Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Κρατάς ενθύμια;

Έλεγα σήμερα σε μια συζήτηση ότι δεν μου αρεσει να μαζεύω αναμνήσεις σε χαρτακια, εισιτήρια, αποκόμματα. Όλη η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει πια. Κάποτε το έκανα, με προσήλωση και ευλάβεια σχεδόν. Μετά, κάτι αλλαξε. Μέχρι και πρόσφατα, ένας περίπου χρόνος πέρασε, έκανα μια δραστική απόσυρση. Κι όμως. Πέταξα τόσα πολλά κι έχω να πετάξω κι άλλα. Γιατί τα πραγματα δεν έχουν αξία, εκτός αν τα μαζεύεις για τις κρύες νύχτες του χειμώνα που θα σκαλίζεις σε περασμένη ηλικία τις αναμνήσεις σου. Μα, πάλι κι αυτό δεν μου αρέσει. Και τότε θελω να είμαστε αγκαλιά και να σου λεω ακόμη ωραιότερα πράγματα απ’όσα σου έχω πει, σου έχω γράψει. Τα πιο όμορφα δεν σου τα έχω πει ακόμη. Να, αυτό θέλω.

Κάτσε καλά κορίτσι μου, δεν γίνεται να το κάνεις αυτό στα γεραματα. Αγκαλιά; Ερωτευμένη; Πας καλά; Έτσι σε ακούω να λες; Μην βαζεις στοίχημα. Με μένα και για τετοια θεματα μη βαζεις στοίχημα. Γιατί εγώ θα είμαι εκεί. Αν πάλι, επιμένεις, θα σου πω αυτό που λέει η Κωνσταντινιά, «στο κάτω-κάτω, έτσι είναι αν έτσι νομίζεις». Δεν θα σου αλλαξω γνώμη. Κανενός τη γνώμη δε θελω να αλλάξω. Ο καθείς διαλέγει τη ζωή του. Με τις επιθυμίες και τις αναγκες του. Με το πώς μπορεί να ζήσει. Εγώ σου λέω πώς μπορώ να ζήσω εγώ. Μόνο έτσι. Γι’ αυτό και θα το κάνω.

Τι σου έλεγα όμως; Ότι τα πραγματα σαν ενθύμια δεν μετρανε πια μέσα μου. Λίγα παλι ξεφευγουν και μου αντιστεκονται ακόμη βεβαια, αλλα δεν το κάνω θέμα, θα εχουν τον λόγο τους, το σεβομαι. Τώρα που το λέω, άντε, κανα δυο ακόμη, ήρθε ο καιρός να πεταχτουν.
Η ουσία είναι, τα καλύτερα τα έχω μέσα μου; Αυτό μάλιστα, μετραει. Τώρα, με βολεύει κιόλας και το λέω. Σε αυτά που θέλω η μνήμη μου είναι καμήλας. Θυμαμαι, φρασεις, στιγμές, λόγια και κινήσεις με …ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, αν θελω, κι ας περασουν όσα χρόνια θες. Μιλάω λοιπόν, το παραδεχομαι, εκ του ασφαλούς. Ο σκληρός δίσκος, ακόμη τουλάχιστον, λειτουργεί. Χμ, ακόμη, γιατί ποτε δεν ξέρεις. Ο γερμανός θείος Αλ, όπως τον λεει ο γιος μου, ναι, είναι αυτός που φαντάζεσαι, ξερεις πότε θα σε επισκεφτεί;
Από την άλλη, και σε αυτήν την περίπτωση, αν το καλοσκεφτείς, επιστρατεύεται η λογική της επικούρειας θεωρίας για το θανατο και τα πραγματα γίνονται απλά. Τις αναμνήσεις τις χρειαζεσαι όσο λειτουργεί η μνήμη, τότε τις ανασύρεις και σε γλυκαίνουν, σε κανουν ίσως και ευτυχισμένο, αν δεν υπαρχει αυτή, βλέπε θείος Αλ, όσα αναμνηστικά κι αν έχεις, όσες αναμνησεις κι αν υπαρχουν ή χαθούν, τι σε νοιαζει; Σαμπως θα καταλάβεις, θα νιώσεις την απουσία τους;
Επίσης, τέτοια σκέφτομαι καμια φορα και λεω, μαζεψου κοριτσακι, λες χαζα. Και το να τα λεω μόνο στον εαυτό μου, πάλι καλά, μόνη μου τα λεω, μόνη μου τα ακούω, τα γραφω κιόλας, τα διαβαζεις κι εσύ, τώρα μάλιστα…

28 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Κρατάω, ότιδήποτε νιώσω ότι μου κάνει κάτι, αξίζει κάτι για μένα..
κακή συνήθεια αλήθεια, αλλά νιώθω σαν να πετάω κομμάτια μου..

καλημέρα είπε...

Εγώ να δεις Ηφαιστίωνα, κράτησα, κράτησα, μέχρι που έφτασε, σχετικά πρόσφατα και μετα απο πολλα χρόνια, η ώρα της ...απεξάρτησης.
Βεβαια, για να μη λεω μεγάλες κουβέντες, δεν πετάω τα παντα, με τις ζωγραφιές των παιδιών, ας πούμε, που έχω κρατημένες, έκθεση κανω, τεραστια και διαρκείας, τόσες έχουν μαζευτεί.
Από την αλλη αν για ένα είμαι σίγουρη είναι πως ό,τι είμαστε, ό,τι αξίζει είναι μεσα μας και το κουβαλάμε. Όσα κραταμε "προς αναμνησιν" καμια φορα αντί να τα κραταμε μας κρατανε τα άτιμα. Και να σου πω τι μου είπε μια φορα καθώς συζητούσαμε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης; Το έχεις προσέξει, μου είπε, πως ό,τι φωτογραφίζουμε το ξεχνάμε πιο γρήγορα; επειδή έχουμε στο νου μας ότι υπάρχει ανα πασα στιγμή, το απαθανατίσαμε και θα το ξαναδούμε όποτε θελουμε, τελικά δεν το συγκρατεί η μνήμη μας, άσε που δεν το ξαναβλεπουμε συνήθως και ποτέ . Ό,τι όμως "φωτογραφίσει" η μνήμη μας μένει για παντα εκεί. Μου είχε φανεί εκπληκτικό.
Καλό βράδυ!

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Κρατάω κάποιες φορές μικρά αναμνηστικά και μια ωραία ημέρα δεν έχουν πια για μένα αξία και τα πετώ. Είτε γιατί "ξέχασα"...ή γιατί δεν θέλω να θυμάμαι. Ακόμη και στις αναμνήσεις λειτουργώ με το θυμό. Αν δεν με γλυκαίνουν... να λείπουν.
Γι αυτό κρατώ τις αναμνήσεις των φίλων... ακόμη και χωρίς χειροπιαστά ενθύμια, τις περιβάλλει η τρυφερότητα. Όσες άλλες έγιναν σκόνη πίκρας... θα τις ξεχάσω.

Όσο για τον Γερμανό... λες να μας... ξεμυαλίσει; Κούκλος... αν και ξανθός. Χι...

Τα φιλιά μου κοριτσάκι και Καλημέρες πολλές.

Ελένη Μουρσελά είπε...

Ζουζούνα, ερωτευμένη και στα γεράματα; Μμμ... Ενδιαφέρον!
Φιλιά φιλιά φιλιά! Νά σαι πάντα έτσι γλύκα!

Κωνσταντινιά είπε...

Με τα αναμνηστικά ανέκαθεν είχα κακή σχέση σε αντίθεση με τον άντρα και γιό μου που φυλάνε ότι δε μπορείς να φανταστείς.
Το σεβομαι μεν τους λέω δε, πως από τη ποσότητα χάνουν τη ποιότητα. Δεν μπορεί όλα να έχουν την ίδια συναισθηματική αξία.
Εκτιμώ που θυμάσαι ρήσεις μου,αυτό που ακριβώς λέω όμως είναι "ετσι είναι αν έτσι νομίζω" και πιστεύω πως ταιριάζει μ αυτό που λες πως:"Εγώ σου λέω πώς μπορώ να ζήσω εγώ. Μόνο έτσι."
Έρχομαι να συμφωνήσω πως τα πιο όμορφα δε τα είπαμε, τα πιο καλά δε τα ζήσαμε. Με προσμονή τα αναμένουμε και όχι, δε θα τα αφήσουμε να μας προσπεράσουν.

katerina είπε...

καλημέρα Αναστασία!
καλημέρα καλημεροπαρέα!
"τα καλυτερα τα εχω μεσα μου..σε αυτά που θέλω η μνήμη μου είναι καμήλας...",και σε μένα Αναστασία.
Ασε, έχω να κάνω ένα σωρό για ξεκαθάρισμα και δικά μου και των κοριτσιών μου...αν βρούμε χρόνο το Πάσχα που θα ρθουν...
Ο γερμανός θείος Αλ..ωραίο όνομα του έδωσε ο γιος σου...πολλές φορές τον αναφέρω, εδώ και χρόνια, όταν κολλάει το μυαλό μου..

katerina είπε...

Αναστασία πριν λίγο προσπάθησα να δω το τεστ που μου έστειλες...με τους αριθμούς νομίζω,πιστεύω το βρήκα και πρόσθεσα το όνομά μου...

Ανώνυμος είπε...

Κρατάω ο ανόητος!
Προγράμματα συναυλιών και παραστάσεων, εισιτήρια κινηματογράφων, θεάτρων μουσείων, μενού δείπνων, ετικέττες κρασιών, χάρτες πόλεων και εξοχών με μουτζουρωμένες πορείες, εισιτήρια τρένων, αεροπλάνων, βαποριών...

Και, με το που περνάει ο χρόνος, κλείνω όπως όπως το φίσκα κουτί από παπούτσια και το πηγαίνω στη σοφίτα.
Άραγε θα'τ'ανοίξω ποτέ ή θα τα πετάξω στην επόμενη μετακόμιση; Και αν θα τα ανοίζω, πως θα μου φανούν τα περιεχόμενα; Τόσο όμορφα όπως όταν τα έβαζα μέσα; Ομορφότερα, με την πατίνα της νοσταλγίας; Ή αδιάφορα, περασμένα και ξε-περασμένα από την άγνωστη ακόμη ομορφιά που μου επιφυλάσσει το μέλλον;

Μεγάλη κουβέντα άνοιξες Αναστασία.

ΥΓ: "στα γεραματα. Αγκαλιά; Ερωτευμένη; Πας καλά;"

Ναι, καλά πάει :)

Ελένη Μουρσελά είπε...

Άσε Κατερίνα, μου κίνησες τη περιέργεια και κάθισα κι εγώ μια στιγμή (!!) να το λύσω. Ήμουν πολύ καλή στην αναλυτική γεωμετρία μάλλον κι όλοι όσοι λύνουν εύκολα τετοια προβλήματα. Το IQ 120 είναι εξυπνάδας, πονηριάς, παρατηρητικότητας,..., τι απ όλα; Τέλος πάντων ότι και νάναι το ευχαριστήθηκα. Φιλάκια καλημεροπαρέα!

katerina είπε...

γεια σου Ελένη!
η γνωστή Ελένη που βρεθήκαμε στου Γεροβασιλέιου και στην "μινιατούρα"?
καλημεροφιλάκια και στην "μικρή" καλιτέχνιδα,το Χριστινάκι σου.

Ανώνυμος είπε...

Κρατάω, κρατάω και πετάω πολύ δύσκολα. Άστα να πάνε. Πότε θα τα πετάξω όλα να δούμε!
Φωτεινή

Ανώνυμος είπε...

Kι εγω κρατουσα απο τα παιδια μου κυριως αλλα και δικα μου. Τωρα ειμαι σε φαση ανακυκλωσις. Γεμιζω τους καδους της γειτονιας μου καθε εβδομαδα.
Διαβασα καπου οτι οταν κραταμε και ειναι γεματος ο χωρος μας δεν αφηνουμε χωρο να μπει κατι καινουργιο που θα ανανεωσει την σκεψη μας την διαθεση μας κλπ.
Παλι ομως οι ζωφραφιες των παιδιων η η εφημεριδα του γιου μου θα μεινουν. Ειπα πεταω, αλλα.... υπαρχουν και ορια βρε αδερφε !!!!
Αλεχανδρα Μπ

ΙΩΑΝΝΑ είπε...

Κρατάω όλα μα όλα τα βιβλία και τα τετράδια των κοριτσιών ανά τάξη και στη σχολική τσάντα που κράτησαν στη συγκεκριμένη τάξη, όλες τις ζωγραφιές τους, την καθεμία σε διαφάνεια που έχουν φτιάξει είτε στο σχολείο είτε στο σπίτι ανά έτος και σε ξεχωριστά ντοσιέ με το όνομα της καθεμίας από έξω...
Κρατάω εισιτήρια από συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις (με τα προγράμματα), μουσεία, εισιτήρια από διακοπές και ταξίδια.
Και κρατάω όλα τα γράμματα και κάρτες που έχω λάβει κατά καιρούς.
Τις φωτογραφίες δεν τις υπολογίζω ως μία δυνατότητα που έχω ή όχι, με την έννοια ότι δε με φαντάζομαι
χωρίς να βγάζω φωτογραφίες.
Είμαι καλά γιατρέ;


υ.γ. Και ναι μπορώ να το επιβεβαιώσω πως επιτέλους άρχισες να πετάς! Και δεν αναφέρομαι σε αυτά που θεωρώ "απαραίτητα"!
"Το δωμάτιο μεταγωγών" σού θυμίζει κάτι μικρή;

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αχ...το ευαίσθητο σημείον μου κι' αυτό είναι μείον μου (;)...
Χα...όταν αποφασίζω κατά καιρούς εκκαθάριση κάδους γεμίζω και τελειωμό δεν έχουν. Πάντα είναι μερικά που δε μου πάει να τα αποχωριστώ...
Το χειρότερο όμως είναι αυτό που μου συμβαίνει τούτο το διάστημα Ψάχνω ένα απόκομμα εφημερίδας και δεν το βρίσκω.
Σκας ή δεν σκας;...
:-)

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Αναστασία μου,
επέστρεψα στον τόπο του εγκλήματος!
Από εδώ κρατάω μέσα μου πολλά.
Δεν κρατώ τίποτε πιά σε είδος.
Πόση ματαιότητα κρύβει η σκέψη, να κρατήσω σε αντικείμενα όσα δεν μπόρεσα να φυλάξω στην ψυχή μου!
Τώρα πιά δεν χρειάζεται.
Αρκεί όσα καταγράφονται στην μνήμη.
Έτσι και αλλιώς αν έρθει ο θείος Αλ, ούτε τα αντικείμενα βοηθούν.
Μέσα στα βάσανα της καθημερινότητας δεν σου απάντησα στο σχόλιο για την εκπομπή.
Σ΄ευχαριστώ για όλα.
Σε φιλώ.

ΝΙΝΑ είπε...

Μεγάλη ανακούφιση ένιωσα με την ανάρτησή σου, γιατί λέω να, δεν είμαι η μόνη που δε μαζεύω ενθύμια.
Τα ενθύμια είναι υλικά που λειτούργησαν στο παρελθόν και τότε είχαν την αξία τους.
Οι αναμνήσεις όμως, τα γεγονότα, οι εικόνες, τα λόγια, οι σκέψεις, τα πρόσωπα που πέρασαν από τη ζωή μας έχουν πλάσει αυτό που σήμερα είμαστε και ανάλογα με το πόσο σημαντικά ήταν τα φυλλάξαμε μέσα μας και κανένα ενθύμιο δε χρειάζονται για να υπάρχουν.

καλημέρα είπε...

Καλησπέρα big mama,
αυτόν τον φόβο για την επίσκεψη του ...γερμανού ότι τον έχω τον έχω.
Τελικά, ξέρεις τι νομίζω; ό,τι πεταμε, έχει ήδη πεταχτεί απο μόνο του καιρό πριν. Καμιά φορα το καταλαβαίνουμε τελευταίοι, αλλα δεν πειραζει, έστω κι έτσι, ας αδειαζουμε απ'ό,τι δεν αξίζει,
καλό βραδυ!
(τετοια ώρα που απαντώ...)

καλημέρα είπε...

Ελένη,
χα, χα, παρακαμπτω την αθηναϊκή προσφώνηση και απαντω μονολεκτικά: εννοείται!

καλημέρα είπε...

Kωνσταντινιά,
είπα κι εγώ να πω μια φραση σου, κι αυτήν λαθος την θυμόμουν; Δεν σχολιάζω, δεν σχολιάζω και καλύτερα μην σχολιάζεις κι εσύ, φιλεναδα...
Κατα τ'αλλα κλασικά, σκανδαλωδώς, πια, συμφωνούμε, και πάλι.

καλημέρα είπε...

Κατερίνα,
τα ξεκαθαρίσματα μόνο σε καλό βγαίνουν, άντε καλή δουλειά μαζί με τα κοριτσια!
Χάρηκα που σας είδα χθες με τον Ιωσήφ στο Μέγαρο στην παρασταση των Εν Χορδαίς

καλημέρα είπε...

undantag,
όταν θα έρθει η ώρα, αν έρθει, θα πεταξεις, κι αν δεν έρθει πάλι δεν πειραζει, ίδιοι είναι όλοι οι άνθρωποι;
Αυτη "η αγνωστη ομορφιά του μέλλοντος", τι όμορφα το έγραψες.
Υ.Γ. Ευχαριστώ!:)

καλημέρα είπε...

Φωτεινή,
όταν έρθει η ώρα!
Καλησπέρα!

καλημέρα είπε...

Αλεξάνδρα,
αδειάζουμε για να έρθουν καινούρια, ωραίο αυτό.
Ενταξει, υπαρχουν όρια, ειδικα στα των παιδιών, λεμε οι χαζομαμάδες...

καλημέρα είπε...

Ιωάννα,
χα, χα, τώρα που έγινε κουβέντα, έχω να παρω κατι φωτογρφαίες χρόνια τώρα, θα τις πάρω λες ποτέ;

καλημέρα είπε...

συμπλήρωμα: "τμήμα μεταγωγών;" ναι, μου θυμίζει πολλά. Είπαμε ξεχνάω αλλα όχι κι όλα!

καλημέρα είπε...

Γλαρένια,
άμα σε παρηγορεί, δεν είσαι μόνη στο αθλημα της ...συλλογής.
Τι απόκομμα ψάχνεις; Να βοηθήσω;

καλημέρα είπε...

Γεια σου Βαγγέλη,
πολύ μου άρεσε αυτό που γράφεις "Πόση ματαιότητα κρύβει η σκέψη, να κρατήσω σε αντικείμενα όσα δεν μπόρεσα να φυλάξω στην ψυχή μου", νομίζω είναι μια μεγαλη αλήθεια.
Καλή δύναμη στα τρεχαματα και στις δουλειές σου και δε χανόμαστε.
Και βέβαια, καλές εκπομπές!

καλημέρα είπε...

Νίνα,
ειμαι εκατό τοις εκατό σίγουρη ότι είσαι πολύ καλύτερη απο μένα στο θεμα τι κραταω τι πεταω, εγώ είμαι νεοφώτιστη ακόμη, τι να πω...
Καλό καλό βραδυ!