Να κοιταχτούμε λες κι είν' γιορτή

Το ότι είμαι εδώ και σας γράφω σημαίνει ότι δεν είμαι εκεί που πολύ θα ήθελα να είμαι τώρα, στο Έντεχνο και να ακούω τον Θάνο Ανεστόπουλο. Να πάρει...
Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε
Βάλτε να πιούμε
Τουλάχιστον αυτήν την εβδομάδα ας αξιωθώ να ακούσω τον καινούριο δίσκο των Κρίνων, όχι ότι αυτό αντισταθμίζει την συναυλία που έχασα, είμαι σίγουρη ότι έχασα κάτι που δεν μπορώ να το αναπληρώσω, αλλά το ξέρω, όταν κάνω σχέδια, κατά την γνωστή παροιμία, ο δικός μου θεός, τουλάχιστον, γελάει μονίμως.

από τον περασμένο φεβρουάριο στο μύλο

Αυτή η εβδομαδα στην εκπομπή θα έχει πολλες συνεντευξεις, για μουσικές, βιβλία, θέατρο.

Όση μαυρίλα έχω μέσα και νιώθω γύρω μου, τόσο με πιάνει μια μανία, τρελλή σχεδόν, μα ακούσω ωραία πράγματα, να διαβάσω κάτι με ζωή, να δω, να σκεφτώ, να κάνω κάτι.

Αυτό μερικές φορές μου βγαίνει σε καλό.

Στην εκπομπή της Παρασκευής ακούσαμε πρώτο τραγούδι το 2009 μ.χ. του Κώστα Τουρνά, αρκετοί μου ζητήσατε τους στίχους, στην εποχή του youtube το μόνο εύκολο.

Πού είναι εκείνες οι εποχές που ακούγαμε και πατούσαμε pause στο κασετόφωνο κάθε λίγο και λιγάκι για να γράφουμε σε ένα τετράδιο τους στίχους κάποιου τραγουδιού. Η αδελφή μου το έκανε συστηματικά για να μαθαίνει τα λόγια των τραγουδιών, της άρεσε πολύ να τραγουδάει, είχε να λέει λοιπόν πόσο την παίδευε η Δ. Γαλάνη, "ε, μα να μη λέει καθαρά τις λέξεις", έλεγε και ξανάλεγε και πάλευε να καταλάβει τι στο καλό προφέρει σε σημεία- σημεία των τραγουδιών της, ενίοτε κάναμε και συμβούλιο και καταλήγαμε στο τέλος, ε, ας πούμε ότι λέει αυτό να τελειώνουμε...

Πώς θα είν' ο κόσμος μας,

πώς θα είμαστε εμείς

το 2009.

Πώς θα ζούμε άραγε
που θα είναι όλα αλλιώς
και ποιά θα είναι τα νέα.
Το 2009...

Τότε πού θά 'μαι 'γω,
θά 'μαι 60 χρονών
και συ ελπίζω να φαίνεσαι νέα.

Και τα παιδιά μας
δεν θά 'χουν καμιά
διαφορά με σένα και μένα.

Τότε που ο πλανήτης μας
θά 'ναι οπλοστάστιο
κι οι δρόμοι θα μοιάζουν μ' αρένα.

Νά 'σαι αισιόδοξη,
όλα θα περάσουνε,
μετά από τη νύχτα είν' η μέρα.
Το 2000 και πέρα...

Όταν όλοι οι τρελλοί
που τον κόσμο κούρασαν,
μακριά μας θά 'χουνε φύγει.

Τότε πια, γυναίκα μου,
μας ανήκει όλη η Γη
και τότε θα ζήσουμ' ωραία.
Το 2009...

Ένα τραγούδι, πάλι, πολύ αγαπημένο, του Φοίβου Δεληβοριά είναι χαρισμένο της Μαρίας που έγραψε για τον καθρέφτη και μου το θύμισε. Για κάποια τραγούδια αφορμή ψάχνω να τα θυμηθώ, το παραδέχομαι. Για το συγκεκριμένο τραγούδι ή ώρες θα μπορούσα να μιλάω, και να λεω λόγια, λόγια, λόγια, ή να το ακουω ξανά και ξανά. Προτιμώ το δεύτερο.

(Τι τυχεροί οι άνθρωποι που θέλουν να καθρεφτίζουν μόνον κάποιον/ κάποιαν στη ζωή. Όχι που δεν θα έλεγα τίποτα...)

Το Σάββατο το βράδυ είδα μια παράσταση της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης, τον Γυάλινο Κόσμο του Τ.Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία του Ν.Χουρμουζιάδη. Νομίζω πρώτη φορά κατάλαβα τόσο το έργο. Πρώτη φορά με άγγιξε με τέτοιον τρόπο. Ώρες ώρες ένιωθα το κεφάλι μου να μουδιάζει όταν ασυνείδητα σκεφτόμουν πού έχω δει αυτή τη σκηνή στην πραγματική μου ζωή. Τι από αυτά που ακούω έχω πει; Τι μου έχουν πει; Πόσο δυσδιάκριτα είναι τα όρια του καλού και του κακού, του ανώδυνου και του καταστροφικού;
Στην παράσταση παίζουν η Μένη Κυριάκογλου (η υπερπροστατευτική και στερημένη η ίδια από αγάπη, έρωτα και ζωή μητέρα), ο Κυριάκος Δανιηλίδης, ο Πρόδρομος Τσινικόρης και η Νανά Παπαγαβριήλ, αν μου επιτρέπεται, μια ηθοποιός που θαυμάζω απίστευτα. Σε όποιο ρόλο κι αν την έχω δει. Εδώ είναι, όχι υποδύεται, είναι η Λώρα.


Ο Νίκος Κουρουπάκης μου έστειλε χθες, έγινε χθες η Κυριακή, αυτό:

Γι όσα μας πήραν τα χρόνια, για όσα έφεραν, φέρνουν και θα μας φέρνουν.
Η Στ., η κόρη της Π. της έλεγε προχθές "Μαμά, δεν μου αρέσει καθόλου ο αόριστος. Ξέρεις ποιος είναι ο αγαπημένος μου χρόνος; Ο μέλλοντας. Ο εξακολουθητικός."

Mέχρι να ανεβάσω αυτήν την ανάρτηση η ώρα πήγε σχεδόν δύο.
Κι αφού πολλά τραγούδια θυμήθηκα σήμερα, ένα ακόμη.
Γιατί, όπως έλεγε ένας φίλος μου από παλιά, τι νομίζεις θα μείνει; Ούτε αυτοί που αγαπήσαμε, ούτε αυτοί που μας άφησαν, αυτοί που μας αγάπησαν μόνο. Τότε ψιλογελούσα, άντε πάλι ο φιλόσοφος έλεγα. Βρε, μπας και είχε δίκηο;