«Μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ»

Είναι πολλά αυτα με τα οποία συμφωνω απόλυτα στο κείμενο αυτό της Σώτης Τριανταφύλλου.
Απο το   "Τα παιδιά καταλήγουν θύματα ενός κοινωνικού πεσιμισμού: δέχονται σφυροκόπημα υπερβολικών προσδοκιών και σκοτεινών προφητειών περί μαζικής ανεργίας, πείνας, δικτατορίας και συντέλειας του κόσμου ",
μεχρι το
 "η οικογένεια και το σχολείο πρέπει να λειαίνουν τις δυσκολίες, όχι να τις μεγεθύνουν. Όταν ένα παιδί λέει «φοβάμαι», δεν του απαντάς «Κι εγώ τρέμω απ’ τον φόβο μου» – του απαντάς «Μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ». Και φροντίζεις να είσαι συνεπής σ’ αυτό το «Εγώ είμαι εδώ». Τα παιδιά –οι μαθητές αλλά και τα μεγαλύτερα, οι φοιτητές– έχουν ανάγκη από πλαίσιο κανόνων μέσα στο οποίο να μπορούν να μελετούν και παραλλήλως να μαθαίνουν πώς να ζουν δίπλα στους άλλους" 
 και
  "για να εξεγερθούμε πρέπει πρώτα να μάθουμε αυτό εναντίον του οποίου ενδέχεται να εξεγερθούμε ".

Και μαζί με όλα αυτα, θυμαμαι πως όταν ήμουν μαθητρια τις πιο ωραίες συζητησεις, τελικά, τις καναμε παντα με τους καθηγητες που μας μαθαιναν πραγματα, ήταν καλοί στο μάθημά τους, συγκεντρωμένοι σε αυτό αλλα και ευελικτοι, ετοιμοι να πουν ή να ακούσουν ενα αστείο αν το εφερνε η στιγμή (χρόνια μετα καταλαβα ότι καποιες φορες το εκαναν επίτηδες- ήξεραν πολύ καλά να μας κανουν να είμαστε εκεί και να μη φευγει το μυαλό μας). Ήταν οι ίδιοι που δεν ήθελαν να παπαγαλίζουμε, ήξεραν να ακούν και ήθελαν αληθινά να μας βοηθήσουν.
Και είναι κι αλλα που σκεφτηκα όσο διαβαζα αυτό το κείμενο. Είναι κι αυτό που έγραψα σε ενα σχόλιο στο facebook, πως τα παιδια, πιο πολύ απο μας, τους μεγαλους εχουν την αναγκη να καθησυχάζονται, όχι να παραμυθιάζονται αλλά να νιώθουν ασφαλεια. Έτσι, θυμήθηκα πώς καποια στιγμή με γραπωσε ο φόβος του θανατου. Ήμουν επτα χρονων τότε, δευτερα δημοτικού, το θυμάμαι σαν τωρα. Νομίζω ηταν η πρωτη φορα που ενιωσα στην κυριολεξία τη φραση "ποναει η καρδια μου", σαν να ματωνε ένιωθα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, για τότε δεν θυμομουν τιποτε αλλο να με εχει φοβήσει τόσο πολύ. Ζόρια. Ο παππούς μου καταλαβε τον φόβο μου και με καθησυχασε με δυο κουβεντες που ειχα μεγαλη αναγκη να ακούσω. Η μια, δεν είναι του παρόντος, αλλα η δευτερη ήταν πως δε χρειαζεται να φοβαμαι, ήταν αυτός εκεί για μενα. Λογικά, ήταν λαθος, ηταν τόσο μεγαλύτερος για πόσο θα μπορουσε να είναι δίπλα μου, για παντα; δε γινόταν. Όμως ήταν τοσο σπουδαίο που με καθησυχασε και αμεσως μετα με ρωτησε "αύριο τι εχεις για το σχολείο;" Δεν κουβεντιασαμε ώρες για το φόβο μου, με καθησυχασε και αμεσως πιασαμε δουλειά για τα καθημερινά, τα του σχολείου.
Όλα δεν τα ξερω σίγουρα, πολλά πραγματα είναι επιβεβαιωμενο ότι τα αγνοώ και σε αλλα τοσα τα κανω θαλασσα, προσπαθώ να είμαι αρκετα καλή μαμά, πολύ καλή ούτε που το βάζω για στόχο, αλλά απο τα λίγα πραγματα για τα οποία είμαι σίγουρη - αλλο θεμα αν καταφερνω παντα να τα κανω πραξη- είναι πως η ζωή θελει ρυθμό, κανόνες (ενίοτε για να παραβιάζονται-για αυτό κανουμε τρελλες, για αυτό ερωτευόμαστε, για αυτό ριψοκινδυνευουμε άλλωστε) και πιο πολύ απ' όλα μπορει να θελει να συνεχίζουμε να ζούμε, όσο καλύτερα γινεται και να προσπαθουμε να γινόμαστε όσο καλυτεροι ανθρωποι μπορούμε.



Ακόμα κι αν διαφωνησουμε, πανω σε τετοια κείμενα όπως αυτό της Σώτης Τριανταφύλλου στην AthensVoice, αξίζει πιστευω να κουβεντιαζουμε.  
Όλο το κείμενο εδώ: Σχολική χρονιά - Ο χαμένος ορίζοντας