ένα κομμάτι αληθινής ζωής

(έργο του Ασαντούρ Μπαχαριάν)

Κάθε χρόνο λέω δεν θα μου συμβεί και φετος. Ε, μα... Και κάθε χρόνο τα ίδια. Στη σχολική γιορτή βουρκώνω. Κι όχι μόνο με το δικό μου παιδί. Ολόκληρη γυναίκα κρατιέμαι να μη βάλω κανονικά τα κλάμματα. Καμιά φορα δεν τα καταφερνω.

Και τι έγινε; Κλαίμε και ξεμπερδεψαμε; Συναισθηματικό χρεος; Δεν... αυτό να σου πω.

Από την άλλη πώς τα καταφερνω παντα και ό,τι με συγκινεί το δοκιμάζω με όλες μου τις ερωτήσεις; Μου λες;

Περπατάω στο δρόμο. Επιστρέφω απο το σούπερ μάρκετ φορτωμένη σακούλες. Κόπηκαν τα χέρια μου. Σταματαω στο φανάρι. Τοίχος, σύνθημα. Συνθήματα, μπροσούρα στο χερι απο τα παιδιά έξω από την τράπεζα. Όσοι πεθαίνουν "μιλάνε" πιο πολύ. Τους βάζουμε και λένε και τα δικά μας λόγια. Ξέρουμε εμείς. Και τι έλεγαν τότε και τι θα έλεγαν και τώρα, οπωσδήποτε. Πώς ένιωθαν. Τι σκεφτόντουσαν ακόμα και την τελευταία στιγμή. Τους κάνουμε σύνθημα, σημαία. Αλλωστε δεν ζουν. Ό,τι θελουμε μπορούμε να λέμε. Τους έχουμε αναγκη τους ήρωες; Καλύτερα να μη ζουν κιόλας; Μη μπορουν να μιλήσουν και πουν και τίποτα αντιηρωικό. Για μια μικρή, απλή χαρα, λέω τώρα εγώ. Για κάτι καθημερινό. Τους χρειαζόμαστε τους ήρωες; Όπως εμείς τους έχουμε στο μυαλό μας; Τι θα πει πού το ξέρουμε; Απλώς το ξέρουμε. Ή το ξέρουν άλλοι για μας.

Μπορεί τότε να μεγαλώνουμε. Όταν δεν εχουμε αναγκη κανεναν ήρωα.
Και τότε μπορεί να κάνουμε κάτι κι εμείς.

Όσοι ξέρουν στ' αλήθεια, όταν πουν τη λέξη ήρωας την εννοούν. Αλλά δεν τη λένε εύκολα.

Όσοι πέρασαν βασανιστήρια κι άντεξαν είναι πιο επιεικείς με εκείνουν που δεν καταφεραν να αντεξουν. Οι πιο εύκολοι στα λόγια είναι εκείνοι που όλα τα ξερουν μόνο στα λόγια. Θυμάμαι τα λόγια σου. "Καμιά φορα το σώμα δεν αντεχει. Μη βιάζεστε να πείτε μεγάλες κουβέντες για αυτόν που δεν άντεξε. Δεν ξέρετε πώς είναι..."

Το ίδιο γεγονός να ζήσουμε, την ίδια εικόνα να δούμε, αλλο θα δω εγώ κι αλλο εσύ. Για αυτό τις μαρτυρίες δεν τις πολυεμπστευομαι. Λένε ενα μερος από αυτό έγινε. Είναι όμως κάποιες μαρτυρίες με την ειλικρίνεια αυτού που δεν θελει σώνει και καλά να είναι ο πανσώστης ήρωας, δεν ναρκισσευεται. Είναι αληθινές ιστορίες. Δείχνουν δύναμη κι αδυναμία αλλα όχι φιλαρεσκεια. Αυτές με συγκινούν αληθινά. Είναι ο λόγος που μου αρεσει η Περσεπολις της Σατραπί, να μου έρχεται ενα παραδειγμα αμεσως στο μυαλό. Μια τετοια ιστορία διαβασα σήμερα. Στο blog της αχτίδας. Από σύμπτωση, μέσα σε λίγες μέρες μου είχε μιλήσει για το blog η Νιόβη, διαβασα και μια αναρτηση της roadartist. Μπήκα και διαβασα ενα κομμάτι της ζωής της.