πλήρης

Πριν από δώδεκα ώρες ήταν ένα χειμωνιάτικο κρύο πρωινό με ήλιο. Με δόντια. Τρεις στρώσεις τα ρούχα. Σύστημα κρεμμύδι. Να κάνεις τις γνωστές ευέλικτες προσθαφαιρέσεις.
Ήμουν στο δρόμο. Για το σχολείο, με τη Σαββίνα. "Μαμά, βάλε μου την κουκούλα του μπουφάν" Δευτέρα, σκεφτόμουν, καινούρια εβδομάδα. Τις Δευτέρες βάζω το ξυπνητήρι λίγο πιο νωρίς. Ζόρικη μέρα. Μπαίνω στο παιδικό για το εγερτήριο και κρατιέμαι να μην μπω κάτω από ένα πάπλωμα να κάνουμε σκασιαρχείο όλοι μαζί. Αντιστέκομαι, κάθε φορά, σθεναρά, ακόμη. Η μέρα μπαίνει στο ρυθμό της.
Όλο το Σαββατοκύριακο δεν διάβασα εφημερίδες, μόνο δυο περιοδικά κυριακάτικα, τη Γυνάικα και το Κ, δεν είδα τηλεόραση, εκτός από δεκαπέντε λεπτά, δεν μπήκα στο διαδίκτυο, δεν τσέκαρα mail. Μια χαρά ήταν. Και δυο άγνοιες μαζί, αλλά τι πειράζει;

Το Σάββατο πήγαμε με τη Σαββίνα και την Εύα, τη φίλη της, στο εργαστήρι κοστουμιών που οργάνωσε η Στέλλα Αναστασάκη, στους κοιτώνες, στο Κόδρα, στο Espacio Uno.
Τι είναι αυτό; Ένα φεστιβάλ που διοργανώνουν για δεύτερη χρονιά μια ομάδα καλλιτεχνών από Ισπανία και Ελλαδα. Espacio Cero ήταν πέρσι, Χωρος μηδεν,δηλαδή, κάτι σαν πείραμα, πήγε καλά, να λοιπόν η δεύτερη διοργάνωση, Espacio Uno, Χώρος Ένα, φέτος.


Στο πρώην στρατόπεδο Κόδρα, στους κοιτώνες. Μουσική, εικαστικά, χορός, ζωγραφική, φωτογραφία, λογοτεχνία. Φέτος στο φεστιβάλ έδωσαν κι έναν τίτλο "Συναισθησία". Όπως λένε και οι ίδιοι: "Η συναισθησία είναι μείξη των αισθήσεων. Έχετε δει τα χρώματα ενός ήχου ή ενός αριθμού; Έχετε ακούσει τη μελωδία ενός χρώματος; Ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε η διέγερση μιας αίσθησης να αφυπνίζει εμπειρίες σε μιαν άλλη. Με αφετηρία λοιπόν τη ζωγραφική, τη μουσική, το χορό και όχημα τη συναισθησία επιδιώκουμε να καταργήσουμε τα στεγανά και μέσα από τη σύγκλιση των αισθήσεων να δημιουργήσουμε ένα μωσαϊκό ιδεών και συναισθημάτων."
Πρώτον: το παραδέχομαι, προσωπικά έτσι αντιλαμβάνομαι, από παιδί μέχρι τώρα, τα πάντα ούτως ή αλλως, οι λέξεις είναι μουσικές, τα συναισθήματα χρώματα, οι άνθρωποι είναι μυρωδιές, και ανακατεμενα μπορώ να σου τα πω κι αλλιώς. Πάντα πίστευα ότι αυτό εκτός από παιχνίδι είναι και κουσούρι που καλά θα κάνω να μην το μάθει κανείς. Πώς είπαμε το λένε; Συναισθησία; Τπάρχει, το έχουν κι άλλοι; Μα καλά τι νόμιζες; Μια χαρά.
Δεύτερον. Πήγα στο φεστιβάλ, μια μέρα μόνο μέχρι σήμερα, ένα μεσημέρι, και ήταν υπέροχα! Πήγαμε το Σάββατο, από τις 12 μέχρι τις 3, στο εργαστήρι που έκανε η Στέλλα Αναστασάκη και φτιάξαμε κοστούμια, με πλαστικό, χαρτί, ύφασμα, κλωστές, κορδέλλες. Στους τοίχους τα έργα, οι πίνακες του Arturo Lacal Ruiz, της Μαρίας Φωτεινάκη και της Λέας Καββαδία, κι εμείς επί το έργον. Ψαλίδια και κόλλες πήραν φωτιά, η φαντασία και η επινοητικότητα ήταν στο φόρτε τους. Κοστούμια, φούστες και φορέματα, περούκες ξεπήδησαν από το πουθενά. Θαυμασα το καπέλο που έφτιαξε η Άννα, χάζευα το πλαστικό φόρεμα που έφτιαχναν η Λέσλι και η παρέα της, ένα καπέλο μεσαιωνικό (δεν ξέρω κι αν το λένε έτσι) που έφτιαχαν στην άλλη πλευρά, απορούσα μα πώς το έφτιαξαν με πλαστικό και ποτηράκια, απίθανα ήταν σου λέω.
Τώρα γιατί να σου λέω εγώ. Καλύτερα μπες στη σελίδα των παιδιών:ΧώροςΈνα για να τα δεις όλα, και όσα προηγήθηκαν και όσα έρχονται αναλυτικά.
Αύριο, στις 9, παίζουν οι Prefabricated Quartet. Και οι εκδηλώσεις διαρκούν μέχρι την πρώτη Φεβρουαρίου.

Φτάνοντας στο ραδιόφωνο, μπαίνω στο διαδίκτυο, στα νέα της ημέρας, μαθαίνω ότι πέθανε η Δανάη Στρατηγοπούλου, σε ηλικία 96 ετών.Πλήρης ημερών, έγραφαν κι έλεγαν παντού.
Την είχα συναντήσει. Πριν από χρόνια, στη Ραφήνα στο σπίτι της. Έχω ακόμη τις μικρές άσπρες ζωγραφισμένες πέτρες που μου είχε δώσει καθώς έφευγα, ένα βιβλίο με αφιέρωσή της. Μια μεγάλη συνέντευξη σε κασέτα. Πόσο δυναμική ήταν. Τι τσαγανό. Μου μιλούσε για τα χρόνια της, παιδί, νεαρή δημοσιογράφος, τραγουδίστρια, για τη Χιλή και την Ελλάδα. Ήταν ένα απόγευμα από εκείνα που δεν ξεχνάς. Σήμερα θα βρω να ξανακούσω εκείνη την κασέτα. Μετά θα ξαναγράψω για την Δανάη Στρατηγοπούλου.


"Πλήρης ημερών" λέμε όταν κάποιος πεθαίνει σε μεγάλη ηλικία. Σωστά το λέμε άραγε; Πλήρης, γιατί έτσι γράφει η ταυτότητα και δείχνει η ηλικία σου ή γιατί έζησες πραγματικά κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο;
Τα δεκαπέντε λεπτά που σου έλεγα πριν ότι είδα τηλεόραση ήταν ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του Σαραμάγκο. Μιλούσε για το πώς βρήκε την συγγραφική του φωνή, μετά από τι, πότε και πώς. Έλεγε, ότι δεν έκανε ποτέ κάτι γιατί αυτό θα τον οδηγούσε σε εκείνο ή το άλλο. Ζούσε την κάθε μέρα. Έπαιρνε ό,τι είχε, ό,τι του έδινε η κάθε μέρα. Και ήρθαν όλα. Φαντάζομαι ότι ήταν πλήρης. Μέσα του.
(Μια ωραία φωτογραφία του J. Saramago έχει τραβήξει και ανεβάσει ο Tertulian στο φωτογραφικό blog του)