Αυτό το αχ να μην το λες.

"Πάντα ήσουν έτσι;" Αυτό με ρωτούσε η Μ. σε ενα e mail της χθες βραδυ. Προηγουμενως με ρωτούσε πώς τα καταφερνω να είμαι αισιόδοξη, ενώ όλα γύρω είναι όπως είναι. Δεν είναι η πρώτη φορα που μου κανουν αυτήν την ερώτηση, υποθετω δεν είναι και η τελευταία, όσο θα εξακολουθώ να κανω αυτήν την δουλειά που με φερνει σε επικοινωνία και επαφή με τόσους ανθρώπους. Έχει νόημα να σου πω; Μπορεί και να έχει. Πιο πολύ γιατί καθόλου δεν πιστευω αυτό που λενε "ο άνθρωπος γεννιέται, μπα, ο χαρακτήρας δεν αλλαζει, όπως γεννήθηκες έτσι θα παραμείνεις" κι όσο το ακούω να το λενε, τόσο θελω να πω σε όλους "μην τους ακούτε, όλοι μπορούμε να αλλάξουμε". Ή για να το πω καλύτερα, όλοι μπορούμε να γίνουμε ο καλύτερος εαυτός μας. Όχι, δεν ήμουν παντα έτσι. Μικρή, δεν ήμουν καθόλου έτσι. Χαρούμενο παιδί κι αυθόρμητο δεν με έλεγες, σίγουρα. Καμια φορα λέω μαλιστα ότι ήμουν και μελό κι η αδελφή μου θυμώνει, έχουμε μαλώσει για αυτό, έχει σοβαρες αντιρρήσεις επί του θέματος, ας μην ανοίξω το θέμα. Πάντως αλέγκρος τύπος δεν ήμουν, σε αυτό συμφωνεί σίγουρα η αξιόπιστη μαρτυρας της παιδικής μου ηλικίας. Και σίγουρα πιο άβουλη απο τώρα. Και απελπιζόμουν και πιο συχνά. Και, εννοείται έχω κι εγώ πει κατα καιρούς, τα περί άδικης κοινωνίας, ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουν, απο τη μια οι καλοί, συναισθηματικοί κι ευαίσθητοι, απο την άλλη οι σκληροί, αναίσθητοι και κακοί, και φυσικά τα περί σημερινής (τότε), κυρίως, κοινωνίας όπου οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν - άλλη μεγάλη κουβέντα αυτή, πότε ήταν ο κόσμος παραδεισος;- και όλο το σχετικό ρεπερτόριο. Αυτα πολύ μικρή, ευτυχώς. Άντε μέχρι την αρχή της εφηβείας και πολύ σου λέω, μετα είχα κι αλλες αναζητήσεις, βλέπεις.
Μετά, το τοπίο μέσα μου δεν έμεινε έτσι. Ευτυχώς. Άλλαξε. Το αλλαξα και με άλλαξε.
Ένας μηχανισμός τον οποίον πολύ αποτελεσματικά βοήθησαν η δουλειά, έχω κάνει πολλές και διαφορετικές δουλειές αργότερα καταλαβα πόσο χρήσιμες ήταν όλες, τα βιβλία, αν δεν υπηρχαν αυτα στη ζωή μου δεν ξερω πώς θα ήμουν αλήθεια, ο ορθός λόγος, ο οποίος αρκετα νωρίς αποφασισα ότι θα είναι ο μόνος που θα δεχομαι, το χιούμορ και μια απλή φραση "προχώρα, ό,τι κι αν σου τυχει, όσο δύσκολο κι αν είναι, κανε κάτι, προχώρα, ενα βήμα; ενα βήμα, έστω", κινητοποίησε μια άλλη σταση ζωής. Στην αρχή ζόρικα. Κάθε τι που συνέβαινε προσπαθούσα να το εξηγήσω λογικά και σφαιρικά. Να το δω κι αλλιώς, να βρω, σχεδόν μαθηματικά, τον λόγο που συμβαίνει και το θετικό μεσα στη δυσκολία. Αν ήταν εύκολο; Καθόλου εύκολο. Και μόνο που μεσα ημουν κι εγώ, ενεχομενη σε ολα, φυσικά δεν ήταν εύκολο. Το  εύκολο ήταν να κλαφτώ, υποθέτω. Αν όμως το βάλεις πείσμα και, καμια φορα και για λόγους περηφανιας, δεν κανεις πίσω, αυτός ο τρόπος να βλεπεις τα πραγματα γίνεται ο τρόπος σου. Μετα δεν έχεις αλλον. Βλεπεις το καλό και στα πιο άσχημα. Και - παραλογα; ανόητα; χαζα αισιόδοξα;- πιστευεις ότι αν το προσπαθείς το αξίζεις το καλύτερο κι αυτό θα έρθει. Και στην τελική έτσι δεν αγαπας μόνο τον εαυτό σου. Τον βλεπεις αναμεσα σε αλλους, μεσα σε αλλους, σαν τους αλλους κι εσύ. Γιατί, μα την αλήθεια, τίποτα δεν θεωρώ πιο εγωιστικό απο το να νομίζεις, το εχω ξαναπεί, το ξερω, πως είσαι εσύ το μόνο τρυφερό λουλούδι σε αυτόν τον ακαρδο κόσμο που η κακία του κόσμου, οι αλλοι- ποιοι άλλοι;- κανουν τα παντα να το τσακίσουν, να το προδώσουν, να το εγκαταλείψουν, να το πονέσουν. Αν αυτό δεν είναι ωραιοπάθεια και εγωπάθεια τι είναι; Ναι είμαστε ο καθένας μόνος, και; Δεν είναι κακό να το ξερεις ότι είσαι μόνος, κατα βαθος πάντα μόνος και δυνατός. Έτσι όμως εσύ διαλεγεις να είσαι με αλλους και με ποιούς. Ο καθενας με τις ρίζες του. Ο καθενας με τα κλαδια του. Ο αέρας ανάμεσα μας. Να ανθίζω. Να ανθίζεις. Είναι κι αλλοι σαν εμάς. Ό,τι κι αν λέμε. Ό,τι κι αν συμβεί.
Λόγια θα μου πεις. Μπορεί και να έχεις δίκιο. Δεν είναι λίγες οι φορες που σκεφτομαι, ναι, καλά, είσαι γερή, έχεις μια δουλειά που αγαπας, δυο παιδιά που λατρευεις, είσαι τυχερή για αυτο μιλάς. Ή, άντε χαζοχαρούμενη, ακόμη και σε αυτό βρίσκεις θετικό, δεν πας καλά. Αυτό όμως με έσωσε τόσες φορές, οπότε τι να λέω; Θες να σου κανω μια λίστα με πραγματα που ίσως θεωρείς μεγαλη δυστυχία αν δεν τα εχεις στη ζωή σου και δεν τα είχα ποτέ; Τι νόημα όμως έχει; Αυτα που έχουμε θα φερουν όσα αξίζουμε όχι εκείνα που μας λείπουν. Κοιτας μπροστα, αυτό το αχ δεν το λες, "κι όταν το λες ας μην το ξαναλες, για θα σου γίνει παθος". Κακή συνήθεια. Τρόπος ζωής, Το δευτερο ρούχο σου. Όλα στο χερι μας είναι. Κι εμείς να αλλαξουμε κι ο κόσμος όλος. Κι αν γελάς τωρα που το διαβαζεις αυτό, και αν έχεις δίκιο, δεν το αποκλείω, καθε βραδυ θα με κάνεις να το σκεφτομαι, "λες;" Και καθε πρωί θα χαμογελαω και θα λεω "έλα, καινούρια μέρα".
Για αυτό σου λεω. Όχι, δεν ήμουν έτσι παντα. Κι όταν δεν είμαι καλά, φαίνεται ή όχι, θα γίνω καλά. Θα πιαστώ από κάτι μικρό, κι ο μηχανισμός που σου έλεγα θα παρει μπρος. Κι όλοι, λέω, μπορούμε.



Υ.Γ. Ένα καινούριο blog μπήκε στα συνblogarουν, http://thessalonikimesaapoeikones.blogspot.com/. Με εισαγωγικό σημείωμα αυτό: "Περπατάμε στην πόλη και φανταζόμαστε πως την επισκεπτόμαστε για πρώτη φορά. Πηγαίνουμε στα σοκάκια, στις αγορές, στις στοές και στα μνημεία της και είμαστε περίεργοι.Αφήνουμε τις αισθήσεις μας ελεύθερες να προσλάβουν όσα υπάρχουν γύρω μας.Κρίνουμε και συγκρίνουμε με άλλες πόλεις.Η Ιστοσελίδα λειτουργεί μέσα από τις εικόνες.Ψάχνουμε τα όμορφα και τα άσχημα.Ψάχνουμε το αδιάφορο που μπορεί να γίνει ενδιαφέρον, το μειονέκτημα που μπορεί να γίνει πλεονέκτημα.Σκεφτόμαστε ποιό χαρακτήρα και τί ποιότητα θέλουμε να έχει η πόλη και ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ. Παύουμε να είμαστε ιδιώτες. Εσείς;"

Μεταμεσονύχτια, γυναίκες, μαμάδες, φίλες, στο διαδίκτυο...

Τι κάνουν; Μ'αρεσει που ρωτάς. Με δυο λόγια; Με δυο λόγια...περίπου... Μετα τη δουλειά, έχεις κανονίσει τα της αυριανής μέρας στη δουλειά, μετα τις δουλειές του σπιτιού, έχεις τελειώσει με τα πήγαινε έλα για τα των παιδιών - δραστηριότητες κλπ, έχεις μόλις τελειώσει το μαγείρεμα του φαγητού για αύριο, κάνεις τα τελευταία συμμαζεματα, βαζεις πλυντήρια πιάτων και ρούχων, μαζευεις τα ρούχα που στεγνωσαν, κατεβάζεις τη στοίβα των ασιδερωτων ρούχων απο το ύψος "Ιμαλάια" στο χαμηλότερο "Άλπεις", αμα αντεχεις μπορεί και στο "Όλυμπος"- πιο κάτω δεν αντεχεις αλλο σήμερα, κλείνεις το σίδερο, κοιτας τι έχεις να κάνεις αύριο, "να παρει, αυτό το ξέχασα σήμερα" το λες κι αυτό, εννοείται, και μετα καμιά φορά μιλάς με τις φίλες σου στο διαδίκτυο. Διαβάζεις τα μηνύματά τους, χαμογελάς με αυτα που σου γραφουν, μαθαίνεις τα νέα τους, απαντάς, και, αν ημπορείς αν δύνασαι, περιπλανιέσαι στο ίντερνετ και ξεκουραζεσαι.
Και πολλές φορές εμείς που όλο κάτι κανουμε -ευτυχώς!- και ρωτας συχνά - πυκνά "μα, πώς τα προλαβαίνετε όλα;" - η απαντηση είναι μία: δεν τα προλαβαίνουμε όλα, εννοείται...- και παντα βρίσκουμε χρόνο να πούμε δυο κουβέντες, να δούμε κάτι όμορφο, να ακούσουμε ένα τραγούδι, να σκεφτούμε αυτούς που αγαπάμε, να χαμογελάσουμε, να πούμε καλημέρα και γεια χαρα σε όσους μιλάμε απο το πρωί, ε, λοιπόν, πολλές φορές ανταλασσουμε μηνύματα που μπορούν να κλείσουν τη μέρα που πέρασε ή και να ξεκινήσουν την καινούρια μέρα που μας έρχεται με τον καλύτερο τρόπο.
Οι μαμαδες δεν χανουν ποτέ το κέφι τους! Αααα, για όλες δεν παω και στοίχημα, για μας ξέρω, για μας μιλάω. Με ένα μήνυμα, πριν λίγες μέρες, η Φανή αφού μου είπε γρήγορα γρήγορα τι κάνουν κι η ίδια και τα μωρά της, μου έστειλε ένα μικρό βίντεο. Κανοντας ένα διάλειμμα απο δουλειές που πρεπει να συνεχίσω μετα, ζόρικη μέρα σήμερα, απο τη μια απίστευτα κουρασμένη απο την αλλη ωραία γεμάτη απο πολλά κι όμορφα, τώρα λεω να μοιραστούμε αυτό το βίντεο.


Υ.Γ. Από μια συναυλία που έχασα, ήταν το περασμένο Σαββατο. Ε, όλα δεν γίνεται να τα προλάβω δεν είμαι αχαριστη. Ένα τραγούδι κι ενα βίντεο για τον Μπάμπη που ήταν εκεί και μου έστειλε ενα μικρό μήνυμα καταχαρούμενος που ακόμη ταξίδευε στον ωκεανό του Richard Hawley.

Αυριο, με τραγούδια και λόγια στην Καλημέρα

Η Ελένη και η Σουζάνα Βουγιουκλή μεγάλωσαν στην Ξάνθη, σπούδασαν στην Θεσσαλονίκη, τα τελευταία δύο χρόνια ζουν πλέον στην Αθήνα. Τραγουδούν από πολύ μικρές. Αυτοσχεδιαζουν,διασκευάζουν τραγούδια σε πολλές διαφορετικές γλώσσες, τις περισσότερες απο τις οποίες τις μιλούν κιόλας, απο ρεμπετικά και φάδος, μέχρι μπλουζ, τραγούδια της Κ.Ιταλίας, ελληνικά παραδοσιακά, κι όποιο τραγούδι τους συγκινήσει από όπου κι αν προέρχεται. Εχουν υπέροχες φωνές, οι διφωνίες τους δεξιοτεχνικές και ερμηνευουν απαιτητικά τραγούδια πραγματικά μοναδικά. Την μεθεπόμενη Τρίτη, 9 Μαρτίου 2010, θα τραγουδήσουν ξανα στην Θεσσαλονίκη, στο φουαγιέ του Μεγάρου Μουσικής. Αύριο το πρωί θα είναι, με πολλά τραγούδια και λόγια, στην Καλημέρα. Έχει περασει πολύς καιρός απο την προηγούμενη φορα που είχαν έρθει στην εκπομπή. Με το καλό να τις καλημερίσουμε ξανα.

Παίζοντας, ψάχνοντας, λύνοντας γρίφους στο Μουσείο

Έχω τόσα πραγματα που θελω να σου γράψω. Για την παρουσίαση βιβλίου "Αχμές, ο γιος του φεγγαριού" του Τευκρου Μιχαηλίδη την Παρασκευή που μας πέρασε. Για την ξενάγηση, που διοργάνωσε ο Φιλολογος, στην έκθεση φωτογραφίας και λογοτεχνικών κειμένων «Δρόμοι: Δρόμοι της ζωής –Δρόμοι που φεύγουν», το πρωί του Σαββάτου στο Γενί τζαμί. Τη μουσική παρασταση "Το μουσικό ταξίδι του Μάρκο Πόλο" απο τους Εν Χορδαίς στο Μέγαρο Μουσικής το βραδυ της Κυριακής. Για εκθεσεις που συνεχίζονται για λίγο ακόμη, όπως εκείνη στη γκαλερί Tettix τεσσαρων νεων καλλιτεχνών. Εκθεσεις που ξεκίνησαν μόλις, όπως η έκθεση έργων ελλήνων ζωγράφων της συλλογής της Εθνικής Τραπεζας, διασπαρτη σε έξι χώρους, μουσεία, της Θεσσαλονίκης - (ο κύριος κορμός) στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, αλλα και στο Τελλόγλειο Ίδρυμα, στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και φυσικα στο Πολιτιστικό Κέντρο του Μορφωτικού Ιδρυματος της Εθνικής Τράπεζας στην Θεσσαλονίκη.

Αν δεν ξεκινήσω δεν θα πω τίποτα, δεν θα γραψω λέξη, το ξέρω. Για όλα θα σου πω, για όλα θα σου γραψω, αλλα τώρα και πριν απ'όλα αυτα, πρεπει οπωσδήποτε να σου γραψω δυο λόγια για την επόμενη καλημεροδραση.

Παιχνίδι ρόλων για γονείς και παιδιά στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, στο πλαίσιο των
εκπαιδευτικών προγραμμάτων για τις "Κυριακές στο Μουσείο για οικογένειες" .
"Η ιστορία του χαμένου χρυσόβουλου"
To 904 μ.χ ένας παντοδύναμος στόλος από 54 πλοία Σαρακηνών πειρατών επιτίθεται εναντίον μίας αδύναμης και ανέτοιμης Θεσσαλονίκης. Μέσα στο σύνολο των υπερασπιστών είναι και μία ομάδα Ελλήνων ναυτικών που νωρίτερα ρίσκαραν τις ζωές τους για να ειδοποιήσουν εγκαίρως για την έλευση του εχθρικού στόλου. Από την στιγμή που επιστρέφουν, γίνονται πρωταγωνιστές μιας
περιπέτειας με σκοπό την διασφάλιση ενός μυστικού που κατάφερνε να μείνει επτασφράγιστο για εκατοντάδες χρόνια...
Ο Gamecraft παρουσιάζει ενα ακόμη παιχνίδι ρόλων στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού και η Καλημέρα θα είναι εκεί με ομαδες γονιών και παιδιών. Θα περιηγηθούμε στις αίθουσες του Μουσείου, θα γνωρίσουμε εκθέματά του λύνοντας γρίφους, θα μάθουμε παίζοντας ιστορικά στοιχεία για την Θεσσαλονίκη του 10ου αι.
Όλα αυτα την Κυριακή 7 Μαρτίου 2010, σε τεσσερις ομάδες, στις 10.00, 10.30, 11.00 και 11.30 το πρωί. Κάθε ομάδα θα αποτελείται απο 10 γονείς και παιδιά.
Συμμετοχές δηλώνετε στην εκπομπή, με όλους τους τρόπους που γνωρίζετε. Με sms και τηλεφωνικά, κατα τη διάρκεια της εκπομπής, (τηλ. 2310 299615 -616), με e mail: kalimera958@yahoo.gr, kalimera958fm@gmail.com, με μήνυμα μέσω του blog επίσης. Σημειώνετε οπωσδήποτε ενα τηλέφωνο επικοινωνίας, θα είναι απαραίτητο για τις τελικες συνεννοήσεις.

It's Not My Time

"Μαμά, έλα ν' ακούσεις κάτι"
Είναι μια φραση που ακούω συχνά.
Και πηγαίνω.
Κι ακούω τραγούδια που δεν θα μάθαινα ποτέ αν δεν μου τα έδειχνε.
Μετα με ρωταει αν μου άρεσαν.
Πολλά είναι μικρα διαμαντακια.
Μετά μιλάμε, για το τραγούδι, τα λόγια του, τη μουσική, τη φωνή που το λεει.
Και για το βίντεο που έκανε εικόνα το τραγούδι.
Δεν λέμε πολλά. Λίγα λόγια και καλά.
Τις προάλλες ήταν αυτό.
3 Doors Down, "It's Not My Time"
Μόνο του ταινια μικρού μήκους.
It's Not Your Time.
Αυτό που ζεις μπορεί να είναι η καλύτερη εκδοχή εκείνου που δεν φανταζεσαι.

Κρατάς ενθύμια;

Έλεγα σήμερα σε μια συζήτηση ότι δεν μου αρεσει να μαζεύω αναμνήσεις σε χαρτακια, εισιτήρια, αποκόμματα. Όλη η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει πια. Κάποτε το έκανα, με προσήλωση και ευλάβεια σχεδόν. Μετά, κάτι αλλαξε. Μέχρι και πρόσφατα, ένας περίπου χρόνος πέρασε, έκανα μια δραστική απόσυρση. Κι όμως. Πέταξα τόσα πολλά κι έχω να πετάξω κι άλλα. Γιατί τα πραγματα δεν έχουν αξία, εκτός αν τα μαζεύεις για τις κρύες νύχτες του χειμώνα που θα σκαλίζεις σε περασμένη ηλικία τις αναμνήσεις σου. Μα, πάλι κι αυτό δεν μου αρέσει. Και τότε θελω να είμαστε αγκαλιά και να σου λεω ακόμη ωραιότερα πράγματα απ’όσα σου έχω πει, σου έχω γράψει. Τα πιο όμορφα δεν σου τα έχω πει ακόμη. Να, αυτό θέλω.

Κάτσε καλά κορίτσι μου, δεν γίνεται να το κάνεις αυτό στα γεραματα. Αγκαλιά; Ερωτευμένη; Πας καλά; Έτσι σε ακούω να λες; Μην βαζεις στοίχημα. Με μένα και για τετοια θεματα μη βαζεις στοίχημα. Γιατί εγώ θα είμαι εκεί. Αν πάλι, επιμένεις, θα σου πω αυτό που λέει η Κωνσταντινιά, «στο κάτω-κάτω, έτσι είναι αν έτσι νομίζεις». Δεν θα σου αλλαξω γνώμη. Κανενός τη γνώμη δε θελω να αλλάξω. Ο καθείς διαλέγει τη ζωή του. Με τις επιθυμίες και τις αναγκες του. Με το πώς μπορεί να ζήσει. Εγώ σου λέω πώς μπορώ να ζήσω εγώ. Μόνο έτσι. Γι’ αυτό και θα το κάνω.

Τι σου έλεγα όμως; Ότι τα πραγματα σαν ενθύμια δεν μετρανε πια μέσα μου. Λίγα παλι ξεφευγουν και μου αντιστεκονται ακόμη βεβαια, αλλα δεν το κάνω θέμα, θα εχουν τον λόγο τους, το σεβομαι. Τώρα που το λέω, άντε, κανα δυο ακόμη, ήρθε ο καιρός να πεταχτουν.
Η ουσία είναι, τα καλύτερα τα έχω μέσα μου; Αυτό μάλιστα, μετραει. Τώρα, με βολεύει κιόλας και το λέω. Σε αυτά που θέλω η μνήμη μου είναι καμήλας. Θυμαμαι, φρασεις, στιγμές, λόγια και κινήσεις με …ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, αν θελω, κι ας περασουν όσα χρόνια θες. Μιλάω λοιπόν, το παραδεχομαι, εκ του ασφαλούς. Ο σκληρός δίσκος, ακόμη τουλάχιστον, λειτουργεί. Χμ, ακόμη, γιατί ποτε δεν ξέρεις. Ο γερμανός θείος Αλ, όπως τον λεει ο γιος μου, ναι, είναι αυτός που φαντάζεσαι, ξερεις πότε θα σε επισκεφτεί;
Από την άλλη, και σε αυτήν την περίπτωση, αν το καλοσκεφτείς, επιστρατεύεται η λογική της επικούρειας θεωρίας για το θανατο και τα πραγματα γίνονται απλά. Τις αναμνήσεις τις χρειαζεσαι όσο λειτουργεί η μνήμη, τότε τις ανασύρεις και σε γλυκαίνουν, σε κανουν ίσως και ευτυχισμένο, αν δεν υπαρχει αυτή, βλέπε θείος Αλ, όσα αναμνηστικά κι αν έχεις, όσες αναμνησεις κι αν υπαρχουν ή χαθούν, τι σε νοιαζει; Σαμπως θα καταλάβεις, θα νιώσεις την απουσία τους;
Επίσης, τέτοια σκέφτομαι καμια φορα και λεω, μαζεψου κοριτσακι, λες χαζα. Και το να τα λεω μόνο στον εαυτό μου, πάλι καλά, μόνη μου τα λεω, μόνη μου τα ακούω, τα γραφω κιόλας, τα διαβαζεις κι εσύ, τώρα μάλιστα…

Τρίτη προς Τετάρτη

"Με τα πόδια, έλεγε, μόνο με τα πόδια γνωρίζεις το έδαφος, νιώθεις τους κραδασμούς του τόπου που πατάς. Μην αντιστέκεσαι στην πόλη, άσε να εισχωρήσει απο τα πέλματα μέσα σου, σιγά σιγά. Έτσι, κάποτε, ίσως να φτασει και στην καρδιά"
Περπατω στην πόλη. Βρεχει. Με διαλείμματα λιακάδας.
Προχθες στον ύπνο μου, περίεργο ήταν, ήμουν σε ενα παραξενο τοπίο. Όλο κάτι μου θύμιζε, κι όλο δεν μπορούσα να πω στον εαυτό μου, τι ακριβώς. Όταν το καταλαβα είχα ξυπνήσει. Ρεμπραντ. Μέσα σε πίνακές του, περίεργο πράγμα. Η αρχή, ένας πίνακας. Αυτό που δείχνει. Κι αυτό που θα μπορούσε να υπάρχει γύρω, εκεί που σταματαει το κάδρο. Ξανάνοιξα τον τόμο με τους πίνακές του. Δεν ξέρω τόσα πολλά, μην κανω την έξυπνη. Η "εβραία νύφη", ή, όπως θυμόμουν, "η εβραία μνηστή", μπήκε στον ύπνο μου.

Η αφορμή το βιβλίο του Νίκου Δαββέτα που διαβαζα την Κυριακή. Κοιτούσα το φαγητό στο φούρνο, οι μυρωδιές με καθησύχαζαν ότι, τουλάχιστον εκεί, όλα πάνε καλά, και ακουμπισμένη στο τραπέζι της κουζίνας, τελείωνα τις τελευταίες σελίδες του.
Μια γυναίκα, το παρελθόν της, και μαζί η ιστορία μιας πόλης. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βερολίνο. Γυναίκες, άντρες, ιστορίες και η Ιστορία.
"Ξέρετε, με επισκέπτεται συχνά στα όνειρά μου, κάθεται απέναντί μου φορώντας το λευκό της πέπλο και με κοιτά. Είναι η νύφη που δεν έγινα ποτέ.
Εγώ, βλέπετε, επέζησα. Αγόρασα πολλά φουστανια απο τότε, ακριβά, φθηνά, μονόχρωμα, πολύχρωμα, κεντημένα με άνθη, με λαιμόκοψη, με γιακαδάκι, με τετράγωνο ντεκολτέ. Όλα φυσικά μακρυμάνικα... Κανενα δεν μ'έντυσε. Με φορούσαν, δεν τα φορούσα... Και παντα ο ίδιος φόβος. Πως κάτι πάνω τους στραβό, ένα κουμπί που κρέμεται, μια κίτρινη κλωστή, ένα αδιόρατο ίχνος κιμωλίας, τραβαει σα μαγνήτης τα βλεμματα των περαστικών"
Διαβαζα και σκεφτόμουν κι αυτα που διαβαζα κι από αυτα που διάβαζα αλλα . Παντα ετσι γίνεται με τα βιβλία; Με μενα, ναι.
Ό,τι κι όπως μας μεγαλωσε όταν μεγαλώνουμε γίνονται ή τα φτερά μας ή η σκιά μας; Αυτό το δεύτερο, που είναι και το βαρύ, για τους γονείς μας, αρχοντικά ξεπερνώντας τα παλιά ή μίζερα κατηγορώντας τους για τα πάντα, λεγεται πιο εύκολα; Για τα παιδιά μας, ως γονείς δυσκολότερα; Τι κουβαλάει το παιδί από τη ζωή του γονιού του, απο τη σχεση του με αλλους ανθρώπους, τις επιλογές, τη ζωή του την ίδια; Και, πιο πολύ, τι θα κουβαλήσει όταν μεγαλώσει; Τι θα πληρώσει, τις πιο πολλές φορές με καθυστερηση χρόνων, εν είδει κληρονομιάς; Άντε τώρα, όλα αυτα, από την Νίκη, του βιβλίου, που κουβαλαει πληγωμένη τις δικές της, βαθια τραυματικές, καθόλου συνηθισμένες είναι η αλήθεια, σκιές. Κι απο τη ζωή του αφηγητή της "Εβραίας νύφης". Ψαχνουν τις ζωές τους μέσα στις ζωές των γονιών τους, ποιοι είναι αυτοί μέσα απο το ποιοι ήταν εκείνοι. Παλιές και καινούριες φωτιές ξεθάβουν τα μυστικά τους. Η Νίκη, αν στεκοταν δίπλα στον Κουρτ Βάλζερ, ίσως να θύμιζαν τον πίνακα του Ρέμπραντ. Με την ίδια απορία. Ποια είναι αυτή; Και ποιος είναι αυτός ;Ο μνηστήρας ή ο πατέρας της; Αυτός που την σώζει ή την καταπιέζει;
Είναι άνθρωποι που την αποζητούν, λες, τη δυστυχία τους. Αυτή να στρίψει κατα λάθος, είναι ικανοί να αλλαξουν πορεία για να πέσουν πανω της. Αποφάσισαν ότι είναι η δυστυχία τροφή της ζωής τους; Τους αρεσει να τους λυπούνται; Να είναι πρωταγωνιστες σε ενα, έστω και, αξιολύπητο μελό; Ποιος ξέρει...
"Η μητέρα μου σε όλη της τη ζωή  αναζητούσε ένα σοβαρό λόγο για να είναι δυστυχής και τον βρήκε στο πρόσωπο του πατέρα μου. Ίσως γι'αυτό και δεχτηκε να τον παντρευτεί"
Κι είναι κι εκείνοι που βλεπουν τα πραγματα αλλιώς.
"Νταβίκο, μάθε τον εχθρό σου. Κλέψε νότες απο τη μουσική του. Λιώσε τους ήχους σου μέσα στις δικές του συγχορδίες, μετεφρασε όσο καλύτερα μπορείς τα ποιήματά του, μελέτησε τους νόμους του, τα θρησκευτικά του βιβλία. Κατακτησε τον κόσμο του φτιάχνοντας καλύτερους δρόμους, πιο γερα σπίτια, ανθεκτικότερες γέφυρες. Φύτεψε όσα περισσότερα δεντρα μπορείς. Μην ξεριζώνεις τα δικά του...Τους ξύλινους φραχτες που σας χωρίζουν εσύ πρώτος επιδιόρθωσε. Αν στεκεσαι απέναντί του πετώντας μοναχά πέτρες, θα είσαι για παντα ένας άνθρωπος της λίθινης εποχής, καταδικασμένος να επιστρεψει καποια μέρα στη σπηλιά του..."

Έξω ακόμη βρεχει. Τρίτη σήμερα, λέγαμε, όλοι σχεδόν, καλή βδομάδα, σαν να ήταν Δευτέρα. Για λίγα λεπτα ακόμα, Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010.
Με ρωτούσατε την Παρασκευή να σας ξαναπώ αυτήν την φραση που ήρθε με μήνυμα στην εκπομπή για τον έρωτα. Κάνοντας άσκηση μνήμης, λεω να την πω όπως την θυμάμαι. Έλεγε πανω-κάτω τα εξής, ο έρωτας είναι ουσιαστικά τρία πραγματα, πόθος, θαυμασμός και εκτίμηση. Και τα δυο να έχεις μόνο, καλά είναι. Αν εχεις και τα τρία, δεν χρειάζεται να πεθανεις για να πας στον παραδεισο.
Ελπίζω να θυμάμαι καλά. Ποιου είναι τα λόγια δεν μου είπε ο ακροατής που μου τα έστειλε και δεν πρόλαβα να ψάξω. Αν ξέρεις, αν προλαβαίνεις να ψαξεις, πες μου, αν θες.
Αύριο στην εκπομπή, θα μιλήσουμε με τον Νίκο Δαββέτα για το βιβλίο του "Η εβραία νύφη", που σου έλεγα πριν, και θα μιλήσουμε και για φωτογραφία, ξανά. Σήμερα μιλούσαμε με τον Bernard Cuomo, για την έκθεσή του, εγκαινιάστηκε σήμερα, στον ΙΑΝΟ με τίτλο «ELLηνίδες ΨΗΦΙΑΚΑ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ», 21+1 πορτραίτα γυναικών. Αύριο, ο Ανδρεας Ζερβας θα μας μιλήσει για την έκθεσή του "Explore Light", που εγκαινιάζεται στο Καφωδείο Ελληνικό.

Σκόρπια, μιας μέρας.
Διάβαζα χθες σε κομμάτι, του Πέτρου Δεμερτζή, σ'ένα περιοδικό (GK): "το να προσθέτεις χρόνια στη ζωή είναι πιο εύκολο από ό,τι θα περίμενε κανείς, αλλα το δυσκολότερο, και πολύ σημαντικότερο, είναι να γεμίζεις τη ζωή σου με πράγματα, αναμνήσεις, ανθρώπους, ιστορίες..." (αν το διαβασες ή το διαβάσεις κι εσείς στο περιοδικό, αλλαξα μονο το πρόσωπο στο τελευταίο ρήμα, είπαμε το χούι...)

Ονειρεύεσαι, δοκιμάζεις, κλαις και γελάς, βαζεις τα δυνατά σου, κουράζεσαι, χαίρεσαι και λυπάσαι, αγαπάς, πέφτεις και ξανασηκώνεσαι, προσπαθείς, χάνεις και κερδίζεις, συνεχίζεις.
Γεμίζεις τα χρόνια σου με ζωή.
Έτσι κι αλλιώς εσύ διαλέγεις τι θελεις. Προσθετεις χρόνια στη ζωή σου ή ζωή στα χρόνια σου;



Όσα τραγούδια κι αν ακούσω, παντα θα είναι για μένα ίσως το καλύτερο τραγούδι που γραφτηκε ποτέ. Μου έστειλαν αυτήν την εκδοχή του, δεν την ήξερα. (Στέφανε, ευχαριστώ)


Ναι, το ξέρω ότι τρεχεις και δεν προλαβαίνεις. Δεν μου το λες, αλλα το ξερω. Ότι και οι δουλειές είναι πολλές και τα ζόρια μεγάλα. Ότι η χρονιά είναι δύσκολη. Και καμιά φορα παλεύεις μόνος με τα κύματα. Κι όλο κι όλοι σου ζητανε, σου γκρινιάζουν, λενε τα δικά τους, στον κόσμο τους. Κι όλο σου λείπει αυτό που θα έκανε τη ζωή σου μαγικη. Όσο χαζό κι αν σου φανεί, σου λέω, κάνε μια μικρή, μικρούλα σταση να σου χαρίσω ένα παραμύθι, για λίγα λεπτα και μετα καλή δύναμη για όσα έρθουν. Θα τα καταφέρεις να δεις. Όλα θα τα καταφερεις. Εσύ μπορείς. Σκεψου τι καταφερες μέχρι τώρα. Και στάσου μόνο για λίγα λεπτά. Να σου πει ένα παραμύθι, σήμερα στην εκπομπή, η Ανθή Θάνου. Ένα παραμύθι που αγαπώ πολύ, ενα παραμύθι για τα συναισθήματα των ανθρώπων, ένα παραμύθι που λεει πώς ο έρωτας κρύφτηκε σε μια τριανταφυλλιά και μετά...

Εγώ, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, είμαι απ' τα μαύρα δάση...

Είχε γεννηθεί σαν σήμερα, στις 10 Φεβρουαρίου  του 1898 στο 'Αουγκσμπουργκ της Βαυαρίας. Η μητέρα του, Σοφία Μπρεχτ, το γένος Μπρέτσινγκ, καταγόταν από το Μέλανα Δρυμό. Από τα μαύρα δάση.
Μπέρτολτ Μπρεχτ - Bertolt Brecht (10 Φεβρουαρίου 1898 - 14 Αυγούστου 1956)
Δραματουργός, συγγραφέας, ποιητής, θεωρητικός του θεάτρου και σκηνοθέτης.

Η φωτογραφία είναι απο εδώ

Η Roadartist ανεβασε μια πολύ ωραία αναρτηση. Διαβαζοντάς την, γύριζε στο μυαλό μου αυτό που της έγραψα μετα. Πραγματικά, όσα χρόνια περνούν, μεγαλώνω εγώ; Διαβαζω κι αλλα κείμενά του; Τον καταλαβαίνω αλλιώς; Μάλλον όλα αυτα συμβαίνουν και αλλα πολλά ίσως, πάντως το σίγουρο είναι ότι με τον Μπρεχτ έχω ακόμη ανοικτούς λογαριασμούς. Χωρίς να τον μυθοποιώ - πάει τελειωσε εδώ και χρόνια αυτή η περίοδος της ζωής μου, είδα και "μύθους" πώς ήταν στ'αλήθεια, άσε μη σου πω... μεγαλωσα κιόλας να έχω αναγκη μύθους - μπορώ όμως τώρα να καταλαβω περισσότερο από πριν αυτό που έγραφα στην roadartist. Πόσο ήταν και είναι σε πολλές περιπτώσεις και σήμερα, μπροστά, στη σκέψη, στη φόρμα, στον τρόπο, στο ύφος, από τα στερεότυπα στα οποία για διαφορετικούς λόγους, πολιτικούς και κουλτούρας του καθενός, έχει κατηγοριοποιηθεί.

Ένα εξαιρετικό άρθρο, της Μίρκας Θεοδωροπούλου, για τη ζωή και το έργο του Μπρεχτ με πολλά ουσιαστικά στοιχεία για την εποχή του επίσης , διάβασα εδώ.

Ξέρεις, σε διάφορες στιγμές, μου έρχονται στίχοι του, λόγια του, στο μυαλό. Την θυμάσαι την τελευταία σκηνή της ταινίας "Πέτρινα Χρόνια"; Θα μπορούσαν, λέω, να την περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο αυτα τα λόγια του Μπρεχτ: "Τις δυσκολίες των βουνών τις ξεπεράσαμε. Τώρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες των πεδιάδων"
Από την άλλη, δεν μπορώ να βγαλω απο το μυαλό μου, ποιήματα του σαν αυτά:
"Εκείνος που αγαπώ
μου 'πε
πως μʼ έχει ανάγκη.
Γιʼ αυτό
φυλάγομαι καλά
προσέχω στο δρόμο μου και
φοβάμαι κάθε σταλα βροχής
μηπως με σκοτώσει ξαφνικά."

"...μπορεί νʼ ανταμώσουμε ξανά,
όμως εκεί που μʼ είχες αφήσει
πάλι δε θα με βρεις."

Τώρα βεβαια, στα γερμανικά είναι ίσως αλλιώς τα ποιήματά του. Ξέρεις γερμανικά; Μπορείς να μεταφρασεις αυτό; Είναι απο το έργο "Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν".
"Ich will mit dem gehen, den ich liebe.
Ich will nicht ausrechnen, was es kostet.
Ich will nicht nachdenken, ob es gut ist.
Ich will nicht wissen, ob er mich liebt.
Ich will mit ihm gehen, den ich liebe."

Θα βρεις κι αλλα ερωτικά ποιήματά του εδώ

Να κι ένα μικρό ηχητικό απόσπασμα από την παρασταση  "Μάνα Κουράγιο" (1971) σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Η μεταφραση είναι του Πέτρου Μάρκαρη. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η Κατίνα Παξίνου.

"Μινιατούρα", μια έκθεση του ΣΚΕΤΒΕ

Από την προηγούμενη εβδομάδα σας χρωσταω αναρτήσεις για δυο εκθέσεις στις οποίες είχα αναφερθεί στην εκπομπή.
Νάτην η πρώτη, τώρα, λοιπόν. Πώς λέμε, κάλλιο αργα παρά ποτέ; Έεετσι ακριβώς...
Έκθεση "Μινιατούρα". Εγκαινιάστηκε την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου, στην γκαλερί Vlassis Art Com (Βεροίας 6 Άνω Λαδάδικα τηλ. 2310 552030).  Πρόκειται για έκθεση έργων μικρών διαστάσεων, του Σύλλογου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος (ΣΚΕΤΒΕ). Στην εικαστική αυτή περιήγηση στο κόσμο της μινιατούρας συμμετέχουν περισσότεροι από 70 καλλιτέχνες, νεοι και παλαιότεροι, μέλη του Συλλόγου με τουλάχιστον τέσσερα έργα ο καθένας, τα οποία καλύπτουν τις τεχνικές της Ζωγραφικής, της Χαρακτικής, της Γλυπτικής και των Κατασκευών.

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Γιάννης Αδαμαντίδης, Κατερίνα Αλεξανδρή, Χρήστος Αλευράς, Σοφία Αμπερίδου, Ιωάννα Ασσάνη, Αγγελική Βασιλαρά, Παύλος Βασιλειάδης, Γιάννης Βούρος, Ευφροσύνη Βυζοβίτου, Βενετία Γαζήλα, Βαγγέλης Γαληνός,Στεφανία Γαρδικιώτη,Μαρία Γεράρδη Πασσαλή,  Άρις Γεωργίου, Στέλλα Γκολίτση, Πέτρος Γκολίτσης, Γεωργία Γρηγοριάδου, Κωνσταντίνα Δελλατόλα, Όλια Δελλατόλα, Λία Ελευθεριάδου, Γιώργος Ζάχος, Γιώργος Ηλιόπουλος, Κριστιάνα Ηλιοπούλου, Φλοριάνα Ηλιοπούλου, Θάλεια Θεοτοκάτου,  Αλίκη Καλλινικίδου Μπάκα, Αφροδίτη Καραμανλή, Θεόδωρος Καράογλου,  Θάνος Καρώνης, Σταύρος Κολοζώφ, Μαρία Κομπατσιάρη,  Ζαχαρίας Κουμπλής, Νικόλας Κουτούλας,  Θεόδωρος Λάλος, Βούλα Λιόλιου,  Ιουλία Μανούση, Νίκος Μαραγκός, Γιάννης Μονογυιός, Νίκος Μπεντίλας, Νικόλαος Μπλιάτκας, Σούλη Μπούσιου, Κατερίνα Ξυπολίτου, Ντίνος Παλιάν, Αγγελική Παπαγεωργίου, Σοφία Παπαδοπούλου, Πίτσα Παππού, Δημήτρης Παππούς, Γιώργος Πολίτης, Μαργαρίτα Ρόμπου, Χρύσα Σταύρεβα, Σταύρος Σταύρου, Νικόλας Σφήκας, Ιωάννα Tαϊγανίδου, Σμαρώ Τζενανίδου, Ταρσή Τζενανίδου, Δημήτριος-Χριστόδουλος Τζιμπιλής, Δημήτρης Τζοβανάκης, Έλενα Τονικίδου, Αντιγόνη Τσατάλα, Λίνα Τσιάχτα, Φωτεινή Χαμιδιέλη, Νίκος Χαραλαμπίδης, Μαρία Χατζηευγενιάδου, Χάρης Χριστοδουλίδης, Clirim Ceka, Antje Duis, Mittal Sanjaye, Serhad Bapir, Voukalis Hanne.
Πληροφορίες για την έκθεση, επιπλέον υλικό για τους καλλιτέχνες καθώς και έργα τους μπορούμε να βρούμε στην ιστοσελίδα του ΣΚΕΤΒΕ (http://www.sketbe.gr/) και πιο συγκεκριμένα εδώ.
Η έκθεση θα είναι ανοικτή έως τις 26 Φεβρουαρίου, Τρίτη – Παρασκευή: 16:00 – 20:00 και Σάββατο: 10:00 – 15:00.

Ο Σύλλογος Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος (ΣΚΕΤΒΕ), με αφορμή την συγκεκριμένη έκθεση πρόκειται να πραγματοποιήσει μεθαυριο, Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου, Εργαστήρια Μινιατούρας (ζωγραφικής, κεραμογλυπτικής) στο πλαίσιο της Έκθεσης Μινιατούρας, στο χώρο της γκαλερί. Τα εργαστήρια, τα οποία μπορούμε όλοι να παρακολουθήσουμε ελεύθερα, θα πραγματοποιηθούν το απόγευμα της Πέμπτης από τις 6μμ ως τις 8μμ. στη Γκαλερί Vlassis Art Com, Βεροίας 6, Λαδάδικα. Εκεί θα έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και να μιλήσουμε με τους εικαστικούς του ΣΚΕΤΒΕ, να συμμετέχουμε ενεργά στα εργαστήρια και να περιηγηθούμε στην έκθεση με τη βοήθεια μελών του ΣΚΕΤΒΕ.

Επίσης, έχε υπόψιν ότι ήδη πραγματοποιούνται και ετοιμαζονται ακόμη περισσότερες, πολύ ενδιαφερουσες εικαστικές εκθέσεις και δρασεις στην Θεσσαλονίκη. Θα τα πούμε αναλυτικά και στην εκπομπή και στο blog, και κατι μου λεει ότι η καλημεροπαρέα θα βρεθεί σε πολλές από αυτές

Μια υπεροχη Κυριακή στο κτήμα Γεροβασιλείου

Από το Σάββατο δεν σταμάτησε να βρεχει. Όταν την Κυριακή το πρωί είδα τον ουρανό γκρίζο, ομίχλη και υγρασία να σκεπαζει τα παντα, τη βροχή να πέφτει χωρίς σταματημό, σκεφτηκα, αν είμαστε καμιά δεκαριά στο Κτήμα και πολλοί θα είμαστε. Πηγαίνοντας με τη Νιόβη στην Επανομή, στο δρόμο, τα ίδια. Όταν φτάσαμε, η καλημεροπαρεα ήταν εκεί. Σε λίγα λεπτα ήρθαν όλοι, αλλοι απο κοντα αλλοι από λίγο πιο μακριά. Κάθε φορα που συμβαίνει αυτό δεν μπορώ να σου περιγράψω με λεξεις πόσο τυχερή νιώθω. Γιατί αυτή η παρέα, η Καλημέρα, εσείς κι εγώ είναι από τα πιο όμορφα που ήρθαν στη ζωή μου και σταματώ εδώ.
Συναντηθήκαμε στο Κτήμα Γεροβασιλείου στις 11 το πρωί της Κυριακής. Έξω βροχή, μέσα στο όμορφο κτίριο με πέτρα και ξύλο, χαμόγελα, καφές και μουστοκούλουρα για το καλωσόρισμα, ζεστή φιλοξενία. Ο κύριος Γεροβασιλείου εκεί, η Μαγδαληνή Λειβαδιώτη, υπευθυνη επικοινωνίας του κτήματος, υπευθυνη για την ξενάγησή μας, εκεί από την πρώτη στιγμή, χαμογελαστή, να απαντα πρόθυμα σε όλες τις ερωτήσεις μας.
Κατεβήκαμε στο οινοποιείο, οι ερωτήσεις πολλές, η Μαγδαληνή απαντούσε σε όλες,

κι όταν περασαμε στο χώρο με τα βαρελια του οίνου, το ενα δίπλα στο αλλο, ο μικρός Σπύρος ρώτησε τη μαμά Δήμητρα, τι είναι εδώ, σκοτεινά και σιωπηλά καθώς ήταν. Και η Δήμητρα είπε τη μαγική φραση: "εδώ κοιμούνται τα κρασιά..."

Αμέσως μετα περασαμε στο χώρο του Μουσείου. Ένα μοναδικό μουσείο για τα ελληνικά δεδομένα, πραγματικό στολίδι. Είδαμε όλα αυτα για τα οποία είχαμε ήδη διαβασει στην ιστοσελίδα του κτήματος, είχαμε την τυχη να ρωτήσουμε και προσωπικά τον Βαγγελη Γεροβασιλείου για πολλά.

Στο τελος της επίσκεψής μας είχαμε την ευκαιρία γευστικής δοκιμής τεσσαρων ετικετών του κτήματος.

Αφήσαμε τον αμπελώνα, 560 στρεμμάτων -διορθώνω την προηγούμενη αναρτηση-,  για την επόμενη φορα που ο καιρός θα βοηθήσει ακόμη περισσότερο.
Αν και παρόλη τη γκριζαδα και τη βροχή, η μερα μας χθες και φωτεινή και χαμογελαστή ήταν, μάλλον.

Κρασί. Αιώνες τώρα φτιαχνεται, κατα βαση, με τον ίδιο τρόπο. Με υπομονή και πολλή δουλειά. Με τις καλές και άσχημες χρονιές του. Με κάποιες πραγματικά σπουδαίες. Ζωηρό, βαθύ, με προσωπικότητα, δεν μπορείς να παίξεις ανόητα μαζί του. Ζωντανό, ξυπνάει, ξεκουραζεται, αλλαζει, αισθανεται, παίρνει μυρωδιές, νιώθει, ανθίζει,γνωρίσαμε καλύτερα το ταξίδι του και για όλους μας ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Ευχαριστούμε τον Βαγγέλη Γεροβασιλείου για την φιλοξενία του, την Μαγδαληνή Λειβαδιώτη που μαζί οργανώσαμε αυτήν την υπέροχη επίσκεψη, όλους τους ανθρώπους του Κτήματος που εκαναν τα παντα να νιώσουμε τόσο ζεστα κι όμορφα απο την πρώτη στιγμή.
Περισσότερες φωτογραφίες θα δείτε πατώντας εδώ, φωτογράφησαν η Νιόβη και η Αναστασία (Μάνθο, να την χαίρεσαι την θυγατέρα, μπραβο στο κορίτσι σου!) και περιμένω κι άλλες φωτογραφίες, ευτυχώς είχαμε πολλούς - και επαγγελματίες, παρακαλώ- φωτογράφους, πολύ καλύτερους φυσικά από μένα, και αυτήν την φορά.

Κι ένα τραγούδι που δεν πρόλαβε να παίξει σήμερα στην εκπομπή, αύριο...

Ξέρεις καλύτερη λέξη;

Για σκέψου. Η λέξη που τα έχει όλα. Πλήρης.
Χωράει. Συγχωρεί. Ξεκινά. Χαίρεται. Σκοντάφτει. Πονάει. Ονειρεύεται. Ζει.
"Αγαπώ". Αρχίζει απο Α. Τελειώνει σε ωμέγα.
Μέσα της, ο κόσμος όλος.
Ο κόσμος σου, ο κόσμος μου, ο κόσμος τους, ο κόσμος μας.
"Να μ΄αγαπάς"



Και αν σκεφτείς ότι παει, πέρασε ο καιρός, "είμαι μεγάλη να ξαναπροσπαθήσω", το τραγούδι, αυτό που ακούμε συχνά στην εκπομπή, αυτό που ακούς μπαίνοντας στο καλημεροblog, άκου τι λέει μετα "είμαι μικρή να πάψω πια να προσπαθώ"
Αντέχεις;

Τα θυμάσαι τα λόγια του τραγουδιού; Του Ορέστη Ντάντου είναι κι αυτό.

"Ο χρόνος ρόδα που γυρίζει

γυρνάει και σε ποδοπατά

όταν ο κύκλος ξαναρχίζει

σε θέλει όρθιο ξανά.

Και πάνω που είπα δεν πειράζει

θα μείνω μόνη μου εδώ

η αγάπη αυτοσχεδιάζει

πρέπει να ξανασηκωθώ.

Είμαι μεγάλη να ξαναπροσπαθήσω

είμαι μικρή να πάψω πια να προσπαθώ

πολύ μεγάλη για να ξαναγαπήσω

πολύ μικρή, πολύ μικρή και σ' αγαπώ...

...πολύ μεγάλη να το ξανατολμήσω

πολύ μικρή για να αρνηθώ...

Είμαι μεγάλη και πάω να κάνω πίσω

είμαι μικρή και θέλω να σε ξαναδώ..."

Την Κυριακή στο Κτήμα Γεροβασιλείου

Το λέμε εδώ και αρκετό καιρό, την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου, η Καλημεροπαρέα, θα πραγματοποιήσουμε, στις 11.00 το πρωί, μια επίσκεψη στο Κτήμα Γεροβασιλείου, που εκτείνεται σε έκταση 450 στρεμμάτων στην Επανομή Θεσσαλονίκης. Η επίσκεψη θα διαρκέσει περίπου μιάμιση με δύο ώρες. Θα κάνουμε ξενάγηση στον αμπελώνα, στο οινοποιείο και στο Μουσείο Οίνου και στο τέλος θα δοκιμάσουμε δύο κρασιά του Κτήματος.

Ειδικά γι' αυτήν την ξενάγηση, λόγω του χώρου και για να παρακολουθησουν όλοι άνετα τις δραστηριότητες στο σύνολό τους, οι επισκέπτες είναι καλό να μην ξεπεράσουμε εναν συγκεκριμένο αριθμό. Γι' αυτό και περιορίστηκαμε στις σαράντα συμμετοχές.
Μέχρι και αύριο τηλεφωνικά θα τσεκάρω για τυχόν ακυρώσεις, οπότε δεν χάνετε τίποτα να δηλώσετε συμμετοχή για την επίσκεψη μας (με τους γνωστούς τρόπους επικοινωνίας, τηλεφωνικά και με sms, κατα τη διάρκεια της εκπομπής, ή με e mail και όλες τις υπόλοιπες ώρες) και θα σας ειδοποιήσω, όπως καθε φορά, τηλεφωνικά, μέχρι και την Παρασκευή, για τις τελικές συμμετοχές.
Έχετε υπόψιν ότι θα συναντηθούμε στο Κτήμα λίγο πριν τις 11 το πρωί, φτάνοντας εκεί ο καθενας με δικό του μεταφορικό μέσο. Εδώ, πληροφορίες για το πώς θα φτασετε στο Κτήμα.

Πολλά στοιχεία για το Κτήμα Γεροβασιλείου, τον αμπελώνα, το οινοποιείο και το μουσείο οίνου θα βρείτε στην ιστοσελίδα του, http://www.gerovassileiou.gr/ .
Αξίζει να αναφερθούμε σε δυο πρόσφατες διακρίσεις του Κτήματος. Το Κτήμα Γεροβασιλείου αναδείχθηκε Ευρωπαϊκό οινοποιείο της χρονιάς 2009 από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Αδελφοτήτων Γαστρονομίας και Οινολογίας (CEUCO) στην Ισπανία, ενώ την ίδια χρονιά, το Evangelo του Κτήματος Γεροβασιλείου συγκαταλέγονταν στα 100 καλύτερα κρασιά του κόσμου στον ετήσιο οδηγό του σημαντικού αμερικάνικου περιοδικού Wine&Spirits.Το ιδιαίτερο πάντρεμα του syrah και του viognier απέσπασε την εξαιρετική βαθμολογία των 94/100 βαθμών και μία θέση στα 100 καλύτερα κρασιά για το 2009.

Τώρα, ειδικά για το Μουσείο Οίνου κάποιες πληροφορίες. Παρουσιάζονται δύο μεγάλες συλλογές: η συλλογή ανοιχτηριών, μπουκαλιών και αγγείων και η συλλογή εργαλείων αμπελουργίας, οινοποίησης, βαρελοποιίας και εμφιάλωσης.  Ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου ξεκινησε το 1976 να συλλέγει εργαλεία αμπελουργίας, οινοποίησης, εμφιάλωσης και βαρελοποιίας από όλο τον κόσμο.
Ιδιαίτερα η συλλογή ανοιχτηριών, που ξεκινησε τη δεκαετία του ’80, αριθμεί περισσότερα από 2600 κομμάτια και τον κατατάσσει σ’ έναν από τους μεγαλύτερους συλλέκτες ανοιχτηριών στον κόσμο. Περιλαμβάνει σπάνια και ξεχωριστά ανοιχτήρια από τον 18ο αιώνα, δείγματα τεχνολογικής εξέλιξης, υψηλής αισθητικής και κοινωνικού συμβολισμού. 
Ο επισκέπτης του μουσείου θα δει επίσης μία σειρά από 28 σπάνιες χειροποίητες στροφιλιές - πατητήρια (18-20ου αι.), που αποτελούν παγκόσμια οινική και μουσειακή ιδιαιτερότητα. Η συλλογή των φιαλών κρασιού (16-20ου αι.) δείχνει την εξέλιξή τους στο χρόνο και ανάμεσά τους βρίσκεται και η πρώτη φιάλη του κρασιού που κατασκευάστηκε το 1520. Στο μουσείο φιλοξενούνται και αμφορείς των μυκηναϊκών και βυζαντινών χρόνων, εργαλεία βαρελοποιίας (19-20ου αι.), εξοπλισμός χημείου οινοποιείου (19-20ου αι.), κάνουλες βαρελιών (18ου αι.), κλαδευτήρια, ραντιστήρες, χειροκίνητες μηχανές ταπώματος (19-20ου αι.) και διάφορα άλλα παλιά μηχανήματα και εργαλεία του αμπελουργού και του γεωργού.

Θα μιλήσουμε και αύριο στο ραδιόφωνο για την επίσκεψή μας αυτή και για ό,τι χρειαστεί θα τα ξαναπούμε. Αύριο το πρωί επίσης θα ανεβασω και την αναρτηση που σας υποσχέθηκα για τις δύο εκθέσεις εικαστικών στις οποίες αναφέρθηκα στη σημερινή εκπομπή.

Από την επίσκεψη της Καλημέρας την Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010 στην έκθεση "Ο Μιρό της Μαγιόρκα"

Η τελευταία μέρα του πρώτου μήνα του 2010 συνάντησε την Καλημεροπαρέα στο Τελλόγλειο, στην έκθεση "Ο Μιρό της Μαγιόρκα". Όπως μου έγραψε σήμερα η Δαμιάνα "...ήταν λιγο μουχλιασμένος ο καιρός όταν μπηκα στο Τελλόγλειο αλλά βγήκα με ήλιο! Αυτό τι μπορεί να λέει?"
Η Καλημεροπαρέα, με πολλούς συναντηθήκαμε για πρώτη φορά, ήταν εκεί, από νωρίς στην ώρα μας, οι περισσότεροι. Μαζευτήκαμε γρήγορα, μοιραστήκαμε σε ομάδες, είχα μια αγωνία πώς θα είναι, ειδικά για πολλούς που πρώτη φορα ερχόντουσαν σε ξενάγηση. Ετσι κι αλλιώς εσείς θα μου γράψετε πώς ήταν για τον καθένα σας, αρκετοί μου γράψατε ήδη στα e mail της εκπομπής. Οι ξεναγοί μας ήταν η Μελανία Μιλκάκη που την γνωρίζαμε και από την προηγούμενη φορά και η Στέλλα Μαντικού που πρωτογνωρίσαμε αυτήν την Κυριακή. Ακολούθησα την ομαδα που ξεναγούσε η Στέλλα και εντυπωσιάστηκα από την ξενάγησή της. Εμψυχωτική, με γνώσεις και ανοιχτό μυαλό, ωραίο λόγο, εκφραστικότητα, φώτισε απίστευτα την έκθεση. Προσωπικά, με έκανε να τη δω με αλλα μάτια, κι ας νόμιζα ότι τα είχα δει όλα πια τόσες φορες που είχα δει την έκθεση. Νόμιζα, αλλα δεν ήταν έτσι, ευτυχώς.
Ευχαριστούμε πολύ τη Στέλλα (αχ, πώς μετάνοιωσα που δεν τράβηξα λίγα λεπτα από την ξενάγησή της...) τη Μελανία (η οποία μου έλεγε στο τέλος που συναντηθήκαμε, δεν παρακολούθησα παρα ελαχιστα την ξεναγηση της ομάδας της, ότι της έκανε ξανά εντύπωση πόσο ουσιαστικά καλό κοινό ήταν όσοι ξενάγησε από την καλημεροπαρεα, εξαιρετικοί, είπε, χαρα να τους ξεναγείς). Ευχαριστώ πολύ για μιαν ακόμη φορα την Βάσω Πλιόγκου, από τα εκπαιδευτικά προγράμματα του Τελλογλείου, που είναι παντα κοντα μας και μας βοηθά στην οργάνωση καθε ξενάγησής μας στο Τελλόγλειο.
Και ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας. Που μοιραστήκαμε και αυτό το πρωινό της Κυριακής στην ΠαρέαΤης Καλημέρας. Πάνω από ογδόντα άτομα, συνεπέστατοι, θετικοί, χαμογελαστοί, ανήσυχοι, δραστήριοι, ωραίοι άνθρωποι, με κάνετε και νιώθω περήφανη που σας γνωρίζω και μοιραζομαι τόσα πραγματα μαζί σας.

Τώρα, δεν γίνεται να μην σας το πω, Η "ό,τι νάναι" φωτογράφος, εγώ αυτοπροσώπως φυσικά, τα καταφερα και έβγαλα άθλιες φωτογραφίες... Ούτε να ρυθμίσω τη μηχανή μου ξερω για κλειστούς χώρους, ακόμη... Δεν πειραζει, περιμένω καποιες φωτογρφαίες από διαφορους φίλους που φωτογράφιζαν εκείνη την ημέρα, έχω και κάποιες που μου έστειλε ήδη η Δήμητρα, πιστεύω ότι κάτι θα εχω να ανεβασω τις επόμενες μέρες, αν και στις ομαδικές λείπουν πολλοί, γιατί σκορπίσαμε στο τελος.

Δυο λόγια ακόμη για την έκθεση "Ο Μιρό της Μαγιόρκα".
Την γενική ευθύνη έκθεσης έχει η Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά.
Η επιμέλεια της έκθεσης είναι του Μάριου Ελευθεριάδη.
Επιστημονική επιμέλεια έκθεσης απο το Ίδρυμα Μιρό της Μαγιόρκα, Maria Luisa Lax.
Διάρκεια έκθεσης: 6 Σεπτεμβρίου 2009 - 7 Φεβρουαρίου 2010
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη- Πέμπτη- Παρασκευή: 9.00-14.00. Δευτέρα-Τετάρτη: 9.00- 14.00 και 17.00 -21.00. Ώρες ξεναγήσεων: Σάββατο και Κυριακή 11.30, 12.30 και 16.30
Ειδικά την Παρασκευή 5 και το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου ο εκθεσιακός χώρος του Τελλογλείου θα παραμείνει ανοιχτός μέχρι τα μεσάνυχτα. Αυτές τις ημέρες θα πραγματοποιηθούν επιπλέον ξεναγήσεις για το κοινό, στις 20.00 και στις 21.30.

 Και για να μην ξεχνιόμαστε, ηΠαρέαΤηςΚαλημέρας, αποχαιρετήσαμε τον Ιανουάριο με την επίσκεψή μας στο Τελλόγλειο, και θα καλωσορίσουμε τον Φεβρουάριο, την πρώτη Κυριακή του, με την επίσκεψη που οργανώνουμε ήδη εδώ και μέρες στο Κτήμα Γεροβασιλείου.
Γι' αυτήν την επίσκεψή μας στο Κτήμα, την Κυριακή που μας έρχεται, 7 Φεβρουαρίου, θα τα πούμε αναλυτικά αύριο και στην εκπομπή και στο blog.