με την ελπίδα, μόνο, και τη χάρη

Απο χθες στο μυαλό μου αυτό το τραγούδι.
Την ξερω, πολλά χρόνια, και την αγαπαω την ερμηνεία του Μεράντζα.
Αυτή όμως με τσάκισε (ξέρω ότι είναι μεγαλη κουβεντα, αλλά έτσι ένιωσα, ή σίγουρα ένιωσα κάτι δυνατό και δεν βρίσκω τωρα την καταλληλη λέξη; μπορεί)
Απο τότε που την πρωτοάκουσα μεχρι σήμερα.
Απο το πιάνο στην αρχή.
Κι ίσως επειδή το τραγικό του να είσαι και το πουλί κι ο κυνηγός, όταν το λες έτσι απλά ειναι πιο αληθινό.



"Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι
και της αγάπης λόγια φυλαχτό,
για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι
και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
με την ελπίδα, μόνο,
και τη χάρη..."
Σπουδαίος Μάνος Ελευθερίου στα λόγια, η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου, διασκευασαν τα Υπόγεια Ρευματα.

Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή, σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο να σ' έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο κι ο πάνω κόσμος να 'ναι οι τροχοί που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο... Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι και της αγάπης λόγια φυλαχτό, για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι και πήρες την ελπίδα και τη χάρη, ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό με την ελπίδα, μόνο, και τη χάρη... Μα πώς να μην ξεχάσεις την αυλή σου και την παλιά τη γνώμη καθενός, όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου και να σαι το πουλί κι ο κυνηγός στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου... Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε οι συμμορίες κι οι βασανιστές και ψάχνουν μέρα - νύχτα να σε βρούνε, μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές, το χώμα που πατούν να προσκυνούνε..