"Kαι αφτό θα περάση"

Κατέβαινα στο κέντρο σήμερα το πρωί, στο ραδιόφωνο.
Στο λεωφορείο γκρίνια, "πολλή ζέστη θα κάνει σήμερα", "θα πεθάνουμε" , "ναι, το είπε και η τηλεόραση". Ε, αφού το είπε η τηλεόραση ας βαριαναστενάζουμε προκαταβολικά, τι περιμένουμε; Παραδόξως δεν είχε πολλή κίνηση. Καλοκαίριασε κιόλας, φοιτητές, μαθητές, αραίωσαν. Μέσος όρος ηλικίας στο λεωφορείο 70 να το πω; Άραγε όταν μας κοιτούν αυτοί οι μεγάλοι, παπούδες και γιαγιάδες τι να σκέφτονται άραγε; Τα δικά τους χρόνια στην ηλικία μας; Κάνουν σύγκριση; Και πέρα από μας; Την ξέρουν την Θεσσαλονίκη πολλά χρόνια; Πώς τους φαίνεται τώρα; Πρόλαβαν τα τραμ, έτσι δεν είναι; Μπορεί και να έκαναν σκαλωμαρία. Μας καταλαβαίνουν έτσι που είμαστε διαφορετικοί; Ζηλεύουν που δεν είναι νέοι πια; Κι αν η ψυχή σου δε γερνάει, πώς είναι να γερνάει το σώμα; Πώς ήταν νέοι; Γλεντζέδες; Μουντρούχοι; Σοβαροί; Γεναιόδωροι; Τσιγγούνηδες; Γκρινιάρηδες; Είχαν φίλους; Αγάπησαν; Τους αγάπησαν ή τους φοβήθηκαν περισσότερο; Ερωτεύτηκαν; Πόθησαν; Προδόθηκαν; Έζησαν με τον άνθρωπο που ήθελαν ή με εκείνον που είτε προέκυψε, είτε αναγκάστηκαν;
Και πώς θα είμαι εγώ σε τριάντα, σαράντα χρόνια, αν ζήσω τόσα; Πώς μέσα μου και πώς τα γύρω μου;
Κάθε πρωί, χρόνια τώρα, παίρνω το λεωφορείο για να φτάσω στο ραδιόφωνο. Κάθε πρωί, φωνές, γκρίνια, χαζοχαρούμενοι με κινητά που στριγκλίζουν χαζοτράγουδα κι εκείνοι μες στο γλέντι που χτυπάνε διαπασών, κάθε πρωί πρόσωπα αγουροξυπνημένα, αδιάφορα, κουρασμένα ή θλιμμένα, χαμογελαστά μπορεί κι ευτυχισμένα, κοιτούν έξω από το παράθυρο, κοιτούν τα χέρια τους , κοιτούν το ένα το άλλο τυχαία, αφηρημένα ή με περιέργεια.

Κάθε πρωί η ίδια διαδρομή, κάθε φορά αλλιώς.

Και πάντα μία στάση να σε φέρνει στα ίσα σου. Ένα νοσοκομείο στο δρόμο, στο πιο δύσκολο σημείο της διαδρομής, εκεί όπου όλα μπλοκάρουν για λίγα ή για πολλά λεπτά της ώρας. Επίτηδες το κάνει ο δρόμος. Για να σου λέει, μην το ξεχνάς, όλα πέρασμα είναι, και η ζωή και οι δρόμοι.

Ένα συνηθισμένο πρωινό από μια συνηθισμένη μέρα μιας συνηθισμένης ζωής. Σε μια πόλη όπως χιλιάδες στον κόσμο. Με ανθρώπους ίδιους ή διαφορετικούς. Όπως ο καθένας μας.

Πώς ήμασταν παλιά; Πώς είμαστε τώρα; Πώς θα είμαστε σε πόσα χρόνια από τώρα ;

Σήμερα θα πάω στο Θέατρο Δάσους- νομίζω είναι το ωραιότερο υπαίθριο θέατρο στην Ελλάδα- στη συναυλία του Μάλαμα. Θα τα πούμε αύριο.