άντε τώρα να συνεννοηθούμε...

"-Τι να κανει βρε μαμα ο υπολογιστής σου; Τά παιξε. Χαλια μνήμη, τι να αντεξει;
-Δηλαδή αμα παρω κι αλλη μνήμη θα στρώσει;
-Ε, ναι, αλλα πρεπει να ταιριαζει με την motherboard σου και η δικιά σου είναι αρχαία
-Αντε βρε που θα μιλήσεις έτσι για την motherboard της μανούλας α, να  χαθείς, και δε μου λες τι είναι motherboard;
-Άντε τωρα να συννενοηθούμε..."
Αυτό το λες και μικρό δείγμα χασματος γενεών, το λες και τυπική, συνηθισμένη, καθημερινή  κουβεντα μεταξύ εμού και του αγαπητού μου υιού αυτοπροσώπως. Ο οποίος υιός μου, σήμερα το μεσημέρι αφού πρώτα μου ανελυσε την ιστορία και πορεία του Αλκιβιάδη, κάτι τον ρώτησα και τα ήξερε όλα ο μπαγάσας - σου έχω πει ότι στην ιστορία είναι απιαστος; -μετα μου έλεγε για τα επεισόδια τα σημερινά και τα χθεσινά, "τι ψαχνεις", μου έλεγε, "ό,τι και να γίνει οι αστυνομικοί θα είναι οι κακοί, είτε κανουν είτε δεν κάνουν τίποτα και σιγα μην κανουν οι άλλοι ό,τι κάνουν για τον Αλέξη. Να σου πω, ο καθενας τη δουλειά του κάνει και εσεις εκεί στα ΜΜΕ την κανετε όλη τη ζημιά. Μυρίζετε κρεας τα λαμόγια και ορμάτε."
Με πήρε κι εμένα η μπαλα, καταλαβες; Στο άκυρο που λεει κι αυτός. Τελος παντων.
"Τώρα εσενα που κατηγοράω τους δημοσιογράφους, δε σε πειραζει;", μου λεει. "Θα έπρεπε;", του απαντάω, "Ξερω γω, αλλοι μπορεί να προσβάλονταν, ο Μπουμπούκος, ας πούμε"
"Μπραβο ρε, με τον μπουμπούκο συγκρίνεις τη μανα σου;"
"Επίτηδες στα λεω, για να αντιδρασεις"
Και μετα ο "μελλοντικός πρωθυπουργός της χώρας", τρομάρα του, γύρισε στη μεγάλη του αγαπη, τη μουσική, άκου κι αυτό να μου λεει, "Το μόνο που μπορεί να σε κρατήσει δυνατό, είναι να συνεχίσεις να ζεις", "The All-American Rejects"-"Move Along". "Λοιπόν, αυτοί αν ερθουν για συναυλία στη Αθήνα θα παω να ξερεις, είναι πολύ ωραίοι. Α, άκου κι αυτό. "It's Not Over" - "Daughtry". Τελικά όλο αισιόδοξα τραγούδια μου αρεσουν" (καλό αυτό, λεω μεσα μου) "
-Καλα ρε δεν θα διαβασεις για αυριο;
-Αύριο θα πάμε εκδρομη, το νιώθω, το αισθανομαι, το μυρίζομαι.
-Καλά, νιώσε ό,τι θες αλλα κατσε να διαβασεις. Άντε, τα λεμε, μετα.

Πριν απο λίγες μέρες μου έστειλε με mail ενα ανεκδοτο, "για να δεις πώς μπορεί ο καθενας να πει ό,τι θελει όπως θελει", μου είπε. Με δημοσιογραφους κι αυτό το ανεκδοτο, είπε κανείς τίποτα;
"Σε ένα συνέδριο αθλητικών δημοσιογράφων παρευρίσκονται οι σημαντικότεροι δημοσιογράφοι από όλες τις εφημερίδες της χώρας. Εξω από το συνέδριο, σε ένα πάρκο, ένα παιδάκι παίζει αμέριμνο όταν ξαφνικά πετάγεται ένα ροτβάϊλερ από ένα θάμνο και γραπώνει το παιδάκι από το λαιμό έτοιμο να το σκοτώσει. Εκείνη τη στιγμή πετάγεται από το πουθενά ένα παλικάρι. Πιάνει το τεράστιο σκυλί από το σβέρκο και του σπάει τον αυχένα.
Ολοι οι δημοσιογράφοι είδαν τη σκηνή και έκπληκτοι βγαίνουν να μιλήσουν στο παλικάρι. Πετάγεται ομως ένας δημοσιογράφος από το Ντέρμπι και λέει :
- Μεγάλε, αυτό που έκανες θα είναι αύριο σε όλες τις εφημερίδες. Στο πρωτοσέλιδο θα γράψουμε "Ατρόμητος βάζελος σώζει παιδάκι από λυσσασμένο κτήνος".
- Μα δεν είμαι παναθηναϊκός, λέει το παλικάρι.
- Εντάξει, του απαντά ο δημοσιογράφος, τοτε θα γράψουμε "Αφοβο χανούμι σώζει παιδάκι από το στόμα τρελού σκύλου".
- Μα δεν είμαι ούτε ΑΕΚ, λέει το παλικάρι.
- Καλά τι ομάδα είσαι; ρωτάει ο δημοσιογράφος.
- Είμαι Ολυμπιακός, του λέει το παλικάρι.
Οπότε την επόμενη μέρα ο τίτλος ήταν "Δειλός γαύρος δολοφονεί ανυπεράσπιστο κατοικίδιο ζωάκι"