Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

μια νέα θάλασσα

Μια βροχή και η κλειστή περιφερειακή έκαναν αφόρητη την κατάσταση σήμερα στην Θεσσαλονίκη. Κυκλοφοριακό χάος. Σημειωτόν όλα. Μποτιλιάρισμα χωρίς αρχή, μεση, τέλος. Όλη η πόλη μποτιλιαρισμένη, απλώς. Και στην Αθήνα το ίδιο μου λένε. Ωραίες πόλεις φτιάξαμε.
Από την άλλη, είναι η πόλη μου, είναι η πόλη σου, η πόλη μας, την αγαπάω, την αγαπάς, την αγαπάμε. Είναι ο κόσμος μας, η θάλασσα που μαθαίνουμε να επιπλεουμε, να ψάχνουμε, να ανακαλύπτουμε, να κολυμπάμε τελικά, να κάνουμε μακροβούτια ή απλωτές κατά βούληση, να ζούμε όπως μπορούμε και θέλουμε, μας φτιάχνει και την φτιάχνουμε. Και λέμε, μπορούμε να γίνουμε αλλιώς, δεν μπορούμε; Και λέμε, μπορεί να γίνει αλλιώς, δεν μπορεί; Άσε, που ακόμα και στα ζόρια της την έχει την ομορφιά της. Σήμερα, πρωί ξεκίνησα για το κέντρο, αγ.δημητρίου, με τα πόδια, μην το συζητάς για άλλο μέσο, δεν υπήρχε περίπτωση με αυτην την κατάσταση. Να πάρει, δεν μπορείς να την αντιπαθησεις αυτήν την πόλη, έχει εναν τρόπο να σε αγκαλιάζει, σε παίρνει κανονικά μέσα της. Να, να σου πω για σήμερα. Κόβεις το δρόμο μέσα απο το πανεπιστήμιο, περνάς αναμεσα στις σχολές και είναι σαν να πέρασε μια μέρα από τότε που ήσουν εκεί φοιτήτρια. Πώς στο καλό το κάνει; Για λίγο δε σκέφτεσαι ό,τι ζόρικο έχεις στο μυαλό σου. Και ξέρεις, άμα συμβαίνει αυτό μετα τα δύσκολα τα βλέπεις πιο αισιόδοξα. Έτσι λέω, τουλάχιστον, κατα τη γνώμη μου πάντα, γιατί έτσι μου συμβαίνει εμένα.

Αργά το βράδυ, λίγα λεπτα πριν, αφού τελείωσε μια δύσκολη μέρα, και τελείωσε ευτυχώς και καλά και αισιόδοξα, έβλεπα τα νέα της ημέρας ρίχνοντας γρήγορα ματιές στο διαδίκτυο. Δεν ξέρω πώς θα σου φανεί αλλα απ'όλες τις ειδήσεις, μία, αυτή μου έμεινε. Ένας νέος ωκεανός γεννιέται. Στην Αφρική. Εδώ η είδηση στα ΝΕΑ. Ο κόσμος αλλαζει, κυριολεκτικά. Κι εμείς ζούμε για να το δούμε. Στα χρόνια μας γίνεται.
Και πόσα θα γίνουν ακόμα. Θα ζήσουμε κι άλλα πολλά. Και χρόνια και αλλαγές. Ευτυχώς.

(η εικόνα είναι από αυτήν την ιστοσελίδα)

10 σχόλια:

VAD είπε...

Σαν να μην πέρασε μια μέρα,με την πρωτη σταγόνα της βροχής η πόλη βουλιάζει όπως πάντα...

καλημέρα είπε...

Καλημέρα Βασίλη!
Ακριβώς έτσι όπως το γράφεις, όπως το θυμάσαι.
Και παρόλα αυτα την αγαπάμε αυτήν την πόλη, πάντα...

Katerina είπε...

Καλημερα Αναστασια!
Μακαρι παντα να τελειωνουν καλα κι αισιοδοξα, οι δυσκολες μερες μας!φιλια

Κωνσταντινιά είπε...

Μια νέα θάλασσα, που φαντάζομαι πως θα εμφανιστεί σε ένα απώτερο μέλλον για μας τους περαστικούς, αλλά μάλλον μια συνηθισμένη διαδικασία στην εξέλιξη του πλανήτη μας.
Του πλανήτη μας που με τις παρεμβάσεις μας αφενός τον πληγώνουμε και αφετέρου κάνουμε δύσκολο τον βίο μας.
Και τι είναι αυτό που μας σώζει;
Οχι μια βροχή που όλα θα τα ξέπλενε, τουναντίον όπως αποδείχτηκε, μα η αισιοδοξια μας και γι αυτό πρέπει να την κρατάμε ζωντανή και ακμαία.

Φιλιά!!

καλημέρα είπε...

καλημέρα Κατερίνα,
το καλά δεν είναι στο χέρι μας, το αισιόδοξα όμως ίσως είναι, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πραγματα,
φιλιά

καλημέρα είπε...

Κωνσταντινιά,
"να την κρατάμε ζωντανή και ακμαία", αυτό προσπαθώμεν, κάποιες φορές με επιτυχία, τις υπόλοιπες συνεχίζουμε την προσπάθεια, πού θα παει...(σαμπως μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς; θα μου πεις και φυσικά θα έχεις δίκιο)
φιλιά

effie... είπε...

Αναστασία ευχαριστώ για το σχόλιο σου αυτή η φωτογραφία έχει τη γλυκιά μελαγχολία αυτου του μήνα, νομίζω και αυτής της πόλης...

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Καλησπέρα Αναστασία...

Μ' αρέσει ο αισιόδοξος τρόπος που βλέπεις τα πράγματα.

Η γιαγιά μου, όταν μπήκαμε στη ζώνη του ευρώ, ήταν 82 χρόνων... είχε μια χαρά που ζούσε αυτή την αλλαγή...ένιωθε νέα, έτοιμη για το καινούριο.
Έτσι πρέπει να δεχόμαστε νομίζω τις αλλαγές...
Σαν μια βροχή στην πόλη που αγαπάμε... σαν κάτι νέο που μας περιμένει στη στροφή... μια βροχερή μέρα που θα τελειώσει όμως καλά... ευτυχώς.

Καλό σου βράδυ

καλημέρα είπε...

Έφη,

δική μου η χαρά, εγώ σε ευχαριστώ!

καλημέρα είπε...

Big mama,
η γιαγιά σου πολύ σωστή! Μ'αρεσουν οι άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω και χαίρονται με τα καινούρια πράγματα αντί να μιζεριάζουν, "πω, πω, τι πάθαμε, και πώς θα τα μάθουμε τώρα όλα αυτα, καλά είμασταν με αυτα που ξέραμε" και τετοια συνηθισμένα, δυστυχώς...