περί ακρίβειας ο λόγος...

H Ιφιγένεια μου προώθησε αυτό:

Και μιας και περί ακρίβειας ο λόγος, και επειδή για όλα, μας λένε, φταίνε οι αυξήσεις στην τιμή του πετρελαίου, ο Παντελής μου έστειλε αυτό:

Το 2000
1 $ = €1.2 / 1 βαρέλι πετρέλαιο = 60$ δηλαδή 1 βαρέλι = €72

Σήμερα
1 $ = €0.62 / 1 βαρέλι γύρω στα 115$. Επομένως 1 βαρέλι = € 71,3

Για ποια λοιπόν ακριβώς αύξηση τιμών πετρελαίου -στην Ευρώπη- μας μιλάνε;

Κι επειδή δεν αντέχω να ξανακούσω για εκείνους που συνωμοτούν εναντίον των ανύποπτων και φιλήσυχων καταναλωτών, ημών δηλαδή, λέω να σκεφτούμε πού φταίμε εμείς και η νοοτροπία του γκρινιάζω αλλά τίποτα δεν κάνω, και ας ξαναρίξουμε μια ματιά σε αυτό το απόσπασμα από ένα κείμενο του ΚΑΙΡΟΥ της Ελευθεροτυπίας που είχα διαβάσει στις 11 Μαΐου και πολύ μου άρεσε:

«Σύμφωνα με συγκεκριμένη έρευνα που συγκρίνει τις τιμές 86 προϊόντων σε σουπερμάρκετ της Θεσσαλονίκης με τα ίδια προϊόντα της ίδιας αλυσίδας στο Βερολίνο, το γιαουρτάκι κάνει 2,49 ευρώ το κιλό εδώ και 0,93 στην πατρίδα της Ντόιτσε Τέλεκομ. Ισως αυτός είναι και ο λόγος που ο κόσμος δεν έχει αρχίσει να γιαουρτώνει αυτούς που πληρώνει για να τον προστατεύουν από την αισχροκέρδεια.
Να μη μιλήσουμε για τις πατάτες, που, αν και η χώρα είναι παραγωγός, κάνουν 0,8 στο συγκεκριμένο σουπερμάρκετ της Ελλάδας και 0,4 στου Βερολίνου. Και να μην πούμε ότι αυτά τα σουπερμάρκετ είναι φτηνά σε σχέση με τα μαζικά, όπου ψωνίζει ο κόσμος, και με τις λαϊκές, που έχουν γίνει κατ' ευφημισμόν λαϊκές, ενώ στις τιμές είναι αριστοκρατικές. Γιατί;
Γιατί, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, και οι Ελληνες έχουν γίνει αριστοκρατικοί. Δεν τη θέλουν τη λαϊκούρα και την καταγωγή τους. Στο σπίτι η κόρη μαθαίνει το πρώι στο πιάνο Μπαχ, παρ' όλο που όλη η παιδεία της εξαντλείται από το πρωί ως το βράδυ στο αχ και βαχ.
Μία από τις τρεις μεγαλύτερες αλυσίδες ειδών σπιτιού στον κόσμο, που ήρθε κι εδώ, μετά από έρευνα αγοράς που έκανε, αύξησε την τιμή πώλησης των ειδών της στην Ελλάδα κατά 10%-20% σε σχέση με τα μαγαζιά της στη Σουηδία και την υπόλοιπη Ευρώπη, γιατί διαπίστωσε ότι οι Ελληνες θα απέφευγαν ένα μαγαζί με πολύ χαμηλές τιμές, επειδή δεν θα τους καταξίωνε κοινωνικά! Λόγω τιμής!
Μας έχουν πάρει χαμπάρι λοιπόν και οι ξένοι. Γιατί οι μισοί ντόπιοι μάς έχουν πάρει χαμπάρι εδώ και χρόνια και, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, που λέει κι ο Επίτιμος, μας κλέβουν.
Ετσι, ψυχρά και ξάστερα. Μας κλέβουν. Χοντρέμποροι, κατασκευαστές, λιανοπωλητές, μαστόροι κάθε είδους και παροχείς υπηρεσιών, μας κλέβουν. Ξεδιάντροπα και καθημερινά. Ανεμπόδιστα. Αβάδιστα στον χώρο τους και στον χώρο μας, που λέει κι η αγγελία.
Αλλά, για να μας κλέβουν, συντρέχουν δύο απαραίτητες προϋποθέσεις. Τους το επιτρέπουν ο ελεγκτικός μηχανισμός και ο πελάτης. Το κράτος και εμείς. Δηλαδή, εμείς.
Μα, θα μου πείτε, με τη γνωστή ελληνική μοιρολατρική καμπούρα του Καραγκιόζη, τί να κάνουμε κι εμείς, που δεν μας προστατεύει κανείς. Μου θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο με το «πού μας πάνε μόνους 100.000 άντρες».
Στην Ελβετία, όπου αύξησαν την τιμή του αγελαδινού οι παραγωγοί, έκοψαν το αγελαδινό οι κουτόφραγκοι εκεί και ξανάπεσε η τιμή στο πίτσι φιτίλι.
Μα εκείνοι είναι Ελβετοί, θα μου πεις, εδώ δεν γίνονται αυτά…»