άσε το χρόνο να σου δειξει, ξερει αυτός...

Είδα χθες ενα βιντεο, απο την παρασταση του Φοιβου Δεληβορια και της Μάρθας Φριντζήλα. Εδώ. Είναι ενα απόσπασμα όπου η Μάρθα Φριντζήλα θεωρώντας ασυναρτητο, ακαταλαβίστικο, υπερτιμημένο εν πασει περιπτώσει, ενα τραγούδι σε στιχους του Αλκη Αλκαίου, το απαγγελει ώστε να φανεί κατα την ίδια το ακατανόητο των λόγων του. Διαβασα απόψεις, όπως αυτες γραφτηκαν στο διαδίκτυο. Πολλά δεν μου άρεσαν. Τελος παντων, δεν μου ταιριάζουν για να μην κανω την έξυπνη, ειμαι της σχολής του ψυχραιμου. Αυτες τις πολεμικές σταυροφορίες δεν τις συμπαθώ ό,τι κι αν υποστηρίζουν.
Στ' άρματα, εκατερωθεν; Χαζό μου φαίνεται και συγγνώμη.
Για μενα δεν είναι σιγουρα θεμα αβατου. Στην τεχνη δεν υπαρχουν ιερα και όσια, ίσως και πουθενά, εδώ που τα λέμε. Δεν με ενοχλησε αυτό. Ουτε θεμα αισθητικής είναι, παλι προσωπικά μιλάω. Εγω δει και ακούσει χειρότερα. Μια φορα και σε παρασταση της Μάρθας εδώ, στην Θεσσαλονίκη, και της το είπα διακριτικά, για να ΄μαι ενταξει με τον εαυτό μου. Τότε, γιατί γραφω όσα γραφω τώρα; Αυτό που ένιωσα παρακολουθώντας το συγκεκριμενο βίντεο με μια λεξη μπορώ να το περιγράψω; Δεν ξερω, ίσως η λεξη να είναι απορία.
Είναι τόσο ακαταλαβίστικο πια; Και δεν ένιωσε τίποτα απο το τραγούδι, αυτό το συγκεκριμένο, ποτέ; Να, αυτό σκεφτηκα, να σου πω την αλήθεια. Ούτε θεμα άβατου, ούτε ιερου και όσιου. Μερικα πραγματα ή τα νιώθεις ή δεν τα νιώθεις, ή τα καταλαβαίνεις ή δεν τα καταλαβαίνεις. Mεχρι που θα την ζήλευα κιολας, όπως και τον καθενα θα ζήλευα αν δεν εχει ζήσει τίποτα απο το συγκεκριμένο τραγούδι, καμια απο τις ήττες του. Έλα όμως που μουδιασμενη από όλα όσα μου/μας συμβαίνουν ίσως τα καταλαβαίνω, ή ετσι νομίζω, έστω τα νιώθω για να πω κατι πιο υποκειμενικό, τα λόγια του τραγουδιού.


Έρχονται καποιες φορες που τα τραγούδια, τα ποιήματα, τα λόγια και παίρνουν την εκδίκησή τους.
Δεν τα καταλαβαίνεις για καιρό, κι  ερχονται εκεί που δεν το περιμένεις και σου λενε, εσύ δεν ήσουν που δεν καταλαβαινες τι λεω; Μεγάλη κουβεντα μη λες. Κάτσε να το ζήσεις και θα δεις.
Νομίζω σε όλους εχει συμβεί. Όχι πως μετα τα αντιλαμβανόμαστε όλοι, όλα με τον ίδιο τρόπο, όχι βεβαια, αλλα ο καθενας με τον δικό του τρόπο καταλαβαίνουμε, κατανοούμε, αλλαζει η αντιληπτικότητά μας σε πραγματα που παλαιότερα ίσως δεν αντιλαμβανομασταν καν.

"Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστα
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δεν θελω πια να μαθω τι ζητάμε, φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά"
Θυμαμαι πως την πρωτη φορα που τα ένιωσα τα λόγια είπα, ρε γμτ, τόσα χρόνια το ξέρω το τραγούδι πρώτη φορά κατάλαβα τι εννοεί...
Τόσα, όσα και για να καταλαβω επίσης πως κι αυτό έτσι το ζω, αλλά έτσι δεν θα μπορούσα να το πω αν δεν το διαβαζα γραμμένο:
"Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα..."
Και μαζί τωρα, που τόσοι πια τα ξερουν όλα, μιλανε, εχουν για όλα τις απαντησεις, είναι ειδικοί, τωρα που φτασαμε σε στιγμες που ούτε φανταζόμασταν, άμα νιώθεις πως "φωνή εντόμου τώρα ειν' η φωνή σου" και δεν καταλαβαίνεις πώς στο διαολο αφησαμε τη ζωή μας να την ορίζουν οι αριθμοί μπορεί και να νιώσεις μουδιασμενος.
Κι είναι κι αυτό το "πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή" με το πως να μην ειναι πια ούτε καν ερωτηματικό στις μερες μας, μόνο ειδικό, πιο ειδικό δε γίνεται.


Για αυτό σκεφτομαι πως ήθελε το χρόνο του μεσα μου κι αυτο το τραγουδι.
Ενα παραδειγμα ειναι αυτό το τραγούδι, μία περίπτωση μόνο.
Και μαλλον γι' αυτό λενε, άσε τον χρόνο να σου δείξει, να σου μάθει, ξέρει αυτός...
Μπορεί να μην ειναι παντα σοφός, αλλά όταν είναι δε παίζεται ο μπαγασας.