Υπαρχει παντα ενα λεωφορείο...

Xθες βραδυ, λίγο πριν κοιμηθώ, διαβασα ενα βιβλίο. Ενα καινούριο βιβλίο για παιδιά απο τις Εκδόσεις Κόκκινο. Εκδόθηκε σε συνεργασία με την Διεθνή Αμνηστία. Ήθελα να το μοιραστουμε. Όχι μόνο γιατί μιλάει για μια παλιά ιστορία, μιας αληθινά θαρραλέας γυναίκας. Ούτε μόνο γιατί η ιστορία είναι γραμμένη απροσποίητητα, χωρίς υπερβολές, με χιούμορ και αληθινη συγκίνηση μαζί. Και επειδή η εικονογράφησή του είναι τόσο δυνατή, ντοκουμεντο και τεχνη. Όχι για εναν απο αυτούς τους λόγους, αλλά για όλους μαζί.
Είναι "Το λεωφορείο της Ρόζας", σε κείμενο του Fabrizio Silei (μτφρ Δημήτρης Λυμπερόπουλος) και εικονογράφηση του Maurizio A.C. Quarello.

Το βιβλίο αναφερεται στην ιστορία της αφροαμερικανίδας, μοδίστρας, Ρόζας Παρκς, η οποία την 1η Δεκέμβριου του 1955, στο Μοντγκόμερι της Αλαμπαμα, αρνηθηκε να σηκωθεί απο τη θεση του λεωφορείου όπου καθόταν, και να την παραχωρήσει σε εναν Λευκό. Ο φυλετικός διαχωρισμός όριζε πως οι μαύροι καθονταν μόνο στις πίσω θεσεις του λεωφορείου και παντως παραχωρουσαν τη θεση τους παντα στους λευκούς. Με την κινηση αυτή της Ρόζας, ξεκίνησε ενα μεγάλο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των Μαυρων στις ΗΠΑ.
Στον αγώνα αυτό που ξεκίνησε με μποϋκοταζ που κρατησε ενα χρόνο, κατα το οποίο οι μαυροι δεν χρησιμοποιούσαν τα λεωφορεία, αναφερονται τα παρακατω βίντεο.



 

Στο βιβλίο, μιλά για την ιστορία αυτή ενας παππούς στον εγγονό του. Ο παππούς ξέρει καλά την ιστορία, εκείνο το βράδυ ήταν στο ίδιο λεωφορείο με τη Ρόζα...

Κι αυτα τα λόγια δεν τα λεει μεγαλόστομα, ίσα-ίσα. "Υπαρχει παντα ενα λεωφορείο που περνά στη ζωή του καθενός μας. Εγώ το έχασα πολλά χρόνια πριν. Εσύ κράτα τα μάτια ανοιχτα: μην χάσεις το δικό σου..." 
Αυτός ο παππούς ξέρει ότι εζησε μια ιστορική στιγμή. Κι ο εγγονός του το καταλαβαίνει
"Ο Μπεν σηκώθηκε και αγκαλιασε τον παππού. Τον έσφιξε δυνατά, κοίταξε τη φωτογραφία της Ρόζας, κι ένας κόμπος ανεβηκε στο λαιμό του. Ήταν μια γυναίκα ανυπερασπιστη, θα μπορούσε να ήταν και η μητέρα του. Δεν ήταν, λοιπόν, οι μύες που μέτρησαν, ούτε η δύναμη. Αυτό που μέτρησε ήταν τα μεγάλα μάτια της και το ήρεμο χαμόγελό της. Χρειαστηκε να νικησει το φόβο της και συνειδηση πως ο σκοπος της ηταν δίκαιος..."

  (η φωτογραφία είναι απο εδώ)

Υ. Γ. Η Ρόζα Παρκς είναι σύμβολο του αγώνα κατα του ρατσισμού και η ιστορία της είναι γνωστη σε όλους τους αμερικανούς. Πολλές φορές βεβαια η Ιστορία και τα πρόσωπά της όπως και στην Ελλαδα ετσι φανταζομαι και στην Αμερική τα μαθαίνουμε αλλα σαν να θεωρούμε ότι όλα αυτα αφορούν ενα πολύ μακρινό παρελθόν. Κι όμως, οι φυλετικές διακρίσεις ξεπεραστηκαν μόλις πριν λίγα χρόνια αν το καλοσκεφτούμε - και αν φυσικά θεωρησουμε ότι εχουν ακόμη και σήμερα εξαλειφθεί παντού. Το σίγουρο παντως είναι πως στις ΗΠΑ όσοι γεννηθηκαν μόλις στην αρχή και μετα τα μεσα της δεκαετίας του '60, στην ουσία εζησαν σε καθεστώς μη φυλετικών διακρίσεων.

Διαβαζοντας χθες το βιβλίο, θυμήθηκα αυτά τα λόγια που είπε η  Έμα Στόουν, πρωταγωνίστρια της ταινίας "Υπηρέτριες" στην Πόλυ Λυκούργου και διάβασα στο BHMAgazino, προχθες: "Ντρεπομαι να το ομολογήσω, αλλά δεν γνώριζα λεπτομέρειες για τη ρατσιστική συμπεριφορά απεναντι στους μαυρους υπηρέτες στην Αμερική των 60s. Δεν ξερω αν είμαι μόνο εγώ τόσο πολύ στον κόσμο μου ή ολόκληρη η γενιά μου (η ίδια ειναι γεννημενη το 1988) μεγάλωσε με μια κοινωνική αποενοχοποίηση ότι όλα αυτα συνεβαιναν τους προηγούμενους αιώνες. Μπορεί η υπόθεση του μπεστ σελερ της Κάθριν Στόκετ οι "Υπηρετριες", στο οποίο βασίζεται η ομώνυμη ταινία, να είναι μυθοπλασία αλλά καθώς κι εκείνη εχει μεγαλώσει στο Νότο, οι ιστορίες της είναι βγαλμενες από τη ζωή. Τολμώ να πω ότι μου δίδαξαν σύγχρονη αμερικανικη ιστορία. Εμείς είμαστε μια γενιά που τα βρηκε όλα έτοιμα: οι γυναίκες ψηφίζουν, οι Αφροαμερικανοί είναι ισότιμοι πολίτες, καθόμαστε όλοι μαζί στα λεωφορεία. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι η ανισότητα υπηρχε απλώς λίγα χρόνια πριν, δεν είναι αρχαία ιστορία. Σοκάρεσαι. Για αυτό ακριβώς εγινα ηθοποιός: διότι παντα κατι μαθαίνω από τους ρόλους μου, κάτι που δεν εχει να κάνει μόνο με την εξελιξη της υποκριτικής μου, αλλά και με την εξέλιξή μου ως άνθρωπος"