"...τώρα που όλοι και όλα γυρίζουν..."

Γκριζάδα σήμερα. Γεύση μουντή. Χειμώνας.
Ξέρεις, μεσα στο γκρίζο καμιά φορα αμα κοιταξεις εχει και τετοιες εικόνες

Δεν ξερω ακόμα τι είναι, φυτρώσαν από δυο κουκούτσια που παραχωσα πριν κάποια χρόνια στο χώμα. Μανταρίνι, λεμόνι, πορτοκάλι, θα σε γελάσω. Από δυο μικρούς σπόρους, φαντασου. Μικρα δεντρακια, τώρα.

Διαβαζω τις ιστορίες του Μουρακάμι. Μετα το σεισμό. Σχεδόν βλέπω την αστραφτερή κουζίνα και το αποχαιρετιστήριο σημείωμα που βρήκε εκεί ο Κομούρα από τη γυναίκα του. Με σημειώματα χωρίζουν παντα στις ιστορίες του. Και πάντα στην κουζίνα αφημένα. Περίεργο ή καθόλου περίεργο. Όλοι οι άντρες των βιβλίων του είναι οι πλευρές του ίδιου άντρα. Όλες οι γυναίκες, μία γυναίκα. Κι όσο προσπαθούν να ξεφύγουν όλο πιο πολύ ερχονται πιο βαθιά σε αυτό που θελουν να αποφύγουν. Περίεργο; Ή καθόλου περίεργο;

Ενα βιβλίο για να σε κερδίσει και να είναι τελικά καλό πρεπει να σε συναρπάζει και να σε γλυκαίνει, μαζί. Ούτε μόνο το ένα, ούτε μόνο το αλλο. Έτσι, αν το θυμαμαι καλά, είπε ενα Σαββατο βράδυ, ο Απόστολος Δοξιάδης, σε μια όμορφη βραδιά προς τιμήν του στο βιβλιοπωλείο "Έναστρον", στη Σόλωνος, στην Αθήνα.

Να σε συναρπάζει και να σε γλυκαίνει, και τα δύο ρήματα μαζί. Ωραίο δεν είναι; Μόνο στα βιβλία αυτό; λέω εγώ... Για σκεψου το και σε αλλα στη ζωή σου.
Βεβαια, κάτσε να ρωτήσω τη Μαιρη που πήγαμε μαζί στη βραδιά αυτή, να σου πω αν έτσι το είπε ο Δοξιάδης γιατί μπορεί και να το θυμάμαι όπως θα ήθελα να το θυμάμαι. Περίεργο θα ήταν; Για μένα, καθόλου.
Ξερεις πόσες φορές άκουσα την "αυρα" του Κ.Βήτα και κάθε φορά άκουγα " αργα δεν είναι, μήπως αλλαξει ο κόσμος αυτός", αντί αυτού που λεει το τραγούδι "αργά αν δεν είναι μήπως αλλαξει ο κόσμος αυτός". Μια λέξη, δεν την άκουγα. Ενα μικρό αν.

Αυριο το πρωί θα μιλήσουμε στην εκπομπή, στο ραδιόφωνο, με τον Κ.Βήτα με αφορμή τον καινούριο του δίσκο. "Ένωση". Αν μου έλεγε ότι τον έγραψε περπατώντας, θα τον πίστευα, αλήθεια σου λεω. Σαν τοπίο δρόμων είναι. Έχει περιπατητικό αστικό ρυθμό. Ό,τι νάναι λέω, ε; Μπορεί... Περίεργο είναι;
"σαν την κλεψύδρα που δεν σταματά αδειαζει ο χρόνος γεμίζει ξανα είναι η αγάπη μου μίλια μακρια μέσα απ'το τούνελ ο αερας φυσα, απ'την ομίχλη καλοκαίρι θα'ρθεί και μες στο φως η ψυχή θα ενωθεί τα όνειρά μου τρενο εσύ κουβαλάς κανείς δεν ξέρει πού πας κανείς δεν ξέρει πού πας."
Από το τρένο.
Θα το ακούσουμε και αύριο στην Καλημέρα.
Όταν ακούω μουσικές, λόγια του Κ.Βήτα, όταν βλέπω εικόνες ή βίντεό του - θυμάσαι πριν λίγα χρόνια, το 2005, την έκθεσή του στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στο Λιμάνι;- από τη μια θέλω να σταθώ, να παρατηρήσω, να προσεξω, από την αλλη να κινηθώ, να κολυμπήσω οπωσδήποτε στο ρευμα του. Μ'αρεσει αυτό.