ενα μήνυμα η αφορμή

Xιόνιζε στο Παρίσι από χθες βραδυ και το καλόστρωσε είπε ο nikiplos και πάνω που ζήλεψα, να, για να ζηλέψω κι άλλο, πρωί χιόνιζε και στις Βρυξέλες, το βλέπεις στη φωτογραφία;

Την ίδια ώρα στην Αθήνα ορκιζόταν η Έλενα, πτυχιούχος Νομικής πια. Μπραβο κορίτσι! Δεν είναι το πτυχίο αυτό καθεαυτό-μεταξύ μας είναι κι αυτό, ο κόπος να φτασεις ως εκεί- είναι και η προσωπικότητα αυτού του κοριτσιού, από το λίγο που την ξέρω, μοιαζει να ξέρει τι θελει, όχι ό,τι τύχει, ασχολείται με διαφορα επίσης, είναι δραστήρια, έχει τσαγανό, και νομίζω δεν θα είναι ποτέ πρόβατο στο μαντρί. Αυτό από μόνο του λεει πολλά.
Ηταν στις 10 το πρωί, έκεί μακρια χιόνιζε, την ίδια ώρα γινόταν η ορκωμοσία, ξεκινούσε και η εκπομπή στο ραδιόφωνο. Ενα από τα πρώτα μηνύματα ήταν της Μάρθας που κάνει το μεταπτυχιακό της στο ΑΠΘ. Μου έγραφε για ενα γεγονός που καταγραφηκε σε ενα βίντεο που υπαρχει στο youtube. Αυτός που το ανεβασε νομίζει ότι υπερασπίζεται το δίκιο του, τι να πεις... Ήθελα πρώτα να το δω. Το είδα.  Δεν το γνώριζα αυτό που συνέβη. Ήξερα βεβαια κάτι παρόμοιο που είχε συμβεί παλαιότερα, πάλι στο στόχαστρο ο κ.Μάνθος, και τότε πρύτανης του Αριστοτελείου. Σε εκείνη την περίπτωση είχα θαυμασει την ψυχραιμία και την αξιοπρέπειά του. Όπως έλεγα και στην εκπομπή σήμερα, τον κ.Μάνθο προσωπικά δεν τον γνωρίζω, καθώς όμως εκπροσωπεί ως πρύτανης ενα από τα μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, παρακολουθώ δηλώσεις και πραξεις του. Εκτιμώ τον συγκροτημένο λόγο του, την πραότητα, την αξιοπρεπειά και το, κατα τη γνώμη μου, ανοιχτόμυαλο των απόψεών του. Θυμάσαι τα λόγια του που ακούσαμε στην "Καλημέρα", για το Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Τελλόγλειο με θεμα παιδί και ΜΜΕ; Πιστευω ότι καταλαβαίνεις απόλυτα τι σου λέω αν τα είχες ακούσει. Με το λόγο και τη συμπεριφορά του τιμά την πανεπιστημιακή κοινότητα και αληθινά σου λεω, επειδή ξερω ότι πολλοί το σκέφτονται, καθόλου δεν με ενδιαφερει ποιας παραταξης υποψήφιος ήταν όταν εκλέχτηκε. Είναι ενας σοβαρός και άξιος άνθρωπος, τελεία. Και Μάρθα, όταν είδα το βίντεο, επιπλεον, τον θαυμασα. Εγώ εναν έφηβο εχω στο σπίτι και κρατιέμαι να μην παρεκτραπώ όταν με φερνει στα άκρα.
Για αυτό καθεαυτό το βίντεο, να λεμε τα αυτονόητα; Αραγε, τι θα μπορούσε να πει και ποιος σε αυτούς που με αυταρχισμό, αν όχι χειρότερο σίγουρα ίδιο με εκείνον που στα λόγια κατηγορούν, κάνουν αυτό που απλώς ανεβαζει την αδρεναλίνη τους, πολλοί απέναντι σε έναν; Κάποιος μπορεί να πει, παιδιά είναι. Όμως εμενα, χίλιες φορες μου ερχονται στο νου τα λόγια που είχε πει καποτε η Στελλα Άντλερ στους μαθητές της, οι άνθρωποι, είχε περίπου πει, ζουμε πλέον πιο πολλά χρόνια, ανεβαίνει διαρκώς ο μεσος όρος ζωής μας. Μόνο που αντί να προσθεσουμε τα επιπλέον χρόνια στην νεότητα και ωριμότητά μας, στα χρόνια που θα κανουμε καινούρια, δικά μας πραγματα, θα αμφιβάλλουμε, θα δημιουργούμε, βολικά-βολικά τα προσθεσαμε στην παιδική ηλικία. Παραμένουμε "παιδιά" μέχρι μεγαλοι σε ηλικία, "παιδια" άρα ακόμα σε αναμονή ενήλικες, μια χαρα να βολευόμαστε στο "παιδια είμαστε ακόμα", άρα, μεταξύ πολλών άλλων, δικαιολογείται και να παραφερόμαστε, να πουλάμε μούρη και τσαμπουκά... Ε, όχι, δεν δικαιολογείται. Ούτε σε παιδί δεν υπαρχει δικαιολογία τετοια μόνιμης συμπεριφοράς, ούτε σε έφηβο, για τα είκοσι, δε, που τελείωσε και η εφηβεία, δεν το συζητάμε καν. Όχι που γεμισε ο τόπος από "παιδια" που η ταυτότητά τους λεει τριαντα, σαραντα, πενηντα χρονών, νισαφι. Δυο φρασεις ψυχραιμες και στη σειρα δεν μπορούν να πουν. Μαγκιές όπου τους παίρνει. Κατα τ'αλλα καμία ευθύνη, καμία ηθική και υπευθυνότητα και τόλμη πραγματική στη ζωή και τη συμπεριφορά τους, χαμενοι και χωμένοι και βολεμένοι στον κόσμο τους.
Και μετα ξερεις τι αλλο σκέφτομαι; Ότι, δεν μπορεί, καποιος θα ντραπεί από αυτό στο οποίο πρωταγωνίστησε. Θα σηκώσει το μπόι του να κοιταξει καλύτερα τον εαυτό του και να ξεφύγει απ'το μαντρί της βλακείας. Και στο λέω γιατί απλώς το ξέρω. Ίδιο περιστατικό μπορεί να μην εζησα. Άλλα όμως ναι. Κι οι άνθρωποι αλλαζουν. Ευτυχώς. Και γίνονται καλύτεροι. Γιατί κάνουν και δε λένε μόνο.
Πάνω σε όλα αυτα που σκεφτομουν σήμερα, ήρθαν αυτα τα εισαγωγικά λόγια που διαβασα το μεσημέρι στον τιμητικό τόμο για τον καθηγητή Χρίστο Τσολάκη, από τις εκδ. Ιανός. Είναι λόγια του ισπανού γιατρού Santiago Ramon y Cajal (τιμήθηκε με βραβείο νόμπελ ιατρικής το 1906).
"Η μεγάλη, η επιθυμητή, η αναγκαία παιδεία συνισταται στην απελευθερωση του νου-του ηγεμονικού οργάνου της συνειδητής δρασης και της πρωτότυπης δημιουργίας- από ρουτίνες και επιβολές. Έτσι, αποστολή του παιδαγωγού καθίσταται όχι η σειριακή παραγωγή ανδρείκελων, αλλα η διαμόρφωση συνολικών προσωπικοτήτων, όπου τα ευγενή ιδεώδη, η αρετή, η εντιμότητα και η σθεναρότητα του χαρακτήρα συγχωνεύονται και αλληλοεπηρεάζονται."
Και λίγο πιο κάτω "Η υπερβατική αποστολή του δασκάλου είναι να αναπτύσσει φτερα σ'αυτούς που έχουν χέρια, και χέρια σ'αυτούς που έχουν φτερα"
Αυτα τα λόγια, τώρα, και στα σημερινά που σκεφτόμουν μου φαίνεται ταιριάζουν και σε αλλα επίσης, άσε που και είναι κι ωραία αφορμή κι εφαλτήριο και για αλλες κουβεντες...