Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Αυτό το αχ να μην το λες.


"Πάντα ήσουν έτσι;" Αυτό με ρωτούσε η Μ. σε ενα e mail της χθες βραδυ. Προηγουμενως με ρωτούσε πώς τα καταφερνω να είμαι αισιόδοξη, ενώ όλα γύρω είναι όπως είναι. Δεν είναι η πρώτη φορα που μου κανουν αυτήν την ερώτηση, υποθετω δεν είναι και η τελευταία, όσο θα εξακολουθώ να κανω αυτήν την δουλειά που με φερνει σε επικοινωνία και επαφή με τόσους ανθρώπους. Έχει νόημα να σου πω; Μπορεί και να έχει. Πιο πολύ γιατί καθόλου δεν πιστευω αυτό που λενε "ο άνθρωπος γεννιέται, μπα, ο χαρακτήρας δεν αλλαζει, όπως γεννήθηκες έτσι θα παραμείνεις" κι όσο το ακούω να το λενε, τόσο θελω να πω σε όλους "μην τους ακούτε, όλοι μπορούμε να αλλάξουμε". Ή για να το πω καλύτερα, όλοι μπορούμε να γίνουμε ο καλύτερος εαυτός μας. Όχι, δεν ήμουν παντα έτσι. Μικρή, δεν ήμουν καθόλου έτσι. Χαρούμενο παιδί κι αυθόρμητο δεν με έλεγες, σίγουρα. Καμια φορα λέω μαλιστα ότι ήμουν και μελό κι η αδελφή μου θυμώνει, έχουμε μαλώσει για αυτό, έχει σοβαρες αντιρρήσεις επί του θέματος, ας μην ανοίξω το θέμα. Πάντως αλέγκρος τύπος δεν ήμουν, σε αυτό συμφωνεί σίγουρα η αξιόπιστη μαρτυρας της παιδικής μου ηλικίας. Και σίγουρα πιο άβουλη απο τώρα. Και απελπιζόμουν και πιο συχνά. Και, εννοείται έχω κι εγώ πει κατα καιρούς, τα περί άδικης κοινωνίας, ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουν, απο τη μια οι καλοί, συναισθηματικοί κι ευαίσθητοι, απο την άλλη οι σκληροί, αναίσθητοι και κακοί, και φυσικά τα περί σημερινής (τότε), κυρίως, κοινωνίας όπου οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν - άλλη μεγάλη κουβέντα αυτή, πότε ήταν ο κόσμος παραδεισος;- και όλο το σχετικό ρεπερτόριο. Αυτα πολύ μικρή, ευτυχώς. Άντε μέχρι την αρχή της εφηβείας και πολύ σου λέω, μετα είχα κι αλλες αναζητήσεις, βλέπεις.
Μετά, το τοπίο μέσα μου δεν έμεινε έτσι. Ευτυχώς. Άλλαξε. Το αλλαξα και με άλλαξε.
Ένας μηχανισμός τον οποίον πολύ αποτελεσματικά βοήθησαν η δουλειά, έχω κάνει πολλές και διαφορετικές δουλειές αργότερα καταλαβα πόσο χρήσιμες ήταν όλες, τα βιβλία, αν δεν υπηρχαν αυτα στη ζωή μου δεν ξερω πώς θα ήμουν αλήθεια, ο ορθός λόγος, ο οποίος αρκετα νωρίς αποφασισα ότι θα είναι ο μόνος που θα δεχομαι, το χιούμορ και μια απλή φραση "προχώρα, ό,τι κι αν σου τυχει, όσο δύσκολο κι αν είναι, κανε κάτι, προχώρα, ενα βήμα; ενα βήμα, έστω", κινητοποίησε μια άλλη σταση ζωής. Στην αρχή ζόρικα. Κάθε τι που συνέβαινε προσπαθούσα να το εξηγήσω λογικά και σφαιρικά. Να το δω κι αλλιώς, να βρω, σχεδόν μαθηματικά, τον λόγο που συμβαίνει και το θετικό μεσα στη δυσκολία. Αν ήταν εύκολο; Καθόλου εύκολο. Και μόνο που μεσα ημουν κι εγώ, ενεχομενη σε ολα, φυσικά δεν ήταν εύκολο. Το  εύκολο ήταν να κλαφτώ, υποθέτω. Αν όμως το βάλεις πείσμα και, καμια φορα και για λόγους περηφανιας, δεν κανεις πίσω, αυτός ο τρόπος να βλεπεις τα πραγματα γίνεται ο τρόπος σου. Μετα δεν έχεις αλλον. Βλεπεις το καλό και στα πιο άσχημα. Και - παραλογα; ανόητα; χαζα αισιόδοξα;- πιστευεις ότι αν το προσπαθείς το αξίζεις το καλύτερο κι αυτό θα έρθει. Και στην τελική έτσι δεν αγαπας μόνο τον εαυτό σου. Τον βλεπεις αναμεσα σε αλλους, μεσα σε αλλους, σαν τους αλλους κι εσύ. Γιατί, μα την αλήθεια, τίποτα δεν θεωρώ πιο εγωιστικό απο το να νομίζεις, το εχω ξαναπεί, το ξερω, πως είσαι εσύ το μόνο τρυφερό λουλούδι σε αυτόν τον ακαρδο κόσμο που η κακία του κόσμου, οι αλλοι- ποιοι άλλοι;- κανουν τα παντα να το τσακίσουν, να το προδώσουν, να το εγκαταλείψουν, να το πονέσουν. Αν αυτό δεν είναι ωραιοπάθεια και εγωπάθεια τι είναι; Ναι είμαστε ο καθένας μόνος, και; Δεν είναι κακό να το ξερεις ότι είσαι μόνος, κατα βαθος πάντα μόνος και δυνατός. Έτσι όμως εσύ διαλεγεις να είσαι με αλλους και με ποιούς. Ο καθενας με τις ρίζες του. Ο καθενας με τα κλαδια του. Ο αέρας ανάμεσα μας. Να ανθίζω. Να ανθίζεις. Είναι κι αλλοι σαν εμάς. Ό,τι κι αν λέμε. Ό,τι κι αν συμβεί.
Λόγια θα μου πεις. Μπορεί και να έχεις δίκιο. Δεν είναι λίγες οι φορες που σκεφτομαι, ναι, καλά, είσαι γερή, έχεις μια δουλειά που αγαπας, δυο παιδιά που λατρευεις, είσαι τυχερή για αυτο μιλάς. Ή, άντε χαζοχαρούμενη, ακόμη και σε αυτό βρίσκεις θετικό, δεν πας καλά. Αυτό όμως με έσωσε τόσες φορές, οπότε τι να λέω; Θες να σου κανω μια λίστα με πραγματα που ίσως θεωρείς μεγαλη δυστυχία αν δεν τα εχεις στη ζωή σου και δεν τα είχα ποτέ; Τι νόημα όμως έχει; Αυτα που έχουμε θα φερουν όσα αξίζουμε όχι εκείνα που μας λείπουν. Κοιτας μπροστα, αυτό το αχ δεν το λες, "κι όταν το λες ας μην το ξαναλες, για θα σου γίνει παθος". Κακή συνήθεια. Τρόπος ζωής, Το δευτερο ρούχο σου. Όλα στο χερι μας είναι. Κι εμείς να αλλαξουμε κι ο κόσμος όλος. Κι αν γελάς τωρα που το διαβαζεις αυτό, και αν έχεις δίκιο, δεν το αποκλείω, καθε βραδυ θα με κάνεις να το σκεφτομαι, "λες;" Και καθε πρωί θα χαμογελαω και θα λεω "έλα, καινούρια μέρα".
Για αυτό σου λεω. Όχι, δεν ήμουν έτσι παντα. Κι όταν δεν είμαι καλά, φαίνεται ή όχι, θα γίνω καλά. Θα πιαστώ από κάτι μικρό, κι ο μηχανισμός που σου έλεγα θα παρει μπρος. Κι όλοι, λέω, μπορούμε.



Υ.Γ. Ένα καινούριο blog μπήκε στα συνblogarουν, http://thessalonikimesaapoeikones.blogspot.com/. Με εισαγωγικό σημείωμα αυτό: "Περπατάμε στην πόλη και φανταζόμαστε πως την επισκεπτόμαστε για πρώτη φορά. Πηγαίνουμε στα σοκάκια, στις αγορές, στις στοές και στα μνημεία της και είμαστε περίεργοι.Αφήνουμε τις αισθήσεις μας ελεύθερες να προσλάβουν όσα υπάρχουν γύρω μας.Κρίνουμε και συγκρίνουμε με άλλες πόλεις.Η Ιστοσελίδα λειτουργεί μέσα από τις εικόνες.Ψάχνουμε τα όμορφα και τα άσχημα.Ψάχνουμε το αδιάφορο που μπορεί να γίνει ενδιαφέρον, το μειονέκτημα που μπορεί να γίνει πλεονέκτημα.Σκεφτόμαστε ποιό χαρακτήρα και τί ποιότητα θέλουμε να έχει η πόλη και ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ. Παύουμε να είμαστε ιδιώτες. Εσείς;"

11 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

αχ κάνει και η ανακούφιση. ίσως όσο μεγαλώνουμε, και όχι κατά ανάγκη ηλικιακά, μα μέσα από όλες τις διαδρομές τις δικές μας, των άλλων, μαθαίνουμε τα άσχημα μαθαίνουμε τα όμορφα μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε αυτά που αχ και χα μας γεμίζουν.
και όσο μεγαλώνουμε, ηλικιακά πλέον, συνειδητοποιούμε ότι ο χρόνος μία ανάσα μοιάζει να είναι και το μόνο που θέλουμε να κάνουμε είναι να εισπνέουμε και να εκπνέουμε με όλη μας την δύναμη και την ουσία.
πολύ σου καλησπέρα!

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Λοιπόν… θέλω να σου πω πολλά για όλα τούτα που γράφεις.
Πριν απ’ όλα όμως θα πω για τις μουσικές του Δημήτρη Ζερβουδάκη… Πολυαγαπημένος… με τα τραγούδια του έκοψα και ξανάρχισα το κάπνισμα… φίλος φίλης… κάθε που κατεβαίνει στην Αθήνα, εμείς εκεί… όσα βράδια τραγουδάει… εκεί.
Όσο για την προσωπικότητα… είναι τόσο ανόητο αυτό που λένε ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει… ίσως όσο και αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν αλλάζουν.
Η προσωπικότητά μας είναι αποτέλεσμα της διαρκούς επίδρασης του περιβάλλοντος σε αυτό που γεννηθήκαμε και γίναμε.

Αν ήταν μόνο ζήτημα γενετικού υλικού, τότε τα δίδυμα παιδιά δεν θα είχαν τόσο διαφορετικές προσωπικότητες… όμως έχουν και εξαρτώνται ακόμη και από το πι γεννήθηκε πρώτο και πιο ήταν βαρύτερο κατά την γέννησή του…

Αλλά ας μην σε ζαλίζω με τα επιστημονικά…

Σημασία έχει ότι είναι αισιόδοξοι και χαρούμενοι οι άνθρωποι που ξέρουν και κατανοούν βαθειά την πίκρα και τον πόνο και όχι αυτοί που τον αγνοούν.
Εσύ νομίζω ότι είσαι ένας τέτοιος άνθρωπος.

Δεν θα σου ευχηθώ να είσαι πάντα χαρούμενη. Όμως θα ευχηθώ να αλλάζεις παραμένοντας αισιόδοξη… και φυσικά να γράφεις με αυτόν τον όμορφο, ζεστό, ανθρώπινο, προσωπικό και ορθό λόγο σου.

Φιλιά πολλά την καλησπέρα μου και θα επανέλθω για το… τάμα.

Μην τάξεις σ’ άγιο κερί και στην Ελένη ποίημα, λέει η παροιμία… ή έτσι μου αρέσει να λέει.

Hfaistiwnas είπε...

Έτσι είναι, εμείς φτιάχνουμε τον εαυτό μας, τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε και βλέπουμε τα πράγματα, στο χέρι μας είναι, με τη βοήθεια των εξωτερικών συνθηκών..

katerina είπε...

καλημέρα Αναστασία!
καλημέρα 958!
καλημέρα καλημεροπαρέα!
καλή εβδομάδα!
καλό Μάρτη!
καλή Άνοιξη!

πολύ, πολύ αγαπημένα τα τραγούδια με τον Ζερβουδάκη!

"...Ωραία είσαι Άνοιξη..."
Ζερβουδάκη-Γλυκερία τραγούδι που έρχεται στο νου μου..στο είχα ζητήσει και πέρσι Αναστασία...

Χρόνια πολλά στις Ευδοκίες!

Καλημεροφιλάκια!

ΙΩΑΝΝΑ είπε...

Μελό : η προσπάθεια να συγκινήσει κανείς με εξεζητημένα μέσα, με προσποίηση, δραματοποιώντας καταστάσεις. (Μπαμπινιώτης)

Λοιπόν αδελφή ελπίζω να σε έπεισα πως μελό ΔΕΝ ήσουν μικρή. Ήσουν όλα αυτά που λες με κάποιες δόσεις εσωστρέφειας και ντροπαλότητας που ως παιδί δε σε οδηγούσε συχνά στα παιχνίδια με τα παιδιά της γειτονιάς αλλά στο σπίτι μ’ ένα βιβλίο στο χέρι.
Αργότερα όπως λες τα πράγματα άλλαξαν.

Ξέρεις όμως τι σκέφτομαι κάποιες φορές; Πως εάν το «αχ» φανερώνει μία γνώση των προβλημάτων μας ή των δυσκολιών μας δεν είναι και τόσο κακό τελικά όταν λέγεται.
Αρκεί η γνώση αυτή να μάς οδηγεί σε κινήσεις μας που θα ενδυνάμωναν την προσπάθεια μας να βρούμε λύσεις.
Όσο κουραστικό και μίζερο το βρίσκω κάποιος να «περιφέρει» τα «αχ» του, άλλο τόσο καταπιεστικό και αποπροσανατολιστικό το βρίσκω κάποιος να μην αποδέχεται την ύπαρξη των προβλημάτων του, που ίσως κάποιες φορές να ξεκινά και από ένα "αχ" που εξωτερικεύεται.

katerina είπε...

πολύ ωραίο το bloghttp://thessalonikimesaapoeikones.blogspot.com/!
φωτογραφίες,εικόνες, με τα όμορφα κι άσχημα της πόλης.

καλημέρα είπε...

b|a|s|n\i/a,
ναι, δίκιο έχεις. Το αχ το λες με πολλούς τρόπους.
Ας μπορούσαμε να το λεμε μόνο απο χαρα ή ανακούφιση τι καλά που θα ήταν,
σε φιλώ

καλημέρα είπε...

Ελένη,
το ποίημα το έγραψα και μαλιστα γρήγορα, δεν μπορείς να πεις,
καλημέρα!

καλημέρα είπε...

Ηφαιστίωνα,
εμείς και οι αλλοι, να αλλαζουμε και να βλεπουμε τα πραγματα αλλιώς, μακαρι,
καλημέρα, καλημέρα!

καλημέρα είπε...

Καλημέρα Κατερίνα,
καλό μήνα, καλή άνοιξη!

καλημέρα είπε...

Ενταξει Ιωάννα,
αυτό δεν ήμουν οκ.
Το πόσο ταιριάζει όμως ο ορισμός στις μελό παλιές ταινίες, απίστευτο.
Νεα εκδοχή του αχ, το λες για να κλείσεις μια πόρτα και να ανοίξεις μια καινούρια, χμ, καλό μου ακούγεται!