, η οποία την 1η Δεκέμβριου του 1955, στο Μοντγκόμερι της Αλαμπαμα, αρνηθηκε να σηκωθεί απο τη θεση του λεωφορείου όπου καθόταν, και να την παραχωρήσει σε εναν Λευκό. Ο φυλετικός διαχωρισμός όριζε πως οι μαύροι καθονταν μόνο στις πίσω θεσεις του λεωφορείου και παντως παραχωρουσαν τη θεση τους παντα στους λευκούς. Με την κινηση αυτή της Ρόζας, ξεκίνησε ενα μεγάλο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των Μαυρων στις ΗΠΑ.
Στον αγώνα αυτό που ξεκίνησε με μποϋκοταζ που κρατησε ενα χρόνο, κατα το οποίο οι μαυροι δεν χρησιμοποιούσαν τα λεωφορεία, αναφερονται τα παρακατω βίντεο.
Στο βιβλίο, μιλά για την ιστορία αυτή ενας παππούς στον εγγονό του. Ο παππούς ξέρει καλά την ιστορία, εκείνο το βράδυ ήταν στο ίδιο λεωφορείο με τη Ρόζα...
Κι αυτα τα λόγια δεν τα λεει μεγαλόστομα, ίσα-ίσα. "Υπαρχει παντα ενα λεωφορείο που περνά στη ζωή του καθενός μας. Εγώ το έχασα πολλά χρόνια πριν. Εσύ κράτα τα μάτια ανοιχτα: μην χάσεις το δικό σου..."
Αυτός ο παππούς ξέρει ότι εζησε μια ιστορική στιγμή. Κι ο εγγονός του το καταλαβαίνει
"Ο Μπεν σηκώθηκε και αγκαλιασε τον παππού. Τον έσφιξε δυνατά, κοίταξε τη φωτογραφία της Ρόζας, κι ένας κόμπος ανεβηκε στο λαιμό του. Ήταν μια γυναίκα ανυπερασπιστη, θα μπορούσε να ήταν και η μητέρα του. Δεν ήταν, λοιπόν, οι μύες που μέτρησαν, ούτε η δύναμη. Αυτό που μέτρησε ήταν τα μεγάλα μάτια της και το ήρεμο χαμόγελό της...."
(η φωτογραφία είναι απο εδώ)
Υ. Γ. Η Ρόζα Παρκς είναι σύμβολο του αγώνα κατα του ρατσισμού και η ιστορία της είναι γνωστη σε όλους τους αμερικανούς. Πολλές φορές βεβαια η Ιστορία και τα πρόσωπά της όπως και στην Ελλαδα ετσι φανταζομαι και στην Αμερική τα μαθαίνουμε αλλα σαν να θεωρούμε ότι όλα αυτα αφορούν ενα πολύ μακρινό παρελθόν. Κι όμως, οι φυλετικές διακρίσεις ξεπεραστηκαν μόλις πριν λίγα χρόνια αν το καλοσκεφτούμε - και αν φυσικά θεωρησουμε ότι εχουν ακόμη και σήμερα εξαλειφθεί παντού. Το σίγουρο παντως είναι πως στις ΗΠΑ όσοι γεννηθηκαν μόλις στην αρχή και μετα τα μεσα της δεκαετίας του '60, στην ουσία εζησαν σε καθεστώς μη φυλετικών διακρίσεων.
Διαβαζοντας χθες το βιβλίο, θυμήθηκα αυτά τα λόγια που είπε η Έμα Στόουν, πρωταγωνίστρια της ταινίας "Υπηρέτριες" στην Πόλυ Λυκούργου και διάβασα στο BHMAgazino, προχθες: "Ντρεπομαι να το ομολογήσω, αλλά δεν γνώριζα λεπτομέρειες για τη ρατσιστική συμπεριφορά απεναντι στους μαυρους υπηρέτες στην Αμερική των 60s. Δεν ξερω αν είμαι μόνο εγώ τόσο πολύ στον κόσμο μου ή ολόκληρη η γενιά μου (η ίδια ειναι γεννημενη το 1988) μεγάλωσε με μια κοινωνική αποενοχοποίηση ότι όλα αυτα συνεβαιναν τους προηγούμενους αιώνες. Μπορεί η υπόθεση του μπεστ σελερ της Κάθριν Στόκετ οι "Υπηρετριες", στο οποίο βασίζεται η ομώνυμη ταινία, να είναι μυθοπλασία αλλά καθώς κι εκείνη εχει μεγαλώσει στο Νότο, οι ιστορίες της είναι βγαλμενες από τη ζωή. Τολμώ να πω ότι μου δίδαξαν σύγχρονη αμερικανικη ιστορία. Εμείς είμαστε μια γενιά που τα βρηκε όλα έτοιμα: οι γυναίκες ψηφίζουν, οι Αφροαμερικανοί είναι ισότιμοι πολίτες, καθόμαστε όλοι μαζί στα λεωφορεία. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι η ανισότητα υπηρχε απλώς λίγα χρόνια πριν, δεν είναι αρχαία ιστορία. Σοκάρεσαι. Για αυτό ακριβώς εγινα ηθοποιός: διότι παντα κατι μαθαίνω από τους ρόλους μου, κάτι που δεν εχει να κάνει μόνο με την εξελιξη της υποκριτικής μου, αλλά και με την εξέλιξή μου ως άνθρωπος"
Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011
αυτόν τον αριθμό μπορουμε να τον αλλάξουμε
Κάθε χρόνο χιλιάδες άνθρωποι στην ελλάδα, εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, γίνονται θυματα ή θυτες στον πόλεμο που εχει πεδίο μαχης τους αυτοκινητοδρόμους, την άσφαλτο. Πισω απο τον καθε αριθμό είναι άνθρωποι, ιστορίες, πόνος. Αυτόν τον αριθμό μπορούμε να τον αλλαξουμε. Οδηγώντας με ασφάλεια. Για μας και τους άλλους. Το βίντεο εχει σοκαριστικές σκηνές, αυτες της πραγματικότητας.
Ας προσπαθησουμε να μην τις ζήσουμε ούτε εμείς ούτε αλλοι εξαιτίας μας.
Ας προσπαθησουμε να μην τις ζήσουμε ούτε εμείς ούτε αλλοι εξαιτίας μας.
Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011
καλημεροκυριακή εν όψει!
Αυτήν την Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011, ακροατές και φίλοι της «Καλημέρας» θα επισκεφτούμε το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού. Το πρόγραμμά μας έχει, στις 10 το πρωί και για μία περίπου ώρα ξενάγηση στην έκθεση «Βυζάντιο και Άραβες», στις 11 ακούμε αφήγηση παραμυθιών με τίτλο "Στην αγκαλιά της Σαχραζάτ" με την Ανθή Θάνου και τον Παναγιώτη Κούλελη και στις 12 βλέπουμε την φωτογραφική έκθεση της Ντόρας Μηναΐδη και της Μαρίας Φακίδη με θέμα «Οι Άραβες στη Μεσόγειο».
Από την ιστοσελίδα του Μουσείου (http://www.mbp.gr/html/gr/index.htm) τα στοιχεία για την έκθεση: Το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, στο πλαίσιο συνεργασίας των πέντε μουσείων της Θεσσαλονίκης, «Κίνηση 5Μ», συμμετέχει στις εκδηλώσεις της 3ης Μπιενάλε 2011 με τη διοργάνωση περιοδικής έκθεσης με τίτλο «Βυζάντιο & Άραβες», η οποία θα διαρκέσει από τον Οκτώβριο του 2011 έως τον Ιανουάριο του 2012. Αποτελεί την πρώτη παρουσίαση του θέματος σε δημόσιο μουσείο στην Ελλάδα, αγγίζοντας τόσο τους δύο όμορους κόσμους, το βυζαντινό και τον αραβικό, όσο και τις ενδιαφέρουσες και ιδιόμορφες σχέσεις και αλληλεπιδράσεις που προέκυψαν από την επαφή τους.
Η έκθεση πραγματεύεται την περίοδο από τον 7ο μ.Χ. αιώνα με την εμφάνιση του Ισλάμ έως την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και χωρίζεται σε 3 ενότητες.
Στην πρώτη ενότητα δίνεται συνοπτικά το ιστορικό και πολιτισμικό στίγμα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δηλαδή του Βυζαντίου, καθώς και η ορμητική είσοδος των Αράβων στο ιστορικό προσκήνιο με την παρουσία του Μωάμεθ και την ίδρυση της νέας θρησκείας, του Ισλάμ.
Η δεύτερη ενότητα έχει τον τίτλο «Δύο κόσμοι σε σύγκρουση». Παρουσιάζεται η φυσική σύγκρουση των δύο κόσμων, χριστιανικού-βυζαντινού και ισλαμικού-αραβικού που ακολούθησε την επιτυχή, κατακτητική επέλαση των Αράβων προς την ανατολή και τη δύση και την έξοδο τους στη Μεσόγειο Θάλασσα, την οποία μοιράστηκαν με τη βυζαντινή αυτοκρατορία στην περίοδο της ακμής τους. Γίνεται μνεία στα χαλιφάτα, στις πολιορκίες της Κωνσταντινούπολης και της Θεσσαλονίκης και στην προσωρινή κατάληψη της Κρήτης. Ειδική αναφορά γίνεται, επίσης, στο περίφημο «υγρόν πύρ» και στη δημιουργία της ακριτικής παράδοσης με το Διγενή Ακρίτα, ως αποτέλεσμα των συνοριακών πολεμικών συγκρούσεων.
Στην τρίτη ενότητα «Δύο κόσμοι σε ειρηνική συνύπαρξη» παρουσιάζονται οι εμπορικές συναλλαγές αλλά και οι de facto σημαντικές πολιτισμικές αλληλεπιδράσεις, όπως συμβαίνει, εξάλλου, στους λαούς και στους πολιτισμούς που μοιράζονται κοινά σύνορα. Το αραβικό προϊσλαμικό υπόβαθρο, η νέα θρησκεία το Ισλάμ, οι ελληνιστικές επιβιώσεις στις τεράστιες βυζαντινές επαρχίες που γίνονται στη συνέχεια αραβικές, αλλά και ο ρόλος του περσικού πολιτισμού θίγονται στην έκθεση σε μία διαλεκτική σχέση, η οποία διαμόρφωσε τελικά τη φυσιογνωμία του αραβοϊσλαμικού πολιτισμού. Μέσα από τους τομείς των τεχνών, των επιστημών και των γραμμάτων, παρουσιάζονται οι κοινοί τόποι Βυζαντινών και Αράβων, στις περιόδους ειρήνης που εναλλάσσονταν με πολεμικές αναμετρήσεις και όχι μόνον. Με τα αντικείμενα-εκθέματα καθημερινής ζωής, λατρείας και εμπορίου, καταδεικνύεται η ανταλλαγή ιδεών, εμπειριών, πνευματικών κατακτήσεων και αισθητικών επιλογών των δύο κόσμων. Η περίπτωση του Μ. Αλεξάνδρου – Ισκαντάρ κλείνει την έκθεση, γεγονός που επισφραγίζει τα πολιτισμικά κοινά στοιχεία των δύο κόσμων.
Στη θεματική διάρθρωση της έκθεσης, μαζί με πλούσιο εποπτικό υλικό, εντάσσονται 104 έργα, όπως εικόνες, χειρόγραφα, κοσμήματα, νομίσματα, κεραμικά και γλυπτά, τα οποία χρονολογούνται από τον 7ο έως και τον 18ο αι. μ.Χ. Τα επιλεγμένα εκθέματα, προέρχονται από τις συλλογές του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού, από δημόσια και ιδιωτικά μουσεία, όπως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, το Μουσείο Μπενάκη, το Ιστορικό Μουσείο Ηρακλείου καθώς και από Εφορείες Αρχαιοτήτων της Ελλάδας. Παράλληλα με την έκθεση προγραμματίζεται ένας αριθμός διαφορετικών δράσεων και εκδηλώσεων.
Η περιοδική έκθεση «Βυζάντιο & Άραβες» εντάσσεται στο πρόγραμμα του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού «Θεσσαλονίκη: Σταυροδρόμι Πολιτισμών» με θέμα για το 2011 τη Μέση Ανατολή και πραγματοποιείται με την οικονομική ενίσχυση του ΟΠΑΠ. Αποτελεί τη συμμετοχή του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού στις εκδηλώσεις της 3ης Biennale Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της συνεργασίας των πέντε μουσείων της πόλης «Κίνηση 5Μ».
Την ιστοσελίδα του Μουσείου αξίζει και με το παραπάνω να την προσεξετε. (Συγχαρητηρια σε όσους την έχουν σχεδιάσει και την επιμελούνται) Αναμεσα σε αλλα στοιχεία υπαρχουν και συνδεσεις με διαφορα ντοκουμέντα και καταγραφες όπως αυτό το βίντεο όπου ο Ντίνος Χριστιανοπουλος μιλα για την θεμελίωση του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού και ιστορίες που θυμαται απο τότε
Από την ιστοσελίδα του Μουσείου (http://www.mbp.gr/html/gr/index.htm) τα στοιχεία για την έκθεση: Το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, στο πλαίσιο συνεργασίας των πέντε μουσείων της Θεσσαλονίκης, «Κίνηση 5Μ», συμμετέχει στις εκδηλώσεις της 3ης Μπιενάλε 2011 με τη διοργάνωση περιοδικής έκθεσης με τίτλο «Βυζάντιο & Άραβες», η οποία θα διαρκέσει από τον Οκτώβριο του 2011 έως τον Ιανουάριο του 2012. Αποτελεί την πρώτη παρουσίαση του θέματος σε δημόσιο μουσείο στην Ελλάδα, αγγίζοντας τόσο τους δύο όμορους κόσμους, το βυζαντινό και τον αραβικό, όσο και τις ενδιαφέρουσες και ιδιόμορφες σχέσεις και αλληλεπιδράσεις που προέκυψαν από την επαφή τους.
Η έκθεση πραγματεύεται την περίοδο από τον 7ο μ.Χ. αιώνα με την εμφάνιση του Ισλάμ έως την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και χωρίζεται σε 3 ενότητες.
Στην πρώτη ενότητα δίνεται συνοπτικά το ιστορικό και πολιτισμικό στίγμα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δηλαδή του Βυζαντίου, καθώς και η ορμητική είσοδος των Αράβων στο ιστορικό προσκήνιο με την παρουσία του Μωάμεθ και την ίδρυση της νέας θρησκείας, του Ισλάμ.
Η δεύτερη ενότητα έχει τον τίτλο «Δύο κόσμοι σε σύγκρουση». Παρουσιάζεται η φυσική σύγκρουση των δύο κόσμων, χριστιανικού-βυζαντινού και ισλαμικού-αραβικού που ακολούθησε την επιτυχή, κατακτητική επέλαση των Αράβων προς την ανατολή και τη δύση και την έξοδο τους στη Μεσόγειο Θάλασσα, την οποία μοιράστηκαν με τη βυζαντινή αυτοκρατορία στην περίοδο της ακμής τους. Γίνεται μνεία στα χαλιφάτα, στις πολιορκίες της Κωνσταντινούπολης και της Θεσσαλονίκης και στην προσωρινή κατάληψη της Κρήτης. Ειδική αναφορά γίνεται, επίσης, στο περίφημο «υγρόν πύρ» και στη δημιουργία της ακριτικής παράδοσης με το Διγενή Ακρίτα, ως αποτέλεσμα των συνοριακών πολεμικών συγκρούσεων.
Στην τρίτη ενότητα «Δύο κόσμοι σε ειρηνική συνύπαρξη» παρουσιάζονται οι εμπορικές συναλλαγές αλλά και οι de facto σημαντικές πολιτισμικές αλληλεπιδράσεις, όπως συμβαίνει, εξάλλου, στους λαούς και στους πολιτισμούς που μοιράζονται κοινά σύνορα. Το αραβικό προϊσλαμικό υπόβαθρο, η νέα θρησκεία το Ισλάμ, οι ελληνιστικές επιβιώσεις στις τεράστιες βυζαντινές επαρχίες που γίνονται στη συνέχεια αραβικές, αλλά και ο ρόλος του περσικού πολιτισμού θίγονται στην έκθεση σε μία διαλεκτική σχέση, η οποία διαμόρφωσε τελικά τη φυσιογνωμία του αραβοϊσλαμικού πολιτισμού. Μέσα από τους τομείς των τεχνών, των επιστημών και των γραμμάτων, παρουσιάζονται οι κοινοί τόποι Βυζαντινών και Αράβων, στις περιόδους ειρήνης που εναλλάσσονταν με πολεμικές αναμετρήσεις και όχι μόνον. Με τα αντικείμενα-εκθέματα καθημερινής ζωής, λατρείας και εμπορίου, καταδεικνύεται η ανταλλαγή ιδεών, εμπειριών, πνευματικών κατακτήσεων και αισθητικών επιλογών των δύο κόσμων. Η περίπτωση του Μ. Αλεξάνδρου – Ισκαντάρ κλείνει την έκθεση, γεγονός που επισφραγίζει τα πολιτισμικά κοινά στοιχεία των δύο κόσμων.
Στη θεματική διάρθρωση της έκθεσης, μαζί με πλούσιο εποπτικό υλικό, εντάσσονται 104 έργα, όπως εικόνες, χειρόγραφα, κοσμήματα, νομίσματα, κεραμικά και γλυπτά, τα οποία χρονολογούνται από τον 7ο έως και τον 18ο αι. μ.Χ. Τα επιλεγμένα εκθέματα, προέρχονται από τις συλλογές του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού, από δημόσια και ιδιωτικά μουσεία, όπως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, το Μουσείο Μπενάκη, το Ιστορικό Μουσείο Ηρακλείου καθώς και από Εφορείες Αρχαιοτήτων της Ελλάδας. Παράλληλα με την έκθεση προγραμματίζεται ένας αριθμός διαφορετικών δράσεων και εκδηλώσεων.
Η περιοδική έκθεση «Βυζάντιο & Άραβες» εντάσσεται στο πρόγραμμα του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού «Θεσσαλονίκη: Σταυροδρόμι Πολιτισμών» με θέμα για το 2011 τη Μέση Ανατολή και πραγματοποιείται με την οικονομική ενίσχυση του ΟΠΑΠ. Αποτελεί τη συμμετοχή του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού στις εκδηλώσεις της 3ης Biennale Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της συνεργασίας των πέντε μουσείων της πόλης «Κίνηση 5Μ».
Την ιστοσελίδα του Μουσείου αξίζει και με το παραπάνω να την προσεξετε. (Συγχαρητηρια σε όσους την έχουν σχεδιάσει και την επιμελούνται) Αναμεσα σε αλλα στοιχεία υπαρχουν και συνδεσεις με διαφορα ντοκουμέντα και καταγραφες όπως αυτό το βίντεο όπου ο Ντίνος Χριστιανοπουλος μιλα για την θεμελίωση του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού και ιστορίες που θυμαται απο τότε
Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011
αν ειναι ετσι, ε,ρε, υπνους που πρεπει να κανουμε...
η εικόνα απο εδώ
O ύπνος λεει, μια ακόμη ερευνα απο τις δεκάδες που δημοσιοποιουν τα πορίσματά τους κάθε μέρα, "γλυκαίνει" τις επώδυνες αναμνήσεις.
Το άρθρο, στα σημερινά ΝΕΑ, αναφερει πως "Επιστημονική υπόσταση στο παλιό γνωμικό που μας θέλει να βλέπουμε τη ζωή με άλλο μετά έπειτα από έναν καλό ύπνο, δίνει μια νέα μελέτη. Όπως έδειξε, ο ύπνος έπειτα από ένα δυσάρεστο ή τραυματικό γεγονός καταστέλλει μία περιοχή του εγκεφάλου που σχετίζεται με το συναίσθημα και οξύνει μία άλλη που σχετίζεται με τη λογική."
Και συνεχίζει: εδώ
Τ'ακούς, ακούω να λες...
Κοιμήσου εσύ, κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά, μην μπερδευτείς, και ό,τι σε πλήγωσε θα το κανονίσει ο εγκεφαλος μια χαρα. Έτσι λενε, βεβαια - αν τις πιστευεις- οι μελέτες.
Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011
Αργύρης Κουνάδης (1924-2011)
Χθες το μεσημέρι ήρθε η είδηση, πρωτα κυκλοφόρησε στο facebοok, απο εκεί το πληροφορήθηκα κι εγώ απο μια πολύ καλή φίλη. Αντιγράφω την είδηση όπως την εκείνη την δημοσίευσε: "Πέθανε ο Αργύρης Κουνάδης. Σημαντικός της μουσικής, συνδιαλέχτηκε με την πρωτοπορία της εποχής του, δίδαξε και διεύθυνε την Ανωτάτη Μουσική Σχολή του Φράιμπουργκ, δεν έχασε ποτέ τη γλύκα της ψυχής ούτε τους δεσμούς με την αριστερά. Έγραψε όπερα, μουσική δωματίου, για το θέατρο και τον κινηματογράφο αλλά και τραγούδια όπως ετούτο" (το τραγούδι που διάλεξε η φίλη είναι αυτό)
Ο Αργύρης Κουνάδης είχε γεννηθεί το 1924 στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε πιάνο στο Ωδείο Αθηνών με τους Δ. Μαρή και Σπ. Φαραντάτο και θεωρητικά στο Ελληνικό Ωδείο με τον Γ. Α. Παπαϊωάννου. Από το 1950 συνεργάστηκε με το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη.
Ηταν από τους πρώτους συνθέτες που έδειξε ενδιαφέρον για το ρεμπέτικο τραγούδι. Αν δεν με ξεγελά η μνήμη μου, ο Μάνος Χατζιδάκις, είχε αναφερθεί σε αυτό και νομίζω πως και η συναντροφή τους επηρέασε τη σχεση και του ίδιου του Χατζηδάκι με το ρεμπετικο. Το ρεμπέτικο, λοιπόν, μαζί με τον Στραβίνσκυ και τον Μπάρτοκ επηρέασαν τα πρώτα του έργα του Αργυρη Κουνάδη της περιόδου 1949 - 1957. Αργότερα αποκήρυξε τα περισσότερα από τα έργα της περιόδου αυτής.
Με υποτροφίες της ελληνικής και της γερμανικής κυβέρνησης πήγε το 1958 στη Γερμανία, όπου συνέχισε τις σπουδές του στην Ανώτατη Μουσική Σχολή του Φράιμπουργκ. Μελέτησε σύνθεση με τον συνθέτη - παιδαγωγό Wolfgang Fortner και διεύθυνση ορχήστρας με τον Karl Ueter.
Στην Ελλαδα γνωρίζουμε μαλλον περισσότερο το τραγουδοποιητικό του έργο, η μουσική δραστηριότητα όμως του Αργύρη Κουνάδη περιλαμβάνει και μουσική για τον κινηματογράφο, εργα σύνθεσης, όπερες, έργα μουσικής δωματίου για μικρά σύνολα.
Ο Αργυρης Κουνάδης πεθανε προχθες στο στο Φράιμπουργκ όπου και ζούσε μόνιμα.
Αναλυτικό βιογραφικό και εργογραφία του υπαρχει στην ιστοσελιδα mousikorama.gr, εδώ (από εκεί εχουμε αντλήσει πληροφορίες η συντριπτική πλειοψηφία όσων δημοσιευσαν την ειδηση, κι ας μη το αναφερουν οι περισσότεροι)
Απο εκεί και η φωτογραφία
μουσικό θεμα του Αργύρη Κουνάδη απο την ταινία "Το κορίτσι με τα μαυρα"(1956) του Μιχάλη Κακογιάννη, στην κιθαρα ο Γερασιμος Μηλιαρεσης (είναι το μουσικό θεμα με το οποίο ξεκινησε η εκπομπη σήμερα)
Υ.Γ. Λίγο μετα τις 8 το βράδυ, διαβασα το δημοσιευμα της Αυγής, είναι, πιστευω, το πληρεστερο όλων, εδώ
Ο Αργύρης Κουνάδης είχε γεννηθεί το 1924 στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε πιάνο στο Ωδείο Αθηνών με τους Δ. Μαρή και Σπ. Φαραντάτο και θεωρητικά στο Ελληνικό Ωδείο με τον Γ. Α. Παπαϊωάννου. Από το 1950 συνεργάστηκε με το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη.
Ηταν από τους πρώτους συνθέτες που έδειξε ενδιαφέρον για το ρεμπέτικο τραγούδι. Αν δεν με ξεγελά η μνήμη μου, ο Μάνος Χατζιδάκις, είχε αναφερθεί σε αυτό και νομίζω πως και η συναντροφή τους επηρέασε τη σχεση και του ίδιου του Χατζηδάκι με το ρεμπετικο. Το ρεμπέτικο, λοιπόν, μαζί με τον Στραβίνσκυ και τον Μπάρτοκ επηρέασαν τα πρώτα του έργα του Αργυρη Κουνάδη της περιόδου 1949 - 1957. Αργότερα αποκήρυξε τα περισσότερα από τα έργα της περιόδου αυτής.
Με υποτροφίες της ελληνικής και της γερμανικής κυβέρνησης πήγε το 1958 στη Γερμανία, όπου συνέχισε τις σπουδές του στην Ανώτατη Μουσική Σχολή του Φράιμπουργκ. Μελέτησε σύνθεση με τον συνθέτη - παιδαγωγό Wolfgang Fortner και διεύθυνση ορχήστρας με τον Karl Ueter.
Στην Ελλαδα γνωρίζουμε μαλλον περισσότερο το τραγουδοποιητικό του έργο, η μουσική δραστηριότητα όμως του Αργύρη Κουνάδη περιλαμβάνει και μουσική για τον κινηματογράφο, εργα σύνθεσης, όπερες, έργα μουσικής δωματίου για μικρά σύνολα.
Ο Αργυρης Κουνάδης πεθανε προχθες στο στο Φράιμπουργκ όπου και ζούσε μόνιμα.
Αναλυτικό βιογραφικό και εργογραφία του υπαρχει στην ιστοσελιδα mousikorama.gr, εδώ (από εκεί εχουμε αντλήσει πληροφορίες η συντριπτική πλειοψηφία όσων δημοσιευσαν την ειδηση, κι ας μη το αναφερουν οι περισσότεροι)
Απο εκεί και η φωτογραφία
μουσικό θεμα του Αργύρη Κουνάδη απο την ταινία "Το κορίτσι με τα μαυρα"(1956) του Μιχάλη Κακογιάννη, στην κιθαρα ο Γερασιμος Μηλιαρεσης (είναι το μουσικό θεμα με το οποίο ξεκινησε η εκπομπη σήμερα)
Υ.Γ. Λίγο μετα τις 8 το βράδυ, διαβασα το δημοσιευμα της Αυγής, είναι, πιστευω, το πληρεστερο όλων, εδώ
Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011
στο χρόνο, μουσικες, τραγούδια
1970, απο την ταινία "The Martlet's Tale" του John Crowther, τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι με την φωνή + τα λογια του Shawn Phillips.
Έτσι τελείωνε ένα επεισόδιο, γυρισμενο στην Σαντορίνη, της σειρας ντοκυμαντερ "À la recherche de l'Atlantide", που γυρισε το 1978 ο Ζακ-Υβ Κουστω.
Η μουσική είναι του Μάνου Χατζιδάκι.
απο τον κύκλο τραγουδιών "Μύθοι μιας γυναίκας" (1988) στίχοι: Αγαθή Δημητρούκα
απο τον ίδιο κύκλο τραγουδιών, η Σαβίνα Γιαννάτου, τραγουδα σε δευτερη εκτελεση "τα λόγια που περίμενα"
Η μουσική γράφτηκε για την Ευρυδίκη του Jean Anouilh που ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης το 1959 σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Το έργο σε μορφή μπαλέτου για το Ελληνικό Χορόδραμα παρουσιάστηκε το 1962. Η ηχογράφηση αυτή μαζί με την Αντιγόνη του ίδιου συγγραφέα επρόκειτο να εκδοθούν με εξώφυλλο του Γ. Μόραλη αλλά για άγνωστους λόγους αυτό δεν έγινε ποτέ. To τραγούδι ερμηνεύει η Νάνα Μούσχουρη. (τo κείμενο είναι απο το ανεβασμα του βίντεο στο youtube)
Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011
ήρθε ο χειμώνας
1953, λογια των Κώστα Μάνεση-Κώστα Κοφινιώτη (ετσι γραφει ο δίσκος, PARLOPHONE B.74275-στοιχεία απο το rembetiko.gr- και μου έκανε εντυπωση), μουσική του Κώστα Καπλάνη, τραγουδα η Μαιρη Λίντα.
Για σημερα που μύρισε χειμωνας και ξεκινησε το τσουχτερο κρύο.
Πόσος κόσμος δεν θα εχει ζεστη (και) φετος,
χειμώνας έξω, χειμώνας μεσα.
Για σημερα που μύρισε χειμωνας και ξεκινησε το τσουχτερο κρύο.
Πόσος κόσμος δεν θα εχει ζεστη (και) φετος,
χειμώνας έξω, χειμώνας μεσα.
Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011
μια φωτογραφία έργο τέχνης
Ο τίτλος της αναρτησης από τον τιτλο δημοσιεύματος που αφορα στην φωτογραφια εδώ
εγώ σπουδαίο μυαλό; όχι!
Η ζωή δεν είναι παίξε γελασε, πρεπει να την επαρεις σοβαρα, λεει ενα ποίημα που έγινε και τραγούδι, αλλά μην το παρακάνεις, γιατι συν τοις άλλοις είναι και μάταιη, λεει ο John Cleese, ηθοποιός, σκηνοθετης σεναριογραφος, ενα απο τα μελη της ομαδας των Μόντι Πάιθον που μας "έμαθαν" να βλεπουμε και να αντιμετωπίζουμε και αλλιώς τον κόσμο και τον εαυτό μας σε μια του συνεντευξη.
Την διαβαζα πρωί-πρωί σήμερα.
Αποσπάσματα απο την συνέντευξη του Τζον Κλιζ, δημοσιευμενη στο χθεσινό ΒΗΜagazino.
Την συνεντευξη πηρε ο Μάκης Προβατάς.
Έχετε πει ότι ο χαρακτήρας της μητέρας σας σας οδήγησε να κάνετε ψυχανάλυση επί χρόνια. "Αλήθεια είναι αυτό".
Πώς γίνεται εσείς που είστε ένα πραγματικά σπουδαίο μυαλό να μην μπορείτε να διευθετήσετε αυτό το θέμα με την κοινή λογική; "Πιστευω πολύ στη δύναμη του υποσυνείδητου. Εσείς δεν θελήσατε ποτε να κάνετε ψυχανάλυση;"
Όχι. Δεν ένιωσα την ανάγκη. "Όταν το νιώσετε, μη διστασετε. Επίσης να σας πω ότι κανετε λαθος, δεν είμαι σπουδαίο μυαλό, γιατι δεν εχω σπουδασει αρκετα, είμαι απλά ενας έξυπνος άνθρωπος. Για να ήμουν ένα πραγματικά λαμπρό πνεύμα, θα έπρεπε να έχω σπουδάσει κάτι σε βάθος. Είμαι απλώς ένας άνθρωπος που έχει καποιες έξυπνες ιδέες και μπορώ εύκολα να τις βάλω σε μια σειρα και να γραψω κείμενα και σενάρια. Σπουδαία μυαλά μπορουν να γίνουν, υπό συγκεκριμενες συνθηκες, μόνο αυτοί που σπουδάζουν ενα αντικείμενο και εμβαθύνουν σε αυτό".
Αν είχατε τη δυνατοτητα να αλλάξετε μόνο ένα πραγμα στη σημερινή κοινωνία, ποιο θα ήταν αυτό; "Θα αντεστρεφα την κουλτούρα των διασημοτήτων".
http://www.tovima.gr/webtv/#271585
http://www.imdb.com/name/nm0000092/
Υ.Γ. Αν βρείτε, σταθείτε και σε δυο βιβλία που συνυπογραφουν ο Τζον Κλιζ και ο ψυχολόγος Ρόμπιν Σκίνερ και κυκλοφορουν και στα ελληνικά. Είναι τα βιβλία "Ζωή, η σύγχρονη Οδύσσεια" και "Οικογενεια, η σύγχρονη Οδύσσεια". Αξίζει πιστευω τον κόπο να τα αναζητησετε.
Την διαβαζα πρωί-πρωί σήμερα.
Αποσπάσματα απο την συνέντευξη του Τζον Κλιζ, δημοσιευμενη στο χθεσινό ΒΗΜagazino.
Την συνεντευξη πηρε ο Μάκης Προβατάς.
Έχετε πει ότι ο χαρακτήρας της μητέρας σας σας οδήγησε να κάνετε ψυχανάλυση επί χρόνια. "Αλήθεια είναι αυτό".
Πώς γίνεται εσείς που είστε ένα πραγματικά σπουδαίο μυαλό να μην μπορείτε να διευθετήσετε αυτό το θέμα με την κοινή λογική; "Πιστευω πολύ στη δύναμη του υποσυνείδητου. Εσείς δεν θελήσατε ποτε να κάνετε ψυχανάλυση;"
Όχι. Δεν ένιωσα την ανάγκη. "Όταν το νιώσετε, μη διστασετε. Επίσης να σας πω ότι κανετε λαθος, δεν είμαι σπουδαίο μυαλό, γιατι δεν εχω σπουδασει αρκετα, είμαι απλά ενας έξυπνος άνθρωπος. Για να ήμουν ένα πραγματικά λαμπρό πνεύμα, θα έπρεπε να έχω σπουδάσει κάτι σε βάθος. Είμαι απλώς ένας άνθρωπος που έχει καποιες έξυπνες ιδέες και μπορώ εύκολα να τις βάλω σε μια σειρα και να γραψω κείμενα και σενάρια. Σπουδαία μυαλά μπορουν να γίνουν, υπό συγκεκριμενες συνθηκες, μόνο αυτοί που σπουδάζουν ενα αντικείμενο και εμβαθύνουν σε αυτό".
Αν είχατε τη δυνατοτητα να αλλάξετε μόνο ένα πραγμα στη σημερινή κοινωνία, ποιο θα ήταν αυτό; "Θα αντεστρεφα την κουλτούρα των διασημοτήτων".
Το θεωρείτε τόσο σημαντικό αυτό;"Η σύγχρονη κουλτούρα των διαφορων διασημοτητων, η οποία περνάει μεσα απο τον Τυπο και τα ΜΜΕ, είναι αυτή που έχει κναει τον κόσμο να πιστευει ότι μια καλή και δημιουργική ζωή, με φίλους, οικογενεια και καλούςς συνεργατες, δεν είναι αρκετή, και ότι πρεπει να έχεις οπωσδήποτε χρήματα και φήμη. Σε όλες τις εποχές η κουλτουρα των διασημοτητων είναι παντα αυτή που αναβαθμίζει ή υποβαθμίζει όλες τις υπόλοιπες κουλτουρες των ανθρωπων. Εδώ και αρκετα χρόνια, λοιπόν, υποβαθμίζει τα παντα. Θελω να πω... Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Εκατομμύρια στερλίνες, για τι πραγμα ακριβώς; Ολόκληρη η αγγλική κοινωνία επί χρόνια είχε πρότυπο τον Μπέκαμ. Όλοι λένε ότι είναι πολύ καλό παιδί και εγω που τον γνωρισα για λίγο συμφωνω. Αλλά τι είδους πρότυπο μπορεί να είναι για μια κοινωνία;"
"Γενικά οι άνθρωποι παλαιότερα ήταν πολύ πιο λογικοί και τωρα πλεον δεν είναι.
Επίσης πρεπει να πούμε ότι έχουμε απαίσιο Τυπο. Είναι πολύ ανειλικρινής και ανέντιμος και η δημοκρατία εξαρταται πολύ απο τον έντιμο Τύπο".
"...Υπάρχει μια φραση που θεωρώ σπουδαία: Οι ιδέες δεν είναι υπευθυνες για τους ανθρωπους που τις κουβαλούν"
"Τώρα που μεγάλωσα εχω καταλάβει ότι η ζωή είναι μάταιη. Κι αυτό είναι πάρα πολύ αστείο"
Αστείο; "Ναι, γιατί όταν είσαι νεος ελπίζεις για τα πάντα. Ελπίζεις για το ένα, ελπίζεις για το άλλο και τρεχεις πίσω απο τις ελπίδες σου. Μεγαλώνοντας, καποια στιγμή καταλαβαίνεις ξαφνικά ότι όλο αυτό είναι μάταιο και σου φαίνεται πολύ αστείος ο εαυτός σου που έτρεχε τόσα χρόνια. Είναι πολύ ανακουφιστική αυτή η σκέψη και μετα αρχίζεις να ζεις τη ζωή σου"
(Χμ, εμενα πάλι το πνευμα αντιλογίας μεσα μου-μη χάσει!- επιμενει ότι το να ελπίζεις είναι μια χαρά, το να τρεχεις -για τι; για ποιον;- και να νοσταλγείς μπορεί να είναι το πρόβλημα που δεν σε αφηνει να ζήσεις, αλλά διαβασα την άποψη του Κλιζ με ενδιαφερον. Άλλωστε σε τριαντα χρόνια μπορεί να έχω κι εγω την ίδια άποψη με αυτόν, θα δείξει...)
http://www.tovima.gr/webtv/#271585
http://www.imdb.com/name/nm0000092/
Υ.Γ. Αν βρείτε, σταθείτε και σε δυο βιβλία που συνυπογραφουν ο Τζον Κλιζ και ο ψυχολόγος Ρόμπιν Σκίνερ και κυκλοφορουν και στα ελληνικά. Είναι τα βιβλία "Ζωή, η σύγχρονη Οδύσσεια" και "Οικογενεια, η σύγχρονη Οδύσσεια". Αξίζει πιστευω τον κόπο να τα αναζητησετε.
Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011
με την ελπίδα, μόνο, και τη χάρη
Απο χθες στο μυαλό μου αυτό το τραγούδι.
Την ξερω, πολλά χρόνια, και την αγαπαω την ερμηνεία του Μεράντζα.
Αυτή όμως με τσάκισε (ξέρω ότι είναι μεγαλη κουβεντα, αλλά έτσι ένιωσα, ή σίγουρα ένιωσα κάτι δυνατό και δεν βρίσκω τωρα την καταλληλη λέξη; μπορεί)
Απο τότε που την πρωτοάκουσα μεχρι σήμερα.
Απο το πιάνο στην αρχή.
Κι ίσως επειδή το τραγικό του να είσαι και το πουλί κι ο κυνηγός, όταν το λες έτσι απλά ειναι πιο αληθινό.
"Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι
και της αγάπης λόγια φυλαχτό,
για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι
και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
με την ελπίδα, μόνο,
και τη χάρη..."
Σπουδαίος Μάνος Ελευθερίου στα λόγια, η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου, διασκευασαν τα Υπόγεια Ρευματα.
Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή, σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο να σ' έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο κι ο πάνω κόσμος να 'ναι οι τροχοί που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο... Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι και της αγάπης λόγια φυλαχτό, για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι και πήρες την ελπίδα και τη χάρη, ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό με την ελπίδα, μόνο, και τη χάρη... Μα πώς να μην ξεχάσεις την αυλή σου και την παλιά τη γνώμη καθενός, όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου και να σαι το πουλί κι ο κυνηγός στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου... Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε οι συμμορίες κι οι βασανιστές και ψάχνουν μέρα - νύχτα να σε βρούνε, μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές, το χώμα που πατούν να προσκυνούνε..
Την ξερω, πολλά χρόνια, και την αγαπαω την ερμηνεία του Μεράντζα.
Αυτή όμως με τσάκισε (ξέρω ότι είναι μεγαλη κουβεντα, αλλά έτσι ένιωσα, ή σίγουρα ένιωσα κάτι δυνατό και δεν βρίσκω τωρα την καταλληλη λέξη; μπορεί)
Απο τότε που την πρωτοάκουσα μεχρι σήμερα.
Απο το πιάνο στην αρχή.
Κι ίσως επειδή το τραγικό του να είσαι και το πουλί κι ο κυνηγός, όταν το λες έτσι απλά ειναι πιο αληθινό.
"Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι
και της αγάπης λόγια φυλαχτό,
για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι
και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
με την ελπίδα, μόνο,
και τη χάρη..."
Σπουδαίος Μάνος Ελευθερίου στα λόγια, η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου, διασκευασαν τα Υπόγεια Ρευματα.
Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή, σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο να σ' έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο κι ο πάνω κόσμος να 'ναι οι τροχοί που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο... Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι και της αγάπης λόγια φυλαχτό, για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι και πήρες την ελπίδα και τη χάρη, ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό με την ελπίδα, μόνο, και τη χάρη... Μα πώς να μην ξεχάσεις την αυλή σου και την παλιά τη γνώμη καθενός, όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου και να σαι το πουλί κι ο κυνηγός στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου... Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε οι συμμορίες κι οι βασανιστές και ψάχνουν μέρα - νύχτα να σε βρούνε, μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές, το χώμα που πατούν να προσκυνούνε..
Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011
11.11.11
Φθινοπώριασε για τα καλά σήμερα, δεν θελω να πω χειμώνιασε ακόμα.
Άλλα πουλιά έφυγαν για πιο ζεστα μερη.
Κι άλλα πετάνε με θαρρος ή παραζαλισμενα.
φωτογραφία της Λίλας Σωτηρίου
Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011
Το τραγούδι ας πούμε του Οδυσσεβάχ
που φορτώνει κόσμο για την Ιθαγδάτη.
Το καράβι που οδηγάει κι η πατρίδα που ζητάει
κάποτε θα γίνουν ένα κι όλα ετούτα είναι γραμμένα,
πείνα, πόλεμοι, σεισμοί κι όλοι οι ωκεανοί
φουσκωμένοι να 'ρχονται στη μικρή του την καρένα.
Το τραγούδι ας πούμε του Οδυσσεβάχ
που φορτώνει κόσμο για την Ιθαγδάτη.
Είναι ένα μικρό νησάκι με κουπιά και με πανάκι,
βασιλιάς το κυβερνάει κι απ' τη θάλασσα το πάει.
Μ' όλο που ήταν πονηρός, μ' όλο που έγινε σοφός,
ούτε που ονειρεύεται τι κακό τον καρτεράει.
Το τραγούδι ας πούμε του Οδυσσεβάχ
που φορτώνει κόσμο για την Ιθαγδάτη.
Με λαχτάρα θα την φέρει απ' της θάλασσας τα μέρη,
στις πηγές του ποταμού του, στην αυλίτσα του σπιτιού του.
Ανεβάστε τα πανιά, κατεβάστε τα κουπιά
κι άιντε ν' αναλάβετε την άκρη του σχοινιού του.
Δεν περνούν οι μέρες, δεν περνούν οι ώρες.
Πόσα χρόνια, πόσες πίκρες, πόσους δρόμους
θα διαβώ ώσπου ν' αντικρίσω πάλι
του σπιτιού μου το καπνό.
Δεν περνούν οι μέρες, δεν περνούν οι ώρες.
Τόσους κόπους, τόσες πείνες, τόσους πόνους
τους ξεχνώ αν στο τέλος,
της πηγής μας το νεράκι ξαναπιώ.
Ιθαγδάτη, νησάκι που ανεβαίνει στην πηγή.
Ιθαγδάτη, δεν έχω εγώ άλλο φως και άλλον οδηγό
Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011
"Βρισκόμαστε πλέον στον πάτο και ελπίζω να μην έχει χειρότερα"
Απο το κανενας δεν είναι ιερός και κανενας δεν αμφισβητείται εως το λεω ό,τι νάναι νομιζοντας ότι τα ξερω όλα και εχω και αποψη, εχει τεραστια διαφορά.
Διαβαζα πριν λίγη ώρα ενα δημοσίευμα στην Ελευθεροτυπία.
Ο Εμμανουήλ Κριαράς, μιλά για το σημερινή κατασταση στΗ χώρα μας. Τα όσα λεει, εστω και αποσπασματικά γραμμενα στο κείμενο, δεν είναι μόνο ενδιαφεροντα και ικανα να μας προβληματισουν, είναι πιο δυνατα όταν ξερεις ότι τα λεει αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Κι όταν αναφερεται και στον εαυτό του τα λόγια του αβίαστα σε συγκινουν..
Δεν είναι η ηλικία του, μόνο, που δίνει κύρος στα λόγια του. Είναι όλη η ζωή του, εως σήμερα. Είναι η επιστημονική του επαρκεια, η καινοτόμα δραση του στο επιστημονικό του πεδίο, παντα τεκμηριωμενη, εξω απο τα κυρίαρχες απόψεις. Ενας σπουδαίος δασκαλος, ενας λαμπρός φιλόλογος, με καινοτόμο, ανησυχο πνευμα.
Το κείμενο στην εφημερίδα, εδώ, είναι αυτό:
«Θα ήθελα να είχα πεθάνει, να μην είμαι αναγκασμένος να βιώνω αυτές τις καταστάσεις στον τόπο μου», δήλωσε ο Εμμανουήλ Κριαράς στο πρακτορείο ΑΠΕ-ΜΠΕ, σχολιάζοντας την κρίση που βιώνουν οι πολίτες.
«Φταίμε κι εμείς», σημείωσε. "Στην υπερεκατονταετή ζωή μου δεν θυμάμαι ποτέ αντίστοιχη περίοδο με ανάλογα πολιτικά -και κυρίως οικονομικά- αδιέξοδα", σημείωσε ο ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ.
"Λειτουργήσαμε όλοι -κυβέρνηση και πολίτες κατά το χειρότερο δυνατό τρόπο. Βολευόμασταν - στην καλύτερη περίπτωση - στο καθεστώς της υποκρισίας, της κλεψιάς, της απάτης. Όταν παίρνει κανείς δανεικά είτε είναι κράτος είτε πολίτης πρέπει να είναι οσα μπορεί να επιστρέψει… Όχι περισσότερα. Βρισκόμαστε πλέον στον πάτο και ελπίζω να μην έχει χειρότερα", δήλωσε. "Βέβαια ο φασισμός μπορεί να έχει σήμερα άλλο πρόσωπο", συμπλήρωσε.
Υπογράμμισε ότι η λύση και η "λύτρωση του κόσμου" θα έλθει από ένα "σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο". Εκτίμησε, όμως, ότι στην Ελλάδα η Αριστερά δεν έχει δυνατότητες. "Η πρόταση του δημοψηφίσματος δεν ήταν η καλύτερη λύση , Θύμωσα όταν άκουσα ότι αυτό αποφάσισε ο πρωθυπουργός", σημείωσε και πρόσθεσε ότι δεν εμπιστευεται ούτε τον Αντώνη Σαμαρά. "Είναι βαθύτατα συντηρητικός", είπε.
Και μετα διάβασα τα σχόλια, κατω απο το κείμενο.
Ποιοι είναι αυτοί οι αμόρφωτοι που σχολιάζουν "την στάση στο θέμα Ελληνική γλώσσα" του Κριαρά; Που λένε πως "η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων της γλώσσας μας, την αποφράδα εκείνη νύχτα της 11ης Ιανουαρίου 1982, ήταν η αρχή της κατηφόρας που μας οδήγησε στον πάτο(;) του γκρεμού" και άλλα ακόμα χειρότερα. Ξερουν για τι και για ποιον μιλάνε;
Πόσο τραγικά είναι τα σχόλια τους...
Ο Εμμανουήλ Κριαράς, μιλά για το σημερινή κατασταση στΗ χώρα μας. Τα όσα λεει, εστω και αποσπασματικά γραμμενα στο κείμενο, δεν είναι μόνο ενδιαφεροντα και ικανα να μας προβληματισουν, είναι πιο δυνατα όταν ξερεις ότι τα λεει αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Κι όταν αναφερεται και στον εαυτό του τα λόγια του αβίαστα σε συγκινουν..
Δεν είναι η ηλικία του, μόνο, που δίνει κύρος στα λόγια του. Είναι όλη η ζωή του, εως σήμερα. Είναι η επιστημονική του επαρκεια, η καινοτόμα δραση του στο επιστημονικό του πεδίο, παντα τεκμηριωμενη, εξω απο τα κυρίαρχες απόψεις. Ενας σπουδαίος δασκαλος, ενας λαμπρός φιλόλογος, με καινοτόμο, ανησυχο πνευμα.
Το κείμενο στην εφημερίδα, εδώ, είναι αυτό:
«Θα ήθελα να είχα πεθάνει, να μην είμαι αναγκασμένος να βιώνω αυτές τις καταστάσεις στον τόπο μου», δήλωσε ο Εμμανουήλ Κριαράς στο πρακτορείο ΑΠΕ-ΜΠΕ, σχολιάζοντας την κρίση που βιώνουν οι πολίτες.
«Φταίμε κι εμείς», σημείωσε. "Στην υπερεκατονταετή ζωή μου δεν θυμάμαι ποτέ αντίστοιχη περίοδο με ανάλογα πολιτικά -και κυρίως οικονομικά- αδιέξοδα", σημείωσε ο ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ.
"Λειτουργήσαμε όλοι -κυβέρνηση και πολίτες κατά το χειρότερο δυνατό τρόπο. Βολευόμασταν - στην καλύτερη περίπτωση - στο καθεστώς της υποκρισίας, της κλεψιάς, της απάτης. Όταν παίρνει κανείς δανεικά είτε είναι κράτος είτε πολίτης πρέπει να είναι οσα μπορεί να επιστρέψει… Όχι περισσότερα. Βρισκόμαστε πλέον στον πάτο και ελπίζω να μην έχει χειρότερα", δήλωσε. "Βέβαια ο φασισμός μπορεί να έχει σήμερα άλλο πρόσωπο", συμπλήρωσε.
Υπογράμμισε ότι η λύση και η "λύτρωση του κόσμου" θα έλθει από ένα "σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο". Εκτίμησε, όμως, ότι στην Ελλάδα η Αριστερά δεν έχει δυνατότητες. "Η πρόταση του δημοψηφίσματος δεν ήταν η καλύτερη λύση , Θύμωσα όταν άκουσα ότι αυτό αποφάσισε ο πρωθυπουργός", σημείωσε και πρόσθεσε ότι δεν εμπιστευεται ούτε τον Αντώνη Σαμαρά. "Είναι βαθύτατα συντηρητικός", είπε.
Και μετα διάβασα τα σχόλια, κατω απο το κείμενο.
Ποιοι είναι αυτοί οι αμόρφωτοι που σχολιάζουν "την στάση στο θέμα Ελληνική γλώσσα" του Κριαρά; Που λένε πως "η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων της γλώσσας μας, την αποφράδα εκείνη νύχτα της 11ης Ιανουαρίου 1982, ήταν η αρχή της κατηφόρας που μας οδήγησε στον πάτο(;) του γκρεμού" και άλλα ακόμα χειρότερα. Ξερουν για τι και για ποιον μιλάνε;
Πόσο τραγικά είναι τα σχόλια τους...
Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011
"ηρωϊκά" και άλλα
Όταν γραφω κατι στο facebook, μετα με πιανουν τυψεις γιατί δεν το μοιραστηκα πρωτα μαζί σας εδώ. Στο κάτω-κατω αυτό είναι το πρώτο μου διαδικτυόσπιτο, όλα κι όλα.
Μαζεμενα λοιπόν καποια βίντεο, καποια λόγια απο την αλλη γειτονιά, στην οποία αν το θελετε μπορούμε να τα λεμε επίσης.
Δεξιά υπαρχει μια σύνδεση για επικοινωνία μεσω του facebook, μονο αν στείλετε αιτημα φιλίας κι εδω σας γνωρίζω μόνο με bloggerικό ψευδώνυμο γραψτε μου ποια ή ποιος είστε για να καταλαβω και να αποδεχτώ το αίτημα φιλίας - παραδεχομαι ότι αν δω καποιον άγνωστο σπανια απανταω.
Για την ταινία "ο μεγαλος δικτατωρ" ο λόγος, 1940
Η ταινία είναι σπουδαία, ο Τσαρλυ Τσαπλιν ιδιοφυία, παντα
Ο λόγος στο φιναλε της ταινίας εχει μεγαλο "σουξε" τελευταία, χαμός γίνεται στο ίντερνετ
Όσοι τον προωθούν τον έχουν σίγουρα ακούσει ή έτσι με φόρα απλώς τον προωθούν;
(να μην πω για την ταινία, την εχουν δει αραγε ολόκληρη;)
Γιατί οι μισοί που μου έχουν προωθήσει το βίντεο και μισουν και περιφρονουν και είναι έτοιμοι να ξεσκίσουν όποιον θεωρούν αντιπαλο και σχεδόν ευχαρίστως θα ζούσαν με τη δυστυχία των αλλων... Και η ομιλία με όσα αναφερει είναι εναντίον και αυτών. Αν δεν το ξερουν τι να πω...
Ό,τι ναναι διαβαζουμε, ό,τι θελουμε καταλαβαίνουμε... Ακόμα και στα σημαντικά..
Εφτασαν οι μερες οι ηρωικές.
Δεν συμπαθώ ούτε λίγο τους ηρωικούς λόγους, το ίδιο και τους "ήρωες" που όταν το φωναζουν ότι υπηρξαν ήρωες είμαι απολυτα σιγουρη ότι δεν υπηρξαν ποτέ.
Απο τις "ηρωικές" αντιστασεις τόσων, συγγνώμη, αλλα προτιμώ τετοιους ηρωισμούς.
Πραγματικούς.
Κι ένα τραγούδι,
γιατί "
Μαζεμενα λοιπόν καποια βίντεο, καποια λόγια απο την αλλη γειτονιά, στην οποία αν το θελετε μπορούμε να τα λεμε επίσης.
Δεξιά υπαρχει μια σύνδεση για επικοινωνία μεσω του facebook, μονο αν στείλετε αιτημα φιλίας κι εδω σας γνωρίζω μόνο με bloggerικό ψευδώνυμο γραψτε μου ποια ή ποιος είστε για να καταλαβω και να αποδεχτώ το αίτημα φιλίας - παραδεχομαι ότι αν δω καποιον άγνωστο σπανια απανταω.
Για την ταινία "ο μεγαλος δικτατωρ" ο λόγος, 1940
Η ταινία είναι σπουδαία, ο Τσαρλυ Τσαπλιν ιδιοφυία, παντα
Ο λόγος στο φιναλε της ταινίας εχει μεγαλο "σουξε" τελευταία, χαμός γίνεται στο ίντερνετ
Όσοι τον προωθούν τον έχουν σίγουρα ακούσει ή έτσι με φόρα απλώς τον προωθούν;
(να μην πω για την ταινία, την εχουν δει αραγε ολόκληρη;)
Γιατί οι μισοί που μου έχουν προωθήσει το βίντεο και μισουν και περιφρονουν και είναι έτοιμοι να ξεσκίσουν όποιον θεωρούν αντιπαλο και σχεδόν ευχαρίστως θα ζούσαν με τη δυστυχία των αλλων... Και η ομιλία με όσα αναφερει είναι εναντίον και αυτών. Αν δεν το ξερουν τι να πω...
Ό,τι ναναι διαβαζουμε, ό,τι θελουμε καταλαβαίνουμε... Ακόμα και στα σημαντικά..
Εφτασαν οι μερες οι ηρωικές.
Δεν συμπαθώ ούτε λίγο τους ηρωικούς λόγους, το ίδιο και τους "ήρωες" που όταν το φωναζουν ότι υπηρξαν ήρωες είμαι απολυτα σιγουρη ότι δεν υπηρξαν ποτέ.
Απο τις "ηρωικές" αντιστασεις τόσων, συγγνώμη, αλλα προτιμώ τετοιους ηρωισμούς.
Πραγματικούς.
γιατί "
Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011
...
Στις ειδήσεις το λιντζαρισμα του Κανταφι. Ο νεκρός δεν δικαιώνεται μετα το θάνατό του, όπως συνηθίζεται πολύ στην συγχρονη εποχή, αλλα το νεκρό σώμα το σεβεσαι, αυτό το ξερουν οι άνθρωποι απο την αρχαιότητα. Οι γενναίοι δεν λυντζάρουν. Το ίδιο και οι "μαχητες"; Η άλλη όψη της ίδιας φρίκης εχει αλλη γνωμη.
Οι εικόνες απο το κεντρο της Αθηνας. Δευτερη συνεχομενη μέρα μια μεγαλη συγκεντρωση. Ο κοσμος περισσότερος απο καθε φορα. Και ξανα καποιοι, παντα οι τόσο λίγοι και τόσο έτοιμοι για ό,τι χειρότερο. Κανονικη μάχη. Ενας νεκρός.
Διαβαζω κι ακουω πραγματα που δεν μπορώ να τα κατανοήσω, είναι ασύλληπτη η ανοησία, και, ναι, και η αγενεια, καποιων.
Διαβαζω στο feleki, "
Πόσες φορες δεν ακούσαμε τελευταία τη φραση "θα χυθεί αίμα". Τωρα συνεβη.
Με μεγαλη ευκολία καποιοι μιλουν για αίματα και νεκρούς. Με μεγαλη ευκολία συνηθισαμε να το ακούμε σαν να μην τρεχει τιποτα. Ακόμα κι όταν τρεχει με χίλια.
Οι εικόνες απο το κεντρο της Αθηνας. Δευτερη συνεχομενη μέρα μια μεγαλη συγκεντρωση. Ο κοσμος περισσότερος απο καθε φορα. Και ξανα καποιοι, παντα οι τόσο λίγοι και τόσο έτοιμοι για ό,τι χειρότερο. Κανονικη μάχη. Ενας νεκρός.
Διαβαζω κι ακουω πραγματα που δεν μπορώ να τα κατανοήσω, είναι ασύλληπτη η ανοησία, και, ναι, και η αγενεια, καποιων.
Διαβαζω στο feleki, "
Πόσες φορες δεν ακούσαμε τελευταία τη φραση "θα χυθεί αίμα". Τωρα συνεβη.
Με μεγαλη ευκολία καποιοι μιλουν για αίματα και νεκρούς. Με μεγαλη ευκολία συνηθισαμε να το ακούμε σαν να μην τρεχει τιποτα. Ακόμα κι όταν τρεχει με χίλια.
Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011
Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011
σ' αγαπάω, να προσέχεις
Λέω, πως κι εδώ όσοι συναντηθηκαμε και αλλού τυχαία δεν συναντηθηκαμε.
Κάτι ο καθενας "είδε" στον αλλον.
Πριν απο λίγες μέρες στο καινούριοήδηπαλιόκοσκινακι-βλ.fb, εγραφα σε ενα εκεί φίλο με αφορμή κάτι που ανεβασε: ""[δεν ξέρω πώς θα (σου) φανεί, αλλα όταν όλα γύρω είναι όπως είναι το να κραταμε το ενδιαφερον μας για σπουδαία πραγματα είναι σαν μια βαθια ανάσα καθαρού αέρα, ετσι νιωθω εγω τουλαχιστον για μενα...] Γιατί, να παρει, η κρίση, όπως τόσες στην μικρη-μεγαλη μας ιστορία (μόνο τι εζησαν οι γιαγιαδες-παππούδες και γονείς μας να σκεφτούμε...) καποτε θα περασει, εμείς όμως πώς θα είμαστε όσο διαρκεί και πώς στο τελος της; πώς...γιατί αυτή είναι η ζωή μας κι αλλη δεν θα ζήσουμε...
Και σήμερα σκεφτόμουν πως
Παρόλα τα τριγύρω και τα μέσα μας, καλημέρα!
Κάτι ο καθενας "είδε" στον αλλον.
Πριν απο λίγες μέρες στο καινούριοήδηπαλιόκοσκινακι-βλ.fb, εγραφα σε ενα εκεί φίλο με αφορμή κάτι που ανεβασε: ""[δεν ξέρω πώς θα (σου) φανεί, αλλα όταν όλα γύρω είναι όπως είναι το να κραταμε το ενδιαφερον μας για σπουδαία πραγματα είναι σαν μια βαθια ανάσα καθαρού αέρα, ετσι νιωθω εγω τουλαχιστον για μενα...] Γιατί, να παρει, η κρίση, όπως τόσες στην μικρη-μεγαλη μας ιστορία (μόνο τι εζησαν οι γιαγιαδες-παππούδες και γονείς μας να σκεφτούμε...) καποτε θα περασει, εμείς όμως πώς θα είμαστε όσο διαρκεί και πώς στο τελος της; πώς...γιατί αυτή είναι η ζωή μας κι αλλη δεν θα ζήσουμε...
Και σήμερα σκεφτόμουν πως
Παρόλα τα τριγύρω και τα μέσα μας, καλημέρα!
Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011
Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011
«Μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ»
Είναι πολλά αυτα με τα οποία συμφωνω απόλυτα στο κείμενο αυτό της Σώτης Τριανταφύλλου.
Απο το "Τα παιδιά καταλήγουν θύματα ενός κοινωνικού πεσιμισμού: δέχονται σφυροκόπημα υπερβολικών προσδοκιών και σκοτεινών προφητειών περί μαζικής ανεργίας, πείνας, δικτατορίας και συντέλειας του κόσμου ",
μεχρι το
"η οικογένεια και το σχολείο πρέπει να λειαίνουν τις δυσκολίες, όχι να τις μεγεθύνουν. Όταν ένα παιδί λέει «φοβάμαι», δεν του απαντάς «Κι εγώ τρέμω απ’ τον φόβο μου» – του απαντάς «Μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ». Και φροντίζεις να είσαι συνεπής σ’ αυτό το «Εγώ είμαι εδώ». Τα παιδιά –οι μαθητές αλλά και τα μεγαλύτερα, οι φοιτητές– έχουν ανάγκη από πλαίσιο κανόνων μέσα στο οποίο να μπορούν να μελετούν και παραλλήλως να μαθαίνουν πώς να ζουν δίπλα στους άλλους"
και
"για να εξεγερθούμε πρέπει πρώτα να μάθουμε αυτό εναντίον του οποίου ενδέχεται να εξεγερθούμε ".
Και μαζί με όλα αυτα, θυμαμαι πως όταν ήμουν μαθητρια τις πιο ωραίες συζητησεις, τελικά, τις καναμε παντα με τους καθηγητες που μας μαθαιναν πραγματα, ήταν καλοί στο μάθημά τους, συγκεντρωμένοι σε αυτό αλλα και ευελικτοι, ετοιμοι να πουν ή να ακούσουν ενα αστείο αν το εφερνε η στιγμή (χρόνια μετα καταλαβα ότι καποιες φορες το εκαναν επίτηδες- ήξεραν πολύ καλά να μας κανουν να είμαστε εκεί και να μη φευγει το μυαλό μας). Ήταν οι ίδιοι που δεν ήθελαν να παπαγαλίζουμε, ήξεραν να ακούν και ήθελαν αληθινά να μας βοηθήσουν.
Και είναι κι αλλα που σκεφτηκα όσο διαβαζα αυτό το κείμενο. Είναι κι αυτό που έγραψα σε ενα σχόλιο στο facebook, πως τα παιδια, πιο πολύ απο μας, τους μεγαλους εχουν την αναγκη να καθησυχάζονται, όχι να παραμυθιάζονται αλλά να νιώθουν ασφαλεια. Έτσι, θυμήθηκα πώς καποια στιγμή με γραπωσε ο φόβος του θανατου. Ήμουν επτα χρονων τότε, δευτερα δημοτικού, το θυμάμαι σαν τωρα. Νομίζω ηταν η πρωτη φορα που ενιωσα στην κυριολεξία τη φραση "ποναει η καρδια μου", σαν να ματωνε ένιωθα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, για τότε δεν θυμομουν τιποτε αλλο να με εχει φοβήσει τόσο πολύ. Ζόρια. Ο παππούς μου καταλαβε τον φόβο μου και με καθησυχασε με δυο κουβεντες που ειχα μεγαλη αναγκη να ακούσω. Η μια, δεν είναι του παρόντος, αλλα η δευτερη ήταν πως δε χρειαζεται να φοβαμαι, ήταν αυτός εκεί για μενα. Λογικά, ήταν λαθος, ηταν τόσο μεγαλύτερος για πόσο θα μπορουσε να είναι δίπλα μου, για παντα; δε γινόταν. Όμως ήταν τοσο σπουδαίο που με καθησυχασε και αμεσως μετα με ρωτησε "αύριο τι εχεις για το σχολείο;" Δεν κουβεντιασαμε ώρες για το φόβο μου, με καθησυχασε και αμεσως πιασαμε δουλειά για τα καθημερινά, τα του σχολείου.
Όλα δεν τα ξερω σίγουρα, πολλά πραγματα είναι επιβεβαιωμενο ότι τα αγνοώ και σε αλλα τοσα τα κανω θαλασσα, προσπαθώ να είμαι αρκετα καλή μαμά, πολύ καλή ούτε που το βάζω για στόχο, αλλά απο τα λίγα πραγματα για τα οποία είμαι σίγουρη - αλλο θεμα αν καταφερνω παντα να τα κανω πραξη- είναι πως η ζωή θελει ρυθμό, κανόνες (ενίοτε για να παραβιάζονται-για αυτό κανουμε τρελλες, για αυτό ερωτευόμαστε, για αυτό ριψοκινδυνευουμε άλλωστε) και πιο πολύ απ' όλα μπορει να θελει να συνεχίζουμε να ζούμε, όσο καλύτερα γινεται και να προσπαθουμε να γινόμαστε όσο καλυτεροι ανθρωποι μπορούμε.
Ακόμα κι αν διαφωνησουμε, πανω σε τετοια κείμενα όπως αυτό της Σώτης Τριανταφύλλου στην AthensVoice, αξίζει πιστευω να κουβεντιαζουμε.
Όλο το κείμενο εδώ: Σχολική χρονιά - Ο χαμένος ορίζοντας
Απο το "Τα παιδιά καταλήγουν θύματα ενός κοινωνικού πεσιμισμού: δέχονται σφυροκόπημα υπερβολικών προσδοκιών και σκοτεινών προφητειών περί μαζικής ανεργίας, πείνας, δικτατορίας και συντέλειας του κόσμου ",
μεχρι το
"η οικογένεια και το σχολείο πρέπει να λειαίνουν τις δυσκολίες, όχι να τις μεγεθύνουν. Όταν ένα παιδί λέει «φοβάμαι», δεν του απαντάς «Κι εγώ τρέμω απ’ τον φόβο μου» – του απαντάς «Μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ». Και φροντίζεις να είσαι συνεπής σ’ αυτό το «Εγώ είμαι εδώ». Τα παιδιά –οι μαθητές αλλά και τα μεγαλύτερα, οι φοιτητές– έχουν ανάγκη από πλαίσιο κανόνων μέσα στο οποίο να μπορούν να μελετούν και παραλλήλως να μαθαίνουν πώς να ζουν δίπλα στους άλλους"
και
"για να εξεγερθούμε πρέπει πρώτα να μάθουμε αυτό εναντίον του οποίου ενδέχεται να εξεγερθούμε ".
Και μαζί με όλα αυτα, θυμαμαι πως όταν ήμουν μαθητρια τις πιο ωραίες συζητησεις, τελικά, τις καναμε παντα με τους καθηγητες που μας μαθαιναν πραγματα, ήταν καλοί στο μάθημά τους, συγκεντρωμένοι σε αυτό αλλα και ευελικτοι, ετοιμοι να πουν ή να ακούσουν ενα αστείο αν το εφερνε η στιγμή (χρόνια μετα καταλαβα ότι καποιες φορες το εκαναν επίτηδες- ήξεραν πολύ καλά να μας κανουν να είμαστε εκεί και να μη φευγει το μυαλό μας). Ήταν οι ίδιοι που δεν ήθελαν να παπαγαλίζουμε, ήξεραν να ακούν και ήθελαν αληθινά να μας βοηθήσουν.
Και είναι κι αλλα που σκεφτηκα όσο διαβαζα αυτό το κείμενο. Είναι κι αυτό που έγραψα σε ενα σχόλιο στο facebook, πως τα παιδια, πιο πολύ απο μας, τους μεγαλους εχουν την αναγκη να καθησυχάζονται, όχι να παραμυθιάζονται αλλά να νιώθουν ασφαλεια. Έτσι, θυμήθηκα πώς καποια στιγμή με γραπωσε ο φόβος του θανατου. Ήμουν επτα χρονων τότε, δευτερα δημοτικού, το θυμάμαι σαν τωρα. Νομίζω ηταν η πρωτη φορα που ενιωσα στην κυριολεξία τη φραση "ποναει η καρδια μου", σαν να ματωνε ένιωθα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, για τότε δεν θυμομουν τιποτε αλλο να με εχει φοβήσει τόσο πολύ. Ζόρια. Ο παππούς μου καταλαβε τον φόβο μου και με καθησυχασε με δυο κουβεντες που ειχα μεγαλη αναγκη να ακούσω. Η μια, δεν είναι του παρόντος, αλλα η δευτερη ήταν πως δε χρειαζεται να φοβαμαι, ήταν αυτός εκεί για μενα. Λογικά, ήταν λαθος, ηταν τόσο μεγαλύτερος για πόσο θα μπορουσε να είναι δίπλα μου, για παντα; δε γινόταν. Όμως ήταν τοσο σπουδαίο που με καθησυχασε και αμεσως μετα με ρωτησε "αύριο τι εχεις για το σχολείο;" Δεν κουβεντιασαμε ώρες για το φόβο μου, με καθησυχασε και αμεσως πιασαμε δουλειά για τα καθημερινά, τα του σχολείου.
Όλα δεν τα ξερω σίγουρα, πολλά πραγματα είναι επιβεβαιωμενο ότι τα αγνοώ και σε αλλα τοσα τα κανω θαλασσα, προσπαθώ να είμαι αρκετα καλή μαμά, πολύ καλή ούτε που το βάζω για στόχο, αλλά απο τα λίγα πραγματα για τα οποία είμαι σίγουρη - αλλο θεμα αν καταφερνω παντα να τα κανω πραξη- είναι πως η ζωή θελει ρυθμό, κανόνες (ενίοτε για να παραβιάζονται-για αυτό κανουμε τρελλες, για αυτό ερωτευόμαστε, για αυτό ριψοκινδυνευουμε άλλωστε) και πιο πολύ απ' όλα μπορει να θελει να συνεχίζουμε να ζούμε, όσο καλύτερα γινεται και να προσπαθουμε να γινόμαστε όσο καλυτεροι ανθρωποι μπορούμε.
Ακόμα κι αν διαφωνησουμε, πανω σε τετοια κείμενα όπως αυτό της Σώτης Τριανταφύλλου στην AthensVoice, αξίζει πιστευω να κουβεντιαζουμε.
Όλο το κείμενο εδώ: Σχολική χρονιά - Ο χαμένος ορίζοντας
Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011
διαλειμμα, στείλε τον τραγουδιστή στο πόδι σου
Σ'αυτό τον κόσμο
...
πού να βρω χώρο τον Παράδεισο να χτίσω
ποιους εφιάλτες πρέπει πρώτα να γκρεμίσω
...
Σ'αυτό τον κόσμο τον μικρό τί να σου κάνω,
δεν έχω δύναμη καρδιά μου να σου δείξω,
μόνο τα χέρια μου μπορώ να σου ανοίξω,
έν'άλλο κόσμο δίπλα μου να περιμένεις
Μια νύχτα θα 'ρθει από μακριά, βρε αμάν αμάν
αέρας πεχλιβάνης
να μην μπορείς να κοιμηθείς, βρε αμάν αμάν
μόλις τον ανασάνεις...
Θα προσπαθήσω να περάσω απ' τα χρόνια
όπως περνάει από το δρόμο ένα παιδί
φάλτσα σφυρίζοντας και με λυτά κορδόνια
θα φτάσω απέναντι να κλείσω τη γιορτή
...
Και θα στήσω σημαίες στις κορφές μου
για να φαίνονται οι αντοχές μου
Με μια πίστη μισή και στο χέρι μια ευχή
λίγη άμμο απ' τις ακρογιαλιές μου
Διαλειμμα. Στείλε τον Τραγουδιστή στο πόδι σου...
...
πού να βρω χώρο τον Παράδεισο να χτίσω
ποιους εφιάλτες πρέπει πρώτα να γκρεμίσω
...
Σ'αυτό τον κόσμο τον μικρό τί να σου κάνω,
δεν έχω δύναμη καρδιά μου να σου δείξω,
μόνο τα χέρια μου μπορώ να σου ανοίξω,
έν'άλλο κόσμο δίπλα μου να περιμένεις
Μια νύχτα θα 'ρθει από μακριά, βρε αμάν αμάν
αέρας πεχλιβάνης
να μην μπορείς να κοιμηθείς, βρε αμάν αμάν
μόλις τον ανασάνεις...
Θα προσπαθήσω να περάσω απ' τα χρόνια
όπως περνάει από το δρόμο ένα παιδί
φάλτσα σφυρίζοντας και με λυτά κορδόνια
θα φτάσω απέναντι να κλείσω τη γιορτή
...
Και θα στήσω σημαίες στις κορφές μου
για να φαίνονται οι αντοχές μου
Με μια πίστη μισή και στο χέρι μια ευχή
λίγη άμμο απ' τις ακρογιαλιές μου
Διαλειμμα. Στείλε τον Τραγουδιστή στο πόδι σου...
Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011
Αυτό το Σαββατο στα μουσεία
Στο πλαίσιο των φετινών Ευρωπαϊκων Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς, δυο μουσεία της Θεσσαλονίκης πραγματοποιούν ενδιαφερουσες εκδηλώσεις
Η "Καλημέρα" και φετος θα είναι εκεί. Μάλιστα φετος, θα είναι η πρώτη φορα που θα δοκιμάσουμε να δραστηριοποιηθούμε Σαββατο, εως τωρα οι καλημεροεξορμησεις μας γίνονταν παντα Κυριακές. Εχω μια αγωνία για αυτό, αλλά πιστευω πως όλα θα πανε καλά.
Αναλυτικά τώρα, το Σαββατο 24 Σεπτεμβρίου, θα επισκεφτούμε το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού.
Στις 10 το πρωί, το Αρχαιολογικό Μουσείο δημιουργησε μια ομάδα ειδικά για τους ακροατες της "Καλημέρας". Θα παρουμε μερος στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα με θεμα: "Μια πόλη σε κρίση: Η Θεσσαλονίκη... στη δίνη του ρωμαϊκού εμφυλίου πολέμου". Το πρόγραμμα απευθυνεται σε παιδιά 10 έως 15 ετών και τους γονείς τους. Οι συμμετέχοντες θα «κάνουμε ένα ταξίδι» στη ρωμαϊκή Θεσσαλονίκη του 1ου μ.Χ. αιώνα. Το πρόγραμμα θα διαρκεσει περίπου μία ώρα.
Αυτα με λίγα λόγια.
Περισσότερα απο αύριο στην εκπομπή.
Δηλώσεις συμμετοχής στο kalimera958fm@gmail.com και απο αύριο τηλεφωνικά και με sms κατα τη διαρκεια της εκπομπής (12:00-13:00)
Επειδή ο αριθμός θέσεων είναι περιορισμένος θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας και όσοι ενδιαφερεστε καλό είναι να δηλώσετε συμμετοχή άμεσα.
Η συμμετοχή στο πρόγραμμα και στο παιχνίδι ρόλων είναι δωρεάν.
το δικο τους "σήμερα", τοσο μακρινό παρελθόν στο δικό μας σήμερα
Συνηθως ανεβαζω κατι στο blog και μετα το κοινοποιώ στο facebook. Σήμερα θα παει λίγο αλλιώς, θα κάνω το αντιθετο και πάλι πίσω.
Επειδή αυτό που τώρα ζούμε θα είναι την επομενη κιόλας στιγμη παρελθόν. Κι αυτό μπορεί να σε μελαγχολεί μπορεί όμως και να σε πεισμώνει, να λες, δεν εχει μετα, τωρα εχει μόνο που θα φερει το μετα. Στο δευτερο είμαι, για το πρωτο δεν εχω ούτε χρόνο, ούτε διαθεση.
Για όσα ματαιώσαμε, αφησαμε για μετα, για εκείνα που δεν τα μετρησαμε σωστα όταν επρεπε, και ίσως γιατί ποτε δεν είναι αργα, ακόμα κι όταν είναι.
η μουσικη εργο του Εσθονού Arvo Pärt, "Spiegel Im Spiegel", 1978
οι εικόνες απο την κεντρική αγορα του Σαν Φρανσίσκο εκατό και χρόνια πριν, 1905-1906
δρόμος, ανθρωποι, ενα στιγμιαίο βλεμμα στο φακό, ο καθενας και η ζωή, οι σκεψεις, τα προβλήματα, τα όνειρα, τα θελω και τα πρεπει του
οι ιστορίες της ζωής τους η ζωή τους
πώς εζησαν; τι αγαπησαν; ποιος τους αγαπησε; για τί προσπαθησαν; τι φοβήθηκαν; τι εκαναν; τι ονειρευτηκαν;
σε εναν κόσμο κι εκείνοι κι εμείς
το δικο τους "σήμερα", τοσο μακρινό παρελθόν στο δικό μας σήμερα.
Επειδή αυτό που τώρα ζούμε θα είναι την επομενη κιόλας στιγμη παρελθόν. Κι αυτό μπορεί να σε μελαγχολεί μπορεί όμως και να σε πεισμώνει, να λες, δεν εχει μετα, τωρα εχει μόνο που θα φερει το μετα. Στο δευτερο είμαι, για το πρωτο δεν εχω ούτε χρόνο, ούτε διαθεση.
Για όσα ματαιώσαμε, αφησαμε για μετα, για εκείνα που δεν τα μετρησαμε σωστα όταν επρεπε, και ίσως γιατί ποτε δεν είναι αργα, ακόμα κι όταν είναι.
η μουσικη εργο του Εσθονού Arvo Pärt, "Spiegel Im Spiegel", 1978
οι εικόνες απο την κεντρική αγορα του Σαν Φρανσίσκο εκατό και χρόνια πριν, 1905-1906
δρόμος, ανθρωποι, ενα στιγμιαίο βλεμμα στο φακό, ο καθενας και η ζωή, οι σκεψεις, τα προβλήματα, τα όνειρα, τα θελω και τα πρεπει του
οι ιστορίες της ζωής τους η ζωή τους
πώς εζησαν; τι αγαπησαν; ποιος τους αγαπησε; για τί προσπαθησαν; τι φοβήθηκαν; τι εκαναν; τι ονειρευτηκαν;
σε εναν κόσμο κι εκείνοι κι εμείς
το δικο τους "σήμερα", τοσο μακρινό παρελθόν στο δικό μας σήμερα.
Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011
εκτός θέματος
"Να μου λες παντα την αλήθεια" απο τις πιο συνηθισμενες φρασεις που λενε γονείς στα παιδιά τους. Μόνο που καμιά φορα αυτή η αλήθεια μπερδευεται με τα "κατα συνθηκη" ή "κατ'επιλογήν" ψευδη. "Σε μενα θα λες όλη την αλήθεια, αλλά..." εννοούν καμιά φορά. Και όχι μόνο γονείς. Όπου το αλλά, σε σχεση με πολλές σχολικές εργασίες ας πούμε, συμπληρώνεται πχ, "για να παρεις καλό βαθμό γράψε και κανενα ψεμμα, γραψε βρε παιδί μου αυτό που θελει να διαβασει ο δασκαλος ή αυτό που έτσι πρεπει να είναι- να, δε βλεπεις τι γράφει το βοήθημα, παρε καμιά ιδεα απο εκεί- δεν πειραζει" Αυτός ο "καλός βαθμός" κανει πολύ κόσμο να λεει κατ'επαναληψη ψεμματα και όχι μόνο στο σχολείο, εμ, βλεπεις, "βαθμό" δεν παίρνεις μόνο εκεί...
Και δεν αναφερομαι στις αλήθειες που μπορεί να μην πεις, η στα ανώδυνα ψεμματα για να μην στενοχωρήσεις καποιον, αυτα που δεν λες για λογους ευγενειας ή και ενσυναίσθησης, αυτα που είναι τα μόνα που δεχομαι να σου πω την αλήθεια. Ε, όταν συναντας εναν άνθρωπο που τον πληγώνει μια δυσμορφία του ας πουμε, φόρα παρτίδα δεν του το λες, σε αυτό εκπαιδευεσαι για να μην εισαι αδικα σκληρός και ακοινώνητος, ετσι νομίζω δηλαδή, εδω η αλήθεια μόνο χρήσιμη δεν είναι, ίσα ίσα.
Για αλλα μιλάμε.
Θυμαμαι, όταν ήμουν φοιτήτρια εκανα μαθηματα-ιδιαίτερα σε ενα φοβερό παιδί, τον Βαγγελη. Μια μερα ήθελε βοήθεια στα Νεα Ελληνικά, είχε ενα κάρο ερωτήσεις, ξεκινάμε λοιπόν να τις βλεπουμε μαζί, μία-μία. Μία έλεγε "ποια είναι η γνώμη σας για την σταση του ήρωα;" Ο ήρωας, στο κείμενο, με αυταπαρνηση είχε θυσιάσει τα παντα. Ο Βαγγελης, φατσα, γυριζει και μου λεει "να γραψω αυτό που σκεφτομαι ή αυτό που πρεπει;" Αντε ρε Βαγγελη, για πες μου και τα δύο, να τα ακούσω, του είπα. Και μου είπε. Καμία σχεση η μία απαντηση με την άλλη, μα καμία όμως. "Και τώρα ποια θα γράψεις;" η απαντηση ήρθε πληρωμενη, που λεει και η μαμά μου: "Με εχει στη μπούκα ο καθηγητής, αφήστε θα γραψω αυτό που "πρεπει" να μην έχω φασαρίες."
Απο πολυ παλιά ήταν έτσι, το θυμόμουν κι εγω απο το σχολείο, συνεχιζόταν μεχρι τα χρόνια που ήμουν φοιτητρια, νομίζω ή τουλαχιστον ελπίζω πως δεν συνεχίζεται με τον ίδιο τρόπο και σήμερα. όχι πως δεν θα υπαρχουν δασκαλοι που επιμενουν στο "μα, ετσι πρεπει", στο καλούπι, όμως σήμερα σιγουρα υπαρχουν πιο πολλοί και γονείς και κυρίως δασκαλοι που δεν φρεναρουν τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνεια των παιδιών. Είπαμε, τουλαχιστον έτσι ελπίζω. Και υπαρχουν φορές που το εχω δει να συμβαίνει, να όπως αυτή τη φορα, αν θυμασαι.
Αυτό που "πρεπει", το "πρότυπο", κι αυτό που είναι η αλήθεια, ή πώς εκπαιδευονται τα παιδια στο ψεμμα, πώς γραφουν ή μιλάνε όχι για τη δικιά τους ζωή αλλα τη ζωή άλλων. Μεγαλη ιστορία. Που καμιά φορα ξεκινάει απο απλά πραγματα, ή απλώς σε αυτα εκφραζεται, όπως μια εκθεση στο σχολείο; Μπορεί.
Ενα απόσπασμα παρακάτω απο το βιβλίο της Αγαθής Δημητρούκα "Πουλαμε τη ζωή, χρεώνουμε τον θανατο", εκδ. Πατάκη, για τους πραγματικούς ήρωες της ζωής μας και τις αλήθειες που αξίζουν τα μπραβο.
Η Αγαθή αναφερεται σε ενα περιστατικό απο τα σχολικά της χρόνια, μια έκθεση που έγραψε στην έκτη δημοτικού. Σχολείο, επαρχία, χαρακτηριστική εικόνα δημοτικού στα τελη της δεκαετίας του '60 - αρχες του '70.
(και εκτός απο όλα τα αλλα, όταν καποιοι ωραιοποιούν το παρελθόν, "τι σχολεία και τι εκπαίδευση ειχαμε τότε, τότε μαθαίναμε γραμματα, τώρα...", καλα είναι να θυμούνται πώς ήταν τις πιο πολλές φορες τα πραγματα τότε και στην εκπαίδευση, να θυμούνται και αυτα τα στραβα)
"Kι ένα πρωί εκεί κοντά, μετα απο φθινοπωρινή βροχή, καθώς ετοιμαζόμασταν με τον πατέρα μου να κάνουμε μια ανακεφαλαίωση πριν ανοίξουν τα σχολεία, έπεσαν από την κεραμοσκεπή δύο φίδια, δύο τεράστιες δεντρογαλιές.
Δεν πρόλαβα να τρομάξω. Ο πατερας μου αντεδρασε αστραπιαία, ανασήκωσε το σιδερενιο μπαούλο και τα καταπλάκωσε! Και ξαφνικά, εκείνος ο ανήμπορος, εκέινος ο σακάτης, μεταμορφώθηκε μπροστα στα μάτια μου σε γίγαντα!
Απίστευτο συμβάν. Το ξαναθυμηθηκα όταν πηγαινα στην Έκτη Δημοτικού και ο δασκαλος μας ζήτησε να γράψουμε έκθεση με θέμα "Ενα ευχαριστο γεγονός" Ρωτησαν οι συμμαθητές μου τι εννοούσε κι εκείνος απαντησε: "να περιγράψετε ενα γεγονός που σας έδωσε χαρα, που σας γεμισε ικανοποίηση, όπως, για παράδειγμα, μια καλή πράξη που εχετε κανει".
"Εγώ", είπε ο Πάνος ""θα γράψω για μια γριά που τη βοήθησα να περασει από ενα πεζοδρόμιο στο αλλο".
"Μπραβο!", ειπε ο δάσακλος, κι ας είχαμε μόνο ένα δρόμο στο χωριό, που δεν είχαμε πεζοδρόμια, και τα μόνα αυτοκίνητα που περνούσαν ήταν δύο λεωφορεία το πρωί και δύο το μεσημέρι, κι όποια γριά και νά'τανε θα τη γνωρίζαμε και θα τη φωνάζαμε με το όνομά της: θεια-Μαρία ή βάβω Χαραλαμπαινα.
"Εγώ, κύριε" πεταχτηκε η Ηλεκτρα "θα γραψω για τη δραχμή που είχα για παρω ενα κουλούρι και την έδωσα σε μια ζητιάνα".
"Μπραβο!" είπε παλι ο δάσκαλος, κι ας μην είχαμε ποτε μια ολόκληρη δραχμή, κι ας μην πούλαγε κανενας κουλούρια στο χωριό, κι ας ήταν αυτες που ζητιάνευαν γύφτισσες και τσιγγάνες που έρχονταν απο αλλα μερη κι εμείς τις διώχναμε με τις πέτρες για να μη μας κατακλέψουν. Αλλά τα βοηθήματα εκθεσεων που έστελναν από την Αθήνα οι μορφωμένοι συγγενείς τετοιες πραξεις περιέγραφαν.
Εγώ, που δεν μπορούσα να γράψω ψέματα, περιέγραψα πώς ενα αρχικά δυσαρεστο γεγονός κατεληξε να μου δωσει τόση χαρα, αφού μου απέδειξε ότι ο αναπηρος πατέρας μου ήταν δυνατός και μπορούσε να με προστατεύει.
Εννοείται πως δεν πηρα ούτε μπράβο, ούτε καλό βαθμό, παρα μόνο τη χλεύη ότι ήμουν "εκτός θέματος".
Και δεν αναφερομαι στις αλήθειες που μπορεί να μην πεις, η στα ανώδυνα ψεμματα για να μην στενοχωρήσεις καποιον, αυτα που δεν λες για λογους ευγενειας ή και ενσυναίσθησης, αυτα που είναι τα μόνα που δεχομαι να σου πω την αλήθεια. Ε, όταν συναντας εναν άνθρωπο που τον πληγώνει μια δυσμορφία του ας πουμε, φόρα παρτίδα δεν του το λες, σε αυτό εκπαιδευεσαι για να μην εισαι αδικα σκληρός και ακοινώνητος, ετσι νομίζω δηλαδή, εδω η αλήθεια μόνο χρήσιμη δεν είναι, ίσα ίσα.
Για αλλα μιλάμε.
Θυμαμαι, όταν ήμουν φοιτήτρια εκανα μαθηματα-ιδιαίτερα σε ενα φοβερό παιδί, τον Βαγγελη. Μια μερα ήθελε βοήθεια στα Νεα Ελληνικά, είχε ενα κάρο ερωτήσεις, ξεκινάμε λοιπόν να τις βλεπουμε μαζί, μία-μία. Μία έλεγε "ποια είναι η γνώμη σας για την σταση του ήρωα;" Ο ήρωας, στο κείμενο, με αυταπαρνηση είχε θυσιάσει τα παντα. Ο Βαγγελης, φατσα, γυριζει και μου λεει "να γραψω αυτό που σκεφτομαι ή αυτό που πρεπει;" Αντε ρε Βαγγελη, για πες μου και τα δύο, να τα ακούσω, του είπα. Και μου είπε. Καμία σχεση η μία απαντηση με την άλλη, μα καμία όμως. "Και τώρα ποια θα γράψεις;" η απαντηση ήρθε πληρωμενη, που λεει και η μαμά μου: "Με εχει στη μπούκα ο καθηγητής, αφήστε θα γραψω αυτό που "πρεπει" να μην έχω φασαρίες."
Απο πολυ παλιά ήταν έτσι, το θυμόμουν κι εγω απο το σχολείο, συνεχιζόταν μεχρι τα χρόνια που ήμουν φοιτητρια, νομίζω ή τουλαχιστον ελπίζω πως δεν συνεχίζεται με τον ίδιο τρόπο και σήμερα. όχι πως δεν θα υπαρχουν δασκαλοι που επιμενουν στο "μα, ετσι πρεπει", στο καλούπι, όμως σήμερα σιγουρα υπαρχουν πιο πολλοί και γονείς και κυρίως δασκαλοι που δεν φρεναρουν τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνεια των παιδιών. Είπαμε, τουλαχιστον έτσι ελπίζω. Και υπαρχουν φορές που το εχω δει να συμβαίνει, να όπως αυτή τη φορα, αν θυμασαι.
Αυτό που "πρεπει", το "πρότυπο", κι αυτό που είναι η αλήθεια, ή πώς εκπαιδευονται τα παιδια στο ψεμμα, πώς γραφουν ή μιλάνε όχι για τη δικιά τους ζωή αλλα τη ζωή άλλων. Μεγαλη ιστορία. Που καμιά φορα ξεκινάει απο απλά πραγματα, ή απλώς σε αυτα εκφραζεται, όπως μια εκθεση στο σχολείο; Μπορεί.
Ενα απόσπασμα παρακάτω απο το βιβλίο της Αγαθής Δημητρούκα "Πουλαμε τη ζωή, χρεώνουμε τον θανατο", εκδ. Πατάκη, για τους πραγματικούς ήρωες της ζωής μας και τις αλήθειες που αξίζουν τα μπραβο.
Η Αγαθή αναφερεται σε ενα περιστατικό απο τα σχολικά της χρόνια, μια έκθεση που έγραψε στην έκτη δημοτικού. Σχολείο, επαρχία, χαρακτηριστική εικόνα δημοτικού στα τελη της δεκαετίας του '60 - αρχες του '70.
(και εκτός απο όλα τα αλλα, όταν καποιοι ωραιοποιούν το παρελθόν, "τι σχολεία και τι εκπαίδευση ειχαμε τότε, τότε μαθαίναμε γραμματα, τώρα...", καλα είναι να θυμούνται πώς ήταν τις πιο πολλές φορες τα πραγματα τότε και στην εκπαίδευση, να θυμούνται και αυτα τα στραβα)
(η φωτογραφία απο το blog του Νάσου Αβδαρμάνη, Περί Φωτογραφίας)
"Kι ένα πρωί εκεί κοντά, μετα απο φθινοπωρινή βροχή, καθώς ετοιμαζόμασταν με τον πατέρα μου να κάνουμε μια ανακεφαλαίωση πριν ανοίξουν τα σχολεία, έπεσαν από την κεραμοσκεπή δύο φίδια, δύο τεράστιες δεντρογαλιές.
Δεν πρόλαβα να τρομάξω. Ο πατερας μου αντεδρασε αστραπιαία, ανασήκωσε το σιδερενιο μπαούλο και τα καταπλάκωσε! Και ξαφνικά, εκείνος ο ανήμπορος, εκέινος ο σακάτης, μεταμορφώθηκε μπροστα στα μάτια μου σε γίγαντα!
Απίστευτο συμβάν. Το ξαναθυμηθηκα όταν πηγαινα στην Έκτη Δημοτικού και ο δασκαλος μας ζήτησε να γράψουμε έκθεση με θέμα "Ενα ευχαριστο γεγονός" Ρωτησαν οι συμμαθητές μου τι εννοούσε κι εκείνος απαντησε: "να περιγράψετε ενα γεγονός που σας έδωσε χαρα, που σας γεμισε ικανοποίηση, όπως, για παράδειγμα, μια καλή πράξη που εχετε κανει".
"Εγώ", είπε ο Πάνος ""θα γράψω για μια γριά που τη βοήθησα να περασει από ενα πεζοδρόμιο στο αλλο".
"Μπραβο!", ειπε ο δάσακλος, κι ας είχαμε μόνο ένα δρόμο στο χωριό, που δεν είχαμε πεζοδρόμια, και τα μόνα αυτοκίνητα που περνούσαν ήταν δύο λεωφορεία το πρωί και δύο το μεσημέρι, κι όποια γριά και νά'τανε θα τη γνωρίζαμε και θα τη φωνάζαμε με το όνομά της: θεια-Μαρία ή βάβω Χαραλαμπαινα.
"Εγώ, κύριε" πεταχτηκε η Ηλεκτρα "θα γραψω για τη δραχμή που είχα για παρω ενα κουλούρι και την έδωσα σε μια ζητιάνα".
"Μπραβο!" είπε παλι ο δάσκαλος, κι ας μην είχαμε ποτε μια ολόκληρη δραχμή, κι ας μην πούλαγε κανενας κουλούρια στο χωριό, κι ας ήταν αυτες που ζητιάνευαν γύφτισσες και τσιγγάνες που έρχονταν απο αλλα μερη κι εμείς τις διώχναμε με τις πέτρες για να μη μας κατακλέψουν. Αλλά τα βοηθήματα εκθεσεων που έστελναν από την Αθήνα οι μορφωμένοι συγγενείς τετοιες πραξεις περιέγραφαν.
Εγώ, που δεν μπορούσα να γράψω ψέματα, περιέγραψα πώς ενα αρχικά δυσαρεστο γεγονός κατεληξε να μου δωσει τόση χαρα, αφού μου απέδειξε ότι ο αναπηρος πατέρας μου ήταν δυνατός και μπορούσε να με προστατεύει.
Εννοείται πως δεν πηρα ούτε μπράβο, ούτε καλό βαθμό, παρα μόνο τη χλεύη ότι ήμουν "εκτός θέματος".
Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011
Τρίτη 30 Αυγούστου 2011
Έκθεση «Ανησυχητικές Μούσες», στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης
Η «Καλημέρα» του 958fm της ΕΡΤ3 οργανώνει αυτήν την Κυριακή, 4 Σεπτεμβρίου 2011, μια ακόμη επίσκεψη και ξενάγηση για τους ακροατές και φίλους της εκπομπής.
Αυτή τη φορά θα επισκεφθούμε την έκθεση «Ανησυχητικές Μούσες», στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (Αποθήκη Β1, Λιμάνι Θεσσαλονίκης).
Η έκθεση παρουσιάζει έργα επτά σύγχρονων γυναικών καλλιτεχνών που κατάγονται, οι περισσότερες μάλιστα, αν όχι όλες, έχουν μεικτή καταγωγή, από χώρες του Αραβικού Κόσμου και της Μέσης Ανατολής.
Οι Diana Al-Hadid (Ντιάνα Αλ Χαντίντ), Majida Khattari (Μαχίντα Κατάρι), Hayv Kahraman (Χαϊβ Καχραμάν), Lara Baladi (Λάρα Μπαλάντι), Zoulikha Bouabdellah (Ζουλίκα Μπουαμπντελάχ), Zineb Sedira (Ζινέμπ Σεντίρα), Mona Hatoum (Μόνα Χατούμ), οι οποίες για λόγους ιστορικών, κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών έζησαν ή και ζουν παροδικά ή μόνιμα σε χώρες της δύσης παρουσιάζουν έργα τους τα οποία ανήκουν σε ένα ευρύ φάσμα εικαστικών μέσων (φωτογραφία, βίντεο, σχέδιο, εγκατάσταση, ζωγραφική, περφόρμανς)
Οι ακροατες και φίλοι της «Καλημέρας», σε δύο ομάδες, θα ξεναγηθούμε από την διευθυντρια του ΚΣΤΘ και επιμελήτρια της έκθεσης, κ. Συραγώ Τσιάρα.
Η ξεναγηση της πρωτης ομαδας ξεκινα στις 12.30.
Δηλώσεις συμμετοχής και πληροφορίες κατα τη διαρκεια της εκπομπής (958fm -"Καλημέρα, όλη μέρα!", Δε-Πα 12.00-13.00) στο τηλεφωνο 2310299616, ή με ηλεκτρονικό μήνυμα στις διευθύνσεις: kalimera958@yahoo.gr & kalimera958fm@gmail.com
Lara Baladi
Τριαντάφυλλο (Rose), 2010
Digital collage, permanent print on somerset paper
Courtesy the artist and Gallery Isabelle van den Eynde
Hayv Kahraman
Διπλώνοντας μεγάλο σεντόνι (Folding Large Sheet), 2008
Oil on linen
132 x 218.4cm
Courtesy Hanan Sayed Worrell, Abu Dhabi
Zineb Sedira
Μητρική Γλώσσα (Mother Tongue), 2002
Mother and I (France)
Daughter and I (England
Grandmother and Granddaughter (Algeria
3 Video-projections on plasma screens
5 min (each. video)
Courtesy the artist and Kamel Mennour, Paris
© Zineb Sedira
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)