Σκόρπια, μιας μέρας.
Διάβαζα χθες σε κομμάτι, του Πέτρου Δεμερτζή, σ'ένα περιοδικό (GK): "το να προσθέτεις χρόνια στη ζωή είναι πιο εύκολο από ό,τι θα περίμενε κανείς, αλλα το δυσκολότερο, και πολύ σημαντικότερο, είναι να γεμίζεις τη ζωή σου με πράγματα, αναμνήσεις, ανθρώπους, ιστορίες..." (αν το διαβασες ή το διαβάσεις κι εσείς στο περιοδικό, αλλαξα μονο το πρόσωπο στο τελευταίο ρήμα, είπαμε το χούι...)

Ονειρεύεσαι, δοκιμάζεις, κλαις και γελάς, βαζεις τα δυνατά σου, κουράζεσαι, χαίρεσαι και λυπάσαι, αγαπάς, πέφτεις και ξανασηκώνεσαι, προσπαθείς, χάνεις και κερδίζεις, συνεχίζεις.
Γεμίζεις τα χρόνια σου με ζωή.
Έτσι κι αλλιώς εσύ διαλέγεις τι θελεις. Προσθετεις χρόνια στη ζωή σου ή ζωή στα χρόνια σου;



Όσα τραγούδια κι αν ακούσω, παντα θα είναι για μένα ίσως το καλύτερο τραγούδι που γραφτηκε ποτέ. Μου έστειλαν αυτήν την εκδοχή του, δεν την ήξερα. (Στέφανε, ευχαριστώ)


Ναι, το ξέρω ότι τρεχεις και δεν προλαβαίνεις. Δεν μου το λες, αλλα το ξερω. Ότι και οι δουλειές είναι πολλές και τα ζόρια μεγάλα. Ότι η χρονιά είναι δύσκολη. Και καμιά φορα παλεύεις μόνος με τα κύματα. Κι όλο κι όλοι σου ζητανε, σου γκρινιάζουν, λενε τα δικά τους, στον κόσμο τους. Κι όλο σου λείπει αυτό που θα έκανε τη ζωή σου μαγικη. Όσο χαζό κι αν σου φανεί, σου λέω, κάνε μια μικρή, μικρούλα σταση να σου χαρίσω ένα παραμύθι, για λίγα λεπτα και μετα καλή δύναμη για όσα έρθουν. Θα τα καταφέρεις να δεις. Όλα θα τα καταφερεις. Εσύ μπορείς. Σκεψου τι καταφερες μέχρι τώρα. Και στάσου μόνο για λίγα λεπτά. Να σου πει ένα παραμύθι, σήμερα στην εκπομπή, η Ανθή Θάνου. Ένα παραμύθι που αγαπώ πολύ, ενα παραμύθι για τα συναισθήματα των ανθρώπων, ένα παραμύθι που λεει πώς ο έρωτας κρύφτηκε σε μια τριανταφυλλιά και μετά...