Κρατάς ενθύμια;

Έλεγα σήμερα σε μια συζήτηση ότι δεν μου αρεσει να μαζεύω αναμνήσεις σε χαρτακια, εισιτήρια, αποκόμματα. Όλη η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει πια. Κάποτε το έκανα, με προσήλωση και ευλάβεια σχεδόν. Μετά, κάτι αλλαξε. Μέχρι και πρόσφατα, ένας περίπου χρόνος πέρασε, έκανα μια δραστική απόσυρση. Κι όμως. Πέταξα τόσα πολλά κι έχω να πετάξω κι άλλα. Γιατί τα πραγματα δεν έχουν αξία, εκτός αν τα μαζεύεις για τις κρύες νύχτες του χειμώνα που θα σκαλίζεις σε περασμένη ηλικία τις αναμνήσεις σου. Μα, πάλι κι αυτό δεν μου αρέσει. Και τότε θελω να είμαστε αγκαλιά και να σου λεω ακόμη ωραιότερα πράγματα απ’όσα σου έχω πει, σου έχω γράψει. Τα πιο όμορφα δεν σου τα έχω πει ακόμη. Να, αυτό θέλω.

Κάτσε καλά κορίτσι μου, δεν γίνεται να το κάνεις αυτό στα γεραματα. Αγκαλιά; Ερωτευμένη; Πας καλά; Έτσι σε ακούω να λες; Μην βαζεις στοίχημα. Με μένα και για τετοια θεματα μη βαζεις στοίχημα. Γιατί εγώ θα είμαι εκεί. Αν πάλι, επιμένεις, θα σου πω αυτό που λέει η Κωνσταντινιά, «στο κάτω-κάτω, έτσι είναι αν έτσι νομίζεις». Δεν θα σου αλλαξω γνώμη. Κανενός τη γνώμη δε θελω να αλλάξω. Ο καθείς διαλέγει τη ζωή του. Με τις επιθυμίες και τις αναγκες του. Με το πώς μπορεί να ζήσει. Εγώ σου λέω πώς μπορώ να ζήσω εγώ. Μόνο έτσι. Γι’ αυτό και θα το κάνω.

Τι σου έλεγα όμως; Ότι τα πραγματα σαν ενθύμια δεν μετρανε πια μέσα μου. Λίγα παλι ξεφευγουν και μου αντιστεκονται ακόμη βεβαια, αλλα δεν το κάνω θέμα, θα εχουν τον λόγο τους, το σεβομαι. Τώρα που το λέω, άντε, κανα δυο ακόμη, ήρθε ο καιρός να πεταχτουν.
Η ουσία είναι, τα καλύτερα τα έχω μέσα μου; Αυτό μάλιστα, μετραει. Τώρα, με βολεύει κιόλας και το λέω. Σε αυτά που θέλω η μνήμη μου είναι καμήλας. Θυμαμαι, φρασεις, στιγμές, λόγια και κινήσεις με …ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, αν θελω, κι ας περασουν όσα χρόνια θες. Μιλάω λοιπόν, το παραδεχομαι, εκ του ασφαλούς. Ο σκληρός δίσκος, ακόμη τουλάχιστον, λειτουργεί. Χμ, ακόμη, γιατί ποτε δεν ξέρεις. Ο γερμανός θείος Αλ, όπως τον λεει ο γιος μου, ναι, είναι αυτός που φαντάζεσαι, ξερεις πότε θα σε επισκεφτεί;
Από την άλλη, και σε αυτήν την περίπτωση, αν το καλοσκεφτείς, επιστρατεύεται η λογική της επικούρειας θεωρίας για το θανατο και τα πραγματα γίνονται απλά. Τις αναμνήσεις τις χρειαζεσαι όσο λειτουργεί η μνήμη, τότε τις ανασύρεις και σε γλυκαίνουν, σε κανουν ίσως και ευτυχισμένο, αν δεν υπαρχει αυτή, βλέπε θείος Αλ, όσα αναμνηστικά κι αν έχεις, όσες αναμνησεις κι αν υπαρχουν ή χαθούν, τι σε νοιαζει; Σαμπως θα καταλάβεις, θα νιώσεις την απουσία τους;
Επίσης, τέτοια σκέφτομαι καμια φορα και λεω, μαζεψου κοριτσακι, λες χαζα. Και το να τα λεω μόνο στον εαυτό μου, πάλι καλά, μόνη μου τα λεω, μόνη μου τα ακούω, τα γραφω κιόλας, τα διαβαζεις κι εσύ, τώρα μάλιστα…