Θέατρο

Το πρωτοείδα στην Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, πέρισυ. Κάτι είχα ακούσει για τη συγγραφέα του, αλλά ουσιαστικά μόνο το όνομά της ήξερα. Το διάβασα παραπάνω από μία φορές. Για καιρό το είχα δίπλα μου, διάβαζα, υπογράμμιζα, στεκόμουν κάθε φορά σε άλλη του φράση και παράγραφο. Δεν ήθελα ποτέ να γίνω ηθοποιός. Ναι, αγαπάω το θέατρο πολύ. Στις σπουδές μου ασχολήθηκα μαζί του και το μελέτησα όσο περισσότερο μπορούσα. Παρακολουθώ θέατρο. Αλλά μέχρι εκεί. Τι είναι λοιπόν αυτό που με τράβηξε τόσο στο βιβλίο αυτό;
Νομίζω το ότι η Στέλλα Άντλερ στο βιβλίο αυτό, δίνει βέβαια μαθήματα σε νέους ηθοποιούς, όλα όσα λέει όμως, με απολυτότητες ίσως καμιά φορά, είναι για όλους. Μέχρι ένα σημείο θα μπορούσε να είναι μάθημα ανοικτό για τον καθένα. Έτσι το είδα εγώ, έτσι με άγγιξε.

Κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο:

"Αυτό που ψάχνω είναι ο καλύτερος σας εαυτός. Πρέπει να γνωρίσετε τον καλύτερό σας εαυτό. Ο καλύτερος σας εαυτός δεν είναι ο καλύτερος του Μπάρρυμορ ή του Ολίβιε, ή ο δικός μου, είναι ο δικός σας. Κάθε άνθρωπος έχει τον τρόπο του. Και στον τρόπο αυτόν κάθε άνθρωπος είναι αστέρι. Κωλοτούμπες να κάνει ο Ολιβιε, ποτέ δεν θα μπορέσει να είναι εσείς. Μόνον εσείς μπορείτε να είστε εσείς.
Τι προνόμιο! Κανείς δεν μπορεί να φτάσει αυτό που εσείς μπορείτε, αν το φτάσετε. Λοιπόν, κάντε το. Χρειαζόμαστε τον καλύτερό σας εαυτό, τη φωνή σας, το σώμα σας. Δεν χρειαζόμαστε να σας δούμε να μιμείστε κανέναν, γιατί σε αυτό θα είστε δεύτεροι. Και το να είσαι δεύτερος δεν είναι καλύτερο από το να είσαι ο χειρότερός σου εαυτός."

"Σήμερα, πολλά πράγματα που περνάνε για υποκριτική δεν είναι τίποτε άλλο παρά να βρίσκεις τον εαυτό σου σε έναν χαρακτήρα. Αυτό δεν με ενδιαφέρει. Φυσικά πρέπει να φέρετε την εμπειρία σας για να σηκώσετε τους χαρακτήρες που παίζετε, πρέπει όμως να καταλάβετε από την αρχή ότι ο Άμλετ δεν είναι "ένας τύπος σαν κι εσάς"... Στο θέατρό μας οι ηθοποιοί συχνά δεν φτάνουν στο ύψος των χαρακτήρων. Μειώνουν τους χαρακτήρες στο δικό τους επίπεδο. Φοβάμαι πως ζούμε σε έναν κόσμο που τιμά τη μικρότητα. Υπερβάλλω; Ναι. Υπάρχουν εξαιρέσεις; Σίγουρα. Πολλές; Όχι."

"Ο Λώρενς Ολίβιε συνήθιζε να μιλάει για τη στιγμή που τελείωνε το μακιγιάζ και είχε φορέσει το κουστούμι του. Κοιτούσε τον εαυτό του μια τελευταία φορά στον καθρέφτη πριν φύγει από το καμαρίνι. Μερικές φορές, έλεγε,σε εκείνο το γρήγορο βλέμμα δεν ένιωθε πως αυτός που έβλεπε στον καθρέφτη ήταν ο εαυτό ςτου με μακιγιάζ και κοστούμι. μερικές φορές είχε πραγματικά την αίσθηση πως αυτός που κοίταζε μέσα στον καθρέφτη ήταν ο χαρακτήρας.
Μια νύχτα, ο Ολίβιε έπαιζε τον Οθέλλο και έκανε κάτι που θα πρέπει να ήταν μια πραγματικά ηλεκτρισμένη παράσταση. Μέχρι κι ο ίδιος είχε τρομάξει. Και το κοινό δεν μπορούσε να σταματήσει να χειροκροτάει. Η Μάγκι Σμιθ, που έπαιζε τη Δυσδαιμόνα, είχε επίσης μείνει άφωνη. Όταν έκλεισε η αυλαία, αντί να επιστρέψει στο καμαρίνι της, πήγε στο δικό του. Τον βρήκε να κάθεται εκεί μόνος του στο σκοτάδι.
"Λάρρυ", τον ρώτησε, "πώς το έκανες αυτό;"
"Δεν ξέρω", απάντησε. "Δεν ξέρω".
...Το ενδιαφέρον είναι ότι λίγο καιρό μετά από αυτή την ιστορική παράσταση, ο Ολίβιε μπήκε σε μια περίοδο μεγάλης καλλιτεχνικής κρίσης. Υποθέτω πως είναι αυτό που κάποιοι ονομάζουν κλιμακτήριο, ήταν όμως ασυνήθιστα ισχυρή. Είχε πεισθεί πως δεν ήξερε τίποτε για την υποκριτική. Κάθε φορά που ανέβαινε στη σκηνή φοβόταν ότι θα ερχόταν μια στιγμή στην παράσταση που θα έπρεπε να πάει στην άκρη της σκηνής, να ικετεύσει το κοινό να τον συγχωρέσει και να ζητήσει να κατεβάσουν την αυλαία, γιατί δεν θα μπορούσε στη συνέχεια να θυμηθεί τα λόγια του, ούτε να παίξει. Δεν συνέβη ποτέ, αλλά για χρόνια τον καταδίωκε η πιθανότητα ότι θα μπορούσε να συμβεί. Πολλά χρόνια αργότερα, περιέγραψε αυτή την κρίση σε μια συνέντευξη, και αναρωτιόταν αν είχε κάποια σχέση με εκείνη την νύχτα που πέτυχε μια από τις καλύτερες παραστάσεις της ζωής του χωρίς να ξέρει πώς.
Σε κάθε περίπτωση, σήμερα δεν συνηθίζουμε να βλέπουμε τέτοιες εμφανίσεις ηθοποιών. Θα μπορούσα να πω μέχρι και πως τις φοβόμαστε. Όπως είπα, ζούμε σε μια εποχή που τιμά τη μικρότητα…»

«Πόσοι άνθρωποι διαβάζουν χωρίς σκοπό; Πόσοι άνθρωποι διαβάζουν απλώς για να διασκεδάσουν; Είστε πολύ μεγάλοι σε ηλικία πια για να συνεχίσετε να το κάνετε αυτό. Δεν διαβάζουμε για πλάκα. Διαβάζουμε για να αποκτήσουμε γνώση. Ποιος από σας οδηγεί ακόμα ποδήλατο με βοηθητικές ρόδες; Κανείς. Είναι ώρα να διαβάζετε Δάντη, όχι Μίκυ Μάους.
…Στις μέρες μας έχουμε προσθέσει δέκα χρόνια στο μέσο όρο ζωής. Όμως δεν τα προσθέσαμε στο τέλος. Δεν προσθέσαμε δέκα χρόνια στην ωριμότητα. Τα προσθέσαμε στην εφηβεία. Είμαστε ακόμα «παιδιά» και είμαστε είκοσι οχτώ χρονών.
Δεν σας λέω να εγκαταλείψετε την αθωότητά σας. Είμαστε εδώ για να γυμνάσουμε την αθωότητά σας, να τη διατηρήσουμε, να τη γυαλίσουμε. Μην μπερδεύετε όμως την αθωότητα με την κατάσταση του εφήβου. Θέλω να είστε αθώοι, σοφοί και ενενήντα πέντε χρονών.»





Το βιβλίο της Στέλλας Άντλερ «Η Τέχνη του Ηθοποιού», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίνδικτος. Η μετάφραση είναι του Σύλλα Τζουμέρκα.

Λίγα λόγια για την Στέλλα Άντλερ εδώ και εδώ

Μπορείς να δεις κι εδώ


Το Πάσχα διάβασα στην Καθημερινή και αυτό το άρθρο





Αυτές τις ημέρες στη Θεσσαλονίκη έρχονται πολλές και καλές παραστάσεις να προστεθούν σε εκείνες που ήδη παίζονται.
Στο θέατρο Αμαλία, από τις 7 ως τις 27 Μαϊου με το γενικό τίτλο ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ η Πειραματική Σκηνή της "Τέχνης" παρουσιάζει πέντε ανήσυχες θεατρικές ομάδες, άλλες ήδη αναγνωρισμένες και άλλες νεοσύστατες, με κοινό χαρακτηριστικό την έρευνα πάνω στα κείμενα και τις σκηνικές φόρμες. Πρόκειται για τις ομάδες και τα έργα: Θεατρική ομάδα "JOUET" στην «Φιλονικία θεατρίνων στο σαλόνι του Μαριβώ», Καλλιτεχνική εταιρεία "ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ" στο έργο του Βίσνιεκ «Εθνικότητά μου, το χρώμα του ανέμου», Θεατρική εταιρεία "ΧΩΡΟΣ" στον «Απόκοπο» Του Μπεργαδή, Ομάδα σύγχρονου χορού "ΑΔΡΑΣΤΕΙΑ" στο «Το παιχνίδι του χρόνου» και Θεατρική ομάδα "ΚΑΝΙΓΚΟΥΝΤΑ" στο έργο «Η βοσκοπούλα»
Στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς Μελίνα Μερκούρη από τον Πολιτιστικό Οργανισμό Δήμου Καλαμαριάς στις Θεατρικές Συναντήσεις που διοργανώνει από τις 7 Μαΐου μέχρι τις 8 Ιουνίου θα παρουσιαστούν ο «Πατέρας» του Στρίντμπεργκ σε σκηνοθεσία του Θανάση Παπαγεωργίου από το Θέατρο Στoά, το «Nordost» του Τόρστεν Μπουχστάϊνερ σε σκηνοθεσία του Νίκου Χατζόπουλου από το Θέατρο Τέχνης, το «Ένας στους δέκα» του Λαέρτη Βασιλείου από το Θέατρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία του ίδιου, το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ από το Τόπος Αλλού σε σκηνοθεσία του Νίκου Καμτσή και το «Σωτηρία με λένε» της Σοφίας Αδαμίδου σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου.
Αίφνης λοιπόν, έχουμε να δούμε πολύ και καλό θέατρο. Με έναν καλό προγραμματισμό λέω ότι μπορούμε να δούμε πολλές παραστάσεις, μη σου πω, αν πραγματικά το θέλεις, και όλες.