(Μουσική: Νίκυ Γιάκοβλεφ - στίχοι: Κώστας Κοφινιώτης - τραγούδι: Μαίρη Λω)
Μια άνευρη χειραψία μόνο, με κάποιον που γνωρίζω για πρώτη φορά φτάνει για να πω ότι καμία σχεση δεν μπορώ να έχω μαζί του.
Χέρια. Από μικρή τα παρατηρώ. Ξέρω τις πονεμένες αρθρώσεις που δεν σταματησαν ποτέ να δουλεύουν. Χερια αγαπημένα. Ανακατευουν το φαγητό στην κατσαρόλα. Ανοίγουν φύλλο για πίτα. Χερια που σχεδιαζουν, κεντούν, πλέκουν. Πονούν. Όσο μπορούν, δεν το λένε.
Να πιάνει το χερι σου, αυτό εχει σημασία. Δουλειές του χεριού. Σκληρές. Στο χωράφι. Στον κήπο. Χερια με τα σημαδια της δουλειάς. Σκληρά. Σκαμμένα. Περήφανα. Μετρας ψηλαφιστα λόφους δουλειάς στην επιφάνειά τους. Ενα παιδικό χερι χάνεται μέσα τους. Στο δρόμο. Περπατας μαζί. Παίρνεις και δύναμη και μπόι.Πασχίζεις να συντονιστείς με τα χερια που πανε σαν κουπιά. Χερια μεγαλης αγκαλιας σαν φτερούγα. Χερια που γραφουν. Διαβαζουν. Χερια μικρα που κρατανε το μολύβι με τα τρία δακτυλα σφικτα να μην πισωγυρίσει, μη φύγει από τη γραμμή, μικρα τα δακτυλάκια, αναμεσα τους το μολύβι θεόρατο.
Χέρια απλωμένα να αγκαλιάσουν. Με καρπούζι και ξεφλουδισμένο ζουμερό ροδάκινο, καλοκαίρι. Παγωμένα από το χιόνι. Κρυα από το χειμώνα, πάλι ξέχασες τα γάντια σου; Σχεδόν ακουμπάνε στη σόμπα. Το πρώτο κόψιμο, ενα ποτήρι κόπηκε στο χερι σου όπως το έπλενες.
Μεγαλώνεις. Πού να βαλεις τα χερια σου; Τα σταυρώνεις. Τα χώνεις στις τσεπες. Σαν κλαδιά απλώνονται και δε σε ρωτανε. Πού πάνε;
Χαιρετας, πάλι με το ίδιο χερι. Καθαρίζεις, διορθώνεις, μαστορευεις. Φυτευεις λουλούδια. Τα νύχια μες στο χώμα. Κόβεις λαχανικά. Καθαρίζεις κοτσάνια. Τακτοποιείς συρταρια. Τη ζωή σου. Με τα χερια.
Νανουρίζεις. Ένα μωρό. Στα χέρια. Ο κόσμος όλος.
Το ίδιο χερι χωμένο σε αγαπημένη παλάμη. Δακτυλα μπλεγμένα. Στα χερια που πεθαίνουν κι ανασταίνουν.
Στο χέρι σου είναι. Όχι του χεριού σου. Βαζεις ενα χερακι, να πάνε καλύτερα τα πραγματα. Πέντε δακτυλα. Αλλες φορές σφιγμένα. Άλλες χαλαρά, παραδομένα. Ό,τι αγαπάς στα χερια σου.
Τα χερια που έμαθαν να δουλευουν. Που κουβάλησαν. Κουραστηκαν. Και βρήκαν μια παλάμη να ακουμπήσουν. Σαν κουρασμένα άλογα στον ίσκιο ενός δέντρου. Γραντζουνισμένα. Με τις πληγές τους. Τη δύναμή τους. Μια ζωή, σαν χαρτης, στις γραμμές τους. Με εκείνα που τους έτυχαν. Κι εκείνα που διάλεξαν.
"Σε αυτό το χερι θα γράψεις εκείνα που θα διαλέξεις εσύ, αυτα που εσύ θελεις και θα κάνεις. Όχι, γραμμένα όλα δεν είναι, να το ξέρεις"
Φωτογραφία του Δημήτρη Ταλιάνη από το λευκωμα "Επαγγελματα που άντεξαν στο χρόνο", εκδ. Τοπίο, παρουσιαστηκε σήμερα στη Θεσσαλονίκη, στον Ιανό, μιλήσαμε με τον Δ.Ταλιάνη σήμερα στην εκπομπή.)
(Φωτογραφία της Μαριλένας Σταφυλίδου, από την έκθεση του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης "εξέλιξη στα άκρα- φωτογραφικές σημειώσεις για τη ρευματοειδή αθρίτιδα", στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης, Τσιμισκή 29. Διαρκεια έκθεσης έως τις 12 Δεκεμβρίου 2009 )
"...μοναχά τα δυο σου χέρια μ' ανασταίνουν".
Στίχοι, μουσική: Τακης Μουσαφίρης. Τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος.
"Μη με φοβάσαι, δώσε μου το χέρι"
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος. Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου. Τραγούδι: Μπάμπης Στόκας.
34 σχόλια:
Αχ! Φιλενάδα μου! Τι υπέροχο κείμενο! Να υποθέσω ότι το πληγωμένο δαχτυλάκι γέννησε τέτοια ποίηση; Θα το φροντίσεις κι εκείνο επιτέλους όπως του πρέπει; Ή θα βάλω τις φωνές;;; Καλημέρα! meruko
Καλημέρα ("τρις" θα μπορούσαμε να πούμε.
Με την χειραψία ξεκινάς, η οποία, είτε άνευρη, είτε νευρική, μεταδίδει και μικρόβια. Πιο υγειινός ο χιτλερικός χαιρετισμός (εδώ γίνεται το γέλιο).
Επίσης ξέχασες να αναφέρεις την καθαρά Ελληνική επιβράβευση "καλών" πράξεων. Την ανοικτή παλάμη με ανοικτά τα δάκτυλα.
Ίσως γιατί είναι πάρα πολύ κοινό και καθημερινό και δεν προκαλεί εντύπωση. Σωστά;
Καλή σου μέρα
Στα χέρια φαίνεται όλη η ζωή μας..
Η ενέργεια και η υφή του σου δίνει να καταλάβεις πολλά..
Καλημέρα..
Αναστασία καλημέρα.
Το σχόλιο μου αφορά στην προηγούμενη ανάρτηση για το Μουσείο της Ακρόπολης,που δυστυχώς λόγω γρίπης δεν κατάφερα να το επισκεφτώ μαζί σας για δεύτερη φορά. Όντως μία δεν είναι αρκετή.
Στην πρώτη μου επίσκεψη πάντως είδα την απόλυτη αρμονία του χθες να καθρεφτίζεται με τρόπο εξαιρετικό στο σήμερα. Με προβλημάτισες με τη λέξη "Καρυατίδων" και επειδή δεν θέλω να ΚΑΘΟΜΑΙ ΜΕ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ άνοιξα το λεξικό του Μπαμπινιώτη. Ισχύουν στην γενική πτώση δύο εκδοχές.
"Καρυατίδων" και "Καρυάτιδων".
Φιλιά.
Kαλημερούδια meruko μου κι ευχαριστώ! (Θα σε ανακηρύξω τη μεγαλύτερη θαυμάστριά μου στο τελος.)
Μπα, είναι αναίσθητη η φιλενάδα σου, δεν ήταν αφορμή το χερι μου, αυτό μη σου ξεφύγει τίποτα στο γιατρό παρτυ εχουμε αυριο, κατσε να μαγειρεψω, να, να, να και μετα βλεπουμε... Οι σκεψεις για αυτό το κείμενο είχαν αφορμή τις φωτογραφίες που ανεβασα (από το λεύκωμα και την εκθεση). Θα σου πω και αλλα από κοντά ή από το τηλέφωνο, μην τα γραφω όλα εδώ.
Φιλιά!
Δύσπιστε,
α πα πα, καλύτερα η γρίππη παρα να χαιρετιόμαστε έτσι, καισαροχιτλερικά.
Χμ, "βραβείο της ανοικτής παλάμης;",δεν το είχα σκεφτεί όντως, εχω να φασκελώσω πάρα πολλά χρόνια. Εμ γι' αυτό είναι οι φίλοι, να συμπληρώνουν τα κείμενα.
Τελικά δεν ακουγόμασταν σήμερα καθόλου διαδικτυακά;
Καλό πρωινό!
Ηφαιστίωνα,
μου άρεσε πολύ η φραση σου, την είδα μόλις μπήκα για εκπομπή και την διαβασα στον αερα.
Ο χειμώνας είναι ήδη πιο βαρύς στα μέρη σας;
Καλημερα!
Νίνα,
περαστικά πρώτα-πρώτα!
Α, εχεις ήδη παει στο Μουσείο; Νόμιζα ότι θα πηγαίναμε όλοι για πρώτη φορά. Και θα πάμε, την άλλη φορα μαζί, ελπίζω.
Τελικά σωστό είναι λεει το λεξικό του Μπαμπινιώτη το "Καρυωτίδων"; Δεν θα το πίστευα ποτέ, με τη γραμματική που ξερω δεν κολλάει πουθενά. Για να το γραφει όμως κάτι δεν ξερω, θα το ψαξω κι αλλο να καταλαβω τι μου ξεφευγει.
Ευχαριστώ,
φιλιά!
Το κείμενο εξαιρετικό. Βαθιά λογοτεχνικό. Απλά υπέροχο.
Κατερίνα Λ.
Καλησπέρα Αναστασάκι,μια χαρα σ άκουγα και σημερα απο το ραδιόφωνο....υπεροχες οι μουσικες και τα λογια οπως καθε μερα!Αχ αυτα τα χερια ειναι μαχαιρια...που ελεγε κι ενα ασμα παλιό...αγαπημενα τραγουδια με Μπάμπη Στόκα, Δημήτρη Μητροπάνο..
Την Μαίρη Λω δεν την ήξερα,καλή!
Εξαιρετικός ο Στόκας...στους Πυξ Λαξ δεν ηταν?πολυ πολυ αγαπημένο το "Αννα"...αντε να ρθουν οι κουκλες μου για τις γιορτες για τις πολυ πολυ πεθυμησα τ αγαπημένα χεράκια τους....περαστικα σου καλημεροφωνουλα και περαστικά σου!τα λεμε απο Δευτερα καλο ΣΚ!Kατερίνα Μαλάμη
Κατερίνα Λ.,
σε ευχαριστώ. Με ξεπερνάνε αυτα που μου γραφεις, αλλα σε ευχαριστώ πολύ.
καλημέρα Κατερίνα.
Η Μαίρη Λω είναι μία από τις σπουδαιότερες τραγουδίστριες στο ελληνικό τραγούδι γενικά, υπήρξε θρυλική φωνή απόλυτα δικαιολογημένα.
Ναι, στους Πυξ Λαξ ήταν ο Στόκας. Καλώς να δεχτείς τις κόρες σου για τις γιορτές.
Καλό Σ/Κ επίσης.
Υπέροχο... υπέροχο κείμενο.
Ευαίσθητο, ουσιαστικό, ποιητικό, άμεσο.
Ναι, κι εγώ εκτός από το πρόσωπο κοιτώ τα χέρια των ανθρώπων με σπουδή.
Ο γιος μου κάποτε μου περιέγραψε με τρόμο ένα άνευρο χέρι ενός δασκάλου που εκτιμούσα... στην πορεία απεδείχθη λίγος και το χέρι του το έδειξε στο γιο μου πριν καν το φανταστώ εγώ...
Καλό βράδυ... να μιλάς και να γράφεις και να προσέχεις τα τραύματα που ίσως φαίνονται απλά... κακοφορμίζουν εύκολα επειδή δεν τους δίνουμε σημασία.
Big mama,
ευχαριστώ. Ισχύει ό,τι εγραφα και πιο πάνω στην Κατερίνα Λ., νιώθω κάπως αβολα και φαίνεται μάλλον αυτό.
Ο γιος σου έχει καλό ένστικτο μάλλον, ε;
Τώρα για τα τραύματα, μεγαλη λέξη, αν υπαρχουν άσχημα πραγματα να θυμάμαι από τη ζωή μου δεν είναι πολύ διαφορετικά να πω την αλήθεια, από τόσων αλλων ανθρώπων. Άσε που ό,τι δύσκολο μας δυναμώνει οπότε στην τελική, ενταξει, μαθαίνεις απλώς την τεχνη να κανεις το άσχημο καλό. Όχι παντα με επιτυχία αλλα και για ποιον είναι η ζωή όλο χαρες; και πώς θα ήταν και η ζωή μας μόνο με χαρές; Αυτα λοιπόν τα μικρα και συνηθισμένα δυσαρεστα δεν τα αφήνω να κακοφορμίσουν, μην ανησυχείς, βρίσκουν το δρόμο τους, βοηθαω κι εγώ λίγο, κι αλλάζουν.
Καλό βράδυ!
Εδώ να δεις που εχουν τη συνήθεια ν'ανταλλάσσουν χειραψία ακόμα κι αν ξανασυναντήθηκαν πριν πέντε λεπτά!!!
Κι αν εχουν μέρες να συναντηθούν,η αγκαλιά,το χτύπημα στην πλάτη και τα φιλιά τσικ του τσικ πάνε σύννεφο:))
Καλημέρα Vad.
Σουδανοί,
οι δικοί μου άνθρωποι! Μια χαρα, αυτό δεν είναι το σωστό;
Μη μου πεις ότι και σήμερα κάνει κρύο Θεσσαλονίκης στο Σουδάν, αυτό να ακούσω και τι στον κόσμο...
Τι υπέροχη ανάρτηση, εγώ που έχω τη μανία να πλένω συνέχεια τα χέρια μου για να μυρίζουν ωραία τι σημαίνει άραγε...δεν ανέχομαι τη παραμικρή μυρωδιά σ' αυτά καθώς και το λάδι.Απο χρώματα; πάντα κάποιο χρώμα θα μου ξεφύγει στο ...πλύσιμο!
Πόσο όμορφα περιέγραψες ανάμεσα στ' άλλα και τα χέρια της μαμάς!
Έτσι ακριβώς όπως τα 'πες, χέρια που δε σταμάτησαν ποτέ να δουλεύουν με κυρτά δάχτυλα από την αρθρίτιδα και με αρθρώσεις πονεμένες και φουσκωμένες.
Να τη "μαλώνει" ο παππούς λέγοντας: "Λίσαφ γιατί παιδεύεσαι να κεντάς και να πλέκεις, αφού τα χέρια σου δεν μπορούν.Ξεκουράσου!".
Κι αυτή να πηγαίνει κρυφά στο δωμάτιό της.Κρυφά σαν κορίτσι που το μάλωσαν και να συνεχίζει να σχεδιάζει τα λινά και μεταξωτά με χρώματα που μετά θα τα κεντήσει.
"Έλα βρε μαμά δίκιο έχει ο παππούς μην κουράζεσαι" να σιγοντάρουμε και εμείς οι μικρές, "τι θα τα κάνουμε τόσα πολλά εργόχειρα που θα τα βάλουμε πια;"
Και η απάντηση να μάς έρχεται κοφτή και χωρίς δυνατότητα να πούμε και πολλά-πολλά:
"Τέσσερις είστε, τα σπίτια σας με τι θα τα στρώνετε, με Ριζοσπάστη;"
Αχ ρε μαμά είναι αλήθεια πως δεν τα στρώνουμε σήμερα με Ριζοσπάστη με τα δικά σου εργόχειρα τα στρώνουμε όταν μπορούμε και καμαρώνουμε όταν μάς ρωτάνε ποιανού είναι και εμείς απάντάμε:"Της μαμάς μου είναι!"
To χάδι ενος χεριού που βγάζει την ψυχή για να ζεστάνει μια άλλη παγωμένη ψυχή.
Αναστασία,
το κείμενό σου, τι να πω,περιγράφει,θυμίζει, ταξιδεύει, γνωρίζει, ξεχωρίζει, αναγνωρίζει,ξεθάβει μνήμες, μα προπάντων σε κάνει να αναλογιστείς τι μπορείς να κάνεις με τα χέρια σου και πόσο κρίμα είναι να μη κάνεις αυτά που μπορείς.
Και κάτι δανεισμένοι στίχοι αφιερωμένοι σε αυτούς που τα κρατούν άπραγα.
"Με τα χέρια στις τσέπες ξεκινάω το πρωί μου
Σαν αόρατος άνθρωπος περνάω τη ζωή μου
Με τα χέρια στις τσέπες κι έχω τόσα να κάνω
Με τα χέρια στις τσέπες θα'μαι κι όταν πεθάνω".
"Μετρας ψηλαφιστα λόφους δουλειάς στην επιφάνειά τους"
Δεν εχω διαβάσει στη ζωή μου καλύτερη φράση να περιγράφει ενα χερι με κάλους σκληρής χειρωνακτικής δουλειάς. Αληθινά κορίτσι μου, τι να σου πω. Μόνο αυτό,μην σταματήσεις να γράφεις.
Να είσαι καλά.
Μ.Ν.
Ένα παιδικό βιβλίο με τίτλο "τα χέρια δεν είναι για να δερνουμε", λέει ότι τα χέρια είναι για να χαιρετάμε, να παίζουμε, να χειροκροτάμε, να μετράμε, να βοηθάμε τους άλλους, να κατασκευάζουμε πράγματα, να μας κρατάνε ασφαλείς.
Δεν είχε περάσει απ' το μυαλό μου πόσα μπορεί κανείς να σκεφτεί για τα χέρια. Κι εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά ο ταχυδρόμος μου έφερε όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τις κάρτες τις ζωγραφισμένες με τα πόδια και το στόμα. Είμαι σίγουρη ότι αυτοί οι άνθρωποι και χωρίς χέρια μπορούν να κάνουν την πιο ζεστή αγκαλιά.
Αχτίδα,
ευχαριστώ! Αχ, όλες οι μαμαδες, κι ας μη ζωγραφίζουμε, τα ίδια κάνουμε, ίσαμε τριακόσιες φορές τη μέρα πλένουμε τα χερια μας, τι να πω...
Πολλά φιλιά στο παληκαρακι σας, ο μπόμπιρας εχει τσαγανό, μπράβο του!
Ιωάννα μου,
πού το θυμήθηκες αυτό με το Ριζοσπαστη; Γελασα με την ψυχή μου που μου το θύμισες; Μου ήρθε στα αυτια μου και ο τρόπος που μας το έλεγε.
Α, ρε μαμά, φοβερή!
Ξερεις τι μου ελεγε στο τηλέφωνο προχθες; Αφού τη ρωτούσα αν είναι καλά και μου έλεγε διαφορα προβλήματα υγείας, αυτα που ξερεις, αμεσως μετα αρχίζει το γελιο και μου λεει"Το νόστιμο είναι που με όλα αυτα εγώ θελω να ζήσω κι αλλα χρόνια, κι όχι λίγα, πολλά! Να τα δω και τα παιδια να μπαινουν στο πανεπιστήμιο..." Ρε, λες να είναι γονίδιο αυτό και να το πήραμε κι εμείς; Μακάρι αδελφή!
habilis,
καλώς ήρθες, η πρώτη επίσκεψη νομίζω στο καλημερομπλογκ ή κανω λαθος;
Τα χαδια των χεριών και ενα αγαπημένο βλέμμα ζεσταίνουν, παντα. Φαίνεται λίγο καμιά φορα κι είναι ο κόσμος όλος.
Κωνσταντινιά,
ευχαριστώ.
Tsopana Rave; Χμ, με εκπλήσεις, μπραβο, μπραβο!
M.N.,
σε ευχαριστώ.
Χαίρομαι για τα λόγια που μου γραφεις, με κολακευουν αληθινά. Μεχρι καλούτσικα είναι αυτα που γραφω αν θελουμε να είμαστε ειλικρινείς, ευτυχώς αυτό τουλάχιστον ξέρω να το πω.
Καλημέρα!
Νίνα,
το ξερω το βιβλίο, μου αρεσει πολύ.
Η Πολυαννα που ζει παντα μεσα μου, ευτυχώς για μενα, λεει ότι όλα μας λενε να ορμήσουμε να ζήσουμε όσο πιο πολύ και πιο δυνατά μπορούμε αξιοποιώντας ό,τι εχουμε. Κρίμα δεν είναι να χρειαζεται να μην εχουμε καποια πραγματα για να καταλαβουμε την αξία τους;
Φιλιά!
Αναμένομεν οδηγίες στο email που σου έδωσα,ειμαστε σε επιφυλακή,η Αθηνά σου στέλνει τα φιλιά της:)))
Ωραίο κείμενο. Τώρα που σε βρήκα λέω να μη σε χάσω.
από τα πιο ωραία κείμενα που έχω διαβάσει την τελευταία περίοδο, ενώ με "μάτωσε" και το τραγούδι της Μαίρης Λώ.
Να είσαι καλά Αναστασία,
σε φιλώ!
Νίκιπλε,
σε ευχαριστώ πολύ. Το τραγούδι της Μαίρης Λω, κι εμένα, το ίδιο.
Φιλιά,
μη χάνεσαι!
Ευχαριστώ πολύ Αναστασία!
καλές γιορτές και πάλι και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες κι εορτάζουσες.
Με υγεία η καινούρια χρονιά!
Φιλιά!
Κατερίνα Μαλάμη
Το είχα χάσει τούτο σου το ανθρώπινα υπέροχο κείμενο, που για άλλο ψάχνοντας στο διαδίκτυο, το ένιωσα σα ένα τρυφερό φιλικό χάδι
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Δημοσίευση σχολίου