Αυτό το αχ να μην το λες.

"Πάντα ήσουν έτσι;" Αυτό με ρωτούσε η Μ. σε ενα e mail της χθες βραδυ. Προηγουμενως με ρωτούσε πώς τα καταφερνω να είμαι αισιόδοξη, ενώ όλα γύρω είναι όπως είναι. Δεν είναι η πρώτη φορα που μου κανουν αυτήν την ερώτηση, υποθετω δεν είναι και η τελευταία, όσο θα εξακολουθώ να κανω αυτήν την δουλειά που με φερνει σε επικοινωνία και επαφή με τόσους ανθρώπους. Έχει νόημα να σου πω; Μπορεί και να έχει. Πιο πολύ γιατί καθόλου δεν πιστευω αυτό που λενε "ο άνθρωπος γεννιέται, μπα, ο χαρακτήρας δεν αλλαζει, όπως γεννήθηκες έτσι θα παραμείνεις" κι όσο το ακούω να το λενε, τόσο θελω να πω σε όλους "μην τους ακούτε, όλοι μπορούμε να αλλάξουμε". Ή για να το πω καλύτερα, όλοι μπορούμε να γίνουμε ο καλύτερος εαυτός μας. Όχι, δεν ήμουν παντα έτσι. Μικρή, δεν ήμουν καθόλου έτσι. Χαρούμενο παιδί κι αυθόρμητο δεν με έλεγες, σίγουρα. Καμια φορα λέω μαλιστα ότι ήμουν και μελό κι η αδελφή μου θυμώνει, έχουμε μαλώσει για αυτό, έχει σοβαρες αντιρρήσεις επί του θέματος, ας μην ανοίξω το θέμα. Πάντως αλέγκρος τύπος δεν ήμουν, σε αυτό συμφωνεί σίγουρα η αξιόπιστη μαρτυρας της παιδικής μου ηλικίας. Και σίγουρα πιο άβουλη απο τώρα. Και απελπιζόμουν και πιο συχνά. Και, εννοείται έχω κι εγώ πει κατα καιρούς, τα περί άδικης κοινωνίας, ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουν, απο τη μια οι καλοί, συναισθηματικοί κι ευαίσθητοι, απο την άλλη οι σκληροί, αναίσθητοι και κακοί, και φυσικά τα περί σημερινής (τότε), κυρίως, κοινωνίας όπου οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν - άλλη μεγάλη κουβέντα αυτή, πότε ήταν ο κόσμος παραδεισος;- και όλο το σχετικό ρεπερτόριο. Αυτα πολύ μικρή, ευτυχώς. Άντε μέχρι την αρχή της εφηβείας και πολύ σου λέω, μετα είχα κι αλλες αναζητήσεις, βλέπεις.
Μετά, το τοπίο μέσα μου δεν έμεινε έτσι. Ευτυχώς. Άλλαξε. Το αλλαξα και με άλλαξε.
Ένας μηχανισμός τον οποίον πολύ αποτελεσματικά βοήθησαν η δουλειά, έχω κάνει πολλές και διαφορετικές δουλειές αργότερα καταλαβα πόσο χρήσιμες ήταν όλες, τα βιβλία, αν δεν υπηρχαν αυτα στη ζωή μου δεν ξερω πώς θα ήμουν αλήθεια, ο ορθός λόγος, ο οποίος αρκετα νωρίς αποφασισα ότι θα είναι ο μόνος που θα δεχομαι, το χιούμορ και μια απλή φραση "προχώρα, ό,τι κι αν σου τυχει, όσο δύσκολο κι αν είναι, κανε κάτι, προχώρα, ενα βήμα; ενα βήμα, έστω", κινητοποίησε μια άλλη σταση ζωής. Στην αρχή ζόρικα. Κάθε τι που συνέβαινε προσπαθούσα να το εξηγήσω λογικά και σφαιρικά. Να το δω κι αλλιώς, να βρω, σχεδόν μαθηματικά, τον λόγο που συμβαίνει και το θετικό μεσα στη δυσκολία. Αν ήταν εύκολο; Καθόλου εύκολο. Και μόνο που μεσα ημουν κι εγώ, ενεχομενη σε ολα, φυσικά δεν ήταν εύκολο. Το  εύκολο ήταν να κλαφτώ, υποθέτω. Αν όμως το βάλεις πείσμα και, καμια φορα και για λόγους περηφανιας, δεν κανεις πίσω, αυτός ο τρόπος να βλεπεις τα πραγματα γίνεται ο τρόπος σου. Μετα δεν έχεις αλλον. Βλεπεις το καλό και στα πιο άσχημα. Και - παραλογα; ανόητα; χαζα αισιόδοξα;- πιστευεις ότι αν το προσπαθείς το αξίζεις το καλύτερο κι αυτό θα έρθει. Και στην τελική έτσι δεν αγαπας μόνο τον εαυτό σου. Τον βλεπεις αναμεσα σε αλλους, μεσα σε αλλους, σαν τους αλλους κι εσύ. Γιατί, μα την αλήθεια, τίποτα δεν θεωρώ πιο εγωιστικό απο το να νομίζεις, το εχω ξαναπεί, το ξερω, πως είσαι εσύ το μόνο τρυφερό λουλούδι σε αυτόν τον ακαρδο κόσμο που η κακία του κόσμου, οι αλλοι- ποιοι άλλοι;- κανουν τα παντα να το τσακίσουν, να το προδώσουν, να το εγκαταλείψουν, να το πονέσουν. Αν αυτό δεν είναι ωραιοπάθεια και εγωπάθεια τι είναι; Ναι είμαστε ο καθένας μόνος, και; Δεν είναι κακό να το ξερεις ότι είσαι μόνος, κατα βαθος πάντα μόνος και δυνατός. Έτσι όμως εσύ διαλεγεις να είσαι με αλλους και με ποιούς. Ο καθενας με τις ρίζες του. Ο καθενας με τα κλαδια του. Ο αέρας ανάμεσα μας. Να ανθίζω. Να ανθίζεις. Είναι κι αλλοι σαν εμάς. Ό,τι κι αν λέμε. Ό,τι κι αν συμβεί.
Λόγια θα μου πεις. Μπορεί και να έχεις δίκιο. Δεν είναι λίγες οι φορες που σκεφτομαι, ναι, καλά, είσαι γερή, έχεις μια δουλειά που αγαπας, δυο παιδιά που λατρευεις, είσαι τυχερή για αυτο μιλάς. Ή, άντε χαζοχαρούμενη, ακόμη και σε αυτό βρίσκεις θετικό, δεν πας καλά. Αυτό όμως με έσωσε τόσες φορές, οπότε τι να λέω; Θες να σου κανω μια λίστα με πραγματα που ίσως θεωρείς μεγαλη δυστυχία αν δεν τα εχεις στη ζωή σου και δεν τα είχα ποτέ; Τι νόημα όμως έχει; Αυτα που έχουμε θα φερουν όσα αξίζουμε όχι εκείνα που μας λείπουν. Κοιτας μπροστα, αυτό το αχ δεν το λες, "κι όταν το λες ας μην το ξαναλες, για θα σου γίνει παθος". Κακή συνήθεια. Τρόπος ζωής, Το δευτερο ρούχο σου. Όλα στο χερι μας είναι. Κι εμείς να αλλαξουμε κι ο κόσμος όλος. Κι αν γελάς τωρα που το διαβαζεις αυτό, και αν έχεις δίκιο, δεν το αποκλείω, καθε βραδυ θα με κάνεις να το σκεφτομαι, "λες;" Και καθε πρωί θα χαμογελαω και θα λεω "έλα, καινούρια μέρα".
Για αυτό σου λεω. Όχι, δεν ήμουν έτσι παντα. Κι όταν δεν είμαι καλά, φαίνεται ή όχι, θα γίνω καλά. Θα πιαστώ από κάτι μικρό, κι ο μηχανισμός που σου έλεγα θα παρει μπρος. Κι όλοι, λέω, μπορούμε.



Υ.Γ. Ένα καινούριο blog μπήκε στα συνblogarουν, http://thessalonikimesaapoeikones.blogspot.com/. Με εισαγωγικό σημείωμα αυτό: "Περπατάμε στην πόλη και φανταζόμαστε πως την επισκεπτόμαστε για πρώτη φορά. Πηγαίνουμε στα σοκάκια, στις αγορές, στις στοές και στα μνημεία της και είμαστε περίεργοι.Αφήνουμε τις αισθήσεις μας ελεύθερες να προσλάβουν όσα υπάρχουν γύρω μας.Κρίνουμε και συγκρίνουμε με άλλες πόλεις.Η Ιστοσελίδα λειτουργεί μέσα από τις εικόνες.Ψάχνουμε τα όμορφα και τα άσχημα.Ψάχνουμε το αδιάφορο που μπορεί να γίνει ενδιαφέρον, το μειονέκτημα που μπορεί να γίνει πλεονέκτημα.Σκεφτόμαστε ποιό χαρακτήρα και τί ποιότητα θέλουμε να έχει η πόλη και ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ. Παύουμε να είμαστε ιδιώτες. Εσείς;"