ιστοριες, παλιές, καινούριες, ιδιες, διαφορετικες

Όλες αυτές τις ημέρες που ζουμε όλοι στο δρόμο ή παρακολουθούμε από τους τηλεοπτικούς δέκτες μια πρωτόγνωρη κατάσταση, διάβασα και στάθηκα σε κείμενα όπως του
Νίκιπλου, της Αδαμαντίας, του Επίκουρου, της Κωνσταντινιάς.
Κι ένα άρθρο στην Καθημερινή από την Guardian, από την ίδια εφημερίδα και αυτό: «Με πολλούς να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα και έναν στους πέντε να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, υπάρχει ένας αυξανόμενος θυμός εναντίον της σκληρής φορολογικής πολιτικής μιας κυβέρνησης αποφασισμένης να ανταποκριθεί στα όρια επιδόσεων που θέτουν οι Βρυξέλλες και να περιορίσει το δημοσιονομικό έλλειμμα. Η πολιτική δυσαρέσκεια έχει ενταθεί από ισχυρισμούς για διαφθορά και μια σειρά σκανδάλων στα οποία εμπλέκονται μέλη του στενού κύκλου του κ. Καραμανλή».
Ενώ και η Liberation, περιεκτικά και εύστοχα, έγραψε: «…Πέρα όμως από τη συναισθηματική φόρτιση που φούντωσε μετά την «γκάφα» της αστυνομίας στο όνομα της επιβολής της τάξης, αυτή ήταν η αφορμή να ξεσπάσει ο φόβος, η αγανάκτηση και η οργή που υποβόσκουν στην ελληνική κοινωνία.
Οι πελατειακές σχέσεις, ο νεποτισμός και η διαφθορά συνεχίζουν να συνθέτουν την καθημερινότητα των Ελλήνων, παρά τις δεσμεύσεις για «σεμνότητα» και «ανθρωπιά» από τη συντηρητική κυβέρνηση που είχε υποσχεθεί να επουλώσει τις πληγές. Η αδιάλειπτη συνέχιση των οικονομικών σκανδάλων και η δημοσιοποίηση αστρονομικών ποσών που περιέρχονται στην κατοχή ολίγων τους τελευταίους μήνες είχαν ως αποτέλεσμα την αγανάκτηση της νεολαίας.»



Να σου πω δυο ιστορίες;
Όταν η μεγάλη μου αδελφή ήταν στο γυμνάσιο, λίγο πριν πέσει η χούντα, ένας καθηγητής της στο γυμνάσιο, θεολόγος – παπάς, γνωρίζοντας ότι ο παππούς μας ήταν εξόριστος εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων, συστηματικά στο τμήμα της αδελφής μου κήρυττε εναντίον των κομμουνιστών, επικροτώντας τους εκτοπισμούς και την εξορία, γιατί βεβαίως όλοι αυτοί είναι καθάρματα, εγκληματίες, συμπλήρωνε εμφατικά. Η αδελφή μου, ένα πλάσμα μαζεμένο και ήσυχο, έτσι ήταν, υπέφερε. Μια μέρα έφυγε από την τάξη με κλάματα κι ευτυχώς για αυτήν, αν θυμάμαι καλά, υπήρξαν συμμαθητές της που την υπερασπίστηκαν με θάρρος. Αυτός ο αισχρός άνθρωπος αμφιβάλω αν ποτέ κατάλαβε τι κακό έκανε σε ένα παιδί.
Σήμερα είδα για λίγο μια φίλη μου. Πέρασα να της πω ένα γεια και την βρήκα καταρρακωμένη. Κουβέντα στην κουβέντα μου είπε γιατί. Ο γιος της, πηγαίνει στο γυμνάσιο. Ο άντρας της φίλης μου είναι αστυνομικός. Καθηγητές και συμμαθητές του βλέποντάς τον στο σχολείο μετά τα γεγονότα άρχισαν να βρίζουν συλλήβδην τους αστυνομικούς συμπεριλαμβάνοντας μέσα σε όσα έλεγαν και τον πατέρα του παιδιού. Ο μικρός, προσπάθησε να υπερασπιστεί το γονιό του, ο μπαμπάς μου δεν είναι έτσι έλεγε, δεν είναι όλοι ίδιοι, και ο μπαμπάς σου κάθαρμα είναι του είπαν, δεν υπάρχει καλός άνθρωπος που να είναι αστυνομικός, και θα ‘ρθούμε, είπαν οι πιο θερμόαιμοι να ρίξουμε μολότοφ στο σπίτι σου. Το παιδί κλαίγοντας έφυγε από το σχολείο παρατώντας τα όλα πίσω. Η φίλη μου προσπάθησε να μαζέψει τα κομμάτια του και μαζί και τα δικά της κομμάτια, να βλέπεις το παιδί σου έτσι, εύκολο είναι;

Είναι δυο ιστορίες. Είναι πολύ διαφορετικές;

(γνωστό "απολιτικό ον", όπως έχω συνηθίσει να με αποκαλούν, πάλι στα καθημερινά έχω γυρίσει την ιστορία. Γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Όπως σχολίαζα στης Κωνσταντινιάς,
να δω πόσο θα αλλάξουμε στην καθημερινότητά μας. Νομίζω ότι καμιά φορά γίνομαι γραφική, εδώ που τα λέμε μάλλον είμαι, λέγοντας και ξαναλέγοντάς το ίδιο αλλά επανάσταση για μένα είναι να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Όλα τα άλλα είναι για να κάνουμε τους επαναστάτες.)