ποιος αληθεια ειμαι εγώ...

Από τη μια ακούς, διαβάζεις τις προκλητικές κι ανήθικες ( μόνο ανήθικες; δεν είναι και νομικά επιλήψιμες άραγε; δεν μπορεί να κατηγορηθεί με όσα λέει για προσβολή, περιύβριση νεκρού; πολύ θα ήθελα να ξέρω...) του Κούγια για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, είναι η συγνώμη που δεν ήρθε ποτέ, είναι, είναι, είναι...
Κι από την άλλη είναι το μήνυμα που μου έστειλε η Κ., έχει κόρη φοιτήτρια, στην εκπομπή σήμερα "εχουμε αναγκη να ακουμε οτι οι μουσικες συνεχιζονται κ οι εκδηλωσεις ,γιατι ειμαστε παγωμενοι, με ολη τουτη την καταστροφη γυρω μας ,και την αγωνια να ανοιξει η πορτα το βραδυ να γυρισουν τα παιδια μας στην κυριολεξια απο την πρωτη γραμμη. Μου εχει πει διαφορες ιστοριες αυτες τις μερες εκεινο που κρατω ειναι πως στην τελευταια συνελευση των φοιτητων δεν επεφτε καρφιτσα κ ακουστηκαν με προσοχη οσοι μιλησαν κατα της βιας, κατι παει να αλλαξει? μακαρι"
Είναι η Π. που σοκαρισμένη μου περιέγραφε πώς ήταν σήμερα η κατάσταση στο πανεπιστήμιο, τι καταστροφές και λεληλατημένους χώρους αντίκρυσε, "ευτυχώς δεν έκαψαν τις βιβλιοθήκες μας. Στη Νομική έκαναν εκτεταμένες ζημιές. Άκουσα πως εκεί κάηκε και το αρχείο τους. Τους διέλυσαν" μου έγραψε, και το μήνυμα της κατέληγε με κάτι πολύ σημαντικό επίσης και αφορούσε τους βανδαλισμούς, το πλιάτσικο και την ανάμειξη και αλλοπαδών, για την οποία μιλούν, σε αυτές τις ιστορίες: "Φοβάμαι μην μας ενσκήψει κανένας ρατσισμός πιο έντονος απ' αυτόν που κιόλας βιώνουμε"

Σήμερα δεν είδα τηλεόραση, καμία σκηνή, καθόλου ειδήσεις. Μίλησα πολύ με φίλους. Μπήκα σε blog φίλων και κάποιες άλλες ιστοσελίδες. Συνέχισα να διαβάζω ένα εξαιρετικό βιβλίο που ξεκίνησα χθες: "Περί βίας", της Hannah Arendt. Και για το χατήρι της κόρης μου κατέβασα το χριστουγεννιάτικο δέντρο από το πατάρι.
Δεν ξέρω τι έχασα, εκτός επικαιρότητας, εκτός ειδήσεων, εκτός ενημέρωσης.
Μαζεύτηκαν όμως ερωτήσεις και θέλω στις επόμενες μέρες να σας τις πω, ερωτήσεις που εμένα τουλάχιστον με ξάφνιασαν, ήρθαν από διαβάσματα, από κουβέντες και αληθινά δεν τις περίμενα.



Την ανάρτηση αυτή ξεκίνησα να την γράφω το πρωί, πολλές ώρες μετά, στο ενδιάμεσο κύλησε όλη η μέρα, σκέφτομαι να μοιραστούμε ένα κείμενο, από εκείνα που σας έγραφα πριν ότι "έφεραν ερωτήσεις".
Λοιπόν, ανάμεσα σε άλλα διάβασα σήμερα σε ένα άρθρο, τα παρακάτω (αντιγράφω κάποια αποσπάσματα, αξίζει να το διαβάσετε ολόκληρο)

"Η κουλτούρα της βίας και οι φονικές ταυτότητες

Όλοι παρακολουθούμε αυτές τις μέρες δηλώσεις ανώνυμων και επώνυμων με συλλυπητήρια προς την οικογένεια του αδικοχαμένου μαθητή. Όλοι θλίβονται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τους συμμαθητές του. Πολιτικοί από όλο το φάσμα, δημοσιογράφοι, συνδικάτα άνθρωποι όλων των ηλικιών, μορφωτικών επιπέδων και επαγγελμάτων συμφωνούν ότι το να χάνει τη ζωή του ένας νέος άνθρωπος είναι και τραγικό και απαράδεκτο.
Φαίνεται λοιπόν ότι όλοι ομονοούμε ότι δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε κάτι τέτοιο. Εκεί που δεν συμφωνούμε όμως καθόλου είναι το πώς θα εξαλείψουμε τα αίτια που προκάλεσαν μια τέτοια τραγωδία. Και δεν συμφωνούμε γιατί στο τραγικό γεγονός ο καθένας μας προβάλλει την δική του ερμηνεία φιλτραρισμένη από τις δικές του εμπειρίες και μνήμες, ενδεχομένως σε συνδυασμό με τα δικά του συμφέροντα και τις δικές του αντιλήψεις για τον τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας. ..
...Είμαστε όμως αθώοι; Τα παιδιά με τις κουκούλες και τις μολότοφ είναι παιδιά μας, μαθητές μας, φοιτητές μας. Τι τους μάθαμε για την ανοχή και τον σεβασμό στον άλλο και κυρίως τι παράδειγμα τους δώσαμε με την συμπεριφορά μας;
...Οι φονικές ταυτότητες
Κάθε άνθρωπος έχει πολλές ταυτότητες. Μια εθνική, μια γλωσσική, μια ταξική, μια (ενδεχομένως) θρησκευτική, μια σεξουαλική αλλά και πλήθος άλλες που σχετίζονται με τις προτιμήσεις του ως προς την πολιτική, τον πολιτισμό, το ποδόσφαιρο, την μουσική κλπ. Όπως είχε γράψει ο Αμιν Μααλούφ στο έργο του «Φονικές ταυτότητες», το ερώτημα είναι κάτω από ποιες συνθήκες ένας άνθρωπος μπορεί να επιλέξει μια από τις ταυτότητες αυτές, να καταφύγει στη βία και να σκοτώσει ή να σκοτωθεί για αυτήν.
Για ποιο λόγο ένας νέος καθολικός από εργατική οικογένεια του Μπέλφαστ πυροβολεί έναν άλλο νέο προτεστάντη επίσης από εργατική οικογένεια της διπλανής συνοικίας;
Για ποιο λόγο ένας μαθητής Παλαιστίνιος ανατινάζεται σκοτώνοντας μερικούς συνομηλίκούς του Εβραίους ενώ μέχρι χθες άκουγαν μαζί rock στην ίδια καφετέρια;
Για ποιο λόγο δυο νέοι από το Περιστέρι σφάζονται γιατί ανήκουν σε διαφορετικές ποδοσφαιρικές ομάδες ενώ ενδεχομένως ψήφιζαν το ίδιο κόμμα;
Για ποιο λόγο δυο νέοι φοιτητές από την Δραπετσώνα έρχονται στα χέρια γιατί ανήκουν σε διαφορετικές παρατάξεις;
Για ποιο λόγο ένας φοιτητής της Ιατρικής (από «καλή» οικογένεια) πλακώνει στο ξύλο έναν 60χρονο πρύτανη και τον στέλνει στο νοσοκομείο;
Για ποιο λόγο 50 νέοι κρατούν ομήρους τους καθηγητές της Συγκλήτου ή της Γενικής συνέλευσης του Τμήματός τους επειδή έχουν διαφορετική άποψη για την λειτουργία του Πανεπιστημίου από εκείνη της παράταξής τους;
Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση για όλα αυτά. Υπάρχουν όμως κάποια κοινά σημεία. Ο κύκλος της βίας και του αίματος τα τρέφει. Όλοι θέλουν τον «δικό τους νεκρό» γιατί το πτώμα του είναι πειστήριο, με ανυπέρβλητο βιωματικό βάρος, για την βαρβαρότητα των «άλλων» και κατ’ αντιδιαστολή για το δικό τους δίκιο. Φοβάμαι λοιπόν ότι κάποιοι χάρηκαν με το τραγικό συμβάν. Αξίζει ο Αλέξανδρος και ο κάθε Αλέξανδρος μια τέτοια εκμετάλλευση;
Και βέβαια δοθέντος του φαύλου κύκλου της βίας έχουμε τα «δικά μας» θύματα και τα θύματα των «άλλων». Για τα πρώτα μια θέση στο πάνθεον των συμβόλων του αγώνα ενώ για τα άλλα «τα θέλανε και τα πάθανε». Είναι αυτό που ο Ποιητής είχε χαρακτηρίσει ως «μια διπλή ηθική και μια ενιαία ανηθικότητα»...
...Το άλλο μεγάλο ερώτημα είναι αν συμφωνούμε ότι σήμερα έχουμε δημοκρατία την Ελλάδα, παρά την διαφθορά, παρά την ευνοιοκρατία, παρά τον ρόλο των ΜΜΕ, παρά τα τόσα ελλείμματά της που οφείλουμε να αγωνιστούμε για να διορθώσουμε. Δυστυχώς η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν είναι για όλους αυτονόητη. Και αν κάποιος πιστεύει ότι ζούμε σε μια μορφή δικτατορίας τότε είναι λογική συνέπεια η χρήση της βίας. Βέβαια είναι σχετικά δύσκολο να πείσει κανείς ένα 15χρονο για την αξία της Δημοκρατίας που άλλωστε δεν έχει (ευτυχώς) εμπειρία της έλλειψής της και γίνεται ακόμη πιο δύσκολο όταν ο ίδιος δεν έχει πειστεί.
Θα φανταζόταν κανείς ότι τουλάχιστον οι αρχηγοί κομμάτων της Βουλής έχουν απαντήσει στο ερώτημα αυτό αλλά και για αυτό υπάρχουν αμφιβολίες...

και το άρθρο (όλο είναι εδώ) καταλήγει στο τι μπορούμε να κάνουμε. (Εδώ ζορίστηκα, είπα για να δω κυρία μου, μπορείς να τα έχεις όλα αυτά και πάντα στο νου σου;)

"Να κατανοήσουμε ότι ο «άλλος» είναι συμμέτοχος στη δημοκρατία. Η γνώμη του είναι τόσο σημαντική όσο και η δική μας. Το ότι έχει διαφορετική άποψη δεν σημαίνει ότι η άποψη αυτή είναι ιδιοτελής ή προϊόν συμβιβασμού, φόβου ή βλακείας. Η ρητορική της απαξίωσης του «άλλου» γεννά την βία και την καταστροφή.

Να απαξιώσουμε κάθε πρακτικής βίας και τσαμπουκά. Να μάθουμε στα παιδιά μας ότι η βία φέρνει βία και πόνο.

Να καταλάβουμε ότι στη δημοκρατία μπορεί να τύχει να βρεθούμε στη μειοψηφία. Αν τα επιχειρήματά μας δεν πείθουν τους άλλους δεν σημαίνει ότι θα τους τα επιβάλουμε.

Να συναποφασίσουμε ότι καμιά μορφή βίας δεν είναι ανεκτή στη Δημοκρατία από καμιά ομάδα και από καμία ηλικιακή κλάση. Δεν υπάρχει δημοκρατία και ελευθερία χωρίς σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα (ας διαβάσουμε την διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου, είναι χρήσιμη για όλους).

Να κατανοήσουμε ότι η πολιτική είναι σύγκρουση σχεδίων για την διακυβέρνηση της χώρας και όχι σύγκρουση υπηρετών διαφόρων συμφερόντων ή διαγκωνισμός για μια θέση στα ΜΜΕ.

Να κατανοήσουμε ότι όλοι μικροί-μεγάλοι, κουκουλοφόροι και νοικοκυραίοι, αριστεροί και δεξιοί, θρησκευόμενοι και άθρησκοι, Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί, Έλληνες και αλλοδαποί βρισκόμαστε στο ίδιο σκάφος, στην ίδια χώρα, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, μοιραζόμαστε το ίδιο περιβάλλον.. Η περιβαλλοντική, η οικονομική και κοινωνική κρίση δεν θα κάνει διακρίσεις ανάλογα με την ταυτότητά μας. Το να ανοίγουμε τρύπες στο σκαρί ελπίζοντας ότι θα την πληρώσει μόνο ο καπετάνιος είναι ασυγχώρητη αφέλεια.

Αν πάρουμε τα μέτρα μας για μια ανεκτική δημοκρατική κοινωνία θα έχουμε κάνει το καλύτερο μνημόσυνο για όλα τα αδικοχαμένα παιδιά."

(είναι ένα άρθρο του Γιάννη Καρακάση, αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, τον άνθρωπο δεν τον είχα καν ακουστά, όσα γράφει τα θεωρώ πολύ ενδιαφέροντα, το λιγότερο. Το κείμενό του, δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα της ανανεωτικής πτέρυγας του συνασπισμού, πιστεύω ότι πραγματικά αξίζει τον κόπο. Στην αρχή δίστασα λίγο γιατί προέρχεται από ιστοσελίδα πτέρυγας σε πολιτικό κόμμα. Ακριβώς όμως επειδή προσωπικά, έχει χρόνια που δε νιώθω κανενός είδους δεσμευση από κανένα πολιτικό κόμμα και είμαι απόλυτα ελεύθερη στο θέμα αυτό, είπα ότι θα ήταν χαζομάρα να θέλω να κουβεντιάσουμε για όλα αυτά για τα οποία μιλάει το κείμενο και να μην το κάνω γιατί προέρχεται από μια σελίδα ρεύματος, αν το λένε έτσι, σε ένα κόμμα )