Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Η Πέμπτη ήταν μια ηλιόλουστη μέρα

Πέμπτη. Βγαίνω από το ραδιόφωνο. Η Αγγελάκη ασπρίζει στο φως. Ο ήλιος χτυπάει στα μάτια μου. Πηγαίνω προς τη στάση του λεωφορείου. Ανεβαίνω στην Εγνατία. Νιώθω οικεια. Ξέρω κάθε γωνία. Σχεδόν με πάει ο δρόμος. Θα μπορούσα να ζήσω σε άλλη πόλη; Όταν πρέπει, αν πρέπει, τι ρωτάς; Αν έφευγα από τη Θεσσαλονίκη, ξέρω τι θα μου έλειπε. Αυτό μου δείχνει και τι αγαπώ. Έρχεται το λεωφορείο. Κόσμος κουρασμένος, κόσμος χαμογελαστός ανεβαίνει και κατεβαίνει τις σκάλες του. Βαριά βήματα. Πόδια που σέρνουν. Ανάλαφρα που έχουν όλη τη ζωή δικιά τους. Βαριεστημένα. Παιχνιδιάρικα. Βιαστικά. Μικρά πατουσάκια ακολουθούν όσο πιο γρήγορα μπορούν τα δυνατά πόδια του μπαμπά.
Περνάμε από τη Φιλοσοφική. Χρόνια φοιτητικά. Ήμουν εκεί. Σαν να πέρασαν αιώνες μου φαίνεται.
Ακούω δυο νεαρούς. «Τι περιμένεις, καπιταλιστικά πανεπιστήμια, τα δικά τους λένε…»
Σκέφτομαι το βιβλίο που διαβάζω αυτόν τον καιρό. «Η ιστορία των λαών των Ηνωμένων Πολιτειών» του Χάουαρντ Ζιντ. Πολιτικός ακτιβιστής, συγγραφέας και καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Βοστόνης. Το βιβλίο του, αναφέρεται στην αμερικανική ιστορία όπως την έζησαν οι ινδιάνοι, οι μαύροι, οι εργάτες, οι γυναίκες, από την εποχή του Κολόμβου έως σήμερα. Το βιβλίο διδάσκεται σε εκατοντάδες πανεπιστήμια και κολέγια της Αμερικής. Στα καπιταλιστικά πανεπιστήμια δηλαδή.
Ναι, στις Ηνωμένες Πολιτείες μπορείς να δεις το χειρότερο. Μπορείς όμως να δεις και το καλύτερο, το πολύ καλύτερο. Με το δικό μας μπάχαλο, τη μετριότητα και τους αγράμματους και συντηρητικούς και επαναστάτες τι σχέση έχει;
Στο «αυτί» του βιβλίου έχει κάποια λόγια του Bruce Springsteen «Η ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών με επηρέασε βαθιά. Με τοποθέτησε σε μια θέση την οποία αναγνώρισα και αισθάνθηκα ότι έπρεπε να την διεκδικήσω. Με έκανε να νιώσω πως συμμετέχω σε αυτή τη χρονική στιγμή της Ιστορίας, όπως όλοι μας, και πως αυτή η στιγμή είναι δική μου. Με έκανε να πιστέψω ότι, με τις μικρές μου έστω δυνάμεις, μπορούσα να καταφέρω κάτι. Ένιωσα ότι συμμετέχω στην Ιστορία.»
΄
Παρεμπιπτόντως, με αφορμή το βιβλίο αυτό σκεφτόμουν για μιαν ακόμη φορά πως ό,τι έμαθα για τα λάθη, ακόμα και τα εγκληματικά (λέμε τώρα…σαν δικών μας προγόνων που ακόμα τα θεωρούμε λαμπρές σελίδες στην ιστορία μας), των αμερικανών από αμερικανούς τα έμαθα. Από ταινίες, βιβλία και τραγούδια που ερχόντουσαν από εκεί. Από λογοτέχνες, ιστορικούς, πανεπιστημιακούς, καλλιτέχνες, κινηματογραφιστές αμερικανούς που αμφισβητούσαν, έψαχναν, αγωνιζόντουσαν και ήλπιζαν ότι κάποτε θα αλλάξουν τα πράγματα. Στ’ αλήθεια σου λέω, τώρα που η «άλλη Αμερική» ελπίζει, μου φαίνεται “κάπως” να κάνω την έξυπνη και να λέω, πού ξέρουν αυτοί, θα τους προδώσει ο Ομπάμπα, εγώ ξέρω… Την τύφλα μου ξέρω, εκείνοι αγωνίστηκαν στα δύσκολα, εγώ ξέρω καλύτερα; Δηλαδή ξέρω καλύτερα από τον Pete Seeger; Άσε, που, στο κάτω κάτω είναι η χώρα τους, η δική μου, μικρή, για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, χώρα στο χάρτη, είναι άλλη, η οποία ας κάνει καμιά υπέρβαση της προκοπής και τα λέμε, που, και στα μικρά και στα μεγάλα είμαστε ανεκδιήγητοι και κρίνουμε και τους άλλους. Τα έλεγα και στον undantag πριν από λίγες μέρες, ντρέπομαι για τότε που νόμιζα ότι όλα τα ξέρω. Επιπλέον μαζί τους ελπίζω κι εγώ, κι αυτό εκτός του ότι μου δίνει δύναμη να πιστεύω ότι όλα μπορούν να γίνουν, δεν θα ήθελα να μην το ζω. Να μην ελπίζω ότι θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα, παρά να βλέπω εχθρούς και συνομωσίες; Δεν μπορώ να ζω έτσι. Απλά, δεν μπορώ. Είναι σαν να μου λες, μην αγαπάς, δες πόσοι προδόθηκαν, πόσοι χώρισαν, πόσοι πληγώθηκαν, μην ελπίζεις, όλοι ίδιοι είναι.

Σε μια στιγμή της ιστορίας που πέρασε αναφέρονται οι Calexico σε ένα τραγούδι του πιο πρόσφατου δίσκου τους.
Πιο συγκεκριμένα σε ένα πρόσωπο. Τον Χιλιανό μουσικό, τραγουδοποιό, σκηνοθέτη, ηθοποιό και καθηγητή Βίκτορ Χάρα (28 Σεπτεμβρίου 1932- 15 Σεπτεμβρίου 1973), που δολοφόνησε άγρια η χούντα του Πινοσέτ. Ήταν Σεπτέμβριος του 1973, 11 του μηνός. Ο Πινοσέτ καταλαμβάνει την εξουσία ανατρέποντας την κυβέρνηση του Αλλιέντε. Αντιφρονούντες του νέου δικτατορικού στρατιωτικού καθεστώτος συλλαμβάνονται. Ανάμεσά τους φυσικά και ο Βίκτορ Χάρα, ένθερμος υποστηρικτής του Αλλιέντε. Τον συνέλαβαν στο πολυτεχνείο όπου δίδασκε και τον βασάνισαν άγρια για πολλές μέρες όπως και χιλιάδες Χιλιανούς. Τις επόμενες μέρες στρατιώτες του καθεστώτος συγκεντρώνουν στο Στάδιο του Σαντιάγκο (το οποίο το 2003 ονομάστηκε Estadio Victor Jara) συλληφθέντες αντιφρονούντες. Εκεί συνέχιζαν να τον βασανίζουν, εκεί του έσπασαν και τα χέρια για να μην ξαναπαίξει κιθάρα, να μην ξανατραγουδήσει εμψυχώνοντας τους συμπολίτες τους. Τον δολοφόνησαν στις 15 Σεπτεμβρίου, ήταν 40 χρονών.



Οι Quilapayún, σημαντικοί εκφραστές του «Nueva Canción Chilena» (ρεύματος ανανέωσης του χιλιανού τραγουδιού):


Και μια πολύ ενδιαφέρουσα νομίζω προσέγγιση από τους τζαζ IKKI (Άμστερνταμ):


Το τραγούδι των Calexico λέγεται «Victor Jara’s Hands» ( Του Βίκτορ Χάρα τα Χέρια). Είναι αυτό (είναι μια πολύ καλή εκτέλεση του τραγουδιού)
Ένα ακόμη βίντεο όμως με το τραγούδι είναι κι αυτό:


«Wire fences still coiled with flowers of the night
Songs of the birds like hands call the earth to witness
Sever from fear before taking flight.
Fences that fail and fall to the ground
Bearing the fruit from Jara's Hands
Me siento solo y perdido
Una vela alumbra mi camino
Cruzando tierras que nunca he visto
Cruzando ei rio de mi destino
Solo soy un chico mas
Que sueha en alto y mirando al mar
All alone and lost
My path is lit by flame
Crossing lands never seen
Crossing rivers of my destiny
Only a boy nothing more
Day dreaming wanting more»

Οι Calexico φυσικά δεν είναι οι πρώτοι που έγραψαν τραγούδι για τον Victor Jara ή αναφέρθηκαν με κάποιο τρόπο σε αυτόν. Νομίζω όμως ότι ο τρόπος που αυτοί και κάποιοι ακόμη, όχι όμως όλοι, το έκαναν ταιριάζει πολύ στην ποίηση και τη δύναμη του Jara. Δεν είναι σύνθημα, είναι βαθύ αίσθημα. Μπορεί και να μην ξέρω καλά τα πράγματα, μπορεί να τα αντιμετωπίζω με το δικό μου αισθητήριο- πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς;-, έτσι το νιώθω πάντως.

Για την ιστορία, τώρα, λίγο μετά τη δολοφονία του Jara, o αμερικανός τραγουδιστής της φολκ Phil Ochs, ο οποίος και είχε συναντηθεί με τον Victor Jara κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας του στη Λατινική Αμερική, το 1974, είχε διοργανώσει μια συναυλία αφιερωμένη στον Χάρα στη Νέα Υόρκη. Στη συναυλία αυτή που είχε την ονομασία «An Evening With Salvador Allende» και έχει κυκλοφορήσει δισκογραφικά η ηχογράφησή της, συμμετείχαν ο Pete Seeger, o Bob Dylan, o Arlo Guthrie (γιος του Woody Gurthie) και ο ίδιος ο Phil Ochs.
Ένα ενδιαφέρον βίντεο όπου ο P.Seeger μιλά για τον V.Jara

Το 1976, ο Arlo Guthrie τραγούδησε στο δίσκο του «Amigo», το τραγούδι «Victor Jara» μελοποιώντας ένα ποίημα του Adrian Mitchell (24 Οκτ 1932 - 20 Δεκ. 2008).
Το τραγούδι είναι εδώ
Ενώ το ίδιο τραγούδι λέει εδώ κι ο ιρλανδός τραγουδιστής Christy Moore:


Νωρίτερα, το 1975 ένα συγκρότημα από τη Σουηδία, οι Hoola Bandoola Band, γράφουν και κυκλοφορούν στον δίσκο τους Fri information, το δικό τους τραγούδι για τον Victor Jara.


Από την ίδια χρονιά και τη Νορβηγία έρχεται το επόμενο τραγούδι. Είναι το"Victor Jara" του Lillebjørn Nilsen, από το 1975, και τον δίσκο του «Byen Med Det Store Hjertet».


Ένα ακόμη τραγούδι που αναφέρεται στον V. Jara, είναι το «One Tree Hill» των U2.


Στην Ελλάδα τραγούδια του Β. Χάρα, τα «La plegaria a un labrador» και «Te recuerdo Amanda», έχει τραγουδήσει η Μαρία Φαραντούρη στον δίσκο «τραγούδια διαμαρτυρίας απ’ όλο τον κόσμο» (1977)
Και στο τραγούδι «κι αν είμαι ροκ», σε λόγια της Δώρας Σιτζάνη και μουσική του Μάνου Λοϊζου ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγουδούσε («Για μια Μέρα Ζωής», 1981) «…στου Βίκτορ Χάρα πετάω τ’ αστέρια σ’ ένα αεράκι εξωτικό»
Εδώ με τον Χρήστο Θηβαίο:


(Πολλά στοιχεία αλλά και αφορμές για να ψάξω και να επιβεβαιώσω ακόμη περισσότερα για τον Victor Jara βρήκα στη Wikipedia, http://en.wikipedia.org/wiki/Victor_Jara)

25 σχόλια:

VAD είπε...

μικρή βολτίτσα στην αγαπημένη πόλη,
ευχαριστώ απο μακριά

Ανώνυμος είπε...

καλημέρα Αναστασία.
Πολύ ωραία ανάρτηση! Γράφεις πολλά πράγματα που δεν τα γνώριζα καθόλου και χάρηκα που είχα την ευκαιρία να τα μάθω.
Να σε ρωτήσω κάτι, πότε, δηλαδή τι ώρα, ανέβασες την ανάρτηση; Χθες το απόγευμα που μπήκα δεν υπήρχε, αλλά κάτω από το κείμενο γράφει Αναρτήθηκε από καλημέρα στις 3:24μμ, πώς έγινε αυτό; Υπήρχε και δεν το είδα εγώ;
Μυρτώ

claire είπε...

Καλημερούδια Αναστασία,
αργείς να αναρτήσεις, αλλά όταν το κάνεις πλημμυρίζεις τους "ιντερνικους αιθέρες" με τόσο ωραίες μουσικές και τόσο καλογραμμένα κκείμενα!!!
Νάσαι καλά για να μαθαίνουμε και να φχαριστιόμαστε...
Έχω πρόταση:Κάποια στιγμή να αναρτήσεις λίστα με τα καλύτερα βιβλία που διάβασες τελευταία.Γιατί δηλ. να κυκλοφορούν αντίστοιχες μόνο απο εφημερίδες ή κατευθηνόμενες πηγές και όχι απο ανθρώπους που πραγματικά διαβάζουν?
Kαι πότε με το καλό θα εκδράμουμε?

Κωνσταντινιά είπε...

Καλημέρα Αναστασία,

ότι θα σου έλεγα μπορεί λιγάκι ν αργείς αλλά πάντα μας αποζημιώνεις, μα με πρόλαβε η Κλαίρη.

Η φράση σου πως ό,τι έμαθες για τα λάθη των αμερικανών από εκείνους τα έμαθες, μ έκανε να αναρωτηθώ άραγε τι αντιμετώπισης θα τύχαινε ένα αντίστοιχο βιβλίο στη χώρα μας.

Η αισιοδοξία σου είναι μεταδοτική και οι πληροφορίες των αναρτήσεων σου γόνιμοι σπόροι.

ΦΙΛΙΑ!!

Adamantia είπε...

O Victor Hara και η Violeta Parra ειναι δυο συμβολα της Χιλης και της παγκοσμιας αντιστασης σε καθε ειδους φασισμο. Συμφωνω σ'αυτα που λες για του Αμερικανους μονο που φοβαμαι οτι μιλας για μια ελιτ και οχι για τη μεγαλη πλειοψηφια του κοσμου που αγνοει και δεν διαβαζει για να μαθει.
Καλο σαββατοκυριακο!

καλημέρα είπε...

γεια σου vad!
Άλλη φορά σου υπόσχομαι πολύ μεγαλυτερη βόλτα στην αγαπημένη μας πόλη. Όχι όπως τώρα, δυο δρόμοι, όλοι κι όλοι...
φιλιά!

καλημέρα είπε...

Μυρτώ,
θελα να γράψω την ανάρτηση αυτή από το μεσημέρι, άνοιξα μια blogερική σελίδα για την γράψω τότε αλλά μου πήρε πολλή ώρα, τα στοιχεία για τον Χάρα ήθελαν πολύ ψάξιμο, εξακριβωση, επιλογή των βίντεο ανάμεσα σε πολλά άλλα, είχε δουλειά. Οπότε τελείωσα, κάνοντας και ό,τι άλλο είχα στο ενδιάμεσο, κατά τη μιάμιση- δύο τη νύχτα, περίπου. Τότε ανέβασα την ανάρτηση, αλλα΄στο μεταξύ είχε μείνει η ώρα από το πρώτο άνοιγμα που είχα κάνει το μεσήμερι. Έτσι προέκυψε αυτή η διαφορά που έτυχε να προσέξεις.

καλημέρα είπε...

γεια σου Κλαιρη!
Θα εκδράμουμε, θα εκδράμουμε, μην ανησυχείς!
Πώς πήγε η βόλτα με το ποδήλατο;

καλημέρα είπε...

Κλαίρη, ξέχασα!
Μου άρεσε το καινουριο avatar σου, με γειά, με γεια!

καλημέρα είπε...

Κωνσταντινιά μου,
δεν ξέρω, για αυτό που ρωτάς. Υπάρχουν βιβλία αλλά όταν πλησιάζουν στην εκπαιδευτική διαδικασία παθαίνουμε υστερία ως έθνος. Εδώ ακόμα δεν μπορούμε να παραδεχτούμε ότι ήταν έγκλημα φρικτό (και πολύ επιεική χαρακτηρισμό του δίνω...)αυτό που έκανε ο Κολοκοτρώνης στην τριπολιτσά, όταν σκότωσε ΟΛΟΥΣ τους οθωμανούς- από γέρους μέχρι βρέφη- ακόμα παληκαριά το θεωρούμε, τι να πεις...

Ευχαριστώ για τα ΦΙΛΙΑ!! και ανταποδίδω.

καλημέρα είπε...

γεια σου Αδαμαντία!
Νομίζω ότι αυτό ισχύει παντού και σίγουρα σε εμάς, ακόμα χειρότερα κιόλας. Αν είναι αλήθεια αυτό που λέει η διαφήμιση, ότι οι έλληνες διαβάζουν 2,5 βιβλία το χρόνο, μάλλον στην Ελλάδα δυστυχώς αυτοί που δεν διαβάζουν καθόλου είναι μια σοκαριστική συντριπτική πλειοψηφία η οποία μπορεί και να μην έχει όμοιό της σε καμία χώρα. Διάβαζα κι ένα ποστ της Κωνσταντινιάς που έλεγε πόσο πραγματικό αναλφαβητισμό (ανθρώπους δηλαδή που δεν ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν)έχουμε στη χώρα μαςκαι τρόμαξα. Ας είχαμε τουλάχιστο μια "ελιτ" να ανησυχεί, να ψάχνει, να αμφισβητεί, ούτε αυτό δεν έχουμε...

Η Βιολετα Παρα ειναι μια ακομη περιπτωση καλλιτεχνη που της αξιζει ξεχωριστο ποστ, εχεις δικιο. Επιφυλασομαι...

nikiplos είπε...

Αγαπητή Αναστασία καλημέρα... πάνοτε τα ποστ σου είναι μια όαση συναισθημάτων και πολλές φορές σημαντικών πληροφοριών. Αν και το όνομα του Βίκτορ Χάρα το γνώριζα από το τραγούδι "κι αν είμαι Ροκ" ποτέ δεν έκανα τον κόπο να ψάξω να βρω για ποιόν πρόκειται... Σε ευχαριστούμε για αυτό, γιατί από ότι φαίνεται, εγώ έχανα που δεν γνώριζα αυτήν την σημαντική προσωπικότητα.

Οι ΗΠΑ, δεν είναι αυτό το εξωραϊσμένο που βλέπουμε από τα σήριαλ, ή το ρεύμα επικοινωνιακής πολιτικής του Χόλιγουντ. Είναι μια χώρα-ήπειρος που η συσσώρευση υπέρογκου πλούτου σε λίγα χέραι κάνει σχεδόν αδύνατη την οποιαδήποτε ανατροπή.

Λίγο καιρό πριν βγει το αποτέλεσμα των Αμερικανικών εκλογών, έδειξαν εδώ ένα ντοκιμαντέρ, από εκείνα που ποτέ δεν θα μπορούσες να δεις σε Ελληνική τηλεόραση. Ήταν τέσσερα δίωρα και κυριολεκτικά τα "ρούφηξα". Έδειχναν ακριβώς τις "άλλες" ΗΠΑ αυτές που δεν γνωρίζουμε. Εκατομύρια κάτοικοί των ΔΕΝ έχουν ασφάλιση υγείας, ούτε περίθαλψη και δεν είναι ούτε πρόσφατοι λαθρομετανάστες, ούτε ξύλα απελέκητα. Το ντοκυμαντέρ, έδειχνε χιλιάδες με πτυχία, κατάρτιση, δουλειές κλπ. Οι συνθήκες ζωής τους πολύ δύσκολες. Τελευταία το κακό με τις τράπεζες και τα στεγαστικά, έχει οδηγήσει πολλούς στην έλλειψη στέγης. Έδειχνε ανθρώπους να κάνουν δύο και τρεις δουλειές 8 ή 9η γενιά Αμερικανών και να μένουν σε τροχόσπιτα, ή σκηνές. Να είναι πεντάχοντροι και με άσχημα δόντια, εξαιτίας ότι τρώνε μόνο ΜακΝτόναλντ αφού μόνο αυτό επιτρέπουν τα οικονομικά τους. Ένεκα καιρικών συνθηκών, καταφεύγουν προς το νότο που είναι πιο θερμά. Έδειξε μια τέτοια "παραγκούπολη" από σκηνές, τροχόσπιτα κλπ έξω από μια πολύ γκλάμορους περιοχή και πόλη της Καλλιφόρνια. Το ελικόπτερο έκανε πτήση 10 λεπτά τηλεοπτικού χρόνου. Απέραντη τεράστια, όπου και να κοιτούσες και ήταν ΝΑΙ εκεί δίπλα που βλέπουμε σε σαχλογκλάμορους σήριαλ τις περσόνες να δουλεύουν σερβιτόρες και να τα φέρνουν δήθεν βόλτα. Πόσοι ξέρουν ότι εκεί οι σερβιτόροι, δεν έχουν μισθό? Ότι παίρνουν μόνο το φιλοδώρημα? Ότι δεν έχουν ωράριο?

Εγώ προσωπικά τα είδα και φρίκαρα. Πολύ πριν βγουν τα αποτελέσματα ήμουν 100% βέβαιος για τη νίκη Ομπάμα. Το πιό σπουδαίο το είπε μια σκηνήτισσα καθηγήτρια σε δημόσιο σχολείο. Είπε ότι ξέρουν ότι ο Ομπάμα δεν μπορεί να αλλάξει και πολλά, όμως είναι ο μόνος που μπορούν πλέον να ελπίζουν.

Αυτά τα ολίγα, και χαιρετώ και να έχεις ένα όμορφο ΣΚ.

Ανώνυμος είπε...

Επιτέλους, ήρθε το σκ και μπόρεσα να ακούσω όλα τα τραγούδια του ποστ, που μόνο να τα δώ ήταν δυνατό απ' τον Η/Υ του γραφείου :)

Σ'ευχαριστώ ιδιαίτερα για το τραγούδι του Lillebjørn Nilsen, που με πήγε πίσω σε μια εποχή που η σκανδιναβική χερσόνησος παρήγαγε - και εξήγαγε - και κάτι άλλο εκτός από ποπ και μέταλ.

Μετά απ'αυτή τη μουσική - και τη θύμηση της Εγνατίας κάτω απ'τον ήλιο, μέχρι και στη διαφορετικότητα του Ομπάμα μπορώ να ελπίσω!
καλό σκ!

Ανώνυμος είπε...

Πολυ ωραία και επιμορφωτικη "μουσικη" αναρτηση!
Αναστασια, πως μπορεις ευκολα να πηγαινεις σε προηγουμενες αναρτησεις σου?
"Δυσκολευτηκα" να βρω και δεν μπορεσα τελικα να δω το "φιναλε" της ταινίας "σε 4 λεπτα".(δε ξερω τι φταίει..)
Σε μια σναρτηση καποιου που συμπλοκαρει(δε θυμαμαι ποιου) ειχα δει ενα τραγουδι με το Θηβαιο με πολυ ωραιο και επικαιρο στιχο(...για τον πολεμο στη Γαζα..)
Να εισαι καλα!
Καλο ΣΚ!

Tertuliano Máximo Afonso είπε...

Όταν κάτι πιάνει πάτο τότε μπορεί και να γίνει και πολύ επικίνδυνο. Γι΄ αυτό λοιπόν δώσ' τους έναν Ομπάμα τουλάχιστον να ελπίζουν σε κάτι να ηρεμήσουν...
Η ελπίδα πάντα πρέπει να υπάρχει και να συντηρείται, όταν όμως στην δίνουν κάποιοι προκατασκευασμένη τότε δεν είναι ελπίδα, είναι δηλητηριο, ένα είδος πνευματικής μαστούρας. Εγώ, έτσι δεν μπορώ να ζω...

Άντε τουλάχιστον ευτυχώς να λέω όμως, γιατί τόσο καιρό μ’ αυτόν τον Μπους τους είχε λυπηθεί η ψυχούλα μου αυτούς του REM, αυτόν τον Bruce Springsteen, αυτήν την καημένη την Σούζαν Σάραντον και όλους τους ακραιφνείς αγωνιστές που έβγαιναν στους δρόμους μέσα στα κρύα και στα αγιάζα να διαδηλώσουν. Ευτυχώς πάνε όλα αυτά! Να ζεσταθεί και το κοκαλάκι τους επιτέλους...

manetarius είπε...

Πω πωωωω... παραπληροφορήθηκα σήμερα...
2μιση ώρες έκανα να το διαβάσω και να τ΄ακούσω όλο το ποστ, που ξέχασα τι σχόλιο ήθελα να γράψω... πάω να το ξαναπεράσω άλλη μια... (όσο δεν διάβαζα στο σχολείο... )

Ανώνυμος είπε...

Κάποιος θα μπορούσε να σου πεί.
Τί κάνεις τώρα;Επιβουλεύεσαι τη χώρα σου και υπερασπίζεσαι τους Αμερικάνους;
Αν φύγει ο καταράχτης απ' τα μάτια μας και μπορέσουμε να δούμε ατικειμενικά πέρα από τη μύτη μας θα κάνουμε αυτό που μόλις έκανες εσύ.Θα συμμετέχουμε στην Ιστορία.
Θα γίνουμε καλύτεροι και θα πάμε ένα βήμα μπροστά.
Καλημέρα Αναστασία και να γράφεις συχνότερα.

vasikos metoxos είπε...

Ωραίο ταξίδι. Να είσαι καλά...

καλημέρα είπε...

Συγγνώμη σε όλους που απαντώ με τόση καθυστέρηση!


Νίκιπλε,
σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Για τα ντοκυμαντέρ που είδες και με όσα γράφεις ήταν πραγματικά ενδιαφέροντα στην ουσία, έχεις κάποια άλλα στοιχεία; Μήπως τα βρούμε στο ίντερνετ με κάποιον τρόπο;

καλημέρα είπε...

Γεια σου undantag!
Για τον Lillebjørn Nilsen δεν ξέρω πολλά πράγματα, πες μου... εσύ ξέρεις σίγουρα περισσότερα!

Για τον Ομπάμα γενικώς και την ομιλία του ειδικώς στα έχω γράψει, αλλα με αυτό που μου γράφεις με βάζεις σε σκέψεις, μήπως να μιλάω συνέχεια για τον ήλιο και την Εγνατία;

καλημέρα είπε...

Κατερίνα,
όταν κάνω-επιτέλους!- ένα συμμάζεμα στις αναρτήσεις θα μπορείς να βρίσκεις εύκολα ό,τι ψάχνεις, ελπίζω τουλάχιστον...
Ποιο τραγούδι είναι αυτό με το Θηβαίο; Δε θυμάμαι.

καλημέρα είπε...

Τερτουλιάν,
το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καθένας μας ζει όπως μπορεί.

καλημέρα είπε...

Μανιταράκι,
θα σου βάλω και εξετάσεις μετά. Πώς πήγε το διάβασμα;

καλημέρα είπε...

Νίνα,
όλο λέω θα γράφω συχνότερα κι όλο δεν προλαβαίνω, οπότε ας μη λέω τίποτα καλύτερα...

Μ' αρέσει πώς ξεκίνησες το σχόλιο σου, το κάνω συνέχεια στον εαυτό μου, είμαι ο καλύτερος προβοκάτοράς μου.

καλημέρα είπε...

βασικέ μέτοχε,
νάμαστε καλά να κάνουμε ωραία και τέτοια και άλλα ταξίδια!