μια νέα θάλασσα

Μια βροχή και η κλειστή περιφερειακή έκαναν αφόρητη την κατάσταση σήμερα στην Θεσσαλονίκη. Κυκλοφοριακό χάος. Σημειωτόν όλα. Μποτιλιάρισμα χωρίς αρχή, μεση, τέλος. Όλη η πόλη μποτιλιαρισμένη, απλώς. Και στην Αθήνα το ίδιο μου λένε. Ωραίες πόλεις φτιάξαμε.
Από την άλλη, είναι η πόλη μου, είναι η πόλη σου, η πόλη μας, την αγαπάω, την αγαπάς, την αγαπάμε. Είναι ο κόσμος μας, η θάλασσα που μαθαίνουμε να επιπλεουμε, να ψάχνουμε, να ανακαλύπτουμε, να κολυμπάμε τελικά, να κάνουμε μακροβούτια ή απλωτές κατά βούληση, να ζούμε όπως μπορούμε και θέλουμε, μας φτιάχνει και την φτιάχνουμε. Και λέμε, μπορούμε να γίνουμε αλλιώς, δεν μπορούμε; Και λέμε, μπορεί να γίνει αλλιώς, δεν μπορεί; Άσε, που ακόμα και στα ζόρια της την έχει την ομορφιά της. Σήμερα, πρωί ξεκίνησα για το κέντρο, αγ.δημητρίου, με τα πόδια, μην το συζητάς για άλλο μέσο, δεν υπήρχε περίπτωση με αυτην την κατάσταση. Να πάρει, δεν μπορείς να την αντιπαθησεις αυτήν την πόλη, έχει εναν τρόπο να σε αγκαλιάζει, σε παίρνει κανονικά μέσα της. Να, να σου πω για σήμερα. Κόβεις το δρόμο μέσα απο το πανεπιστήμιο, περνάς αναμεσα στις σχολές και είναι σαν να πέρασε μια μέρα από τότε που ήσουν εκεί φοιτήτρια. Πώς στο καλό το κάνει; Για λίγο δε σκέφτεσαι ό,τι ζόρικο έχεις στο μυαλό σου. Και ξέρεις, άμα συμβαίνει αυτό μετα τα δύσκολα τα βλέπεις πιο αισιόδοξα. Έτσι λέω, τουλάχιστον, κατα τη γνώμη μου πάντα, γιατί έτσι μου συμβαίνει εμένα.

Αργά το βράδυ, λίγα λεπτα πριν, αφού τελείωσε μια δύσκολη μέρα, και τελείωσε ευτυχώς και καλά και αισιόδοξα, έβλεπα τα νέα της ημέρας ρίχνοντας γρήγορα ματιές στο διαδίκτυο. Δεν ξέρω πώς θα σου φανεί αλλα απ'όλες τις ειδήσεις, μία, αυτή μου έμεινε. Ένας νέος ωκεανός γεννιέται. Στην Αφρική. Εδώ η είδηση στα ΝΕΑ. Ο κόσμος αλλαζει, κυριολεκτικά. Κι εμείς ζούμε για να το δούμε. Στα χρόνια μας γίνεται.
Και πόσα θα γίνουν ακόμα. Θα ζήσουμε κι άλλα πολλά. Και χρόνια και αλλαγές. Ευτυχώς.

(η εικόνα είναι από αυτήν την ιστοσελίδα)