Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

"...τώρα που όλοι και όλα γυρίζουν..."

Γκριζάδα σήμερα. Γεύση μουντή. Χειμώνας.
Ξέρεις, μεσα στο γκρίζο καμιά φορα αμα κοιταξεις εχει και τετοιες εικόνες

Δεν ξερω ακόμα τι είναι, φυτρώσαν από δυο κουκούτσια που παραχωσα πριν κάποια χρόνια στο χώμα. Μανταρίνι, λεμόνι, πορτοκάλι, θα σε γελάσω. Από δυο μικρούς σπόρους, φαντασου. Μικρα δεντρακια, τώρα.

Διαβαζω τις ιστορίες του Μουρακάμι. Μετα το σεισμό. Σχεδόν βλέπω την αστραφτερή κουζίνα και το αποχαιρετιστήριο σημείωμα που βρήκε εκεί ο Κομούρα από τη γυναίκα του. Με σημειώματα χωρίζουν παντα στις ιστορίες του. Και πάντα στην κουζίνα αφημένα. Περίεργο ή καθόλου περίεργο. Όλοι οι άντρες των βιβλίων του είναι οι πλευρές του ίδιου άντρα. Όλες οι γυναίκες, μία γυναίκα. Κι όσο προσπαθούν να ξεφύγουν όλο πιο πολύ ερχονται πιο βαθιά σε αυτό που θελουν να αποφύγουν. Περίεργο; Ή καθόλου περίεργο;

Ενα βιβλίο για να σε κερδίσει και να είναι τελικά καλό πρεπει να σε συναρπάζει και να σε γλυκαίνει, μαζί. Ούτε μόνο το ένα, ούτε μόνο το αλλο. Έτσι, αν το θυμαμαι καλά, είπε ενα Σαββατο βράδυ, ο Απόστολος Δοξιάδης, σε μια όμορφη βραδιά προς τιμήν του στο βιβλιοπωλείο "Έναστρον", στη Σόλωνος, στην Αθήνα.

Να σε συναρπάζει και να σε γλυκαίνει, και τα δύο ρήματα μαζί. Ωραίο δεν είναι; Μόνο στα βιβλία αυτό; λέω εγώ... Για σκεψου το και σε αλλα στη ζωή σου.
Βεβαια, κάτσε να ρωτήσω τη Μαιρη που πήγαμε μαζί στη βραδιά αυτή, να σου πω αν έτσι το είπε ο Δοξιάδης γιατί μπορεί και να το θυμάμαι όπως θα ήθελα να το θυμάμαι. Περίεργο θα ήταν; Για μένα, καθόλου.
Ξερεις πόσες φορές άκουσα την "αυρα" του Κ.Βήτα και κάθε φορά άκουγα " αργα δεν είναι, μήπως αλλαξει ο κόσμος αυτός", αντί αυτού που λεει το τραγούδι "αργά αν δεν είναι μήπως αλλαξει ο κόσμος αυτός". Μια λέξη, δεν την άκουγα. Ενα μικρό αν.

Αυριο το πρωί θα μιλήσουμε στην εκπομπή, στο ραδιόφωνο, με τον Κ.Βήτα με αφορμή τον καινούριο του δίσκο. "Ένωση". Αν μου έλεγε ότι τον έγραψε περπατώντας, θα τον πίστευα, αλήθεια σου λεω. Σαν τοπίο δρόμων είναι. Έχει περιπατητικό αστικό ρυθμό. Ό,τι νάναι λέω, ε; Μπορεί... Περίεργο είναι;
"σαν την κλεψύδρα που δεν σταματά αδειαζει ο χρόνος γεμίζει ξανα είναι η αγάπη μου μίλια μακρια μέσα απ'το τούνελ ο αερας φυσα, απ'την ομίχλη καλοκαίρι θα'ρθεί και μες στο φως η ψυχή θα ενωθεί τα όνειρά μου τρενο εσύ κουβαλάς κανείς δεν ξέρει πού πας κανείς δεν ξέρει πού πας."
Από το τρένο.
Θα το ακούσουμε και αύριο στην Καλημέρα.
Όταν ακούω μουσικές, λόγια του Κ.Βήτα, όταν βλέπω εικόνες ή βίντεό του - θυμάσαι πριν λίγα χρόνια, το 2005, την έκθεσή του στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στο Λιμάνι;- από τη μια θέλω να σταθώ, να παρατηρήσω, να προσεξω, από την αλλη να κινηθώ, να κολυμπήσω οπωσδήποτε στο ρευμα του. Μ'αρεσει αυτό.

15 σχόλια:

ΙΩΑΝΝΑ είπε...

Nα σε συναρπάζει και να σε γλυκαίνει ε;
Κι αν δεν γίνονται και τα δυο ταυτόχρονα τι πειράζει;

Ας γίνεται μια το ένα μια το άλλο!

Μην είμαστε και πλεονέκτες!

Άκου τώρα κάτι για να γλυκάνεις ακόμη περισσότερο γλυκιά αδελφούλα, ενόψει και του αυριανού σου καλεσμένου:


http://www.youtube.com/watch?v=IDTnPp3eCX8&feature=related

b|a|s|n\i/a είπε...

βάζω τα ρόδα από μία ροδιά στο χώμα μέσα μπας και εμφανιστεί και άλλη ροδιά. είναι δύο τρία φυτά που έχουν εμφανιστεί μόνα τους κατά καιρούς. και αντέχουν.
σαν όλα αυτά τα άγνωστα που στις διαδρομές μας συναντάμε και γνωστά γίνονται.
καλημέρα σου! πολύχρωμη!

Dimitris είπε...

Καλή εκπομπή Αναστασία.
Καλώς να υποδεχτείς τον Κ.Βήτα

Ανώνυμος είπε...

Αναστασία,
υπέροχη συνέντευξη. Ουσιαστική,αληθινή. Ήταν μεγαλη χαρά να σας ακούω να μιλάτε. Ό,τι και να σου πω θα είναι λίγο. Ευχαριστώ.
Λεωνίδας Π.

καλημέρα είπε...

Ιωαννα μου,
εννοείται εναλλαξ τα ρήματα. Το ταυτόχρονο όχι ότι είναι κακό, σπανιο είναι απλώς. Καμια φορα όμως το βρίσκεις το τυχερό σου αστερι...

καλημέρα είπε...

b|a|s|n\i/a,
η ροδια ξερει πολλά μυστικά, απο τα αγαπημένα μου δεντρα, σαν να το ήξερες. Ομορφιας και αντοχής, όπως το λες.
Καλημέρα!

καλημέρα είπε...

Δημήτρη,
ευχαριστώ. Ήταν όμορφα πιστευω, για μενα ήταν σίγουρα παντως.

καλημέρα είπε...

Λεωνίδα,
είναι αληθινα ωραίος ανθρωπος, παντα χαίρομαι να μιλάμε, και σήμερα ήταν μια ωραία μέρα.
Νάσαι καλά, καλημέρα.

roadartist είπε...

To κομμάτι αυτό του ΚΒ ήθελα να το βάλω και εγώ στο blog, αλλά με πρόλαβες. Γενικώς όλο το νέο σιντί είναι καταπληκτικό.. (Και αυτό το κομμάτι του Αλκίνοου που παίζει στο blog, εκπληκτικό, νομίζω από τα πιο αγαπημένα μου) Ρε γμτ κάτι έχει πάθει το gcast και πάει κόλλησε δε μου ανεβάζει τίποτα.. :) άσχετο..

"Να σε συναρπάζει και να σε γλυκαίνει", νομίζω έχεις απόλυτο δίκιο, στην λογοτεχνία, αλλά κατ'επέκταση σε καθετί.. Καλημέρα Αναστασία μου :)))))

roadartist είπε...

Καλά ρε Αναστασία..μίλησες με τον Κβ και δε μου έστειλες να μη το χάσω;;;;;; Φτου :( Το έχασα :(

Κωνσταντινιά είπε...

Μάλλον δεν θα έχω "καλό χέρι",γιατί αν δεν έχω φυτέψει κουκούτσια στις γλάστρες μου.
Διαβάζω τώρα που λες για το Μουρακάμι, πως όλοι οι άντρες των βιβλίων του είναι πλευρές του ίδιου άντρα, άκουσα και το πρωί τον Κωνσταντίνο που είπε πως τα τραγούδια του είναι το ίδιο τραγούδι και μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια ενός σκηνοθέτη (πρέπει να είναι ο Κόπολα), που είπε όλες οι ταινίες μου είναι μία.
Δεν ξέρω και αν όλα τα βιβλία των συγγραφέων είναι το ίδιο, μα πράγματι, το να σε συναρπάζει και να σε γλυκαίνει ταυτόχρονα ένα βιβλίο είναι μεγάλο κατόρθωμα.

Maria Tzirita είπε...

Απίστευτα τα γλαστράκια σου! Τελικά έχουν δίκιο που λένε ότι αν το αγαπάς το φυτό και το φροντίσεις πιάνει,ε; Να είσαι καλά Αναστασία μου, φιλιά πολλά!

καλημέρα είπε...

roadartist,
αν μπορεσω ίσως ανεβασω κατι από τη συνεντευξη στο blog, μου το εχουν ζητήσει πολλοί. Το εχω πει κι αλλες φορες, μάλλον ήρθε η ώρα να το μαθω επιτελους πώς γίνεται.

Χαίρομαι που συντονιζόμαστε σε δίσκους , μουσικές, τραγούδια που μας αρεσουν εξίσου.Τίποτα τυχαίο!

Με το gcast τελευταία κι εγω το παθαίνω συχνά, για τεχνικούς λόγους απ'ό,τι καταλαβα παγωνουν το σύστημα. Δοκίμαζε ξανά.

καλημέρα είπε...

Κωνσταντινιά,
δεν πιάνουν κι όλα, απλώς φυτευω συνέχεια, ε, καποια μου κανουν τη χαρη να βλαστήσουν!

Για τα υπόλοιπα αφού το ξερεις, συμφωνώ...

Καλό βράδυ!

καλημέρα είπε...

Μαρία,
σαν τον Δημήτρη όμως, τον άντρα της Αχτίδας, κανένας!Μα ακόμα και κλαδί από τσαμπί επιασε από τα χερια του, απίστευτος!

Πάντως, τα αγαπάω πολύ και τα φυτα και τη γη, είναι αλήθεια. Εδώ και καιρό που δεν τα περιποιούμαι, το'χω ντροπή.

Φιλιά!