Τρέχω για χιλιάδες πραγματα που πρεπει να γίνουν κι αναμεσα σε όλα να σου γραψω δυο λόγια.
Χθες στην εκπομπή έπαιξα ενα τραγούδι και με ρωτούσες ποια είναι αυτή η ωραία φωνή. Λοιπόν, την λένε Γιασμίν Λέβη, είναι τραγουδίστρια (γραφει και δικά της τραγούδια) από το Ισραήλ, βρεθηκε για λίγες μέρες στα μέρη μας, γλυκια, ευγενική, αν δεν γνωρίζεις άκουσέ την, εχει πολύ ωραία φωνή. Θα σου γραψω καποια στιγμή μετά γιατί και πώς ήρθε στη Θεσσαλονίκη. Περισσότερα και για την ίδια θα σου πω τότε. Το χθεσινό τραγούδι πάντως , "L' Alegria", "H Ευτυχία", ήταν αυτό και έχε υπόψιν σου θα έρθει στην Αθηνα για δυο συναυλίες στις αρχές του επόμενου μήνα:
Την Δευτερα είπα μια ανακοίνωση στο ραδιόφωνο και πολύ χαίρομαι που πολλοί θελετε λεπτομέρειες. Χμ, την αντιγραφω εδώ (μου την έστειλε η Αναστασία Κ. , να της πω κι ευχαριστώ!) και πολύ θα χαρώ να πατε, με το καλό. Αφού δεν μπορώ να πάω εγώ, κάντε το εσείς, μακάρι!
"Η Κυβέρνηση της Νορβηγίας ανακοίνωσε τη διεξαγωγή θερινού σεμιναρίου γλώσσας και πολιτισμού στο Όσλο για την περίοδο από 26 Ιουνίου - 6 Αυγούστου 2010.
Οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να συμπληρώσουν δύο είδη αιτήσεων: μία Γενική Αίτηση την οποία θα αναζητήσουν τηλεφωνικά στο (+47) 22 85 63 85 ή μέσω email στη διεύθυνση iss@admin.uio.no και μια ξεχωριστή Αίτηση Υποτροφίας την οποία θα βρουν στην ιστοσελίδα www.uio.no/iss
Η προθεσμία υποβολής αιτήσεων λήγει την 1η Φεβρουαρίου 2010."
Να σε κάνω να γελάσεις μια σταλα;
Ενα βίντεο που είδα στο blog της "Και λοιπόν;E allora?" (την γνώρισα μέσω του blog του Δύσπιστου, τι ωραίο που δεν έχει τέλος το να γνωρίζεις ενδιαφεροντες τόπους και ανθρώπους!) και μου άρεσε πολύ όπως και σε εκείνη.
Από μια αναρτηση που θελω να ανεβασω εδώ και πολλές μέρες και δεν προλαβαινω, θα το κάνω μαλλον αύριο πριν φύγω, διαβασε μια φραση και κρατησέ την. Οι υπόλοιπες αύριο!
"Αν όλοι ρίχναμε σε ενα λάκκο τα προβλήματα μας και μετα βλέπαμε τι εχει αυτός μέσα θα παίρναμε τα δικά μας και θα φεύγαμε."
Και τελος, για σήμερα. Φιλιά!
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009
Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009
Μια έκθεση φωτογραφίας
Σήμερα εγκαινιάζεται μια έκθεση φωτογραφίας με θέμα το ποτάμι Αξιός. Οι φωτογράφοι του «f 14 – Κοινόν Φωτογράφων» φέρνουν την εικαστική τους ματιά από τον ποταμό Αξιό σε δύο παρουσιάσεις στην πόλη της Θεσσαλονίκης.Η πρώτη έκθεση, στο Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό Θεσσαλονίκης, εγκαινιάζεται σήμερα στις 8 το βραδυ. Η έκθεση διαρκεί εως τις 20 Δεκεμβρίου 2009. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει η δεύτερη έκθεση στο Αεροδρόμιο “Μακεδονία”, από τις 22 Δεκεμβρίου 2009 έως τις 20 Ιανουαρίου 2010.
Όπως λενε οι ίδιοι οι φωτογράφοι θα εκθέσουν "εικόνες νοσταλγικές, ιμπρεσσιονιστικές, δυναμικές, εικόνες ομορφιάς, καταστροφής, αδιαφορίας, αλόγιστης χρήσης και παρέμβασης"
Σαν αυτές που ακολουθούν.
(φωτο Γιαννης Παπαδόπουλος)
(φωτο Αναστασία Παλαιολόγου)
Με αφορμή την έκθεση, κάποια λόγια γενικά για το Δέλτα του Αξιού. Έχεις παει ποτέ; Είναι δυο βήματα απο τη Θεσσαλονίκη. Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς υγροτόπους στην Ελλάδας και βρίσκεται στις δυτικές ακτές του Θερμαϊκού κόλπου.
Είναι η περιοχή όπου βρίσκεται το Δελτα των ποταμών Αξιού και Αλιάκμονα όπου επίσης εκβάλουν οι ποταμοί Γαλλικός και Λουδίας (οι ποταμοί Γ.Α.Λ.Α., έτσι τους ξέρει η μικρή μου απο την εκπληκτική κ.Βίκυ, τη δασκάλα της που ξερει πρωτότυπους τρόπους μαθησης).
Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα πολύπλευρο σύστημα ποτάμιων δέλτα και εκβολών, ελών, λιμνοθαλασσών και αλυκών συνολικής επιφάνειας περίπου 320 τ.χλμ. Χάρη στη μεγάλη εναλλαγή οικολογικών συνθηκών που τη χαρακτηρίζουν –περιλαμβάνει από αγροτικές καλλιέργειες και λιβάδια ως αλατώδη εδάφη και ελώδεις εκτάσεις- η περιοχή αποτελεί έναν ιδανικό βιότοπο για πολλά είδη άγριων ζώων και πουλιών. Η περιοχή των Δέλτα Αξιού – Λουδία – Αλιάκμονα περιλαμβάνεται στο δίκτυο προστατευόμενων περιοχών της Ευρώπης Natura 2000. Παράλληλα, προστατεύεται από τη Διεθνή Σύμβαση Ραμσάρ για τους υγροτόπους.
Στο Δέλτα δραστηριοποιείται ενας Φορέας Διαχείρισης (εδώ, εκτός απο την επίσημη ιστοσελίδα κι ενα blog για το Φορέα) ο οποίος ιδρύθηκε το 2003 με σκοπό την διοίκηση, προστασία και διαχείριση του υγροτοπικού συστήματος που αποτελείται από τα Δέλτα των ποταμών Αξιού και Αλιάκμονα, από τις εκβολές του Λουδία και του Γαλλικού, από τη λιμνοθάλασσα Καλοχωρίου και τις Αλυκές Κίτρους. Η λειτουργία του χρηματοδοτείται μέχρι το τέλος του 2009 από το Επιχειριασιακό Πρόγραμμα Περιβάλλον. Τι θα συμβεί απο τη νεα χρονιά; Είναι ενα σημαντικό ερώτημα.
Όπως λενε οι ίδιοι οι φωτογράφοι θα εκθέσουν "εικόνες νοσταλγικές, ιμπρεσσιονιστικές, δυναμικές, εικόνες ομορφιάς, καταστροφής, αδιαφορίας, αλόγιστης χρήσης και παρέμβασης"
Σαν αυτές που ακολουθούν.
(φωτο Γιαννης Παπαδόπουλος)
(φωτό Αλεκα Τσιρώνη)
(φωτό Νίκος Μπαζάκας)
(φωτό Φώτης Παλαιολόγος)
(φωτο Στελιος Φιλίππου)
(φωτό Απόστολος Καρπαδάκης)
(φωτο Αναστασία Παλαιολόγου)
(φωτο Τάσος Σούπαρης)
Με αφορμή την έκθεση, κάποια λόγια γενικά για το Δέλτα του Αξιού. Έχεις παει ποτέ; Είναι δυο βήματα απο τη Θεσσαλονίκη. Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς υγροτόπους στην Ελλάδας και βρίσκεται στις δυτικές ακτές του Θερμαϊκού κόλπου.
Είναι η περιοχή όπου βρίσκεται το Δελτα των ποταμών Αξιού και Αλιάκμονα όπου επίσης εκβάλουν οι ποταμοί Γαλλικός και Λουδίας (οι ποταμοί Γ.Α.Λ.Α., έτσι τους ξέρει η μικρή μου απο την εκπληκτική κ.Βίκυ, τη δασκάλα της που ξερει πρωτότυπους τρόπους μαθησης).
Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα πολύπλευρο σύστημα ποτάμιων δέλτα και εκβολών, ελών, λιμνοθαλασσών και αλυκών συνολικής επιφάνειας περίπου 320 τ.χλμ. Χάρη στη μεγάλη εναλλαγή οικολογικών συνθηκών που τη χαρακτηρίζουν –περιλαμβάνει από αγροτικές καλλιέργειες και λιβάδια ως αλατώδη εδάφη και ελώδεις εκτάσεις- η περιοχή αποτελεί έναν ιδανικό βιότοπο για πολλά είδη άγριων ζώων και πουλιών. Η περιοχή των Δέλτα Αξιού – Λουδία – Αλιάκμονα περιλαμβάνεται στο δίκτυο προστατευόμενων περιοχών της Ευρώπης Natura 2000. Παράλληλα, προστατεύεται από τη Διεθνή Σύμβαση Ραμσάρ για τους υγροτόπους.
Στο Δέλτα δραστηριοποιείται ενας Φορέας Διαχείρισης (εδώ, εκτός απο την επίσημη ιστοσελίδα κι ενα blog για το Φορέα) ο οποίος ιδρύθηκε το 2003 με σκοπό την διοίκηση, προστασία και διαχείριση του υγροτοπικού συστήματος που αποτελείται από τα Δέλτα των ποταμών Αξιού και Αλιάκμονα, από τις εκβολές του Λουδία και του Γαλλικού, από τη λιμνοθάλασσα Καλοχωρίου και τις Αλυκές Κίτρους. Η λειτουργία του χρηματοδοτείται μέχρι το τέλος του 2009 από το Επιχειριασιακό Πρόγραμμα Περιβάλλον. Τι θα συμβεί απο τη νεα χρονιά; Είναι ενα σημαντικό ερώτημα.
Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009
Καλημέρα!
Καλημέρα!
Διαβασε μια ανακοίνωση για να έχεις το νου σου μην κοψοχολιαστείς σε μία ώρα περίπου από τώρα, στις 11 ακριβώς και μετα την εκπομπή θα σου πω τα υπόλοιπα.
Δοκιμαστική ήχηση του Συστήματος Αυτόματου Τηλεχειρισμού των Ηλεκτρονικών Σειρήνων Συναγερμού διάρκειας ενός λεπτού, από τις 11.00 έως τις 11.01, θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή σε όλη την ελληνική επικράτεια, ενημερώνει με ανακοίνωσή της η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας - Ενημέρωσης.
Η δοκιμαστική ήχηση εντάσσεται στο πλαίσιο της Εθνικής Διακλαδικής Τακτικής Aσκησης Ανευ Στρατευμάτων (ΤΑΑΣ), «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ - 2009» και ως εκ τούτου, δεν υπάρχει λόγος σύγχυσης ή ανησυχίας στον πληθυσμό της χώρας.
(από το in.gr)
Άντε, κι ενα τραγούδι για το καλό της μέρας
11.20, πια. Δεν προλαβαίνω να σου πω πολλά, δυο τρία όμως, ναι.
Χρήστο, το τραγούδι όλο είναι αυτό (κιθαρα και φωνή Νίκος Γούναρης, εξαιρετική ερμηνεία, τι να λεμε τώρα):
Subscribe Free
Add to my Page
Τελικά, η σειρήνα αλλού ακούστηκε, κι αλλού όχι. Στην Αγγελάκη που είμαστε όχι, γιατί άραγε;
Έρχεται Σαββατοκύριακο, συνεχίζονται οι εκδηλώσεις Κυριακή στο Μουσείο, στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, όπου ήδη "τρεχουν" εκτός της μόνιμης έκθεσης η έκθεση "Η Αρχιτεκτονική ως Εικόνα. Πρόσληψη και αναπαράσταση της αρχιτεκτονικής στη βυζαντινή τέχνη", έως τις 31 Ιανουαρίου 2010, και για λίγο ακόμα, μέχρι τις 30 Νοεμβρίου η έκθεση «Μαγεία & θρησκεία: θεοί, άγιοι και δαίμονες».
Αυτήν την Κυριακή θα πραγματοποιηθεί ένα παιχνίδι ρόλων για οικογένειες με παιδιά από 10 ετών από την ομάδα Gamecraft, για την οποία μιλάμε πολύ και στο ραδιόφωνο και στο blog και πολύ καλά κάνουμε. Αυτήν τη φορα δεν δηλώσαμε συμμετοχή ως εκπομπή αλλα έρχεται και η συνέχεια του προγράμματος σε λίγο, οπότε ετοιμαστείτε!
Καλή επιτυχία στα παιδια της Gamecraft και σε όσους δουλευουν στο Μ.Β.Π. και για αυτήν τη δραση, το αξίζουν με το παραπάνω!
Από την επόμενη βδομάδα θα αρχίσουμε πάλι τις καλημεροεξορμήσεις, μία-δύο τουλάχιστον μέχρι τα Χριστούγεννα, μπορεί και περισσότερες, κάτσε να δω τι διαθεση υπάρχει.
Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο
και όσο μπορείς ας θυμάσαι μια φραση. Με αυτήν έφυγα χθες βραδυ απο το μάθημα των γαλλικών, με αυτην ξύπνησα σήμερα το πρωί και ήθελα να τη μοιραστούμε.
"Πολλές φορές δεν είναι εύκολο να βλεπεις αισιοδοξα τα πραγματα, δεν είναι όμως αδύνατο."
Ό,τι αγαπήσαμε, ό,τι μας αγαπησε, ό,τι αγαπάμε μας κάνει καλύτερους, άμα προλαβαίνεις να το σκέφτεσαι κι αυτό καμιά φορά,
και πώς ό,τι αγαπησε κι αγαπήθηκε δε χανεται, καλά;
"Ό,τι αγαπησα έχει μπόι
Κι ό,τι αγαπώ, θέλει τα μάτια μου ανοιχτα το χτες να μη με τρώει..." Κι ας λυπάσαι που δεν έχεις κάποιου το βλέμμα να προσέχεις, η αγαπη θα σε βρει όπου και να'σαι. Χ. Αλεξίου, πάλι.
Έχε υπόψη σου και αυτό: Τη Δευτέρα 6-8 το απόγευμα,σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη απευθείας από το ψηφιακό ραδιοτηλεοπτικό στούντιο
του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, η Χάρις Αλεξίου θα μιλήσει σε φοιτητές και αποφοίτους του τμήματος οι οποίοι θα της κανουν ερωτήσεις με αφορμή το νεο της δίσκο. Την ραδιοφωνική αυτή κουβεντα θα συντονίσουν η Μαργαρίτα Μυτιληναίου από το Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7 και ο Οδυσσέας Ιωάννου από τον Μελωδία FM 99,2, και τα δυο ραδιόφωνα θα αναμεταδώσουν την συνέντευξη. Ακούγεται πολύ ενδιαφερον.
Ελα, να φευγω, πάλι πολύ μίλησα...
Τα λέμε από Δευτέρα...
Διαβασε μια ανακοίνωση για να έχεις το νου σου μην κοψοχολιαστείς σε μία ώρα περίπου από τώρα, στις 11 ακριβώς και μετα την εκπομπή θα σου πω τα υπόλοιπα.
Δοκιμαστική ήχηση του Συστήματος Αυτόματου Τηλεχειρισμού των Ηλεκτρονικών Σειρήνων Συναγερμού διάρκειας ενός λεπτού, από τις 11.00 έως τις 11.01, θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή σε όλη την ελληνική επικράτεια, ενημερώνει με ανακοίνωσή της η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας - Ενημέρωσης.
Η δοκιμαστική ήχηση εντάσσεται στο πλαίσιο της Εθνικής Διακλαδικής Τακτικής Aσκησης Ανευ Στρατευμάτων (ΤΑΑΣ), «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ - 2009» και ως εκ τούτου, δεν υπάρχει λόγος σύγχυσης ή ανησυχίας στον πληθυσμό της χώρας.
(από το in.gr)
Άντε, κι ενα τραγούδι για το καλό της μέρας
11.20, πια. Δεν προλαβαίνω να σου πω πολλά, δυο τρία όμως, ναι.
Χρήστο, το τραγούδι όλο είναι αυτό (κιθαρα και φωνή Νίκος Γούναρης, εξαιρετική ερμηνεία, τι να λεμε τώρα):
Subscribe Free
Add to my Page
Τελικά, η σειρήνα αλλού ακούστηκε, κι αλλού όχι. Στην Αγγελάκη που είμαστε όχι, γιατί άραγε;
Έρχεται Σαββατοκύριακο, συνεχίζονται οι εκδηλώσεις Κυριακή στο Μουσείο, στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, όπου ήδη "τρεχουν" εκτός της μόνιμης έκθεσης η έκθεση "Η Αρχιτεκτονική ως Εικόνα. Πρόσληψη και αναπαράσταση της αρχιτεκτονικής στη βυζαντινή τέχνη", έως τις 31 Ιανουαρίου 2010, και για λίγο ακόμα, μέχρι τις 30 Νοεμβρίου η έκθεση «Μαγεία & θρησκεία: θεοί, άγιοι και δαίμονες».
Αυτήν την Κυριακή θα πραγματοποιηθεί ένα παιχνίδι ρόλων για οικογένειες με παιδιά από 10 ετών από την ομάδα Gamecraft, για την οποία μιλάμε πολύ και στο ραδιόφωνο και στο blog και πολύ καλά κάνουμε. Αυτήν τη φορα δεν δηλώσαμε συμμετοχή ως εκπομπή αλλα έρχεται και η συνέχεια του προγράμματος σε λίγο, οπότε ετοιμαστείτε!
Καλή επιτυχία στα παιδια της Gamecraft και σε όσους δουλευουν στο Μ.Β.Π. και για αυτήν τη δραση, το αξίζουν με το παραπάνω!
Από την επόμενη βδομάδα θα αρχίσουμε πάλι τις καλημεροεξορμήσεις, μία-δύο τουλάχιστον μέχρι τα Χριστούγεννα, μπορεί και περισσότερες, κάτσε να δω τι διαθεση υπάρχει.
Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο
και όσο μπορείς ας θυμάσαι μια φραση. Με αυτήν έφυγα χθες βραδυ απο το μάθημα των γαλλικών, με αυτην ξύπνησα σήμερα το πρωί και ήθελα να τη μοιραστούμε.
"Πολλές φορές δεν είναι εύκολο να βλεπεις αισιοδοξα τα πραγματα, δεν είναι όμως αδύνατο."
Ό,τι αγαπήσαμε, ό,τι μας αγαπησε, ό,τι αγαπάμε μας κάνει καλύτερους, άμα προλαβαίνεις να το σκέφτεσαι κι αυτό καμιά φορά,
και πώς ό,τι αγαπησε κι αγαπήθηκε δε χανεται, καλά;
"Ό,τι αγαπησα έχει μπόι
Κι ό,τι αγαπώ, θέλει τα μάτια μου ανοιχτα το χτες να μη με τρώει..." Κι ας λυπάσαι που δεν έχεις κάποιου το βλέμμα να προσέχεις, η αγαπη θα σε βρει όπου και να'σαι. Χ. Αλεξίου, πάλι.
Έχε υπόψη σου και αυτό: Τη Δευτέρα 6-8 το απόγευμα,σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη απευθείας από το ψηφιακό ραδιοτηλεοπτικό στούντιο
του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, η Χάρις Αλεξίου θα μιλήσει σε φοιτητές και αποφοίτους του τμήματος οι οποίοι θα της κανουν ερωτήσεις με αφορμή το νεο της δίσκο. Την ραδιοφωνική αυτή κουβεντα θα συντονίσουν η Μαργαρίτα Μυτιληναίου από το Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7 και ο Οδυσσέας Ιωάννου από τον Μελωδία FM 99,2, και τα δυο ραδιόφωνα θα αναμεταδώσουν την συνέντευξη. Ακούγεται πολύ ενδιαφερον.
Ελα, να φευγω, πάλι πολύ μίλησα...
Τα λέμε από Δευτέρα...
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009
αποφασιστικός και τολμηρός ο Κωνσταντίνος;
-Μαμά, ξέρεις γιατί είναι καλο το jambo;
-Γιατί παιδί μου;
(Συγγνώμη, παρένθεση. Όλο κι όλο μια φορα πήγε στη ζωή της κι αυτό αφού με στόλισε με χίλια κοσμητικά επίθετα και με χαριστική βολή το "δεν με πιστεύουν τα αλλα παιδιά ότι δεν έχω πάει, να φανταστείς...", την πήρε από το χέρι η αδελφή μου και πήγαμε στο μαγαζί για μια "εκπαιδευτική" εκδρομή να της φύγει η περιέργεια πια...)
-Γιατί μας μετραει (αναφέρεται σε γνωστή διαφήμιση) πόσες μέρες λύπης έχουμε μέχρι να ερθουν τα Χριστούγεννα.
-Τι εννοείς "λύπης" παιδί μου, μέχρι τα Χριστούγεννα δεν θα χαρούμε καθόλου;
-Αμάν βρε μαμά, όταν λέω λύπης εννοω το σχολείο...
-Καλά, είναι λύπη το σχολείο;
-Πας καλά; Λύπη είναι, τι είναι; Άντε, άντε...
Μεταξύ μας, αν το σχολείο ξεκινούσε στις 9, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα. Και αν όλα τα μαθήματα ήταν καλλιτεχνικά επίσης, αλλά αυτό ας μη το κάνω θέμα...
Είδε τα ζόρια, φετος ειδικά, Πέμπτη βλέπεις, η πρώτη μεγάλη τάξη, αλλαγή μαθησιακού επιπέδου, πια.
Να σου πω την αλήθεια, κι εγώ τα είδα μαζί της. Μου είχαν πει για τα μαθηματικά, "είναι δύσκολα", "κακογραμμένο το βιβλίο, να εχεις το νου σου". Πήρα λοιπόν η καλή σου απο το Σεπτεμβριο, μη σου πω Αυγουστο και γελάσεις μαζί μου, βοηθήματα μαθηματικών, κάθισα να δω την ύλη, να ξέρω τι γίνεται, αμα με ρωταει το παιδί να μην απαντάω όπως τότε στον καιρό μου, πρίν τόοοοσα πολλά χρόνια, στην προϊστορία, που λέει κι η ίδια, εντάξει με τα μαθηματικά τα βολεψα, ας με ρωτήσει ό,τι θέλει, είμαστε οκ.
Εμ, έλα όμως και στα άλλα, μάνα του δειλινού καμπάνα...
Ό,τι δεν χρειάστηκε να κάνω στον μεγάλο, το ζω τώρα. Δεν είναι που έχει να μαθαίνει ιστορία, γεωγραφία, φυσικά, θρησκευτικά και όλα τα υπόλοιπα, στη γλώσσα μόνο ρωτάει σπάνια, το καλύτερό της μάθημα παντα, είναι που όλα τα γιατί της πρεπει να έχουν ένα διότι.
-Γιατί πρέπει να μάθω Ιστορία; Πού θα μου χρειαστεί;
Εδώ απαντάει ο αδελφός της, είναι το αγαπημένο του μάθημα και δε σηκώνει πολλά πολλά όταν το αμφισβητουν κάτι μικρα σαν την αδελφή του (ουφ, γλύτωσα, σε ενα ας απαντήσει άλλος!)
-Ωραία εγώ αυτό στα Φυσικά το ξέρω τι σημαίνει, γιατί να το μάθω απ'έξω;
-Και γιατί πρεπει να το μάθω όλο αυτό; Να το πω περιληπτικά δε γίνεται;
-Πόσο περιληπτικά πια; Ο άνθρωπος που το έγραψε στο βιβλίο διαβασε τρία βιβλία κι εβαλε την περίληψη εδώ, αυτό είναι το πιο περιληπτικό.
-Και άμα το πω με δικά μου λόγια;
-Με δικά σου αλλα όχι σαν να είσαι δευτερα δημοτικού, είσαι πέμπτη, μεγάλο κορίτσι
-Όλο αυτό μου λες. Τι πειραζει να πω "έκανε"; επειδή το βιβλίο λεει "πραγματοποίησε";
-Βρε πουλάκι μου, "έκανε" έλεγες στην πρώτη δημοτικού, έλα να μάθεις κι άλλα ρήματα.
-Άντε καλά. Και τι είναι αυτό το καινούριο που μου λες φετος, άλλο η αποστήθιση άλλο η παπαγαλία; Αφού είναι το ίδιο.
(γιούπι, ένα καλό, δε λέει το "αφού" στο τελος της πρότασης, γλύτωσε το παιδί)
Και νάμαι, να λέω η παπαγαλία σημαίνει ότι κάτι το λέμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αποστήθιση σημαίνει ότι λέμε κάτι όπως είναι μεσα στο βιβλίο αλλά το καταλαβαίνουμε. Μας βοηθάει όμως έτσι το βιβλίο να μάθουμε καινούριες λέξεις κι εκφράσεις για να εκφραζόμαστε καλύτερα. Εκφραζόμαστε καλύτερα, σκεφτόμαστε καλύτερα, μεγαλώνουμε, αυτό δεν της λέω, από μέσα μου το λέω.
Αυτό σημαίνει διπλή δουλειά για την ώρα, άντε να λύθουν όλες οι απορίες, άντε να συγκεντρωθεί, άντε να παίξεις με ερωτήσεις και παραδείγματα με όσα γίνεται τουλάχιστον, από όσα έχει να μάθει. Ευτυχώς έχει πολύ καλές δασκάλες, όλα θα πανε καλά. Τώρα το ξέρω που πέρασε λίγος καιρός, το νερό μπαινει στο αυλάκι, τα πραγματα γίνονται καλύτερα, έχει αρχίσει να εντοπίζει τις λεξεις κλειδιά στα μαθήματα που πρεπει να μαθαίνει κεφαλαια ολόκληρα, να καταλαβαίνει την αναπτυξη και τη συνεχεια της ροής αυτών των κειμένων, σε λίγο δεν θα χρειάζεται να την βοηθάω τόσο πολύ. Εντάξει, η Πέμπτη είναι η πρώτη ταξη της επόμενης φασης, αλλα θα τα καταφερει. Η δουλειά είναι μέχρι να μάθει τον τρόπο και μετα θα το κάνει μόνη της. Το ζόρι είναι μέχρι να ανοίξει τα φτερά της. Και μη γελάσεις, να πιστεψει ότι μπορεί να το κάνει μόνη της. Γιατί τώρα είμαι δίπλα για να είμαι δίπλα καμιά φορά, όχι ότι κάνω τίποτα σπουδαίο.
Θα μου πεις με τον μεγάλο δεν ήταν έτσι; Όχι, βέβαια. Κάθε παιδί κι ο τρόπος του, θα σου πω. Κάθε παιδί διαφορετικό.
Το καλύτερό της παντως όταν έχει να απαντήσει σε εργασίες. Φαντασία στο έπακρο. Εκεί το σχολείο γίνεται απόλαυση κι ας το λεει λύπη. Αυτή έτσι πρεπει να το λέει κι εγώ να απορώ, η καθεμιά στο ρόλο της.
Τις εργασίες εννοείται ότι της κάνει ολομόναχη κι εγώ μετα τις διαβάζω κρυφά και ξεκαρδίζομαι στα γελια, εντυπωσιαζομαι, παθαίνω δηλαδή ό,τι κάθε χαζομαμά.
Στην Ιστορία τις προάλλες είχε μάθημα για τον Κωνσταντίνο. Η άσκηση ήθελε να σχολιάσουν την έκφραση που είχε ο έφιππος Κωνσταντίνος σε μια φωτογραφία του βιβλίου και να πουν αν ο γλύπτης απέδωσε σωστα στην έκφραση του ότι ήταν τολμηρός και αποφασιστικός.
Να η φωτογραφία, να και η απάντησή της.
Η επόμενη ερώτηση ζητούσε να φανταστούν ότι είναι κάτοικοι της Ρώμης και μαθαίνουν ότι η πρωτεύουσα μεταφέρεται στο Βυζάντιο, τι θα σκέφτονταν, τι θα ένιωθαν κτλ
Υ.Γ. Σήμερα ο Άγγελος είπε ΤΗΝ ατακα, στην αδελφή του, την οποία είχα νωρίτερα αρκούντως ζαλίσει μάλλον, η απαραδεκτη (εγώ είμαι αυτή, φυσικά...), με (τεστ εν όψει, αύριο) δευτερουσες προτασεις και κλίσεις, επίθετα και ρήματα, κι αυτό πώς γραφεται, το αλλο πώς κλίνεται, με το φετινοαποκτηθέν βοήθημα της γραμματικής στο χέρι να 'μαι και σίγουρη βλεπεις για το τι αλλαξε και τι δεν αλλαξε, να συμπληρώνει και καμιά άσκηση στο βοήθημα.
"Κοίτα", της είπε, "το θεμα είναι να βρεις ένα δικό σου σύστημα να διαβαζεις. Να το δοκιμάσεις και να είσαι σίγουρη ότι πιάνει. Το επόμενο βήμα είναι να βγαλεις έξω απ' αυτό το σύστημα τους γονείς σου. Μετά όλα θα πανε καλά." Είπε κανείς τίποτα;
-Γιατί παιδί μου;
(Συγγνώμη, παρένθεση. Όλο κι όλο μια φορα πήγε στη ζωή της κι αυτό αφού με στόλισε με χίλια κοσμητικά επίθετα και με χαριστική βολή το "δεν με πιστεύουν τα αλλα παιδιά ότι δεν έχω πάει, να φανταστείς...", την πήρε από το χέρι η αδελφή μου και πήγαμε στο μαγαζί για μια "εκπαιδευτική" εκδρομή να της φύγει η περιέργεια πια...)
-Γιατί μας μετραει (αναφέρεται σε γνωστή διαφήμιση) πόσες μέρες λύπης έχουμε μέχρι να ερθουν τα Χριστούγεννα.
-Τι εννοείς "λύπης" παιδί μου, μέχρι τα Χριστούγεννα δεν θα χαρούμε καθόλου;
-Αμάν βρε μαμά, όταν λέω λύπης εννοω το σχολείο...
-Καλά, είναι λύπη το σχολείο;
-Πας καλά; Λύπη είναι, τι είναι; Άντε, άντε...
Μεταξύ μας, αν το σχολείο ξεκινούσε στις 9, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα. Και αν όλα τα μαθήματα ήταν καλλιτεχνικά επίσης, αλλά αυτό ας μη το κάνω θέμα...
Είδε τα ζόρια, φετος ειδικά, Πέμπτη βλέπεις, η πρώτη μεγάλη τάξη, αλλαγή μαθησιακού επιπέδου, πια.
Να σου πω την αλήθεια, κι εγώ τα είδα μαζί της. Μου είχαν πει για τα μαθηματικά, "είναι δύσκολα", "κακογραμμένο το βιβλίο, να εχεις το νου σου". Πήρα λοιπόν η καλή σου απο το Σεπτεμβριο, μη σου πω Αυγουστο και γελάσεις μαζί μου, βοηθήματα μαθηματικών, κάθισα να δω την ύλη, να ξέρω τι γίνεται, αμα με ρωταει το παιδί να μην απαντάω όπως τότε στον καιρό μου, πρίν τόοοοσα πολλά χρόνια, στην προϊστορία, που λέει κι η ίδια, εντάξει με τα μαθηματικά τα βολεψα, ας με ρωτήσει ό,τι θέλει, είμαστε οκ.
Εμ, έλα όμως και στα άλλα, μάνα του δειλινού καμπάνα...
Ό,τι δεν χρειάστηκε να κάνω στον μεγάλο, το ζω τώρα. Δεν είναι που έχει να μαθαίνει ιστορία, γεωγραφία, φυσικά, θρησκευτικά και όλα τα υπόλοιπα, στη γλώσσα μόνο ρωτάει σπάνια, το καλύτερό της μάθημα παντα, είναι που όλα τα γιατί της πρεπει να έχουν ένα διότι.
-Γιατί πρέπει να μάθω Ιστορία; Πού θα μου χρειαστεί;
Εδώ απαντάει ο αδελφός της, είναι το αγαπημένο του μάθημα και δε σηκώνει πολλά πολλά όταν το αμφισβητουν κάτι μικρα σαν την αδελφή του (ουφ, γλύτωσα, σε ενα ας απαντήσει άλλος!)
-Ωραία εγώ αυτό στα Φυσικά το ξέρω τι σημαίνει, γιατί να το μάθω απ'έξω;
-Και γιατί πρεπει να το μάθω όλο αυτό; Να το πω περιληπτικά δε γίνεται;
-Πόσο περιληπτικά πια; Ο άνθρωπος που το έγραψε στο βιβλίο διαβασε τρία βιβλία κι εβαλε την περίληψη εδώ, αυτό είναι το πιο περιληπτικό.
-Και άμα το πω με δικά μου λόγια;
-Με δικά σου αλλα όχι σαν να είσαι δευτερα δημοτικού, είσαι πέμπτη, μεγάλο κορίτσι
-Όλο αυτό μου λες. Τι πειραζει να πω "έκανε"; επειδή το βιβλίο λεει "πραγματοποίησε";
-Βρε πουλάκι μου, "έκανε" έλεγες στην πρώτη δημοτικού, έλα να μάθεις κι άλλα ρήματα.
-Άντε καλά. Και τι είναι αυτό το καινούριο που μου λες φετος, άλλο η αποστήθιση άλλο η παπαγαλία; Αφού είναι το ίδιο.
(γιούπι, ένα καλό, δε λέει το "αφού" στο τελος της πρότασης, γλύτωσε το παιδί)
Και νάμαι, να λέω η παπαγαλία σημαίνει ότι κάτι το λέμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αποστήθιση σημαίνει ότι λέμε κάτι όπως είναι μεσα στο βιβλίο αλλά το καταλαβαίνουμε. Μας βοηθάει όμως έτσι το βιβλίο να μάθουμε καινούριες λέξεις κι εκφράσεις για να εκφραζόμαστε καλύτερα. Εκφραζόμαστε καλύτερα, σκεφτόμαστε καλύτερα, μεγαλώνουμε, αυτό δεν της λέω, από μέσα μου το λέω.
Αυτό σημαίνει διπλή δουλειά για την ώρα, άντε να λύθουν όλες οι απορίες, άντε να συγκεντρωθεί, άντε να παίξεις με ερωτήσεις και παραδείγματα με όσα γίνεται τουλάχιστον, από όσα έχει να μάθει. Ευτυχώς έχει πολύ καλές δασκάλες, όλα θα πανε καλά. Τώρα το ξέρω που πέρασε λίγος καιρός, το νερό μπαινει στο αυλάκι, τα πραγματα γίνονται καλύτερα, έχει αρχίσει να εντοπίζει τις λεξεις κλειδιά στα μαθήματα που πρεπει να μαθαίνει κεφαλαια ολόκληρα, να καταλαβαίνει την αναπτυξη και τη συνεχεια της ροής αυτών των κειμένων, σε λίγο δεν θα χρειάζεται να την βοηθάω τόσο πολύ. Εντάξει, η Πέμπτη είναι η πρώτη ταξη της επόμενης φασης, αλλα θα τα καταφερει. Η δουλειά είναι μέχρι να μάθει τον τρόπο και μετα θα το κάνει μόνη της. Το ζόρι είναι μέχρι να ανοίξει τα φτερά της. Και μη γελάσεις, να πιστεψει ότι μπορεί να το κάνει μόνη της. Γιατί τώρα είμαι δίπλα για να είμαι δίπλα καμιά φορά, όχι ότι κάνω τίποτα σπουδαίο.
Θα μου πεις με τον μεγάλο δεν ήταν έτσι; Όχι, βέβαια. Κάθε παιδί κι ο τρόπος του, θα σου πω. Κάθε παιδί διαφορετικό.
Το καλύτερό της παντως όταν έχει να απαντήσει σε εργασίες. Φαντασία στο έπακρο. Εκεί το σχολείο γίνεται απόλαυση κι ας το λεει λύπη. Αυτή έτσι πρεπει να το λέει κι εγώ να απορώ, η καθεμιά στο ρόλο της.
Τις εργασίες εννοείται ότι της κάνει ολομόναχη κι εγώ μετα τις διαβάζω κρυφά και ξεκαρδίζομαι στα γελια, εντυπωσιαζομαι, παθαίνω δηλαδή ό,τι κάθε χαζομαμά.
Στην Ιστορία τις προάλλες είχε μάθημα για τον Κωνσταντίνο. Η άσκηση ήθελε να σχολιάσουν την έκφραση που είχε ο έφιππος Κωνσταντίνος σε μια φωτογραφία του βιβλίου και να πουν αν ο γλύπτης απέδωσε σωστα στην έκφραση του ότι ήταν τολμηρός και αποφασιστικός.
Να η φωτογραφία, να και η απάντησή της.
Η επόμενη ερώτηση ζητούσε να φανταστούν ότι είναι κάτοικοι της Ρώμης και μαθαίνουν ότι η πρωτεύουσα μεταφέρεται στο Βυζάντιο, τι θα σκέφτονταν, τι θα ένιωθαν κτλ
Υ.Γ. Σήμερα ο Άγγελος είπε ΤΗΝ ατακα, στην αδελφή του, την οποία είχα νωρίτερα αρκούντως ζαλίσει μάλλον, η απαραδεκτη (εγώ είμαι αυτή, φυσικά...), με (τεστ εν όψει, αύριο) δευτερουσες προτασεις και κλίσεις, επίθετα και ρήματα, κι αυτό πώς γραφεται, το αλλο πώς κλίνεται, με το φετινοαποκτηθέν βοήθημα της γραμματικής στο χέρι να 'μαι και σίγουρη βλεπεις για το τι αλλαξε και τι δεν αλλαξε, να συμπληρώνει και καμιά άσκηση στο βοήθημα.
"Κοίτα", της είπε, "το θεμα είναι να βρεις ένα δικό σου σύστημα να διαβαζεις. Να το δοκιμάσεις και να είσαι σίγουρη ότι πιάνει. Το επόμενο βήμα είναι να βγαλεις έξω απ' αυτό το σύστημα τους γονείς σου. Μετά όλα θα πανε καλά." Είπε κανείς τίποτα;
Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009
ένα κομμάτι αληθινής ζωής
(έργο του Ασαντούρ Μπαχαριάν)
Κάθε χρόνο λέω δεν θα μου συμβεί και φετος. Ε, μα... Και κάθε χρόνο τα ίδια. Στη σχολική γιορτή βουρκώνω. Κι όχι μόνο με το δικό μου παιδί. Ολόκληρη γυναίκα κρατιέμαι να μη βάλω κανονικά τα κλάμματα. Καμιά φορα δεν τα καταφερνω.
Και τι έγινε; Κλαίμε και ξεμπερδεψαμε; Συναισθηματικό χρεος; Δεν... αυτό να σου πω.
Από την άλλη πώς τα καταφερνω παντα και ό,τι με συγκινεί το δοκιμάζω με όλες μου τις ερωτήσεις; Μου λες;
Περπατάω στο δρόμο. Επιστρέφω απο το σούπερ μάρκετ φορτωμένη σακούλες. Κόπηκαν τα χέρια μου. Σταματαω στο φανάρι. Τοίχος, σύνθημα. Συνθήματα, μπροσούρα στο χερι απο τα παιδιά έξω από την τράπεζα. Όσοι πεθαίνουν "μιλάνε" πιο πολύ. Τους βάζουμε και λένε και τα δικά μας λόγια. Ξέρουμε εμείς. Και τι έλεγαν τότε και τι θα έλεγαν και τώρα, οπωσδήποτε. Πώς ένιωθαν. Τι σκεφτόντουσαν ακόμα και την τελευταία στιγμή. Τους κάνουμε σύνθημα, σημαία. Αλλωστε δεν ζουν. Ό,τι θελουμε μπορούμε να λέμε. Τους έχουμε αναγκη τους ήρωες; Καλύτερα να μη ζουν κιόλας; Μη μπορουν να μιλήσουν και πουν και τίποτα αντιηρωικό. Για μια μικρή, απλή χαρα, λέω τώρα εγώ. Για κάτι καθημερινό. Τους χρειαζόμαστε τους ήρωες; Όπως εμείς τους έχουμε στο μυαλό μας; Τι θα πει πού το ξέρουμε; Απλώς το ξέρουμε. Ή το ξέρουν άλλοι για μας.
Μπορεί τότε να μεγαλώνουμε. Όταν δεν εχουμε αναγκη κανεναν ήρωα.
Και τότε μπορεί να κάνουμε κάτι κι εμείς.
Και τότε μπορεί να κάνουμε κάτι κι εμείς.
Όσοι ξέρουν στ' αλήθεια, όταν πουν τη λέξη ήρωας την εννοούν. Αλλά δεν τη λένε εύκολα.
Όσοι πέρασαν βασανιστήρια κι άντεξαν είναι πιο επιεικείς με εκείνουν που δεν καταφεραν να αντεξουν. Οι πιο εύκολοι στα λόγια είναι εκείνοι που όλα τα ξερουν μόνο στα λόγια. Θυμάμαι τα λόγια σου. "Καμιά φορα το σώμα δεν αντεχει. Μη βιάζεστε να πείτε μεγάλες κουβέντες για αυτόν που δεν άντεξε. Δεν ξέρετε πώς είναι..."Το ίδιο γεγονός να ζήσουμε, την ίδια εικόνα να δούμε, αλλο θα δω εγώ κι αλλο εσύ. Για αυτό τις μαρτυρίες δεν τις πολυεμπστευομαι. Λένε ενα μερος από αυτό έγινε. Είναι όμως κάποιες μαρτυρίες με την ειλικρίνεια αυτού που δεν θελει σώνει και καλά να είναι ο πανσώστης ήρωας, δεν ναρκισσευεται. Είναι αληθινές ιστορίες. Δείχνουν δύναμη κι αδυναμία αλλα όχι φιλαρεσκεια. Αυτές με συγκινούν αληθινά. Είναι ο λόγος που μου αρεσει η Περσεπολις της Σατραπί, να μου έρχεται ενα παραδειγμα αμεσως στο μυαλό. Μια τετοια ιστορία διαβασα σήμερα. Στο blog της αχτίδας. Από σύμπτωση, μέσα σε λίγες μέρες μου είχε μιλήσει για το blog η Νιόβη, διαβασα και μια αναρτηση της roadartist. Μπήκα και διαβασα ενα κομμάτι της ζωής της.
Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009
Καλή συνέχεια κορίτσια! Καλή επιτυχία!!!
Είναι η μικρή μου αδελφή. Με ενάμιση σχεδόν χρόνο διαφορά. Από τότε που με θυμάμαι είμαστε μαζί. Οι άλλες μας αδελφές, μεγαλύτερες, μας πρόσεχαν, τις παρακολουθούσαμε, τις βλέπαμε πολύ πολύ μεγάλες, τώρα η διαφορα μάς φαίνεται πολύ μικρότερη αλλα τότε ήταν αλλιώς, πιο συνεσταλμένη, σοβαρή και διαβαστερή η μεγάλη, πιο δυναμική, κοινωνική και θαρραλέα η δεύτερη και μετα εμείς οι δυο. Όταν οι μεγαλες έφευγαν για σπουδές, μέναμε εμείς.
Μεγαλώσαμε μαζί. Γελάσαμε, παίξαμε, συγκινηθήκαμε, μοιραστήκαμε, διαφωνήσαμε, τσακωθήκαμε, κανονικά, όπως όλα τα αδέλφια. Ξέρεις καμιά φορα σκέφτομαι ότι τα αδελφια σου τα χρειάζεσαι όταν είσαι πολύ μικρός και μετα, όταν μεγαλώνεις. Όταν εχεις πια περάσει την εφηβεία και τα χρόνια όπου όλα σε καταπιέζουν, σε μπερδευουν και ψάχνεις να δεις ποιος είσαι, πού θα πας. Όταν λοιπόν περασουν όλα αυτα, είσαι σίγουρος για το τι είναι στη ζωή σου αυτές τις σχεσεις που βρήκες έτοιμες στη ζωή σου και δεν ήταν επιλογή σου. Και είσαι αληθινά τυχερός άνθρωπος αν σε συνδεουν μαζί τους δεσμοί αληθινοί, δεσμοί που επιλεγεις πλέον συνειδητά κι όχι αναγκαστικές συγγενικές σχεσεις. Είμαι πολύ τυχερή που υπαρχουν οι αδελφές μου στη ζωή μου. Ευτυχισμένη. Και χαίρομαι γιατί και τα παιδιά μας είναι πολύ κοντά το ένα στο άλλο. Αυτό μόνο θα σου πω.
Θα μπορούσα να σου πω πολλά για την Ιωαννα, την μικρη μου αδελφή. Και για πολλά που την καμαρώνω. Για το τσαγανό και την αποφασιστικότητά της. Για το ότι δε δισταζει να αλλάζει. Για απίθανες ατακες της. Για αλλα πολλά. Θα στα πω όμως άλλη φορα, ίσως.
Σήμερα θέλω να στείλω πολλή πολλή αγαπη και όσες ευχες μπορούν να φτασουν εως την Ατταλεια της Τουρκίας. Είναι εκεί με τις δυο μεγαλες της κόρες, τις ανηψιές μου.
Η Αγγελική και η Ελισάβετ είναι σκακίστριες και μέλη της της ελληνικής αποστολής που παίρνει μέρος στο Παγκόσμιο Πρωταθλημα Νέων (κορίτσια το λέω σωστα;). Παίζουν σκάκι απο μικρές, τώρα είναι δυο δεσποινίδες πια και πολύ καλές σκακίστριες. Με πολλα βραβεία και διακρίσεις και πολλές συμμετοχές σε τουρνουά και πρωταθλήματα σε Ελλαδα και εξωτερικό. Η Ελισάβετ μάλιστα, πριν λίγο καιρό, το Σεπτέμβριο, πέτυχε με εξαιρετική εμφάνιση μια μεγάλη διάκριση, κατεκτησε την τεταρτη θεση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων στο Φερμο της Ιταλίας.
Είναι δυο σπουδαία κορίτσια και δεν καμαρώνω για αυτές μόνο για τις επιδόσεις τους στο σκάκι. Μη νομίζεις άλλωστε πως κορδώνονται ανόητα για τις επιτυχίες και τα μετάλιά τους. Κάθε άλλο. Κουραζονται πολύ για αυτα, μελετούν και προπονούνται ώρες, χαίρονται όταν πάνε καλά αλλα είναι μετρημένες και φυσικά είναι δυο κορίτσια με όλα τα χαρακτηριστικά της ηλικίας τους, με χιούμορ, με άποψη, με τις μουσικές και τα ενδιαφεροντα τους, τους φίλους, το σχολείο. Και σταματαω εδώ γιατί θα μου βάλουν τις φωνές, "ελα βρε θεία..."
Εδώ μια φωτογραφία όπου φαίνονται και οι δυο σε ενα τουρνουα. Η Αγγελική είναι η πρώτη αριστερά, η Ελισάβετ η τρίτη δεξιά.
Κάπως έτσι λοιπόν, αφού τα κορίτσια μας παίζουν σκακι και όλο κάπου είναι για αγώνες, έμαθα σιγά σιγά να μετράω ΕΛΟ, χώρες που έχουν παραδοση στο σκάκι και άλλα τετοια που σιγα μην τα ήξερα αλλιώς. Μαθαίνω τα νέα τους κάθε μέρα, βλέπω στο διαδίκτυο με ποιες παίζουν, τι ΕΛΟ εχουν -αυτα που σου έλεγα πριν- τις ψαχνω στις φωτογραφίες, κανονική χαζοθεία.
Σήμερα ήταν η τέταρτη μερα του πρωταθλήματος. Πάνε και οι δύο πολύ καλά.
Καλή συνέχεια κορίτσια! Καλή επιτυχία!!!
Υ.Γ. Για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό να βάλω επάνω για τίτλο τη φραση "οι δικές μας βασίλισσες", αλλα αμεσως σκεφτηκα, είσαι καλά; εκτός που δεν είναι κι ωραίος τίτλος, δεν μπορείς να φανταστείς τι θα μου έλεγε μετα η αδελφή μου, ούτε παραμύθια με βασιλιάδες δεν της αρεσουν, πόσο μάλλον να έγραφα εδώ κάτι τετοιο. Θα ήταν σαν να παίζαμε διαλογο απο το "Καπλάνι της βιτρίνας" με την Μέλια και την αδελφή της, θυμάσαι Ιωάννα;
Εδώ μπορείτε να δείτε video (σε δύο απο αυτά, την δευτερη και τεταρτη μέρα, φαίνεται η Ελισάβετ, χαρα εγώ όταν την είδα, δε σου λέω τίποτα!) και εδώ φωτογραφίες απο την διοργάνωση με παιδιά και έφηβους απο όλον τον κόσμο να παίζουν σκάκι.
Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009
o μηχανισμός της καρδιάς
"- Η καρδιά σου είναι μηχανική, είναι πιο εύθραυστη από μια φυσιολογική καρδιά, κι ετσι θα'ναι για πάντα. Οι μηχανισμοί του ρολογιού δεν φιλτράρουν τα αισθήματα τόσο καλά όσο οι ιστοί. Πρεπει στ'αλήθεια να είσαι πολύ προσεκτικός. Αυτό που έπαθες στην πόλη όταν είδες εκείνη την τραγουδιστριούλα επιβεβαιώνει ό,τι φοβόμουνα: ο έρωτας είναι πολύ επικίνδυνος για σένα. Κοιμήσου τώρα...
-Εύκολο είναι με τέτοια καρδιά;"
Έχει καιρό που διάβασα το βιβλίο αυτό. Από την άνοιξη που μας πέρασε. Μόλις είχε κυκλοφορήσει, απο τις εκδόσεις Ηλίβατον. "Ο Μηχανισμός της Καρδιάς". "La mécanique du cœur". Γύριζε στο μυαλό μου πολλές φορές και ήθελα να σας γράψω. Όλο κάτι γινόταν. Τώρα που το σκέφτομαι, περιμενε τη στιγμή του. Επίσης, αυτή είναι μια πολύ καλή δικαιολογία για πραγματα που όλο αναβάλεις για μετα και μετα αυτα αργούν, αργούν, αργούν πολύ.... λες "δεν ήρθε η ώρα τους" και, ας πούμε, νομίζεις ότι λες μια εξυπνάδα, αλλα δεν κάνει τώρα να σας τα λέω όλα...
Κοίτα όμως σήμερα. Γύρισα πριν λίγο από το μάθημα των γαλλικών. Η Collette, η καθηγήτριά μας, εξαιρετική, ευγενική και κομψή, σε κάνει να αγαπήσεις τα γαλλικά. Επειδή δεν διαβαζει αυτες τις γραμές για αυτό στα γράφω με τόση άνεση. Μας μιλάει λοιπόν για τρεις ώρες και τα γαλλικά μπαίνουν μεσα σου. Μη γελάς, έτσι γίνεται. Επειδή δε, είναι γαλλίδα, εκτός απ'όλα τα άλλα, καλή προφορά, πραγματική γνώση της σύγχρονης καθομιλούμενης γαλλικής και άλλα πολλά, μου αρεσει που ψάχνουμε πολύ το πώς και το γιατί της γλώσσας. Είναι σαν να συναντιούνται οι μητρικές μας γλώσσες η δική της και η δική μας και μη σου πω σαν να κατανοώ καλύτερα και πιο βαθιά και τα ελληνικά. Εεε, επειδή έχω και την "πετριά", μην το μάθει ο γιος μου θα φάω χοντρό δούλεμα, πόσες φορές φτανω και στα αρχαία ελληνικά μην το ρωτας... Αυθαίρετα βεβαια, εντελώς, κάνοντας αντιστοιχισεις που μάλλον δεν ταιριάζουν, αλλο θεμα αυτό, είπαμε... η "πετριά". Ας πούμε σήμερα είδαμε κάποια στιγμή τη φραση "tous me plait". Εμείς στα ελληνικά το λέμε, "όλα μου αρεσουν". Πήγε το μυαλό μου στα αρχαία, βάλε στη θεση του "όλα" το παν, το όλον, και να, ο ενικός. Χαζά, ε; όλο τετοια κάνω, σιγα μη μάθω ξενες γλώσσες ποτέ...
Πάντως για να επιστρεψω επιτελους, κάποια στιγμή βλεπουμε τη λεξη cœur, είναι η καρδιά. Γενους αρσενικού, στα γαλλικά. Μα η καρδιά αρσενική; γυρίζω και λεω ψιθυριστα στη Σοφία, την συμμαθήτρια με το απίστευτο ταλεντο στις ξενες γώσσες, ενα χαρισματικό πλασμα που ξερει ήδη επτα, εχω να σου πω. Έλα, ντε...μα, αρσενική; μου λεει κι εκείνη.
Εκείνη τη στιγμή ήρθε το βιβλίο ξανά στο μυαλό μου. Κι έμεινε.
Ποια είναι η ιστορία του;
16 Απριλίου 1874. Μια αφύσικα τσουχτερή νύχτα γεννιέται ενα μωρό. Είναι η πιο κρύα νύχτα του κόσμου. Η μητέρα του πεθαίνει. Η Μαντλεν, η μαμή που την ξεγεννησε σώζει το αγόρι που γεννιέται με αδύναμη, παγωμενη απο το κρύο, καρδιά απο βεβαιο θανατο. Στη θεση της βιολογικής καρδιάς του τοποθετεί εναν μηχανισμό ρολογιού. Αυτή είναι πια η καρδιά του.Οι οδηγίες είναι σαφείς.
"Πρώτον, μην αγγίζεις τους δείκτες σου. Δευτερον, έλεγχε το θυμό σου. Τρίτον, μην αφήσεις ποτέ, μα ποτέ, τον εαυτό σου να ερωτευτεί. Γιατί τότε, ο μεγάλος ωροδείκτης του ρολογιού της καρδιάς σου θα τρυπήσει το δερμα σου, τα κόκκαλά σου θα γίνουν θρύψαλα και ο μηχανισμός της καρδιάς θα σπάσει."
Είναι εύκολο όμως να μην ερωτευτείς; Το αγόρι μεγαλώνει και ερωτευεται μια μικρή τραγουδίστρια. Η καρδιά του παει να σπασει. Εκείνη χάνεται. Με συνοδοιπόρο τον εκκεντρικό Μελιές που συμφωνεί να τον ακολουθήσει -"Σύμφωνοι μικρούλη. Χρειαζομαι ενα ταξίδι, κυριλεκτικά και μεταφορικά, δεν μπορώ να κάομαι αιωνίως βυθισμένος στη μελαγχολία. Μια τεράστια πνοή φρεσκου αερα, να τι στείλουμε ο ένας στον άλλο..."- ξεκινά το ταξίδι για να την βρει.
Και συναντιούνται.
"Πρεπει να συμπεριφερεσαι σαν παίκτης του πόκερ. Μην δείχνεις ποτέ το φόβο σου, ούτε τις αμφιβολίες σου. Στο παιχνίδι σου εχεις ενα ατού, την καρδιά σου. Νομίζεις πως αυτό είναι αδυναμία, αλλα αν αποφασίσεις να δεχτείς αυτήν την ευπαθεια, αυτό το ρολόι-καρδιά θα σε κάνει ιδιαίτερο"
Κι αγαπιούνται. Εκείνη ενα πλασμα σαγηνευτικό, αυτός ενα πλάσμα παραξενο.
"-Πώς να δαμασεις μια σπίθα. Να το εγχειρίδιο οδηγιών που χρειάζομαι! λέω στον Μελιές.
- Μια επιτομή της απόλυτης αλχημείας, θες να πεις... Μα οι σπίθες δεν δαμάζονται παιδί μου...
-Δεν θελω να την βάλω στο κλουβί, θα θελα απλά να την κάνω να εχει περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό της.
-Η απόλυτη αλχημεία, αυτό είναι!
-Ας πούμε ότι ονειρευόμουνα εναν έρωτα μεγάλο σαν το λόφο του Άρθρουρ'ς Σητ και βρίσκομαι με μαι οροσειρα που μεγαλώνει ακριβώς κάτω απο τα κόκαλά μου.
-Είναι εξαιρετική τύχη, ξέρεις, λίγοι άνθρωποι προσεγγίζουν αυτό το συναίσθημα.
-Ίσως, αλλα τώρα που το δοκίμασα, δεν μπορώ πια να ζήσω χωρίς αυτό! Κι όταν εκείνη κλείνεται στον εαυτό της, νιώθω απίστευτη στερηση
-Επωφελήσου απο τις στιγμές που αυτό το συναίσθημα σε διαπερνάει. Κι εγώ γνώρισα μια σπίθα και μπορώ να σου πω ότι αυτα τα κορίτσια, είναι σαν το μετεωρολογικό δελτίο στα ορεινά: απρόβλεπτα...."
Ένα παραξενο παραμύθι.
Μια ιστορία που δεν θελω να σου πω το τελος της, όχι γιατί είναι καλό ή κακό, αλλα γιατί στις δύο τελευταίες παραγράφους του βιβλίου είναι αυτό που καλύτερα να το διαβασεις εσύ και να μην σου πω τίποτε αλλο τωρα, εγώ.
Εκατόν χρόνια μετα τον ήρωά του είναι γεννημένος ο συγγραφέας του "μηχανισμού της καρδιάς". Είναι ο Mathias Malzieu. Γεννήθηκε το 1974 στο Μονπελιέ και είναι μουσικός. Είναι βασικός μουσικός και τραγουδιστής του συγκροτήματος Dionysos. Παράλληλα ασχολείται και με το γράψιμο. Τα προηγούμενα βιβλία του: η συλλογή διηγημάτων 38 mini westerns (Pimientos, 2002) και το μυθιστόρημα Maintenant qu’ il fait tout le temps nuit sur toi (Flammarion, 2005). Ο μηχανισμός της καρδιάς κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 2007.
-Εύκολο είναι με τέτοια καρδιά;"
Κοίτα όμως σήμερα. Γύρισα πριν λίγο από το μάθημα των γαλλικών. Η Collette, η καθηγήτριά μας, εξαιρετική, ευγενική και κομψή, σε κάνει να αγαπήσεις τα γαλλικά. Επειδή δεν διαβαζει αυτες τις γραμές για αυτό στα γράφω με τόση άνεση. Μας μιλάει λοιπόν για τρεις ώρες και τα γαλλικά μπαίνουν μεσα σου. Μη γελάς, έτσι γίνεται. Επειδή δε, είναι γαλλίδα, εκτός απ'όλα τα άλλα, καλή προφορά, πραγματική γνώση της σύγχρονης καθομιλούμενης γαλλικής και άλλα πολλά, μου αρεσει που ψάχνουμε πολύ το πώς και το γιατί της γλώσσας. Είναι σαν να συναντιούνται οι μητρικές μας γλώσσες η δική της και η δική μας και μη σου πω σαν να κατανοώ καλύτερα και πιο βαθιά και τα ελληνικά. Εεε, επειδή έχω και την "πετριά", μην το μάθει ο γιος μου θα φάω χοντρό δούλεμα, πόσες φορές φτανω και στα αρχαία ελληνικά μην το ρωτας... Αυθαίρετα βεβαια, εντελώς, κάνοντας αντιστοιχισεις που μάλλον δεν ταιριάζουν, αλλο θεμα αυτό, είπαμε... η "πετριά". Ας πούμε σήμερα είδαμε κάποια στιγμή τη φραση "tous me plait". Εμείς στα ελληνικά το λέμε, "όλα μου αρεσουν". Πήγε το μυαλό μου στα αρχαία, βάλε στη θεση του "όλα" το παν, το όλον, και να, ο ενικός. Χαζά, ε; όλο τετοια κάνω, σιγα μη μάθω ξενες γλώσσες ποτέ...
Πάντως για να επιστρεψω επιτελους, κάποια στιγμή βλεπουμε τη λεξη cœur, είναι η καρδιά. Γενους αρσενικού, στα γαλλικά. Μα η καρδιά αρσενική; γυρίζω και λεω ψιθυριστα στη Σοφία, την συμμαθήτρια με το απίστευτο ταλεντο στις ξενες γώσσες, ενα χαρισματικό πλασμα που ξερει ήδη επτα, εχω να σου πω. Έλα, ντε...μα, αρσενική; μου λεει κι εκείνη.
Εκείνη τη στιγμή ήρθε το βιβλίο ξανά στο μυαλό μου. Κι έμεινε.
Ποια είναι η ιστορία του;
16 Απριλίου 1874. Μια αφύσικα τσουχτερή νύχτα γεννιέται ενα μωρό. Είναι η πιο κρύα νύχτα του κόσμου. Η μητέρα του πεθαίνει. Η Μαντλεν, η μαμή που την ξεγεννησε σώζει το αγόρι που γεννιέται με αδύναμη, παγωμενη απο το κρύο, καρδιά απο βεβαιο θανατο. Στη θεση της βιολογικής καρδιάς του τοποθετεί εναν μηχανισμό ρολογιού. Αυτή είναι πια η καρδιά του.Οι οδηγίες είναι σαφείς.
"Πρώτον, μην αγγίζεις τους δείκτες σου. Δευτερον, έλεγχε το θυμό σου. Τρίτον, μην αφήσεις ποτέ, μα ποτέ, τον εαυτό σου να ερωτευτεί. Γιατί τότε, ο μεγάλος ωροδείκτης του ρολογιού της καρδιάς σου θα τρυπήσει το δερμα σου, τα κόκκαλά σου θα γίνουν θρύψαλα και ο μηχανισμός της καρδιάς θα σπάσει."
Είναι εύκολο όμως να μην ερωτευτείς; Το αγόρι μεγαλώνει και ερωτευεται μια μικρή τραγουδίστρια. Η καρδιά του παει να σπασει. Εκείνη χάνεται. Με συνοδοιπόρο τον εκκεντρικό Μελιές που συμφωνεί να τον ακολουθήσει -"Σύμφωνοι μικρούλη. Χρειαζομαι ενα ταξίδι, κυριλεκτικά και μεταφορικά, δεν μπορώ να κάομαι αιωνίως βυθισμένος στη μελαγχολία. Μια τεράστια πνοή φρεσκου αερα, να τι στείλουμε ο ένας στον άλλο..."- ξεκινά το ταξίδι για να την βρει.
Και συναντιούνται.
"Πρεπει να συμπεριφερεσαι σαν παίκτης του πόκερ. Μην δείχνεις ποτέ το φόβο σου, ούτε τις αμφιβολίες σου. Στο παιχνίδι σου εχεις ενα ατού, την καρδιά σου. Νομίζεις πως αυτό είναι αδυναμία, αλλα αν αποφασίσεις να δεχτείς αυτήν την ευπαθεια, αυτό το ρολόι-καρδιά θα σε κάνει ιδιαίτερο"
Κι αγαπιούνται. Εκείνη ενα πλασμα σαγηνευτικό, αυτός ενα πλάσμα παραξενο.
"-Πώς να δαμασεις μια σπίθα. Να το εγχειρίδιο οδηγιών που χρειάζομαι! λέω στον Μελιές.
- Μια επιτομή της απόλυτης αλχημείας, θες να πεις... Μα οι σπίθες δεν δαμάζονται παιδί μου...
-Δεν θελω να την βάλω στο κλουβί, θα θελα απλά να την κάνω να εχει περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό της.
-Η απόλυτη αλχημεία, αυτό είναι!
-Ας πούμε ότι ονειρευόμουνα εναν έρωτα μεγάλο σαν το λόφο του Άρθρουρ'ς Σητ και βρίσκομαι με μαι οροσειρα που μεγαλώνει ακριβώς κάτω απο τα κόκαλά μου.
-Είναι εξαιρετική τύχη, ξέρεις, λίγοι άνθρωποι προσεγγίζουν αυτό το συναίσθημα.
-Ίσως, αλλα τώρα που το δοκίμασα, δεν μπορώ πια να ζήσω χωρίς αυτό! Κι όταν εκείνη κλείνεται στον εαυτό της, νιώθω απίστευτη στερηση
-Επωφελήσου απο τις στιγμές που αυτό το συναίσθημα σε διαπερνάει. Κι εγώ γνώρισα μια σπίθα και μπορώ να σου πω ότι αυτα τα κορίτσια, είναι σαν το μετεωρολογικό δελτίο στα ορεινά: απρόβλεπτα...."
Ένα παραξενο παραμύθι.
Μια ιστορία που δεν θελω να σου πω το τελος της, όχι γιατί είναι καλό ή κακό, αλλα γιατί στις δύο τελευταίες παραγράφους του βιβλίου είναι αυτό που καλύτερα να το διαβασεις εσύ και να μην σου πω τίποτε αλλο τωρα, εγώ.
Εκατόν χρόνια μετα τον ήρωά του είναι γεννημένος ο συγγραφέας του "μηχανισμού της καρδιάς". Είναι ο Mathias Malzieu. Γεννήθηκε το 1974 στο Μονπελιέ και είναι μουσικός. Είναι βασικός μουσικός και τραγουδιστής του συγκροτήματος Dionysos. Παράλληλα ασχολείται και με το γράψιμο. Τα προηγούμενα βιβλία του: η συλλογή διηγημάτων 38 mini westerns (Pimientos, 2002) και το μυθιστόρημα Maintenant qu’ il fait tout le temps nuit sur toi (Flammarion, 2005). Ο μηχανισμός της καρδιάς κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 2007.
Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009
Dance For The Climate
Τον επόμενο μήνα, τον Δεκέμβριο (7-18) του 2009, θα πραγματοποιηθεί η σύνοδος του ΟΗΕ για το Κλίμα στην Κοπεγχάγη. Στη Σύνοδο θα παρουν μέρος ηγέτες 190 χωρών με σκοπό να καταλήξουν σε μια παγκόσμια συμφωνία για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών η οποία θα αντικαταστήσει το Πρωτόκολλο του Κιότο, η ισχύς του οποίου λήγει το 2012.
Ενδιαφέροντα στοιχεία και επιπλέον πληροφορίες μπορείς να διαβάσεις εδώ, εδώ κι εδώ.
Εν όψει της Συνόδου, στις 29 Αύγουστου του 2009 γυρίστηκε στο Βέλγιο (Ostend Beach)το παρακάτω βίντεο με τίτλο "Dance For The Climate". Συμμετείχαν περισσότεροι απο
1O.000 άνθρωποι διαφόρων ηλικιών. Στην ιστοσελίδα http://www.dancefortheclimate.org/ μπορείς να δεις και να διαβάσεις περισσότερα.
Ενδιαφέροντα στοιχεία και επιπλέον πληροφορίες μπορείς να διαβάσεις εδώ, εδώ κι εδώ.
Εν όψει της Συνόδου, στις 29 Αύγουστου του 2009 γυρίστηκε στο Βέλγιο (Ostend Beach)το παρακάτω βίντεο με τίτλο "Dance For The Climate". Συμμετείχαν περισσότεροι απο
1O.000 άνθρωποι διαφόρων ηλικιών. Στην ιστοσελίδα http://www.dancefortheclimate.org/ μπορείς να δεις και να διαβάσεις περισσότερα.
Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009
Είκοσι χρόνια μετά
Μια φορα κι έναν καιρό, πριν πολύ πολύ καιρό, φίλος αγαπημένος - είναι πρόσωπα και μάτια που δεν τα ξεχνάς ό,τι κι άν συμβεί, άλλωστε αν εχεις δει σε μάτια αγαπημένα τον κόσμο όλο, το ξέρεις ότι υπάρχει, και ο κόσμος και η αγάπη, λίγο είναι αυτό; -μου είχε πει "πρώτα θα σβήσει ο ηλιος και μετα θα σταματήσεις να μιλάς". Καθόλου άδικο δεν είχε, όμως τωρα ήθελα να τον έχω εδώ να του πω για τις προηγούμενες μέρες που ο ήλιος μια χαρα ήταν στη θέση του κι εγώ μέρες ούτε μια λέξη δεν ήθελα να πω.
Σήμερα, επιστροφή, κανονικά, στο μικρόφωνο που θα ανάψει και θα πει άντε μίλα, τι έχεις να πεις κυρία μου;
Αμα σου πω ότι ακόμα δεν ξέρω, θα με πιστέψεις; Το καλό που σου θέλω, πίστεψε με, γιατί έτσι είναι.
"Είπαμε δυο λέξεις κι άρχισε να βρέχει". Ψιχάλα, μπορα, ξανά ψιχάλα, δυνατή βροχή, τίποτα, συννεφιά. Αυτό είναι το σκηνικό από το ξημέρωμα τουλάχιστον που το πήρα χαμπάρι εγώ, στη Θεσσαλονίκη. "Φθινοπώριασε...", με τη φωνή του Πασχάλη Τερζή. Μη ξαφνιαστείς αμα το ακούσεις στην εκπομπή σήμερα.
Σαν χθες, είκοσι χρόνια πριν, έπεσε το τείχος. Σαν χθες, σαν σήμερα είκοσι χρόνια πριν πού ήμουν; Εδώ, στην ίδια Ευρώπη που όλα άλλαζαν, και είδηση δεν είχα παρει.΄Ημουν αλλού. Δεν θυμάμαι να το είχαμε παρει είδηση νωρίς ότι αυτό το γεγονός θα άλλαζε πολλά, τόσα πολλά στα επόμενα χρόνια. Νομίζω, εδώ στο μικρό Ελλάδα, ήμασταν αλλού, γενικά αλλού. Στα μικρά δικά μας. Άλλα είχαμε τότε. Το μικρό μας σπίτι άλλα έβλεπε στην τηλεόραση. Θυμάσαι, δε θυμάσαι; Εσύ μπορεί να το καταλάβαινες από τότε, αλήθεια το λέω, εσύ μπορεί να ήξερες, εγώ όμως όχι. Σκεφτόμουν το πτυχίο που ερχόταν και μήπως για να έρθει πιο γρήγορα έπρεπε να αφήσω την τότε δουλειά μου και να στρωθώ στο διαβασμα. Έτσι έκανα όντως. Είχα ήδη αγαπήσει πολύ, είχα πονέσει με είχαν πονέσει, όπως γίνεται κανονικά, σε όλους, σιγά την πρωτοτυπία. Είχα παει διακοπές στην Αμοργό και ό,τι έλειπε δεν ήρθε ποτέ. Είπα στο φίλο μου το Μήτσο από τη Λάρισσα την ατάκα που ακόμα τη θυμόμαστε και γελάμε, "εχουν θάλασσα τα Αμπελάκια;", τι τον ρώτησα τον άνθρωπο, ακόμα δεν το πιστεύω! "Χάλια είσαι", μου είπε, "έλα διακοπές στη Λάρισα και ξέχασέ τα όλα". Και πήγα. Καλοκαίρι, διακοπές στη Λάρισα. Παρανοϊκό; Μπα, μια χαρά ήταν. Στο πανεπιστημιο, ειδικά στη σχολή μου, οι μισοί μου φίλοι ήταν από τη Λάρισα. Και γελάσαμε και πίναμε με τις ώρες καφέδες και δεν ξέχασα αλλα δεν πειραζει. Η ζωή συνεχίστηκε. Και είμαστε είκοσι χρόνια από τότε που η πτώση του τείχους ξεκινούσε να μετρα την αλλαγή της Ευρώπης, την αλλαγή του κόσμου. Που τότε δεν την είχα παρει είδηση. Τουλάχιστον όχι, την μεγαλη της σημασία, σίγουρα όχι.
Και λεω, αυτα περασανε. Τα είκοσι χρόνια πέρασαν. Σε είκοσι χρόνια από τώρα πού θα είμαι; Αυτό είναι το θέμα. Τώρα το φτιάχνουμε αυτό που θα είμαστε, πώς, με ποιους και γιατί. Αμα σκεφτώ τότε, και θα 'ναι και πιο ζόρικα, αλλο να είσαι είκοσι, αλλο σαραντα κι αλλο εξήντα, πού πήγαν τα επόμενα είκοσι χρόνια που χάθηκαν, εκείνα θα φταίνε; Για αυτό σου λέω, άσε το πού πήγαν τα πριν, τα μετα που έρχονται δες. Κι αυτα είναι όπως τα δάκτυλα που χτυπάνε τώρα αυτό το κείμενο πριν την τελευταία τελεία, είναι στο χέρι μου, στο χερι σου, στο χέρι μας.
Ένα τραγούδι για ένα πρόσωπο και δύο ρόλους, δυο φωνές σ'εναν άνθρωπο
Ελα, καινούρια...
Μόλις τελείωσε η εκπομπή. Ωρα 11.10, πια.
Να σου πω όσα είπα στην εκπομπή, ακριβώς όπως τα είπα εκεί, όπως μου έγραψες στο mail, δεν μπορώ και δεν γίνεται κιόλας, τα λόγια του ραδιοφώνου είναι λόγια ραδιοφώνου, είναι για εκεί, εμ για αυτό η Έρι τα γράφει για να τα ακούει μετα... Να δώσω όμως τις διευθύνσεις για δυο που είπα στην εκπομπή σήμερα.
Συνέντευξη της Κ.Κούνεβα στον Σταύρο Θεοδωράκη, δεν την είδα στην τηλεόραση, την είδα όμως στο διαδίκτυο, στη σελίδα των Πρωταγωνιστών. Η ΌΛια Λαζαρίδου έγραψε το επόμενο πρωί.
Μετά, η συνομιλία που διάβασα στη lifο, με αφορμή ένα στίχο σε ένα καινούριο τραγουδιο που έγραψε η Χάρις Αλεξίου. Δεν είναι ακριβώς συνέντευξη, συνομιλία ήταν, καλύτερα. Μεταξύ της ψυχολόγου Σμαρούλας Παντελή και του ψυχοθεραπευτή και πατέρα Φιλόθεου Φάρου. Την διαβαζεις όλη εδώ
Ενα μικρό απόσπασμα αντιγράφω, αυτό για το οποίο σας μιλούσα στην εκπομπή:
" Άρα η προτροπή μας προς τον κόσμο είναι «κάνε κάτι με το τραύμα σου».Βέβαια. Αξιοποίησε το. Το τραύμα είναι αξιοποιήσιμο. Αντί να κλαίγεσαι και να χτυπιέσαι, αξιοποίησέ το. Εγώ, ξέρετε, πέρασα και από αυτό. Το να κλαίγεσαι και να χτυπιέσαι είναι ένας τρόπος ν' αποφύγεις τις ευθύνες της ζωής.
Ίσως όμως είναι και το πρώτο στάδιο αυτό, δεν είναι; Το να αναγνωρίσεις δηλαδή ότι το έχεις το τραύμα. Στην αρχή σε παίρνει από κάτω, έχεις μια τάση να θυματοποιηθείς, ότι εσύ είσαι ο καημένος.Ναι.
Γιατί και το να γίνεις θύμα είναι και αυτό λίγο ναρκισσιστικό, δεν είναι;Πολύ, όχι λίγο, πολύ.
Για μένα ο ναρκισσισμός τι είναι; Είναι αυτή η έλλειψη της πραγματικής αφοσίωσης των γονιών, δηλαδή αν είχες γονείς που δεν σου δόθηκαν, έχεις συνέχεια την ανάγκη να τραβάς την προσοχή.
Ναι. Και πώς τον βιώνει το ναρκισσιστικό άτομο τον ναρκισσισμό; Τον βιώνει ως αυτοαπασχόληση. Ένας Πατέρας της Εκκλησίας λέει πολύ χαρακτηριστικά: «Εν τη ενώσει το είναι έχομε». Λέει ότι όλα συμβαίνουν εν τη ενώσει, τα καλά τα δημιουργικά και καταλήγει: «Εν τη ενώσει το είναι έχομε» δηλαδή ο άνθρωπος είναι ανύπαρκτος έξω από ουσιαστικές σχέσεις, δηλαδή δεν είναι πολυτέλεια η σχέση."
Απλά και δύσκολα πραγματα. Όσο νομίζεις ότι είσαι το θύμα απονων ανθρώπων, άκαρδης κοινωνίας, όλοι σκληροί, αναισθητοι κι εσύ ευαίσθητος, καλός, αιώνιο θύμα, τρυφερό λουλούδι που το τσακίζει η κακία του κόσμου, κάποιο λαθος κάνεις, να είσαι σίγουρος. Μήπως αγαπας τον εαυτό σου πιο πολυ απ'όσο νομίζεις, και σίγουρα πιο πολύ απ'όσο λες; Μόνο εσύ λουλούδι κι οι άλλοι αγκαθια; Σκέψου το ξανά. Χμ, νομίζω πιο σκληρα το είπα σήμερα στο ραδιόφωνο, αλλα πραγματικά το πιστευω, για αυτό εκτιμάω πολύ τους ανθρώπους που κάνουν τον πόνο άρχοντα και δεν αντεχω καθόλου αυτούς που τόσο θρηνούν για όσα άδικα περνάνε στη ζωή τους, αυτοί που είναι τόσο καλοί και συναισθηματικοί οι καημένοι...
Πολλά δεν ξέρω, για ενα ίσως μόνο είμαι σίγουρη. Ό,τι ζούμε, σε επίπεδο τουλάχιστον ανθρώπινων σχέσεων, το αξίζουμε. Γιατί και πώς, δικό μας θέμα. Θελουμε να αξίζουμε κάτι καλύτερο; Δικιά μας είναι η ζωή. Μόνο δικιά μας. Στο τελος, μόνοι μας θα κάνουμε τον απολογισμό. Με ελικρίνεια και ψυχραιμία, ελπίζω. Χωρίς "πού πήγε χαμένη η ζωή μου;". Πήγε, παει, θα παει όπου την πήγες, την πάω, θα την παμε. Πήγε όπου την έδωσες, και θα παει όπου λαχταράς κι αντεξεις να την ταξιδέψεις. Η δικιά σου, η δικιά μου ζωή.
Γι' αυτό σου είπα σήμερα, η μόνη μου ένσταση στο τραγούδι πριν, είναι για το αίτημα, "δως μου πίσω τη ζωή μου", κανείς δεν παίρνει τη ζωή μας, εμείς τη δίνουμε και χαλάλι σε ό,τι και για ό,τι και όσο την ταξιδεύει. Κι ας πονάει μετα. Παιχνίδι. Για δυνατούς. Το αντέχεις; Ή φύλλο στον άνεμο;
Υ.Γ. Ευχαριστώ για τα καλοσωρίσματα σήμερα.
Νιόβη, το πρώτο mail ήταν δικό σου, αμέσως μετα της Χριστίνας απο τη Λακκιά. Δημήτρη, σ'ευχαριστώ για το μήνυμα σου, το τελευταίο sms στην σημερινή εκπομπή. Ήταν πολύ συγκινητικό.
Χρόνια πολλά στον Ορέστη. Χρόνια πολλά και στη Μαρία που έχει γενέθλια σήμερα.
Τώρα, Χαμόγελο της Τζοκόντας. Για την Ράνια, την Θωμαή και τον άντρα της Θωμαής που γιορτάζει σήμερα.
Για όλους μας, σήμερα που βρέχει, εκεί έξω.
Υ.Γ.2 Τελικά, είχε δίκηο, πρώτα θα σβήσει ο ήλιος...
Σήμερα, επιστροφή, κανονικά, στο μικρόφωνο που θα ανάψει και θα πει άντε μίλα, τι έχεις να πεις κυρία μου;
Αμα σου πω ότι ακόμα δεν ξέρω, θα με πιστέψεις; Το καλό που σου θέλω, πίστεψε με, γιατί έτσι είναι.
"Είπαμε δυο λέξεις κι άρχισε να βρέχει". Ψιχάλα, μπορα, ξανά ψιχάλα, δυνατή βροχή, τίποτα, συννεφιά. Αυτό είναι το σκηνικό από το ξημέρωμα τουλάχιστον που το πήρα χαμπάρι εγώ, στη Θεσσαλονίκη. "Φθινοπώριασε...", με τη φωνή του Πασχάλη Τερζή. Μη ξαφνιαστείς αμα το ακούσεις στην εκπομπή σήμερα.
Σαν χθες, είκοσι χρόνια πριν, έπεσε το τείχος. Σαν χθες, σαν σήμερα είκοσι χρόνια πριν πού ήμουν; Εδώ, στην ίδια Ευρώπη που όλα άλλαζαν, και είδηση δεν είχα παρει.΄Ημουν αλλού. Δεν θυμάμαι να το είχαμε παρει είδηση νωρίς ότι αυτό το γεγονός θα άλλαζε πολλά, τόσα πολλά στα επόμενα χρόνια. Νομίζω, εδώ στο μικρό Ελλάδα, ήμασταν αλλού, γενικά αλλού. Στα μικρά δικά μας. Άλλα είχαμε τότε. Το μικρό μας σπίτι άλλα έβλεπε στην τηλεόραση. Θυμάσαι, δε θυμάσαι; Εσύ μπορεί να το καταλάβαινες από τότε, αλήθεια το λέω, εσύ μπορεί να ήξερες, εγώ όμως όχι. Σκεφτόμουν το πτυχίο που ερχόταν και μήπως για να έρθει πιο γρήγορα έπρεπε να αφήσω την τότε δουλειά μου και να στρωθώ στο διαβασμα. Έτσι έκανα όντως. Είχα ήδη αγαπήσει πολύ, είχα πονέσει με είχαν πονέσει, όπως γίνεται κανονικά, σε όλους, σιγά την πρωτοτυπία. Είχα παει διακοπές στην Αμοργό και ό,τι έλειπε δεν ήρθε ποτέ. Είπα στο φίλο μου το Μήτσο από τη Λάρισσα την ατάκα που ακόμα τη θυμόμαστε και γελάμε, "εχουν θάλασσα τα Αμπελάκια;", τι τον ρώτησα τον άνθρωπο, ακόμα δεν το πιστεύω! "Χάλια είσαι", μου είπε, "έλα διακοπές στη Λάρισα και ξέχασέ τα όλα". Και πήγα. Καλοκαίρι, διακοπές στη Λάρισα. Παρανοϊκό; Μπα, μια χαρά ήταν. Στο πανεπιστημιο, ειδικά στη σχολή μου, οι μισοί μου φίλοι ήταν από τη Λάρισα. Και γελάσαμε και πίναμε με τις ώρες καφέδες και δεν ξέχασα αλλα δεν πειραζει. Η ζωή συνεχίστηκε. Και είμαστε είκοσι χρόνια από τότε που η πτώση του τείχους ξεκινούσε να μετρα την αλλαγή της Ευρώπης, την αλλαγή του κόσμου. Που τότε δεν την είχα παρει είδηση. Τουλάχιστον όχι, την μεγαλη της σημασία, σίγουρα όχι.
Και λεω, αυτα περασανε. Τα είκοσι χρόνια πέρασαν. Σε είκοσι χρόνια από τώρα πού θα είμαι; Αυτό είναι το θέμα. Τώρα το φτιάχνουμε αυτό που θα είμαστε, πώς, με ποιους και γιατί. Αμα σκεφτώ τότε, και θα 'ναι και πιο ζόρικα, αλλο να είσαι είκοσι, αλλο σαραντα κι αλλο εξήντα, πού πήγαν τα επόμενα είκοσι χρόνια που χάθηκαν, εκείνα θα φταίνε; Για αυτό σου λέω, άσε το πού πήγαν τα πριν, τα μετα που έρχονται δες. Κι αυτα είναι όπως τα δάκτυλα που χτυπάνε τώρα αυτό το κείμενο πριν την τελευταία τελεία, είναι στο χέρι μου, στο χερι σου, στο χέρι μας.
Ένα τραγούδι για ένα πρόσωπο και δύο ρόλους, δυο φωνές σ'εναν άνθρωπο
Ελα, καινούρια...
Μόλις τελείωσε η εκπομπή. Ωρα 11.10, πια.
Να σου πω όσα είπα στην εκπομπή, ακριβώς όπως τα είπα εκεί, όπως μου έγραψες στο mail, δεν μπορώ και δεν γίνεται κιόλας, τα λόγια του ραδιοφώνου είναι λόγια ραδιοφώνου, είναι για εκεί, εμ για αυτό η Έρι τα γράφει για να τα ακούει μετα... Να δώσω όμως τις διευθύνσεις για δυο που είπα στην εκπομπή σήμερα.
Συνέντευξη της Κ.Κούνεβα στον Σταύρο Θεοδωράκη, δεν την είδα στην τηλεόραση, την είδα όμως στο διαδίκτυο, στη σελίδα των Πρωταγωνιστών. Η ΌΛια Λαζαρίδου έγραψε το επόμενο πρωί.
Μετά, η συνομιλία που διάβασα στη lifο, με αφορμή ένα στίχο σε ένα καινούριο τραγουδιο που έγραψε η Χάρις Αλεξίου. Δεν είναι ακριβώς συνέντευξη, συνομιλία ήταν, καλύτερα. Μεταξύ της ψυχολόγου Σμαρούλας Παντελή και του ψυχοθεραπευτή και πατέρα Φιλόθεου Φάρου. Την διαβαζεις όλη εδώ
Ενα μικρό απόσπασμα αντιγράφω, αυτό για το οποίο σας μιλούσα στην εκπομπή:
" Άρα η προτροπή μας προς τον κόσμο είναι «κάνε κάτι με το τραύμα σου».Βέβαια. Αξιοποίησε το. Το τραύμα είναι αξιοποιήσιμο. Αντί να κλαίγεσαι και να χτυπιέσαι, αξιοποίησέ το. Εγώ, ξέρετε, πέρασα και από αυτό. Το να κλαίγεσαι και να χτυπιέσαι είναι ένας τρόπος ν' αποφύγεις τις ευθύνες της ζωής.
Ίσως όμως είναι και το πρώτο στάδιο αυτό, δεν είναι; Το να αναγνωρίσεις δηλαδή ότι το έχεις το τραύμα. Στην αρχή σε παίρνει από κάτω, έχεις μια τάση να θυματοποιηθείς, ότι εσύ είσαι ο καημένος.Ναι.
Γιατί και το να γίνεις θύμα είναι και αυτό λίγο ναρκισσιστικό, δεν είναι;Πολύ, όχι λίγο, πολύ.
Για μένα ο ναρκισσισμός τι είναι; Είναι αυτή η έλλειψη της πραγματικής αφοσίωσης των γονιών, δηλαδή αν είχες γονείς που δεν σου δόθηκαν, έχεις συνέχεια την ανάγκη να τραβάς την προσοχή.
Ναι. Και πώς τον βιώνει το ναρκισσιστικό άτομο τον ναρκισσισμό; Τον βιώνει ως αυτοαπασχόληση. Ένας Πατέρας της Εκκλησίας λέει πολύ χαρακτηριστικά: «Εν τη ενώσει το είναι έχομε». Λέει ότι όλα συμβαίνουν εν τη ενώσει, τα καλά τα δημιουργικά και καταλήγει: «Εν τη ενώσει το είναι έχομε» δηλαδή ο άνθρωπος είναι ανύπαρκτος έξω από ουσιαστικές σχέσεις, δηλαδή δεν είναι πολυτέλεια η σχέση."
Απλά και δύσκολα πραγματα. Όσο νομίζεις ότι είσαι το θύμα απονων ανθρώπων, άκαρδης κοινωνίας, όλοι σκληροί, αναισθητοι κι εσύ ευαίσθητος, καλός, αιώνιο θύμα, τρυφερό λουλούδι που το τσακίζει η κακία του κόσμου, κάποιο λαθος κάνεις, να είσαι σίγουρος. Μήπως αγαπας τον εαυτό σου πιο πολυ απ'όσο νομίζεις, και σίγουρα πιο πολύ απ'όσο λες; Μόνο εσύ λουλούδι κι οι άλλοι αγκαθια; Σκέψου το ξανά. Χμ, νομίζω πιο σκληρα το είπα σήμερα στο ραδιόφωνο, αλλα πραγματικά το πιστευω, για αυτό εκτιμάω πολύ τους ανθρώπους που κάνουν τον πόνο άρχοντα και δεν αντεχω καθόλου αυτούς που τόσο θρηνούν για όσα άδικα περνάνε στη ζωή τους, αυτοί που είναι τόσο καλοί και συναισθηματικοί οι καημένοι...
Πολλά δεν ξέρω, για ενα ίσως μόνο είμαι σίγουρη. Ό,τι ζούμε, σε επίπεδο τουλάχιστον ανθρώπινων σχέσεων, το αξίζουμε. Γιατί και πώς, δικό μας θέμα. Θελουμε να αξίζουμε κάτι καλύτερο; Δικιά μας είναι η ζωή. Μόνο δικιά μας. Στο τελος, μόνοι μας θα κάνουμε τον απολογισμό. Με ελικρίνεια και ψυχραιμία, ελπίζω. Χωρίς "πού πήγε χαμένη η ζωή μου;". Πήγε, παει, θα παει όπου την πήγες, την πάω, θα την παμε. Πήγε όπου την έδωσες, και θα παει όπου λαχταράς κι αντεξεις να την ταξιδέψεις. Η δικιά σου, η δικιά μου ζωή.
Γι' αυτό σου είπα σήμερα, η μόνη μου ένσταση στο τραγούδι πριν, είναι για το αίτημα, "δως μου πίσω τη ζωή μου", κανείς δεν παίρνει τη ζωή μας, εμείς τη δίνουμε και χαλάλι σε ό,τι και για ό,τι και όσο την ταξιδεύει. Κι ας πονάει μετα. Παιχνίδι. Για δυνατούς. Το αντέχεις; Ή φύλλο στον άνεμο;
Υ.Γ. Ευχαριστώ για τα καλοσωρίσματα σήμερα.
Νιόβη, το πρώτο mail ήταν δικό σου, αμέσως μετα της Χριστίνας απο τη Λακκιά. Δημήτρη, σ'ευχαριστώ για το μήνυμα σου, το τελευταίο sms στην σημερινή εκπομπή. Ήταν πολύ συγκινητικό.
Χρόνια πολλά στον Ορέστη. Χρόνια πολλά και στη Μαρία που έχει γενέθλια σήμερα.
Τώρα, Χαμόγελο της Τζοκόντας. Για την Ράνια, την Θωμαή και τον άντρα της Θωμαής που γιορτάζει σήμερα.
Για όλους μας, σήμερα που βρέχει, εκεί έξω.
Υ.Γ.2 Τελικά, είχε δίκηο, πρώτα θα σβήσει ο ήλιος...
Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009
"O Miró της Μαγιόρκα" και των παιδιών
Ήθελα να μοιραστούμε κάτι ωραίο σήμερα.
Οι ζωγραφιές της Νικολέτας και του Ορέστη μετα την επίσκεψή τους στην έκθεση του Μιρό στο Τελλόγλειο νομίζω είναι καλή ιδέα.
Αυτή είναι η ζωγραφιά της Νικολέτας, όπως η ίδια είπε χρησιμοποιεί πολύ τα "βασικά χρώματα", έτσι ακριβώς το είπε, και εκτός απο τα αστέρια που ζωγράφιζε πολύ ο Μιρό, εκείνη ήθελε να βάλει και το δικό της στοιχείο, εξ'ου οι καρδιές της ζωγραφιάς της:
Μου γράφει η Χρύσα, η μαμά της, "Τα μικρά μαύρα που φαίνονται μου εξηγεί ότι είναι τα χέρια του που είχε σε μερικούς πίνακες και της έκαναν εντύπωση.Επίσης θυμάται έναν φουξ πίνακα γι΄αυτό βάζει και εδώ το φουξ" Και συμπληρώνει, "σύμφωνα με τα δικά της λεγόμενα αυτός ο ζωγράφος μαμά ζωγραφίζει άλλ'αντ' αλλων. Παρόλ' αυτά της άρεσε, γιατί θεωρεί ότι και αυτή μπορεί να τα κάνει αυτά με τον δικό της τρόπο"
Ο Ορέστης τώρα, εκανε αυτή τη ζωγραφιά
και μια ακόμη όπου ζωγράφισε τα γλυπτά του Μιρό, "με τις κολοκύθες και όλα αυτά τα ετερόκλητα αντικείμενα που συγκινούσαν τον καλλιτέχνη".
Όπως μου γράφει η Μαρία, η θεία του, "τον εντυπωσίασε ιδιαίτερα η αγάπη και η εμπιστοσύνη του Μiro στο τυχαίο, αν και, απ' ό,τι είπε ο Ορέστης, στον ίδιο δεν αρέσει και τόσο το τυχαίο...". Aα, όσο για αυτό είμαι σίγουρη, όσο τον ξέρω, ο Ορέστης δεν είναι ο τύπος λάτρης του τυχαίου, του απρόβλεπτου μπορεί, του πειραματικού ίσως (ξέρεις τι μου είχε πει για την περσινή έκθεση χαρακτικών του Πικάσο στο Τελλόγλειο; Ο Πικάσο, μου εξηγούσε, έβλεπε κάποιους πίνακες άλλων ζωγράφων και τους ζωγραφιζε μετα και ο ίδιος, κάπως, εεε, πιο τρελούτσικους... εμένα οι δικοί του μου άρεσαν πιο πολύ...) του τυχαίου μπα... Κι όπως μαλλον καταλάβατε εντυπωσιάστηκε και από τα στοιχεία σε γραφή Braille που υπήρχαν δίπλα στα εκθέματα της έκθεσης τα οποία έχουν τη δυνατότητα να αγγίξουν οι επισκέπτες της έκθεσης με προβλήματα όρασης.
Μου έστειλε και η Κωνσταντίνα μια ζωγραφιά της, όμως πρεπει πρώτα να τη σκανάρω, και δεν εχω ακόμα σκάνερ, και μετα θα την ανεβάσω κι αυτήν. Εκτός αν, Χρυσή, το κορίτσι μας ζωγράφισε κι άλλη ζωγραφιά και την έχεις να μου την στείλεις ηλεκτρονικά,οπότε θα ανεβάσω εκείνη.
Υ.Γ. Κάποια λόγια παραπάνω για τα προγράμματα για άτομα με μερική ή ολική απώλεια όρασης και για άτομα μερική ή ολική απώλεια ακοής τα οποία εφαρμόζονται στο πλαίσιο της έκθεσης «O Miró της Μαγιόρκα»,στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ.
Γενικά, το πρόγραμμα για άτομα με μερική ή ολική απώλεια όρασης «Αγγίζοντας την τέχνη» είναι ένα πρόγραμμα-συνεργασία ανάμεσα στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Ίδρυμα Προστασίας Τυφλών Βορείου Ελλάδος «Ο ΗΛΙΟΣ»-Σχολή Τυφλών και τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών –Περιφερειακή Ένωση Κεντρικής Μακεδονίας και απευθύνεται σε παιδιά όλων των σχολικών βαθμίδων και σε ενήλικες με ή χωρίς προβλήματα όρασης. Είναι ένα πρόγραμμα το οποίο στο Κ.Μ.Σ.Τ. υλοποιείται εδώ και αρκετό καιρό και αφορά στην απτική αναπαραγωγή επιλεγμένων έργων από εκθέσεις εικαστικών, με κριτήριο την ευκολία απόδοσης και κατανόησης από τα άτομα με προβλήματα όρασης. Τα περιγράμματα των μορφών και άλλα στοιχεία περιγραφής αποδίδονται με ανάγλυφες γραμμές, ενώ χρησιμοποιούνται χαρτόνια και άλλα υλικά (αδιάλυτη μπογιά, χαρτόνια σε διαφορετικές υφές, μικρά αντικείμενα) για την καλύτερη απόδοση και πρόσληψη της τονικότητας των χρωμάτων, των επιφανειών, των σχημάτων, των όγκων, της τεχνικής του καλλιτέχνη κ.α.
Συγκεκριμένα τώρα, στην έκθεση «O Miró της Μαγιόρκα» τα έργα συνοδεύονται από τις λεζάντες τους (ονοματεπώνυμο καλλιτέχνη, τίτλος έργου, διαστάσεις, χρονολογία, τεχνική, παραχώρηση καλλιτέχνη, γκαλερί ή συλλέκτη) και κείμενα περιγραφής (περιγραφή του απτικού έργου με απλά λόγια και οδηγίες ώστε να δημιουργηθεί μια πρώτη εικόνα. Φιγούρες, αντικείμενα, υλικά) σε γραφή Braille. Παράλληλα, το Τελλόγλειο πραγματοποιεί για την έκθεση «Ο Miró της Μαγιόρκα» εκπαιδευτικά προγράμματα, τα οποία απευθύνονται σε άτομα με μειωμένη ή ολική απώλεια ακοής. Τα προγράμματα υλοποιούνται κατόπιν συνεννόησης στη νοηματική γλώσσα.
Πληροφορίες: Τμήμα Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων του Τελλογλείου Ιδρύματος: Δ. Βενετούλια-Εκπαιδευτικός: 2310.991611 και Β. Πλιόγκου- M.Sc./Δρ. Επιστημών Αγωγής Α.Π.Θ.: 2310.991615. Επίσης, στη διεύθυνση: pliogouv@eled.auth.gr
Οι ζωγραφιές της Νικολέτας και του Ορέστη μετα την επίσκεψή τους στην έκθεση του Μιρό στο Τελλόγλειο νομίζω είναι καλή ιδέα.
Αυτή είναι η ζωγραφιά της Νικολέτας, όπως η ίδια είπε χρησιμοποιεί πολύ τα "βασικά χρώματα", έτσι ακριβώς το είπε, και εκτός απο τα αστέρια που ζωγράφιζε πολύ ο Μιρό, εκείνη ήθελε να βάλει και το δικό της στοιχείο, εξ'ου οι καρδιές της ζωγραφιάς της:
Μου γράφει η Χρύσα, η μαμά της, "Τα μικρά μαύρα που φαίνονται μου εξηγεί ότι είναι τα χέρια του που είχε σε μερικούς πίνακες και της έκαναν εντύπωση.Επίσης θυμάται έναν φουξ πίνακα γι΄αυτό βάζει και εδώ το φουξ" Και συμπληρώνει, "σύμφωνα με τα δικά της λεγόμενα αυτός ο ζωγράφος μαμά ζωγραφίζει άλλ'αντ' αλλων. Παρόλ' αυτά της άρεσε, γιατί θεωρεί ότι και αυτή μπορεί να τα κάνει αυτά με τον δικό της τρόπο"
Ο Ορέστης τώρα, εκανε αυτή τη ζωγραφιά
και μια ακόμη όπου ζωγράφισε τα γλυπτά του Μιρό, "με τις κολοκύθες και όλα αυτά τα ετερόκλητα αντικείμενα που συγκινούσαν τον καλλιτέχνη".
Όπως μου γράφει η Μαρία, η θεία του, "τον εντυπωσίασε ιδιαίτερα η αγάπη και η εμπιστοσύνη του Μiro στο τυχαίο, αν και, απ' ό,τι είπε ο Ορέστης, στον ίδιο δεν αρέσει και τόσο το τυχαίο...". Aα, όσο για αυτό είμαι σίγουρη, όσο τον ξέρω, ο Ορέστης δεν είναι ο τύπος λάτρης του τυχαίου, του απρόβλεπτου μπορεί, του πειραματικού ίσως (ξέρεις τι μου είχε πει για την περσινή έκθεση χαρακτικών του Πικάσο στο Τελλόγλειο; Ο Πικάσο, μου εξηγούσε, έβλεπε κάποιους πίνακες άλλων ζωγράφων και τους ζωγραφιζε μετα και ο ίδιος, κάπως, εεε, πιο τρελούτσικους... εμένα οι δικοί του μου άρεσαν πιο πολύ...) του τυχαίου μπα... Κι όπως μαλλον καταλάβατε εντυπωσιάστηκε και από τα στοιχεία σε γραφή Braille που υπήρχαν δίπλα στα εκθέματα της έκθεσης τα οποία έχουν τη δυνατότητα να αγγίξουν οι επισκέπτες της έκθεσης με προβλήματα όρασης.
Μου έστειλε και η Κωνσταντίνα μια ζωγραφιά της, όμως πρεπει πρώτα να τη σκανάρω, και δεν εχω ακόμα σκάνερ, και μετα θα την ανεβάσω κι αυτήν. Εκτός αν, Χρυσή, το κορίτσι μας ζωγράφισε κι άλλη ζωγραφιά και την έχεις να μου την στείλεις ηλεκτρονικά,οπότε θα ανεβάσω εκείνη.
Υ.Γ. Κάποια λόγια παραπάνω για τα προγράμματα για άτομα με μερική ή ολική απώλεια όρασης και για άτομα μερική ή ολική απώλεια ακοής τα οποία εφαρμόζονται στο πλαίσιο της έκθεσης «O Miró της Μαγιόρκα»,στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ.
Γενικά, το πρόγραμμα για άτομα με μερική ή ολική απώλεια όρασης «Αγγίζοντας την τέχνη» είναι ένα πρόγραμμα-συνεργασία ανάμεσα στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Ίδρυμα Προστασίας Τυφλών Βορείου Ελλάδος «Ο ΗΛΙΟΣ»-Σχολή Τυφλών και τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών –Περιφερειακή Ένωση Κεντρικής Μακεδονίας και απευθύνεται σε παιδιά όλων των σχολικών βαθμίδων και σε ενήλικες με ή χωρίς προβλήματα όρασης. Είναι ένα πρόγραμμα το οποίο στο Κ.Μ.Σ.Τ. υλοποιείται εδώ και αρκετό καιρό και αφορά στην απτική αναπαραγωγή επιλεγμένων έργων από εκθέσεις εικαστικών, με κριτήριο την ευκολία απόδοσης και κατανόησης από τα άτομα με προβλήματα όρασης. Τα περιγράμματα των μορφών και άλλα στοιχεία περιγραφής αποδίδονται με ανάγλυφες γραμμές, ενώ χρησιμοποιούνται χαρτόνια και άλλα υλικά (αδιάλυτη μπογιά, χαρτόνια σε διαφορετικές υφές, μικρά αντικείμενα) για την καλύτερη απόδοση και πρόσληψη της τονικότητας των χρωμάτων, των επιφανειών, των σχημάτων, των όγκων, της τεχνικής του καλλιτέχνη κ.α.
Συγκεκριμένα τώρα, στην έκθεση «O Miró της Μαγιόρκα» τα έργα συνοδεύονται από τις λεζάντες τους (ονοματεπώνυμο καλλιτέχνη, τίτλος έργου, διαστάσεις, χρονολογία, τεχνική, παραχώρηση καλλιτέχνη, γκαλερί ή συλλέκτη) και κείμενα περιγραφής (περιγραφή του απτικού έργου με απλά λόγια και οδηγίες ώστε να δημιουργηθεί μια πρώτη εικόνα. Φιγούρες, αντικείμενα, υλικά) σε γραφή Braille. Παράλληλα, το Τελλόγλειο πραγματοποιεί για την έκθεση «Ο Miró της Μαγιόρκα» εκπαιδευτικά προγράμματα, τα οποία απευθύνονται σε άτομα με μειωμένη ή ολική απώλεια ακοής. Τα προγράμματα υλοποιούνται κατόπιν συνεννόησης στη νοηματική γλώσσα.
Πληροφορίες: Τμήμα Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων του Τελλογλείου Ιδρύματος: Δ. Βενετούλια-Εκπαιδευτικός: 2310.991611 και Β. Πλιόγκου- M.Sc./Δρ. Επιστημών Αγωγής Α.Π.Θ.: 2310.991615. Επίσης, στη διεύθυνση: pliogouv@eled.auth.gr
Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009
μια νέα θάλασσα
Μια βροχή και η κλειστή περιφερειακή έκαναν αφόρητη την κατάσταση σήμερα στην Θεσσαλονίκη. Κυκλοφοριακό χάος. Σημειωτόν όλα. Μποτιλιάρισμα χωρίς αρχή, μεση, τέλος. Όλη η πόλη μποτιλιαρισμένη, απλώς. Και στην Αθήνα το ίδιο μου λένε. Ωραίες πόλεις φτιάξαμε.
Από την άλλη, είναι η πόλη μου, είναι η πόλη σου, η πόλη μας, την αγαπάω, την αγαπάς, την αγαπάμε. Είναι ο κόσμος μας, η θάλασσα που μαθαίνουμε να επιπλεουμε, να ψάχνουμε, να ανακαλύπτουμε, να κολυμπάμε τελικά, να κάνουμε μακροβούτια ή απλωτές κατά βούληση, να ζούμε όπως μπορούμε και θέλουμε, μας φτιάχνει και την φτιάχνουμε. Και λέμε, μπορούμε να γίνουμε αλλιώς, δεν μπορούμε; Και λέμε, μπορεί να γίνει αλλιώς, δεν μπορεί; Άσε, που ακόμα και στα ζόρια της την έχει την ομορφιά της. Σήμερα, πρωί ξεκίνησα για το κέντρο, αγ.δημητρίου, με τα πόδια, μην το συζητάς για άλλο μέσο, δεν υπήρχε περίπτωση με αυτην την κατάσταση. Να πάρει, δεν μπορείς να την αντιπαθησεις αυτήν την πόλη, έχει εναν τρόπο να σε αγκαλιάζει, σε παίρνει κανονικά μέσα της. Να, να σου πω για σήμερα. Κόβεις το δρόμο μέσα απο το πανεπιστήμιο, περνάς αναμεσα στις σχολές και είναι σαν να πέρασε μια μέρα από τότε που ήσουν εκεί φοιτήτρια. Πώς στο καλό το κάνει; Για λίγο δε σκέφτεσαι ό,τι ζόρικο έχεις στο μυαλό σου. Και ξέρεις, άμα συμβαίνει αυτό μετα τα δύσκολα τα βλέπεις πιο αισιόδοξα. Έτσι λέω, τουλάχιστον, κατα τη γνώμη μου πάντα, γιατί έτσι μου συμβαίνει εμένα.
Αργά το βράδυ, λίγα λεπτα πριν, αφού τελείωσε μια δύσκολη μέρα, και τελείωσε ευτυχώς και καλά και αισιόδοξα, έβλεπα τα νέα της ημέρας ρίχνοντας γρήγορα ματιές στο διαδίκτυο. Δεν ξέρω πώς θα σου φανεί αλλα απ'όλες τις ειδήσεις, μία, αυτή μου έμεινε. Ένας νέος ωκεανός γεννιέται. Στην Αφρική. Εδώ η είδηση στα ΝΕΑ. Ο κόσμος αλλαζει, κυριολεκτικά. Κι εμείς ζούμε για να το δούμε. Στα χρόνια μας γίνεται.
Και πόσα θα γίνουν ακόμα. Θα ζήσουμε κι άλλα πολλά. Και χρόνια και αλλαγές. Ευτυχώς.
(η εικόνα είναι από αυτήν την ιστοσελίδα)
Από την άλλη, είναι η πόλη μου, είναι η πόλη σου, η πόλη μας, την αγαπάω, την αγαπάς, την αγαπάμε. Είναι ο κόσμος μας, η θάλασσα που μαθαίνουμε να επιπλεουμε, να ψάχνουμε, να ανακαλύπτουμε, να κολυμπάμε τελικά, να κάνουμε μακροβούτια ή απλωτές κατά βούληση, να ζούμε όπως μπορούμε και θέλουμε, μας φτιάχνει και την φτιάχνουμε. Και λέμε, μπορούμε να γίνουμε αλλιώς, δεν μπορούμε; Και λέμε, μπορεί να γίνει αλλιώς, δεν μπορεί; Άσε, που ακόμα και στα ζόρια της την έχει την ομορφιά της. Σήμερα, πρωί ξεκίνησα για το κέντρο, αγ.δημητρίου, με τα πόδια, μην το συζητάς για άλλο μέσο, δεν υπήρχε περίπτωση με αυτην την κατάσταση. Να πάρει, δεν μπορείς να την αντιπαθησεις αυτήν την πόλη, έχει εναν τρόπο να σε αγκαλιάζει, σε παίρνει κανονικά μέσα της. Να, να σου πω για σήμερα. Κόβεις το δρόμο μέσα απο το πανεπιστήμιο, περνάς αναμεσα στις σχολές και είναι σαν να πέρασε μια μέρα από τότε που ήσουν εκεί φοιτήτρια. Πώς στο καλό το κάνει; Για λίγο δε σκέφτεσαι ό,τι ζόρικο έχεις στο μυαλό σου. Και ξέρεις, άμα συμβαίνει αυτό μετα τα δύσκολα τα βλέπεις πιο αισιόδοξα. Έτσι λέω, τουλάχιστον, κατα τη γνώμη μου πάντα, γιατί έτσι μου συμβαίνει εμένα.
Αργά το βράδυ, λίγα λεπτα πριν, αφού τελείωσε μια δύσκολη μέρα, και τελείωσε ευτυχώς και καλά και αισιόδοξα, έβλεπα τα νέα της ημέρας ρίχνοντας γρήγορα ματιές στο διαδίκτυο. Δεν ξέρω πώς θα σου φανεί αλλα απ'όλες τις ειδήσεις, μία, αυτή μου έμεινε. Ένας νέος ωκεανός γεννιέται. Στην Αφρική. Εδώ η είδηση στα ΝΕΑ. Ο κόσμος αλλαζει, κυριολεκτικά. Κι εμείς ζούμε για να το δούμε. Στα χρόνια μας γίνεται.
Και πόσα θα γίνουν ακόμα. Θα ζήσουμε κι άλλα πολλά. Και χρόνια και αλλαγές. Ευτυχώς.
(η εικόνα είναι από αυτήν την ιστοσελίδα)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)