Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΝΑΤΑΣΣΑΣ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Χθες βράδυ πήγαμε στην Αίγλη, να ακούσουμε για πρώτη φορά από κοντά την Νατάσσα Μποφίλιου.
Να στο πω με μια λέξη; Συγκλονιστική.
Να σου περιγράψω με δυο ουσιαστικά πώς νιώσαμε; Πληρότητα & Συγκίνηση.

Ανήκω στην επόμενη γενιά από τη δική της. Είμαι σίγουρη ότι οι συνομίληκοί της θα "το πάνε καλύτερα το καράβι" από εμάς. Η Νατάσσα, ο Θέμης Καραμουρατίδης (που ήταν χθες στη σκηνή μαζί της παίζοντας και έχοντας γράψει τη μουσική στον καινούριο της δίσκο), οι νέοι μουσικοί που έπαιζαν χθες επί σκηνής, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος που έγραψε τους στίχους των νέων τραγουδιών, είναι ένα κομμάτι χαρισματικό αυτής της γενιάς. Που έχει αγάπη, γνώση και υποψιασμένη αθωότητα. Είναι παιδιά που κάνουν μουσική, ροκ, τζαζ, έντεχνη, χιπ χοπ, κλασική, ό,τι ο καθένας είναι φτιαγμένος να κάνει, ό,τι του "μιλά" περισσότερο, και είναι ωραίοι τύποι*.

Είχα ακούσει πολλά και πολύ καλά για τις ερμηνείες και τη σκηνική της παρουσία. Είμαι συνήθως επιφυλακτική όταν ακούω ύμνους. θέλω να έχω δική μου άποψη κι όχι να λέω είναι καλή, επειδή λένε, ακόμα και φίλοι στους οποίους έχω μεγάλη εμπιστοσύνη, ότι είναι καλή. Πήγα λοιπόν να μάθω. Να την ακούσω για πρώτη φορά από κοντά σε παράσταση. Και είδα ένα κορίτσι να λάμπει στη σκηνή. Με ωραία και δύσκολα στο τραγούδισμά τους τραγούδια. Με δικό της τρόπο, απόλυτα προσωπικό ερμηνείας. Φαινόταν τι αγαπάει, τι αφομοίωσε και δούλεψε στο τραγούδι της, και η γκάμα ήταν μεγάλη, όπως και το ταλέντο της.
Η Νατάσσα Μποφίλιου χθες μας χάρισε απλόχερα όπως λέει και ο Βαγγέλης μια μαγική βραδιά.
Φωνή και ερμηνεία με τέχνη, τεχνική και ευαισθησία. Με κοριτσίστικη φρεσκάδα και γυναικεία ωριμότητα. Με άστρο στη σκηνή. Με τσαχπινιά, με θηλυκότητα και γοητεία χωρίς ωραιοπάθεια. Τραγούδησε με πάθος και δύναμη.
Πόσες φορές μπορεί να έχω ακούσει στη ζωή μου το "Γιάννη το φονιά"; Άπειρες, κυριολεκτικά. Τραγουδώντας το χθες η Νατάσσα Μποφίλιου, έκανε τα λόγια του, τα σπουδαία ελληνικά του Νίκου Γκάτσου, να φτάσουν κατευθείαν στην καρδιά μου, με συγκίνησε βαθιά (και κρύβω και λόγια...). Ή το "Ζεϊμπέκικο", που έμεινα εκστατική όσο το τραγουδούσε. Το "Εν Λευκώ" που τραγουδούσαμε στο τέλος όλοι μαζί. Το "Un ano de amor", ε, αν συνεχίσω θα σου πω όλα τα τραγούδια εν τέλει νομίζω...
Είναι μεγάλη ιστορία ο τραγουδιστής να περνάει τα λόγια του τραγουδιού κάτω, να γίνεται ο ίδιος το τραγούδι. Ή να ακούς ένα τραγούδι που έχουν πει άλλοι και σπουδαίοι και να μην αντιγράφει ούτε στο ελάχιστο την παλαιότερη ερμηνεία. Αυτά τα ένιωσα χθες ακούγοντας τη Νατάσσα Μποφίλιου. Από την παρέα θα πάρω βίντεο σε λίγες μέρες να τα ανεβάσουμε στα blog μας από χθες για να έχετε μια μικρή ιδέα τι ακούσαμε χθες. Όμως το καλύτερο είναι το κοντά, οπότε την άλλη φορά που θα ξανάρθει αυτό το σχήμα στη Θεσσαλονίκης, καλημεροπαρέα, να μην το χάσουμε με τίποτα, αυτό έχω να πω...΄Ήταν η πρώτη φορά που τραγούδησε στη Θεσσαλονίκη και νομίζω ότι πολλοί θα θέλαμε να την ξανακούσουμε, ώστε να την γνωρίσουμε ακόμη καλύτερα.

*Τόσο ωραίοι που απορώ πώς τα κατάφεραν και επιβίωσαν και κάνουν ό,τι κάνουν, από τους βολεμένους στην πολυθρόνα, στη μεγάλη πλειοψηφία, γονείς τους, οι οποίοι ανέχτηκαν (και ανεχόμαστε εν ολίγοις όλοι, ε;) κάθε λογής σκουπίδι και σαχλαμάρα να μας πολιορκεί, που μια χαρά συνήθισαν (-αμε) στο καταναλώνω άρα υπάρχω, που έχουν (-ουμε) έτοιμη τη δικαιολογία "δε φταίω εγώ που δεν βλέπω, δεν ακούω, δε διαβάζω καλά πράγματα, που κάνω ό,τι μου γουστάρει, συνήθως χαβαλέ, αφού η πολιτεία, η κοινωνία- ποιες είναι αυτες οι ρημάδες γαμώτο;- δεν προσέχει, δεν με προσέχει, ας αλλάξουν τα πράγματα και θα αλλάξω κι εγώ". Ε, μέσα σε αυτήν την μπλιαχ κατάσταση, κάποια παιδιά ΚΑΝΟΥΝ ωραία πράγματα, δε μιλάνε στον αέρα, ΚΑΝΟΥΝ.


Υ.Γ. Είναι τύχη καλή να συναντιούνται ωραίοι άνθρωποι. Χαίρομαι που η Μικρή Άρκτος, οι άνθρωποί της, ο Παρασκευάς Καρασούλος, πιστεύουν και μας γνωρίζουν τέτοιους καλλιτέχνες. Νάσαι καλά Αναστασία που μας την έφερες στη Θεσσαλονίκη Σε μια "πόλη μαγική" βρεθήκαμε χθες.

Υ.Γ.2 Roadartist, καλησπέρα! Ναι, έτσι είναι!