αποφασιστικός και τολμηρός ο Κωνσταντίνος;

-Μαμά, ξέρεις γιατί είναι καλο το jambo;
-Γιατί παιδί μου;

(Συγγνώμη, παρένθεση. Όλο κι όλο μια φορα πήγε στη ζωή της κι αυτό αφού με στόλισε με χίλια κοσμητικά επίθετα και με χαριστική βολή το "δεν με πιστεύουν τα αλλα παιδιά ότι δεν έχω πάει, να φανταστείς...", την πήρε από το χέρι η αδελφή μου και πήγαμε στο μαγαζί για μια "εκπαιδευτική" εκδρομή να της φύγει η περιέργεια πια...)

-Γιατί μας μετραει (αναφέρεται σε γνωστή διαφήμιση) πόσες μέρες λύπης έχουμε μέχρι να ερθουν τα Χριστούγεννα.
-Τι εννοείς "λύπης" παιδί μου, μέχρι τα Χριστούγεννα δεν θα χαρούμε καθόλου;
-Αμάν βρε μαμά, όταν λέω λύπης εννοω το σχολείο...
-Καλά, είναι λύπη το σχολείο;
-Πας καλά; Λύπη είναι, τι είναι; Άντε, άντε...

Μεταξύ μας, αν το σχολείο ξεκινούσε στις 9, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα. Και αν όλα τα μαθήματα ήταν καλλιτεχνικά επίσης, αλλά αυτό ας μη το κάνω θέμα...

Είδε τα ζόρια, φετος ειδικά, Πέμπτη βλέπεις, η πρώτη μεγάλη τάξη, αλλαγή μαθησιακού επιπέδου, πια.
Να σου πω την αλήθεια, κι εγώ τα είδα μαζί της. Μου είχαν πει για τα μαθηματικά, "είναι δύσκολα", "κακογραμμένο το βιβλίο, να εχεις το νου σου". Πήρα λοιπόν η καλή σου απο το Σεπτεμβριο, μη σου πω Αυγουστο και γελάσεις μαζί μου, βοηθήματα μαθηματικών, κάθισα να δω την ύλη, να ξέρω τι γίνεται, αμα με ρωταει το παιδί να μην απαντάω όπως τότε στον καιρό μου, πρίν τόοοοσα πολλά χρόνια, στην προϊστορία, που λέει κι η ίδια, εντάξει με τα μαθηματικά τα βολεψα, ας με ρωτήσει ό,τι θέλει, είμαστε οκ.
Εμ, έλα όμως και στα άλλα, μάνα του δειλινού καμπάνα...

Ό,τι δεν χρειάστηκε να κάνω στον μεγάλο, το ζω τώρα. Δεν είναι που έχει να μαθαίνει ιστορία, γεωγραφία, φυσικά, θρησκευτικά και όλα τα υπόλοιπα, στη γλώσσα μόνο ρωτάει σπάνια, το καλύτερό της μάθημα παντα, είναι που όλα τα γιατί της πρεπει να έχουν ένα διότι.

-Γιατί πρέπει να μάθω Ιστορία; Πού θα μου χρειαστεί;
Εδώ απαντάει ο αδελφός της, είναι το αγαπημένο του μάθημα και δε σηκώνει πολλά πολλά όταν το αμφισβητουν κάτι μικρα σαν την αδελφή του (ουφ, γλύτωσα, σε ενα ας απαντήσει άλλος!)
-Ωραία εγώ αυτό στα Φυσικά το ξέρω τι σημαίνει, γιατί να το μάθω απ'έξω;
-Και γιατί πρεπει να το μάθω όλο αυτό; Να το πω περιληπτικά δε γίνεται;
-Πόσο περιληπτικά πια; Ο άνθρωπος που το έγραψε στο βιβλίο διαβασε τρία βιβλία κι εβαλε την περίληψη εδώ, αυτό είναι το πιο περιληπτικό.
-Και άμα το πω με δικά μου λόγια;
-Με δικά σου αλλα όχι σαν να είσαι δευτερα δημοτικού, είσαι πέμπτη, μεγάλο κορίτσι
-Όλο αυτό μου λες. Τι πειραζει να πω  "έκανε"; επειδή το βιβλίο λεει "πραγματοποίησε";
-Βρε πουλάκι μου, "έκανε" έλεγες στην πρώτη δημοτικού, έλα να μάθεις κι άλλα ρήματα.
-Άντε καλά. Και τι είναι αυτό το καινούριο που μου λες φετος, άλλο η αποστήθιση άλλο η παπαγαλία; Αφού είναι το ίδιο. 
(γιούπι, ένα καλό, δε λέει το "αφού" στο τελος της πρότασης, γλύτωσε το παιδί)

Και νάμαι, να λέω η παπαγαλία σημαίνει ότι κάτι το λέμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αποστήθιση σημαίνει ότι λέμε κάτι όπως είναι μεσα στο βιβλίο αλλά το καταλαβαίνουμε. Μας βοηθάει όμως έτσι το βιβλίο να μάθουμε καινούριες λέξεις κι εκφράσεις για να εκφραζόμαστε καλύτερα. Εκφραζόμαστε καλύτερα, σκεφτόμαστε καλύτερα, μεγαλώνουμε, αυτό δεν της λέω, από μέσα μου το λέω.

Αυτό σημαίνει διπλή δουλειά για την ώρα, άντε να λύθουν όλες οι απορίες, άντε να συγκεντρωθεί, άντε να παίξεις με ερωτήσεις και παραδείγματα με όσα γίνεται τουλάχιστον, από όσα έχει να μάθει. Ευτυχώς έχει πολύ καλές δασκάλες, όλα θα πανε καλά. Τώρα το ξέρω που πέρασε λίγος καιρός, το νερό μπαινει στο αυλάκι, τα πραγματα γίνονται καλύτερα, έχει αρχίσει να εντοπίζει τις λεξεις κλειδιά στα μαθήματα που πρεπει να μαθαίνει κεφαλαια ολόκληρα, να καταλαβαίνει την αναπτυξη και τη συνεχεια της ροής αυτών των κειμένων, σε λίγο δεν θα χρειάζεται να την βοηθάω τόσο πολύ. Εντάξει, η Πέμπτη είναι η πρώτη ταξη της επόμενης φασης, αλλα θα τα καταφερει. Η δουλειά είναι μέχρι να μάθει τον τρόπο και μετα θα το κάνει μόνη της. Το ζόρι είναι μέχρι να ανοίξει τα φτερά της. Και μη γελάσεις, να πιστεψει ότι μπορεί να το κάνει μόνη της. Γιατί τώρα είμαι δίπλα για να είμαι δίπλα καμιά φορά, όχι ότι κάνω τίποτα σπουδαίο.

Θα μου πεις με τον μεγάλο δεν ήταν έτσι; Όχι, βέβαια. Κάθε παιδί κι ο τρόπος του, θα σου πω. Κάθε παιδί διαφορετικό.
Το καλύτερό της παντως όταν έχει να απαντήσει σε εργασίες. Φαντασία στο έπακρο. Εκεί το σχολείο γίνεται απόλαυση κι ας το λεει λύπη. Αυτή έτσι πρεπει να το λέει κι εγώ να απορώ, η καθεμιά στο ρόλο της.
Τις εργασίες εννοείται ότι της κάνει ολομόναχη κι εγώ μετα τις διαβάζω κρυφά και ξεκαρδίζομαι στα γελια, εντυπωσιαζομαι, παθαίνω δηλαδή ό,τι κάθε χαζομαμά.
Στην Ιστορία τις προάλλες είχε μάθημα για τον Κωνσταντίνο. Η άσκηση ήθελε να σχολιάσουν την έκφραση που είχε ο έφιππος Κωνσταντίνος σε μια φωτογραφία του βιβλίου και να πουν αν ο γλύπτης απέδωσε σωστα στην έκφραση του ότι ήταν τολμηρός και αποφασιστικός.

Να η φωτογραφία, να και η απάντησή της.

Η επόμενη ερώτηση ζητούσε να φανταστούν ότι είναι κάτοικοι της Ρώμης και μαθαίνουν ότι η πρωτεύουσα μεταφέρεται στο Βυζάντιο, τι θα σκέφτονταν, τι θα ένιωθαν κτλ

Υ.Γ. Σήμερα ο Άγγελος είπε ΤΗΝ ατακα, στην αδελφή του, την οποία είχα νωρίτερα αρκούντως ζαλίσει μάλλον, η απαραδεκτη (εγώ είμαι αυτή, φυσικά...), με (τεστ εν όψει, αύριο) δευτερουσες προτασεις και κλίσεις, επίθετα και ρήματα, κι αυτό πώς γραφεται, το αλλο πώς κλίνεται, με το φετινοαποκτηθέν βοήθημα της γραμματικής στο χέρι να 'μαι και σίγουρη βλεπεις για το τι αλλαξε και τι δεν αλλαξε, να συμπληρώνει και καμιά άσκηση στο βοήθημα.
 "Κοίτα", της είπε, "το θεμα είναι να βρεις ένα δικό σου σύστημα να διαβαζεις. Να το δοκιμάσεις και να είσαι σίγουρη ότι πιάνει. Το επόμενο βήμα είναι να βγαλεις έξω απ' αυτό το σύστημα τους γονείς σου. Μετά όλα θα πανε καλά." Είπε κανείς τίποτα;