Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

ένα κομμάτι αληθινής ζωής


(έργο του Ασαντούρ Μπαχαριάν)

Κάθε χρόνο λέω δεν θα μου συμβεί και φετος. Ε, μα... Και κάθε χρόνο τα ίδια. Στη σχολική γιορτή βουρκώνω. Κι όχι μόνο με το δικό μου παιδί. Ολόκληρη γυναίκα κρατιέμαι να μη βάλω κανονικά τα κλάμματα. Καμιά φορα δεν τα καταφερνω.
Και τι έγινε; Κλαίμε και ξεμπερδεψαμε; Συναισθηματικό χρεος; Δεν... αυτό να σου πω.
Από την άλλη πώς τα καταφερνω παντα και ό,τι με συγκινεί το δοκιμάζω με όλες μου τις ερωτήσεις; Μου λες;


Περπατάω στο δρόμο. Επιστρέφω απο το σούπερ μάρκετ φορτωμένη σακούλες. Κόπηκαν τα χέρια μου. Σταματαω στο φανάρι. Τοίχος, σύνθημα. Συνθήματα, μπροσούρα στο χερι απο τα παιδιά έξω από την τράπεζα. Όσοι πεθαίνουν "μιλάνε" πιο πολύ. Τους βάζουμε και λένε και τα δικά μας λόγια. Ξέρουμε εμείς. Και τι έλεγαν τότε και τι θα έλεγαν και τώρα, οπωσδήποτε. Πώς ένιωθαν. Τι σκεφτόντουσαν ακόμα και την τελευταία στιγμή. Τους κάνουμε σύνθημα, σημαία. Αλλωστε δεν ζουν. Ό,τι θελουμε μπορούμε να λέμε. Τους έχουμε αναγκη τους ήρωες; Καλύτερα να μη ζουν κιόλας; Μη μπορουν να μιλήσουν και πουν και τίποτα αντιηρωικό. Για μια μικρή, απλή χαρα, λέω τώρα εγώ. Για κάτι καθημερινό. Τους χρειαζόμαστε τους ήρωες; Όπως εμείς τους έχουμε στο μυαλό μας; Τι θα πει πού το ξέρουμε; Απλώς το ξέρουμε. Ή το ξέρουν άλλοι για μας.
Μπορεί τότε να μεγαλώνουμε. Όταν δεν εχουμε αναγκη κανεναν ήρωα.
Και τότε μπορεί να κάνουμε κάτι κι εμείς.

Όσοι ξέρουν στ' αλήθεια, όταν πουν τη λέξη ήρωας την εννοούν. Αλλά δεν τη λένε εύκολα.
Όσοι πέρασαν βασανιστήρια κι άντεξαν είναι πιο επιεικείς με εκείνουν που δεν καταφεραν να αντεξουν. Οι πιο εύκολοι στα λόγια είναι εκείνοι που όλα τα ξερουν μόνο στα λόγια. Θυμάμαι τα λόγια σου. "Καμιά φορα το σώμα δεν αντεχει. Μη βιάζεστε να πείτε μεγάλες κουβέντες για αυτόν που δεν άντεξε. Δεν ξέρετε πώς είναι..."

Το ίδιο γεγονός να ζήσουμε, την ίδια εικόνα να δούμε, αλλο θα δω εγώ κι αλλο εσύ. Για αυτό τις μαρτυρίες δεν τις πολυεμπστευομαι. Λένε ενα μερος από αυτό έγινε. Είναι όμως κάποιες μαρτυρίες με την ειλικρίνεια αυτού που δεν θελει σώνει και καλά να είναι ο πανσώστης ήρωας, δεν ναρκισσευεται. Είναι αληθινές ιστορίες. Δείχνουν δύναμη κι αδυναμία αλλα όχι φιλαρεσκεια. Αυτές με συγκινούν αληθινά. Είναι ο λόγος που μου αρεσει η Περσεπολις της Σατραπί, να μου έρχεται ενα παραδειγμα αμεσως στο μυαλό. Μια τετοια ιστορία διαβασα σήμερα. Στο blog της αχτίδας. Από σύμπτωση, μέσα σε λίγες μέρες μου είχε μιλήσει για το blog η Νιόβη, διαβασα και μια αναρτηση της roadartist. Μπήκα και διαβασα ενα κομμάτι της ζωής της.

10 σχόλια:

katerina είπε...

Καλημερα Αναστασακι!
A Window To The Past!Τι υπεροχη μουσικη!πολυ ωραιο και το βιντεακι για και τραγουδι του Φοιβου! Συγκινηθηκα με την ιστορια της "αχτιδας".
Σ ενα αλλο πολυτεχνειο, στο Μοντρεαλ στις 6 Δεκεμβριου του 1989 ,αναφερονταν η ταινια που ειδαμε χθες στο φεστιβαλ.Αναπαριστα οσα διαδραματιστηκαν εκει μεσα απ τα ματια δυο φοιτητων ... Στο τελος η Βαλερι, για το μωρο που προκειται να φερει στον κοσμο λεει περιπου... κουραστηκα να φοβαμαι...αν ειναι γιος θα τον μαθω ν αγαπα, κι αν ειναι κορη θα της δειξω πως ο κοσμος της ανηκει!πολυ ωραια ταινια κι εκει δακρυσα..

καλημέρα είπε...

Καλημέρα Κατερίνα,
η μουσική είναι από ταινία του Χάρυ Πότερ, αρεσει πολύ στην Σαββίνα και σε μένα και εκείνη επεμενε να την βάλω οπωσδήποτε να ακούγεται, ήταν παραγγελία της.
Είδες τι δυνατή ιστορία της Αχτίδας;
Πολύ ωραία η φραση που αναφερεις από την ταινία, παρα πολύ ωραία.

Roadartist είπε...

Επανάσταση στην καθημερινότητα. Εκεί μας θέλω. Γιατί και σήμερα έχουμε τόσους πολλούς λόγους για να αγωνιστούμε.
Η Αχτίδα είναι μια πολύ αληθινή γυναίκα.. Καλημέρα!

ΥΓ ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΒΑΛΕΣ ΡΕ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ.. ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ.. ("Η ΩΡΑ")

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα Αναστασία μου! Παρόμοια τα συναισθήματά μου σε τέτοιες περιστάσεις κι η συγκίνηση πάντα παρούσα...
Σε γλυκοφιλώ!

Κωνσταντινιά είπε...

Παράθυρο στο παρελθόν με λόγο, ήχο, σκέψη και φυσικά τις εκπληκτικές απορίες σου, που όσο απλά τις θέτεις τόσο δύσκολο είναι να τις απαντήσουμε.

καλημέρα είπε...

Στο κάθε μέρα, εκεί είναι τα πιο δύσκολα και μεγαλες κουβεντες θα μου πεις αλλα και τα πιο ηρωικά.
Ξέρεις, Roadartist, βαρεθηκα να ακούω τόσο συχνά πια "αν ήταν τα πραγματα αλλιώς θα ήμασταν κι εμείς αλλιώτικοι", "Αν ήταν αλλες οι πολιτικές συνθήκες τότε θα φαινόταν πόσο ήρωες μπορούμε να γίνουμε..." Σιγά... Ίδιοι είμαστε και στα ευκολα και στα δυσκολα και στα ξεκαθαρα και στα μπερδεμένα.

Το τραγούδι είναι από τα πιο αγαπημένα μου. Θελω να το ακούω όσο πιο συχνά γίνεται. Χαίρομαι παρα πολύ που σου άρεσε.

καλημέρα είπε...

Καλησπέρα Μαρία,
οι δασκαλοι και τα παιδια για τη σχολική γιορτή δούλεψαν πολύ και παρουσιασαν μια αληθινά πολύ συγκινητική γιορτή, νάναι καλά (και μπραβο στις δασκαλες και το δασκαλο που είχαν τόσο καλή διαθεση).
Μετα, τα γνωστα ερωτήματα... Ευτυχώς!

Φιλιά απο Θεσσαλονίκη

καλημέρα είπε...

Κωνσταντινιά,
δε λες καλά που μοιραζόμαστε τις ίδιες απορίες; Όχι ότι έχουμε απαντήσεις πάντα, αλλα τι σημασία εχει;
Αφού πιο πολύ αξίζει να ρωτας από το να απαντάς, λεω τωρα...

Ανώνυμος είπε...

"Οι πιο εύκολοι στα λόγια είναι εκείνοι που όλα τα ξερουν μόνο στα λόγια."
Μεγάλη κουβέντα αυτή Αναστασία μου. Πόσο δίκιο έχεις.
Γιάννης

καλημέρα είπε...

Γιαννη,
και για μενα το λεω αυτό καμιά φορα, μπορεί να λεω λόγια χωρίς να ξερω, μπορείς και όλοι μας, ξέρω γω...
Νάσαι καλά,
καλημέρα!