Ποια συναυλία θυμάσαι; Συνεχίζουμε;

Διαβάζω τα σχόλιά σας στην ανάρτηση με θέμα Ποια συναυλία θυμάσαι;.
Πράγματι, όπως λέει και η Βάσω, πολλές και διαφορετικές είναι οι συναυλίες στις οποίες αναφέρεστε. Και έχει δίκηο, χαίρομαι πολύ για αυτό. Αν θέλετε μπορείτε να συνεχίσετε, υπάρχουν τόσες συναυλίες ακόμα να θυμηθούμε.
Σκέφτομαι όμως ότι πρέπει κι εγώ να πω κάτι για μια συναυλία. Εκείνο το μία, με παίδεψε, είναι η αλήθεια. Ποια να διαλέξω; Μόνο μία; Την πάτησα μου φαίνεται, γιατί ρώτησα μόνο για μια;
Θυμάμαι, ξανασκέφτομαι, πολλές μου έρχονται στο μυαλό. Άλλη φορά θα γράψω για τις συναυλίες τις οποίες για άλλο λόγο την κάθε μια δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Τώρα θα σου πω για μια συναυλία. Η αποχαιρετιστηρια των Κατσιμιχαίων στη Θεσσαλονίκη. Θέατρο Γης, ανεβαίνουμε στο θέατρο, χιλιάδες, με τα πόδια. Άγνωστοι, πηγαίνουμε για τον ίδιο λόγο. Να συναντηθούμε στην τελευταία συναυλία που δίνουν οι αγαπημένοι μας Κατσιμίχες. Δεν γνωριζόμαστε λοιπόν όλοι εμείς αλλά καταβάθος γνωριζόμαστε πολύ καλά και μπορεί και να το νιώθουμε. Όταν λίγη ώρα μετά τραγουδάμε όρθιοι στο κατάμεστο θέατρο για όση ώρα κράτησε η συναυλία, το ξέραμε πια καλά ότι "...τυχαία δε βρεθήκαμε... δε φύσηξε τυχαία ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές".
Ήμουν τόσο χαρούμενη αναμεσα σε όλους αυτούς τους ωραίους, δικούς μου, ανθρώπους. Ήμουν τόσο σίγουρη ότι στα χρόνια που θα έρθουν οι Κατσιμιχαίοι, που άλλαξαν τον μέσα μου κόσμο από τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια που τους πρωτοάκουσα, θα μου έλειπαν πάρα πολύ.
Έρχονται μέρες που δεν μπορώ να σου πω πόσο πολύ μου λείπουν.
Αλλά ποτέ δεν ξέρεις, ε;