Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

ενα μήνυμα η αφορμή

Xιόνιζε στο Παρίσι από χθες βραδυ και το καλόστρωσε είπε ο nikiplos και πάνω που ζήλεψα, να, για να ζηλέψω κι άλλο, πρωί χιόνιζε και στις Βρυξέλες, το βλέπεις στη φωτογραφία;


Την ίδια ώρα στην Αθήνα ορκιζόταν η Έλενα, πτυχιούχος Νομικής πια. Μπραβο κορίτσι! Δεν είναι το πτυχίο αυτό καθεαυτό-μεταξύ μας είναι κι αυτό, ο κόπος να φτασεις ως εκεί- είναι και η προσωπικότητα αυτού του κοριτσιού, από το λίγο που την ξέρω, μοιαζει να ξέρει τι θελει, όχι ό,τι τύχει, ασχολείται με διαφορα επίσης, είναι δραστήρια, έχει τσαγανό, και νομίζω δεν θα είναι ποτέ πρόβατο στο μαντρί. Αυτό από μόνο του λεει πολλά.
Ηταν στις 10 το πρωί, έκεί μακρια χιόνιζε, την ίδια ώρα γινόταν η ορκωμοσία, ξεκινούσε και η εκπομπή στο ραδιόφωνο. Ενα από τα πρώτα μηνύματα ήταν της Μάρθας που κάνει το μεταπτυχιακό της στο ΑΠΘ. Μου έγραφε για ενα γεγονός που καταγραφηκε σε ενα βίντεο που υπαρχει στο youtube. Αυτός που το ανεβασε νομίζει ότι υπερασπίζεται το δίκιο του, τι να πεις... Ήθελα πρώτα να το δω. Το είδα.  Δεν το γνώριζα αυτό που συνέβη. Ήξερα βεβαια κάτι παρόμοιο που είχε συμβεί παλαιότερα, πάλι στο στόχαστρο ο κ.Μάνθος, και τότε πρύτανης του Αριστοτελείου. Σε εκείνη την περίπτωση είχα θαυμασει την ψυχραιμία και την αξιοπρέπειά του. Όπως έλεγα και στην εκπομπή σήμερα, τον κ.Μάνθο προσωπικά δεν τον γνωρίζω, καθώς όμως εκπροσωπεί ως πρύτανης ενα από τα μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, παρακολουθώ δηλώσεις και πραξεις του. Εκτιμώ τον συγκροτημένο λόγο του, την πραότητα, την αξιοπρεπειά και το, κατα τη γνώμη μου, ανοιχτόμυαλο των απόψεών του. Θυμάσαι τα λόγια του που ακούσαμε στην "Καλημέρα", για το Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Τελλόγλειο με θεμα παιδί και ΜΜΕ; Πιστευω ότι καταλαβαίνεις απόλυτα τι σου λέω αν τα είχες ακούσει. Με το λόγο και τη συμπεριφορά του τιμά την πανεπιστημιακή κοινότητα και αληθινά σου λεω, επειδή ξερω ότι πολλοί το σκέφτονται, καθόλου δεν με ενδιαφερει ποιας παραταξης υποψήφιος ήταν όταν εκλέχτηκε. Είναι ενας σοβαρός και άξιος άνθρωπος, τελεία. Και Μάρθα, όταν είδα το βίντεο, επιπλεον, τον θαυμασα. Εγώ εναν έφηβο εχω στο σπίτι και κρατιέμαι να μην παρεκτραπώ όταν με φερνει στα άκρα.
Για αυτό καθεαυτό το βίντεο, να λεμε τα αυτονόητα; Αραγε, τι θα μπορούσε να πει και ποιος σε αυτούς που με αυταρχισμό, αν όχι χειρότερο σίγουρα ίδιο με εκείνον που στα λόγια κατηγορούν, κάνουν αυτό που απλώς ανεβαζει την αδρεναλίνη τους, πολλοί απέναντι σε έναν; Κάποιος μπορεί να πει, παιδιά είναι. Όμως εμενα, χίλιες φορες μου ερχονται στο νου τα λόγια που είχε πει καποτε η Στελλα Άντλερ στους μαθητές της, οι άνθρωποι, είχε περίπου πει, ζουμε πλέον πιο πολλά χρόνια, ανεβαίνει διαρκώς ο μεσος όρος ζωής μας. Μόνο που αντί να προσθεσουμε τα επιπλέον χρόνια στην νεότητα και ωριμότητά μας, στα χρόνια που θα κανουμε καινούρια, δικά μας πραγματα, θα αμφιβάλλουμε, θα δημιουργούμε, βολικά-βολικά τα προσθεσαμε στην παιδική ηλικία. Παραμένουμε "παιδιά" μέχρι μεγαλοι σε ηλικία, "παιδια" άρα ακόμα σε αναμονή ενήλικες, μια χαρα να βολευόμαστε στο "παιδια είμαστε ακόμα", άρα, μεταξύ πολλών άλλων, δικαιολογείται και να παραφερόμαστε, να πουλάμε μούρη και τσαμπουκά... Ε, όχι, δεν δικαιολογείται. Ούτε σε παιδί δεν υπαρχει δικαιολογία τετοια μόνιμης συμπεριφοράς, ούτε σε έφηβο, για τα είκοσι, δε, που τελείωσε και η εφηβεία, δεν το συζητάμε καν. Όχι που γεμισε ο τόπος από "παιδια" που η ταυτότητά τους λεει τριαντα, σαραντα, πενηντα χρονών, νισαφι. Δυο φρασεις ψυχραιμες και στη σειρα δεν μπορούν να πουν. Μαγκιές όπου τους παίρνει. Κατα τ'αλλα καμία ευθύνη, καμία ηθική και υπευθυνότητα και τόλμη πραγματική στη ζωή και τη συμπεριφορά τους, χαμενοι και χωμένοι και βολεμένοι στον κόσμο τους.
Και μετα ξερεις τι αλλο σκέφτομαι; Ότι, δεν μπορεί, καποιος θα ντραπεί από αυτό στο οποίο πρωταγωνίστησε. Θα σηκώσει το μπόι του να κοιταξει καλύτερα τον εαυτό του και να ξεφύγει απ'το μαντρί της βλακείας. Και στο λέω γιατί απλώς το ξέρω. Ίδιο περιστατικό μπορεί να μην εζησα. Άλλα όμως ναι. Κι οι άνθρωποι αλλαζουν. Ευτυχώς. Και γίνονται καλύτεροι. Γιατί κάνουν και δε λένε μόνο.
Πάνω σε όλα αυτα που σκεφτομουν σήμερα, ήρθαν αυτα τα εισαγωγικά λόγια που διαβασα το μεσημέρι στον τιμητικό τόμο για τον καθηγητή Χρίστο Τσολάκη, από τις εκδ. Ιανός. Είναι λόγια του ισπανού γιατρού Santiago Ramon y Cajal (τιμήθηκε με βραβείο νόμπελ ιατρικής το 1906).
"Η μεγάλη, η επιθυμητή, η αναγκαία παιδεία συνισταται στην απελευθερωση του νου-του ηγεμονικού οργάνου της συνειδητής δρασης και της πρωτότυπης δημιουργίας- από ρουτίνες και επιβολές. Έτσι, αποστολή του παιδαγωγού καθίσταται όχι η σειριακή παραγωγή ανδρείκελων, αλλα η διαμόρφωση συνολικών προσωπικοτήτων, όπου τα ευγενή ιδεώδη, η αρετή, η εντιμότητα και η σθεναρότητα του χαρακτήρα συγχωνεύονται και αλληλοεπηρεάζονται."
Και λίγο πιο κάτω "Η υπερβατική αποστολή του δασκάλου είναι να αναπτύσσει φτερα σ'αυτούς που έχουν χέρια, και χέρια σ'αυτούς που έχουν φτερα"
Αυτα τα λόγια, τώρα, και στα σημερινά που σκεφτόμουν μου φαίνεται ταιριάζουν και σε αλλα επίσης, άσε που και είναι κι ωραία αφορμή κι εφαλτήριο και για αλλες κουβεντες...

19 σχόλια:

VAD είπε...

Ακου τωρα προσφατη ιστορία,χωρις σχολη,χωρίς ονόματα,παιδικός φίλος,εχει θητεύσει πρόεδρος της σχολής,χαμηλων τόνων άνθρωπος,γενικής αποδοχής,
εχει τη στηριξη όλων,καθηγητων,ΔΕΠ,φοιτητών,
παρατάξεων,
ειναι ο μόνος υποψήφιος για την επόμενη προεδρία,και ενώ όλη η διαδικασία κυλά ομαλά,μπαίνουν μέσα στην αίθουσα άσχετοι,εντελώς άσχετοι με τη σχολή και κλεβουν την κάλπη!
Ο φίλος μου εγινε ράκος!Δε φανταζόταν ποτέ τέτοια εξέλιξη στη διαδικασία,ενω ήξερε ότι στη σχολή τον στήριζαν οι πάντες!
Α,ναι,προφορικές μαρτυρίες από ανθρώπους που γνωρίζουν πρόσωπα λένε ότι οι μισοί τουλάχιστον από τους εισβολείς ήταν παιδιά μεγαλοαστικών οικογενειών της Θεσσαλονικης,τα οποία με τα λεφτά του μπαμπά το παιζουν ανάρχες!

Οχ,για σχόλιο μπήκα,σχεδόν αναρτηση μου προέκυψε:)
Καλημέρα ,Αναστασία,καλό τριήμερο...

ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ είπε...

Εγώ δεν απορώ πια για τίποτα, απ'όσα γίνονται στο ΑΠΘ (και αλλού, για να είμαστε ειλικρινείς).
Για όλα αυτά φταίει η "αμορφωσιά" των λεγόμενων καθηγητών, που είναι ανίκανοι να μεταδώσουν "μόρφωση" στους φοιτητές, ή τουλάχιστον σε όσους δεν την πήραν από Λύκειο και πριν. Άλλα κάρρα με πατάτες και εκεί.
Δεν έχεις παρά να ακούσεις τον "1431 ΑΜ" και θα καταλάβεις, από τον τρόπο έκφρασης, το επίπεδο της μόρφωσης. Και δεν εννοώ το περιεχόμενο και τα νοήματα. Εννοώ τον χειρισμό της γλώσσας.
Πως να εμπιστευτώ ένα Αρχιτέκτονα να μου φτιάξει το σπίτι, όταν δεν ξέρει να μιλάει Ελληνικά.
Όταν τα ντουβάρια (οι τοίχοι, όχι τα ζωντανά) ήταν καθαρά, τότε και οι καθηγητές, ασκώντας λειτούργημα, είχαν το σεβασμό όλων μας.
Λέει ο VAD "κάλπη". Ποιοί είναι αυτοί που θα αποφασίσουν με αξιοκρατικά κριτήρια;
Έχω πολλά ακόμη, αλλά κάποια στιγμή θα τα γράψω στο δικό μου χώρο.
Αρκετό χώρο σου έφαγα, Αγαπητή Αναστασία.
Καλημέρα (τρις).
____________________
ΥΓ: Το "τρις" σημαίνει "τρεις φορές". Θεωρώ την εξήγηση απαραίτητη, γιατί μπορεί να μας διαβάζει και κανείς Πολυτεχνειακός του 1431ΑΜ.

Μαρθα Πολιτου είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με όσα τόσο ωραία γράφεις. Ελπίζω να ευαισθητοποιηθεί όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος μέσα και από εσένα,να προβληματιστεί και γιατί όχι, ίσως στο τέλος να αλλάξει προς το καλύτερο.

Hfaistiwnas είπε...

απαπαπα τρελάθηκα ακούγοντας το βίντεο, δεν μπορούσα να το παρακολουθήσω σχεδόν!
Πραγματικά και θα συμφωνήσω με τα λόγια της Στέλλας Άντλερ, μένουμε παιδιά.. δυστυχώς, δεν υπάρχει ωριμότητα συνειδητή.. κρίμα απλά! Γι'αυτό και τόσα που γίνονται και δεν είμαστε άξιοι να τα βγάλουμε πέρα..

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Η ευαισθησία και η ευστοχία των κειμένων σου, μέσα στην απλότητα της εξωτερικής φόρμας, με αφήνουν κατάπληκτη.

Τα ζούμε διαρκώς κι εδώ στην Αθήνα... και να πω κάτι;

Δεν φταίνε μόνο οι καθηγητές. Η κοινωνία έχει γίνει τόσο παιδοκεντρική, που με τρομάζει.

Ο φίλος μου ο Φαίδωνας, λέει: η ανοχή εκτρέφει τυράννους.

Έχει απόλυτο δίκιο κατά την γνώμη μου και η κουβέντα του είναι απόσταγμα της εμπειρίας μας από όλες τις πτυχές της ζωής.

Να είσαι καλά και καλό Σαββατοκύριακο.

kostaslogh είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
kostaslogh είπε...

και είναι κακό να μένεις παιδί;
καθόοοοολου!

Katerina Kalfopoulou είπε...

Καλημέρα Αναστασία!

Το...ένστικτό μου με οδήγησε να μπω πρωί πρωί στο blog σου!!!
Άκου, λοιπόν.
Την Τρίτη παραβρέθηκα στην εκδήλωση προς τιμήν του μεγάλου Δάσκαλου, Χρίστου Τσολάκη, εννοείται πως αγόρασα τον τόμο που αναφέρεις και επίσης εννοείται πως είχα σημειώσει αυτό περί της υπερβατικής αποστολής του δασκάλου που, ξανά, αναφέρεις κι εσύ!
Πέρα από αυτό όμως το φαινόμενο της σύμπτωσης θέλω να αναφερθώ, όσο το δυνατόν πιο σύντομα, σε ένα θέμα που πρέπει επιτέλους να αρχίσουν όλοι, γονείς εκπαιδευτικοί αλλά και οι μη ενέχοντες σε ό,τι αποκαλούμε Παιδεία στον τόπο μας, να σκέφτονται με σοβαρότητα.

Ας πάψουμε επιτέλους να υποδαυλίζουμε από όποια θέση κατέχουμε την απέχθεια των παιδιών μας για το σχολείο και για όποια διαδικασία μάθησης, με την ευρύτερη έννοια, συντελείται μέσα σ' αυτό.
Σχόλια και σχολιασμοί σαν του Δύσπιστου παραπάνω, που συλλήβδην χαρακτηρίζει "κάρρα με πατάτες" όλους τους καθηγητές! Πολλά θέλει να ακούσει ένα παιδί για να γίνει καχύποπτο απέναντι στο σχολείο;!
Λαϊκισμοί δε του τύπου: "εσείς οι μαθητές είσαστε οι πιο σκληρά εργαζόμενοι και μάλιστα χωρίς να αμείβεστε", που πολλοί πιπιλίζουν αποβλέποντας στην εύνοια της κοινής γνώμης, πρέπει να εκλείψουν παντελώς γιατί είναι άκρως παραπλανητικοί και βλάπτουν σοβαρά την - συλλογική - πνευματική υγεία!
Υπάρχει ίχνος αλήθειας στον παραπάνω ισχυρισμό που κάνει τον κόσμο να βλέπει με συγκατάβαση τους μαθητές, με φρίκη τους παράλογους καθηγητές με τις υπερβολικές απαιτήσεις και κάνει εντέλει τα παιδιά να οικτίρουν τον εαυτό τους και να νιώθουν υπερεξαντλημένα- ως σκληρά εργαζόμενα- και πολύ αδικημένα ως μη ανταμειβόμενα!!! Έλεος!

Η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών στο Λύκειο, τουλάχιστον σ' αυτό που διδάσκω, έρχεται βαρύθυμη το πρωί, όχι κατ' ανάγκην την...πρώτη ώρα, κάποια ώρα που θα αποφασίσουν να ξυπνήσουν τέλος πάντων, χωρίς τετράδιο, χωρίς βιβλία και χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για τίποτε. Αρκετοί έχουν κόκκινα μάτια και νυσταλέο βλέμμα που σε κάνει να υποψιάζεσαι πως ξενύχτησαν σε τσάτινγ στο facebook, στο twitter ή δεν ξέρω που.
Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου πιπιλίζουν τα άλλοθι/ καραμέλα, που τους παρέχουν ελαφρά τη καρδία όσοι , για να δείξουν την αγωνία τους για την Παιδεία, χαρακτηρίζουν τους μαθητές ως τους πιο σκληρά εργαζόμενους .
Ρωτάω, λοιπόν, όλους αυτούς που προϊδεάζουν τόσο αρνητικά τους μαθητές:
υπάρχει περίοδος της ζωής μας κατά την οποία εργαζόμαστε αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό μας, πέρα από την περίοδο που είμαστε μαθητές/φοιτητές;
Θεωρείται εργασία που πρέπει να αμείβεται με υλικά μετρήσιμα μεγέθη η προσπάθεια για την απόκτηση γνώσης; Μήπως θα ήταν ορθότερο αν δεχτούμε πως είναι μια υποχρέωση που έχει ο καθένας μας στον εαυτό του και μάλιστα δια βίου; Αν το πιστέψουμε οι ίδιοι και το κάνουμε πράξη, τότε μπορεί να το περάσουμε και στα παιδιά μας, τα οποία, αναμφιβόλως, δεν έχουν κριτήρια για να αποφασίζουν μόνα τους ποια γνώση τους είναι χρήσιμη και ποια άχρηστη! Άσε δε που όταν ζητήσεις τη γνώμη τους συνήθως κρίνουν άχρηστη κάθε γνώση επικαλούμενοι τους πλέον αβάσιμους ισχυρισμούς. Μια κατ’ επίφαση απορία που βρίθει άρνησης είναι αντιδράσεις όπως: «και τι τα χρειάζομαι τα αρχαία; Τι τα χρειάζομαι τα μαθηματικά; Σε τι θα μου χρησιμεύσουν τα κείμενα;»
Τόσο ωφελιμιστικά λειτουργούσαν μάλλον πάντα οι μαθητές, αν θυμηθούμε και την ιστορία με τον Ευκλείδη (300 π. Χ.), που όταν τελειώνει τη διδασκαλία του σηκώνεται ένας από τους μαθητές του και του λέει: «που θα μου χρησιμεύσει αυτό που έμαθα;» και ο Ευκλείδης γυρίζοντας προς τον δούλο του λέει: «δώσε του μια μνα, για να του φανεί χρήσιμη η γνώση που απόκτησε»…
Επειδή μακρηγόρησα και το θέμα είναι ανεξάντλητο θα κλείσω αναφέροντας κάτι ακόμη που ειπώθηκε την Τρίτη στην εκδήλωση προς τιμήν του Χρίστου Τσολάκη.
«τα μεγάλα μυαλά ασχολούνται με ιδέες, τα μεσαία με γεγονότα και τα μικρά ασχολούνται με τους άλλους».
Αν λοιπόν, φίλοι δύσπιστοι και μη, έχετε καμιά καλή Ιδέα για το πώς θα βοηθήσουμε όλοι μαζί τα παιδιά μας, να την καταθέσετε.

Καλό ΣΚ

roadartist είπε...

Τις καλύτερες ευχές μου για την ζωή σου :) και για όσους αγαπάς :)
Υγεία, αγάπη, και κάθε ευτυχία, πάντα να είσαι καλά :))
Χρόνια πολλά Αναστασία!

Ανώνυμος είπε...

Έχω μέρες κοριτσάκι που είδα το video ….
Όντας σοκαρισμένη δεν το σχολίασα …
Δεν ξέρω τι να πω …
Καμία φορά λέμε
Πως το είπε να δεις:



AYTA ????
Ερη

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Αν γιορτάζεις σήμερα Αναστασία, Καλόχρονη και Πολύχρονη να είσαι...
κι αν δεν γιορτάζεις, το ίδιο.

Να είσαι καλά.

Καλές γιορτές και φιλιά.

Να έχεις ό,τι αγαπάς και ν'αγαπάς ό,τι έχεις.

καλημέρα είπε...

Βασίλη,
εχω ακούσει τετοιες απόστευτες και απαραδεκτες ιστορίες, ούτε να τις σχολιάσω δεν μπορώ, τι να πω...
Τώρα να σου πω την αλήθεια το αν ήταν παιδια πλούσιων οικογενειών δεν είναι για μενα το καταλυτικό, πλούσια δεν είμαι ούτε "καλης οικογενειας" αλλα δεν κρίνει ούτε το εισόδημα, ούτε η θεση την ωριμότητα ή την ανωριμότητα, δυστυχώς. Καποτε το πίστευα, ήρθε η ζωή και μου το διεψευσε με τον χειρότερο τρόπο.

καλημέρα είπε...

Για το χαλι αυτό φταίνε πολλά πραγματα, όχι μόνο ενα. Ούτε μόνο ενας φταιει πολύ.
Να σου πω την αλήθεια Δύσπιστε, από την καμπύρα μου ξεκινάω και προσπαθώ να δω πού εμείς οι γονείς φταίμε. Πόσο μεγαλώνουμε ανώριμα παιδιά, καμια φορα και μια χαρα συνειδητα για να τα εχουμε παντα να κρεμονται απο πανω μας κι εμείς να "καμαρωνουμε" ότι τα φροντίζουμε και τα σώζουμε.
Τώρα για τους δασκαλους, χρωσταω πολλά και ουσιαστικά σε δασκαλους και καθηγητές μου , οι σπουδαίοι και χαρισματικοί και τότε λίγοι ήταν, αλλα πολύ καθοριστικοί. Και τα παιδια μου είχαν και εχουν σπουδαίους δασκάλους και καθηγητές, και αλλους ανεπαρκείς μπορεί και καποιους απαραδεκτους. Αλλα πού υπαρχουν μόνο σπουδαίοι;

Στηην τελική, κι εγώ δεν ξερω, μη νομίζεις, ψαχνω, αναρωτιεμαι και πιο πολύ φοβαμαι εγω μην κανω χοντρα λαθη.

Υ.Γ. Αυτό με τη γλωσσα,χμ, ούτε επίτηδες να τόλεγες! αν ήξερες τι έλεγα καποτε και με πείσμα μαλιστα στα φοιτητικα μου χρόνια στους συντροφους μου...

καλημέρα είπε...

Μαρθα,
λες να επηρεαζει κανενας κανεναν; Πιο πολύ μονοι μας αλλαζουμε όταν αρχίζουμε να ζούμε πραγματικά εξω απο τον ασφαλή μικρόκοσμό μας, έτσι πιστευω. Σιγα μην τα ξερω κι όλα βεβαια...

καλημέρα είπε...

Ηφαιστίωνα,
δυσκολο πραγμα η ωριμότητα και η ειλικρίνεια επίσης. Μια ζωή το παλευεις και πάλι στην αρχή μπορεί να είσαι. Αλλα να μην το παλευεις και καθόλου, δε λεει πια!
Κι εγώ το ίδιο σοκ, μαζί και ντροπή, λες και ήμουν εκεί, ένιωσα.

καλημέρα είπε...

Big mama,
συμφωνώ με τον Φαίδωνα. Μόνο που αυτή η ανοχή για μενα δεν είναι απο παιδοκεντρικότητα, από τεμπελια και βόλεμα είναι. Ποιος γονιός θελει ώριμο και αυταρκες παιδί. παιδί που θα ανοίξει τα φτερα του και θα φυγει; Ο ασφαλής, πιστευω. Ελα μου που γεμίσαμε γονείς ανασφαλείς και κομπλεξικούς. Ό,τι συναισθηματικά τους λείπει τους το καλύπτει το μεγαλωμα ενός παιδιού που παντα θα τους χρειαζεται κι ετσι θα εχει νόημα η ζωή τους. Τραγικό μου φαινεται και το συνανταω όλο και πιο πολύ.Και σε νεους γονείς. Πιο πολύ σε μαμαδες κι αυτό και με στενοχωρεί και με θυμώνει πολύ.

καλημέρα είπε...

καλικατζαρε,
καλώς ήρθες.
Καλα ήταν που ήμουν παιδί, ακόμα καλύτερα που μεγαλωσα. Μεχρι πότε θα μου έλεγε η μαμα μου τι να κανω; ασε που η ζωή μου μακρια από το πατρικό σπίτι ήταν απείρως ενδιαφερουσα από πριν και επιπλεον εντελώς δικιά μου.
Υ.Γ. Θα μείνεις και μετα τα φώτα, ε;

καλημέρα είπε...

Κατερίνα,
πολλά και πολύ σπουδαία αναφερεις.
Για αν μην γραψω πολλά (όμως μου αρεσε που εσύ εγραψες πολλά, να το ξερεις!) θα σου πω κατι που μπορεί να μοιαζει ασχετο για μενα είναι πολύ βασικό. Ο παππούς μου, μεγαλώνοντας με μου εμαθε κατι το οποίο κρατησα γιατί καταλαβα σε διαφορες φασεις της ζωής μου ότι ήταν σπουδαίο. Ήταν ενας βαθια μορφωμένος άνθρωπος, πολλές φορες 'ηξερε πολλα περισσότερα απο δασκαλους και καθηγητές μου, ποτε δεν τους μείωσε, ποτε δεν τους κατηγόρησε ποτε δεν εδειξε πόσα εκείνος ξερει σε αντιπαραθεση με τα λίγα που ηξεραν καποιες φορες εκείνοι. Αυτό ήταν ενα σπουδαίο μαθημα σοβαρότητας και ευθυνης απεναντι στο θεσμό που εκείνοι, δασκαλοι και καθηγητές, με επαρκεια ή όχι αντιπροσώπευαν. Ετσι εμαθα ότι οι σοβαροί ανθρωποι σεβονται τους θεσμούς, οι ανασφαλείς και πραγματικά ανεπαρκείς τους κατηγορούν με επαγγελματικό οίστρο. Αμφισβήτησα και αμφισβητώ πολλά, πρόσωπα και συμπεριφορες, ήξερα ποιοι καθηγητες μου ήταν αστερια, αυτούς διαλεγα να εχω οδηγούς. Ο σεβασμός όμως απεναντι στο θεσμό του δασκαλου γενικα σε ενα βαθμό με βοήθησε να μην υποτιμήσω το σχολείο κατα συνεπεια και τη γνώση.
Το μεγαλο ζήτημα που βαζεις "για ποιον μαθαίνουμε" με απασχολεί όσο λίγα, λόγω και της ηλικίας των παιδιών μου. Δεν με απασχολούν οι βαθμοί τους, καθόλου, θα ήμουν όμως ευτυχής αν ένιωθαν την χαρα της γνώσης, που αλλαζει το μυαλό σου, ανοίγει τους ορίζοντες σου, σε αλλαζει ολόκληρο σαν αερας που φυσαει τα πανια ενός καραβιού, και είμαι απολυτα ευτυχης όταν καταλαβαίνω ότι καποιες φορες το νιώθουν

καλημέρα είπε...

ερη,
ήθελες να γραψεις και κατι αλλο που δεν γραφτηκε;
για δες το!