Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Όταν μια βροχερή μέρα σε μια σχολική τάξη τα παιδιά είπαν Ohaio!


Σήμερα το πρωί, πήγαμε, η Ταμάκι Ασάντα κι εγώ, στην τάξη της Σαββίνας. Μας υποδέχτηκε ο κύριος Λάμπρος, ευγενέστατος, είναι ο δάσκαλος που διδάσκει στα παιδιά της τάξης Γλώσσα και Μαθηματικά (η τάξη τους φέτος έχει μια ιδιοτυπία, εξόχως δημιουργική μου φαίνεται προσωπικά, τους διδάσκουν, στο βασικό πρωινό σχολείο - όχι στο ολοήμερο εννοώ, εκεί εχουν άλλους τοσους - πέντε δάσκαλοι/καθηγητές τα μαθήματα, όχι ένας, άντε με το μάθημα των Αγγλικών και της Μουσικής τρεις, ακούγεται περίεργο, στην πράξη έχει πολλά θετικά νομίζω). Είχε λοιπόν μιλήσει ήδη για την επίσκεψη της Ταμάκι στα παιδιά ο κ. Λάμπρος και μας περίμεναν, με χαρά που φαινόταν αμέσως.

Αφού έμαθαν κάποια πράγματα για την Ταμάκι, διαβάσαμε το παραμύθι της, «το αγόρι με τα πράσινα μαλλιά» και αμέσως μετά άρχισε η κουβέντα. Πώς μεγαλώνουν τα παιδιά στην Ιαπωνία, τι γιορτάζουν, τι τρώνε, πώς είναι το σχολείο τους. Εμείς εδώ έχουμε πολλά πράγματα στη καθημερινότητά μας που έρχονται από τη μακρινή αυτή χώρα; Τι σπίτια έχουν, ξύλινα ή τσιμεντένια; Φοβούνται τους σεισμούς; Πόσο μεγάλη πόλη είναι το Τόκιο; Τα πόκεμον γιαπωνέζικα είναι; Έχετε υπολογιστές; Με τα σχιστά μάτια βλέπεις καλά; Πώς λέμε σχολείο, κορίτσι, αγόρι στα γιαπωνέζικα; Καλημέρα; Αντίο; Λίγες μόνο από τις ερωτήσεις τους. Απαντούσε η Ταμάκι, βοηθούσε πολύ και ο κ.Λάμπρος που ναι, ήξερε πολλά για την Ιαπωνία.
Και μετά η έκπληξη. Η Ταμάκι τους έμαθε να φτιάχνουν μια φιγούρα οριγκάμι, μια γάτα. Εκείνη την ώρα ήρθε και η κ.Μαρία για το μάθημα της Ιστορίας και τους βρήκε επί το έργον. Ενθουσιασμένα τα παιδιά δίπλωναν τα χρωματιστά χαρτιά και ναι, τα κατάφεραν μια χαρά!




Εγώ η ανόητη δεν σκέφτηκα στο τέλος να τους φωτογραφήσω όλους μαζί με τη δασκάλα και τα ολοκληρωμένα έργα τους, τέτοιες βλακείες κάνω και μετά μετανιώνω, όταν είμαι τόσο βραδείας καύσης...
Μας χαιρέτησαν, παιδιά και δάσκαλοι με χαμόγελο και την λέξη, εννοείται, σαγιονάρα (δεν περιμένεις φαντάζομαι να την γράψω γιαπωνέζικα…) και βγήκαμε από το σχολείο.
Ήμασταν λίγο αγχωμένες στην αρχή, όμως τελικά τα παιδιά το χάρηκαν νομίζω, αν μάλιστα κρίνω κι από τις αντιδράσεις τους όταν πήγα το απόγευμα να πάρω τη Σαββίνα στο σχόλασμα, το χάρηκαν πάρα πολύ. Προσπαθούσαν να πουν τις λέξεις που έμαθαν, προστάτευαν από τη βροχή τις γάτες τους και έλεγαν τι έμαθαν για την Ιαπωνία.
Είναι όμορφο να γνωρίζεις τον κόσμο σου. Και τον κοντινό και τον μακρινό. Γιατί αν οι ζωές μας, όπως περίπου λέει στο βιβλίο της η Ταμάκι, είναι βάρκες στην ίδια θάλασσα, βάρκες διαφορετικές η μια από την άλλη, με άλλους ανθρώπους ή πλάσματα η καθεμία, είναι ωραίο να ταξιδεύουμε μαζί και να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο.


Υ.Γ. Υπενθυμιστικά, η έκθεση της Ταμάκι Ασάντα με τίτλο «Here and there» συνεχίζεται μέχρι την Κυριακή 11 Μαΐου στην αίθουσα τέχνης Αντιδημαρχίας Αρχιτεκτονικού (Αγγελάκη 13)

Υ.Γ.2 Τώρα, έχω μια άλλη παλαβή ιδέα, αλλά θα τη σκεφτώ καλύτερα, θα την κουβεντιάσω και με τη Σαββίνα και μπορεί να γίνουν κι άλλα πράγματα, και ακόμα καλύτερα προετοιμασμένα, θα δούμε.

Τ(ελευταια) Υ(στερη) Γ(ραφή) (τρομάρα μου) Έχω πολλά μηνύματά σας με νέα που θέλω να μοιραστούμε, θα το κάνω πολύ σύντομα, και αύριο μη σου πω.
Άσε που έχω κι άλλα να σας πω, όρεξη να έχουμε να πηγαίνουμε σε συναυλίες, εκθέσεις, εκδηλώσεις, έχει- έρχονται πολύ ωραία πράγματα...

Στο μεταξύ στέλνετε συμμετοχές για τα Σαββατοκυριακάτικα, θα τα πούμε και την Πέμπτη, που επιστρέφω στο ραδιόφωνο, επιτέλους! Μου λείψατε πολύ!

5 σχόλια:

manetarius είπε...

Καλημέραααα!
Τρελλαίνομαι με τις ερωτήσεις των παιδιών..."Με τα σχιστά μάτια βλέπεις καλά;"

Φιλιά πολλά και ξανά : ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΤΕ!!!! :)))

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Αναστασίας έργα. Εύκολα αναγνωρίσιμα.Μας βγάζουν απο την καθημερινότητα.
Καλημέέέρα!

claire είπε...

Καλά μιλάμε ότι δεν προλαβαίνουμε να παρακολουθούμε δράσεις!!!!Η μια καλύτερη απο την άλλη. Αντε να δω τι θα πρωτοπείς στην αυριανή καλημέρα.
Εύγε, κάθε μέρα και ψηλότερα τον πήχη της χαράς, της γνώσης, της δημιουργίας.

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο! Ο φάρος Αναστασία έλαμψε και πάλι και φώτισε γλυκά ορεξάτες ψυχούλες. Τυχεροί όσοι-μικροί και μεγάλοι- σε γνωρίζουμε.
Και με αφορμή τις χειροτεχνίες των παιδιών, άκου τι όμορφο μου συνέβη τις προάλλες. Εκεί που περπατούσα σε μια παλιά γειτονιά της Πυλαίας, από αυτές που θυμίζουν άλλες εποχές, βλέπω τρία παιδάκια 5 με 7 ετών το πολύ να είναι στημένα σε ένα έρημο δρομάκι γύρω από ένα τραπεζάκι. Με περισσό θάρρος αλλά και ευγένεια με πλησιάζει το ένα, ο Ορφέας, και με ρωτά αν ενδιαφέρομαι να αγοράσω κάποιο διακοσμητικό. Με έκπληξη λοιπόν βλέπω ότι πουλούσε κάτι πολύχρωμα χάρτινα καραβάκια που είχε φτιάξει ο ίδιος με τη βοήθεια της κομπανίας του, της Σούλας και του Παντελή. Όπως μου είπε περήφανος, του είχαν μάθει να τα φτιάχνει σε ένα βιβλιοπωλείο. Η ετοιμολογία και η άνεσή του με άφησαν άναυδη. Δεν μπορούσα φυσικά να αντισταθώ και αγόρασα κάτι. Με διαβεβαίωσε μάλιστα ότι τα κέρδη αυτής της ιδιότυπης επιχείρησης μοιράζονταν δίκαια στα τρία... Μέχρι να γυρίσω πεζή στο σπίτι μου χαμογελούσα κρατώντας τη φρεσκολλημένη δημιουργία του μικρού καλλιτέχνη. Και σκεφτόμουν αυτό που λες συχνά: πόσο μπορούν να μας χαροποιήσουν μικρά πραγματάκια που διαλύουν έστω και για λίγο τη συνήθη μιζέρια της πόλης.
ΒΑΣΩ Χ.

καλημέρα είπε...

Καλησπέρα, καλησπέρα, καλησπέρα σε όλους!
Ήταν πολύ ωραία στο σχολείο όντως.
Σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας.

Θα τα πούμε και αύριο στο ραδιόφωνο.
Φιλιά!

Υ.Γ. Βάσω, μου άρεσε πολύ η ιστορία σου. Φάτσα ο Ορφέας ε;