Πολλοί κόσμοι σ' έναν πλανήτη, ένας πλανήτης για όλον τον κόσμο.

Από χθες ξεκινησε το 11ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στην Παραλία, στο 4ο πάρκο. Το διοργανώνουν η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης και το Φόρουμ Μεταναστών Θεσσαλονίκης.
Αναλυτικά το πρόγραμμα μπορείτε να το δείτε εδώ
Οι διοργανωτές του Φεστιβάλ λένε:
"Δέκα χρόνια τώρα, με τη συμμετοχή πάνω από 100 συλλογικοτήτων της πόλης, με δεκάδες συζητήσεις για τη μετανάστευση, τα σύνορα και τον κοινωνικό αποκλεισμό, με παραστάσεις, συναυλίες, παιδότοπο, εκθέσεις και άλλες δράσεις - όλες οργανωμένες από συλλογικότητες και ανθρώπους που θέλουν να συμμετάσχουν ενεργά, χωρίς κανένα κέρδος ή αμοιβή - το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ αποτελεί το πιο σταθερό ραντεβού της άλλης Θεσσαλονίκης, της Θεσσαλονίκης της αλληλεγγύης και των μεταναστών, του αγώνα και της γιορτής.
Μέσα από το Φεστιβάλ θέλουμε να ακουστεί η φωνή «αυτών που δεν έχουν φωνή» και πρώτα των νέων, των παιδιών των μεταναστών. Των παιδιών που απειλούνται να μείνουν «χωρίς χαρτιά», «λαθραίοι» στην ίδια τους τη χώρα. Και μαζί, η φωνή όλων των μεταναστών και των μεταναστριών για οριστική νομιμοποίηση και κοινωνική εξίσωση, η φωνή των προσφύγων για αλληλεγγύη, ανοιχτά σύνορα και άσυλο, η φωνή όλων μας για τα αυτονόητα κοινά δικαιώματά μας στο σχολείο, το πανεπιστήμιο, τη δουλειά.
Θέλουμε όμως και να γνωριστούμε, να γιορτάσουμε και να τραγουδήσουμε μαζί, γιατί αυτό που μας ενώνει δεν είναι μόνο ο θυμός, αλλά η επιθυμία. Για ένα κόσμο που θα χωρά πολλούς κόσμους, χωρίς σύνορα, βία και εκμετάλλευση, όπου δεν θα ανήκουν τα πολλά σε λίγους και τα λίγα στους πολλούς, όπου όλα θα είναι για όλους!
Για αυτό και το Φεστιβάλ είναι πάνω από όλα μια γιορτή, για όλη την πόλη και τους ανθρώπους της, για όλα τα παιδιά, τους νέους, τους μεγάλους."
Δεν διαφωνώ ούτε σε μια λέξη.


Σε λίγο ξεκινάμε για την Τσαφ-Τσουφ, την κατασκήνωση όπου είναι η Σαββίνα μας, είναι το Σαββατοκύριακο επίσκεψης των γονέων - έχουν ετοιμάσει γιορτή κι άλλα ωραία - οπότε θα λείπω εκτός.
Η μόνη μέρα που μπορώ να πάω στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ είναι η Κυριακή, και όχι ακριβώς μέρα αλλά μαλλον βράδυ. Θα τα πούμε αμέσως μετά.
Καλό Σαββατοκύριακο!

Υ.Γ. Μόλις είδα ένα μήνυμα που μου έστειλε ο Γιώργος Παπαντωνίου. Είναι μερικές φωτογραφίες που τράβηξε από την (ημι)γυμνη -οπως τη λέει κι ο ίδιος- ποδηλατοδρομία που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη χθες. Οι φωτογραφίες, με τα απίθανα όπως πάντα σχόλια του Γιώργου, είναι εδώ: http://picasaweb.google.gr/georgepap31/WorldNakedBikeGR

Αποψε και αύριο αυτοσχεδιάζουν στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών

Σήμερα Πέμπτη 26 και αύριο Παρασκευή 27 Ιουνίου, με την ευκαιρία της λήξης των μαθημάτων αυτοσχεδιασμού στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών, διοργανώνονται δύο συναυλίες. Η πρώτη αφορά στον μη ιδιωματικό αυτοσχεδιασμό (free) και η δεύτερη στον ιδιωματικό. Την πρώτη μέρα, σήμερα δηλαδή, στις 18.30, θα παίξουν τρεις ομάδες φοιτητών, υπό την αντίστοιχη καθοδήγηση των Δημήτρη Τασούδη, Αλέξη Πορφυριάδη, και Μαργαρίτας Κουρτπαρασίδου . Συμμετέχουν ο Δημήτρης Μαρωνίδης στα live electronics και ο Νίκος Δημηνάκης στο βαρύτονο σαξόφωνο.

Τη δεύτερη μέρα, αύριο, ώρα έναρξης 17.30, θα εμφανιστούν σχήματα flamenco (Νάτσης Θωμάς - κιθάρα, Γιώργος Ξανθόπουλος - cajon), jazz (Μάκης Στεφανίδης - ηλ. κιθάρα, -
'Αλκης Καρυζώνης - sax, Αγαμέμνων Μάρδας - double bass, Αντρέας Πολυζωγόπουλος - τρομπέτα και Δημήτρης Τασούδης- τύμπανα.
Τουρκική λόγια παραδοσιακή - Χρήστος Μπάρμπας .
Ελληνική παραδοσιακή μουσική (Ήπειρος: Νεκτάριος Παπαγεωργίου - λαούτο,Σταύρος Παπασταύρου - κλαρίνο, Μακεδονία - Θράκη: Γιάννης Μαύρος - κλαρίνο, Σταμάτης Πασόπουλος - μπαγιάν, Γιώργος Νταβλιάκος - γκάιντα, Στάθης Παρασκευόπουλος - νταούλι)
Baroque (Jean Christophe Charron - cembalo, Εύη Νάκου - φλάουτο, Άρτεμις Αποστολάκη-τσέλο, Βασούλα Δελλή - τραγούδι).
Η συναυλία θα περιέχει συζήτηση και παρουσίαση πάνω στον ιδιωματικό-στυλιστικό αυτοσχεδιασμό.

Οι συναυλίες, παρουσιάσεις και συζητήσεις πραγματοποιούνται στην αίθουσα 8 του Τμήματος Μουσικών Σπουδών, το οποίο βρίσκεται στη Θέρμη (λεωφορείο 66 στάση Λήδα-Μαρία)
Είσοδος ελεύθερη.

Ποια συναυλία θυμάσαι; Συνεχίζουμε;

Διαβάζω τα σχόλιά σας στην ανάρτηση με θέμα Ποια συναυλία θυμάσαι;.
Πράγματι, όπως λέει και η Βάσω, πολλές και διαφορετικές είναι οι συναυλίες στις οποίες αναφέρεστε. Και έχει δίκηο, χαίρομαι πολύ για αυτό. Αν θέλετε μπορείτε να συνεχίσετε, υπάρχουν τόσες συναυλίες ακόμα να θυμηθούμε.
Σκέφτομαι όμως ότι πρέπει κι εγώ να πω κάτι για μια συναυλία. Εκείνο το μία, με παίδεψε, είναι η αλήθεια. Ποια να διαλέξω; Μόνο μία; Την πάτησα μου φαίνεται, γιατί ρώτησα μόνο για μια;
Θυμάμαι, ξανασκέφτομαι, πολλές μου έρχονται στο μυαλό. Άλλη φορά θα γράψω για τις συναυλίες τις οποίες για άλλο λόγο την κάθε μια δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Τώρα θα σου πω για μια συναυλία. Η αποχαιρετιστηρια των Κατσιμιχαίων στη Θεσσαλονίκη. Θέατρο Γης, ανεβαίνουμε στο θέατρο, χιλιάδες, με τα πόδια. Άγνωστοι, πηγαίνουμε για τον ίδιο λόγο. Να συναντηθούμε στην τελευταία συναυλία που δίνουν οι αγαπημένοι μας Κατσιμίχες. Δεν γνωριζόμαστε λοιπόν όλοι εμείς αλλά καταβάθος γνωριζόμαστε πολύ καλά και μπορεί και να το νιώθουμε. Όταν λίγη ώρα μετά τραγουδάμε όρθιοι στο κατάμεστο θέατρο για όση ώρα κράτησε η συναυλία, το ξέραμε πια καλά ότι "...τυχαία δε βρεθήκαμε... δε φύσηξε τυχαία ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές".
Ήμουν τόσο χαρούμενη αναμεσα σε όλους αυτούς τους ωραίους, δικούς μου, ανθρώπους. Ήμουν τόσο σίγουρη ότι στα χρόνια που θα έρθουν οι Κατσιμιχαίοι, που άλλαξαν τον μέσα μου κόσμο από τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια που τους πρωτοάκουσα, θα μου έλειπαν πάρα πολύ.
Έρχονται μέρες που δεν μπορώ να σου πω πόσο πολύ μου λείπουν.
Αλλά ποτέ δεν ξέρεις, ε;

Αλίκη Τέλλογλου

Τα λέγαμε χθες στην εκπομπή, αντιγράφω σήμερα από TA NEA:
"Έναν από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους, με μεγάλη προσφορά στις τέχνες και τον πολιτισμό, έχασε η Θεσσαλονίκη. Η Αλίκη Τέλλογλου έφυγε χθες τα ξημερώματα από τη ζωή, πλήρης ημερών, αφήνοντας πίσω της μια σπάνια πολιτιστική παρακαταθήκη, το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών, που δώρισαν η ίδια και ο σύζυγός της στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Η Αλίκη Τέλλογλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη από πρόσφυγες γονείς και έτρεφε από μικρή μεγάλη αγάπη για το διάβασμα και την τέχνη. Παρ΄ ότι το όνειρό της ήταν να σπουδάσει αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων, τελικά εγγράφεται στην Ιατρική Σχολή. Το 1953 παντρεύεται τον Νέστορα Τέλλογλου, μεγαλέμπορο από σημαντική οικογένεια της Σμύρνης, μαζί με τον οποίο αποφασίζουν να δωρίσουν τη συλλογή έργων τέχνης, καθώς και ολόκληρη την περιουσία τους στο ΑΠΘ και να προβούν μαζί με πνευματικούς ανθρώπους της πόλης στην ίδρυση του Τελλόγλειου Ιδρύματος, το οποίο θα φιλοξενηθεί σε χώρο που παραχωρεί ο Δήμος Θεσσαλονίκης. Όνειρό τους είναι η ίδρυση μουσείου- εκπαιδευτηρίου τέχνης, ενός ιδρύματος «ανοιχτού στην πρωτοπορία της τέχνης και την έρευνα».
Το Τελλόγλειο ιδρύθηκε με διάταγμα του 1972, έξι χρόνια μετά τη δωρεά, αλλά έπειτα από λίγους μήνες ο Νέστωρ Τέλλογλου πεθαίνει. Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν τρεις δεκαετίες επίμονων προσπαθειών για να μπορέσει τελικά να υλοποιήσει το «έργο της ζωής της», όπως το είχε χαρακτηρίσει.
Σχολιάζοντας μάλιστα τον αγώνα που έδωσε, είχε πει: «Δωρήτρια ήμουν μέχρι που πρόσφερα την περιουσία μου. Μετά έγινα επαίτης για να τη δεχθούν». Το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών, ένα μοντέρνο αρχιτεκτόνημα στις βόρειες παρυφές της Πανεπιστημιούπολης, εγκαινιάστηκε τελικά τον Δεκέμβριο του 1999 με την έκθεση «Συλλογές και Δωρεές». Παράλληλα με την ενασχόλησή της με την τέχνη, η Αλίκη Τέλλογλου είχε και συγγραφική δραστηριότητα, εκδίδοντας σειρά παιδικών βιβλίων και παραμυθιών."
Μπαίνοντας κάποιος στην ιστοσελιδα του Τελλογλείου(http://www.tf.auth.gr/teloglion/) θα διαβάσει έναν χαιρετισμό της:
«Το Τελλόγλειο Ίδρυμα γεννήθηκε από την αγάπη μας για τον άνθρωπο κι από την πίστη μας πως η Ελλάδα μπορεί και με το σημερινό ανθρώπινο υλικό της να συμβάλλει περίτρανα στον καινούριο κόσμο που ανατέλλει.
Κρατώντας στα χέρια μας τούτη την αγάπη, ολάκερη την περιουσία μας, τη μεγάλη μας πινακοθήκη και την αφοσίωση της ίδιας της ζωής μας πήγαμε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ζητήσαμε τη συμπαράστασή του, τη σοφή του συμβουλή και την κηδεμονία τούτου του ονείρου. Το Πανεπιστήμιο δέχτηκε αυτή την προσφορά με προθυμία και αγάπη και μαζί φτιάξαμε το «Τελλόγλειο Ίδρυμα».
Το Τελλόγλειο θα είναι ανοιχτό στην πρωτοπορία της τέχνης και την έρευνα της τέχνης. Αυτό είναι το όραμα που οδήγησε όσους αγωνίστηκαν γι' αυτό το Ίδρυμα είκοσι τρία δύσκολα χρόνια. Γι' αυτό το όραμα πρόσφεραν τη σοφία, την καρδιά και το μόχθο τους με ανιδιοτέλεια.
Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, οι δημοτικοί άρχοντες της πόλης, ο τύπος σ' όλες του τις μορφές και πολλοί υπέροχοι άνθρωποι είναι οι συνιδρυτές αυτού του Ιδρύματος. Χάρη σ' αυτούς τώρα γίνεται πραγματικότητα και είναι η αγάπη τους το ατράνταχτο θεμέλιό του. Μερικοί απ' αυτούς μαζί με τον Νέστορα Τέλλογλου δεν ζούνε πια. Η αγάπη τους όμως με αθάνατη δύναμη κρατά γερά τα θεμέλια του.
Έργο Αγάπης, το ξανάπα, είναι τούτο το Ίδρυμα κι είμαι σίγουρη πως θα προκόψει γιατί σ' αυτή τη χώρα που γεννά τους πιότερους ευεργέτες της Ευρώπης, η αγάπη που πάντα θα χρειάζεται για να υπάρξει, δεν θα του λείψει.»


Η νεκρώσιμος ακολουθία θα πραγματοποιηθεί σήμερα στις 11.00, στον μητροπολιτικό ναό Γρηγορίου Παλαμά Θεσσαλονίκης.
Η κηδεία της θα γίνει με δαπάνη του Τελλογλείου Ιδρύματος.
To Τελλόγλειο θα είναι εκεί να μας την θυμίζει πάντα. Όσο θυμόμαστε, στην Ελλάδα.

Ποια συναυλία θυμάσαι;

Θυμάσαι έντονα κάποια συναυλία;
Δεν έχει σημασία πότε πραγματοποιήθηκε, χθες, πριν από 5, 10 χρόνια.
Ας μοιραστούμε εντυπώσεις από τις καλύτερες συναυλίες που έχουμε παρακολουθήσει με λίγα ή περισσότερα λόγια.

Για αρχή κάποια μηνύματα που ήρθαν στην εκπομπή με mail & sms:

"Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο Πρίσνιπαλ, Depeche Mode στο terra vibe", έγραψε η BAΣΩ X.
"Νταμαρι Αρβανιτάκη 9/04 δεν έπεφτε καρφίτσα & όμως απόλυτη σιγή"(αυτό το μήνυμα ήρθε χωρίς όνομα, ποιος το έστειλε;)
Η efi, θυμάται: "Οι Plaza Ensemple πέρυσι με καθήλωσαν...Μοναδικοί"
Η Κατερίνα: "Της BUIKA προσφατη ,εξαιρετικη βραδια καθε φορα που το βαζεις αυτο το τραγουδι ταξιδευω(είχα παίξει στην εκπομπή το "mi nina lola") απο παλιες πολλες αλλα μια αξεχαστη χαραγμενη στο μυαλο Λοιζος με Aλεξιου Γαλανη στο Χαριλάου."
Αν είχατε στείλει μήνυμα στην εκπομπή και δεν το διαβάσατε, συγγνώμη, έχω χάσει κάποια μηνύματα. Τουλάχιστον τώρα, στο blog, δεν θα χαθεί κανένα σχόλιο, ευτυχώς...

Τώρα περιμένω τα σχόλιά σας!
Όσο μπορώ και απ' ό,τι βρίσκω θα ανεβάζω και βιντεο από τις συναυλίες που θα αναφέρετε.
Για να δούμε λοιπόν, ποια ή ποιες συναυλίες θυμάστε περισσότερο;

"Kαι αφτό θα περάση"

Κατέβαινα στο κέντρο σήμερα το πρωί, στο ραδιόφωνο.
Στο λεωφορείο γκρίνια, "πολλή ζέστη θα κάνει σήμερα", "θα πεθάνουμε" , "ναι, το είπε και η τηλεόραση". Ε, αφού το είπε η τηλεόραση ας βαριαναστενάζουμε προκαταβολικά, τι περιμένουμε; Παραδόξως δεν είχε πολλή κίνηση. Καλοκαίριασε κιόλας, φοιτητές, μαθητές, αραίωσαν. Μέσος όρος ηλικίας στο λεωφορείο 70 να το πω; Άραγε όταν μας κοιτούν αυτοί οι μεγάλοι, παπούδες και γιαγιάδες τι να σκέφτονται άραγε; Τα δικά τους χρόνια στην ηλικία μας; Κάνουν σύγκριση; Και πέρα από μας; Την ξέρουν την Θεσσαλονίκη πολλά χρόνια; Πώς τους φαίνεται τώρα; Πρόλαβαν τα τραμ, έτσι δεν είναι; Μπορεί και να έκαναν σκαλωμαρία. Μας καταλαβαίνουν έτσι που είμαστε διαφορετικοί; Ζηλεύουν που δεν είναι νέοι πια; Κι αν η ψυχή σου δε γερνάει, πώς είναι να γερνάει το σώμα; Πώς ήταν νέοι; Γλεντζέδες; Μουντρούχοι; Σοβαροί; Γεναιόδωροι; Τσιγγούνηδες; Γκρινιάρηδες; Είχαν φίλους; Αγάπησαν; Τους αγάπησαν ή τους φοβήθηκαν περισσότερο; Ερωτεύτηκαν; Πόθησαν; Προδόθηκαν; Έζησαν με τον άνθρωπο που ήθελαν ή με εκείνον που είτε προέκυψε, είτε αναγκάστηκαν;
Και πώς θα είμαι εγώ σε τριάντα, σαράντα χρόνια, αν ζήσω τόσα; Πώς μέσα μου και πώς τα γύρω μου;
Κάθε πρωί, χρόνια τώρα, παίρνω το λεωφορείο για να φτάσω στο ραδιόφωνο. Κάθε πρωί, φωνές, γκρίνια, χαζοχαρούμενοι με κινητά που στριγκλίζουν χαζοτράγουδα κι εκείνοι μες στο γλέντι που χτυπάνε διαπασών, κάθε πρωί πρόσωπα αγουροξυπνημένα, αδιάφορα, κουρασμένα ή θλιμμένα, χαμογελαστά μπορεί κι ευτυχισμένα, κοιτούν έξω από το παράθυρο, κοιτούν τα χέρια τους , κοιτούν το ένα το άλλο τυχαία, αφηρημένα ή με περιέργεια.

Κάθε πρωί η ίδια διαδρομή, κάθε φορά αλλιώς.

Και πάντα μία στάση να σε φέρνει στα ίσα σου. Ένα νοσοκομείο στο δρόμο, στο πιο δύσκολο σημείο της διαδρομής, εκεί όπου όλα μπλοκάρουν για λίγα ή για πολλά λεπτά της ώρας. Επίτηδες το κάνει ο δρόμος. Για να σου λέει, μην το ξεχνάς, όλα πέρασμα είναι, και η ζωή και οι δρόμοι.

Ένα συνηθισμένο πρωινό από μια συνηθισμένη μέρα μιας συνηθισμένης ζωής. Σε μια πόλη όπως χιλιάδες στον κόσμο. Με ανθρώπους ίδιους ή διαφορετικούς. Όπως ο καθένας μας.

Πώς ήμασταν παλιά; Πώς είμαστε τώρα; Πώς θα είμαστε σε πόσα χρόνια από τώρα ;

Σήμερα θα πάω στο Θέατρο Δάσους- νομίζω είναι το ωραιότερο υπαίθριο θέατρο στην Ελλάδα- στη συναυλία του Μάλαμα. Θα τα πούμε αύριο.

Γούστο είναι...

Όταν ήμουν μικρή δυο ήταν τα πρώτα γυναικεία περιοδικά που πρωτοδιάβασα. Η Γυναίκα και το Πάνθεον. Έχω ακόμα κρατημένα κάποια τεύχη τους. Θυμάμαι άρθρα και συνεντεύξεις τους. Ό,τι μου άρεσε πολύ θυμάμαι το έκοβα για να το κρατήσω. Μερικά τα κολλούσα και στα λευκώματα που έφτιαχνα (φυσικά και είχα λευκώματα, και ημερολόγιο κρατούσα μέχρι μια ηλικία, τώρα που το σκέφτομαι λίγο με blog έμοιαζαν, σκέψεις, φωτογραφίες, κείμενα που μου άρεσαν γίνονταν ένα περίεργο κολάζ σε απλά τετράδια με μπλε εξώφυλλο, μη φαντάζεσαι ημερολόγια αμάν και τι στην εμφάνιση) Ακόμη και τώρα, έτσι μοιάζουν ... τέλος πάντων, ξέφυγα από το θέμα, επιστροφή.
Ούτε ξέρω αν τα δύο αυτά περιοδικά ήταν ανταγωνιστικά, που λένε. Αν το μεν συμπαθούσε το δε. Καλά σε αυτά είμαι εντελώς ούφο, ακόμα και τώρα επαγγελματίας δημοσιογράφος, έχω παινέψει εγώ συνάδελφο σε ορκισμένο εχθρό του, και καρφάκι δεν μου καιγόταν που με κοιτούσε με ύφος "μα καλά ηλίθια είναι αυτή, δεν καταλαβαίνει ότι τώρα συντάσσεται με τον εχθρό, α, θα δει..." Χαμπάρι σου λέω. Το καλό είναι καλό και το κακό είναι κακό.
Πάλι εκτός θέματος βγήκα αλλά επειδή μερικές φορές είμαι γάτα, μερικές είπα -μην παίρνεις αυτό το ύφος!- θα το μπαλώσω...
Ε, λοιπόν αυτά τα δύο ήταν καλά περιοδικά. (ε, καλά το κόλλησα;).
Είχαν καλό δημοσιογραφικό λόγο, ενδιαφέροντα θέματα και γούστο. Και κομψότητα. Μετά κάτι άλλαξε, μπορεί να είχα απλώς μεγαλώσει, κάποια εποχή δεν διάβαζα και καθόλου περιοδικά, έχω αυτή τη γενική αίσθηση ότι κάτι δεν μου άρεσε. Ήταν κι αυτή η γενική νεοελληνική κιτσαρία που τα παρέσυρε όλα μα όλα στο διάβα της καθώς φούντωνε κάποια χρόνια που ούτε θέλω να θυμάμαι.
Τώρα που επανακυκλοφόρησε δεν υπήρχε περίπτωση να μην αγοράσω την ΓΥΝΑΙΚΑ. Και βρήκα ωραίες συνεντεύξεις, καλά κείμενα και θέματα, σωστά ελληνικά. Εν ολίγοις μου άρεσε.
Αντιγράφω ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του κ. Κώστα Καλυβιώτη, δε την ξέρω την Αθήνα καλά, σχεδόν καθόλου για να πω την αλήθεια, από το τραγούδι του Ξυδάκη με τα λόγια του Γκόνη ήξερα μόνο το όνομά του (α, ρε παππού, τώρα, με τη συνέντευξη αυτή κατάλαβα γιατί κουβέντα δεν έλεγες για τη "Γυναίκα" που έβλεπες να μπαινοβγαίνει στο σπίτι, εσύ που αν έβλεπες κάτι που σήκωνε αντίρρηση κατά τη γνώμη σου, έλεγες "ας κουβεντιάσουμε γι' αυτό που διαβάζεις...", ) που μου άρεσε πολύ:

"Γούστο είναι να ξέρεις τον εαυτό σου. Το χρώμα των μαλλιών σου, το χρώμα των ματιών, τις αναλογίες σου, τον τρόπο που βαδίζεις, τα όμορφα σημεία του σώματός σου. Να χτενίζεις τα μαλλιά σου ανάλογα με το ρούχο, που φοράς, να ξέρεις να συνδυάζεις χρώματα και αξεσουάρ. Δεν ξέρω αν έχουν γούστο οι Ελληνίδες. Σίγουρα σπαταλούν πολλά λεφτά για τη μόδα. Αλλά τα λεφτά δεν κάνουν το γούστο"

Γούστο λοιπόν είναι να ξέρεις τον εαυτό σου, αυτό μου έμεινε.

Διάβασε όμως και αυτό που έγραψε πίσω από μια φωτογραφία του βγαλμένη στον Άη Στράτη όπου ήταν εξόριστος το 1953: "Δεν θα αφήσω ούτε τα άγρια στοιχεία της φύσης, ούτε τους κακούς ανθρώπους να μας αφανίσουν. Θέλω να ζήσω και θα ζήσω."

Υ.Γ. Κι ένα τραγούδι που μου άρεσε, από το Τρίφωνο (Ερωφίλη, Νίκος Κουρουπάκης, Δημήτρης Υφαντής), λόγια της Λίνας Νικολακοπούλου.

εαρινό ιδίωμα

Μέχρι το Σάββατο συνεχίζεται στη Μetamorfosis(Χρ.Σμύρνης 12) έκθεση ζωγραφικής του Στέλιου Τόλιου, με τίτλο "εαρινό ιδίωμα". Δεν γνωρίζω τον ζωγράφο, ούτε προηγούμενες δουλειές του αλλά τα έργα αυτής της έκθεσης που είδα μου άρεσαν.

Ένα βιογραφικό του ζωγράφου:
Ο ζωγράφος Στέλιος Τόλιος γεννήθηκε στις Σέρρες, το 1967.
Το 1993 αποφοίτησε από την ανώτατη σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από το εργαστήρι ζωγραφικής του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος.
Ζει και εργάζεται στις Σέρρες.

Stefan Schwerdtfeger

Ο Stefan Schwerdtfeger γεννήθηκε στη Γερμανία, μεγάλωσε στην Αμερική (Ουάσινγκτον), από το 1995 ζει στη Θεσσαλονίκη.
Με το συγκρότημά του, τους Big Sleep(electric) έγραψε και κυκλοφόρησε 4 albums, 1 EP & 1 single. Συνεχίζει σόλο καριέρα (Big Sleep acoustic) και η πρόσφατη δουλειά του έχει τον τίτλο "White Room". Σήμερα είναι η τελευταία εμφανίσή του στο Καφωδείο Ελληνικό πριν αυτό κλείσει για καλοκαίρι.
Σήμερα, στην εκπομπή, στις 10.30 θα έρθει για μια συνέντευξη και θα παίξει κάποια κομμάτια του.

Περισσότερα για τον Stefan και τους Big Sleep θα βρείτε στις ιστοσελίδες:
http://www.myspace.com/bigsleepacoustic
http://www.bigsleepacoustic.com
http://www.myspace.com/bigsleepelectric



ΝΕΟ ΑΝΕΒΑΣΜΑ, μετά την εκπομπή
Ο Στέφαν (έμαθα και τι σημαίνει το επώνυμό του: αυτός που καθαρίζει τα σπαθιά με συρμάτινη βούρτσα, αν το θυμάμαι καλά και το λέω ακριβώς όπως μου το είπε) ήρθε, έπαιξε τρία τραγούδια με την κιθάρα του, και από τα λόγια του θα θυμάμαι αρκετά πράγματα, την ζωή του που είναι απόλυτα δεμένη με τη μουσική, το σπίτι του στις Συκιές που βλέπει όλη την πόλη "από το κρεββάτι μου βλέπω τα πλοία", είπε χαρακτηριστικά, την Θεσσαλονίκη που είναι πια πόλη της καρδιά του, ίσως βέβαια κάπου αλλού να καταλάβαιναν καλύτερα αυτό που κάνει είπε επίσης...όπως κι άλλα πολλά.
Νομίζω ότι ζήσαμε καλές στιγμές στην εκπομπή, εγώ τουλάχιστον χάρηκα πολύ με την επίσκεψη του σήμερα.

Τραγούδια, μόνο...

Τρία τραγούδια είναι μόνο.

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ

Έφτασε στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιό μου ένα μήνυμα από τον Γιάννη (μήπως το έστειλε η Κατερίνα;) που με παρέπεμπε σε μια ηλεκτρονική διεύθυνση,
αυτήν : http://www.skai.gr/nero/sign.php.
Μπήκα, διάβασα την Χάρτα των Πολιτών, και υπέγραψα.

Η υπογραφή από μόνη της δεν κάνει τίποτα, αν όμως χιλιάδες άνθρωποι κάνουμε πράξη αυτά που συμφωνήσαμε και για τα οποία δεσμευτήκαμε εθελοντικά, θα είναι κάτι σπουδαίο σίγουρα.

Υπερβολές;

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, τουλάχιστον για μένα προσωπικά, ότι το κράτος, η επίσημη πολιτεία έχει υποχρέωση να φροντίζει, όχι κανακεύοντας, ούτε δωροδοκώντας, αλλά παρέχοντας τα βασικά για τη μόρφωση, την ανάπτυξη και τη δημιουργικότητα των πολιτών της χώρας. Κι εκεί, το να διεκδικείς τα αυτονόητα είναι όχι δικαίωμά σου αλλά υποχρέωσή σου, κυριολεκτικά.
Άλλο τόσο όμως είναι αυτονόητο για μένα να φροντίζεις την ζωή σου, να έχεις αξιοπρέπεια και να σέβεσαι τον εαυτό σου. Τώρα, γιατί μου ήρθε αυτό; Γιατί βλέπω τα κανάλια να περιφέρονται στην περιοχή του σεισμού της Πελοποννήσου. Έτσι μιλάει όλος ο κόσμος ή τα καναλια επιλέγουν τι πουλάει περισσότερο; Ό,τι κι αν γκρέμισε ο σεισμός, μα αποθήκη, μα σπίτι ετοιμόροπο, ούτως ή άλλως, μα καλύβα, η απαίτηση είναι μία, να έρθει το κράτος να το χτίσει τώρα, καινούριο, γερό... Ναι, ο σεισμός είναι μια μεγάλη, εννοείται απρόσμενη, φυσική καταστροφή που προξενεί συμφορές, φόβο και οι έλληνες όμως, γενικά, και ας ακούγεται υπερβολικό, -αυτοί που μιλάνε στα κανάλια να πω; άντε, αυτό να πω- είμαστε απαράδεκτοι και σε αυτές τις περιπτώσεις.
Πες είμαι από προσφυγική οικογένεια, πες μεγάλωσα στη Μακεδονία όπου οι άνθρωποι δε χαμπαριάζουν, δεν είχαν άλλωστε και ποτέ ευνοϊκή μεταχείριση από την κεντρική πολιτική εξουσία, έζησα τους γονείς μου, τους ανθρώπους γύρω μου να ανασκουμπώνονται και να φτιάχνουν ξανά και ξανά τη ζωή τους. Να διεκδικούν, βεβαίως, αλλά κημπάρικα, πώς να στο πω αλλιώς;

Τον πόνο το σέβομαι, την απώλεια απίστευτα, το να ζεις όμως χρόνια στα λυόμενα, κι αυτό το είδαμε, περιμένοντας το κράτος να σε τακτοποιήσει, αυτό δεν μπορώ καν να το καταλάβω.

Κάνε κάτι και διεκδικησε ό,τι πραγματικά δικαιούσαι, ναι.

Μην αφήνεις τα επίσημα χείλη ούτε να σου τάζουν ούτε να σε δωροδοκούν.

Μην τους αφήσεις να λειτουργούν ως λειτουργοί κόμματος αλλά απαίτησε να είναι λειτουργοί του δημόσιου (καλού ή συμφέροντος, όπως θέλεις πες το).

Αλλά αυτό το "ας μου το φτιάξουν", δεν το καταλαβαίνω.

Και σε βάθος χρόνου είναι πιστεύω κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο. Πρώτον γιατί υποτιμάς τον εαυτό σου. Μετά γιατί όταν πραγματικά θα πρέπει να διεκδικήσεις κάτι, όχι την καλύβα να στην κάνουν καινούρια, έχεις αποδυναμώσει την διεκδίκησή σου με τη στάση σου. Άσε που μαθαίνεις κάποιους εκεί ψηλά ότι αν σε πληρώσουν τους ψηφίζεις κιόλας, βάζεις τις ανάγκες σου σε δημοπρασία. Και τέλος -τέλος δίνεις και το άλλοθι σε επίσημη πολιτεία να μην πράξει τα αυτονόητα όπως λέγαμε στην αρχή.

Κι επειδή, ακούω να λένε να λένε για την Αμερική, και αυτοί που τα λένε νομίζουν ότι είμαστε πολύυυ καλύτεροι εμείς οι ελληνάρες, θα σου πω μια ιστορία όπως μου την διηγήθηκε η φίλη μου η Βίκυ που ζει μόνιμα στην Αμερική εδώ και πολλά χρόνια. Μένει στη Φλώριδα, μια περιοχή που δοκιμάζεται σχεδόν μόνιμα από φυσικές καταστροφές, κυρίως τυφώνες. Κάποια περίοδο λοιπόν τα πράγματα ήταν πολύ άγρια εκεί και της τηλεφώνησα να μάθω τι συμβαίνει, πώς είναι όλοι στην οικογένεια. Τι είπε λοιπόν ότι πράγματι τα πράγματα είναι δύσκολα. Πολλές καταστροφές παντού, ο τυφώνας δεν αστειεύτηκε. Σπίτια κατεστραμμένα. Δέντρα ριγμένα στους δρόμους. Πολλα προβλήματα. Κάποια στιγμή χτυπάει την πόρτα της η γειτονισσά της. Μεγαλύτερη σε ηλικία από την ίδια, παλεύει χρόνια με τον καρκίνο, δεν έχει περάσει και λίγα. Της λέει "Βίκυ, εμείς είμαστε λίγο πιο μακριά από την ακτή και εκεί, στα παράλια, έχουν μεγάλες συμφορές. Οι άνθρωποι εκεί έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και τα συνεργεία θα μείνουν να δουλέψουν στις ακτές πολλές μέρες. Στη γειτονιά λέμε να μαζεψουμε χρήματα να νοκιάσουμε ένα φορτηγό να συγκεντρώσουμε κάποια αντικείμενα που είναι επικινδυνα από το δρόμο και τις αυλές μας και πρέπει να απομακρυνθούν άμεσα, θέλετε να συμμετέχετε;"
Θα μπορούσε ποτέ αυτό να συμβεί στην Ελλαδα;
Η ιστορία της φίλης μου έχει και μια ακόμη "λεπτομέρεια". Όταν συνέβη, ό,τι συνέβη ήταν προεκλογική περίοδος, μάλιστα για πρώτη φορά μου έλεγε η Βίκυ ήταν τόσο "θερμή" προεκλογική περίοδος, υπήρχαν σημαίες των υποψηφίων στις αυλές, ο καθένας δήλωνε τι είχε πρόθεση να ψηφίσει. Πήγαιναν λοιπόν τα κανάλια στα σπίτια των ψηφοφόρων της αντίπαλης της κυβέρνησης παράταξης και ρωτούσαν για να ψαρέψουν λαυράκια. Τσίφος. Εκεί τους έλεγαν ότι, ναι, έχουν πληγεί, βεβαίως και είναι πολιτικοί αντίπαλοι του κυβερνώντος κόμματος, αλλά η μεγάλη φυσική συμφορά είναι φυσική συμφορά. Μάλιστα. Μόνο δύο μίλησαν λάβροι και είπαν "η κυβέρνηση, το κράτος...", ουρλιάζοντας. Τους ήξερα, λέει η Βίκυ, ήταν ...Έλληνες.
Γι' αυτό σου λέω, άστα...

Κυριακή

Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Πήγαμε σήμερα με τα παιδιά μας εκεί. Ήταν η μέρα που είχαμε οργανώσει να τους κάνει περιήγηση η Τζένη Γεωργάκη. Να έχουν την πρώτη, πολλά από τα παιδιά, επαφή και γνωριμία με το Μουσείο.
Φωτογραφίες θα βρείτε σε ένα λινκ στα αριστερά του blog. Το λεύκωμα θα συμπληρωθεί και με άλλες φωτογραφίες που θα έρθουν από μαμάδες και μπαμπάδες τις επόμενες μέρες.
Εντυπώσεις κανικά θα έπρεπε να πουν τα παιδιά, οπότε ας τα αφήσουμε μήπως θελήσουν να μιλήσουν εκείνα, όπως πρέπει άλλωστε.

Ένα ακόμα ευχαριστώ στην Τζένη για την προθυμία, την προετοιμασία και την καλή διάθεση να πραγματοποιήσει αυτήν την, χωρίς καμια αμφιβολία, δύσκολη περιήγηση.

Υ.Γ. Χαρισμένο της "Κωνσταντινιάς" "Η ζωή δεν είναι πρόβλημα να το λύσεις, είναι θαύμα να το ζήσεις", μου είπε ένας ακροατής της εκπομπής μια μέρα στο τηλέφωνο. Αν θυμάμαι καλά, το είχε ακούσει σε ένα ταξίδι του στην Ινδία, κάποτε.

Ψαραντώνης, μετα τη συναυλία

Και θέλω και δεν θέλω να σας πω για την Παρασκευή το βράδυ.
Δεν θέλω να πω πολλά για να μην φύγει αυτό που έχω μέσα μου. Θέλω να σας πω όμως και πόσο υπέροχα ήταν.

Ο Ψαραντώνης μας πήγαινε στους θεούς.
Κι ας μην είμασταν καλό κοινό. Αφού ένα τέλος κανονικό δεν τον αφήσαμε να κάνει στα τραγούδια, που τα χαμηλώνει σιγά σιγά και όπως σβήνουν έτσι τα κλείνει. Είδε ότι χαμπάρι από κάτω, έλεγε ένα μπράβο... με λεπτή ειρωνία, κι αυτό στο χαβαλέ το έπαιρναν.
Δεν είμαστε για τέτοιους μουσικούς, δεν είμαστε για τέτοιες μουσικές. Θέλει ηρεμία μέσα σου να τους ακούσεις, έτσι νομίζω. Γιατί ο Ψαραντώνης όταν παίζει δε μιλάει ούτε "παίζει" με μας, με το θεό και τον αέρα μιλάει.

Εγώ η λαλίστατη και τώρα άλλα δεν μπορώ να σου πω. Μόνο να το ζήσω ξανά θέλω, όχι να τον ακούσω, να το ζήσω, κι ας το ξέρω ότι στον ίδιο ποταμό ποτέ δεν μπορείς να μπεις δυο φορές.

Υ.Γ. Στο ακριβώς διπλανό ακριβώς τραπέζι καθόταν ο Θωμάς ο Σιώμος. Είχαν στον τραπέζι καρέκλες άδειες, πράγμα περίεργο, όλο το μαγαζί γεμάτο. Σκύβει και μου λέει, κάποια στιγμή, όταν τελειώσει τη συναυλία του, θα έρθει ο Νικ Κέιβ. Ήρθε με την μπάντα του, κάθισαν στις άδειες καρέκλες. Κάθισε ήρεμος, ήσυχος και τον παρακολουθούσε με προσήλωση, όσο τον έβλεπα δηλαδή γιατί ήμουν εκστασιασμένη από τον Ψαραντώνη. Τον εκτίμησα για αυτή του τη στάση. Να, μουσικός σκέφτηκα κάποια στιγμή, ωραίος, να ξέρει να εκτιμήσει τον σπουδαίο συνάδελφό του, να πάει χωρίς ύφος- ποιος ειμαι εγώ- να ακούσει.
Υ.Γ.2 Όσο μεγαλώνω πόσο βαθιά εκτιμώ τους ήρεμους ανθρώπους με πάθος, και πόσο λίγους βλέπω...

Η φωτογραφία δεν είναι δική μου. Την βρήκα ψάχνοντας στο ίντερνετ, στο blog του ΒασικούΜετόχου, το οποίο σήμερα έμαθα, από εκεί την αντιγράφω.

Ψαραντώνης

Σήμερα θα ακούσω τον Ψαραντώνη στην Αίγλη.
Ας μην πω τίποτε άλλο τώρα.
Αύριο.

-Τι μέρα είναι σήμερα;

-5 Ιουνίου. Και;
-Τι, και; Είναι Παγκόσμια Μέρα Περιβάλλοντος.
-Δηλαδή;
-Τι δηλαδή παιδάκι μου, χαζό είσαι; Δεν ακούς από το πρωί, δε διαβάζεις; Όλοι το λένε, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, σαν και του λόγου σου, οργανισμοί, οργανώσεις, οικολόγοι. Είναι η Μέρα που προσπαθούμε να σκεφτούμε το - περιβάλλον, να το προστατέψουμε, να σώσουμε τη γη μας που έφτασε στο χείλος του γκρεμού, τέτοια πράγματα.
-Τι εννοείς είναι στο χείλος του γκρεμού; Θα γίνει ένα μπαμ και θα εξαφανιστεί;
-Ναι, και θα μείνουν κανά δυο τραγούδια που λέει κι η Αφροδίτη Μάνου σε ένα τραγούδι της. Καλά, είσαι ντιπ χαζό, καλά σου λέω.
-Όχι, θέλω να μου πεις στ' αλήθεια τι συμβαίνει. Θέλω να γνωρίζω, χωρίς μύθους, μελό κι υπερβολές. Τι πρέπει να προστατεύσουμε και πώς; Ας πούμε, τον πλανήτη ή το ανθρώπινο γένος;
-Α, δεν πας καλά, τι εννοείς τώρα; Το ένα δεν πάει μαζί με το άλλο;
-Όχι αναγκαστικά. Η γη δεν μπορεί να υπάρχει και χωρίς ανθρώπους ; Άλλο αν οι άνθρωποι δε μπορούν να ζήσουν χωρίς εκείνην.
-Να σου πω, μη με μπερδεύεις τώρα.
-Κι όμως για σκέψου το. Η γη ό,τι κι αν συμβεί, θα αλλάξει ίσως πολύ, θα προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, δεν θα μπορεί να φιλοξενεί ανθρώπους, εμείς ένα είδος ζωής είμαστε και όχι και το αρχαιότερο, όχι αλλά εκείνη, αλλιώς, μάλλον θα υπάρχει.
-Πού το πας τώρα;
-Μήπως ό,τι πρέπει να κάνουμε να το κάνουμε για την επιβίωση του δικού μας γένους, του ανθρώπινου;
-Ωραία, κι έτσι να είναι, εσένα τι σε έπιασε τώρα; Είναι κακό να προστατέψουμε τη ζωή μας και τον πλανήτη όπου ζούμε;
-Όχι, καθόλου κακό, καλά θα ήταν όμως να το λέμε κι έτσι απλώς: "ας σώσουμε το μέλλον μας", όχι "σώστε τη γη που υποφέρει", πώς να στο πω, πολύ...χριστιανικό μου φαίνεται αυτό, σώζω τον αδύναμο, εγώ ο σωτήρας, τα δάκρυα χύνονται ποτάμι και λόγια, λόγια, λόγια, λόγια, σαν ελεημοσύνη σε φτωχό ένα πράγμα... Και είμαστε έμποροι, κι εδώ. Κι αμα δεν μας βγαίνει γινόμαστε και ψεύτες.
-Ε, τώρα το παρακανεις. Πώς εμποροι; Πώς ψεύτες;
- Όταν ό,τι σώζουμε για να το σώσουμε πρέπει λέει να αγοράσουμε κάποιο, συχνά πανάκριβο, προϊόν, αντί να μειώνουμε το ασυλλόγιστο καταναλώνειν, τι είμαστε;
Όταν λέμε χάριν εντυπωσιασμού ή γιατί απλά δεν ξέρουμε την αλήθεια ό,τιδήποτε που δεν είναι αληθινό όπως το ότι το οξυγόνο λιγοστεύει στον πλανήτη, όταν λοιπόν αναπαράγουμε μύθους γιατί έτσι βολεύει καλύτερα, τι κάνουμε;
-Δεν ξέρω, θα το ψάξω αυτό που λες, όμως αφού το περιβάλλον εμείς το μολύνουμε...
-...το ρυπαίνουμε θέλεις να πεις. Η πληγή μολύνεται, το περιβάλλον ρυπαίνεται
-Έστω, αφού εμείς το ρυπαίνουμε, τι, να μην κάνουμε τίποτε; Καταβάθος με τι ακριβώς διαφωνείς, δεν καταλαβαίνω, να σου πω την αλήθεια.
- Με τα λόγια που κάνουν την συνείδησή μας να κοιμάται ήσυχη μιας κι εμείς το κάνουμε το χρέος μας, ανησυχούμε, υπογράφουμε, είμαστε "ευαίσθητοι". Είναι τα λόγια που δεν γίνονται πράξεις. Καθημερινές πράξεις, δικές μου, δικές σου. Α, και δε μ' αρέσει που μια μέρα είναι και ξεμπερδεύουμε. Ας είναι μία μέρα από τις 365 που νοιαζόμαστε για τον εαυτό μας, τον πλανήτη που ζούμε, αλλάζοντας τις καθημερινές μας συνήθειες, ο καθένας μόνος του και μετά μπορεί και όλοι μαζί.
-Κι εσύ τι κάνεις για όλα αυτά που λες;
-Να σου πω ή να κάνω;




Ένας πέρα για πέρα φανταστικός διάλογος.
Ένα τραγούδι βασισμένο σε λόγια ινδιάνικου ποιήματος που μελοποίησαν οι Apurimac.
Η ελευθερη αποδοση των στιχων ειναι του Χαρη Κατσιμιχα. Μου αρέσει γιατί είναι απλό και δεν δεν είναι ηλίθια ανθρωποκεντρικό. Δεν μου αρέσει όταν μας αρέσει να το ακούμε με διάθεση μελό.

περί ακρίβειας ο λόγος...

H Ιφιγένεια μου προώθησε αυτό:

Και μιας και περί ακρίβειας ο λόγος, και επειδή για όλα, μας λένε, φταίνε οι αυξήσεις στην τιμή του πετρελαίου, ο Παντελής μου έστειλε αυτό:

Το 2000
1 $ = €1.2 / 1 βαρέλι πετρέλαιο = 60$ δηλαδή 1 βαρέλι = €72

Σήμερα
1 $ = €0.62 / 1 βαρέλι γύρω στα 115$. Επομένως 1 βαρέλι = € 71,3

Για ποια λοιπόν ακριβώς αύξηση τιμών πετρελαίου -στην Ευρώπη- μας μιλάνε;

Κι επειδή δεν αντέχω να ξανακούσω για εκείνους που συνωμοτούν εναντίον των ανύποπτων και φιλήσυχων καταναλωτών, ημών δηλαδή, λέω να σκεφτούμε πού φταίμε εμείς και η νοοτροπία του γκρινιάζω αλλά τίποτα δεν κάνω, και ας ξαναρίξουμε μια ματιά σε αυτό το απόσπασμα από ένα κείμενο του ΚΑΙΡΟΥ της Ελευθεροτυπίας που είχα διαβάσει στις 11 Μαΐου και πολύ μου άρεσε:

«Σύμφωνα με συγκεκριμένη έρευνα που συγκρίνει τις τιμές 86 προϊόντων σε σουπερμάρκετ της Θεσσαλονίκης με τα ίδια προϊόντα της ίδιας αλυσίδας στο Βερολίνο, το γιαουρτάκι κάνει 2,49 ευρώ το κιλό εδώ και 0,93 στην πατρίδα της Ντόιτσε Τέλεκομ. Ισως αυτός είναι και ο λόγος που ο κόσμος δεν έχει αρχίσει να γιαουρτώνει αυτούς που πληρώνει για να τον προστατεύουν από την αισχροκέρδεια.
Να μη μιλήσουμε για τις πατάτες, που, αν και η χώρα είναι παραγωγός, κάνουν 0,8 στο συγκεκριμένο σουπερμάρκετ της Ελλάδας και 0,4 στου Βερολίνου. Και να μην πούμε ότι αυτά τα σουπερμάρκετ είναι φτηνά σε σχέση με τα μαζικά, όπου ψωνίζει ο κόσμος, και με τις λαϊκές, που έχουν γίνει κατ' ευφημισμόν λαϊκές, ενώ στις τιμές είναι αριστοκρατικές. Γιατί;
Γιατί, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, και οι Ελληνες έχουν γίνει αριστοκρατικοί. Δεν τη θέλουν τη λαϊκούρα και την καταγωγή τους. Στο σπίτι η κόρη μαθαίνει το πρώι στο πιάνο Μπαχ, παρ' όλο που όλη η παιδεία της εξαντλείται από το πρωί ως το βράδυ στο αχ και βαχ.
Μία από τις τρεις μεγαλύτερες αλυσίδες ειδών σπιτιού στον κόσμο, που ήρθε κι εδώ, μετά από έρευνα αγοράς που έκανε, αύξησε την τιμή πώλησης των ειδών της στην Ελλάδα κατά 10%-20% σε σχέση με τα μαγαζιά της στη Σουηδία και την υπόλοιπη Ευρώπη, γιατί διαπίστωσε ότι οι Ελληνες θα απέφευγαν ένα μαγαζί με πολύ χαμηλές τιμές, επειδή δεν θα τους καταξίωνε κοινωνικά! Λόγω τιμής!
Μας έχουν πάρει χαμπάρι λοιπόν και οι ξένοι. Γιατί οι μισοί ντόπιοι μάς έχουν πάρει χαμπάρι εδώ και χρόνια και, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, που λέει κι ο Επίτιμος, μας κλέβουν.
Ετσι, ψυχρά και ξάστερα. Μας κλέβουν. Χοντρέμποροι, κατασκευαστές, λιανοπωλητές, μαστόροι κάθε είδους και παροχείς υπηρεσιών, μας κλέβουν. Ξεδιάντροπα και καθημερινά. Ανεμπόδιστα. Αβάδιστα στον χώρο τους και στον χώρο μας, που λέει κι η αγγελία.
Αλλά, για να μας κλέβουν, συντρέχουν δύο απαραίτητες προϋποθέσεις. Τους το επιτρέπουν ο ελεγκτικός μηχανισμός και ο πελάτης. Το κράτος και εμείς. Δηλαδή, εμείς.
Μα, θα μου πείτε, με τη γνωστή ελληνική μοιρολατρική καμπούρα του Καραγκιόζη, τί να κάνουμε κι εμείς, που δεν μας προστατεύει κανείς. Μου θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο με το «πού μας πάνε μόνους 100.000 άντρες».
Στην Ελβετία, όπου αύξησαν την τιμή του αγελαδινού οι παραγωγοί, έκοψαν το αγελαδινό οι κουτόφραγκοι εκεί και ξανάπεσε η τιμή στο πίτσι φιτίλι.
Μα εκείνοι είναι Ελβετοί, θα μου πεις, εδώ δεν γίνονται αυτά…»