Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

"Kαι αφτό θα περάση"

Κατέβαινα στο κέντρο σήμερα το πρωί, στο ραδιόφωνο.
Στο λεωφορείο γκρίνια, "πολλή ζέστη θα κάνει σήμερα", "θα πεθάνουμε" , "ναι, το είπε και η τηλεόραση". Ε, αφού το είπε η τηλεόραση ας βαριαναστενάζουμε προκαταβολικά, τι περιμένουμε; Παραδόξως δεν είχε πολλή κίνηση. Καλοκαίριασε κιόλας, φοιτητές, μαθητές, αραίωσαν. Μέσος όρος ηλικίας στο λεωφορείο 70 να το πω; Άραγε όταν μας κοιτούν αυτοί οι μεγάλοι, παπούδες και γιαγιάδες τι να σκέφτονται άραγε; Τα δικά τους χρόνια στην ηλικία μας; Κάνουν σύγκριση; Και πέρα από μας; Την ξέρουν την Θεσσαλονίκη πολλά χρόνια; Πώς τους φαίνεται τώρα; Πρόλαβαν τα τραμ, έτσι δεν είναι; Μπορεί και να έκαναν σκαλωμαρία. Μας καταλαβαίνουν έτσι που είμαστε διαφορετικοί; Ζηλεύουν που δεν είναι νέοι πια; Κι αν η ψυχή σου δε γερνάει, πώς είναι να γερνάει το σώμα; Πώς ήταν νέοι; Γλεντζέδες; Μουντρούχοι; Σοβαροί; Γεναιόδωροι; Τσιγγούνηδες; Γκρινιάρηδες; Είχαν φίλους; Αγάπησαν; Τους αγάπησαν ή τους φοβήθηκαν περισσότερο; Ερωτεύτηκαν; Πόθησαν; Προδόθηκαν; Έζησαν με τον άνθρωπο που ήθελαν ή με εκείνον που είτε προέκυψε, είτε αναγκάστηκαν;
Και πώς θα είμαι εγώ σε τριάντα, σαράντα χρόνια, αν ζήσω τόσα; Πώς μέσα μου και πώς τα γύρω μου;
Κάθε πρωί, χρόνια τώρα, παίρνω το λεωφορείο για να φτάσω στο ραδιόφωνο. Κάθε πρωί, φωνές, γκρίνια, χαζοχαρούμενοι με κινητά που στριγκλίζουν χαζοτράγουδα κι εκείνοι μες στο γλέντι που χτυπάνε διαπασών, κάθε πρωί πρόσωπα αγουροξυπνημένα, αδιάφορα, κουρασμένα ή θλιμμένα, χαμογελαστά μπορεί κι ευτυχισμένα, κοιτούν έξω από το παράθυρο, κοιτούν τα χέρια τους , κοιτούν το ένα το άλλο τυχαία, αφηρημένα ή με περιέργεια.

Κάθε πρωί η ίδια διαδρομή, κάθε φορά αλλιώς.

Και πάντα μία στάση να σε φέρνει στα ίσα σου. Ένα νοσοκομείο στο δρόμο, στο πιο δύσκολο σημείο της διαδρομής, εκεί όπου όλα μπλοκάρουν για λίγα ή για πολλά λεπτά της ώρας. Επίτηδες το κάνει ο δρόμος. Για να σου λέει, μην το ξεχνάς, όλα πέρασμα είναι, και η ζωή και οι δρόμοι.

Ένα συνηθισμένο πρωινό από μια συνηθισμένη μέρα μιας συνηθισμένης ζωής. Σε μια πόλη όπως χιλιάδες στον κόσμο. Με ανθρώπους ίδιους ή διαφορετικούς. Όπως ο καθένας μας.

Πώς ήμασταν παλιά; Πώς είμαστε τώρα; Πώς θα είμαστε σε πόσα χρόνια από τώρα ;



Σήμερα θα πάω στο Θέατρο Δάσους- νομίζω είναι το ωραιότερο υπαίθριο θέατρο στην Ελλάδα- στη συναυλία του Μάλαμα. Θα τα πούμε αύριο.


30 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αναστασία, με πέτυχες να διαβάζω το Μπρούντζινο Καβαλάρη. Επηρεασμένη λοιπόν σκέφτομαι, πόσο ευλογημένη είναι μια τέτοια συνηθισμένη μέρα κι ας έχει ζέστη κι ας τρέχουν όλοι σαν τρελοί κι ας κοιτούν οι μεγαλύτεροι με καχυποψία τους νέους μη μπορώντας να τους παρακολουθήσουν.
Όλη η ζωή ένας δρόμος!
Ας είναι καλοδιάβατος!
ΝΙΝΑ

kostaslogh είπε...

Καλημέεεεερααα!!!!!!!!!
Αναστασία μου,ο πατέρας μου είναι
ακριβώς 90αλλά είναι πιό νέος από
μένα!
Μην το ψάχνεις,οι ηλικίες μετράν ανάποδα:
δέν έχει και τόση σημασία πότε γεννήθηκες
αλλά πότε θα πεθάνεις και πώς θα εισαι
μέχρι τότε!
Γιαυτό και μείς θα πεθάνουμε στα 150 και
έφηβοι!!!!!!

Roadartist είπε...

Πάντα όταν είμαι σε λεωφορείο η σκέψη μου πλανάται..όπως η τωρινή η δική σου..
Δε ξερω τι σκεφτονται οι μεγαλυτεροι..μερικες φορες τους βλεπω μελαγχολικους, νομιζω οτι ειναι δυσκολες εποχες.. Αν και περασαν πολύ πιο φτωχικά, αναγνωρίζουν μεσα τους το ποσο εχει αλλαξει η Ελλαδα..
Παλιά υπήρχε περισσότερη φτωχεια, αλλά όμως ηταν ακόμη ζωντανή η έννοια της παρέας, η ανθρωπιά!
Σήμερα .. αστο..
Τέλοσπαντων..εγω δεν εχω παει ακομα σε καμια συναυλια..
Το θεατρο του Δασους που λες.. μονο απο την ονομασια του με κερδισε..
Περσι ειχα δει Μαλαμα + Αλκινοο σε συναυλια διπλα στη θαλασσα.. ωραια ηταν..
Α, να σου πω.. Θα τα εμαθες εδω.. Εκλεισαν εχτες απροειδοποιητα το Θεατρο του Λυκαββητου, λιγο πριν ξεκινησει η συναυλια του J.Blunt και μετα αναρωτιομαστε γιατι δεν μας προτιμουν οι ξενοι καλλιτεχνες για συναυλιες..
Μπάχαλο! Αυτο ειμαστε!!
Ασε τα εχω παρει.. Ελπιζω να περασες ομορφα!

Adamantia είπε...

Kαι μενα Αναστασια ο μπαμπας μου ειναι 83 χρονων, παιρνει λεωφορειο,ταλαιπωρειται με τη ζεστη ισα ισα για να βγει απ'το σπιτι γιατι αν κατσει μεσα νομιζει οτι γερασε πολυ! Ακομα και τωρα οταν με πιανουν οι φοβιες μου εξακολουθει να ειναι ο μονος ανθρωπος που θα μου τις απαλυνει κι αυτο γιατι επειδη ταχει δει ολα εχει παντα μια αισιοδοξια και μια πεποιθηση οτι ολα περνανε. Πολυ καλο ποστ αν δεν στο ειπα.

καλημέρα είπε...

Καλή σου μέρα Νίνα!
"Όλη η ζωή ένας δρόμος..." κι εμείς διαλέγουμε, θα χαρούμε τη διαδρομή, ή θα περάσουμε και θα φύγουμε απλώς;

καλημέρα είπε...

Κώστα,
μ' αρέσει ο τρόπος που σκεφτεσαι!
Παναγία μου, στα 140 θα γράφουμε ακόμα λες στα πανάρχαια- για τότε- blog;

καλημέρα είπε...

roadarist,
από σένα πρόσεξα την είδηση για το Λυκαβητό- σε ανέφερα και στην εκπομπή σήμερα και είπα όσα έγραψες για χθες. Μπάχαλο και σε αυτό είμαστε...
Ο κόσμος πάντα αλλάζει όμως νομίζω και σήμερα υπάρχουν παρέες, εντάξει ο ενικός είναι πιο συνηθισμένος πλέον, οι μόνες ζωές μας, αλλά οι παρέες, αλλιώς ίσως, κρατάνε. Λίγο, όχι απόλυτα- γιατί εδώ συντρέχουν κι άλλοι λόγοι- και στα blog μπορεί να ισχύει, επίσης.

Αλήθεια, πόσες σκέψεις κάνουμε στο λεωφορείο, ε;

καλημέρα είπε...

"ολα περνανε", τι ωραίο αυτό Αδαμαντία! Και ο πατέρας σου πράγμαται θα έχει δει τόσα να περνάνμε, και καλά κι άσχημα.

Υ.Γ. Θυμάσαι μια φράση που υπήρχε πάντα στα παλιά λεωφορεία του ΚΤΕΛ: "και αφτό θα περάση"; Αυτή η ανάρτηση μου έφυγε χώρις τίτλο, πάω τώρα να της βάλω αυτήν την φράση για τίτλο

Roadartist είπε...

Αλλο οι παρεες και αλλο οι φιλιες. Οι καλοι φιλοι δε μπορουν να ειναι πολλοι. Τουλαχιστον εμενα αυτο ισχυε παντα στη ζωη μου. Και ευτυχως παντα ειχα 'φίλους' καλους.
Αν μιλάμε για αλήθεια, σήμερα δεν υπάρχει η σύμνοια που υπήρχε παλιότερα στις ανθρωπινες σχεσεις. Για πολλους λογους.
Τωρα τα blogs ειναι μια επανασταση (ετσι τα αντιλαμβανομαι) και εχουνε δυναμη, αρκει να μπορουμε να το αντιληφθουμε και να τα χρησιμοποιησουμε σωστα.
Ενισχυουν το διαλογο, ανταλλαγη αποψεων, φερνουν κοντα ανθρωπους απο διαφορα μερη με κοινους προβληματισμους. Μεγαλο θεμα αυτο για αλλη αναρτηση :)

Σε ευχαριστω πολυ για την αναφορα. Γμτ παλι το εχασα ;(((
Ναι μπαχαλο ειμαστε.. Φανταζομαι θα διαβασες και το λογο..που εκλεισαν το Λυκαβητο, αισχος..

Μου αρεσει εδω γιατι εχουμε κοινα ενδιαφεροντα και μπορω ανετα να γραψω κατι, νιωθωντας οτι σε ενδιαφερει (ελπιζω να ισχυει αυτο.. χιχι)
Εχεις ακουσει τη Monika? Μεγαλο αστερι!! Ταλενταρα.. Εβαλα δυο τραγουδια της στο blog απο εχτες παιζουν.. Αλλη μια ελπιδα στην ελληνικη μουσικη..

καλημέρα είπε...

Καλλιτέχνιδα του δρόμου,
είδες, πάλι έχασες τη ραδιοφωνική σου διαπόμπευση!

Ισχύει, ισχύει αυτό που γράφεις, αφού το ξέρεις...

Ναι, την άκουσα τη Μόνικα, έχω παίξει και στο ραδιόφωνο. Ακόμη όμως να σου πω την αλήθεια δεν την ξέρω πολύ καλά. Ποια τραγούδια ανέβασες; Το ομότιτλο avatar; Θα μπω να ακούσω.

Roadartist είπε...

αυτο ελειπε να μη την ειχες ακουσει, παιξει.. :)) Μου αρεσει πολυ το over the hill και το ομοτιτλο.
Υπόσχομαι πως θα σε ακούσω απο εβδομάδα. :)
Μου εχει λειψει το ραδιο, εχω σταματησει εδω και κανενα μηνα να ακουω..επειδή ειχα κατι να κανω, και δεν ηθελα να αποσυντονίζομαι, υποτιθεται!! :)) καλο σκ :)

Adamantia είπε...

To 'Κι αυτο θα περαση' το ειχε κεντημενο καδρο η γιαγια μου πανω απ'το κρεββατι της!
Τοτε ελεγα οτι ειναι βλακεια, μακαρι να το ξαναβρισκα τωρα..

Κωνσταντινιά είπε...

Και αφτό θα περάση, αλλά καμιά φορά και για να περάσει και αυτό, ή ώρα μες το λεωφορείο δηλ.,σε τι δημιουργικές σκέψεις μπορεί να σε οδηγήσει!!
Εσύ διάλεξες αντί να κοιτάς αδιάφορα από το παράθυρο ή να γκρινιάξεις να βάλεις το μυαλό σου και την φαντασία σου σε λειτουργία.
Μια παραγωγική διαδρομή!

καλημέρα είπε...

Adamantia,
έλα, μη μου πεις! Σε κάδρο δεν το είχα δει ποτέ.
Κοίτα, όμως ρε παιδί μου τι φράσεις ξεχώριζαν οι παλιοί για να συντροφεύουν τη ζωή τους.

καλημέρα είπε...

Κωνσταντινιά μου,
αν μαζεψω τις ιστορίες που φαντάστηκα, σκέφτηκα και λιγότερο όσες πραγματικά συνέβησαν στα λεωφορεία τόσα χρόνια, βιβλίο γράφω πραγματικά...

Ανώνυμος είπε...

Λεωφορεία παίρνω συνέχεια, γιατί δεν οδηγώ. Είναι αλήθεια ότι οι ηλικιωμένοι αποτελούν συχνά την πλειοψηφία, μια πλειοψηφία που συμπεριφέρεται ποικιλότροπα. Άλλοι ψάχνουν αφορμή να κραυγάσουν την αντίθεσή τους προς τα νέα ήθη αναμασώντας συνήθως συντηρητικές απόψεις της t.v. Αυτοί με εκνευρίζουν... Άλλοι έχουν βλέμμα μελαγχολικό, που δηλώνει μια κάποια παραίτηση. Αυτοί με μελαγχολούν και μένα. Άλλοι πάλι ψάχνουν αφορμή να ανταλλάξουν μια απλή κουβέντα, να επικοινωνήσουν ανθρώπινα. Αυτοί μου φαίνονται τόσο γλυκοί. Αλήθεια έχετε παρατηρήσει ότι όταν συναντιούνται άγνωστοι μέσα σε έναν κλειστό δημόσιο χώρο (π.χ. σαλόνι ιατρείου, αποδυτήρια) μόνο οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να καλημερίσουν, μπαίνοντας, αυτούς που ήδη βρίσκονται στο χώρο;
ΒΑΣΩ Χ.

Παπίτσα είπε...

Χμ, οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τα λεωφορεία δεν είναι τυχαίοι, είναι συγκεκριμένοι...

http://papitsa.blogspot.com/2008/05/blog-post.html

Μέσα σ' αυτούς είμαι και εγώ!

Πολύ θα χαρεί η ξαδέρφη μου η Μαίρη Μ. κάτω στην Αθήνα, που θα ακούσεις τον Σωκράτη σήμερα!

Καλησπέρα!

Ανώνυμος είπε...

Αναστασία, καλή σου ημέρα από Αθήνα και από έναν που έχει περάσει τα 70. Έχεις απορίες, πολλές απορίες απ’ ότι βλέπω. Θα προσπαθήσω να σου λύσω κάποιες από αυτές. Απ’ ότι αντιλαμβάνομαι είσαι νέα γυναίκα και μάλιστα από τις δυναμικές.
Θα σου πω λίγα για τον εαυτό μου για να σε βάλω λίγο στο κλήμα.
Λόγω ηλικίας αντιλαμβάνεσαι ότι πέρασα τον 2ο Παγκόσμιο, την κατοχή των Γερμανών και τη μεγάλη πείνα, την κατοχή των Άγγλων, (ναι καλά άκουσες την κατοχή των Άγγλων) τον εμφύλιο, τη φτώχια, την εσωτερική μετανάστευση, τις διώξεις των αριστερών, τις διώξεις όσων χαρακτηρίζονταν αριστεροί χωρίς να είναι και τόσα άλλα.
Παρ’ όλα αυτά ξέρεις τι μου έχει μείνει; Οι παρέες μου, οι έρωτές μου (από 10 χρονών ερωτευόμουνα) την μάνα μου με την ατελείωτη αγάπη της να προσπαθεί να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη με τον πατέρα εξορία. Θα μπορούσες να τα διαβάσεις και στην ανάρτηση μου στο Blog μου, η ιστορία δυο φίλων. Γλυκές αναμνήσεις μέσα στα δύσκολα χρόνια.
Και τώρα ας έρθω στο σήμερα, στο σήμερα της αφθονίας από τη μία μεριά και της φτώχιας από την άλλη. Και τότε υπήρχαν αυτές οι διαφορές, μόνο που δεν γίνονταν τόσο αντιληπτές όπως σήμερα. Βλέπεις δεν υπήρχαν τότε κουτσομπολίστικα έντυπα ούτε και τηλεόραση.
Βλέπω τα νέα παιδιά με την (Αναστασία, πάνω από το κεφάλι μου έχω την 15 ετών εγγονή μου και σχολιάζει συνεχώς τα γραφόμενά μου. Αχ! τι τραβάμε οι 70αριδες) σημερινή άνεση χρήματος και απορώ αν οι γονείς τους αντιλαμβάνονται πόσο κακό τους κάνουν. Από την άλλη βλέπω τις παρέες τους που είναι ή αγόρια ή κορίτσια και σπανίως αγόρια και κορίτσια μαζί και απορώ πότε θα φλερτάρουν, πότε θα γευτούν το πρώτο τους φιλί;
Και κοντά στα παιδιά με την οικονομική άνεση, τα παιδιά που εργάζονται κάτω από απαράδεκτες συνθήκες για να συντηρήσουν την οικογένεια.
Συζητάω με νέους ανθρώπους μέσα στην οικογένεια αλλά και με παιδιά φίλων και αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μια κάποια δυσκολία στην ψυχική προσέγγιση των δύο φύλων. Ιδίως οι νέες κοπέλες βλέπουν τον γάμο σαν κάτι τριτεύον, σκέπτονται τις σπουδές τους την εργασιακή τους ανέλιξη και την διασκέδαση και τελευταία τον γάμο και την οικογένεια.
Και μήπως έχουν άδικο, με τον κόσμο που κτίσαμε εμείς οι φαλλοκράτες τα 3000 χρόνια που πέρασαν!
Αρκετά όμως εκμεταλλεύτηκα την φιλοξενία σου, θα υπάρξουν και άλλες ευκαιρίες για ανταλλαγή απόψεων.
Να είσαι καλά Αναστασία και να έχεις ένα καλό Σαββατοκύριακο. gskastro

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Πριγκηπέσα μου , ο άνθρωπος δεν γερνάει στο έξω του.Στο μέσα του γερνά -σαν και μένα αυτές τις μέρες-και αν αφήσει αυτό να συμβεί τότε δεν έχει τρόπο να καταλάβει τις αλλαγές και τον διαφορετικό τρόπο ζωής των νέων ανθρώπων. Γι'αυτό ψυχούλα μου κράτησε το χαμόγελό σου όσο μπορείς ακέραιο , κράτα ζωντανή την νιότη στην καρδιά και όλα θα είνα καλύτερα.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο το Θέατρο Δάσους,με υπέροχη θέα!
Πολύ καλή η συναυλία.
Ωραία η συνέντευξη του Μάλαμα στο CITY!

καλημέρα είπε...

roadartist,
όταν καταφέρεις να ακούσεις στείλε μήνυμα να ξέρω,
φιλιά!

καλημέρα είπε...

Βάσω,
αχ, εκείνη η πρώτη κατηγορία που λες κι εμένα με εκνευρίζει, επίσης...είναι ό,τι χειρότερο στις πρωινές λεωφορειοδιαδρομές...

καλημέρα είπε...

παπίτσα,
καλωσήρθες!
Την διάβασα την ανάρτησή σου, είναι πολύ ωραία.
Εκείνο το "Πολύ θα χαρεί η ξαδέρφη μου η Μαίρη Μ. κάτω στην Αθήνα, που θα ακούσεις τον Σωκράτη σήμερα!" με έβαλε σε σκέψεις! Υπάρχει μια φίλη, που την αγαπώ πολύ, την λένε Μαίρη, της αρέσει πολύ ο Μάλαμας, μένει στην Αθήνα...Α, μου φαίνεται θα βγούμε "συγγενείς"!
Τώρα που θα μπαίνω στο blog σου να τα λέμε,
θα το διευκρινίσουμε και αυτό.
Φιλιά!

καλημέρα είπε...

neoinileias,
το σχόλιο άσχετο με την ανάρτηση;

καλημέρα είπε...

gskastro,
σε ευχαριστώ πάρα πολύ για όσα μου γράφεις. Καθόλου μα καθόλου δεν εκμεταλεύτηκες την φιλοξενία μου, το αντίθετο, είναι τόσο ενδιαφέροντα όσα γράφεις, τα διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον. Θα χαρώ να τα ξαναπούμε.

Υ.Γ. Μήπως η εγγονή έχει δικό της blog; Θα ήταν ωραίο να διαβάζουμε και των δυο σας τις απόψεις.
Πάντως εμένα μου άρεσε πολύ που σχολιάζει όσα γράφεις κι ας μην μαθαίνουμε εμείς τα σχόλιά της.

καλημέρα είπε...

Βαγγέλη,
σε καταλαβαίνω στενοχωρημένο και ζορισμένο, δεν ξέρω ακριβώς το λόγο, δεν είναι άλλωστε αυτό το θέμα. Πιστεύω ότι θα το ξεπεράσεις όπως κι άλλα, άλλωστε πότε σταματάμε να ζοριζόμαστε, να ξεπερνάμε, να δυναμώνουμε, να μεγαλώνουμε εν τέλει; Ποτέ...

καλημέρα είπε...

Κατερίνα,
ναι, ήταν πολύ ωραία και με τόσο πολύ κόσμο!
Σου χρωστάω ένα τραγούδι στην εκπομπή, αύριο λοιπόν...

Παπίτσα είπε...

Αναστασία, έχεις συμφάγει με την παπίτσα σε εστιατόριο με κρητική κουζίνα.
Η ξαδέρφη μου είναι "λύρα" εκατό! Φαντάζομαι το πιασες!

Καλημέρα!

καλημέρα είπε...

A, παπίτσα μου,
τώρα μάλιστα!
Όχι μόνο κατάλαβα αλλά χάρηκα και πολύυυ!
Να που ξαναβρεθήκαμε!
Πάω τώρα να τηλεφωνήσω στην Μαίρη να της πω τι κάνουμε πίσω από την πλάτη της,
φιλιά πολλά!

Cookie είπε...

Ε βρε τι σκεφτεσαι και 'συ πρωι πρωι νεο κοριτσι :))))) Μαλλον θα φταινε οι ζεστες που επιασαν...

Καλημερα και καλο Σ/Κ Αναστασια!! Σορι που ελειψα τοσο, δε δικαιολογειται, αλλα τι να γινει... ;)