Ωραία, στην ώρα, στον καιρό του...

Μια φράση λέω πάντα όταν γυρίζει το κλειδί στην πόρτα που ανοίγει επιστρέφοντας από οπουδήποτε: "παντού καλά και στο σπίτι μας καλύτερα". Όχι, λέγοντας το αυτό καθόλου δεν υποτιμώ το ποσο καλά έχω περάσει, επίσης ελπίζω ότι δεν είμαι κολλημένη με το σπίτι μου. Απλώς, όταν φεύγω είναι ωραία (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης- ωραία - στην ώρα του, στον καιρό του, στην καλύτερη στιγμή του), όταν επιστρέφω πάλι το ίδιο. Κάθε στιγμή έχει τη δική της χαρά.
Παρεμπιπτόντως μου έστειλε μια ευχή ο Κώστας προχθές και πολύ μου άρεσε, να δες τι έγραφε: "Χαιρετώ και εύχομαι χαρά". Απλή και όμορφη ευχή.

Χρωστάω Πασχαλιάς και Πρωτομαγιάς στιγμές. Από το Πάσχα μια σκηνή μόνο θα σου περιγράψω, την κορυφαία των ημερών νομίζω. Είμαστε στη θήβα. Μεσημέρι Κυριακής τρώμε όλοι μαζί στο εορταστικό τραπέζι. Μια χαρά. Καθώς το τραπέζι πλησιάζει στο τέλος του ακούγονται από το βάθος, αλλά κάπου από τη γειτονιά, μουσικές. Χορευτικές μουσικές είναι. Κάπου γλεντούν. "Οι Ρουμάνοι, από απέναντι θα είναι" λέει κάποιος. Πολύ θέλει; Πήγαμε αμέσως εκεί. Σε μια αυλή, ένα δέντρο, ένα τραπέζι, μια ψησταριά παραδίπλα, μη φαντάζεσαι πλούσια πράγματα, μια μικρή τηλεόραση παίζει βίντεο κλιπ,τραγούδια τσιγγάνικα; ρουμάνικα; δεν κατάλαβα ακριβώς, σάμπως είδα και καλά; Δεν πρόλαβα, χόρευαν εκείνοι, γυναίκες, άντρες έξω καρδιά, ωραίοι άνθρωποι, μπήκαμε κι εμείς στο χορό, μια χαρά! Τι ωραία που ήταν! Χορός, κέφι καλή διάθεση, χαρά. Φεύγοντας, η κοπέλα που μας χαιρέτησε, η οποία πριν χόρευε καταπληκτικά, ο ρυθμός μέσα της, έτσι σαν να γεννήθηκε, μας ευχαρίστησε μέσα από την καρδιά της που βρεθήκαμε για λίγο λέγοντάς μας "έτσι θέλουμε να είμαστε, μαζί, αγαπημένοι" Τι χορεύαμε; Δεν ξέρω να σου πω. Να, το κλίμα έτσι ήταν πες...


Πρωτομαγιά στα Πετροκέρασα. Η μέρα στα καλά της σήμερα πραγματικά. Οι παπαρούνες οργιάσαν, παράσταση έδωσαν, κανονικά. Η παρέα καλή, ήσυχα ήταν, σαν να κλείναμε τις εξόδους με την Πρωτομαγιά, ε καιρός ήταν, τόσες μέρες στη γύρα είμασταν... Επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη μια παρέα ζωγραφίζει με καβαλέτα στημένα και πινέλα στα χέρια στο ύπαιθρο, λίγο μετά το Ζαγκλιβέρι ήταν, έτσι νομίζω, δεν είμαι καλη εγώ σε αυτά. Αυτή η εικόνα μου έμεινε, τα τραγούδια των Beatles στο αυτοκίνητο, η κουβέντα με τον Αγγελο, η χαρά της Σαββίνας που κελαηδούσε συνέχεια, τα γέλια μας.
Φωτογραφίες δεν τράβηξα, άσε να τα θυμαται το μυαλό καλύτερα. Παπαρούνες βρηκα αυτές του Δημήτρη Γέρου, είναι ένας πίνακας που μου αρέσει πολύ.


Τώρα, από δω και πέρα έχουμε πολλά να περιμένουμε. Σε λίγα μόνο λόγια να σου πω δυο τρία μόνο. Λοιπόν, ετοιμάσου να πάμε σε λιγότερο από είκοσι μέρες στο κτήμα του Γεροβασιλείου μαζί με τα παιδιά μας να ακούσουμε από κοντά το καινούριο παραμύθι του Μπασλάμ "ΤΑ ΜΟΥΣΤΟΚΟΥΛΟΥΡΑ του Αγησίλαγου" ένα παραμύθι με αφορμή το ταξίδι του κρασιού από το αμπέλι στο μπουκάλι. Έρχεται και μια βραδιά στο Αρχαιολογικό Μουσείο με τους No Knock Entry. Κάτι έχω στο μυαλό μου και για το Μουσείο φωτογραφίας, κι εκεί με τα παιδιά μας θα πάμε, αν βολέψει.
Α, και να μην το ξεχάσω την επόμενη Κυριακή στη Βάρδια παίζουν οι SOMNIA, να το Carousel τους (μουσική του Σάκη Άμπατζίδη)όπως το τράβηξε και το ανέβασε στο youtube-κι εγώ τώρα το πήρα είδηση, τι να πω...- ο Tertulianos:


Και στις 24&25 Μαίου ετοιμάζουν τη γιορτή τους τα Παιδιά Εν Δράσει. Ετοιμαστείτε να ενοχλήσουμε...

Ευκαιρία, άλλο που δε θέλουμε, να θυμηθούμε το τραγούδι που εγώ έμαθα από αυτούς και μέσω της εκπομπής όλη η παρέα:


Και βέβαια δεν είναι μόνο αυτά, απλώς μια ιδέα είπα να σου δωσω και είναι λέω η ώρα να πάω για ύπνο τώρα. Για το Πελίτι, για την παράσταση Υπομελας Τόπος του Δ.Σωτηρίου που ανεβάζει το Χοροθέατρο του Κρατικού και θα δω αύριο, για παραστάσεις που έρχονται ή παίζουν, για άλλα που θα οργανώσουμε, για βιβλία που διαβάζουμε και δίσκους που ακούμε θα τα πούμε από αύριο, όλη η ζωή μπροστά μας είναι...
Φιλιά!