Το *bliss σε συνεργασία με το «Χαμόγελο του Παιδιού» αναλαμβάνει την πρωτοβουλία συγκέντρωσης δωρεών σε είδος, που θα διατεθούν στο σπίτι φιλοξενίας παιδιών της οργάνωσης στο Φοίνικα. Το «Σπίτι του Φοίνικα» σήμερα φιλοξενεί 29 παιδιά, σε έναν χώρο 500 τ.μ. που "δε θυμίζει ίδρυμα, αλλά κανονικό σπίτι".
Οι άμεσες ανάγκες του σπιτιού, όπως αυτές προκύπτουν την δεδομένη χρονική στιγμή, είναι οι παρακάτω (οι υπογραμμισμένες είναι πιο άμεσες):
Tο Σάββατο 12 και την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου, ελάτε να βοηθήσουμε το «Χαμόγελο του Παιδιού» να συνεχίσει να χαρίζει χαμόγελα σε παιδιά που το’ χουν πραγματικά ανάγκη.
3 σχόλια:
Δεν την ήξερα αυτή την προσπάθεια του Φοίνικα...
Τρελαίνομαι ώρες ώρες... με πιάνει ένας πανικός μπροστά στις τόσες ανοιχτές πληγές, στα τόσα μέτωπα αναγκών... στα μέτωπα του πόνου...
Νιώθω ανίκανη να βοηθήσω και τσακίζω.
Μετά όμως σκέφτομαι όπως εσύ... όπως ο τίτλος της ανάρτησής σου και λέω:
Ναι, και η μικρότερη προσφορά είναι σημαντική.
Ίσως κάποιοι αναρωτηθούν: και που είναι η πολιτεία;
Η ουσία του εθελοντισμού και της κοινωνικής προσφοράς, τα αισθήματα δηλαδή, δεν μπορούν υποκατασταθούν από νόμους και παροχές της συντεταγμένης πολιτείας αλλά δεν μπορούν και να την υποκαταστήσουν.
Χρειάζεται λοιπόν ένα μέτρο και ένας προσανατολισμός σε όλες αυτές τις δράσεις.
Διεκδικούμε από την πολιτεία, και μάλιστα πολλές φορές τα αυτονόητα, ενώ παράλληλα καταθέτουμε τον εαυτό μας ή την προσφορά μας όπου μπορούμε.
Προσπάθειες σαν το Χαμόγελο του παιδιού ή την Κιβωτό του Κόσμου ή σαν το δικό μας το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά, ανοίγουν δρόμους και για την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας και για την κρατική παρέμβαση.
Αυτή η σχέση αλληλοτροφοδότησης δεν θα αλλάξει ποτέ. Ποτέ το κράτος δεν θα είναι μπροστά από την κοινωνία διότι είναι προϊόν της. Η κοινωνία θα ωριμάζει και θα διεκδικεί από το κράτος γιατί θα προηγείται πάντα σε αιτήματα και ανάγκες. Το αντίθετο θα σήμαινε καθήλωση του ανθρώπου σε ό,τι έχει, άρα οπισθοδρόμηση.
Ας βοηθάμε λοιπόν χωρίς ιδεολογικές ενοχές…
Την καλησπέρα μου και συγγνώμη για το άπλωμα.
big mama,
είναι ενα δίλημμα στο οποίο να σου πω την αλήθεια δεν μπήκα ποτέ, ίσως γιατί πραγματικά πιστευω ότι και στο ιδανικότερο κρατους δικαίου ο εθελοντισμός και η ενσυναίσθηση θα είναι παντα μετρο για το επίπεδο του πολιτισμού μας. Είναι αυτό που λέμε, ας τα έχουμε κι ας είναι αχρείαστα, τώρα μαλιστα που δεν είναι και αχρειαστα "καθε προσφορα είναι σημαντκή" που λεει και η αναρτηση στο blog του bliss.
Καλό βράδυ
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Κι εμένα δεν υπήρξε μέσα μου αυτός ο προβληματισμός ποτέ.
Επειδή όμως κινούμαι στον χώρο του εθελοντισμού θέλησα, επ'αφορμή και των ημερών, να απλώσω κάποιες απόψεις... διότι πράγματι είναι όπως τα λες... και το ιδανικότερο κράτος δεν μπορεί ποτέ να ξεπεράσει τις ανάγκες της κοινωνίας.
Να είσαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου