Όταν μια βροχερή μέρα σε μια σχολική τάξη τα παιδιά είπαν Ohaio!

Σήμερα το πρωί, πήγαμε, η Ταμάκι Ασάντα κι εγώ, στην τάξη της Σαββίνας. Μας υποδέχτηκε ο κύριος Λάμπρος, ευγενέστατος, είναι ο δάσκαλος που διδάσκει στα παιδιά της τάξης Γλώσσα και Μαθηματικά (η τάξη τους φέτος έχει μια ιδιοτυπία, εξόχως δημιουργική μου φαίνεται προσωπικά, τους διδάσκουν, στο βασικό πρωινό σχολείο - όχι στο ολοήμερο εννοώ, εκεί εχουν άλλους τοσους - πέντε δάσκαλοι/καθηγητές τα μαθήματα, όχι ένας, άντε με το μάθημα των Αγγλικών και της Μουσικής τρεις, ακούγεται περίεργο, στην πράξη έχει πολλά θετικά νομίζω). Είχε λοιπόν μιλήσει ήδη για την επίσκεψη της Ταμάκι στα παιδιά ο κ. Λάμπρος και μας περίμεναν, με χαρά που φαινόταν αμέσως.

Αφού έμαθαν κάποια πράγματα για την Ταμάκι, διαβάσαμε το παραμύθι της, «το αγόρι με τα πράσινα μαλλιά» και αμέσως μετά άρχισε η κουβέντα. Πώς μεγαλώνουν τα παιδιά στην Ιαπωνία, τι γιορτάζουν, τι τρώνε, πώς είναι το σχολείο τους. Εμείς εδώ έχουμε πολλά πράγματα στη καθημερινότητά μας που έρχονται από τη μακρινή αυτή χώρα; Τι σπίτια έχουν, ξύλινα ή τσιμεντένια; Φοβούνται τους σεισμούς; Πόσο μεγάλη πόλη είναι το Τόκιο; Τα πόκεμον γιαπωνέζικα είναι; Έχετε υπολογιστές; Με τα σχιστά μάτια βλέπεις καλά; Πώς λέμε σχολείο, κορίτσι, αγόρι στα γιαπωνέζικα; Καλημέρα; Αντίο; Λίγες μόνο από τις ερωτήσεις τους. Απαντούσε η Ταμάκι, βοηθούσε πολύ και ο κ.Λάμπρος που ναι, ήξερε πολλά για την Ιαπωνία.
Και μετά η έκπληξη. Η Ταμάκι τους έμαθε να φτιάχνουν μια φιγούρα οριγκάμι, μια γάτα. Εκείνη την ώρα ήρθε και η κ.Μαρία για το μάθημα της Ιστορίας και τους βρήκε επί το έργον. Ενθουσιασμένα τα παιδιά δίπλωναν τα χρωματιστά χαρτιά και ναι, τα κατάφεραν μια χαρά!




Εγώ η ανόητη δεν σκέφτηκα στο τέλος να τους φωτογραφήσω όλους μαζί με τη δασκάλα και τα ολοκληρωμένα έργα τους, τέτοιες βλακείες κάνω και μετά μετανιώνω, όταν είμαι τόσο βραδείας καύσης...
Μας χαιρέτησαν, παιδιά και δάσκαλοι με χαμόγελο και την λέξη, εννοείται, σαγιονάρα (δεν περιμένεις φαντάζομαι να την γράψω γιαπωνέζικα…) και βγήκαμε από το σχολείο.
Ήμασταν λίγο αγχωμένες στην αρχή, όμως τελικά τα παιδιά το χάρηκαν νομίζω, αν μάλιστα κρίνω κι από τις αντιδράσεις τους όταν πήγα το απόγευμα να πάρω τη Σαββίνα στο σχόλασμα, το χάρηκαν πάρα πολύ. Προσπαθούσαν να πουν τις λέξεις που έμαθαν, προστάτευαν από τη βροχή τις γάτες τους και έλεγαν τι έμαθαν για την Ιαπωνία.
Είναι όμορφο να γνωρίζεις τον κόσμο σου. Και τον κοντινό και τον μακρινό. Γιατί αν οι ζωές μας, όπως περίπου λέει στο βιβλίο της η Ταμάκι, είναι βάρκες στην ίδια θάλασσα, βάρκες διαφορετικές η μια από την άλλη, με άλλους ανθρώπους ή πλάσματα η καθεμία, είναι ωραίο να ταξιδεύουμε μαζί και να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο.


Υ.Γ. Υπενθυμιστικά, η έκθεση της Ταμάκι Ασάντα με τίτλο «Here and there» συνεχίζεται μέχρι την Κυριακή 11 Μαΐου στην αίθουσα τέχνης Αντιδημαρχίας Αρχιτεκτονικού (Αγγελάκη 13)

Υ.Γ.2 Τώρα, έχω μια άλλη παλαβή ιδέα, αλλά θα τη σκεφτώ καλύτερα, θα την κουβεντιάσω και με τη Σαββίνα και μπορεί να γίνουν κι άλλα πράγματα, και ακόμα καλύτερα προετοιμασμένα, θα δούμε.

Τ(ελευταια) Υ(στερη) Γ(ραφή) (τρομάρα μου) Έχω πολλά μηνύματά σας με νέα που θέλω να μοιραστούμε, θα το κάνω πολύ σύντομα, και αύριο μη σου πω.
Άσε που έχω κι άλλα να σας πω, όρεξη να έχουμε να πηγαίνουμε σε συναυλίες, εκθέσεις, εκδηλώσεις, έχει- έρχονται πολύ ωραία πράγματα...

Στο μεταξύ στέλνετε συμμετοχές για τα Σαββατοκυριακάτικα, θα τα πούμε και την Πέμπτη, που επιστρέφω στο ραδιόφωνο, επιτέλους! Μου λείψατε πολύ!