Mε χαμόγελα ξεκινήσαμε...

"ΟΛΟΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΜΕ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ,
ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ, ΜΑ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ;
από Κώστας (αθώος) 9:12πμ, Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

8-3-2007. Πάει καιρός. Μα δεν έχει ξεχαστεί τίποτα. Και πως είναι δυνατόν να ξεχάσεις; Αυτά που έχω μέσα μου δεν σβήνονται. Μπορεί να απομακρυνθούν οι εικόνες, οι λέξεις, τα γκλόπς, τα δακρυγόνα των μπάτσων, τα λόγια των εισαγγελέων, για λόγους αυτοπροστασίας, μα ακόμη και αυτά δεν σβήνονται. Απομακρύνονται. Για να μην τα βλέπεις καθημερινά μπροστά σου να σου χαϊδεύουν το πρόσωπο.
8-3-2007. Οι περισσότερες σχολές ανά την Ελλάδα βρίσκονται υπό κατάληψη. Έχει προγραμματιστεί Πανελλαδική πορεία στην Αθήνα. 40.000 περίπου κόσμος βρισκόμαστε στους δρόμους της Αθήνας για να βγάλουμε κραυγές ελπίδας. 40.000 κόσμου με χαμόγελα ξεκινήσαμε την πορεία που αφορμή είχε τον Ν.Ν.Πλαίσιο μα δεν είχε να κάνει φυσικά μόνο μʼ αυτόν.
«Φοβού την νόηση» για όλους τους από πάνω που έχουν βαλθεί να μας κάνουν να αισθανόμαστε μαριονέτες και κομπάρσοι στην ίδια μας τη ζωή.
Η πορεία ξεκίνησε. Ειρηνικά, όντας διαδηλωτές, άλλοι 'κάναν την δουλειά τους, άλλοι νιώθανε και κάτι παραπάνω. Δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι το ΕΙΡΗΝΙΚΑ. Μια λέξη που μάλλον δεν μπορούσε εκείνη τη μέρα να χωρέσει στο μυαλό κάποιων. Χιλιάδες αστυνομικοί με κράνοι, ασπίδες και γκλόπς γύρω μας. Δεν τους δίναμε σημασία, μέχρι την στιγμή που άρχισαν να μας δίνουν αυτοί.
Φτάνοντας στο Σύνταγμα.
Καθώς βαδίζουμε ακούμε φωνές, φωνές τρόμου και πανικού. Αισθανόμαστε το πρώτο τσούξιμο από τα δακρυγόνα που λίγα δευτερόλεπτα αργότερα άρχισαν να πέφτουνε βροχή. Προχωράμε με γρήγορους βηματισμούς και φτάνουμε στο σύνταγμα. Εκεί βλέπουμε το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, που μάλλον ήταν η πρόφαση μα όχι ο λόγος φυσικά, για το τι ακολούθησε και τι θα ακολουθήσει αργότερα, καμένο.
Ένα «βομβίδιο» δακρυγόνου πέφτει στα πόδια μου και καταλαβαίνω γιατί οι πίσω μου αρχίσανε να διαλύονται. Τα πετούσαν πάνω μας. Πέφτω στα γόνατα ακινητοποιημένος προσπαθώντας να πάρω ανάσα. Μια κοπέλα έρχεται από πάνω, μου απλώνει το χέρι της, με σηκώνει και με βοηθάει να μπω σε μια πολυκατοικία. Δεν μπαίνω μέσα , κάθομαι στα εξωτερικά σκαλιά. Ένα παιδί φορώντας αντιασφυξιογόνα μάσκα σχεδόν με σηκώνει και με βάζει μέσα στην πολυκατοικία. Μου λέει πως «έρχονται οι μπάτσοι, πρέπει να μπούμε μέσα». Ανεβαίνουμε στον 2ο όροφο για να πάρουμε ανάσες γιατί πιο κάτω υπήρχε σύννεφο καπνού από δακρυγόνα.
Περνάνε μερικά λεπτά…Αποφασίζουμε να βγούμε όσοι ήμασταν μέσα στην οικοδομή και να κατευθυνθούμε προς τα προπύλαια.
Στα προπύλαια βρεθήκαμε με τους υπόλοιπους, όσους είχαν απομείνει τέλος πάντων. Εικόνες παιδιών που έπεφταν λιπόθυμοι στον δρόμο και από πάνω τους να ρίχνουν νερά και σφαλιάρες, βηξίματα μέχρι να βγει το αίμα από το στόμα και προσπάθειες λίγων λεπτών ξεκούρασης. Μαθαίνουμε πως 12 συλλήφθηκαν μέσα από τον πανικό και αργότερα βρεθήκαν με κακουργήματα να τους βαραίνουν. Μαθαίνουμε επίσης πως μπλοκ φοιτητών – συναδέλφων και όχι μόνο βρίσκονται εγκλωβισμένα στο σύνταγμα μη μπορώντας να φύγουν. Αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε όλοι μαζί, όσοι βρισκόμασταν στα προπύλαια, προς το σύνταγμα για να ενωθούμε μαζί τους. Αφού ξεκινήσαμε μαζί θα τελειώσουμε μαζί.
Φτάνουμε στο υπόλοιπο κομμάτι της πορείας, ενωθήκαμε. Ο φόβος, το άγχος, ο πανικός, σταμάτησαν. Χαμόγελα άρχισαν να εμφανίζονται στα πρόσωπα όλων μας. Μπροστά απʼ τη βουλή σταθήκαμε τραγουδώντας, γελώντας και φωνάζοντας. Μέχρι να σβηστούν κι αυτά. Μια φωτιά πετάχτηκε πάνω απ τα κεφάλια μας δημιουργώντας πανικό, πολλές μαζεμένες φωνές «μαζευτείτε, όλοι στα μπλοκ, συγκροτημένα».
Βρίσκομαι στο μπλοκ της πόλης μου, Θες/νίκης και προχωράμε. Ο τρόμος άρχισε ξανά να εμφανίζεται. Ο ένας σπρώχνει τον άλλον προσπαθώντας να ξεφύγει, ΜΑΤ από παντού ψεκάζουν και χτυπάν με γυρισμένα γκλόπ. Μέσα σε δευτερόλεπτα σκοτείνιασαν όλα. Ο ένας πάνω στον άλλον και το σύννεφο δακρυγόνων και ασφυξιογόνων ξανά έκανε την εμφάνισή του. Δεν βλέπω τίποτα. Δεν μπορώ να πάρω ανάσες. Δεν μπορώ να κουνήσω τίποτα. Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει, πέφτω κάτω σχεδόν αναίσθητος. Μπουσουλώντας πάω να ξεφύγω, κάτι που μοιάζει μάλλον με άπιαστο όνειρο εκείνη τη στιγμή. Όπου και να κοιτάξεις πράσινες στολές βρίσκονται γύρω σου χτυπώντας και βρίζοντας. Μας σηκώνουν, μας βάζουν χειροπέδες και μας κατευθύνουν στην κλούβα. «Που πάμε;», «Γιατί είμαστε εδώ;», «Ξέρετε ποιους πιάσατε;», «Μας βλέπετε, μας βλέπατε, είμαστε αθώοι» κ.α. Καμιά απάντηση. Μόνο ειρωνεία και ένας των συλλήψεων κάνει μια κίνηση για να φορέσει τη μάσκα του μέσα στην κλούβα. Κανείς δεν ξέρει τον λόγο που το ʽκανε. Ένας άλλος μόνο είπε «μην ανησυχείτε, απλές προσαγωγές είναι, μια απλή εξακρίβωση στοιχείων και φεύγετε».
Οι απλές προσαγωγές και η απλή εξακρίβωση στοιχείων στοιχήσανε σε 49 αθώους πολίτες της ελληνικής «δημοκρατίας» 3 πλημμελήματα, 26 ώρες στη Γ.Α.Δ.Α. σε ένα χώρο 2x12 με όλα τα συναφή (ταπεινώσεις, παραβιάσεις όπως του δικαιώματος του να έχεις δικηγόρο και του να ξέρεις για ποιόν λόγο βρίσκεσαι εκεί που βρίσκεσαι, άμεση περίθαλψη των παιδιών που ήταν με ανοιγμένα κεφάλια και σπασμένες μύτες κ.τ.λ.) καθώς επίσης και 1 μήνα στα δικαστήρια της Ευελπίδων όπου και εκεί υπήρξαν τουλάχιστον τις πρώτες μέρες τα ευτράπελα όπως η πρώτη μέρα της δίκης που βρισκόντουσαν μέσα στην αίθουσα 12 ένστολοι αστυνομικοί και γύρω στους 35 ασφαλίτες, δημιουργώντας την δικαιολογία του να μην αφήνουν τους γονείς μας να μπουν στην αίθουσα του δικαστηρίου για να παρακολουθήσουν την δίκη των παιδιών τους.
«Δεν χωράτε» τους είπαν.
1 μήνας κωμωδίας με ψευδορκίες και την αίσθηση της αδικίας να κυριαρχεί και να αγγίζει το κάθε κύτταρό σου πέρασε και φτάσαμε στην αθώωση.
«Οι 49 αθώοι».
Μέχρι που πέρασε λίγος καιρός και ο «ανθρωπάκος» έκανε ξανά την εμφάνισή του. Αυτή τη φορά με το πρόσωπο της εισαγγελίας, παραπέμποντας ξανά σε δίκη τον Κώστα, έναν από τους 49 πλέον αθώους, ο οποίος τυχαίως(;) ήταν και ο μόνος εργαζόμενος. Περνάει λίγος ακόμη καιρός και συλλαμβάνουν τον Παναγιώτη. Ένα ακόμη παιδί από τους 49, με την πρόφαση του ότι τα πράσινα σταράκια που φορούσε κυκλοφορούσαν και σε κάτι επεισόδια στο σώμα ενός λίγο πιο ψήλου και λεπτού ατόμου. Για τον λόγο αυτό προφυλακίστηκε για 1 μήνα.
Ο Κώστας Β. δικάζεται ξανά στης 23/5/2008. Είναι χρέος κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου να σταθεί στο πλευρό του κι αυτό γιατί ο Κώστας , ο Παναγιώτης, οι 61, είναι ο καθένας μας. Είμαι εγώ, είσαι εσύ. Είναι όλοι όσοι θα σκέπτονται, θα ονειρεύονται, θα αναζητούν ομορφότερες και φωτεινότερες μέρες.
Κώστας "

Υ.Γ. Ο Κώστας (o αθώος, όπως γράφει ο ίδιος στο μήνυμά του στο athens.indymedia.org) είναι πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο. Τον ξέρω από την στιγμή που γεννήθηκε. Στους κοντινούς σου ανθρώπους καμιά φορά μια πράξη τους σου αποκαλυπτει ποιος πραγματικά είναι ο οικείος, ο αγαπημένος, ο δικός σου που νομίζεις ότι τα ήξερες όλα γι αυτόν. Έτσι έγινε και με τον Κώστα.
Όταν γύρισε από την Αθήνα, μετά από όλη αυτήν την ιστορία που έζησε και περίεγραψε στο κείμενό του πιο πάνω, ανάμεσα σε όλα ένα πράγμα που έκανε μεγάλη εντύπωση. Είναι αλήθεια ότι το κλίμα, οικογενειακό και φιλικό, τον ευνοούσε να το παίξει ήρωας. Δεν το έκανε. Τίποτα δεν ζουν κάποιοι και κάνουν την τρίχια τριχιά. Περαστικοι είναι από κάπου και λένε πόσα τράβηξαν και τι γενναίοι που ήταν. Κι ο μικρός (μικρός ηλικιακά σε σχέση με μένα και ακόμα παραπάνω σε σχέση με κάτι επαγγελματίες ντεμέκ ήρωες και παληκαράδες) δεν φάνηκε ματαιόδοξος, δεν έκανε επίδειξη, δεν "επωφελήθηκε" την ιστορία του για να αυξηθεί το γόητρό του στον περίγυρό του. Ε, λοιπόν τον θαύμασα πολύ για αυτό. Και δεν ξέρω κι αν του το έχω πει από τότε, σε άλλους ναι, το είπα, στον ίδιο δε θυμάμαι.