Τι να σου ευχηθώ; Τίποτα λιγότερο!

Άστρο
Όταν
χαραζει
Στον ουρανό
είν' ένα αστέρι

Αστρο του πρωινού
Ο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινό

Κι αν χάθηκαν τ'αστέρια απο παντού
να έρθεις να σου φτιάξω εγω δικά μου
Άστρα μη με μαλώνετε που τραγουδώ τη νύχτα
Κάποιος είπε πως η αγάπη σ' ένα αστέρι κατοικεί
Όσα άστρα γύρω βρισκονται στην έκπαγλη σελήνη

 Aπ' όλα τ' άστρα τ' ουρανού ένα 'ναι που σου μοιάζει

ένα που βγαίνει το πουρνό όταν γλυκοχαράζει

Πάλι μέτρησα τ΄αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε
μόνο τα δικά σου χέρια δε μ΄ εγκαταλείπουνε
Μη φοβάσαι μωρό μου,
πάνω λάμπουν τ΄αστέρια,
εδώ κάτω λάμπουμε εμείς

Εσύ είσαι το τυχερό μου αστερι,
όλη η φυση κι ο κόσμος το ξερει σαν μας βλέπουν μαζί αγκαλιά...
δικά σου τα γλυκά πρωινά αυτού του κόσμου

 (η ζωγραφια από εδώ)

Το καλύτερο που μπορώ να σου ευχηθώ για την καινούρια χρονιά που ερχεται

Ας εχεις, ας βρεις, ας κρατήσεις αυτό ακριβώς που λεει το τραγούδι.
Ό,τι αγαπας και κανει τη ζωή σου δημιουργική, όμορφη, χαμογελαστή, αληθινή.
Τίποτα λιγότερο.

Χρόνια πολλά και καλά.


"Όταν κοιτάζω εσένα
βλέπω μια αρχή,
μια φλόγα
να καίει πάνω από τη στάχτη
Όταν κοιτάζω εσένα...
Το πρώτο φως,
το θαύμα
βλέπω αυτό που θα 'ρθει
θα 'ρθει μαζί με σένα...
Όλη του δρόμου η συννεφιά
όλη των άστρων η ερημιά
κι όσα με πνίγουν,
ένα τίποτα
ένα τίποτα, όταν κοιτάζω εσένα
Βλέπω μια αρχή,
μια αχτίδα
βλέπω ουρανούς και βάθη
όταν κοιτάζω εσένα
Βλέπω νησιά χαμένα
στου ταξιδιού την άκρη
νερά γαληνεμένα
Όλη του δρόμου η ξαστεριά
του πρωινού όλη η δροσιά
όλες οι λέξεις
και τα χρώματα
όταν κοιτάζω εσένα.
Όλη του δρόμου η συννεφιά
όλη των άστρων η ερημιά
κι όσα με πνίγουν,
ένα τίποτα,
όταν κοιτάζω εσένα..."

Τόσο απλά

Μέρα γιορτής στο τελείωμά της. Αγαπη, λόγια, ευχές έκαναν τη μέρα σήμερα διαφορετική. Όμορφη, συγκινητική. Τόσα λόγια, τόσες όμορφες κι αληθινές ευχές, τόσα χαμόγελα κι αγκαλιές. Με αυτά που λείπουν πολύ, και με αυτά όμως που είναι ευλογία να τα εχεις στη ζωή σου. Την αγαπη και έγνοια των φίλων και δικών σου, τη χαρα να είσαι ανάμεσά τους. Και πάντα μεσα στη χαρα, η αμηχανία. Μόνο τα τελευταία χρόνια, κι αυτό το χρωσταω σε ανθρώπους αγαπημένους, κάπως, κάτι αλλαξε. Δεν είχα μαθει πώς είναι να γιορτάζεις, αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια. Δεν το ήξερα, απλά. Και τώρα που παλι την εχω εκείνη τη γνώριμη αμηχανία τα πραγματα είναι σίγουρα καλύτερα. Και όσο περνά ο καιρός θα είναι όλο και καλύτερα . Όταν σε γιορταζουν μαθαίνεις και να γιορταζεις και να χαίρεσαι, κι αυτό τόσο απλά.

Στην προηγούμενη αναρτηση και στα σχόλιά σας δεν απαντησα ακόμα, θα το κάνω όμως μόλις βρω λίγα λεπτα παραπάνω από τα πέντε που ξεκλεψα από τις δουλειές που ποτέ δε λένε να τελειώσουν για να σας γραψω όσα σας γραφω τώρα.

Από αύριο στην εκπομπή θα κανουμε μια μικρή βόλτα στις παραστασεις για παιδιά που μπορούμε να δούμε αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη, μερες που θα είναι κλειστα τα σχολεία και θα κανουν αναπαυλα και οι δραστηριότητες των παιδιών μας. Θα δίνουμε και προσκλήσεις για τις παραστασεις για τις οποίες θα ενημερωνόμαστε.Αύριο θα μιλήσουμε για τα «Σαραντα κλειδια» που ανεβαζει η Πειραματική Σκηνή της Τεχνης στο θεατρο Αμαλία.

Στην αυριανή όμως εκπομπή, επίσης, στο δευτερο ημίωρο, θα μιλήσουμε με αφορμή μια ταινία μικρού μήκους με τον δημιουργό της, τον Κωνσταντίνο Πιλάβιο.
Η ταινία είναι αυτή:


Θα τα πούμε αύριο λοιπόν!

Για καληνύχτα ακου αυτό το καινούριο τραγούδι(στιχοι:Γιωτα Βασιλακοπούλου, μουσική: Κωστής Ζευγαδελης, τραγούδι: Ελένη Πέτα)που πολύ μου άρεσε
Φιλιά...κι ευχαριστώ, ξέρεις εσύ...

ενα μήνυμα η αφορμή

Xιόνιζε στο Παρίσι από χθες βραδυ και το καλόστρωσε είπε ο nikiplos και πάνω που ζήλεψα, να, για να ζηλέψω κι άλλο, πρωί χιόνιζε και στις Βρυξέλες, το βλέπεις στη φωτογραφία;

Την ίδια ώρα στην Αθήνα ορκιζόταν η Έλενα, πτυχιούχος Νομικής πια. Μπραβο κορίτσι! Δεν είναι το πτυχίο αυτό καθεαυτό-μεταξύ μας είναι κι αυτό, ο κόπος να φτασεις ως εκεί- είναι και η προσωπικότητα αυτού του κοριτσιού, από το λίγο που την ξέρω, μοιαζει να ξέρει τι θελει, όχι ό,τι τύχει, ασχολείται με διαφορα επίσης, είναι δραστήρια, έχει τσαγανό, και νομίζω δεν θα είναι ποτέ πρόβατο στο μαντρί. Αυτό από μόνο του λεει πολλά.
Ηταν στις 10 το πρωί, έκεί μακρια χιόνιζε, την ίδια ώρα γινόταν η ορκωμοσία, ξεκινούσε και η εκπομπή στο ραδιόφωνο. Ενα από τα πρώτα μηνύματα ήταν της Μάρθας που κάνει το μεταπτυχιακό της στο ΑΠΘ. Μου έγραφε για ενα γεγονός που καταγραφηκε σε ενα βίντεο που υπαρχει στο youtube. Αυτός που το ανεβασε νομίζει ότι υπερασπίζεται το δίκιο του, τι να πεις... Ήθελα πρώτα να το δω. Το είδα.  Δεν το γνώριζα αυτό που συνέβη. Ήξερα βεβαια κάτι παρόμοιο που είχε συμβεί παλαιότερα, πάλι στο στόχαστρο ο κ.Μάνθος, και τότε πρύτανης του Αριστοτελείου. Σε εκείνη την περίπτωση είχα θαυμασει την ψυχραιμία και την αξιοπρέπειά του. Όπως έλεγα και στην εκπομπή σήμερα, τον κ.Μάνθο προσωπικά δεν τον γνωρίζω, καθώς όμως εκπροσωπεί ως πρύτανης ενα από τα μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, παρακολουθώ δηλώσεις και πραξεις του. Εκτιμώ τον συγκροτημένο λόγο του, την πραότητα, την αξιοπρεπειά και το, κατα τη γνώμη μου, ανοιχτόμυαλο των απόψεών του. Θυμάσαι τα λόγια του που ακούσαμε στην "Καλημέρα", για το Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Τελλόγλειο με θεμα παιδί και ΜΜΕ; Πιστευω ότι καταλαβαίνεις απόλυτα τι σου λέω αν τα είχες ακούσει. Με το λόγο και τη συμπεριφορά του τιμά την πανεπιστημιακή κοινότητα και αληθινά σου λεω, επειδή ξερω ότι πολλοί το σκέφτονται, καθόλου δεν με ενδιαφερει ποιας παραταξης υποψήφιος ήταν όταν εκλέχτηκε. Είναι ενας σοβαρός και άξιος άνθρωπος, τελεία. Και Μάρθα, όταν είδα το βίντεο, επιπλεον, τον θαυμασα. Εγώ εναν έφηβο εχω στο σπίτι και κρατιέμαι να μην παρεκτραπώ όταν με φερνει στα άκρα.
Για αυτό καθεαυτό το βίντεο, να λεμε τα αυτονόητα; Αραγε, τι θα μπορούσε να πει και ποιος σε αυτούς που με αυταρχισμό, αν όχι χειρότερο σίγουρα ίδιο με εκείνον που στα λόγια κατηγορούν, κάνουν αυτό που απλώς ανεβαζει την αδρεναλίνη τους, πολλοί απέναντι σε έναν; Κάποιος μπορεί να πει, παιδιά είναι. Όμως εμενα, χίλιες φορες μου ερχονται στο νου τα λόγια που είχε πει καποτε η Στελλα Άντλερ στους μαθητές της, οι άνθρωποι, είχε περίπου πει, ζουμε πλέον πιο πολλά χρόνια, ανεβαίνει διαρκώς ο μεσος όρος ζωής μας. Μόνο που αντί να προσθεσουμε τα επιπλέον χρόνια στην νεότητα και ωριμότητά μας, στα χρόνια που θα κανουμε καινούρια, δικά μας πραγματα, θα αμφιβάλλουμε, θα δημιουργούμε, βολικά-βολικά τα προσθεσαμε στην παιδική ηλικία. Παραμένουμε "παιδιά" μέχρι μεγαλοι σε ηλικία, "παιδια" άρα ακόμα σε αναμονή ενήλικες, μια χαρα να βολευόμαστε στο "παιδια είμαστε ακόμα", άρα, μεταξύ πολλών άλλων, δικαιολογείται και να παραφερόμαστε, να πουλάμε μούρη και τσαμπουκά... Ε, όχι, δεν δικαιολογείται. Ούτε σε παιδί δεν υπαρχει δικαιολογία τετοια μόνιμης συμπεριφοράς, ούτε σε έφηβο, για τα είκοσι, δε, που τελείωσε και η εφηβεία, δεν το συζητάμε καν. Όχι που γεμισε ο τόπος από "παιδια" που η ταυτότητά τους λεει τριαντα, σαραντα, πενηντα χρονών, νισαφι. Δυο φρασεις ψυχραιμες και στη σειρα δεν μπορούν να πουν. Μαγκιές όπου τους παίρνει. Κατα τ'αλλα καμία ευθύνη, καμία ηθική και υπευθυνότητα και τόλμη πραγματική στη ζωή και τη συμπεριφορά τους, χαμενοι και χωμένοι και βολεμένοι στον κόσμο τους.
Και μετα ξερεις τι αλλο σκέφτομαι; Ότι, δεν μπορεί, καποιος θα ντραπεί από αυτό στο οποίο πρωταγωνίστησε. Θα σηκώσει το μπόι του να κοιταξει καλύτερα τον εαυτό του και να ξεφύγει απ'το μαντρί της βλακείας. Και στο λέω γιατί απλώς το ξέρω. Ίδιο περιστατικό μπορεί να μην εζησα. Άλλα όμως ναι. Κι οι άνθρωποι αλλαζουν. Ευτυχώς. Και γίνονται καλύτεροι. Γιατί κάνουν και δε λένε μόνο.
Πάνω σε όλα αυτα που σκεφτομουν σήμερα, ήρθαν αυτα τα εισαγωγικά λόγια που διαβασα το μεσημέρι στον τιμητικό τόμο για τον καθηγητή Χρίστο Τσολάκη, από τις εκδ. Ιανός. Είναι λόγια του ισπανού γιατρού Santiago Ramon y Cajal (τιμήθηκε με βραβείο νόμπελ ιατρικής το 1906).
"Η μεγάλη, η επιθυμητή, η αναγκαία παιδεία συνισταται στην απελευθερωση του νου-του ηγεμονικού οργάνου της συνειδητής δρασης και της πρωτότυπης δημιουργίας- από ρουτίνες και επιβολές. Έτσι, αποστολή του παιδαγωγού καθίσταται όχι η σειριακή παραγωγή ανδρείκελων, αλλα η διαμόρφωση συνολικών προσωπικοτήτων, όπου τα ευγενή ιδεώδη, η αρετή, η εντιμότητα και η σθεναρότητα του χαρακτήρα συγχωνεύονται και αλληλοεπηρεάζονται."
Και λίγο πιο κάτω "Η υπερβατική αποστολή του δασκάλου είναι να αναπτύσσει φτερα σ'αυτούς που έχουν χέρια, και χέρια σ'αυτούς που έχουν φτερα"
Αυτα τα λόγια, τώρα, και στα σημερινά που σκεφτόμουν μου φαίνεται ταιριάζουν και σε αλλα επίσης, άσε που και είναι κι ωραία αφορμή κι εφαλτήριο και για αλλες κουβεντες...

Το πρωί δεν έβλεπες από την ομίχλη

Το πρωί δεν έβλεπες μπροστα σου από την ομίχλη. Μετά, μεχρι και ήλιος βγήκε.

Από το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά ενα τραγούδι μου ερχόταν συνέχεια "Πώς ήρθανε τα πραγματα", του Μαρκόπουλου, με τον Λιδακη. Δεν το ξέρεις, ε; Εγώ πάλι, καλά, πολύ καλά. Πώς μου ήρθε; Ήρθε.
Με ενα μικρό κι αφηρημένο και χαμόγελο, και στον καθρεφτη και σε φωτογραφία, ξεκίνησε η μέρα σήμερα. Εμοιαζε λίγο με μέρα σαν εκείνη που περιέγραφε σε ενα εντιτόριάλ του ο Γεωργελές. Μη σου πω έτσι ήταν από χθες και πιο πριν. Διαβαζα, διαβαζα ενα βιβλίο και μετα καταλαβα ότι γυρνούσαν οι σελίδες και δεν θυμόμουν τίποτα απ'όσα εγραφε ο Μουρακάμι, αφού σου είπα τι διαβάζω τώρα. Ο καημένος ο Γιοσίγια κάτι προσπαθούσε να μου πει αλλα εγώ χαμπάρι. "Όλα τα παιδιά του θεού μπορούν να χορεψουν", θα τα ξαναδιαβασω σήμερα, λοιπόν.
Η μέρα ακολούθησε το ρυθμό της.
Ήρθε στην εκπομπή ο Κωστής Παπάζογλου. Μιλήσαμε για μια συναυλία σήμερα και για την εκδήλωση της Παρασκευής που έρχεται, στις 18 Δεκεμβρίου, όπου η Συμφωνική Ορχήστρα του δήμου Καλαμαριάς, παρουσιάζει τον Μεσσία του Χέντελ στην καθιερωμένη Χριστουγεννιάτικη συναυλία αφιερωμένη και αυτή τη χρονιά στην Διεθνή Αμνηστία, την οποία θα ενισχύσουν τα εσοδα της συναυλίας.


"Καλά, στην Αθήνα που πήγες δεν είδες κάποια παράσταση να μας πεις;", έγραφε σήμερα η Σοφία σε ένα mail της. Είδα, θα σου γραψω κάποια στιγμή.
Σήμερα στην Αθήνα, μου είπε ενας φίλος που τηλεφωνησε πριν λίγο, το απόλυτο κυκλοφοριακό χαος εξαιτίας της βροχής. Τα ίδια που παθαίνουμε κι εμείς όταν βρεχει εδώ.
Βροχή δεν ανηφόρισε ακόμα εκ της πρωτευούσης, ανηφόρισε όμως δεμα με εδεσματα υψηλής γαστρονομίας, γαλλικής κουζίνας παρακαλώ. Και η γαστρονομία τεχνη είναι και μάλιστα σπουδαία. Κάποιοι είναι αποφασισμένοι να με μυήσουν στα μυστικά της γαλλικής κουζίνας. Ανοιξα το δεμα και χαιρόμουν σαν μικρό παιδί. Ακούμπησα το πολύτιμο περιεχόμενο στο τραπέζι κι ελαμπα από χαρα.
Α. και Φ., ευχαριστώ πολύ!!!!
Χμ, ποιος μας πιανει τώρα. Μαζί με τους λαχανοσαρμάδες (δε θα γίνει καλά το χερι μου;θα είναι το πρωτο φαγητό που θα φτιάξω!) και το κοκκινιστό μοσχαρακι (αυτό μπορώ να το μαγειρεψω και με το αριστερό χερι μόνο, το δοκίμασα), θα μαθω και το Cassoulet! Στην αρχή μόνο ...να το τρώω, έτοιμο από αλλους, όπως μου ήρθε σήμερα, μετα αμα αξιωθώ μπορεί και να μάθω να το μαγειρευω. Με εχω ικανή, σιγά μην το βάλω κάτω...
Επίσης, θα μάθω και τη συνταγή του εξαιρετικού γλυκού της Νιόβης (χρωσταω φωτογραφία) που όποιος το δοκίμασε ζήτησε και δευτερο κομμάτι προχθες που το κερασα, και τότε να δεις!

Και μιας ο λόγος περί κουζίνας και δη γαλλικής... Φιλίπ, θα μου μάθεις να μαγειρευω την θεϊκή σου κρεμμυδόσουπα; Ακόμη η ευωδιά της στη μύτη μου είναι, εχω να σου πω.

Να κι ενα ωραίο γαλλικό τραγούδι. (Είδες φιλενάδα; το εμαθα!)

"...τώρα που όλοι και όλα γυρίζουν..."

Γκριζάδα σήμερα. Γεύση μουντή. Χειμώνας.
Ξέρεις, μεσα στο γκρίζο καμιά φορα αμα κοιταξεις εχει και τετοιες εικόνες

Δεν ξερω ακόμα τι είναι, φυτρώσαν από δυο κουκούτσια που παραχωσα πριν κάποια χρόνια στο χώμα. Μανταρίνι, λεμόνι, πορτοκάλι, θα σε γελάσω. Από δυο μικρούς σπόρους, φαντασου. Μικρα δεντρακια, τώρα.

Διαβαζω τις ιστορίες του Μουρακάμι. Μετα το σεισμό. Σχεδόν βλέπω την αστραφτερή κουζίνα και το αποχαιρετιστήριο σημείωμα που βρήκε εκεί ο Κομούρα από τη γυναίκα του. Με σημειώματα χωρίζουν παντα στις ιστορίες του. Και πάντα στην κουζίνα αφημένα. Περίεργο ή καθόλου περίεργο. Όλοι οι άντρες των βιβλίων του είναι οι πλευρές του ίδιου άντρα. Όλες οι γυναίκες, μία γυναίκα. Κι όσο προσπαθούν να ξεφύγουν όλο πιο πολύ ερχονται πιο βαθιά σε αυτό που θελουν να αποφύγουν. Περίεργο; Ή καθόλου περίεργο;

Ενα βιβλίο για να σε κερδίσει και να είναι τελικά καλό πρεπει να σε συναρπάζει και να σε γλυκαίνει, μαζί. Ούτε μόνο το ένα, ούτε μόνο το αλλο. Έτσι, αν το θυμαμαι καλά, είπε ενα Σαββατο βράδυ, ο Απόστολος Δοξιάδης, σε μια όμορφη βραδιά προς τιμήν του στο βιβλιοπωλείο "Έναστρον", στη Σόλωνος, στην Αθήνα.

Να σε συναρπάζει και να σε γλυκαίνει, και τα δύο ρήματα μαζί. Ωραίο δεν είναι; Μόνο στα βιβλία αυτό; λέω εγώ... Για σκεψου το και σε αλλα στη ζωή σου.
Βεβαια, κάτσε να ρωτήσω τη Μαιρη που πήγαμε μαζί στη βραδιά αυτή, να σου πω αν έτσι το είπε ο Δοξιάδης γιατί μπορεί και να το θυμάμαι όπως θα ήθελα να το θυμάμαι. Περίεργο θα ήταν; Για μένα, καθόλου.
Ξερεις πόσες φορές άκουσα την "αυρα" του Κ.Βήτα και κάθε φορά άκουγα " αργα δεν είναι, μήπως αλλαξει ο κόσμος αυτός", αντί αυτού που λεει το τραγούδι "αργά αν δεν είναι μήπως αλλαξει ο κόσμος αυτός". Μια λέξη, δεν την άκουγα. Ενα μικρό αν.

Αυριο το πρωί θα μιλήσουμε στην εκπομπή, στο ραδιόφωνο, με τον Κ.Βήτα με αφορμή τον καινούριο του δίσκο. "Ένωση". Αν μου έλεγε ότι τον έγραψε περπατώντας, θα τον πίστευα, αλήθεια σου λεω. Σαν τοπίο δρόμων είναι. Έχει περιπατητικό αστικό ρυθμό. Ό,τι νάναι λέω, ε; Μπορεί... Περίεργο είναι;
"σαν την κλεψύδρα που δεν σταματά αδειαζει ο χρόνος γεμίζει ξανα είναι η αγάπη μου μίλια μακρια μέσα απ'το τούνελ ο αερας φυσα, απ'την ομίχλη καλοκαίρι θα'ρθεί και μες στο φως η ψυχή θα ενωθεί τα όνειρά μου τρενο εσύ κουβαλάς κανείς δεν ξέρει πού πας κανείς δεν ξέρει πού πας."
Από το τρένο.
Θα το ακούσουμε και αύριο στην Καλημέρα.
Όταν ακούω μουσικές, λόγια του Κ.Βήτα, όταν βλέπω εικόνες ή βίντεό του - θυμάσαι πριν λίγα χρόνια, το 2005, την έκθεσή του στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στο Λιμάνι;- από τη μια θέλω να σταθώ, να παρατηρήσω, να προσεξω, από την αλλη να κινηθώ, να κολυμπήσω οπωσδήποτε στο ρευμα του. Μ'αρεσει αυτό.

Τα χέρια

(Μουσική: Νίκυ Γιάκοβλεφ - στίχοι: Κώστας Κοφινιώτης - τραγούδι: Μαίρη Λω)

Μια άνευρη χειραψία μόνο, με κάποιον που γνωρίζω για πρώτη φορά φτάνει για να πω ότι καμία σχεση δεν μπορώ να έχω μαζί του.
Χέρια. Από μικρή τα παρατηρώ. Ξέρω τις πονεμένες αρθρώσεις που δεν σταματησαν ποτέ να δουλεύουν. Χερια αγαπημένα. Ανακατευουν το φαγητό στην κατσαρόλα. Ανοίγουν φύλλο για πίτα. Χερια που σχεδιαζουν, κεντούν, πλέκουν. Πονούν. Όσο μπορούν, δεν το λένε.
Να πιάνει το χερι σου, αυτό εχει σημασία. Δουλειές του χεριού. Σκληρές. Στο χωράφι. Στον κήπο. Χερια με τα σημαδια της δουλειάς. Σκληρά. Σκαμμένα. Περήφανα. Μετρας ψηλαφιστα λόφους δουλειάς στην επιφάνειά τους. Ενα παιδικό χερι χάνεται μέσα τους. Στο δρόμο. Περπατας μαζί. Παίρνεις και δύναμη και μπόι.Πασχίζεις να συντονιστείς με τα χερια που πανε σαν κουπιά. Χερια μεγαλης αγκαλιας σαν φτερούγα. Χερια που γραφουν. Διαβαζουν. Χερια μικρα που κρατανε το μολύβι με τα τρία δακτυλα σφικτα να μην πισωγυρίσει, μη φύγει από τη γραμμή, μικρα τα δακτυλάκια, αναμεσα τους το μολύβι θεόρατο.
Χέρια απλωμένα να αγκαλιάσουν. Με καρπούζι και ξεφλουδισμένο ζουμερό ροδάκινο, καλοκαίρι. Παγωμένα από το χιόνι. Κρυα από το χειμώνα, πάλι ξέχασες τα γάντια σου; Σχεδόν ακουμπάνε στη σόμπα. Το πρώτο κόψιμο, ενα ποτήρι κόπηκε στο χερι σου όπως το έπλενες.
Μεγαλώνεις. Πού να βαλεις τα χερια σου; Τα σταυρώνεις. Τα χώνεις στις τσεπες. Σαν κλαδιά απλώνονται και δε σε ρωτανε. Πού πάνε;
Χαιρετας, πάλι με το ίδιο χερι. Καθαρίζεις, διορθώνεις, μαστορευεις. Φυτευεις λουλούδια. Τα νύχια μες στο χώμα. Κόβεις λαχανικά. Καθαρίζεις κοτσάνια. Τακτοποιείς συρταρια. Τη ζωή σου. Με τα χερια.
Νανουρίζεις. Ένα μωρό. Στα χέρια. Ο κόσμος όλος.
Το ίδιο χερι χωμένο σε αγαπημένη παλάμη. Δακτυλα μπλεγμένα. Στα χερια που πεθαίνουν κι ανασταίνουν.
Στο χέρι σου είναι. Όχι του χεριού σου. Βαζεις ενα χερακι, να πάνε καλύτερα τα πραγματα. Πέντε δακτυλα. Αλλες φορές σφιγμένα. Άλλες χαλαρά, παραδομένα. Ό,τι αγαπάς στα χερια σου.
Τα χερια που έμαθαν να δουλευουν. Που κουβάλησαν. Κουραστηκαν. Και βρήκαν μια παλάμη να ακουμπήσουν. Σαν κουρασμένα άλογα στον ίσκιο ενός δέντρου. Γραντζουνισμένα. Με τις πληγές τους. Τη δύναμή τους. Μια ζωή, σαν χαρτης, στις γραμμές τους. Με εκείνα που τους έτυχαν. Κι εκείνα που διάλεξαν.
"Σε αυτό το χερι θα γράψεις εκείνα που θα διαλέξεις εσύ, αυτα που εσύ θελεις και θα κάνεις. Όχι, γραμμένα όλα δεν είναι, να το ξέρεις"

(Παλάμη του Κομοτηναίου μαχαιροποιού Μεστάν Αχμέτ.
Φωτογραφία του Δημήτρη Ταλιάνη από το λευκωμα "Επαγγελματα που άντεξαν στο χρόνο", εκδ. Τοπίο, παρουσιαστηκε σήμερα στη Θεσσαλονίκη, στον Ιανό, μιλήσαμε με τον Δ.Ταλιάνη σήμερα στην εκπομπή.)

(Φωτογραφία της Μαριλένας Σταφυλίδου, από την έκθεση του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης "εξέλιξη στα άκρα- φωτογραφικές σημειώσεις για τη ρευματοειδή αθρίτιδα", στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης, Τσιμισκή 29. Διαρκεια έκθεσης έως τις 12 Δεκεμβρίου 2009 )

"...μοναχά τα δυο σου χέρια μ' ανασταίνουν".

Στίχοι, μουσική: Τακης Μουσαφίρης. Τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος.

"Μη με φοβάσαι, δώσε μου το χέρι"
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος. Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου. Τραγούδι: Μπάμπης Στόκας.

'Kαρυατίδων', καλό μου Μουσείο;

Από τις τρεις μέρες στην Αθήνα. Ενα πρωινό στο Μουσείο της Ακρόπολης. Κυριακή. Περπατάδα από τη Νεάπολη , κέντρο Αθήνα, όχι Πειραιά για να μη λες ότι δεν έμαθα τίποτα στην πρωτευουσα, (άμα το λέω κι αυτό λάθος, τι να πω πια για τον εαυτό μου, δεν θα τη μάθω ποτέ την Αθήνα, μα ποτέ...μωρέ σαν να εκανα καλά και τη φοβόμουν τόσο εγώ παλιά...). Φτανουμε στο Μουσείο. Πολύς κόσμος. Παρα πολύς. Ειχαμε κανει διαδικτυακά κρατηση εισιτηρίων. Πανευκολο (αφού το εκανα εγώ, όλοι μπορείτε). Μπήκαμε γρήγορα.
Κανενας δεν μας είπε να αφήσουμε την τσαντα στο βεστιάριο, κι ας έλεγε έτσι στις πληροφορίες της ιστοσελίδας του Μουσείου. Πήγαμε κατευθείαν στην αίθουσα προβολης του ενημερωτικού βίντεο. Καλή κίνηση.
Μετα γυρίσαμε όλο το Μουσείο. Ενδιαφερουσα η μουσειολογική του άποψη, είναι ωραία η τοποθετηση των ευρημάτων σε προσομοίωση του πραγματικού τους αρχικού χώρου, αδύνατον να χαρείς την περιήγησή σου αν εχει τόσο πολύ κόσμο. Το κτίριο. Τόσο μεγαλο και δεν του φαίνεται καθόλου. Ούτε στην όψη, ούτε περπατώντας μέσα του. Δεν είναι για μεσημέρι, με τίποτα. Ο ήλιος μπαίνει από παντού και τυφλώνει τα πάντα.
Πάνω στη διαφανη γυαλινη επιφανεια του δαπέδου, ακούω εναν κύριο να λεει στην παρεα του "μην πατατε όλοι μαζί, μη πέσει". Χαμογελάω. Προχωραμε στις αίθουσες και τα επίπεδα. Μιλιούνια, παντού.
Η αρχαιολογία. Αν είχα ένα ακόμα πτυχίο θα ήταν εκεί. Μια λεπτομερεια και φτιαχνεται ολόκληρος κόσμος μπροστα σου.
Μια φορα στο μουσείο αυτό δεν φτανει, σε κανεναν μουσείο δεν φτανει μια μόνο επίσκεψη, πόσο μαλλον εδώ.
Θα ξαναπάω. Καλύτερα καθημερινή. Ακόμα καλύτερο δειλινό. Το ιδανικό με κάποιον που ξερει να μου λεει κι εγώ να μη ντρεπομαι να ρωτάω. Αμα τυχω σε καλό ομιλητή, μεχρι που δε μιλάω καθόλου εγώ, φαντασου... Το καλύτερό μου να ακούω ιστορίες για δρόμους, κτίρια, μνημεία, ονομασίες, ανθρώπους. Κάτι έχω στο μυαλό μου. Την επόμενη φορά.

Και τότε, εκείνη την επόμενη φορά, καλό μου μουσείο, γίνεται να έχεις αλλαξει σε παρακαλω εκείνο το "Καρυατίδων" που βγαζει μάτι στον ενημερωτικό πινακα δίπλα στις πανέμορφες Καρυάτιδες; Γραμμένο μάλιστα δυο φορές, παρακαλώ. Εμ, βλέπεις πέρασε από κει ο "κόκκινος μαρκαδόρος" που τίποτα δεν του ξεφεύγει, και το εντόπισε. Παραπάνω δε λέω, όποιος καταλαβε, κατάλαβε.

Τα γύρω γύρω από το Μουσείο

Μη με ρωτήσεις τι είναι πίσω, δεν ξέρω, εννοείται, για την αλήθεια δε θυμάμαι, πού θα παει όμως...

Διασκεψη της Κοπεγχαγης

Το ενδιαφερον της παγκόσμιας κοινότητας, πλην ημών - είναι γνωστό ότι το μικρό μας χωριό σε αλλο πλανήτη κατοικεί- από χθες είναι στραμμενο στην Κοπεγχάγη, μια απο τις πιο πρασινες πόλεις του κόσμου. Ο λόγος, η Διασκεψη της Κοπεγχάγης, που αφορα στην αντιμετωπιση των κλιματικών αλλαγών, έτσι ώστε ο πλανήτης να είναι βιώσιμος για το ανθρώπινο είδος. Η γη, όποια εξέλιξη κι αν εχει, θα συνεχίσει να υπαρχει και χωρίς εμάς, δεν είμαστε ό,τι μακροβιότερο δημιουργήθηκε στην επιφάνειά της. Εκείνη θα αλλαξει, εμείς θα μπορούμε να επιβιώσουμε με ασφαλεια;
Στη Διασκεψη της Κοπεγχαγης υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, αντιπρόσωποι από 190 χώρες από χθες έως τις 18 Δεκεμβρίου θα επιδιώξουν να καταλήξουν σε μία νέα συμφωνία κατά της κλιματικής αλλαγής και να θέσουν περιορισμούς στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου για την περίοδο 2012 - 2020.
Οι εργασίες της Διάσκεψης θα κλιμακωθούν σταδιακά, με αποκορύφωμα τη Σύνοδο Κορυφής 65 αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, στις 17 Δεκεμβρίου.

Ένα ενδιαφερον άρθρο μπορείτε να διαβασετε εδώ.
Μπείτε και εδώ για πολλά περισσότερα στοιχεία και πληροφορίες
Μια είδηση που ήρθε σήμερα από την αλλη πλευρα του Ατλαντικού κανει ακόμα πιο θετικό το κλίμα στην διασκεψη.
Η ιστοσελίδα στην οποία μπορείτε να παρακολουθείτε την πορεία της Διασκεψης είναι:http://unfccc.int/2860.php

Σήμερα στο πλαίσιο της διασκεψης θα προβληθεί η ταινία «World War III», των φοιτητών του Τμήματος Κινηματογράφου του Α.Π.Θ., Στέλιου Αλεξανδράκη και Μενέλαου Παμπουκίδη.
Η ταινία συμμετέχοντας στον παγκόσμιο διαγωνισμό με τίτλο «Ενα λεπτό για να σώσεις τον κόσμο», που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο, εκπροσωπώντας το Α.Π.Θ.,  απέσπασε το βραβείο της καλύτερης ταινίας από οργανισμό (Α.Π.Θ.), ανάμεσα σε 260 ταινίες από όλο τον κόσμο. Επίσης, η ταινία είχε αποσπασει το πρώτο βραβείο και στο Πανευρωπαϊκό Φεστιβάλ ταινιών ενός λεπτού «Σκέψου, Δράσε, Αλλαξε» («Think. Act. Change.») που διοργανώθηκε από το E.P.P. (European Peopleʼs Party - διαδικτυακό κανάλι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με έδρα τις Βρυξέλλες), στις 15/6/2009.




"Αργα δεν είναι, μήπως αλλαξει ο κόσμος αυτός", που λεει κι ο Κωνσταντίνος Β. στον καινούριο του δίσκο.


Ή όπως τραγουδούσε ο John Lennon, "Imagine". Δολοφονήθηκε σαν σήμερα, πριν από 29 χρόνια.

άντε τώρα να συνεννοηθούμε...

"-Τι να κανει βρε μαμα ο υπολογιστής σου; Τά παιξε. Χαλια μνήμη, τι να αντεξει;
-Δηλαδή αμα παρω κι αλλη μνήμη θα στρώσει;
-Ε, ναι, αλλα πρεπει να ταιριαζει με την motherboard σου και η δικιά σου είναι αρχαία
-Αντε βρε που θα μιλήσεις έτσι για την motherboard της μανούλας α, να  χαθείς, και δε μου λες τι είναι motherboard;
-Άντε τωρα να συννενοηθούμε..."
Αυτό το λες και μικρό δείγμα χασματος γενεών, το λες και τυπική, συνηθισμένη, καθημερινή  κουβεντα μεταξύ εμού και του αγαπητού μου υιού αυτοπροσώπως. Ο οποίος υιός μου, σήμερα το μεσημέρι αφού πρώτα μου ανελυσε την ιστορία και πορεία του Αλκιβιάδη, κάτι τον ρώτησα και τα ήξερε όλα ο μπαγάσας - σου έχω πει ότι στην ιστορία είναι απιαστος; -μετα μου έλεγε για τα επεισόδια τα σημερινά και τα χθεσινά, "τι ψαχνεις", μου έλεγε, "ό,τι και να γίνει οι αστυνομικοί θα είναι οι κακοί, είτε κανουν είτε δεν κάνουν τίποτα και σιγα μην κανουν οι άλλοι ό,τι κάνουν για τον Αλέξη. Να σου πω, ο καθενας τη δουλειά του κάνει και εσεις εκεί στα ΜΜΕ την κανετε όλη τη ζημιά. Μυρίζετε κρεας τα λαμόγια και ορμάτε."
Με πήρε κι εμένα η μπαλα, καταλαβες; Στο άκυρο που λεει κι αυτός. Τελος παντων.
"Τώρα εσενα που κατηγοράω τους δημοσιογράφους, δε σε πειραζει;", μου λεει. "Θα έπρεπε;", του απαντάω, "Ξερω γω, αλλοι μπορεί να προσβάλονταν, ο Μπουμπούκος, ας πούμε"
"Μπραβο ρε, με τον μπουμπούκο συγκρίνεις τη μανα σου;"
"Επίτηδες στα λεω, για να αντιδρασεις"
Και μετα ο "μελλοντικός πρωθυπουργός της χώρας", τρομάρα του, γύρισε στη μεγάλη του αγαπη, τη μουσική, άκου κι αυτό να μου λεει, "Το μόνο που μπορεί να σε κρατήσει δυνατό, είναι να συνεχίσεις να ζεις", "The All-American Rejects"-"Move Along". "Λοιπόν, αυτοί αν ερθουν για συναυλία στη Αθήνα θα παω να ξερεις, είναι πολύ ωραίοι. Α, άκου κι αυτό. "It's Not Over" - "Daughtry". Τελικά όλο αισιόδοξα τραγούδια μου αρεσουν" (καλό αυτό, λεω μεσα μου) "
-Καλα ρε δεν θα διαβασεις για αυριο;
-Αύριο θα πάμε εκδρομη, το νιώθω, το αισθανομαι, το μυρίζομαι.
-Καλά, νιώσε ό,τι θες αλλα κατσε να διαβασεις. Άντε, τα λεμε, μετα.

Πριν απο λίγες μέρες μου έστειλε με mail ενα ανεκδοτο, "για να δεις πώς μπορεί ο καθενας να πει ό,τι θελει όπως θελει", μου είπε. Με δημοσιογραφους κι αυτό το ανεκδοτο, είπε κανείς τίποτα;
"Σε ένα συνέδριο αθλητικών δημοσιογράφων παρευρίσκονται οι σημαντικότεροι δημοσιογράφοι από όλες τις εφημερίδες της χώρας. Εξω από το συνέδριο, σε ένα πάρκο, ένα παιδάκι παίζει αμέριμνο όταν ξαφνικά πετάγεται ένα ροτβάϊλερ από ένα θάμνο και γραπώνει το παιδάκι από το λαιμό έτοιμο να το σκοτώσει. Εκείνη τη στιγμή πετάγεται από το πουθενά ένα παλικάρι. Πιάνει το τεράστιο σκυλί από το σβέρκο και του σπάει τον αυχένα.
Ολοι οι δημοσιογράφοι είδαν τη σκηνή και έκπληκτοι βγαίνουν να μιλήσουν στο παλικάρι. Πετάγεται ομως ένας δημοσιογράφος από το Ντέρμπι και λέει :
- Μεγάλε, αυτό που έκανες θα είναι αύριο σε όλες τις εφημερίδες. Στο πρωτοσέλιδο θα γράψουμε "Ατρόμητος βάζελος σώζει παιδάκι από λυσσασμένο κτήνος".
- Μα δεν είμαι παναθηναϊκός, λέει το παλικάρι.
- Εντάξει, του απαντά ο δημοσιογράφος, τοτε θα γράψουμε "Αφοβο χανούμι σώζει παιδάκι από το στόμα τρελού σκύλου".
- Μα δεν είμαι ούτε ΑΕΚ, λέει το παλικάρι.
- Καλά τι ομάδα είσαι; ρωτάει ο δημοσιογράφος.
- Είμαι Ολυμπιακός, του λέει το παλικάρι.
Οπότε την επόμενη μέρα ο τίτλος ήταν "Δειλός γαύρος δολοφονεί ανυπεράσπιστο κατοικίδιο ζωάκι"

30 χρόνια Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Σήμερα, στις 7.30 το απόγευμα, στο Αμφιθέατρο του ΜΜΣΤ ο Βασίλης Παπαβασιλείου σε συνεργασία με το Μάκη Φάρο, παρουσιάζουν μια μοναδική performance, ειδικό αφιέρωμα «δώρον» στα τριαντάχρονα του μουσείου.

Είσοδος: ελεύθερη

Το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Μ.Μ.Σ.Τ.),  ενα μουσείο που εκτιμώ πολύ, συμπληρώνει τριάντα χρόνια λειτουργίας. Φαντασου πώς ήταν το τοπίο στην εικαστική πραγματικότητα και παιδεία πριν απο τριαντα χρόνια, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, μα στην Αθήνα, στην Ελλαδα γενικότερα. Μόνον έτσι θα αντιληφθείς πόσο πρωτοποριακή ήταν η κίνηση δημιουργίας του από μια μικρή ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι με αισιοδοξία, επιμονή, υπομονή, μπόλικη τρελλα και σκληρή εθελοντική δουλειά, μέχρι και σήμερα, βάλθηκαν να κάνουν πραξη την δημιουργία του πρώτου μουσείου σύγχρονης τέχνης στην Έλλάδα.
Σχετικά πρόσφατα, η Πρόεδρος του Δ.Σ. του Μ.Μ.Σ.Τ. κ.Ξανθίππη Σκαρπιά-Χόιπελ, μου έλεγε σε μια συνέντευξη που μου παραχώρησε στο περιοδικό City, πώς και γιατί προχώρησαν το 1979 στην ίδρυση του μουσείου. Όσοι είχατε,επίσης, έρθει στην ξεναγηση που πραγματοποιήθηκε για τους φίλους της Καλημέρας στην έκθεση του Γαϊτη, θα την θυμάστε να μας διηγείται το χρονικό του μουσείου, τα προβλήματα που αντιμετώπισαν και εν μερει αντιμετωπίζουν ακόμα, τον κόπο που κατεβαλλουν ώστε το μουσείο να αντεξει και να αναπτύσσσεται διαρκώς, εξελισσόμενο σε ενα μουσείο ευρωπαϊκής εμβέλειας.
 "To Μουσείο ιδρύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ως αποτέλεσμα μιας συνολικής συνείδησης και προσπάθειας που κατέβαλε μια μικρή ομάδα ανθρώπων με την υποστήριξη του Αλέξανδρου Ιόλα και ήταν πράγματι μια αισιόδοξη ιδέα. Η ομάδα αυτή συγκέντρωσε ένα σύνολο έργων σύγχρονων δημιουργών, Ελλήνων και ξένων, με την πρόθεση να καλύψει ένα ουσιαστικό κενό που άφηναν οι υπόλοιποι καλλιτεχνικοί θεσμοί στην Ελλάδα.

Ποιο ήταν αυτό το κενό; Η έλλειψη ενός μουσείου μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα με διεθνείς προοπτικές και προδιαγραφές ήταν αισθητή. Η καλλιτεχνική δημιουργία όπως εμφανιζόταν στη συλλογή και τους προβληματισμούς της Πινακοθήκης τα χρόνια εκείνα ήταν ελληνοκεντρική κι αποκομμένη από κάθε ευρωπαϊκή διάσταση. Η σχέση με τα καινούρια ρεύματα της τέχνης και τους καλλιτέχνες της διασποράς αποτελούσε ταμπού, σε μια εποχή όπου η ευρωπαϊκή και διεθνής διάσταση της ευρύτερης εικαστικής σκηνής στην Ελλάδα είχε ουσιαστικά αποκατασταθεί επαγγελματικά και ιδεολογικά. Οι καλλιτέχνες της διασποράς είχαν αρχίσει να επιστρέφουν ή τουλάχιστον να παίζουν ξανά ένα βασικό ρόλο στην καλλιτεχνική ζωή της Ελλάδας, κι οι νεότεροι καλλιτέχνες να εξασφαλίζουν όλο και περισσότερους δεσμούς με την διεθνή εικαστική κι ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Μ’ αυτό λοιπόν τον τρόπο, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στάθηκε η πρώτη συλλογική ανανεωτική προσπάθεια και συμβολή στην αναθεώρηση της πολιτισμικής και καλλιτεχνικής σύγχρονης ιστορίας."

To M.M.Σ.T. είναι το πρώτο μουσείο σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους, μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς της χώρας μας.
Στα 30 χρόνια λειτουργίας του, το Μουσείο έχει πραγματοποιήσει σημαντικές εκθέσεις Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, όπως αυτές των Joseph Beuys, Max Ernst, Fluxus, Peter Greenaway, Roberto Matta, Patrique Raynaud, Vladimir Velickovic, οι οποίες παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό. Το ΜΜΣΤ έχει δραστηριοποιηθεί ακόμη σε εκθέσεις σύγχρονης ελληνικής φωτογραφίας, συμμετέχοντας ενεργά στην οργάνωση της Φωτογραφικής Συγκυρίας, video art και έχει δανείσει έργα του σε μουσεία της Ευρώπης, όπως στο Jeu de Paume στο Παρίσι και στο Kunsthalle στη Βόννη. Αξίζει να σημειωθεί πως η μόνιμη συλλογή του μουσείου περιλαμβάνει πλέον περισσότερα από 1800 έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, βιντεοτέχνης, καλλιτεχνικής φωτογραφίας και χαρακτικής. Έχει πραγματοποιήσει περίπου 200 εκθέσεις και 180 παράλληλες εκδηλώσεις από τις οποίες οι 15 είναι αναδρομικές και 7 από αυτές παρουσιάστηκαν στην Εθνική Πινακοθήκη, στη Σχολή Καλών Τεχνών και στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων. Από το 2005 το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης έχει διευρύνει τη δραστηριότητα του οργανώνοντας εκθέσεις σε σημαντικές πόλεις της περιφέρειας όπως Βόλος, Καρδίτσα, Φλώρινα, Καβάλα, Σίφνο και Σπάρτη εγκαινιάζοντας την συνεργασία του με την Εθνική Πινακοθήκη.
Από το 2006, καλλιτεχνικός Διευθυντής του Μουσείου είναι ο καταξιωμένος στον ελληνικό και ευρωπαϊκό χώρο, ιστορικός Τεχνης, κ. Ντένης Ζαχαρόπουλος.
Οι κτιριακές εγκαταστάσεις του Μουσείου βρίσκονται στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, μέσα στον εκθεσιακό χώρο της ΔΕΘ και ξεπερνούν σε έκταση τα 4.000 τ.μ., περιλαμβάνοντας ειδικά εξοπλισμένους εκθεσιακούς χώρους, βιβλιοθήκη και αναγνωστήριο, αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, πωλητήριο, αναψυκτήριο, χώρους εκπαιδευτικών εργαστηρίων και αποθήκες.
Μπαίνοντας στον επίσημο δικτυακό του τόπο μπορείτε να περιηγηθείτε ηλεκτρονικά σε αυτό.
Εδώ θα πληροφορηθείτε για τις τρεχουσες εκθεσεις του Μουσείου με αναλυτικά στοιχεία για αυτές.

και η μικρότερη προσφορά είναι σημαντική

Αντιγράφω απο το blissthessaloniki.blogspot.com:

Το *bliss σε συνεργασία με το «Χαμόγελο του Παιδιού» αναλαμβάνει την πρωτοβουλία συγκέντρωσης δωρεών σε είδος, που θα διατεθούν στο σπίτι φιλοξενίας παιδιών της οργάνωσης στο Φοίνικα. Το «Σπίτι του Φοίνικα» σήμερα φιλοξενεί 29 παιδιά, σε έναν χώρο 500 τ.μ. που "δε θυμίζει ίδρυμα, αλλά κανονικό σπίτι".

Οι άμεσες ανάγκες του σπιτιού, όπως αυτές προκύπτουν την δεδομένη χρονική στιγμή, είναι οι παρακάτω (οι υπογραμμισμένες είναι πιο άμεσες):

Tο Σάββατο 12 και την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου, ελάτε να βοηθήσουμε το «Χαμόγελο του Παιδιού» να συνεχίσει να χαρίζει χαμόγελα σε παιδιά που το’ χουν πραγματικά ανάγκη.

50 life lessons

Αχ αυτές οι λίστες. Οι αμερικάνοι τις λατρεύουν, εγώ παλι που λεω ότι δεν μου αρεσουν όλο τις διαβαζω και μετα συνεχίζω να λεω ότι ...μπα, δεν μου αρεσουν.  Ασε που ενα απο τα αγαπημένα μου βιβλία είναι το Hight Fidelity του Hornby όπου ο ήρωας όλο λίστες κάνει. Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Τελος πάντων, αυτό είναι ενα θεμα που θα το λύσω με τον εαυτό μου άλλη φορά, γιατί τώρα θα σου πω για μια ...λίστα
Αν παρω τα πραγματα από την αρχή πρεπει να σου πω ποιος έγραψε και πότε αυτή τη λίστα και αυτό ακριβώς λέω να κάνω.
H Regina Brett είναι αμερικανίδα δημοσιογραφος, αρθρογράφος, καθε Πέμπτη και Κυριακή, στην εφημερίδα "The Plain Dealer", στο Cleveland του Ohio. Όταν γιόρταζε τα πεντηκοστά της γενέθλια, τον Μάιο του 2006, έγραψε στο άρθρο της την λίστα που θα διαβασετε παρακάτω. Κάποια στιγμή σχολίασε η ίδια ότι είναι το καλύτερο κείμενο που εγραψε ποτέ και χωρίς αμφιβολία το πιο δημοφιλές από όλα τα άρθρα της. Έχει κάνει το γύρο του κόσμου, με μερικές παραλλαγές όπως συμβαίνει σε όλα τα κείμενα που παιζουν "σπασμένο τηλέφωνο" και με ενα λαθος που επαναλαμβανεται και αφορα στην ηλικία της και η ίδια το αντιμετωπίζει με μπόλικο χιούμορ, καθώς στο διαδίκτυο όσο προωθείται η λίστα της αναφερεται σχεδόν παντα ότι είναι κιόλας ενενήντα χρονών.
Αυτα είναι λοιπόν τα 50 (αρχικά 45, στη συνέχεια συμπληρώθηκαν κι άλλα) μαθήματα ζωής, όπως τα αναφερει. Άλλα πρωτότυπα, άλλα κοινότυπα, άλλα έξυπνα άλλα προφανή και αναμενόμενα, μάλλον ο καθενας σε άλλα θα σταθεί κι άλλα θα του "μιλήσουν".
1. Life isn't fair, but it's still good.
2. When in doubt, just take the next small step.
3. Life is too short to waste time hating anyone.
4. Don't take yourself so seriously. No one else does.
5. Pay off your credit cards every month.
6. You don't have to win every argument. Agree to disagree.
7. Cry with someone. It's more healing than crying alone.
8. It's OK to get angry with God. He can take it.
9. Save for retirement starting with your first paycheck.
10. When it comes to chocolate, resistance is futile.
11. Make peace with your past so it won't screw up the present.
12. It's OK to let your children see you cry.
13. Don't compare your life to others'. You have no idea what their journey is all about.
14. If a relationship has to be a secret, you shouldn't be in it.
15. Everything can change in the blink of an eye. But don't worry; God never blinks.
16. Life is too short for long pity parties. Get busy living, or get busy dying.
17. You can get through anything if you stay put in today.
18. A writer writes. If you want to be a writer, write.
19. It's never too late to have a happy childhood. But the second one is up to you and no one else.
20. When it comes to going after what you love in life, don't take no for an answer.
21. Burn the candles, use the nice sheets, wear the fancy lingerie. Don't save it for a special occasion. Today is special.
22. Overprepare, then go with the flow.
23. Be eccentric now. Don't wait for old age to wear purple.
24. The most important sex organ is the brain.
25. No one is in charge of your happiness except you.
26. Frame every so-called disaster with these words: "In five years, will this matter?"
27. Always choose life.
28. Forgive everyone everything.
29. What other people think of you is none of your business.
30. Time heals almost everything. Give time time.
31. However good or bad a situation is, it will change.
32. Your job won't take care of you when you are sick. Your friends will. Stay in touch.
33. Believe in miracles.
34. God loves you because of who God is, not because of anything you did or didn't do.
35. Whatever doesn't kill you really does make you stronger.
36. Growing old beats the alternative - dying young.
37. Your children get only one childhood. Make it memorable.
38. Read the Psalms. They cover every human emotion.
39. Get outside every day. Miracles are waiting everywhere.
40. If we all threw our problems in a pile and saw everyone else's, we'd grab ours back.
41. Don't audit life. Show up and make the most of it now.
42. Get rid of anything that isn't useful, beautiful or joyful.
43. All that truly matters in the end is that you loved.
44. Envy is a waste of time. You already have all you need.
45. The best is yet to come.
46. No matter how you feel, get up, dress up and show up.
47. Take a deep breath. It calms the mind.
48. If you don't ask, you don't get.
49. Yield.
50. Life isn't tied with a bow, but it's still a gift.

Η αλήθεια είναι ότι δεν συμφωνώ με όλα της λίστας. Έχει και κάποια, λίγα, που δεν τα καταλαβαίνω καθόλου, επίσης. Ή έχουν σχέση μόνο με την αμερικάνικη πραγματικότητα. Είναι κι εκείνα που αναφερονται στο θεό που δεν πιστευω. Τελος, ποτε δεν πιστευω ότι η ζωή μα είναι μία ή πολλές φρασεις - είναι πολλά περισσότερα, ευτυχώς! Από την άλλη είναι και φρασεις στη λίστα αυτή  που με εκαναν να χαμογελάσω κι άλλες που με εκαναν να πω, "μα το λεει καταπληκτικά".
Ό,τι κι αν σκεφτείς εσύ και δεν υπαρχει λόγος να συμφωνούμε κιόλας, αυτή είναι η λίστα.
Και σε μετάφραση στα ελληνικά, ελευθερη αρκετα σε κάποια σημεία, απο εμένα και την Πασχαλίνα η Regina Brett λέει τα εξής:

(Αν εχεις καποια καλύτερη αποδοση στα ελληνικά των φρασεων και νοημάτων της, εννοείται, θα χαρώ να μου την γραψεις και να γραψω αυτήν στην ανάρτηση)

[Πασχαλίνα, σε ευχαριστώ! Νομίζω το διασκεδασαμε να ψαχνουμε την καλύτερη απόδοση, έτσι δεν είναι; Χμ, μήπως να το επαναλάβουμε με την πρώτη ευκαιρία;]

1. Η ζωή δεν είναι δίκαιη όμως ακόμα κι έτσι είναι ωραία.
2. Όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις κάνε απλώς το επόμενο μικρό βήμα
3. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάς μισώντας οποιονδήποτε
4. Μην παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρα. Κανείς αλλος δεν το κάνει.
5. Ξεχρέωνε την πιστωτκή σου κάρτα κάθε μήνα.
6. Δεν χρειάζεται να νικάς σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε να διαφωνείς.
7. Κλάψε με κάποιον. Είναι θεραπευτικότερο απ' ό,τι αν κλαις μόνος.
8. Δεν πειράζει να θυμώνεις με το θεό. Μπορεί να το αντέξει.
9. Αποταμίευε για τη σύνταξή σου από τον πρώτο σου μισθό.
10. Όταν πρόκειται για σοκολάτα είναι ανώφελο να αντιστέκεσαι!
11. Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου για να μην καταστρεφει το μέλλον σου.
12. Δεν πειράζει να σε δουν τα παιδιά σου να κλαις.
13. Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με αλλων. Δεν έχεις ιδέα πώς είναι το δικό τους ταξίδι ζωής.
14. Αν μια σχεση πρεπει να μείνει μυστική, ας μην είσαι εσύ σε αυτήν.
15. Όλα μπορούν να αλλαξουν με ενα ανοιγοκλείσιμο του ματιού, τόσο γρήγορα... Όμως μην ανησυχείς, ο θεός δεν ανοιγοκλείνει τα μάτια του ποτέ
16. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την περασεις κλαιγοντας σε μακροχρόνια πάρτυ λύπης. Ή ζήσε ή πεθανε.
17. Μπορείς να ξεπερασεις τα παντα αν δεν κανεις τίποτα βιαστικό σήμερα.
18. Ενας συγγραφεας γραφει. Αν θελεις να γίνεις συγγραφεας, γραψε.
19. Δεν είναι ποτέ αργα να εχεις μαι ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Όμως η δεύτερη φορα είναι στο χερι σου και σε κανενός αλλουνού.
20. Όταν επιδιώκεις αυτό που αγαπας στη ζωή, μην δεχεσαι το όχι για απαντηση.
21. Άναψε κεριά, στρώσε τα καλά σεντόνια, φόρεσε τα ακριβά εσώρουχα. Μην τα κρατας για μια εξαιρετική περίσταση. Σήμερα είναι η εξαιρετική περίσταση.
22. Προετοιμάσου πολύ περισσότερο απ'ό,τι χρειαζεται. Μετά ακολούθησε το ρευμα.
23. Γίνε εκκεντρικός τώρα. Μην περιμένεις να γερασεις για να φορεσεις μωβ.
24. Το πιο σημαντικό σεξουαλικό όργανο είναι το μυαλό.
25. Κανενας άλλος δεν είναι υπευθυνος για την ευτυχία σου, μόνο εσύ.
26. Αντιμετωπίζοντας οποιαδήποτε λεγόμενη "καταστροφή" σκέψου αυτα τα λόγια:"θα είναι σημαντικό σε πέντε χρόνια;"
27. Πάντα να επιλέγεις τη ζωή.
28. Συγχώρεσε σε όλους τα πάντα
29. Το τι πιστευουν οι άλλοι για σενα δεν είναι δικια σου δουλειά.
30. Ο χρόνος θεραπευει σχεδόν τα πάντα. Δώσε χρόνο στο χρόνο.
31. Όσο καλή ή κακή κι αν είναι μια κατασταση, θα αλλαξει.
32. Η δουλειά σου δεν είναι αυτή που θα σε φροντίσει αν αρρωστήσεις. Οι φίλοι σου θα είναι. Μείνε κοντά τους.
33. Να πιστευεις στα θαυματα.
34.Ο θεός σε αγαπαει γιατί έτσι είναι ο θεός, όχι επειδή εσύ εκανες ή δεν έκανες κάτι.
35. Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει αληθινά πιο δυνατό.
36. Το να γερνας νικα την αλλη εναλλακτική εκδοχή το να πεθαίνεις νέος.
37. Τα παιδιά σου θα είναι παιδιά μόνο μια φορά. Κάνε αυτα τα χρόνια αξεχαστα.
38. Διαβαζε τους ψαλμούς. Καλύπτουν όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα.
39. Βγες έξω, κάθε μέρα. Τα θαυματα περιμένουν παντού.
40. Αν όλοι ρίχναμε τα προβλήματά μας σε ενα λάκο (σημ. εδώ είναι δικιά μου ...απατεωνιά στη μεταφραση: προτιμώ αυτή τη λέξη απο το σωρό) και βλέπαμε των αλλων θα παίρναμε τα δικά μας πίσω
41. Μην  περνάς απο κόσκινο τη ζωή. Σήκω πανω και κανε το καλύτερο για τωρα.
42. Ξεφορτώσου οτιδήποτε δεν είναι χρήσιμο, όμορφο ή γεματο χαρα.
43. Το μόνο που εχει σημασία τελικά είναι το ότι αγαπησες.
44. Το να φθονείς είναι χασιμο χρόνου. Εχεις κιόλας όλα όσα σου χρειάζονται.
45. Τα καλύτερα δεν εχουν ερθει ακόμα
46. Όπως κι αν νιώθεις, σήκω, ντύσου όμορφα και πήγαινε, βγες στον κόσμο
47. Παρε μια βαθιά ανασα. Ηρεμεί το μυαλό.
48. Αν δεν ζητήσεις, δεν παίρνεις
49. Να υποχωρείς
50. Η ζωή δεν είναι δεμένη με φιόγκο, όμως κι έτσι είναι ένα δώρο.

Υ.Γ. Η φραση, που αναφερεται και στην παραπανω λίστα, "ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό", για την ιστορία, ανήκει στον Νίτσε.
Θα την εχεις σίγουρα ακούσει και σ' ενα τραγούδι, αυτό:

With a Little Help From My Friends

Δεν ξέρω αν είμαι καλή φίλη. Ξερω όμως ότι έχω καλούς φίλους. Και με λίγη βοήθεια, ή και πολλή αν χρειαστεί, όλα γίνονται.
Χθες τετοια ώρα να περπαταω στην Πανεπιστημίου και την Τρικούπη και σήμερα στη Στρατού και την Αγγελάκη. Άλλες πόλεις, άλλοι δρόμοι, άλλες μυρωδιές, ίδιος ουρανός πάνω στις δυο πόλεις και ίδια αγαπημένοι άνθρωποι. Για τους φίλους μου. Εδώ και εκεί. Για το μαζί. Για όσα πέρασαν κι όσα έρχονται.